Zwanger worden aug/sep Tabel

Zo jammer, ik ook!

Ik moest ook meteen aan het topic denken toen ik las dat het forum gaat stoppen. Wat ontzettend jammer

Had nog zo in mijn hoofd om nog eens in een topic mee te schrijven wanneer het ons nog een keertje gegund was.

lieve meiden,
Inderdaad het gaat stoppen. Wat een gek idee. Jammer dat niet een andere aanbieder het Forum wil overnemen. Zoveel geschiedenis. Ik heb mijn vrouw ontmoet vanwege dit forum!!

Ik hoop dat het goed gaat met iedereen en dat jullie fijn kunnen genieten van jullie kinders.

Ik had gehoopt hier een update te kunnen geven, als het zover zou zijn. Nu het forum stopt en ik vanmorgen weer ongesteld ben geworden, schrijf ik dit dan nu nog maar.
Bedankt voor diegenen die naar mij hebben gevraagd en aan mij hebben gedacht! Dank je Es dat je een prive bericht hebt gestuurd! Erg lief!

Onze achtbaan is verder gegaan. Toen we van onze donor hoorde dat zijn leven drastisch zou gaan veranderen vanwege dat de moeder van zijn kinderen na een kort ziekbed is overleden, besloten wij dat dat het moment was om ook met hem te gaan stoppen. We gingen voor ons gevoel al eindeloos door met hem, en de bezoeken aan de andere kant van het land werden hoe langer hoe zwaarder en moeizamer. De gesprekken vanuit de donor werden ook steeds moeizamer en zijn opmerkingen steeds ongeremder en schunniger.
Ik vond het lastig om de beslissing te nemen, omdat je elkaar toch al een hele poos kent, en misschien is de volgende keer trekken aan de hendel van de slotmachine bij het casino wel de juiste en winnende, maar we konden niet meer.
We hadden ons eind 2020 aangemeld bij een kliniek en wilden eerst de wachttijd dan nog met eigen donor overbruggen maar hebben besloten voor een paar maanden rust. Even niet bezig zijn met lh pieken, pijntjes, krampjes en de teleurstellingen.

In februari was ik aan de beurt voor intake en onderzoek, cyclus monitoring en bloedprikken. Ook werd toen geadviseerd om mijn vrouw ook nog aan te melden om te zien wie de beste kansen kan hebben.
Tegelijkertijd moesten we op zoek naar 'nieuw zaad'. We hebben hier hulp bij gehad van een maatschappelijk werker, omdat we moesten afstappen van een aantal idealen. We hebben gekozen en vorig jaar ook al gepaard voor zaad van een Deense donorbank. In ieder geval topzaad, maar je krijgt de persoon niet te kennen en het mogelijke kind kan pas vanaf latere leeftijd een naam te horen krijgen. Dat hadden we liever allemaal niet, maarja wat anders. Nederlandse banken hebben wachtlijsten, of vaak blonde donoren met blauwe ogen. Zo zien we er beiden niet bepaald uit.
Dus met spanning hebben we onze spaarrekening leeggekieperd. Daar komen allerlei kosten nog weer bij, behalve dat zaad.. maarja voor het goede doel.

Uit mijn onderzoeken bleek dat ik een voorbeeld cyclus heb. Alles in orde en genoeg voorraad eieren.
Mijn vrouw werd wat later onderzocht en 3 weken geleden hebben we het nieuws gekregen dat zij geen kinderen meer kan krijgen. Ze is al in de vroege overgang en dat op haar 38ste. Nooit gedacht natuurlijk en ondanks dat we al dachten dat we met mij nu echt verder zouden gaan, is het wel een aardige klap. Die voor mij weer anders voelt dan voor mijn vrouw. Zij hoorde het namelijk en ik had inmiddels net mijn eerste iui behandeling gehad. Dus hoop.

Vanmorgen ben ik inmiddels ongesteld geworden na iui poging nummer 2 en poging 12 in totaal. Heb net toch maar weer even met mijn moeder gebeld. mama's luisterende oor. De angst dat het nooit gaat lukken is enorm. Ook ik ben nu 35 geworden, en ik voel me een fossiel. We jassen er nu elke maand 1000 euro door. Vreselijke gedachten.
Ik weet ook van gekkigheid niet meer wat ik ermee moet. Ja nieuwe hoop. Ja gedachten dat we een nieuwe weg in zijn, maar ook dit is niet meteen bingo. Ik hoop zo en wil zo graag dat het een keer meezit...

Ik houd me uiteraard aan alles. Drink bijna geen koffie meer, let nog meer op alles wat ik al deed, en het voelt als zand dat tussen de vingers wegloopt.
Gister had ik mijn NOD en in de kliniek zijn ze dan heel blij en enthousiast. Dat ik dan zeker die dag moet testen. Maar wat heeft het voor zin, ik ga nu pas testen als ik echt een keer overtijd ben. Dat zou vanmorgen zijn maar toen ik de ruziënde katten uit elkaar haalde voelde ik het lopen. Gister 0,0 buikpijn, wat weer anders is dan anders, meestal kondigt een menstruatie zich al een paar dagen van te voren aan. En toen ik gister dus ook nog geen menstruatie had, werd ik gewoon angstig dat ik vanmorgen dan misschien voor het echt zou gaan testen? En dan? Helemaal buiten zinnen zijn van een streepje? Zou het nog kunnen?
Maargoed weer niet dus.

Het aller allerliefst had ik jullie een super boodschap willen kunnen schrijven. Echt waar, echt. Zo vlak voor het eind van dit forum, alsof het zo mag zijn, nog die ene mededeling kunnen doen. Daar heb ik geloof ik nog een maand voor

Het ga jullie goed meiden!

Groetjes Rianne

Podver, ik wens het jullie zo toe!!!
Heftig dat het voor je vrouw niet meer mogelijk is om zwanger te raken. Kan mij niet voorstellen wat voor één klap dat zal moeten zijn.

Ook heel naar om te lezen over de donor, je hebt toch vertrouwen in hem en als hij zich dan zo raar gaat gedragen is dat wel echt heel vervelend. Het is al zo lastig om zo afhankelijk van een ander te moeten zijn, dat je je lot zo goed als in zijn handen legt en hij dan zich zo respectloos gaat uiten, bah.

Ik hoop dat het met de Deense man gaat lukken, gelukkig zijn de dokters positief en ik ga voor jullie duimen!






Hier gaat alles goed, baby is alweer 5 maanden. Ik geef nog steeds borstvoeding en hij groeit als kool.
Ik zag dat Mien nog had gevraagd of de kamer wel klaar was, maar nee dit is nog steeds niet het geval haha! Hij slaapt ook nog op onze kamer. Een dag voordat we uit het ziekenhuis kwamen werd het kamertje geleverd maar het matras kwam pas veel later (lang leve Ikea). Ach, we slapen voorlopig nog even samen in de co sleeper, dat vinden we alledrie heel fijn!

Hoi Rianne, wat een lieve ontroerende post van jou. Zo jammer dat je vrouw geen kinderen meer kan krijgen! Ik vind jou post wel hoopvol klinken, je bent pas 35, ik was ook 35 toen ik zwanger raakte. Het kan echt nog gebeuren als je maar de juiste donor weet te vinden. Ik wens jullie echt het aller beste toe samen, geef aub de hoop niet op, het kan zomaar eens raak zijn. ❤

Mien, fijn dat alles goed gaat. Wat gaat het toch snel! Gezellig samen op een kamertje. Ivan slaapt op zijn eigen kamer, maar hij is soms wel 5 keer per nacht zijn speen kwijt en dan moet ik komen opdraven, speen er weer in en dan is het weer goed. Het is wel erg vermoeiend, maar verder doet hij het gelukkig ook super goed.

Wow Rianne wat een achtbaan! En jeeeemig de overgang op je 38e.... ik wist niet dat het kon! Ik hoop dat je nog vlak voor het forum zal sluiten een blijer bericht kan schrijven hier. Ik zal tot het eind blijven kijken naar een update. Met zo'n voorbeeldige cyclus moet dat toch lukken zou je zeggen. Maarja, daar koop je niks voor. Die blijdschap uit de kliniek, leuk en natuurlijk moeten ze vrolijk blijven, maar ja..

Misschien ken je hem al lang, maar ik heb laatst de podcast 'In Afwachting' geluisterd en dat vond ik heel interessant en goed gemaakt. Het gaat over IVF trajecten en (on)vervulde kinderwensen.

Onze dochter is afgelopen weekend 1 jaar geworden. Dat was een hele emotionele week. Ik weet niet wat ik allemaal heb gedeeld hier, volgens mij niet zo veel. Maar het is helemaal niet leuk en/of gemakkelijk geweest. De eerste maanden waren lood en loodzwaar. Ik voelde de blijdschap niet, ik sliep nog maar enkele uurtjes per nacht en dat maanden lang. Ik was helemaal op. Ik gaf (en geef trouwens nog steeds) borstvoeding want ze kan niet uit de fles drinken.
En onze dochter sliep ook veel te weinig (eigenlijk al vanaf ze 2 weken oud was), at slecht, ontwikkelde niet goed, altijd moe. We zijn toen ze 7 mnd was opgenomen in het ziekenhuis. Dat is onze redding geweest. Ze hebben alles 'gereset'. Verschrikkelijk was het want het gaat eerst natuurlijk nog slechter als ze zeggen "en zo gaan we het doen" (qua ritme en voedingen etc).
Maar sindsdien gaat het veel beter met haar. Met mij ook wel, maar ik ben er nog lang niet. Gelukkig veel psychische hulp

Pepperypie, gefeliciteerd nog met de eerste verjaardag! Jammer dat het voor jou zo dubbel voelde, het klinkt echt heel heftig allemaal. Gelukkig gaat het nu weer de goede kant op met haar. Alleen nu jij nog... ik hoop dat het helpt om er over te praten met iemand. Ben je nog wel blijven werken?
Ik vond het ook wel echt heel pittig die eerste tijd. Heb er af en toe flink doorheen gezeten vanwege het slaapgebrek en mijn angststoornis die weer opspeelde. Het was zo'n rare drukke tijd. De hoeveelheid werk die zo'n kleintje met zich meebrengt is enorm. En als het dan ook nog allemaal niet gaat zoals je wil,voel je je zo enorm machteloos. Ik hoop dat het vanaf nu alleen maar beter gaat. Het scheelt ook wel als je baby straks kan aangeven wat zij wel en niet wil.

Bedankt voor de lieve berichten!

Fijn Lostit en Libe dat het goed gaat.
En wat heftig PepperyPie. Wat fijn dat resetten een oplossing kon zijn. Wat houdt dat in precies? Maar tot 7 maanden dan door blijven gaan. poeh.. ben je inmiddels wat bijgeslapen als je dat zo mag noemen?

Ik ben nog benieuwd. Mijn luteale fase is wat langer, wat ze in de kliniek gunstig vinden, maar al een aantal dagen voordat ik ongesteld moet worden, voel ik dat het eraan komt, en met de ondernomen pogingen had ik echt al enorme buikpijn, alsof er een baksteen lag. Alsof er dus wellicht iets aan de gang was, maar toch niet wilde lukken.
Herkennen jullie dit? Of voelen jullie normaal nooit iets voordat je gaat menstrueren? Ik heb dit aangekaart en nu willen ze volgende week wel een extra echo maken om een eiblaasje te zien groeien, maar ik vraag me af wat dat te maken heeft met de buikpijn.
Ik zit op alles te letten natuurlijk. misselijk geweest, hongerig geweest, wel zere borsten, geen zere borsten en de laatste keer voelde ik helemaal niks. Elke maand voel ik wat anders en ik dacht zo langzamerhand alle variaties wel te hebben meegemaakt waardoor je hoop hebt.

Ik ben niet blijven werken, dat ging echt niet. Niet qua energie maar ook niet qua zorgen voor onze dochter, ze sliep echt alleen als ik haar vast hield, en soms was ik dan alsnog 1,5u bezig voor 20 min slaap. Kon ik weer opnieuw beginnen. Volgend schooljaar ga ik wel weer beginnen is het idee..
Oh en het zat ook wel veel in mijn hoofd hoor, dat ik degene was die het beste voor haar kan zorgen. Loslaten lukte echt niet. Angst, stress. Ik zat vaak helemaal vast in mijn gedachten, als ze dan eindelijk sliep zat ik doodsbenauwd naar die babyfoon te kijken.

In het ziekenhuis hebben ze gezegd "en nu gaan we het zo doen". Ze moest in haar eigen (ziekenhuis)bed slapen en niet meer in de wagen/draagdoek/mijn armen. Daar snapte ze natuurlijk niets van. Sowieso dat er opeens andere mensen voor haar zorgden snapte ze niet (de eerste dagen mochten wij wel de wakkere momenten met haar spelen en haar eten geven maar verder niets rondom het slapen). Heel veel huilen, heel weinig slaap. Ze zag helemaal paars bij haar ogen van vermoeidheid. Verder veel minder borstvoeding en veel meer vast voedsel. 's Nachts werd ik door een zuster opgehaald (we hadden zelf geen babyfoon), voeding geven en daarna moest ik weer weg, ook als ze huilde. Verschrikkelijk.
Maar na een paar dagen ging het al veel beter. Ze kon na even huilen zelf in slaap vallen en sliep ook weer 45 minuten ipv 20 of 30. Soms zelfs langer. Een wonder. Na een dag of 5 mocht mijn man weer wat slaapjes overnemen en uiteindelijk ik ook. Ik was vrij dwangmatig in hoe het allemaal precies moest gaan (anders zou het vast mis gaan met het slaapje) en dat moest/moet ik afleren. We zijn er 10 dagen geweest.

Thuis was (en is) het nog een heel proces. Inmiddels kan ik met weinig spanning langs haar kamer lopen als ze slaapt. Dat ging eerst echt niet, veel te bang dat ze wakker zou worden door mijn toedoen. Mijn schuldgevoel is mega groot.

Hoi dames,

Ik heb al lang niet gereageerd op dit topic, maar las het wel zo nu en dan. Wat een heftige verhalen zeg @fietsslot en @pepperypie. @fietsslot, ik had zo gehoopt dat het inmiddels raak zou zijn, het lijkt me echt vreselijk om in jullie situatie te zitten. Ik zie het nu ook in mijn omgeving van dichtbij, erg heftig.

@pepperypie hoe lang is de ziekenhuis opname inmiddels geleden? Krijgen jullie nog hulp?

Met ons gaat alles goed. Ik durf het bijna niet te zeggen, maar van onze dochter kun je er wel 10 hebben. Ze is onwijs vrolijk, lacht de hele dag door. Ze is veel aan het ontdekken, slaapt goed (ze slaapt al vanaf een maand of 3 door) en is verder een erg tevreden meisje. Ik vraag me wel eens af waar we haar aan verdiend hebben. Het is onwijs genieten. Ik heb tijdens de zwangerschap en na de geboorte wel veel bij de pop poli gelopen, ik vond dat best heftig maar heb er veel aan gehad. Ik slik nu wel medicatie, dat wilde ik eerst niet maar ik merkte dat ik niet zoveel van onze dochter genoot als ik had gewild. Constant (irreële) angsten, zorgen, piekergedachten noem maar op. Dat was erg vermoeiend. De medicatie slaat goed aan en ik voel me nu veel beter. Ik kan alles wat beter relativeren.

Ook al was ik niet erg actief meer, ik vind het jammer dat het forum gaat stoppen. Ik heb veel aan dit topic gehad en wens jullie allemaal het allerbeste toe!

De opname is nu 5 maanden geleden. We krijgen nog hulp via het CJG en ik loop zelf bij een psycholoog.

Wat fijn dat je medicatie zo goed helpt Eilean. Ik ben jaloers op het doorslapen haha. Maar heerlijk dat je er nu zo van kan genieten. Ik vind het wel steeds leuker worden nu ze iets meer een mensje is en je met haar kan spelen, ze zichzelf kan vermaken met speelgoed. Je doet haar nu echt een plezier met de speeltuin, kinderboerderij of het zwembad.

Wat fijn dat het zo goed gaat Eilean, echt super. Zo een zou ik er ook nog wel bij willen haha.

pepperypie, wel echt heel stressvol dat ze zo slecht kon slapen. Ik herken het gevoel wel dat je zo zacht mogelijk alles probeert te doen uit angst om de baby wakker te maken. Dan moet je namelijk weer stoppen met je bezigheden. En 's nachts doodstil naar het toilet. Ik sliep al slecht voordat ik een baby had en nu ben ik elke dag doodmoe. Begrijp heel goed dat je even met werken gestopt bent. Zo'n ziekenhuisopname is ook niet niks.

Ivan slaapt nu vrij regelmatig. In de ochtend, in de late middag en in de avond pas als wij naar bed gaan. 'S nachts wordt hij meestal wel een paar keer wakker. Dan ligt hij achterstevoren in bed of hij is zijn speen kwijt, maar hij slaapt vervolgens door tot 8 uur. Overdag heeft hij heel veel aandacht nodig en het geven van een maaltijd kost mij ruim een uur. Dan wil hij na 10 min niet meer in zijn stoel zitten en dan moet ik hem op de grond verder eten geven anders weigert hij te eten. We weten als ouders soms van gekkigheid niet meer wat we moeten doen om hem in die stoel te laten zitten. Hij wil echt constant vermaakt worden. Een luier en een jas aan doen is een groot gevecht, omdat hij daar simpelweg geen geduld voor heeft en steeds rond draait. Ach, we lachen er meestal maar om. Maar als hij naar de opvang zou gaan, zou hij natuurlijk nooit zoveel aandacht krijgen.

Pfoe dat klinkt ook zwaar steeds een uur bezig zijn met een maaltijd. Bij ons wil ze ALLES zelf doen, heel soms kan ik iets naar binnen lepelen maar meestal eten we nu door maar gewoon stukjes brood/groente/pasta voor haar neer te leggen.
Al heb ik ook wel eens achter haar aan gelopen met stukjes brood, of snel wat geven in de box of tijdens het spelen. Nu afgesproken dat we dat niet meer doen, als ze niet eet dan eet ze niet.

Luier verschonen, heel herkenbaar. Ik hoef haar maar 1 sec los te laten en ze ligt op haar buik, gaat zitten of staan en kijken of ze bij de spulletjes op het plankje boven de commode kan.

Hier slaapt ze nu een aantal nachten weer heel erg onrustig, maar ze ligt in bed van 19.00 - 06.30 (vaak rond 6u wakker, en een wisselend aantal keren 's nachts, soms maar 1x rond 22/23u, soms ook nog om 1u en 3u.). Overdag 2 slaapjes, rond 9.30 en rond 14.00.

Jeetje meiden..... Dan gaat het Forum ermee stoppen. Echt jammer!
Ik ben blij dat ik met jullie mee heb mogen lezen en leven. Iedereen is hier zo lief.

Wat een heftige updates ook weer.
Fietsslot.... wat balen allemaal zeg. Het is al zo'n heftig proces en dan alle extra tegenslagen er ook nog bij. Pfff. Respect dat jullie zo doorzetten!
Ik durf het eigenlijk niet te vragen maar is adoptie een optie?
@Pepperypie/@libe/@Eilean: Heftig ook wat jullie doormaken. Het moederschap is echt alle behalve vanzelfsprekend heb ik geleerd. Maar jullie doen het goed!

Bij ons gaat het erg goed. Berend is inmiddels 9 maanden oud en ontwikkeld zich goed. Het is een blij en tevreden jongetje, een beetje wat Eilean ook zegt: Soms vragen we ons af waaraan we dit hebben verdiend. Hoe spannend het begin was, zo lekker gaat het nu.
We zijn onlangs voor het eerst met z'n 3'en een midweek weg geweest. Dat was erg wennen en proberen ritme te houden maar ook erg genieten. Dat kan ik jullie ook aanraden hihi.

Voor iedereen die hier meegeschreven heeft, veel geluk en bedankt voor het luisteren, meedenken en reageren!

Hey lieve allemaal,

Wat een gek idee dat dit forum gaat stoppen.. we hebben zoo veel gedeeld met z'n allen.. ik vind het heel fijn en bijzonder dat iedereen hier zo open en eerlijk haar verhaal heeft gedeeld en we elkaar hebben gesteund waar kon.. heel erg fijn!

@fietsslot, wat een heftig bericht voor je vriendin.. ik hoop heel erg met jullie mee dat het met een Deense donor in de toekomst gaat lukken! Dat je van alles voelt hoort denk ik ook deels bij het proces, je wil zo graag dat je overal op let misschien? Maar wel goed dat ze even een extra echo gaan maken om dat te controleren!!

@peppery wat heftig de start die jullie hebben gehad en wat goed dat jullie voor die opname zijn gegaan en het daarna al wat beter ging. Het is ook allemaal niet niks de veranderingen met een baby'tje.. hopelijk gaat het met kleine stapjes steeds iets beter met jullie als gezinnetje!

Onze Morris is inmiddels een hele kerel van bijna 15 maanden. Begint al wat rond te stappen, erg ondernemend typetje. Ik vind het wel erg druk als gezinnetje van 4 maar samen met mijn man hebben we een goede balans gevonden mbt de zorg van onze jongens en ook wat vrije tijd voor ons zelf. We hebben redelijk goede slapers, dat scheelt echt een boel...

Lieve meiden, ik ben dit topic (bijna) 2 jaar terug met heel veel plezier gestart en vind het erg jammer dat het hier stopt en we elkaar niet meer kunnen volgen..

Ik wens jullie allemaal het allerbeste en voor de dames die nog wachten en hopen op een baby wonder, ik hoop heel erg met jullie mee

Wie weet ooit tot ziens op een ander forum!

Ik heb een mailtje van VIVA.... dat het forum blijft bestaan!
Hebben jullie die ook ontvangen?

Ja vanochtend ontvangen. Top! Geen gedoe met een nieuwe plek zoeken
Laatst vroeg iemand (ik weet even niet meer wie, Libe?) of iemand al na dacht over een tweede. Wij wel, we zijn sinds vorige maand aan het proberen. Heb er ook een nieuw topic voor geopend.

We kunnen blijven!!
Hopelijk kunnen we dan gewoon op het vivaforum goed nieuws lezen van Fietsslot.

Wat leuk te lezen PepperyPie!
Hier hebben we het al wel met elkaar erover gehad maar er is nog niets besloten
Ben na een korte start met de pil vorig jaar, begin dit jaar weer gestopt en ik voel me veel beter. Dus die is er alvast in ieder geval niet meer.

Wat leuk Pepperypie! Had het van jou nog niet zo verwacht na zo'n zwaar eerste jaar, maar je gevoel is het belangrijkste he? Ik ben heel benieuwd hoe het dit keer zal gaan en ik duim voor jullie dat het binnenkort raak is!

Ik ben zelf nog niet toe aan een tweede. Ben almaar moe en we zitten nu midden in de badkamerverbouwing die helemaal niet op schiet. Heb mijn handen vol aan Ivan en aan dingen regelen. Ivan loopt trouwens, dat is erg leuk, maar wel weer extra opletten. Maar ach, wie weet praat ik over een jaar weer heel anders

Jeetje Libe dat gaat snel! Wat goed dat hij al loopt. Dochter loopt achter het wagentje en staat een paar seconden los tegenwoordig. Met haar 14 maandjes is dat niet erg snel maaar dat maakt niet uit want alles gaat al zo snel he

Jaa onze berichten hebben toch geholpen, het forum blijft bestaan! Super leuk! Wat spannend peppery, weer voor een tweede gaan. Ook ontzettend leuk! Hier zeker nog geen sprake van een eventuele 3e. Heb mijn handen momenteel echt vol aan onze 2 jongens en geniet enorm zoals het nu is.

@libe wat leuk dat Ivan loopt! Morris stapt flink rond achter zijn wagentje maar kan het nog echt niet los. Mijn oudste liep pas bij 20 maanden dus hij heeft nog even !

Wauw wat snel al dat Ivan loopt! Hier (13 mnd nu) gisteren voor het eerst een paar stapjes los, en af en toe een paar seconden los staan. Ik ben benieuwd of het nu heel snel gaat, of dat het nog even duurt want achter het wagentje loopt ze al wel een tijdje. Wel steeds steviger/stabieler.

En tja.. klaar voor een 2e? Ik weet het niet.. Het kan dat het nog een keer zo mega zwaar wordt, maar het kan ook dat het beter zal gaan. Ik denk dat er sowieso dingen zijn die we nu anders zouden doen (moeten ook, met nog een peuter!), signalen eerder herkennen. Er zijn best wat dingen gebeurd (deels ook doordat de zorg van het CB minder was door corona denk ik) die ik nu niet zo lang zou laten gebeuren. Bij het CB was het de eerste tijd toch vooral 'ach ja eerste kindje he, ja, krampjes, o, ja, wat spugen, o, slaapt ze niet zo veel? gewoon wakkere baby, ja, beetje overbezorgd bent u he?'. De eerste keer huisarts (of eigenlijk 2x praten als brugman..) werd er zo op me in gepraat qua medicatie dat ik het niet durfde te geven. Uiteindelijk 2 mnd later bij de kinderarts exact dezelfde medicatie gekregen. Grrr...

Enne.. het is niet dat die 2e er dan direct morgen is haha, daar gaat gelukkig nog wat tijd overheen.

Zo leuk dat we mogen blijven!

Ahh spannend PepperyPie! Ik ga duimen dat het snel raak is. Wel fijn dat je nu een beetje weet waar je op moet/kunt letten.

Wat leuk dat veel kindjes al lekker aan de wandel zijn! Berend gaat richting kruipen, ook heel leuk om te zien.

Wij hebben het ook al stiekem over een 2e gehad. In mei gaan we trouwen en daarna gaan we voor de 2e.
Wordt wel volledig medisch vanwege de pre-eclampsie en groeiachterstand van de eerste, maar dat heb ik ervoor over.
Spannend!!

Ik ben inmiddels pril zwanger van de 2e, nu bijna 5 weken. Het was in de 3e ronde raak.

Die ronde hebben we 's avonds seks gehad en ben ik ipv meteen naar de wc te gaan, naderhand blijven liggen en gaan slapen. Toen ik er aan terug dacht was dit bij de ronde dat het lukte bij onze dochter ook zo. Misschien is de sleutel voor ons dus die extra tijd? Anders plas je het toch meteen bijna allemaal weer uit.

Sorry voor de details , maar dacht, wie weet is het nog nuttig voor iemand hier.

Oh en dochter loopt inmiddels meer dan ze kruipt

Gefeliciteerd PepperyPie! Ik wist het al , heb stiekem gespiekt in jouw topic omdat ik benieuwd was hoe het ging

Hoe is het met iedereen?