Zwangerschap

Hallo,

Om eerlijk te wezen heb ik niemand in mijn omgeving buiten mijn partner om met wie ik dit kan bespreken zonder dat het ergens terecht komt waar ik niet wil of er niet serieus op in word gegaan.

8 jaar geleden was ik zwanger van ons eerste wondertje. Mijn moeder was extreem betrokken qua alles willen weten en delen met de wereld zelfs wanneer ik dit niet wou.
Ik was 18 jaar oud en nog erg beïnvloedbaar door moeders. Ik woonde samen met mijn partner bij mijn ouders en waren op dit moment aan het verhuizen naar onze eerste koopwoning. En ook nog eens een hg zwangerschap met opname.
Er was een babyshower geregeld met mensen waarmee ik eigenlijk helemaal niet zag zitten mijn zwangerschap te delen.
Echo foto's werden gedeeld via messenger en WhatsApp met personen waar ik een hekel aan had. Daar ben ik later achter gekomen na mijn zwangerschap.
En rond de leeftijd van 3 maanden van onze dochter had ik het contact verbroken omdat ze alles van mijn zwangerschap, persoonlijke problemen had doorverteld en achter mijn rug om mij en mijn partner belachelijk had gemaakt.

Toen onze dochter werd geboren in het ziekenhuis was ze daarbij, daarna kwam overige familie en was ze weg want ze mocht die familieleden niet en achteraf had ze verteld dat ze haar als eerst wilde vasthouden ipv mijn schoonmoeder.
Mijn schoonmoeder is bij me gebleven tot ik naar de normale kamer gebracht werd.

Mijn zusje ( 25 ) is op dit moment zwanger en weet niet wie de vader is. Dit is volgend mijn ouders zielig en heeft ze hulp nodig is bij alles. Gelukkig loopt haar zwangerschap goed en zijn er geen complicaties met de kleine.Er word met haar naar de stad gegaan om te kijken voor babyspullen en veel word ook betaald, ze heeft een eigen woning maar slaapt voornamelijk bij mijn ouders. Er word voor haar gekookt gewassen en mee naar afspraken gereden

Wij zijn 6 jaar lang niet zwanger kunnen worden, hebben een jaar lang een fertiliteitstraject gevolgd waarin mijn zusje onverwachts zwanger werd. Ik kon niet niet echt positief op reageren door haar gedrag, drugsgebruik en onvolwassenheid. Ook mijn moeder heeft het aan mij verteld en daar kreeg ze zelf de kans niet voor.

Op 2 januari kwamen wij erachter dat ik als nog zwanger was geworden van onze tweede. Wij hebben dit eerst voor onszelf gehouden al was dit lastig door een tweede HG zwangerschap. Mijn moeder wist dat ik al ziek was vanaf de kerst en heeft geen enkele keer hulp aangeboden met mijn dochter naar school brengen, het huishouden of boodschappen. Tot ze wist dat ik zwanger werd toen zei ze ja als je hulp nodig hebt moet je het zeggen ik kan het niet ruiken.
Door de manier waarop had ik geen behoefte aan hulp en stapte ik ziek op de fiets ( ik heb nog steeds geen rijbewijs pff) boodschappen doet mijn partner nog steeds voornamelijk want ik ben nog steeds ziek.
Ze heeft 1x op de woensdag mijn dochter opgehaald samen met mijn zwangere zusje.
Toen mijn dochter thuis kwam was ze helemaal gek gepraat over mijn zusje haar zwangerschap en dat ze gelijk word opgehaald als het is geboren. Ook had ze ineens verhalen over mijn andere zusje waarmee ik geen contact meet heb maar hun sinds kort wel weer.
Afgelopen woensdag ( gisteren) had mijn moeder gevraagd zal ik iets leuks met haar gaan doen, van mijn zusje begreep ik dat ze ook mee ging dus ik had besloten om mee te gaan.
Er is bijna niets tegen me gezegd alleen dat ze de echo zou betalen van de geslachtsbepaling ( wat iedereen moest horen op het schoolplein )

Ik merk aan mezelf als ik dit alles typ dat ik gewoon weer chagrijnig word en het liefst het contact verbreek voor mijn eigen gemoedstoestand.
Wie weet wat ik hier mee aan moet of kan zijn mening geven ?

Er is zoveel wat er nog speelt, wat zo lastig te typen is.
Ik begrijp de reactie van bemoeien ze nu eerst teveel en nu te weinig.
Het gaat er om dat de interesse die er is nu voornamelijk nep voelt.
Het gesprek ben ik een enkele keer aangegaan maar veel verder als uitspreken en boos worden zit er niet in.

Jaloezie naar mijn zusje kan ik het niet noemen.
Ik zou niet graag willen ruilen of in haar schoenen willen staan.

Therapie heb ik zelf inderdaad ook aan gedacht maar nooit de stap durven nemen want hoe kijkt iemand naar dit verhaal en zouden ze me wel geloven want ons leven samen met familie is soms net GTST.

Ik baal ervan dat alles zo is en loopt ik had ook liever one big happy familie willen wezen in plaats van alles ontwijken ja en amen zeggen voor mijn dochter zodat ze toch een beetje een familie gevoel heeft.