Actueel
alle pijlers
Demonstratie Den Haag 12 Juli pro Palestina
maandag 14 juli 2014 om 17:20
Afgelopen zaterdag de demonstratie in Den Haag tegen het geweld van Israel tegen de Palestijnen.
Wie heeft er wat van mee gekregen?
Speech die rond gaat op facebook.
https://www.youtube.com/watch?v=FsVmgLkrCcw
Wie heeft er wat van mee gekregen?
Speech die rond gaat op facebook.
https://www.youtube.com/watch?v=FsVmgLkrCcw
zaterdag 19 juli 2014 om 10:50
quote:meivogel schreef op 19 juli 2014 @ 10:30:
[...]
Zo denk ik er voor een deel toch ook wel over. Het is misschien wensdenken, of naïef, ik weet het niet, maar zou het niet zo zijn dat Hamas zijn steun onder de Palestijnse bevolking zou verliezen, als ze niet zo vreselijk te lijden hadden onder de situatie? Afgezien van het feit of ze al dan niet vrijwillig als levend schild dienen? Ik denk dat verreweg de meeste mensen, waar ook ter wereld, gewoon een rustig leven willen, eten op hun bord, een veilig dak boven hun hoofd.
Hamas zou misschien in eerste instantie harder gaan toeslaan om een reactie uit te lokken, maar als Israël niet terugslaat, en zelfs hulp biedt aan de bevolking, zou dat dan geen verschil maken?
Overigens heb ik al meerdere keren op TV gezien dat er wel degelijk initiatieven zijn om elkaar de hand te reiken, zowel burgerinitiatieven van beide kanten, maar bijvoorbeeld ook artsen die Palestijnse kinderen naar Israël halen voor behandelingen die ze thuis niet kunnen krijgen. Dat zijn toch kleine sprankjes hoop?
Is het niet beter om op de toekomst te richten, dan om uit te pluizen hoe alles ooit eeuwen geleden is ontstaan?Dit gebeurd al. Israël helpt de Palestijnse bevolking. Toen ik er 5 jaar geleden op vakantie was lagen er 20 Palestijnen in het ziekenhuis in Israël. Ze waren het niet eens met Hamas, dus hun ledermaten werden afgehakt en gedumpt bij de grens. Deze dingen gebeuren wel vaker, maar heeft hier blijkbaar weinig nieuwswaarde.
[...]
Zo denk ik er voor een deel toch ook wel over. Het is misschien wensdenken, of naïef, ik weet het niet, maar zou het niet zo zijn dat Hamas zijn steun onder de Palestijnse bevolking zou verliezen, als ze niet zo vreselijk te lijden hadden onder de situatie? Afgezien van het feit of ze al dan niet vrijwillig als levend schild dienen? Ik denk dat verreweg de meeste mensen, waar ook ter wereld, gewoon een rustig leven willen, eten op hun bord, een veilig dak boven hun hoofd.
Hamas zou misschien in eerste instantie harder gaan toeslaan om een reactie uit te lokken, maar als Israël niet terugslaat, en zelfs hulp biedt aan de bevolking, zou dat dan geen verschil maken?
Overigens heb ik al meerdere keren op TV gezien dat er wel degelijk initiatieven zijn om elkaar de hand te reiken, zowel burgerinitiatieven van beide kanten, maar bijvoorbeeld ook artsen die Palestijnse kinderen naar Israël halen voor behandelingen die ze thuis niet kunnen krijgen. Dat zijn toch kleine sprankjes hoop?
Is het niet beter om op de toekomst te richten, dan om uit te pluizen hoe alles ooit eeuwen geleden is ontstaan?Dit gebeurd al. Israël helpt de Palestijnse bevolking. Toen ik er 5 jaar geleden op vakantie was lagen er 20 Palestijnen in het ziekenhuis in Israël. Ze waren het niet eens met Hamas, dus hun ledermaten werden afgehakt en gedumpt bij de grens. Deze dingen gebeuren wel vaker, maar heeft hier blijkbaar weinig nieuwswaarde.
zaterdag 19 juli 2014 om 11:15
http://www.geschiedenis24.nl/nieuws/200 ... sra-l.html
Zestig jaar Israël: De transformatie van Palestina tot Israël
Een historische analyse
15 mei 2000
David Ben-Goerion roept de staat Israël uit (1948)
Door Micha Peters
Een historische analyse
1.1 De vroege geschiedenis van Palestina
In 63 v.C. lijfde Pompeius Palestina in bij het Romeinse Rijk. Onderkoningen (Herodes, Aristobulus) bleven het land besturen. Opstanden tegen het Romeinse gezag bleven geregeld voorkomen, totdat keizer Titus in 70 n.C. Jeruzalem en de tempel verwoestte en aan de autonomie van Palestina een eind maakte. Twee grote opstanden, één onder keizer Trajanus en één tijdens de regering van Hadrianus (geleid door Bar Kochba), brachten korte tijd onafhankelijkheid.
Na de ondergang van het Romeinse Rijk werd Palestina onderdeel van het Byzantijnse Rijk. In 614 veroverde Chosroes II van Perzië Jeruzalem, dat in 628 door de Byzantijnen werd heroverd. In 638 veroverde Omar Jeruzalem na een beleg van vier maanden. In 640 viel ook Caesarea, waarna Palestina voor eeuwen onder heerschappij van de islam kwam. Onder het kalifaat van de Omajjaden en Abbasiden kende Palestina aanvankelijk een rustige en voorspoedige tijd.
Na de dood van Haroen al-Rasjid trad verval in en werd het ook op staatkundig gebied onrustig door inwendige twisten. Na de vernietiging van de tijdens de periode van de kruistochten ontstane christelijke rijken in Palestina bleef het land eeuwenlang ongestoord in het bezit van Egypte.
1.2 Palestina als onderdeel van het Ottomaanse Rijk
Gedurende vier eeuwen (1516-1918) van Ottomaanse overheersing, is er nooit sprake geweest van politiek-administratieve eenheid. Palestina was verdeeld in verschillende districten, sanjaks genaamd, en die maakten op hun beurt weer deel uit van grotere provincies of administratieve eenheden, villajets genaamd.
De Ottomaanse regering in Constantinopel had tot het midden van de negentiende eeuw weinig aandacht voor deze regio; er werd weinig belasting opgehaald, het gebied had weinig militaire en strategische betekenis en de grenzen waren vaag en niet precies bepaald.
De sultan voelde zich verplicht om de heilige plaatsen van de islam, het christendom, en het judaïsme te beschermen. Eveneens beschermde hij, voornamelijk vanwege zijn relaties met Europese mogendheden, pelgrims op bedevaart.
Pas toen in het midden van de negentiende eeuw Egypte haar onafhankelijkheid van het Ottomaanse Rijk verwierf, en de Frans-Engelse rivaliteit om het Suezkanaal zich ontspon, werd Palestina strategisch en politiek interessant voor de Ottomanen. De sanjak van Jeruzalem kreeg een hogere status, en moest direct verantwoordelijkheid afleggen aan Constantinopel. Deze maatregel was een poging van de overkoepelende regering om de centrale controle over het gebied te herwinnen en efficiënter te maken.
Palestina was tot dan toe een arm en achtergesteld onderdeel van het Ottomaanse Rijk. Gedurende de twee voorafgaande eeuwen hadden de lokale machthebbers zich ontrokken aan de Ottomaanse overheersers en hun plichten verzaakt. Hierdoor heerste er aanzienlijke chaos en onzekerheid in de regio; openbare werken werden niet uitgevoerd, de landbouw en de handel waren ingestort en de meerderheid van de bevolking leefde in armoede en onderdrukking.
Het grootste deel van de onderdrukking kwam voor rekening van lokale sjeik. Doordat de sanjak van Jeruzalem meer macht kreeg, kreeg hij ook meer grip op de openbare orde. Strooptochten van bedoeïenenstammen namen af en het algemene gevoel van veiligheid nam sterk toe. Ook wilden de Europese machten hun invloed in Palestina en de rest van de regio vergroten. Dit alles had tot gevolg dat de economie en de leefomstandigheden voor de bevolking aanzienlijk verbeterden.
1.3 De opkomst van het Arabisch nationalisme in Palestina
De bevolking van Palestina telde aan het begin van de twintigste eeuw rond de 650.000 zielen. Als gevolg van de verdeling van de bevolking in stedelijke, agrarische -en nomadische gemeenschappen, bleven er continu conflicten tussen deze groepen bestaan.
Veel van het land in Palestina was eigendom van de Ottomaanse staat (miri) en werd bewerkt door keuterboertjes. De dorpen waren klein, arm en geïsoleerd. De meeste boeren werkten op het land van absente landeigenaren, die zelf in Damascus of Beiroet woonden. In de negentiende eeuw was het overgrote deel van de landbouwgrond in bezit gekomen van notabelen.
Aan het eind van de negentiende eeuw was nog slechts twintig procent van de landbouwgrond in Galilea, en vijftig procent in Judea, in handen van kleine boeren (fellahin). Desondanks maakte het land van de fellahin tweederde van het totale landbouwareaal uit, daar de meeste grond van notabelen onbewerkt bleef.
Het noorden van Palestina werd voornamelijk bevolkt door agrariërs, het zuiden door nomaden. Er was ook religieuze verdeeldheid: soennieten, sjiieten, en Druzen leefden met elkaar in onmin, en er waren continu conflicten tussen moslims en christelijke arabieren (zestien procent van de bevolking, waarvan de meeste Grieks-orthodox). Door al deze verschillen leefde er in deze periode geen sterk Palestijns nationalisme onder de Palestijnse moslims. Alleen onder de christelijke Arabieren speelden nationalistische sentimenten een rol, omdat zij in contact stonden met christenen uit Europa.
Zij vormden de voorhoede van een literair-culturele beweging in de negentiende eeuw die leidde tot de herontdekking van het cultureel Arabisch erfgoed. Dit gaf een gevoel van etnische identiteit. Aanvankelijk waren deze vroeg-nationalisten geïnteresseerd in de verschillen tussen Arabieren en Turken binnen het Ottomaanse Rijk.
Er vonden enkele opmerkelijke gebeurtenissen plaats in het Ottomaanse Rijk in de eerste 15 jaar van de twintigste eeuw. De revolutie van de Jonge Turken in 1908 bracht Turkse nationalisten aan de macht die het Ottomaanse Rijk in stand wilden houden met behulp van een politiek van centralisatie en islamisering.
Het Arabisch nationalisme kwam in een stroomversnelling doordat het reageerde op het Turks nationalisme. Er ontstonden groepen die zich toelegden op het verkrijgen van arabische-politieke onafhankelijkheid. Het Arabisch-Palestijnse nationalisme kreeg ook een stevige impuls door het joods nationalisme dat was gericht op Palestina.
Deze joodse nationalistische gevoelens stonden bekend onder de naam Eretz Israël (het land Israël). Evenals het Arabisch nationalisme bleef het joods nationalisme lange tijd beperkt tot een religieus culturele beweging. Dit veranderde in de negentiende eeuw in een politieke ideologie, waarbij het idee van het creëren van een eigen joodse staat centraal stond. Dit kersverse nationalisme was afkomstig uit Europa, en was beïnvloed door westerse ideologieën als het rationalisme en seculier nationalisme.
De Europese joden leefden onder geheel andere omstandigheden dan de joden onder islamitische overheersing. In de islamitische wereld leefden de joden honderden jaren als Ahl-ad-Dhimna, mensen met een contract met hun overheersers. Zij hadden, net als de christenen, de status van tweederangs burgers.
Zij moesten zware belastingen (jizyah) betalen en waren het slachtoffer van discriminerende sociale bepalingen en voorschriften. Daartegenover stond dat zij in alle vrijheid hun geloof mochten belijden, dat zij in beperkte mate volgens hun eigen wetten mochten leven, en een grote mate van politieke autonomie genoten. Ook mochten zij reizen waarheen zij wilden en waren er geen economische restricties. Omdat zij onder Ottomaanse overheersing leefden, kwamen zij later dan de Europese joden in aanraking met het nationalisme.
1.4 De opkomst van het joods nationalisme
De geschiedenis van de West-Europese joden is een geheel andere dan die van de Oost-Europese joden. Na eeuwen van onderdrukking en discriminatie kwam er onder invloed van de achttiende eeuwse Verlichting verbetering in de positie van de joden in West-Europa. Mede door de idealen van Franse Revolutie gingen de joden grotendeels op in de bevolkingen van de verschillende West-Europese landen. Voor Oost-Europa gold een heel ander verhaal.
Het lage tempo van industrialisatie en de vijandige politieke en religieuze omstandigheden zorgde ervoor dat de joden continu op hun hoede moesten blijven voor pogroms en zodoende geen rustpunt konden vinden voor permanente vestiging. In Rusland moesten de joden zich sinds 1791 binnen een bepaalde afgeschermde regio vestigen. Deze regio bestond globaal gezien uit Wit-Rusland en de Oekraïne en stond bekend onder de naam de Paal. Hier leefden de joden in kleine dorpjes, shettlis genaamd.
In het tsaristische Rusland waren de idealen van de Franse Revolutie niet doorgedrongen en de joden bleven de zondebokken van de Russische bevolking en de Russische Orthodoxe Kerk. Tegen het einde van de negentiende eeuw, construeerde een agent van de Russische geheime politie voortbordurend op ideeën van argwaan en haat, een zogenaamd historisch authentiek document dat bekend werd onder de naam 'Protocollen van de Wijzen van Zion'. In dit document werd de wereldheerschappij door de joden geproclameerd.
Dit document werd allengs in tal van Europese talen vertaald, en droeg bij aan de groei van het antisemitisme in zowel Oost-als West Europa (zelfs vandaag de dag zijn de 'Protocollen van de Wijzen van Zion' nog te koop in de Arabische landen). Toen in 1881 duidelijk werd dat bij de moordaanslag op Tsaar Alexander II een jonge jodin betrokken was, steunde de Russische regering massaal pogroms en andere spontane en minder spontane uitspattingen van antisemitisme.
Als gevolg van dit alles migreerden ertussen 1880 en 1914 2,6 miljoen joden naar Amerika. Sommige joden die in Rusland bleven en het systeem wilden veranderen sloten zich aan bij de Russische revolutionaire intelligentsia. Anderen, zoals Leon Pinsker met zijn Auto-Emancipation (1882) streefden naar een eigen autonome joodse natiestaat.
1.5 De geboorte van het modern zionisme
Racistisch antisemitisme - dat de joden aanviel op raciale kenmerken in plaats van religieuze - stak zowel in Frankrijk als in Duitsland rond 1840 de kop op. Het raciale antisemitisme baseerde haar leer op een pseudo-wetenschappelijk sociaal-darwinistische theorie, waarmee zij de ‘arische’ superioriteit en de semitische minderwaardigheid trachtte te bewijzen. Voor velen was het duidelijk dat totale emancipatie en gelijkheid van joden een onbereikbaar ideaal leken te zijn, zelfs in het Europa van de Verlichting. Zij zagen slechts in de stichting van een autonome joodse natiestaat een toereikende oplossing.
Deze ideeën van West-Europese joden beïnvloeden op hun beurt weer de conservatieve joden van Oost-Europa. Deze geloofden dat het judaïsme en de joodse traditie samengevoegd tot een nieuwe religieuze joodse cultuur het best tot zijn recht kwam in het traditionele joodse thuisland, Eretz Israël. De samensmelting van deze nieuwe ideeën leidde tot de geboorte van het modern zionisme.
Het Modern Zionisme was naast een politiek theorie ook een organisatie die hielp bij het stichten van nieuwe joodse nederzettingen in Palestina. De eerste groep pioniers- Hibbat Zion genaamd, liefhebbers van Zion- arriveerden op 7 juli 1882 in Jaffa. Dit was het begin van de eerste golf van joodse immigratie naar Israël.
Deze eerste golf duurde van 1882 tot 1903 en staat bekend onder de naam Eerste Alliyah, wat zoveel betekent als 'gaan naar' Israël. In 1903 was er 20.000 hectare landbouwgrond gecultiveerd en er hadden zich zo'n 10.000 joden in Palestina gevestigd. Men wilde hier een nieuwe joodse mens scheppen. De joden moesten weer gaan leven van de landbouw (het met eigen handen bewerken van de grond) en het land ontwikkelen zoals men dat tweeduizend jaar geleden had gedaan.
De landbouwvestigingen waren voornamelijk tot stand gekomen door financiële steun van de Franse Baron Edmond de Rothschild. Ook de Belgische Baron Maurice de Hirsch en de Britse Sir Moses Montefiore leverden grote financiële bijdragen aan de joodse pioniers.
De Tweede Alliyah (1905-1914), gevolg van nieuwe pogroms in Rusland, bracht een nieuwe generatie jonge, idealistische joden naar Palestina. Velen van hen waren beïnvloed door het Russisch revolutionaire denken (onder andere van Leo Tolstoi). In de nieuwe joodse maatschappij moesten ook socialistische idealen gerealiseerd worden. In 1909 verrees de eerste coöperatie Degenia, spoedig gevolgd door de eerste kibboetsem en mosjaviem.
Daarmee kreeg het politiek zionisme een onmiskenbaar socialistische kleur. In de kibboets huldigde men het beginsel van het gemeenschappelijk eigendom van het land, de productiemiddelen en vrijwel alle andere bezittingen. Er heerste directe democratie, functies rouleerden en alles werd zoveel mogelijk gemeenschappelijk gedaan (maaltijden, kinderen opvoeden et cetera).
De kibboets beoogde de belichaming van het socialistisch ideaal te zijn, van waaruit een socialistische samenleving zou worden opgebouwd. De mosjav was een landbouwcoöperatie, waarbij zelfstandige boeren gemeenschappelijk in- en verkochten en soms samenwerkten, bijvoorbeeld bij het binnenhalen van de oogst.
Toch leek het vestigen van een joodse staat nog een ver ideaal. De politieke omstandigheden stonden niet meer toe dan de incidentele vestiging van joodse pioniers in het land. Aan de vooravond van de Eerste Wereldoorlog woonden er nog slechts 50.000 joden in Palestina. De Turkse sultan was ook niet van zins veel meer joden toe te laten. En ook in de internationale diplomatie had het zionisme tot dan toe nog maar weinig concrete resultaten opgeleverd.
2 Palestina van de Eerste- tot de Tweede Wereldoorlog
2.1 De Eerste Wereldoorlog
Na eerst enige maanden neutraal te zijn geweest, koos het Ottomaanse Rijk in de Eerste Wereldoorlog in oktober 1914 partij voor Duitsland en Oostenrijk-Hongarije. De regering in Istanboel rekende op een Duitse overwinning. Zowel aan het westfront als aan het oostfront boekten de Duitse legers in 1914 aanvankelijk spectaculaire successen. Een eventuele Duitse overwinning zou kunnen bijdragen tot de verwezenlijking van de Jong-Turkse idealen: de bevrijding van de Turks sprekende broedervolken, die zuchten onder het juk van het tsaristische Rusland. Bovendien zagen de Turkse machthebbers mogelijkheden om de Engelsen uit Egypte (officieel nog onderdeel van het Ottomaanse Rijk) te verdrijven en zo het Suezkanaal, een belangrijk economisch en strategisch steunpunt, in handen te krijgen.
Het Duitse Keizerrijk hechtte zeer aan de Ottomaanse deelname aan de strijd, omdat Istanboel in staat moest worden geacht zowel Rusland als Groot-Brittannië zware tegenslagen te bezorgen. De verbindingsas Berlijn-Wenen werd verlengd tot aan Istanboel, hetgeen strategisch gunstig was.
Het Ottomaanse Rijk kon een nieuw front tegen de Russen vormen bij de Zwarte Zee en in de Kaukasus. Bijkomend voordeel was dat de Turkse sultan in zijn positie van kalief een beroep kon doen op alle moslims (ook in de Britse en Franse koloniale imperia) om aan de Jihad (Heilige Oorlog) tegen hun overheersers mee te doen.
De Ottomaanse aanval op Rusland begon op 29 oktober 1914, een week later gevolgd door de oorlogsverklaring door Engeland en Frankrijk aan de sultan. De regering in Londen annexeerde Cyprus en verklaarde Egypte formeel los van het Turkse gezag en onder Brits protectoraat. Sultan Mehmed V riep de Heilige Oorlog uit, maar de oproep tot de Jihad vond weinig weerklank.
De Turkse strategie was niet succesvol: de opmars door de Sinaï werd tegengehouden en een aanval op het Suezkanaal afgeslagen. Een geallieerde poging in april 1915 om zich van de Dardanellen meester te maken mislukte echter bij Gallipoli. Het Turkse offensief in de Kaukasus werd tot staan gebracht en de Turken leden zware nederlagen tegen de Russische strijdkrachten.
Bovendien hadden de Ottomaanse autoriteiten te kampen met tegenstand in eigen gelederen. De Arabisch-nationalistische agitatie in Beiroet en Damascus, het wantrouwen jegens talrijke christelijke minderheden als Grieken en Armeniërs en de mogelijke aspiraties van lokale machthebbers in uithoeken van het Ottomaanse Rijk (vooral op het Arabisch Schiereiland) baarden de machthebbers in Istanboel grote zorgen.
Groot-Brittannië trachtte van de interne moeilijkheden van het Ottomaanse Rijk gebruik te maken. Het Britse Hoge Commissariaat in Cairo zocht in het geheim contacten met Arabische nationalistische bewegingen en andere potentiële tegenstanders van het regime in Istanboel. Onder andere via de als geheim agent opererende T.E. Lawrence (Lawrence of Arabia) legde de Britse Hoge Commissaris in Cairo, sir Henry MacMahon, contact met de sjarief van Mekka, Hussein ibn Ali.
Deze Arabische leider, behorende tot de familie der Hasjemieten en naar eigen zeggen rechtstreeks nakomeling van de profeet, genoot als beschermheer van de Heilige Plaatsen groot gezag in de islamitische wereld. In het geheim onderhield hij contacten met kringen van Arabische nationalisten in Damascus. In een uitvoerige briefwisseling kwam hij met het Britse bestuur in Cairo overeen een gezamenlijke actie tegen de Turken te ondernemen.
De sjarief zou met zijn bedoeïenen in opstand komen tegen de sultan en vanuit het Arabisch Schiereiland in samenwerking met een Brits-Frans expeditiekorps de Turken aanvallen. In ruil daarvoor beloofde de Britse regering na een eventuele Turkse nederlaag de vorming van een onafhankelijk koninkrijk in alle overwegend door Arabieren bewoonde delen van het Ottomaanse Rijk onder gezag van de sjarief.
Op 5 juni 1916 kwam de sjarief in opstand. Door de Arabische opstand werden de Turkse garnizoenen in Mekka en Medina uitgeschakeld en begon de Arabische opmars in noordelijke richting. Het woestijnlegioen, onder bevel van Husseins zoon emir Faisal, boekte snelle voortgang. De diverse stammen werden door Faisal verenigd in een gemeenschappelijk Arabisch ideaal.
Vooraanstaande sjeiks (stamhoofden) legden hun onderlinge geschillen bij en schaarden zich achter het Arabisch vrijheidsstreven. Door het opblazen van delen van de Hejaz-spoorlijn (door Lawrence) raakte een groot deel van de Turkse troepen ingesloten op het Arabisch Schiereiland. Tegelijkertijd stak een Frans-Britse troepenmacht onder bevel van generaal Edmund Allenby het Suez-kanaal over. De troepen van Faisal veroverden de havenstad Akaba (6 juli 1917), terwijl Allenby optrok naar Jeruzalem.
De Britse troepen verspreiden een oproep van sjarief Hussein, waarin deze de bevolking opriep zich tegen het Turkse gezag te keren teneinde de Arabische onafhankelijkheid te realiseren. Na Gaza, Hebron en Bethlehem viel op 9 december 1917 Jeruzalem in handen van generaal Allenby. De bevolking haalde de geallieerden als bevrijders binnen. Op 30 oktober 1918 tekende de Turkse sultan Mehmet V te Mudros een wapenstilstand, die het einde van de oorlogshandelingen betekende.
2.1.1 De Sykes -Picot overeenkomst en de Balfour-verklaring
In maart 1916 was in het diepste geheim overleg gevoerd tussen diplomaten van Groot-Brittannië (Sir Mark Sykes), Frankrijk (George Picot) en Rusland (Sazonov). Zij kwamen geheel in de traditie van het negentiende-eeuwse Concert van Europa een verdeling overeen van het naoorlogse Midden-Oosten in Europese invloedsferen. Daarbij werden zowel de Russische wensen met betrekking tot de Bosporus en de Kaukasus als de Britse en Franse intenties in het Midden-Oosten gehonoreerd.
Frankrijk claimde historische banden met Syrië en Libanon (de kruistochten), terwijl de regering in Londen graag een landverbinding tussen Egypte en India tot stand wilde brengen. Voor Palestina ging de overeenkomst uit van een internationaal bestuur, hetgeen de Engelse ambities echter nog onverlet liet. De Sykes-Picot overeenkomst, op 16 mei 1916 in een geheim document vastgelegd, was in tegenspraak met de eerdere Britse afspraken met de sjarief van Mekka aangaande de Arabische onafhankelijkheid.
Na de Oktoberrevolutie in 1917 in Rusland openden de bolsjewieken de archieven van de kanselarij in Sint-Petersburg en maakten onder andere dit geheime document openbaar. Onmiddellijk liet de Ottomaanse regering de tekst van de Sykes-Picot overeenkomst publiceren als bewijs van de onbetrouwbaarheid van de Britse regering.
Omstreeks diezelfde tijd plaatste de regering in Londen de sjarief opnieuw voor een voldongen feit. De Britse minister van Buitenlandse Zaken sir Arthur Balfour vaardigde op 2 november 1917 een verklaring uit, die later vanwege de uiteenlopende interpretaties ervan tot grote politieke problemen zou leiden. In een brief aan een leider van de Britse zionisten, lord Rothschild, verklaarde de Britse regering welwillend te staan tegenover de vestiging van een 'Joods nationaal tehuis' in Palestina. Balfour schreef het volgende:
"His Majesty's Government views with favour the establishment in Palestine of a national home for the Jewish people, and will use their best endeavours to facilitate the achievement of this object, it being clearly understood that nothing shall be done which may prejudice the civil and religious rights of existing non-Jewish communities in Palestine; or the rights and political status enjoyed by Jews in any other country."
Over de motieven van de Britse regering om tot de uitgifte van de Balfour verklaring te komen is veel gespeculeerd. De steun van machtige joodse bankierskringen aan de Britse oorlogsinspanningen, de Jewish Vote in de Verenigde Staten (de belangrijkste bondgenoot van Londen), het winnen van invloed onder de joden in Duitsland en Oostenrijk en onder joden in Rusland, humanitaire overwegingen of religieuze opvattingen zijn in dit verband genoemd. Het meest aannemelijke lijkt de Britse overweging dat op deze wijze de imperiale ambities zouden kunnen worden gerealiseerd. De mogelijkheid werd immers geschapen om via joodse vestigingen in Palestina (ten noorden van het Suezkanaal) blijvend Britse invloed te garanderen.
2.1.2 De geopolitieke uitkomst
Het Ottomaanse Rijk was teruggebracht tot een machteloze Turkse staat in Klein-Azië. Van de beloften, aan de sjarief van Mekka gedaan betreffende Arabische onafhankelijkheid, was bitter weinig terechtgekomen. De sjarief heeft mogen zien hoe zijn zoons Faisal en Abdullah respectievelijk heerser over Irak en Transjordanië werden, maar dit geschiedde onder uitdrukkelijk Brits toezicht. Ook onder de Arabieren verloor hij geleidelijk aan steeds meer steun. In januari 1926 verdreef Ibn Saud (een Wahabiet) sjarief Hussein en zijn Hasjemitische familie. Ibn Saud schiep op het Arabisch Schiereiland zijn eigen koninkrijk, dat in 1932 naar de dynastie Saoedi-Arabië zou worden genoemd.
Op de Conferentie van San Remo van de Opperste Geallieerde Oorlogsraad in april 1920 werd Palestina als mandaatgebied aan Groot-Brittannië toegewezen, onder de uitdrukkelijke voorwaarde dat de in de Balfour-verklaring van 2 november 1917 vervatte belofte om een ‘Joods Nationaal Thuis’ in Palestina te scheppen, door de Britse mandataris ten uitvoer zou worden gebracht. Syrië en het daar later van losgemaakte Libanon werden Franse mandaatgebieden. Egypte werd in 1922 in naam onafhankelijk, maar de Britten hielden een stevige vinger in de pap.
2.1.3 De effecten van de Balfour-verklaring op Palestina
De eerste Britse Hoge Commissaris van het mandaatgebied Palestina werd in mei 1921 geconfronteerd met ongeregeldheden, veroorzaakt door een toenemend verzet onder het Arabische bevolkingsdeel tegen de uitvoering van de Balfour-verklaring. Een delegatie van Arabische woordvoerders te Londen bracht de Britse regering twee eisen over, namelijk de instelling van een nationale regering voor Palestina en de annulering van de Balfour-verklaring.
Eind november 1921 vond onder Britse druk een ontmoeting van de delegatie met de zionistische leider Chaim Weizmann plaats, die echter geen enkel resultaat opleverde. In 1922 werd het gebied ten oosten van de Jordaan tot een apart Brits mandaatgebied, Transjordanië, gemaakt. Emir Abdoellah ibn Hoessein werd door de Britten als nieuwe koning van dit gebied aangesteld. Van zionistische zijde werd hierop scherpe kritiek geuit.
In het nu nog alleen ten westen van de Jordaan gelegen Palestina bleken de Arabische en de joodse doelstellingen scherp tegenover elkaar te staan. Van Arabische kant werd heftig stelling genomen tegen een voortgezette immigratie van joden en tegen verdere aankopen van land door hen.
De joodse grondaankopen – meestal van rijke absenteïstische Arabische landeigenaren – resulteerden vaak in het vertrek van Arabische pachters en landarbeiders, omdat volgens zionistische opvattingen joods land ook door joden bewerkt diende te worden. Behalve deze gekochte grond werd echter ook veel onontgonnen land in cultuur gebracht door joodse landbouwgemeenschappen, die niet zelden op socialistische grondslag waren georganiseerd.
Wegens de Arabisch-joodse tegenstelling konden vrijwel geen gemeenschappelijke politieke (vertegenwoordigende) lichamen worden ingesteld. Naast de Britse Hoge Commissaris bestond een geheel uit Britten samengestelde bestuursraad. Alle departementshoofden waren Britten, hetzelfde gold voor de districtshoofden.
Op lagere posities bevonden zich in het ambtenarenkorps wel joden en Arabieren en beiden waren ook vertegenwoordigd in enkele gemeenteraden van sommige steden met een gemengd joods-Arabische bevolking. In het algemeen echter hielden de twee bevolkingsgroepen, vooral wat het sociale verkeer betrof, afstand tot elkaar.
Als politieke organisatie van het joodse bevolkingsdeel fungeerde de Vad Leoemi (Nationale Raad), maar nog belangrijker dan deze was de Jewish Agency for Palestine, ingesteld door de zionistische wereldorganisatie, die op den duur als een ‘staat in de staat’ kon worden beschouwd.
De belangrijkste politieke organisatie van het Arabische bevolkingsdeel was vanaf 1936 het Arabische Hogere Comité, een overkoepelend orgaan, waarin vertegenwoordigers van vier islamitische en twee christelijke organisaties zaten en dat onder voorzitterschap stond van de moefti van Jeruzalem. Binnen elk van deze organisaties bestonden tegenstellingen.
Tussen de gematigde (de zogenaamde praktische) zionisten onder leiding van Chaim Weizmann en de extreme (de politieke) zionisten, van wie Vladimir Jabotinsky de belangrijkste figuur was en die vrij vergaande doelstellingen hadden met betrekking tot het scheppen van een onafhankelijke joodse staat. Min of meer een middenpositie werd ingenomen door David Ben-Gurion, voorzitter van de Executive of the Jewish Agency.
Onder de Arabieren kon eveneens een onderscheid worden gemaakt tussen gematigden, zoals Moesa al-Alami, die bereid waren een joodse ‘aanwezigheid’, mits niet door verdere immigratie in omvang toenemend, te aanvaarden, en extremisten aangevoerd door de moefti van Jeruzalem, die hier niets van wilden weten.
2.2 De jaren dertig
2.2.1 De Arabische opstand
In de loop van de jaren dertig gingen extremistische groepen aan beide zijden over tot gewelddadige acties, zowel tegen elkaar als tegen het Britse mandaatbestuur. De verhoudingen tussen joden en Arabieren werden vaak zo gespannen, dat zich massale gewelddadigheden voordeden. In de lente van 1936 kondigde het Arabische Hogere Comité voor de Arabische bevolkingsgroep een algemene staking af uit protest tegen de in omvang toegenomen immigratie van joden.
Weldra vonden gewelddadigheden tegen de joodse bevolkingsgroep plaats, waarin ongeregelde Arabische gewapende eenheden zoals die onder leiding van Fawzi al-Kawakji een groot aandeel hadden. Het anti-joodse karakter van deze demonstratie van Arabisch verzet sloeg om in een anti-Britse uitbarsting, welke zelfs de vorm aannam van een Arabische opstand tegen het Britse gezag. Op 12 oktober 1936 werd de algemene staking beëindigd, maar de gewapende acties van de Arabische guerrilla-eenheden gingen onverminderd voort, zowel tegen joden als tegen het Britse gezag.
4.2.2 De Peel-commissie
In een rapport van een door de Britten in 1936 ingestelde onderzoekscommissie-Peel werd onder meer aanbevolen de verdere aankopen van land door joden te verbieden; de joodse immigratie te beperken voor de komende vijf jaar tot maximaal 12.000 personen per jaar; het mandaatbestuur op te heffen en Palestina te verdelen in een joodse staat en een Arabisch gebiedsdeel, dat met het emiraat Transjordanië zou moeten worden verenigd. Bepaalde gebieden in Palestina, onder andere de heilige plaatsen Jeruzalem en Betlehem, zouden onder Brits mandaatgezag blijven.
Zowel joden als Arabieren verklaarden het rapport-Peel onaanvaardbaar, maar van joodse zijde werd de weg naar verdere onderhandelingen opengehouden. Het feit dat het rapport de creatie van een joodse staat aanbeval, alarmeerde de Arabieren in hoge mate, zowel in als buiten Palestina. Op 8 september 1937 werd in Syrië te Bludan een pan-Arabische conferentie belegd inzake Palestina, waaraan circa 500 afgevaardigden uit Palestina en uit bijna alle Arabische staten deelnamen.
Zij spraken zich uit tegen elke vorm van verdeling van Palestina en eisten annulering van de Balfour-verklaring. Zij dreigden voorts zich voor de verdediging van de Arabische belangen in Palestina tot Britse vijanden, in de eerste plaats het nationaal-socialistische Duitsland, te wenden.
2.2.3 Het Britse witboek van 1939
Het gewapende verzet van Arabische guerrilla-eenheden tegen het Britse gezag duurde voort. Ook brachten deze eenheden veel schade toe aan joodse eigendommen. De joodse nederzettingen werden verdedigd door de Hagana. In januari 1939 werd door de Britse regering een Ronde Tafel Conferentie in Londen bijeengeroepen, waarvoor zij niet alleen vertegenwoordigers van de joodse en Arabische bevolkingsgroepen in Palestina, maar ook delegaties uit andere Arabische staten had uitgenodigd.
Hiermee had zij een expliciete erkenning gegeven aan de pan-Arabische these, dat Palestina een zaak was die alle Arabieren aanging. Op 17 maart werd de conferentie over Palestina beëindigd, zonder dat er overeenstemming tussen joden en Arabieren was bereikt. Twee maanden later zette de Britse regering in een ‘witboek’ haar toekomstige politieke beleid in Palestina uiteen.
Hierin stond onder andere dat Palestina niet zou worden verdeeld, maar binnen tien jaar een onafhankelijke, gemengd Arabisch-joodse staat worden, waarin de joden qua aantal een minderheidspositie zouden innemen, circa 33% van de totale Palestijnse bevolking. Verder zou de joodse immigratie drastisch worden beperkt, namelijk tot 75.000 voor de komende vijf jaar en daarna zou het aantal joodse immigranten afhankelijk worden gemaakt van Arabische toestemming.
De zionisten beschouwden het witboek als een duidelijk teken van Brits toegeven aan de Arabieren. Hoewel de Arabieren zich er ook tegen keerden, was hun afwijzing minder fel dan die van de zionisten. Sindsdien nam het Arabisch gewapend verzet in Palestina snel af en na het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog werden van Arabische zijde vrijwel geen verzetsacties tegen het Britse bestuur meer gevoerd.
2.3 De Tweede Wereldoorlog
In zionistische kring heerste met name in het licht van de steeds moeilijker positie van de joden op het Europese vasteland, grote ontsteltenis over de Britse politiek in Palestina. Niettemin kozen joodse leiders met het oog op de dodelijke bedreiging die nazi-Duitsland voor het joodse volk vormde, een pro-Britse stellingname.
Door de holocaust werden circa zes miljoen joden door de nazi’s vermoord, en sloegen vele joden in Europa op de vlucht. De joodse strijdgroepen Hagana en Palmach vochten samen met de geallieerden in het Midden-Oosten. De joodse bijdrage aan de geallieerde oorlogsinspanning werd echter geleverd met het vooruitzicht dat in het naoorlogse Palestina door de Engelsen geen joodse staat zou worden gedoogd.
Vanaf augustus 1944 nam een afzonderlijke joodse brigade aan de oorlogshandelingen in het Midden-Oosten deel. Joodse soldaten zagen kans wapens te verwerven en gevechtservaring op te doen en ze kregen een uitstekende training binnen de Britse strijdkrachten. Velen beseften dat de zionisten zich na afloop van de oorlog wellicht tegen het Britse mandaatbestuur zouden moeten keren.
Reeds tijdens de Tweede Wereldoorlog had de zionistische beweging te kennen gegeven de Britse politiek in Palestina scherp af te keuren. Van 9 tot 11 mei 1942 vond in New York in het Biltmore-hotel een conferentie plaats, waar David Ben Gurion expliciet de oprichting van een joodse staat in Palestina als hoofdpunt van het zionistisch programma stelde.
Om de bepalingen van het Britse Witboek te omzeilen organiseerde de Hagana en het Jewish Agency vanuit havens in Europa de clandestiene immigratie van joden naar Palestina. Diverse schepen brachten grote aantallen joden aan land. Maar de Britse marine patrouilleerde voor de kust en stuurde ze terug naar Europa of bracht de joodse opvarenden onder in kampen op Cyprus.
Soms eindigden de illegale immigratiepogingen in drama's, zoals in november 1940 bij het vergaan van de Patria met 240 joden aan boord of bij de ramp van de Struma, waarbij op 24 februari 1942 ruim 400 mensen omkwamen.
Internationaal zocht de zionistische beweging onder leiding van dr.Chaim Weizmann steun voor een versoepeling van de Britse immigratiebepalingen. De steun van de West-Europese publieke opinie aan het einde van de oorlog vermocht de Britse minister van Buitenlandse Zaken Ernest Bevin echter niet vermurwen. Bevin vond dat het behoud van de Britse machtspositie in het Midden-Oosten en haar cruciale positie aan het Suezkanaal een pro-Arabische koers voorschreven.
Palestina na de Tweede Wereldoorlog
Na de Tweede wereldoorlog werd de situatie in Palestina opnieuw precair. De joodse overlevenden van de Duitse uitroeiingspolitiek trachtten in groten getale naar Palestina te emigreren. De Britse autoriteiten in dat land poogden deze nieuwe stroom immigranten tegen te houden. De joodse bevolking in Palestina raakte hierdoor verbitterd. Door extremistische organisaties als Irgoen Zwai Leoemi en de Stern werden terreuracties ondernomen om het Britse gezagsapparaat te ondermijnen.
Ongeregelde Arabische gewapende eenheden bestookten joodse nederzettingen en belegerden het joodse stadsgedeelte in Jeruzalem. Contraterreur van de zijde van de Irgoen en Stern-groep in april 1948 eiste vele slachtoffers, joden zowel als Arabieren. Een groot aantal Arabische vluchtelingen verliet het land.
Het VN Verdelingsplan
Eind 1945 werden door Groot-Brittannië de laatste immigratiecertificaten uitgedeeld. Begin 1946 besloot de Britse regering dat er maandelijks 1500 vluchtelingen tot Palestina zouden worden toegelaten. Het Jewish Agency vond dit aantal veel te laag, daar er nog circa 1 miljoen vluchtelingen in Europa verbleven.
Omdat alle toegangswegen waren afgesloten moesten de joden hun toevlucht nemen tot illegale immigratiemethoden. Dit kwam in de praktijk neer op het 's nachts per schip overzetten van vluchtelingen op de kust van Palestina. Soms liep dit goed af, maar vaak raakten de vluchtelingen verstrikt in de tentakels van de zogenaamde Bevin Blokkade.
Niet zelden werden illegale immigranten door Britse soldaten neergeschoten. De joden die levend werden opgepakt, werden naar Cyprus overgebracht. Daar werden ze in kampen geïnterneerd. In maart 1947 zaten er ongeveer 10.500 personen in deze kampen. De situatie voor deze vluchtelingen was extra pijnlijk, daar Duitse krijgsgevangen deze kampen moesten bouwen. Prikkeldraad, wachttorens, zoeklichten en de aanwezigheid van twee bataljons Britse soldaten versterkte de grimmige sfeer.
Intussen had de Britse regering verklaard het mandaat over Palestina niet langer te willen continueren. De Verenigde Naties hadden zich over het vraagstuk Palestina gebogen en in mei 1947 een internationale onderzoekscommissie ingesteld. Deze UNSCOP (United Nations Special Committee on Palestine) vertrok naar Palestina om daar alle betrokkenen te horen. In tegenstelling tot de zionisten weigerden de Palestijnen alle medewerking.
Van Arabische kant ging men er immers van uit dat de Arabische rechten op heel Palestina onaantastbaar waren. De onderzoekscommissie kwam op 1 september tot de aanbeveling het mandaatgebied Palestina te verdelen in een joodse en een Arabische staat, te vormen in overeenstemming met de joodse en Arabische bevolkingsconcentraties. De heilige steden Jeruzalem en Bethlehem zouden in de visie van UNSCOP een internationale status krijgen.
Dit plan kwam op 29 november 1947 als resolutie 181 in stemming in de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties. Het werd uiteindelijk goedgekeurd met 33 stemmen vóór (onder andere de Verenigde Staten, de Sovjet-Unie, de Europese communistische staten, Frankrijk, België, Nederland) en 13 tegen (de Arabische staten, Turkije, India, Pakistan), bij 10 onthoudingen (onder andere Groot-Brittannië).
De politieke leiding van de joden in Palestina aanvaardde het verdelingsplan eveneens. De Arabische Liga verwierp het echter nadrukkelijk (de resolutie van 17 december 1947).
Gewapende conflicten
In maart 1948 slaagde de Hagana erin om, door Arabische eenheden belegerde joodse nederzettingen in Galilea en de Negev woestijn, te ontzetten. Joodse strijdgroepen veroverden Safed en Tiberias. Op 21 april viel de havenstad Haifa in handen van de Hagana. Een groot deel van de Arabische bevolking vluchtte de stad uit.
De steeds groter wordende vluchtelingenstroom die door de gevechtshandelingen op gang kwam, zou later een bron van nieuwe onrust worden. Het geweld en de wreedheden waarmee de strijd gepaard ging, leidden tot het vertrek van grote delen van de Palestijnse burgerbevolking. De massamoord op de bewoners van het Arabische dorp Deir Yassin op 9 april 1948 droeg daar het nodige aan bij.
De Britse regering kondigde aan op 15 mei 1948 het mandaat te willen beëindigen. Het einde van het Britse mandaat kwam derhalve niet in de vorm van een soevereiniteitsoverdracht, maar was in feite een abandonnement en daarom een vrijbrief aan joden en Arabieren om het verder onderling uit te vechten. In de nacht van 14 op 15 mei 1948 proclameerde David Ben Gurion de onafhankelijke staat Israël in het gebied dat door de VN aan de joodse staat was toebedeeld.
Oorlog en bestanden
Voor de Arabische staten was het uitroepen van de staat Israël het sein voor een gezamenlijk aanval. Ze waren echter slecht voorbereid op de strijd, hun legers waren gebrekkig getraind, slecht bewapend en het moreel was laag. Ook was er een gebrek aan onderling vertrouwen en samenwerking tussen de Arabische staten. Dit alles was niet van toepassing op de Israëli's. Israël beschikte over een klein maar goed getraind leger.
De eerste ronde van de Palestijnse oorlog eindigde met een staakt-het-vuren. Zowel de legers van Egypte als die van Syrië hadden zware nederlagen geleden. Ook de Palestijnse legereenheden bleken vrijwel machteloos. Alleen Transjordanië had succes geboekt. Het had bijna de gehele Westelijke Jordaanoever veroverd.
Tijdens de vier weken durende wapenstilstand wist Israël zijn posities aanzienlijk te versterken. Toen de strijd op 8 juli hervat werd, veroverde het gebieden die het VN-verdelingsplan ver te buiten gingen. Op 18 juli bereikte de nieuwe VN-bemiddelaar, graaf Folke Bernadotte een nieuw bestand. Op 17 september werd hij door radicale joden vermoord. In het najaar van 1948 heropende Israël de oorlog en veroverde de Negev-woestijn. Op 5 januari 1949 werd opnieuw een staakt-het-vuren tussen de joden en de Arabieren afgesproken.
Onder VN toezicht begonnen vervolgens op Rhodos indirecte besprekingen met Israël. De Arabieren weigerden rechtstreeks met Israël te onderhandelen, omdat dit een erkenning van de staat Israël zou inhouden. De bestandslijnen van 1949 werden door de Verenigde Naties erkend als de grenzen van de nieuwe staat Israël.
Zestig jaar Israël: De transformatie van Palestina tot Israël
Een historische analyse
15 mei 2000
David Ben-Goerion roept de staat Israël uit (1948)
Door Micha Peters
Een historische analyse
1.1 De vroege geschiedenis van Palestina
In 63 v.C. lijfde Pompeius Palestina in bij het Romeinse Rijk. Onderkoningen (Herodes, Aristobulus) bleven het land besturen. Opstanden tegen het Romeinse gezag bleven geregeld voorkomen, totdat keizer Titus in 70 n.C. Jeruzalem en de tempel verwoestte en aan de autonomie van Palestina een eind maakte. Twee grote opstanden, één onder keizer Trajanus en één tijdens de regering van Hadrianus (geleid door Bar Kochba), brachten korte tijd onafhankelijkheid.
Na de ondergang van het Romeinse Rijk werd Palestina onderdeel van het Byzantijnse Rijk. In 614 veroverde Chosroes II van Perzië Jeruzalem, dat in 628 door de Byzantijnen werd heroverd. In 638 veroverde Omar Jeruzalem na een beleg van vier maanden. In 640 viel ook Caesarea, waarna Palestina voor eeuwen onder heerschappij van de islam kwam. Onder het kalifaat van de Omajjaden en Abbasiden kende Palestina aanvankelijk een rustige en voorspoedige tijd.
Na de dood van Haroen al-Rasjid trad verval in en werd het ook op staatkundig gebied onrustig door inwendige twisten. Na de vernietiging van de tijdens de periode van de kruistochten ontstane christelijke rijken in Palestina bleef het land eeuwenlang ongestoord in het bezit van Egypte.
1.2 Palestina als onderdeel van het Ottomaanse Rijk
Gedurende vier eeuwen (1516-1918) van Ottomaanse overheersing, is er nooit sprake geweest van politiek-administratieve eenheid. Palestina was verdeeld in verschillende districten, sanjaks genaamd, en die maakten op hun beurt weer deel uit van grotere provincies of administratieve eenheden, villajets genaamd.
De Ottomaanse regering in Constantinopel had tot het midden van de negentiende eeuw weinig aandacht voor deze regio; er werd weinig belasting opgehaald, het gebied had weinig militaire en strategische betekenis en de grenzen waren vaag en niet precies bepaald.
De sultan voelde zich verplicht om de heilige plaatsen van de islam, het christendom, en het judaïsme te beschermen. Eveneens beschermde hij, voornamelijk vanwege zijn relaties met Europese mogendheden, pelgrims op bedevaart.
Pas toen in het midden van de negentiende eeuw Egypte haar onafhankelijkheid van het Ottomaanse Rijk verwierf, en de Frans-Engelse rivaliteit om het Suezkanaal zich ontspon, werd Palestina strategisch en politiek interessant voor de Ottomanen. De sanjak van Jeruzalem kreeg een hogere status, en moest direct verantwoordelijkheid afleggen aan Constantinopel. Deze maatregel was een poging van de overkoepelende regering om de centrale controle over het gebied te herwinnen en efficiënter te maken.
Palestina was tot dan toe een arm en achtergesteld onderdeel van het Ottomaanse Rijk. Gedurende de twee voorafgaande eeuwen hadden de lokale machthebbers zich ontrokken aan de Ottomaanse overheersers en hun plichten verzaakt. Hierdoor heerste er aanzienlijke chaos en onzekerheid in de regio; openbare werken werden niet uitgevoerd, de landbouw en de handel waren ingestort en de meerderheid van de bevolking leefde in armoede en onderdrukking.
Het grootste deel van de onderdrukking kwam voor rekening van lokale sjeik. Doordat de sanjak van Jeruzalem meer macht kreeg, kreeg hij ook meer grip op de openbare orde. Strooptochten van bedoeïenenstammen namen af en het algemene gevoel van veiligheid nam sterk toe. Ook wilden de Europese machten hun invloed in Palestina en de rest van de regio vergroten. Dit alles had tot gevolg dat de economie en de leefomstandigheden voor de bevolking aanzienlijk verbeterden.
1.3 De opkomst van het Arabisch nationalisme in Palestina
De bevolking van Palestina telde aan het begin van de twintigste eeuw rond de 650.000 zielen. Als gevolg van de verdeling van de bevolking in stedelijke, agrarische -en nomadische gemeenschappen, bleven er continu conflicten tussen deze groepen bestaan.
Veel van het land in Palestina was eigendom van de Ottomaanse staat (miri) en werd bewerkt door keuterboertjes. De dorpen waren klein, arm en geïsoleerd. De meeste boeren werkten op het land van absente landeigenaren, die zelf in Damascus of Beiroet woonden. In de negentiende eeuw was het overgrote deel van de landbouwgrond in bezit gekomen van notabelen.
Aan het eind van de negentiende eeuw was nog slechts twintig procent van de landbouwgrond in Galilea, en vijftig procent in Judea, in handen van kleine boeren (fellahin). Desondanks maakte het land van de fellahin tweederde van het totale landbouwareaal uit, daar de meeste grond van notabelen onbewerkt bleef.
Het noorden van Palestina werd voornamelijk bevolkt door agrariërs, het zuiden door nomaden. Er was ook religieuze verdeeldheid: soennieten, sjiieten, en Druzen leefden met elkaar in onmin, en er waren continu conflicten tussen moslims en christelijke arabieren (zestien procent van de bevolking, waarvan de meeste Grieks-orthodox). Door al deze verschillen leefde er in deze periode geen sterk Palestijns nationalisme onder de Palestijnse moslims. Alleen onder de christelijke Arabieren speelden nationalistische sentimenten een rol, omdat zij in contact stonden met christenen uit Europa.
Zij vormden de voorhoede van een literair-culturele beweging in de negentiende eeuw die leidde tot de herontdekking van het cultureel Arabisch erfgoed. Dit gaf een gevoel van etnische identiteit. Aanvankelijk waren deze vroeg-nationalisten geïnteresseerd in de verschillen tussen Arabieren en Turken binnen het Ottomaanse Rijk.
Er vonden enkele opmerkelijke gebeurtenissen plaats in het Ottomaanse Rijk in de eerste 15 jaar van de twintigste eeuw. De revolutie van de Jonge Turken in 1908 bracht Turkse nationalisten aan de macht die het Ottomaanse Rijk in stand wilden houden met behulp van een politiek van centralisatie en islamisering.
Het Arabisch nationalisme kwam in een stroomversnelling doordat het reageerde op het Turks nationalisme. Er ontstonden groepen die zich toelegden op het verkrijgen van arabische-politieke onafhankelijkheid. Het Arabisch-Palestijnse nationalisme kreeg ook een stevige impuls door het joods nationalisme dat was gericht op Palestina.
Deze joodse nationalistische gevoelens stonden bekend onder de naam Eretz Israël (het land Israël). Evenals het Arabisch nationalisme bleef het joods nationalisme lange tijd beperkt tot een religieus culturele beweging. Dit veranderde in de negentiende eeuw in een politieke ideologie, waarbij het idee van het creëren van een eigen joodse staat centraal stond. Dit kersverse nationalisme was afkomstig uit Europa, en was beïnvloed door westerse ideologieën als het rationalisme en seculier nationalisme.
De Europese joden leefden onder geheel andere omstandigheden dan de joden onder islamitische overheersing. In de islamitische wereld leefden de joden honderden jaren als Ahl-ad-Dhimna, mensen met een contract met hun overheersers. Zij hadden, net als de christenen, de status van tweederangs burgers.
Zij moesten zware belastingen (jizyah) betalen en waren het slachtoffer van discriminerende sociale bepalingen en voorschriften. Daartegenover stond dat zij in alle vrijheid hun geloof mochten belijden, dat zij in beperkte mate volgens hun eigen wetten mochten leven, en een grote mate van politieke autonomie genoten. Ook mochten zij reizen waarheen zij wilden en waren er geen economische restricties. Omdat zij onder Ottomaanse overheersing leefden, kwamen zij later dan de Europese joden in aanraking met het nationalisme.
1.4 De opkomst van het joods nationalisme
De geschiedenis van de West-Europese joden is een geheel andere dan die van de Oost-Europese joden. Na eeuwen van onderdrukking en discriminatie kwam er onder invloed van de achttiende eeuwse Verlichting verbetering in de positie van de joden in West-Europa. Mede door de idealen van Franse Revolutie gingen de joden grotendeels op in de bevolkingen van de verschillende West-Europese landen. Voor Oost-Europa gold een heel ander verhaal.
Het lage tempo van industrialisatie en de vijandige politieke en religieuze omstandigheden zorgde ervoor dat de joden continu op hun hoede moesten blijven voor pogroms en zodoende geen rustpunt konden vinden voor permanente vestiging. In Rusland moesten de joden zich sinds 1791 binnen een bepaalde afgeschermde regio vestigen. Deze regio bestond globaal gezien uit Wit-Rusland en de Oekraïne en stond bekend onder de naam de Paal. Hier leefden de joden in kleine dorpjes, shettlis genaamd.
In het tsaristische Rusland waren de idealen van de Franse Revolutie niet doorgedrongen en de joden bleven de zondebokken van de Russische bevolking en de Russische Orthodoxe Kerk. Tegen het einde van de negentiende eeuw, construeerde een agent van de Russische geheime politie voortbordurend op ideeën van argwaan en haat, een zogenaamd historisch authentiek document dat bekend werd onder de naam 'Protocollen van de Wijzen van Zion'. In dit document werd de wereldheerschappij door de joden geproclameerd.
Dit document werd allengs in tal van Europese talen vertaald, en droeg bij aan de groei van het antisemitisme in zowel Oost-als West Europa (zelfs vandaag de dag zijn de 'Protocollen van de Wijzen van Zion' nog te koop in de Arabische landen). Toen in 1881 duidelijk werd dat bij de moordaanslag op Tsaar Alexander II een jonge jodin betrokken was, steunde de Russische regering massaal pogroms en andere spontane en minder spontane uitspattingen van antisemitisme.
Als gevolg van dit alles migreerden ertussen 1880 en 1914 2,6 miljoen joden naar Amerika. Sommige joden die in Rusland bleven en het systeem wilden veranderen sloten zich aan bij de Russische revolutionaire intelligentsia. Anderen, zoals Leon Pinsker met zijn Auto-Emancipation (1882) streefden naar een eigen autonome joodse natiestaat.
1.5 De geboorte van het modern zionisme
Racistisch antisemitisme - dat de joden aanviel op raciale kenmerken in plaats van religieuze - stak zowel in Frankrijk als in Duitsland rond 1840 de kop op. Het raciale antisemitisme baseerde haar leer op een pseudo-wetenschappelijk sociaal-darwinistische theorie, waarmee zij de ‘arische’ superioriteit en de semitische minderwaardigheid trachtte te bewijzen. Voor velen was het duidelijk dat totale emancipatie en gelijkheid van joden een onbereikbaar ideaal leken te zijn, zelfs in het Europa van de Verlichting. Zij zagen slechts in de stichting van een autonome joodse natiestaat een toereikende oplossing.
Deze ideeën van West-Europese joden beïnvloeden op hun beurt weer de conservatieve joden van Oost-Europa. Deze geloofden dat het judaïsme en de joodse traditie samengevoegd tot een nieuwe religieuze joodse cultuur het best tot zijn recht kwam in het traditionele joodse thuisland, Eretz Israël. De samensmelting van deze nieuwe ideeën leidde tot de geboorte van het modern zionisme.
Het Modern Zionisme was naast een politiek theorie ook een organisatie die hielp bij het stichten van nieuwe joodse nederzettingen in Palestina. De eerste groep pioniers- Hibbat Zion genaamd, liefhebbers van Zion- arriveerden op 7 juli 1882 in Jaffa. Dit was het begin van de eerste golf van joodse immigratie naar Israël.
Deze eerste golf duurde van 1882 tot 1903 en staat bekend onder de naam Eerste Alliyah, wat zoveel betekent als 'gaan naar' Israël. In 1903 was er 20.000 hectare landbouwgrond gecultiveerd en er hadden zich zo'n 10.000 joden in Palestina gevestigd. Men wilde hier een nieuwe joodse mens scheppen. De joden moesten weer gaan leven van de landbouw (het met eigen handen bewerken van de grond) en het land ontwikkelen zoals men dat tweeduizend jaar geleden had gedaan.
De landbouwvestigingen waren voornamelijk tot stand gekomen door financiële steun van de Franse Baron Edmond de Rothschild. Ook de Belgische Baron Maurice de Hirsch en de Britse Sir Moses Montefiore leverden grote financiële bijdragen aan de joodse pioniers.
De Tweede Alliyah (1905-1914), gevolg van nieuwe pogroms in Rusland, bracht een nieuwe generatie jonge, idealistische joden naar Palestina. Velen van hen waren beïnvloed door het Russisch revolutionaire denken (onder andere van Leo Tolstoi). In de nieuwe joodse maatschappij moesten ook socialistische idealen gerealiseerd worden. In 1909 verrees de eerste coöperatie Degenia, spoedig gevolgd door de eerste kibboetsem en mosjaviem.
Daarmee kreeg het politiek zionisme een onmiskenbaar socialistische kleur. In de kibboets huldigde men het beginsel van het gemeenschappelijk eigendom van het land, de productiemiddelen en vrijwel alle andere bezittingen. Er heerste directe democratie, functies rouleerden en alles werd zoveel mogelijk gemeenschappelijk gedaan (maaltijden, kinderen opvoeden et cetera).
De kibboets beoogde de belichaming van het socialistisch ideaal te zijn, van waaruit een socialistische samenleving zou worden opgebouwd. De mosjav was een landbouwcoöperatie, waarbij zelfstandige boeren gemeenschappelijk in- en verkochten en soms samenwerkten, bijvoorbeeld bij het binnenhalen van de oogst.
Toch leek het vestigen van een joodse staat nog een ver ideaal. De politieke omstandigheden stonden niet meer toe dan de incidentele vestiging van joodse pioniers in het land. Aan de vooravond van de Eerste Wereldoorlog woonden er nog slechts 50.000 joden in Palestina. De Turkse sultan was ook niet van zins veel meer joden toe te laten. En ook in de internationale diplomatie had het zionisme tot dan toe nog maar weinig concrete resultaten opgeleverd.
2 Palestina van de Eerste- tot de Tweede Wereldoorlog
2.1 De Eerste Wereldoorlog
Na eerst enige maanden neutraal te zijn geweest, koos het Ottomaanse Rijk in de Eerste Wereldoorlog in oktober 1914 partij voor Duitsland en Oostenrijk-Hongarije. De regering in Istanboel rekende op een Duitse overwinning. Zowel aan het westfront als aan het oostfront boekten de Duitse legers in 1914 aanvankelijk spectaculaire successen. Een eventuele Duitse overwinning zou kunnen bijdragen tot de verwezenlijking van de Jong-Turkse idealen: de bevrijding van de Turks sprekende broedervolken, die zuchten onder het juk van het tsaristische Rusland. Bovendien zagen de Turkse machthebbers mogelijkheden om de Engelsen uit Egypte (officieel nog onderdeel van het Ottomaanse Rijk) te verdrijven en zo het Suezkanaal, een belangrijk economisch en strategisch steunpunt, in handen te krijgen.
Het Duitse Keizerrijk hechtte zeer aan de Ottomaanse deelname aan de strijd, omdat Istanboel in staat moest worden geacht zowel Rusland als Groot-Brittannië zware tegenslagen te bezorgen. De verbindingsas Berlijn-Wenen werd verlengd tot aan Istanboel, hetgeen strategisch gunstig was.
Het Ottomaanse Rijk kon een nieuw front tegen de Russen vormen bij de Zwarte Zee en in de Kaukasus. Bijkomend voordeel was dat de Turkse sultan in zijn positie van kalief een beroep kon doen op alle moslims (ook in de Britse en Franse koloniale imperia) om aan de Jihad (Heilige Oorlog) tegen hun overheersers mee te doen.
De Ottomaanse aanval op Rusland begon op 29 oktober 1914, een week later gevolgd door de oorlogsverklaring door Engeland en Frankrijk aan de sultan. De regering in Londen annexeerde Cyprus en verklaarde Egypte formeel los van het Turkse gezag en onder Brits protectoraat. Sultan Mehmed V riep de Heilige Oorlog uit, maar de oproep tot de Jihad vond weinig weerklank.
De Turkse strategie was niet succesvol: de opmars door de Sinaï werd tegengehouden en een aanval op het Suezkanaal afgeslagen. Een geallieerde poging in april 1915 om zich van de Dardanellen meester te maken mislukte echter bij Gallipoli. Het Turkse offensief in de Kaukasus werd tot staan gebracht en de Turken leden zware nederlagen tegen de Russische strijdkrachten.
Bovendien hadden de Ottomaanse autoriteiten te kampen met tegenstand in eigen gelederen. De Arabisch-nationalistische agitatie in Beiroet en Damascus, het wantrouwen jegens talrijke christelijke minderheden als Grieken en Armeniërs en de mogelijke aspiraties van lokale machthebbers in uithoeken van het Ottomaanse Rijk (vooral op het Arabisch Schiereiland) baarden de machthebbers in Istanboel grote zorgen.
Groot-Brittannië trachtte van de interne moeilijkheden van het Ottomaanse Rijk gebruik te maken. Het Britse Hoge Commissariaat in Cairo zocht in het geheim contacten met Arabische nationalistische bewegingen en andere potentiële tegenstanders van het regime in Istanboel. Onder andere via de als geheim agent opererende T.E. Lawrence (Lawrence of Arabia) legde de Britse Hoge Commissaris in Cairo, sir Henry MacMahon, contact met de sjarief van Mekka, Hussein ibn Ali.
Deze Arabische leider, behorende tot de familie der Hasjemieten en naar eigen zeggen rechtstreeks nakomeling van de profeet, genoot als beschermheer van de Heilige Plaatsen groot gezag in de islamitische wereld. In het geheim onderhield hij contacten met kringen van Arabische nationalisten in Damascus. In een uitvoerige briefwisseling kwam hij met het Britse bestuur in Cairo overeen een gezamenlijke actie tegen de Turken te ondernemen.
De sjarief zou met zijn bedoeïenen in opstand komen tegen de sultan en vanuit het Arabisch Schiereiland in samenwerking met een Brits-Frans expeditiekorps de Turken aanvallen. In ruil daarvoor beloofde de Britse regering na een eventuele Turkse nederlaag de vorming van een onafhankelijk koninkrijk in alle overwegend door Arabieren bewoonde delen van het Ottomaanse Rijk onder gezag van de sjarief.
Op 5 juni 1916 kwam de sjarief in opstand. Door de Arabische opstand werden de Turkse garnizoenen in Mekka en Medina uitgeschakeld en begon de Arabische opmars in noordelijke richting. Het woestijnlegioen, onder bevel van Husseins zoon emir Faisal, boekte snelle voortgang. De diverse stammen werden door Faisal verenigd in een gemeenschappelijk Arabisch ideaal.
Vooraanstaande sjeiks (stamhoofden) legden hun onderlinge geschillen bij en schaarden zich achter het Arabisch vrijheidsstreven. Door het opblazen van delen van de Hejaz-spoorlijn (door Lawrence) raakte een groot deel van de Turkse troepen ingesloten op het Arabisch Schiereiland. Tegelijkertijd stak een Frans-Britse troepenmacht onder bevel van generaal Edmund Allenby het Suez-kanaal over. De troepen van Faisal veroverden de havenstad Akaba (6 juli 1917), terwijl Allenby optrok naar Jeruzalem.
De Britse troepen verspreiden een oproep van sjarief Hussein, waarin deze de bevolking opriep zich tegen het Turkse gezag te keren teneinde de Arabische onafhankelijkheid te realiseren. Na Gaza, Hebron en Bethlehem viel op 9 december 1917 Jeruzalem in handen van generaal Allenby. De bevolking haalde de geallieerden als bevrijders binnen. Op 30 oktober 1918 tekende de Turkse sultan Mehmet V te Mudros een wapenstilstand, die het einde van de oorlogshandelingen betekende.
2.1.1 De Sykes -Picot overeenkomst en de Balfour-verklaring
In maart 1916 was in het diepste geheim overleg gevoerd tussen diplomaten van Groot-Brittannië (Sir Mark Sykes), Frankrijk (George Picot) en Rusland (Sazonov). Zij kwamen geheel in de traditie van het negentiende-eeuwse Concert van Europa een verdeling overeen van het naoorlogse Midden-Oosten in Europese invloedsferen. Daarbij werden zowel de Russische wensen met betrekking tot de Bosporus en de Kaukasus als de Britse en Franse intenties in het Midden-Oosten gehonoreerd.
Frankrijk claimde historische banden met Syrië en Libanon (de kruistochten), terwijl de regering in Londen graag een landverbinding tussen Egypte en India tot stand wilde brengen. Voor Palestina ging de overeenkomst uit van een internationaal bestuur, hetgeen de Engelse ambities echter nog onverlet liet. De Sykes-Picot overeenkomst, op 16 mei 1916 in een geheim document vastgelegd, was in tegenspraak met de eerdere Britse afspraken met de sjarief van Mekka aangaande de Arabische onafhankelijkheid.
Na de Oktoberrevolutie in 1917 in Rusland openden de bolsjewieken de archieven van de kanselarij in Sint-Petersburg en maakten onder andere dit geheime document openbaar. Onmiddellijk liet de Ottomaanse regering de tekst van de Sykes-Picot overeenkomst publiceren als bewijs van de onbetrouwbaarheid van de Britse regering.
Omstreeks diezelfde tijd plaatste de regering in Londen de sjarief opnieuw voor een voldongen feit. De Britse minister van Buitenlandse Zaken sir Arthur Balfour vaardigde op 2 november 1917 een verklaring uit, die later vanwege de uiteenlopende interpretaties ervan tot grote politieke problemen zou leiden. In een brief aan een leider van de Britse zionisten, lord Rothschild, verklaarde de Britse regering welwillend te staan tegenover de vestiging van een 'Joods nationaal tehuis' in Palestina. Balfour schreef het volgende:
"His Majesty's Government views with favour the establishment in Palestine of a national home for the Jewish people, and will use their best endeavours to facilitate the achievement of this object, it being clearly understood that nothing shall be done which may prejudice the civil and religious rights of existing non-Jewish communities in Palestine; or the rights and political status enjoyed by Jews in any other country."
Over de motieven van de Britse regering om tot de uitgifte van de Balfour verklaring te komen is veel gespeculeerd. De steun van machtige joodse bankierskringen aan de Britse oorlogsinspanningen, de Jewish Vote in de Verenigde Staten (de belangrijkste bondgenoot van Londen), het winnen van invloed onder de joden in Duitsland en Oostenrijk en onder joden in Rusland, humanitaire overwegingen of religieuze opvattingen zijn in dit verband genoemd. Het meest aannemelijke lijkt de Britse overweging dat op deze wijze de imperiale ambities zouden kunnen worden gerealiseerd. De mogelijkheid werd immers geschapen om via joodse vestigingen in Palestina (ten noorden van het Suezkanaal) blijvend Britse invloed te garanderen.
2.1.2 De geopolitieke uitkomst
Het Ottomaanse Rijk was teruggebracht tot een machteloze Turkse staat in Klein-Azië. Van de beloften, aan de sjarief van Mekka gedaan betreffende Arabische onafhankelijkheid, was bitter weinig terechtgekomen. De sjarief heeft mogen zien hoe zijn zoons Faisal en Abdullah respectievelijk heerser over Irak en Transjordanië werden, maar dit geschiedde onder uitdrukkelijk Brits toezicht. Ook onder de Arabieren verloor hij geleidelijk aan steeds meer steun. In januari 1926 verdreef Ibn Saud (een Wahabiet) sjarief Hussein en zijn Hasjemitische familie. Ibn Saud schiep op het Arabisch Schiereiland zijn eigen koninkrijk, dat in 1932 naar de dynastie Saoedi-Arabië zou worden genoemd.
Op de Conferentie van San Remo van de Opperste Geallieerde Oorlogsraad in april 1920 werd Palestina als mandaatgebied aan Groot-Brittannië toegewezen, onder de uitdrukkelijke voorwaarde dat de in de Balfour-verklaring van 2 november 1917 vervatte belofte om een ‘Joods Nationaal Thuis’ in Palestina te scheppen, door de Britse mandataris ten uitvoer zou worden gebracht. Syrië en het daar later van losgemaakte Libanon werden Franse mandaatgebieden. Egypte werd in 1922 in naam onafhankelijk, maar de Britten hielden een stevige vinger in de pap.
2.1.3 De effecten van de Balfour-verklaring op Palestina
De eerste Britse Hoge Commissaris van het mandaatgebied Palestina werd in mei 1921 geconfronteerd met ongeregeldheden, veroorzaakt door een toenemend verzet onder het Arabische bevolkingsdeel tegen de uitvoering van de Balfour-verklaring. Een delegatie van Arabische woordvoerders te Londen bracht de Britse regering twee eisen over, namelijk de instelling van een nationale regering voor Palestina en de annulering van de Balfour-verklaring.
Eind november 1921 vond onder Britse druk een ontmoeting van de delegatie met de zionistische leider Chaim Weizmann plaats, die echter geen enkel resultaat opleverde. In 1922 werd het gebied ten oosten van de Jordaan tot een apart Brits mandaatgebied, Transjordanië, gemaakt. Emir Abdoellah ibn Hoessein werd door de Britten als nieuwe koning van dit gebied aangesteld. Van zionistische zijde werd hierop scherpe kritiek geuit.
In het nu nog alleen ten westen van de Jordaan gelegen Palestina bleken de Arabische en de joodse doelstellingen scherp tegenover elkaar te staan. Van Arabische kant werd heftig stelling genomen tegen een voortgezette immigratie van joden en tegen verdere aankopen van land door hen.
De joodse grondaankopen – meestal van rijke absenteïstische Arabische landeigenaren – resulteerden vaak in het vertrek van Arabische pachters en landarbeiders, omdat volgens zionistische opvattingen joods land ook door joden bewerkt diende te worden. Behalve deze gekochte grond werd echter ook veel onontgonnen land in cultuur gebracht door joodse landbouwgemeenschappen, die niet zelden op socialistische grondslag waren georganiseerd.
Wegens de Arabisch-joodse tegenstelling konden vrijwel geen gemeenschappelijke politieke (vertegenwoordigende) lichamen worden ingesteld. Naast de Britse Hoge Commissaris bestond een geheel uit Britten samengestelde bestuursraad. Alle departementshoofden waren Britten, hetzelfde gold voor de districtshoofden.
Op lagere posities bevonden zich in het ambtenarenkorps wel joden en Arabieren en beiden waren ook vertegenwoordigd in enkele gemeenteraden van sommige steden met een gemengd joods-Arabische bevolking. In het algemeen echter hielden de twee bevolkingsgroepen, vooral wat het sociale verkeer betrof, afstand tot elkaar.
Als politieke organisatie van het joodse bevolkingsdeel fungeerde de Vad Leoemi (Nationale Raad), maar nog belangrijker dan deze was de Jewish Agency for Palestine, ingesteld door de zionistische wereldorganisatie, die op den duur als een ‘staat in de staat’ kon worden beschouwd.
De belangrijkste politieke organisatie van het Arabische bevolkingsdeel was vanaf 1936 het Arabische Hogere Comité, een overkoepelend orgaan, waarin vertegenwoordigers van vier islamitische en twee christelijke organisaties zaten en dat onder voorzitterschap stond van de moefti van Jeruzalem. Binnen elk van deze organisaties bestonden tegenstellingen.
Tussen de gematigde (de zogenaamde praktische) zionisten onder leiding van Chaim Weizmann en de extreme (de politieke) zionisten, van wie Vladimir Jabotinsky de belangrijkste figuur was en die vrij vergaande doelstellingen hadden met betrekking tot het scheppen van een onafhankelijke joodse staat. Min of meer een middenpositie werd ingenomen door David Ben-Gurion, voorzitter van de Executive of the Jewish Agency.
Onder de Arabieren kon eveneens een onderscheid worden gemaakt tussen gematigden, zoals Moesa al-Alami, die bereid waren een joodse ‘aanwezigheid’, mits niet door verdere immigratie in omvang toenemend, te aanvaarden, en extremisten aangevoerd door de moefti van Jeruzalem, die hier niets van wilden weten.
2.2 De jaren dertig
2.2.1 De Arabische opstand
In de loop van de jaren dertig gingen extremistische groepen aan beide zijden over tot gewelddadige acties, zowel tegen elkaar als tegen het Britse mandaatbestuur. De verhoudingen tussen joden en Arabieren werden vaak zo gespannen, dat zich massale gewelddadigheden voordeden. In de lente van 1936 kondigde het Arabische Hogere Comité voor de Arabische bevolkingsgroep een algemene staking af uit protest tegen de in omvang toegenomen immigratie van joden.
Weldra vonden gewelddadigheden tegen de joodse bevolkingsgroep plaats, waarin ongeregelde Arabische gewapende eenheden zoals die onder leiding van Fawzi al-Kawakji een groot aandeel hadden. Het anti-joodse karakter van deze demonstratie van Arabisch verzet sloeg om in een anti-Britse uitbarsting, welke zelfs de vorm aannam van een Arabische opstand tegen het Britse gezag. Op 12 oktober 1936 werd de algemene staking beëindigd, maar de gewapende acties van de Arabische guerrilla-eenheden gingen onverminderd voort, zowel tegen joden als tegen het Britse gezag.
4.2.2 De Peel-commissie
In een rapport van een door de Britten in 1936 ingestelde onderzoekscommissie-Peel werd onder meer aanbevolen de verdere aankopen van land door joden te verbieden; de joodse immigratie te beperken voor de komende vijf jaar tot maximaal 12.000 personen per jaar; het mandaatbestuur op te heffen en Palestina te verdelen in een joodse staat en een Arabisch gebiedsdeel, dat met het emiraat Transjordanië zou moeten worden verenigd. Bepaalde gebieden in Palestina, onder andere de heilige plaatsen Jeruzalem en Betlehem, zouden onder Brits mandaatgezag blijven.
Zowel joden als Arabieren verklaarden het rapport-Peel onaanvaardbaar, maar van joodse zijde werd de weg naar verdere onderhandelingen opengehouden. Het feit dat het rapport de creatie van een joodse staat aanbeval, alarmeerde de Arabieren in hoge mate, zowel in als buiten Palestina. Op 8 september 1937 werd in Syrië te Bludan een pan-Arabische conferentie belegd inzake Palestina, waaraan circa 500 afgevaardigden uit Palestina en uit bijna alle Arabische staten deelnamen.
Zij spraken zich uit tegen elke vorm van verdeling van Palestina en eisten annulering van de Balfour-verklaring. Zij dreigden voorts zich voor de verdediging van de Arabische belangen in Palestina tot Britse vijanden, in de eerste plaats het nationaal-socialistische Duitsland, te wenden.
2.2.3 Het Britse witboek van 1939
Het gewapende verzet van Arabische guerrilla-eenheden tegen het Britse gezag duurde voort. Ook brachten deze eenheden veel schade toe aan joodse eigendommen. De joodse nederzettingen werden verdedigd door de Hagana. In januari 1939 werd door de Britse regering een Ronde Tafel Conferentie in Londen bijeengeroepen, waarvoor zij niet alleen vertegenwoordigers van de joodse en Arabische bevolkingsgroepen in Palestina, maar ook delegaties uit andere Arabische staten had uitgenodigd.
Hiermee had zij een expliciete erkenning gegeven aan de pan-Arabische these, dat Palestina een zaak was die alle Arabieren aanging. Op 17 maart werd de conferentie over Palestina beëindigd, zonder dat er overeenstemming tussen joden en Arabieren was bereikt. Twee maanden later zette de Britse regering in een ‘witboek’ haar toekomstige politieke beleid in Palestina uiteen.
Hierin stond onder andere dat Palestina niet zou worden verdeeld, maar binnen tien jaar een onafhankelijke, gemengd Arabisch-joodse staat worden, waarin de joden qua aantal een minderheidspositie zouden innemen, circa 33% van de totale Palestijnse bevolking. Verder zou de joodse immigratie drastisch worden beperkt, namelijk tot 75.000 voor de komende vijf jaar en daarna zou het aantal joodse immigranten afhankelijk worden gemaakt van Arabische toestemming.
De zionisten beschouwden het witboek als een duidelijk teken van Brits toegeven aan de Arabieren. Hoewel de Arabieren zich er ook tegen keerden, was hun afwijzing minder fel dan die van de zionisten. Sindsdien nam het Arabisch gewapend verzet in Palestina snel af en na het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog werden van Arabische zijde vrijwel geen verzetsacties tegen het Britse bestuur meer gevoerd.
2.3 De Tweede Wereldoorlog
In zionistische kring heerste met name in het licht van de steeds moeilijker positie van de joden op het Europese vasteland, grote ontsteltenis over de Britse politiek in Palestina. Niettemin kozen joodse leiders met het oog op de dodelijke bedreiging die nazi-Duitsland voor het joodse volk vormde, een pro-Britse stellingname.
Door de holocaust werden circa zes miljoen joden door de nazi’s vermoord, en sloegen vele joden in Europa op de vlucht. De joodse strijdgroepen Hagana en Palmach vochten samen met de geallieerden in het Midden-Oosten. De joodse bijdrage aan de geallieerde oorlogsinspanning werd echter geleverd met het vooruitzicht dat in het naoorlogse Palestina door de Engelsen geen joodse staat zou worden gedoogd.
Vanaf augustus 1944 nam een afzonderlijke joodse brigade aan de oorlogshandelingen in het Midden-Oosten deel. Joodse soldaten zagen kans wapens te verwerven en gevechtservaring op te doen en ze kregen een uitstekende training binnen de Britse strijdkrachten. Velen beseften dat de zionisten zich na afloop van de oorlog wellicht tegen het Britse mandaatbestuur zouden moeten keren.
Reeds tijdens de Tweede Wereldoorlog had de zionistische beweging te kennen gegeven de Britse politiek in Palestina scherp af te keuren. Van 9 tot 11 mei 1942 vond in New York in het Biltmore-hotel een conferentie plaats, waar David Ben Gurion expliciet de oprichting van een joodse staat in Palestina als hoofdpunt van het zionistisch programma stelde.
Om de bepalingen van het Britse Witboek te omzeilen organiseerde de Hagana en het Jewish Agency vanuit havens in Europa de clandestiene immigratie van joden naar Palestina. Diverse schepen brachten grote aantallen joden aan land. Maar de Britse marine patrouilleerde voor de kust en stuurde ze terug naar Europa of bracht de joodse opvarenden onder in kampen op Cyprus.
Soms eindigden de illegale immigratiepogingen in drama's, zoals in november 1940 bij het vergaan van de Patria met 240 joden aan boord of bij de ramp van de Struma, waarbij op 24 februari 1942 ruim 400 mensen omkwamen.
Internationaal zocht de zionistische beweging onder leiding van dr.Chaim Weizmann steun voor een versoepeling van de Britse immigratiebepalingen. De steun van de West-Europese publieke opinie aan het einde van de oorlog vermocht de Britse minister van Buitenlandse Zaken Ernest Bevin echter niet vermurwen. Bevin vond dat het behoud van de Britse machtspositie in het Midden-Oosten en haar cruciale positie aan het Suezkanaal een pro-Arabische koers voorschreven.
Palestina na de Tweede Wereldoorlog
Na de Tweede wereldoorlog werd de situatie in Palestina opnieuw precair. De joodse overlevenden van de Duitse uitroeiingspolitiek trachtten in groten getale naar Palestina te emigreren. De Britse autoriteiten in dat land poogden deze nieuwe stroom immigranten tegen te houden. De joodse bevolking in Palestina raakte hierdoor verbitterd. Door extremistische organisaties als Irgoen Zwai Leoemi en de Stern werden terreuracties ondernomen om het Britse gezagsapparaat te ondermijnen.
Ongeregelde Arabische gewapende eenheden bestookten joodse nederzettingen en belegerden het joodse stadsgedeelte in Jeruzalem. Contraterreur van de zijde van de Irgoen en Stern-groep in april 1948 eiste vele slachtoffers, joden zowel als Arabieren. Een groot aantal Arabische vluchtelingen verliet het land.
Het VN Verdelingsplan
Eind 1945 werden door Groot-Brittannië de laatste immigratiecertificaten uitgedeeld. Begin 1946 besloot de Britse regering dat er maandelijks 1500 vluchtelingen tot Palestina zouden worden toegelaten. Het Jewish Agency vond dit aantal veel te laag, daar er nog circa 1 miljoen vluchtelingen in Europa verbleven.
Omdat alle toegangswegen waren afgesloten moesten de joden hun toevlucht nemen tot illegale immigratiemethoden. Dit kwam in de praktijk neer op het 's nachts per schip overzetten van vluchtelingen op de kust van Palestina. Soms liep dit goed af, maar vaak raakten de vluchtelingen verstrikt in de tentakels van de zogenaamde Bevin Blokkade.
Niet zelden werden illegale immigranten door Britse soldaten neergeschoten. De joden die levend werden opgepakt, werden naar Cyprus overgebracht. Daar werden ze in kampen geïnterneerd. In maart 1947 zaten er ongeveer 10.500 personen in deze kampen. De situatie voor deze vluchtelingen was extra pijnlijk, daar Duitse krijgsgevangen deze kampen moesten bouwen. Prikkeldraad, wachttorens, zoeklichten en de aanwezigheid van twee bataljons Britse soldaten versterkte de grimmige sfeer.
Intussen had de Britse regering verklaard het mandaat over Palestina niet langer te willen continueren. De Verenigde Naties hadden zich over het vraagstuk Palestina gebogen en in mei 1947 een internationale onderzoekscommissie ingesteld. Deze UNSCOP (United Nations Special Committee on Palestine) vertrok naar Palestina om daar alle betrokkenen te horen. In tegenstelling tot de zionisten weigerden de Palestijnen alle medewerking.
Van Arabische kant ging men er immers van uit dat de Arabische rechten op heel Palestina onaantastbaar waren. De onderzoekscommissie kwam op 1 september tot de aanbeveling het mandaatgebied Palestina te verdelen in een joodse en een Arabische staat, te vormen in overeenstemming met de joodse en Arabische bevolkingsconcentraties. De heilige steden Jeruzalem en Bethlehem zouden in de visie van UNSCOP een internationale status krijgen.
Dit plan kwam op 29 november 1947 als resolutie 181 in stemming in de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties. Het werd uiteindelijk goedgekeurd met 33 stemmen vóór (onder andere de Verenigde Staten, de Sovjet-Unie, de Europese communistische staten, Frankrijk, België, Nederland) en 13 tegen (de Arabische staten, Turkije, India, Pakistan), bij 10 onthoudingen (onder andere Groot-Brittannië).
De politieke leiding van de joden in Palestina aanvaardde het verdelingsplan eveneens. De Arabische Liga verwierp het echter nadrukkelijk (de resolutie van 17 december 1947).
Gewapende conflicten
In maart 1948 slaagde de Hagana erin om, door Arabische eenheden belegerde joodse nederzettingen in Galilea en de Negev woestijn, te ontzetten. Joodse strijdgroepen veroverden Safed en Tiberias. Op 21 april viel de havenstad Haifa in handen van de Hagana. Een groot deel van de Arabische bevolking vluchtte de stad uit.
De steeds groter wordende vluchtelingenstroom die door de gevechtshandelingen op gang kwam, zou later een bron van nieuwe onrust worden. Het geweld en de wreedheden waarmee de strijd gepaard ging, leidden tot het vertrek van grote delen van de Palestijnse burgerbevolking. De massamoord op de bewoners van het Arabische dorp Deir Yassin op 9 april 1948 droeg daar het nodige aan bij.
De Britse regering kondigde aan op 15 mei 1948 het mandaat te willen beëindigen. Het einde van het Britse mandaat kwam derhalve niet in de vorm van een soevereiniteitsoverdracht, maar was in feite een abandonnement en daarom een vrijbrief aan joden en Arabieren om het verder onderling uit te vechten. In de nacht van 14 op 15 mei 1948 proclameerde David Ben Gurion de onafhankelijke staat Israël in het gebied dat door de VN aan de joodse staat was toebedeeld.
Oorlog en bestanden
Voor de Arabische staten was het uitroepen van de staat Israël het sein voor een gezamenlijk aanval. Ze waren echter slecht voorbereid op de strijd, hun legers waren gebrekkig getraind, slecht bewapend en het moreel was laag. Ook was er een gebrek aan onderling vertrouwen en samenwerking tussen de Arabische staten. Dit alles was niet van toepassing op de Israëli's. Israël beschikte over een klein maar goed getraind leger.
De eerste ronde van de Palestijnse oorlog eindigde met een staakt-het-vuren. Zowel de legers van Egypte als die van Syrië hadden zware nederlagen geleden. Ook de Palestijnse legereenheden bleken vrijwel machteloos. Alleen Transjordanië had succes geboekt. Het had bijna de gehele Westelijke Jordaanoever veroverd.
Tijdens de vier weken durende wapenstilstand wist Israël zijn posities aanzienlijk te versterken. Toen de strijd op 8 juli hervat werd, veroverde het gebieden die het VN-verdelingsplan ver te buiten gingen. Op 18 juli bereikte de nieuwe VN-bemiddelaar, graaf Folke Bernadotte een nieuw bestand. Op 17 september werd hij door radicale joden vermoord. In het najaar van 1948 heropende Israël de oorlog en veroverde de Negev-woestijn. Op 5 januari 1949 werd opnieuw een staakt-het-vuren tussen de joden en de Arabieren afgesproken.
Onder VN toezicht begonnen vervolgens op Rhodos indirecte besprekingen met Israël. De Arabieren weigerden rechtstreeks met Israël te onderhandelen, omdat dit een erkenning van de staat Israël zou inhouden. De bestandslijnen van 1949 werden door de Verenigde Naties erkend als de grenzen van de nieuwe staat Israël.
zaterdag 19 juli 2014 om 14:23
quote:ThunderassMan schreef op 19 juli 2014 @ 10:38:
[...]
Goed idee; ik ben om.
Vertel je dit ook even tegen de miljoenen moslims die alle Joden dood willen hebben?Ik snap heus wel dat makkelijke oplossingen niet bestaan. Het is ook meer een wens dan dat ik denk dat het ooit werkelijkheid zal worden.
[...]
Goed idee; ik ben om.
Vertel je dit ook even tegen de miljoenen moslims die alle Joden dood willen hebben?Ik snap heus wel dat makkelijke oplossingen niet bestaan. Het is ook meer een wens dan dat ik denk dat het ooit werkelijkheid zal worden.
zaterdag 19 juli 2014 om 14:35
quote:Lotslove schreef op 19 juli 2014 @ 10:50:
[...]
Dit gebeurd al. Israël helpt de Palestijnse bevolking. Toen ik er 5 jaar geleden op vakantie was lagen er 20 Palestijnen in het ziekenhuis in Israël. Ze waren het niet eens met Hamas, dus hun ledermaten werden afgehakt en gedumpt bij de grens. Deze dingen gebeuren wel vaker, maar heeft hier blijkbaar weinig nieuwswaarde.
slachtoffers van Israëlische luchtaanvallen worden, indien mogelijk, ook behandeld in Israëlische ziekenhuizen.
Ik moet nog maar zien of een gewonde Israëlische soldaat eerste hulp krijgt van Hamas en zo ja gaat hij mee als gijzelaar.
[...]
Dit gebeurd al. Israël helpt de Palestijnse bevolking. Toen ik er 5 jaar geleden op vakantie was lagen er 20 Palestijnen in het ziekenhuis in Israël. Ze waren het niet eens met Hamas, dus hun ledermaten werden afgehakt en gedumpt bij de grens. Deze dingen gebeuren wel vaker, maar heeft hier blijkbaar weinig nieuwswaarde.
slachtoffers van Israëlische luchtaanvallen worden, indien mogelijk, ook behandeld in Israëlische ziekenhuizen.
Ik moet nog maar zien of een gewonde Israëlische soldaat eerste hulp krijgt van Hamas en zo ja gaat hij mee als gijzelaar.
Voltaire: ik veracht u en uw mening, maar ik zal mijn leven geven om uw recht op die verachtelijke mening uit te mogen dragen.
zaterdag 19 juli 2014 om 15:14
quote:esmiena schreef op 19 juli 2014 @ 03:44:
Spoedprotest 20 juli te Amsterdam!
Beste mensen, zoals we allemaal weten is de terreurstaat, Israel, al 11 dagen bezig met het platbombarderen van Gaza. Sinds 17 juli zijn ze ook een grondoffensief gestart en Gaza wordt nu ernstig van allerlei kanten aangevallen; grond, zee en lucht. Genocidale afslachting terwijl de hele wereld toekijkt.
Wij roepen iedereen op om zondag te komen demonstreren.
Spoedprotest: Stop de genocide op de Palestijnen
zondag 20 juli a.s. 15:00 op het MUSEUMPLEIN!!..Alweer een demonstratie? Hebben ze bij de vorige demonstratie niet genoeg geld bijeen gekregen om nog meer wapens te kopen?
Spoedprotest 20 juli te Amsterdam!
Beste mensen, zoals we allemaal weten is de terreurstaat, Israel, al 11 dagen bezig met het platbombarderen van Gaza. Sinds 17 juli zijn ze ook een grondoffensief gestart en Gaza wordt nu ernstig van allerlei kanten aangevallen; grond, zee en lucht. Genocidale afslachting terwijl de hele wereld toekijkt.
Wij roepen iedereen op om zondag te komen demonstreren.
Spoedprotest: Stop de genocide op de Palestijnen
zondag 20 juli a.s. 15:00 op het MUSEUMPLEIN!!..Alweer een demonstratie? Hebben ze bij de vorige demonstratie niet genoeg geld bijeen gekregen om nog meer wapens te kopen?
zaterdag 19 juli 2014 om 16:14
Frankrijk wordt het eerste land waar pro-Palestina demonstraties verboden worden:
"Pro-Palestina demonstraties verboden in Frankrijk, wegens het plunderen en vernielen van synagoges, aanzetten tot geweld, racisme, bedreigingen, beledigingen, vandalisme, islamisme, zware mishandelingen en pogingen doodslag die ermee gepaard gaan."
http://www.dailymail.co.u ... -pro-Palestine-demos.html
En dat zijn dan betogingen 'tegen het geweld in Gaza'.
"Pro-Palestina demonstraties verboden in Frankrijk, wegens het plunderen en vernielen van synagoges, aanzetten tot geweld, racisme, bedreigingen, beledigingen, vandalisme, islamisme, zware mishandelingen en pogingen doodslag die ermee gepaard gaan."
http://www.dailymail.co.u ... -pro-Palestine-demos.html
En dat zijn dan betogingen 'tegen het geweld in Gaza'.
zaterdag 19 juli 2014 om 16:25
quote:Wageningen1985 schreef op 19 juli 2014 @ 16:17:
Die Palestijnen liefhebbers kunnen zich nooit gedragen hier ook gewoon verbieden!
En de vrijheid van meningsuiting en het recht tot demonstreren dan? Dat geldt alleen voor diegenen die de "juiste" dingen zeggen in jouw ogen?
Doe dat soort demonstraties dan onder goede begeleiding van politie, die in de gaten houdt of het er een beetje normaal aan toe gaat (zonder hakenkruizen enzo dus).
Die Palestijnen liefhebbers kunnen zich nooit gedragen hier ook gewoon verbieden!
En de vrijheid van meningsuiting en het recht tot demonstreren dan? Dat geldt alleen voor diegenen die de "juiste" dingen zeggen in jouw ogen?
Doe dat soort demonstraties dan onder goede begeleiding van politie, die in de gaten houdt of het er een beetje normaal aan toe gaat (zonder hakenkruizen enzo dus).
zaterdag 19 juli 2014 om 16:30
quote:liara schreef op 19 juli 2014 @ 16:25:
[...]
En de vrijheid van meningsuiting en het recht tot demonstreren dan? Dat geldt alleen voor diegenen die de "juiste" dingen zeggen in jouw ogen?
Doe dat soort demonstraties dan onder goede begeleiding van politie, die in de gaten houdt of het er een beetje normaal aan toe gaat (zonder hakenkruizen enzo dus).
Het probleem is dat het moeilijk te controleren is wat die lui gaan doen, ze zijn dus gek genoeg om joodse gebouwen aan te vallen, te roepen dat alle joden aan het gas moeten.
Dit is geen vrijheid van mening meer (Waar ik een groot voorstander van ben) maar racisme.
[...]
En de vrijheid van meningsuiting en het recht tot demonstreren dan? Dat geldt alleen voor diegenen die de "juiste" dingen zeggen in jouw ogen?
Doe dat soort demonstraties dan onder goede begeleiding van politie, die in de gaten houdt of het er een beetje normaal aan toe gaat (zonder hakenkruizen enzo dus).
Het probleem is dat het moeilijk te controleren is wat die lui gaan doen, ze zijn dus gek genoeg om joodse gebouwen aan te vallen, te roepen dat alle joden aan het gas moeten.
Dit is geen vrijheid van mening meer (Waar ik een groot voorstander van ben) maar racisme.
zaterdag 19 juli 2014 om 16:48
Hier in Belgie hebben de Joodse en Islamitische gemeenschap -met elkaar-een duidelijke boodschap voor de bevolking
Belgische Joden en moslims: "Gaza-conflict moet uit België blijven
De Joodse gemeenschap in België en de verenigingen van Belgische moslims roepen vandaag samen op het Gaza-conflict niet te importeren naar ons land. Morgen wordt in Brussel gemanifesteerd tegen het geweld in de Gazastrook en de Joodse gemeenschap vreest dat de betoging gewelddadig kan worden.
Minister van Binnenlandse Zaken Joëlle Milquet had gisteren een overleg met de Joodse gemeenschap en met de moslimorganisaties. Beide groepen beslisten daar een gezamenlijk statement uit te sturen om op te roepen tot kalmte.
"Dit is een historisch initiatief", vindt Philippe Markiewicz, voorzitter van de Israëlitische gemeenschap van Brussel. "Het gaat om de eerste gemeenschappelijke verklaring. België is altijd een voorbeeld van democratie geweest en dat moet zo blijven."
Pluralistische samenleving
"De conflicten die buiten België plaatsvinden, hoe hevig ook, en waarvan we hopen dat ze zo spoedig mogelijk vreedzaam zullen beëindigd worden, mogen de relaties tussen de inwoners van ons land niet aantasten, noch leiden tot vijandige onderlinge verhoudingen", stellen joden en moslims in de verklaring. "Onze oproep kadert in onze inzet voor een pluralistische samenleving, die de verschillen en de vrijheid van meningsuiting respecteert."
Op het Antwerpse Sint-Jansplein werd afgelopen zaterdag al gemanifesteerd tegen het geweld in de Gazastrook en om steun te betuigen aan het Palestijnse volk. Daar zouden gewelddadige en antisemtische leuzen zijn geroepen. "We steunen vredelievende manifestaties en respecteren het recht van iedereen om te betogen, maar vrezen dat een minderheid de spanningen ten top wil drijven", zegt Salah Echallaoui, voorzitter van de vereniging van moslims van België. "België moet het 'samen leven' dat het karakteriseert exporteren en niet het geweld importeren
bron http://www.hln.be/hln/nl/ ... -uit-Belgie-blijven.dhtml
De Vlaamse politica Joëlle Milquet is met beiden in overleg gegaan, kan Rutte eens een voorbeeld aan nemen
Belgische Joden en moslims: "Gaza-conflict moet uit België blijven
De Joodse gemeenschap in België en de verenigingen van Belgische moslims roepen vandaag samen op het Gaza-conflict niet te importeren naar ons land. Morgen wordt in Brussel gemanifesteerd tegen het geweld in de Gazastrook en de Joodse gemeenschap vreest dat de betoging gewelddadig kan worden.
Minister van Binnenlandse Zaken Joëlle Milquet had gisteren een overleg met de Joodse gemeenschap en met de moslimorganisaties. Beide groepen beslisten daar een gezamenlijk statement uit te sturen om op te roepen tot kalmte.
"Dit is een historisch initiatief", vindt Philippe Markiewicz, voorzitter van de Israëlitische gemeenschap van Brussel. "Het gaat om de eerste gemeenschappelijke verklaring. België is altijd een voorbeeld van democratie geweest en dat moet zo blijven."
Pluralistische samenleving
"De conflicten die buiten België plaatsvinden, hoe hevig ook, en waarvan we hopen dat ze zo spoedig mogelijk vreedzaam zullen beëindigd worden, mogen de relaties tussen de inwoners van ons land niet aantasten, noch leiden tot vijandige onderlinge verhoudingen", stellen joden en moslims in de verklaring. "Onze oproep kadert in onze inzet voor een pluralistische samenleving, die de verschillen en de vrijheid van meningsuiting respecteert."
Op het Antwerpse Sint-Jansplein werd afgelopen zaterdag al gemanifesteerd tegen het geweld in de Gazastrook en om steun te betuigen aan het Palestijnse volk. Daar zouden gewelddadige en antisemtische leuzen zijn geroepen. "We steunen vredelievende manifestaties en respecteren het recht van iedereen om te betogen, maar vrezen dat een minderheid de spanningen ten top wil drijven", zegt Salah Echallaoui, voorzitter van de vereniging van moslims van België. "België moet het 'samen leven' dat het karakteriseert exporteren en niet het geweld importeren
bron http://www.hln.be/hln/nl/ ... -uit-Belgie-blijven.dhtml
De Vlaamse politica Joëlle Milquet is met beiden in overleg gegaan, kan Rutte eens een voorbeeld aan nemen
zaterdag 19 juli 2014 om 16:49
quote:Wageningen1985 schreef op 19 juli 2014 @ 16:30:
[...]
Het probleem is dat het moeilijk te controleren is wat die lui gaan doen, ze zijn dus gek genoeg om joodse gebouwen aan te vallen, te roepen dat alle joden aan het gas moeten.
Dit is geen vrijheid van mening meer (Waar ik een groot voorstander van ben) maar racisme.
Bij de demonstratie in Den Haag waren er drie mensen met pro nazi vlaggen van de 3000 mensen. En die deden ze weg toen het werd gevraagd. Echt ongelooflijk wat een reacties ik hier lees.
Zijn we allemaal gefrustreerd?
Hoe kunnen jullie goed praten hoe de palestijnen al jaren worden behandeld??? Lekker boeiend wiens land het is. Praten we echt goed dat mensen als dieren word behandeld omdat er een groepje is die zegt het volk te vertegenwoordigen en mensen daarbij vermoord. (Hamas)
En Israël geen moordenaars laat me aub niet lachen...
[...]
Het probleem is dat het moeilijk te controleren is wat die lui gaan doen, ze zijn dus gek genoeg om joodse gebouwen aan te vallen, te roepen dat alle joden aan het gas moeten.
Dit is geen vrijheid van mening meer (Waar ik een groot voorstander van ben) maar racisme.
Bij de demonstratie in Den Haag waren er drie mensen met pro nazi vlaggen van de 3000 mensen. En die deden ze weg toen het werd gevraagd. Echt ongelooflijk wat een reacties ik hier lees.
Zijn we allemaal gefrustreerd?
Hoe kunnen jullie goed praten hoe de palestijnen al jaren worden behandeld??? Lekker boeiend wiens land het is. Praten we echt goed dat mensen als dieren word behandeld omdat er een groepje is die zegt het volk te vertegenwoordigen en mensen daarbij vermoord. (Hamas)
En Israël geen moordenaars laat me aub niet lachen...
zaterdag 19 juli 2014 om 16:56
quote:luffy22 schreef op 19 juli 2014 @ 16:49:
[...]
Bij de demonstratie in Den Haag waren er drie mensen met pro nazi vlaggen van de 3000 mensen. En die deden ze weg toen het werd gevraagd. Echt ongelooflijk wat een reacties ik hier lees.
Zijn we allemaal gefrustreerd?
Hoe kunnen jullie goed praten hoe de palestijnen al jaren worden behandeld??? Lekker boeiend wiens land het is. Praten we echt goed dat mensen als dieren word behandeld omdat er een groepje is die zegt het volk te vertegenwoordigen en mensen daarbij vermoord. (Hamas)
En Israël geen moordenaars laat me aub niet lachen...
Ik zeg dit niet zomaar, een aantal jaar geleden werd er ook in een pro palestijnen protest hier geroepen dat alles joden aan het gas moeten (Oa met van Bommel en Gretta Duisenberg) Vind je dat wel normaal dan? Hoe weet je dat die lui zich nu wel gedragen? Je weet ook wat er in Parijs en in Brussel is gebeurd, ik vind het juist ongelofelijk om daar zo laconiek over te doen.
En over Hamas, moet Israël zich dan maar laten bestoken met raketten? Of nog erger zijn bevolking laten afslachten? Dat Hamas zo laf is om zich onder de grond te verschuilen wat kan Israël daar aan doen? En natuurlijk is het vreselijk dat er o.a. kinderen bij omkomen maar dat valt echt niet te voorkomen in dit geval.
[...]
Bij de demonstratie in Den Haag waren er drie mensen met pro nazi vlaggen van de 3000 mensen. En die deden ze weg toen het werd gevraagd. Echt ongelooflijk wat een reacties ik hier lees.
Zijn we allemaal gefrustreerd?
Hoe kunnen jullie goed praten hoe de palestijnen al jaren worden behandeld??? Lekker boeiend wiens land het is. Praten we echt goed dat mensen als dieren word behandeld omdat er een groepje is die zegt het volk te vertegenwoordigen en mensen daarbij vermoord. (Hamas)
En Israël geen moordenaars laat me aub niet lachen...
Ik zeg dit niet zomaar, een aantal jaar geleden werd er ook in een pro palestijnen protest hier geroepen dat alles joden aan het gas moeten (Oa met van Bommel en Gretta Duisenberg) Vind je dat wel normaal dan? Hoe weet je dat die lui zich nu wel gedragen? Je weet ook wat er in Parijs en in Brussel is gebeurd, ik vind het juist ongelofelijk om daar zo laconiek over te doen.
En over Hamas, moet Israël zich dan maar laten bestoken met raketten? Of nog erger zijn bevolking laten afslachten? Dat Hamas zo laf is om zich onder de grond te verschuilen wat kan Israël daar aan doen? En natuurlijk is het vreselijk dat er o.a. kinderen bij omkomen maar dat valt echt niet te voorkomen in dit geval.
zaterdag 19 juli 2014 om 17:12
quote:liara schreef op 19 juli 2014 @ 17:09:
De Israëlische bevolking wordt niet afgeslacht, de Palestijnen wel momenteel. Al honderden doden en 40.000 mensen op de vlucht. Dat Hamas moet worden gestopt lijkt me duidelijk (ik weet niet hoe?), maar hoe het er nu aan toe gaat vind ik buiten alle proporties.Nu wordt de Israëlische bevolking niet afgeslacht, maar wat denk je als Israël zich niet zou verdedigen en geen wapens had? Dan zouden ze allemaal afgemaakt worden want zo groot is de haat wel.
De Israëlische bevolking wordt niet afgeslacht, de Palestijnen wel momenteel. Al honderden doden en 40.000 mensen op de vlucht. Dat Hamas moet worden gestopt lijkt me duidelijk (ik weet niet hoe?), maar hoe het er nu aan toe gaat vind ik buiten alle proporties.Nu wordt de Israëlische bevolking niet afgeslacht, maar wat denk je als Israël zich niet zou verdedigen en geen wapens had? Dan zouden ze allemaal afgemaakt worden want zo groot is de haat wel.
zaterdag 19 juli 2014 om 17:26
Het gaat ook ver wat er gebeurd, met onschuldige doden aan beide zijde (Zeker ook meer aan Palestijnse) Maar hoe moeten die tunnels van Hamas dan uitgeschakeld worden? Want die beschietingen op Israël moeten stoppen anders gaat het maar door. Dat Hamas zo laf is om die tunnels bij burgers te graven daar blijkt maar weer uit dat Hamas niks geeft om de Palestijnse bevolking.
zaterdag 19 juli 2014 om 17:28
bizar veel kinderen worden geboren bij die door Israel uit gemoorde bevolking: http://www.indexmundi.com ... pulation-pyramid-2013.gif
zaterdag 19 juli 2014 om 17:32
quote:luffy22 schreef op 19 juli 2014 @ 16:49:
[...]
Bij de demonstratie in Den Haag waren er drie mensen met pro nazi vlaggen van de 3000 mensen. En die deden ze weg toen het werd gevraagd. Echt ongelooflijk wat een reacties ik hier lees.
Zijn we allemaal gefrustreerd? ...5 (vermeende) NSB vlaggen bij de demo van Wilders deed ook genoeg stof opwaaien.
http://www.welingelichtek ... ggen-bij-pvv-protest.htmlquote:luffy22 schreef op 19 juli 2014 @ 16:49:
[...]
Hoe kunnen jullie goed praten hoe de palestijnen al jaren worden behandeld??? Lekker boeiend wiens land het is. Praten we echt goed dat mensen als dieren word behandeld omdat er een groepje is die zegt het volk te vertegenwoordigen en mensen daarbij vermoord. (Hamas)
En Israël geen moordenaars laat me aub niet lachen...Hamas geen moordenaars pffffffffffffff
Stelletje schooiers, die bestoken zonder problemen Israëlische burgers en verstoppen hun wapens bij voorkeur TUSSEN de eigen bevolking om bij Israëlische tegenacties moord en brand te kunnen schreeuwen als er slachtoffers vallen.
[...]
Bij de demonstratie in Den Haag waren er drie mensen met pro nazi vlaggen van de 3000 mensen. En die deden ze weg toen het werd gevraagd. Echt ongelooflijk wat een reacties ik hier lees.
Zijn we allemaal gefrustreerd? ...5 (vermeende) NSB vlaggen bij de demo van Wilders deed ook genoeg stof opwaaien.
http://www.welingelichtek ... ggen-bij-pvv-protest.htmlquote:luffy22 schreef op 19 juli 2014 @ 16:49:
[...]
Hoe kunnen jullie goed praten hoe de palestijnen al jaren worden behandeld??? Lekker boeiend wiens land het is. Praten we echt goed dat mensen als dieren word behandeld omdat er een groepje is die zegt het volk te vertegenwoordigen en mensen daarbij vermoord. (Hamas)
En Israël geen moordenaars laat me aub niet lachen...Hamas geen moordenaars pffffffffffffff
Stelletje schooiers, die bestoken zonder problemen Israëlische burgers en verstoppen hun wapens bij voorkeur TUSSEN de eigen bevolking om bij Israëlische tegenacties moord en brand te kunnen schreeuwen als er slachtoffers vallen.
Voltaire: ik veracht u en uw mening, maar ik zal mijn leven geven om uw recht op die verachtelijke mening uit te mogen dragen.
zaterdag 19 juli 2014 om 17:36
quote:Wageningen1985 schreef op 19 juli 2014 @ 17:26:
Het gaat ook ver wat er gebeurd, met onschuldige doden aan beide zijde (Zeker ook meer aan Palestijnse) Maar hoe moeten die tunnels van Hamas dan uitgeschakeld worden? Want die beschietingen op Israël moeten stoppen anders gaat het maar door. Dat Hamas zo laf is om die tunnels bij burgers te graven daar blijkt maar weer uit dat Hamas niks geeft om de Palestijnse bevolking.
Ik ben het met je eens, wat betreft Hamas hoor. Maar kun je tunnels uitschakelen door gebouwen te bombarderen? Ik weet het niet.
Er stond wel een interessant stukje over in die krant van Hanaa:
http://www.hln.be/hln/nl/ ... us-als-bij-Vietcong.dhtml
Maar daarin staat o.a. ook dit:
Deze tunnels ontmantelen wordt cruciaal voor Israël om de strijd tegen Hamas te kunnen winnen, maar dat doel bereiken is volgens experts zo goed als onmogelijk.
Het blijft natuurlijk lastige problematiek. Ik ben bang dat deze strijd nooit afgelopen zal zijn.
Het gaat ook ver wat er gebeurd, met onschuldige doden aan beide zijde (Zeker ook meer aan Palestijnse) Maar hoe moeten die tunnels van Hamas dan uitgeschakeld worden? Want die beschietingen op Israël moeten stoppen anders gaat het maar door. Dat Hamas zo laf is om die tunnels bij burgers te graven daar blijkt maar weer uit dat Hamas niks geeft om de Palestijnse bevolking.
Ik ben het met je eens, wat betreft Hamas hoor. Maar kun je tunnels uitschakelen door gebouwen te bombarderen? Ik weet het niet.
Er stond wel een interessant stukje over in die krant van Hanaa:
http://www.hln.be/hln/nl/ ... us-als-bij-Vietcong.dhtml
Maar daarin staat o.a. ook dit:
Deze tunnels ontmantelen wordt cruciaal voor Israël om de strijd tegen Hamas te kunnen winnen, maar dat doel bereiken is volgens experts zo goed als onmogelijk.
Het blijft natuurlijk lastige problematiek. Ik ben bang dat deze strijd nooit afgelopen zal zijn.
zaterdag 19 juli 2014 om 17:37
Om te kotsen Nederlanders die opkomen voor de Palestijnen.
Een vriendin van mij met een moslim vriend is inmiddels ook al helemaal geïndoctrineerd. Het is werkelijk gewoon eng om te zien. Wat ze inmiddels wel niet meer mag en je raad het al inmiddels haat ze ook joden.
Ik zal jullie een simpele uitleg geven
Landen waar moslims wonen:
Moslims met moslims = Oorlog
Moslims met christenen = Oorlog
Moslims met ongelovige = Oorlog
Moslims met joden = Oorlog
Moslims met elke person op deze aarde = Oorlog
Hoe blind kunnen jullie zijn.
Overal waar joden wonen...hey wat gek.....joden veroorzaken helemaal geen oorlog in alle landen waar ze wonen. Mits je natuurlijk 1500!!??!?!?!?! Raketten op ze afvuurt.
Nee ze zijn op zich zelf, laten andere met RUST.
Een vriendin van mij met een moslim vriend is inmiddels ook al helemaal geïndoctrineerd. Het is werkelijk gewoon eng om te zien. Wat ze inmiddels wel niet meer mag en je raad het al inmiddels haat ze ook joden.
Ik zal jullie een simpele uitleg geven
Landen waar moslims wonen:
Moslims met moslims = Oorlog
Moslims met christenen = Oorlog
Moslims met ongelovige = Oorlog
Moslims met joden = Oorlog
Moslims met elke person op deze aarde = Oorlog
Hoe blind kunnen jullie zijn.
Overal waar joden wonen...hey wat gek.....joden veroorzaken helemaal geen oorlog in alle landen waar ze wonen. Mits je natuurlijk 1500!!??!?!?!?! Raketten op ze afvuurt.
Nee ze zijn op zich zelf, laten andere met RUST.
zaterdag 19 juli 2014 om 17:37
quote:strikjemetstippels schreef op 19 juli 2014 @ 17:28:
bizar veel kinderen worden geboren bij die door Israel uit gemoorde bevolking: http://www.indexmundi.com ... pulation-pyramid-2013.gifen je punt is...?
bizar veel kinderen worden geboren bij die door Israel uit gemoorde bevolking: http://www.indexmundi.com ... pulation-pyramid-2013.gifen je punt is...?
zaterdag 19 juli 2014 om 17:40
