Actueel
alle pijlers
Dochtertje Bouhlarouz overleden
donderdag 19 juni 2008 om 17:13
:
[...]
Ja. Ik wilde er niet over door blijven zeuren. Je bedoeling is zeker duidelijk nu, maar ik blijf erbij dat ik het een ongelukkige opmerking vind. (zeur ik toch nog even)
Oh maar dat mag ook hoor, anders wordt het zo saai (oke,nu wordt het idd een beetje ongepast hier, ik ben weg
![:-]](https://forum.viva.nl/smilies/77_happy.gif){kind=small}
)Maar het was dus niet zo bedoeld, soms komen dingen nu eenmaal ongelukkig mn smoeltje uit...excuuuuus.
donderdag 19 juni 2008 om 17:30
Als hij zich goed voelt kan hij m.i. gewoon spelen, zijn vrouw heeft een miskraam gehad, is heel erg naar maar natuurlijk niet te vergelijken met het verlies van (bijvoorbeeld) een kindje aan wiegendood, ongeluk, ziekte, etc.
In dat geval zou hij al niet meer in Zwitserland zijn, nu gaat het slechts om een zwangerschap van 22 weken.
Nogmaals, is vreselijk, wil ik ook nooit meemaken, het woord slechts klinkt sommigen waarschijnlijk ongevoelig in de oren, zo is het niet bedoeld, wil alleen zeggen dat ik hem niet super ongevoelig vind dat hij wel gewoon traint en straks speelt (waarschijnlijk). Want vroeger heette dit een miskraam, tegenwoordig wordt er al na 6 weken zwangerschap gesproken over baby i.p.v. foetus en embrio...
donderdag 19 juni 2008 om 17:44
Bouhlarouz is een professional (hij wordt tenminste vorstelijk betaald voor zijn diensten). Ik weet zeker dat hij zich prima kan focussen, ook in deze situatie. Je staat zo machteloos, dan voelt het "goed" om iets te doen waar je goed in bent. De vergelijking gaat vast mank, maar toen ik een buitenbaarmoederlijke zwangerschap achter de rug had, voelde ik me zo gen**id door mijn lijf dat ik me op mijn werk heb gestort; en ik excelleerde daarin. Ik deed waar ik goed in was en haalde daar nog voldoening uit ook.
donderdag 19 juni 2008 om 18:00
Ach flikker toch op. Met 22 weken is een kind in de meeste gevallen niet levensvatbaar, maar het is wel degelijk al voorgekomen dat een zo vroeg geboren kind het overleeft. (Zie hier) Nog helemaal los van het feit dat dit specifieke kind (van Boulahrouz dus) lééfde toen ze geboren werd. Dat is even iets anders dan een klomp cellen van een miskraam na 6 weken hoor.
Dat 'ie doorvoetbalt, dat moet 'ie zelf weten, daar zijn argumenten voor of tegen. Maar het argument dat je hier niet zwaar aan moet tillen is een non-argument. 't Is inderdaad duidelijk dat jij nog nooit zelf in de situatie hebt gezeten, noch dat je dit van dichtbij hebt meegemaakt. Met 22 weken baar je gewoon een kind hoor.
donderdag 19 juni 2008 om 18:03
Wat jammer dat dit topic wordt verspeeld aan discussies en veronderstellingen..
Niet echt een topic om steun te betuigen. Wie zijn wij om te bepalen vanaf hoeveel het "erg" is je kindje te verliezen. Het is voor de mensen die het van dichtbij meemaken vreselijk verdrietig, je verliest je kindje waar je zo naar uitkijkt.
Ik ken iemand die met 24 weken haar baby is verloren en iemand die met 39 weken haar baby is verloren. Allebei even verdrietig, het is dan echt een rouwproces.
En nu heeft een man die we toevallig allemaal kennen zijn kindje verloren en wordt er G*ddomme gesproken over het aantal weken! Wat nou aantal weken, ze zijn hun kindje verloren en dat is heel erg!
Niet echt een topic om steun te betuigen. Wie zijn wij om te bepalen vanaf hoeveel het "erg" is je kindje te verliezen. Het is voor de mensen die het van dichtbij meemaken vreselijk verdrietig, je verliest je kindje waar je zo naar uitkijkt.
Ik ken iemand die met 24 weken haar baby is verloren en iemand die met 39 weken haar baby is verloren. Allebei even verdrietig, het is dan echt een rouwproces.
En nu heeft een man die we toevallig allemaal kennen zijn kindje verloren en wordt er G*ddomme gesproken over het aantal weken! Wat nou aantal weken, ze zijn hun kindje verloren en dat is heel erg!
donderdag 19 juni 2008 om 18:04
En over het doorvoetballen: toen mijn kind (kind ja) dreigde te overlijden met 20 weken en ook toen ze daarna te vroeg geboren dreigde te worden, hielpen de angsten, het verdriet en alle zeer heftige emoties me om júist een heel smalle focus te houden. Die oerkracht die in je naar boven komt in zo'n situatie kan er juist voor zorgen dat je uitermate goed presteert. Als het verdriet de overmacht krijgt, dan telt dat niet meer, maar zo kort na zo'n gebeurtenis voel je helemaal geen verdriet. Dan zit je in een soort van "high" die je volgens mij als topsporter precies nodig hebt op zo'n toernooi.
Maar goed. Ik heb mijn kind gelukkig niet verloren uiteindelijk en ik ben ook geen profvoetballer, dus misschien zit ik er wel helemaal naast.
Maar goed. Ik heb mijn kind gelukkig niet verloren uiteindelijk en ik ben ook geen profvoetballer, dus misschien zit ik er wel helemaal naast.
donderdag 19 juni 2008 om 18:13
donderdag 19 juni 2008 om 18:19
donderdag 19 juni 2008 om 18:22
Brummetje... we weten nu wel dat provoceren jouw hobby is.
Of is dat ook onderdeel van jouw "ziekte"?
Of het nou een bekende Nederlander is of niet... het nieuws dat een kindje overleden is... bah wat vreselijk.
Ik ga geen oordeel vellen over het feit dat hij zaterdag gewoon weer meespeelt. Misschien is afleiding het beste voor dit tragische verlies.
Of is dat ook onderdeel van jouw "ziekte"?
Of het nou een bekende Nederlander is of niet... het nieuws dat een kindje overleden is... bah wat vreselijk.
Ik ga geen oordeel vellen over het feit dat hij zaterdag gewoon weer meespeelt. Misschien is afleiding het beste voor dit tragische verlies.
donderdag 19 juni 2008 om 18:23
donderdag 19 juni 2008 om 18:25
donderdag 19 juni 2008 om 18:28
Mensen wat erg de reacties hier! Er is die mensen iets vreselijk verdrietigs overkomen, mogen ze verder alsjeblieft zelf weten hoe ze daarmee omgaan, zonder dat wij voor hen menen te moeten beslissen waar de gebeurtenis precies staat op de trap van 'erge dingen' en of hij zou moeten spelen of juist niet?
