Actueel
alle pijlers
Huiselijk geweld
donderdag 25 oktober 2007 om 10:04
Onze buren vliegen elkaar al jaren regelmatig in de haren en aan de geluiden te horen is dat meestal niet alleen op het verbale vlak. Ze schreeuwen zo hard dat we vaak letterlijk kunnen verstaan wat ze zeggen en af en toe horen we een dreun, waarna zij heel hard begint te krijsen. Meestal eindigt het ermee dat een van de twee de deur uit loopt(als zij het is brult hij dat ze niet weg mag gaan) en er met de auto vandoor gaat. Naar buiten toe spelen ze mooi weer, ze zijn een keurig heel erg gelovig gezin met twee kindertjes. Ik heb bij haar nooit blauwe ogen oid gezien, maar dat zegt natuurlijk niet dat hij geen geweld gebruikt.
Twee weken geleden was voor ons echt de maat vol. Zij was hoogzwanger en midden in de nacht schrokken we wakker van een bloedstollende kreet. In eerste instantie dachten we dat ze misschien aan het bevallen was, maar toen we hem tegen haar tekeer hoorden gaan en weer de bekende geluiden hoorden is mijn man de dag erna naar de politie gestapt en heeft er melding van gemaakt. Ze namen de melding erg serieus en hebben er rapport van opgemaakt. Daarna is het even rustig geweest, vorige week is ze bevallen. En vannacht was het weer raak. Het mens is nauwelijks uit het kraambed of we zitten weer midden in de nacht verstijfd in bed. Deze keer hebben we meteen de politie gebeld en binnen 5 minuten stonden ze met twee auto's voor de deur. Ze hoorden de buurvrouw buiten huilen, maar in eerste instantie werd er niet open gedaan toen ze aanbelden. Uiteindelijk zijn ze wel naar binnen gegaan en na een kwartier of wat zijn ze vertrokken. De rest van de nacht is het rustig geweest, maar wij hebben geen oog meer dichtgedaan.
In de eerste plaats maak ik me natuurlijk zorgen om de buurvrouw en de kindjes, maar ook om ons.
Zij wonen in een hoekhuis en wij zijn dus de enigen die ze kunnen horen(tenzij ze zoveel lawaai maken dat onze andere buren ze ook kunnen horen). Het is dus logisch dat ze ervan uitgaan dat wij de politie hebben gebeld. En daar maak ik me toch wel bezorgd om. De buurman is een verschrikkelijke griezel. We hebben nauwelijks contact met ze(niemand hier uit de buurt) en als we al eens een praatje maken krijg ik de kriebels van die man. Hij kijkt je nooit aan als je tegen hem praat, zijn ogen schieten alle kanten op en er gaat een bepaalde dreiging van hem uit. Ik twijfel dus of we wel juist hebben gehandeld door de politie op ze af te sturen. In principe is het natuurlijk je burgerplicht om voor zoiets je ogen niet te sluiten en ik zou me vreselijk rot voelen als er een keer echt iets met haar of de kinderen zou gebeuren. Maar aan de andere kant voel ik me nu niet meer lekker in mijn eigen huis. Stel dat hij zijn agressie op ons of op onze(buitenspelende) kinderen richt?
Hebben we er goed aan gedaan om ons ermee te bemoeien of hadden we ze moeten laten?
Twee weken geleden was voor ons echt de maat vol. Zij was hoogzwanger en midden in de nacht schrokken we wakker van een bloedstollende kreet. In eerste instantie dachten we dat ze misschien aan het bevallen was, maar toen we hem tegen haar tekeer hoorden gaan en weer de bekende geluiden hoorden is mijn man de dag erna naar de politie gestapt en heeft er melding van gemaakt. Ze namen de melding erg serieus en hebben er rapport van opgemaakt. Daarna is het even rustig geweest, vorige week is ze bevallen. En vannacht was het weer raak. Het mens is nauwelijks uit het kraambed of we zitten weer midden in de nacht verstijfd in bed. Deze keer hebben we meteen de politie gebeld en binnen 5 minuten stonden ze met twee auto's voor de deur. Ze hoorden de buurvrouw buiten huilen, maar in eerste instantie werd er niet open gedaan toen ze aanbelden. Uiteindelijk zijn ze wel naar binnen gegaan en na een kwartier of wat zijn ze vertrokken. De rest van de nacht is het rustig geweest, maar wij hebben geen oog meer dichtgedaan.
In de eerste plaats maak ik me natuurlijk zorgen om de buurvrouw en de kindjes, maar ook om ons.
Zij wonen in een hoekhuis en wij zijn dus de enigen die ze kunnen horen(tenzij ze zoveel lawaai maken dat onze andere buren ze ook kunnen horen). Het is dus logisch dat ze ervan uitgaan dat wij de politie hebben gebeld. En daar maak ik me toch wel bezorgd om. De buurman is een verschrikkelijke griezel. We hebben nauwelijks contact met ze(niemand hier uit de buurt) en als we al eens een praatje maken krijg ik de kriebels van die man. Hij kijkt je nooit aan als je tegen hem praat, zijn ogen schieten alle kanten op en er gaat een bepaalde dreiging van hem uit. Ik twijfel dus of we wel juist hebben gehandeld door de politie op ze af te sturen. In principe is het natuurlijk je burgerplicht om voor zoiets je ogen niet te sluiten en ik zou me vreselijk rot voelen als er een keer echt iets met haar of de kinderen zou gebeuren. Maar aan de andere kant voel ik me nu niet meer lekker in mijn eigen huis. Stel dat hij zijn agressie op ons of op onze(buitenspelende) kinderen richt?
Hebben we er goed aan gedaan om ons ermee te bemoeien of hadden we ze moeten laten?
dinsdag 13 november 2007 om 18:58
Ik vind dat je er goed aan hebt gedaan om de politie te alarmeren. Op deze manier kunnen ze het wel in de gaten houden, aangezien je waarschijnlijk wel vaker zal gaan bellen. Misschien dat er nu wel aangifte kan worden gedaan, of dat de verbalisanten proces verbaal opmaken tegen wie het geweld dan ook begint. Het is juist belangrijk dat mensen meldingen en aangiftes gaan doen als er huiselijk geweld is, want het gebeurd zo vaak, zonder dat er iets aan gedaan wordt.
donderdag 15 november 2007 om 18:27
aan de ene kant wel, de andere kant niet.
vrouwen vinden het moeilijk om te vertellen omdat mishandeling er langzaam insluipt. Zij schamen zich er ook voor omdat zij niet het standaard model gezin zijn, die ze zouden willen zijn.
De man in kwestie, zal wel vreselijk woedend op jullie zijn. Dus ik zou wel in de gaten houden hoe hij tegen jullie doet en of er iets veranderd is.
vrouwen vinden het moeilijk om te vertellen omdat mishandeling er langzaam insluipt. Zij schamen zich er ook voor omdat zij niet het standaard model gezin zijn, die ze zouden willen zijn.
De man in kwestie, zal wel vreselijk woedend op jullie zijn. Dus ik zou wel in de gaten houden hoe hij tegen jullie doet en of er iets veranderd is.
donderdag 15 november 2007 om 19:36
Over de daders van huiselijk geweld doen de meest uiteenlopende cijfers de ronde, nu men minder seksistisch naar relaties kijkt dan voorheen. In het verleden was het niet zelden (altijd?) zo dat een man die zich beriep op slachtofferschap van fysieke agressie enigszins meewarig werd bejegend. Sinds ik zelf ooit, zonder ook maar in de verste verten een bedreiging te zijn voor mijn toenmalige partner, een strijkijzer naar mijn hoofd kreeg, na in een eerdere relatie zelfs te zijn gebeten door mijn vrouwelijke partner, kan ik in ieder geval met recht zeggen dat ik mij veilig aan de 'andere' kant van de scheidslijn bevind. Of ik daar wijzer van ben geworden: Ja. In de meest brede zin van het woord. Vrouwen als kwetsbare lammetjes hebben bij mij afgedaan. En voor mijzelf heb ik nieuwe 'spelregels' geïntroduceerd die ervoor moeten zorgen dat ik uit het schootsveld blijf als de vlam (onverhoopt) in de pan slaat.
Dit alles laat onverlet dat ook mannen er wat van kunnen! Dus verwacht niet van mij dat ik hier op voorhand de kant van de man kies.
Anders dan vrij algemeen wordt aangenomen tegenwoordig, zit de optie van een gewelddadige respons 'ingebakken' in de mens. Waarbij het voornamelijk cultureel bepaalde vooroordelen zijn die bepalen of sprake is van 'verdediging' of 'agressie'.
Dit alles laat onverlet dat ook mannen er wat van kunnen! Dus verwacht niet van mij dat ik hier op voorhand de kant van de man kies.
Anders dan vrij algemeen wordt aangenomen tegenwoordig, zit de optie van een gewelddadige respons 'ingebakken' in de mens. Waarbij het voornamelijk cultureel bepaalde vooroordelen zijn die bepalen of sprake is van 'verdediging' of 'agressie'.
vrijdag 16 november 2007 om 09:59
Shahla,
Statistiek en kansberekening zijn waanzinnig onbetrouwbaar. Of, zoals Disraeli ooit zei: 'There are three kinds of lies. Lies, damned lies and statistics".
In dit geval mogen we niet vergeten dat de man als slachtoffer, daartoe verleid door wijdverbreide vooroordelen, de neiging heeft zijn mond te houden. Deels uit schaamte wellicht, maar ook omdat hij het geweld dat tegen hem wordt gebruikt niet als geweld ervaart. Dat wil zeggen, hij ziet zichzelf niet als slachtoffer, hoewel hij dat wel is.
Om boven water te krijgen wat we nou precies bedoelen als we het hebben over het gebruik van geweld, stel ik voor met een definitie te komen die de meetbaarheid sterk verbetert. Dus niet meer de vraag: 'Bent u in de huiselijke sfeer ooit het slachtoffer van geweld geweest?', maar meer specifiek of de partner ooit, in woede, op een fysieke manier heeft gereageerd. Slaan, krabben, schoppen, bijten of gooien met voorwerpen.
Onderzoek dat langs die lijn is opgezet heeft in de VS al aan het licht gebracht dat er nauwelijks verschil zit tussen de beide sexen. En áls er al een verschil is, dat het dan niet de man is die als eerste uithaalt. Maar wel degene die harder slaat als hij uithaalt, met ernstiger gevolgen.
Ook recent in Nederland gepubliceerd onderzoek over geweld tegen kinderen werpt toch een wat ander licht op de typische dader dan tot voor kort vrij algemeen werd aangenomen. Vrouwen kunnen er ook wat van!
Op geen enkele manier wil ik het gebruik van geweld zelf nuanceren, of de rol van mannen afschilderen als waren zij typisch slachtoffer. Ik heb niets met onze huidige 'slachtoffer-cultuur', waarin iedereen zijn best doet om zielig gevonden te worden. Wat op geen enkele manier een pleidooi is voor het sluiten van de ogen voor het groeiende probleem van geweld in onze samenleving. Dat probleem is er wel degelijk, en mannen zijn doorgaans goed zichtbaar als daders waar ze als 'supporters' of messentrekkers zich beestachtig gedragen. Maar het is een (opzettelijke) vervalsing van het beeld als we slechts aandacht besteden aan het 'voorpaginanieuws' en vervolgens over gaan tot de orde van de dag.
Statistiek en kansberekening zijn waanzinnig onbetrouwbaar. Of, zoals Disraeli ooit zei: 'There are three kinds of lies. Lies, damned lies and statistics".
In dit geval mogen we niet vergeten dat de man als slachtoffer, daartoe verleid door wijdverbreide vooroordelen, de neiging heeft zijn mond te houden. Deels uit schaamte wellicht, maar ook omdat hij het geweld dat tegen hem wordt gebruikt niet als geweld ervaart. Dat wil zeggen, hij ziet zichzelf niet als slachtoffer, hoewel hij dat wel is.
Om boven water te krijgen wat we nou precies bedoelen als we het hebben over het gebruik van geweld, stel ik voor met een definitie te komen die de meetbaarheid sterk verbetert. Dus niet meer de vraag: 'Bent u in de huiselijke sfeer ooit het slachtoffer van geweld geweest?', maar meer specifiek of de partner ooit, in woede, op een fysieke manier heeft gereageerd. Slaan, krabben, schoppen, bijten of gooien met voorwerpen.
Onderzoek dat langs die lijn is opgezet heeft in de VS al aan het licht gebracht dat er nauwelijks verschil zit tussen de beide sexen. En áls er al een verschil is, dat het dan niet de man is die als eerste uithaalt. Maar wel degene die harder slaat als hij uithaalt, met ernstiger gevolgen.
Ook recent in Nederland gepubliceerd onderzoek over geweld tegen kinderen werpt toch een wat ander licht op de typische dader dan tot voor kort vrij algemeen werd aangenomen. Vrouwen kunnen er ook wat van!
Op geen enkele manier wil ik het gebruik van geweld zelf nuanceren, of de rol van mannen afschilderen als waren zij typisch slachtoffer. Ik heb niets met onze huidige 'slachtoffer-cultuur', waarin iedereen zijn best doet om zielig gevonden te worden. Wat op geen enkele manier een pleidooi is voor het sluiten van de ogen voor het groeiende probleem van geweld in onze samenleving. Dat probleem is er wel degelijk, en mannen zijn doorgaans goed zichtbaar als daders waar ze als 'supporters' of messentrekkers zich beestachtig gedragen. Maar het is een (opzettelijke) vervalsing van het beeld als we slechts aandacht besteden aan het 'voorpaginanieuws' en vervolgens over gaan tot de orde van de dag.
vrijdag 16 november 2007 om 12:51
Shala, dat geloof ik zo als jij zegt dat de cijfers zo liggen, maar is het dan zo dat er per situatie er maar vanuit mag gaan dat de man de dader is en de vrouw het slachtoffer. Uit TO verhaal kan ik namelijk niet opmaken dat het de man is die het geweld pleegt. Maar die aannames worden in dit topic wel gemaakt. Onder het mom dat het vast wel de man zal zijn omdat, zoals jij zegt, 80% van de gevallen de man de geweldpleger is.
Enige terughoudendheid wat betreft de mogelijke dader vind ik dan zeer op zijn plaats!
Begrijp mij niet verkeer, ik vind het harstikke goed dat TO het gemeld heeft, maar ik ga er niet zonder meer vanuit dat de man de dader is zoals sommige wel doen.
vrijdag 16 november 2007 om 12:55
Jaap, het valt mij ook op dat bij geweld tussen een man en een vrouw het eigenlijk redelijk normaal gevonden wordt wanneer een vrouw terugslaat. Slaat echter de man terug, dan hebben we het direct weer over huiselijk geweld en is de man niets meer waard. Onzin vind ik. Als basis is geweld uberhaupt 'Not done', maar wanneer een vrouw zelf met geweld begint en krijgt daarom een dreun terug is het wel degelijk haar verdiende loon (moet ze haar eigen handjes of andere hulpmiddelen) maar thuis houden), andersom ook! Wie de bal kaats kan het terug verwachten!
vrijdag 16 november 2007 om 14:42
Ik sta niet bij die mensen in de huiskamer en kan dus niet met volledige zekerheid zeggen wie degene is die geweld gebruikt, ik moet afgaan op wat ik hoor en zie.
Ik heb gehoord dat zij klaagde tegen haar schoonmoeder dat hij haar sloeg, waarop schoonmoeder zei dat haar man dat ook deed en dat ze daar wel aan zou wennen.
Als ze ruzie hebben hoor ik in eerste instantie hem altijd bulderen, dan hoor ik gedreun, waarop zij gaat krijsen, waarop ik hem hoor schreeuwen dat ze haar bek moet houden.
We hebben destijds de politie gebeld omdat ze eerst hoogzwanger was en of zij nou begon of niet, of zij als eerste geweld gebruikt of niet, van een hoogzwangere vrouw blijf je zeker met je poten af. Idem dito toen ze net bevallen was. En bovendien stel ik, mijn man en kinderen ook prijs op een ongestoorde nachtrust, ik moet er 's nachts al vaak genoeg uit.
En ik vind het ook erg sneu voor hun kinderen. De baby zal er nog wel niet veel van meekrijgen, maar de oudste is een jaar of 5 en krijgt een groot gedeelte wel mee.
Dus nee, ik weet niet zeker of hij degene is die geweld gebruikt, of zij, wat voor geweld er wordt gebruikt en zolang zij geen aangifte doet weet ook niemand dat, tenzij het hiernaast een keer vreselijk uit de hand loopt. En zij doet geen aangifte, dat weet ik zeker en als hij degene is die het slachtoffer is, zal hij het ook niet doen.
Vooralsnog is het rustig, alleen gisteren heb ik haar uren horen huilen, maar verder niets.
We komen ze uiteraard regelmatig tegen, maar ze doen heel normaal, zij lijkt zelfs iets toeschietelijker dan anders.
Ik heb gehoord dat zij klaagde tegen haar schoonmoeder dat hij haar sloeg, waarop schoonmoeder zei dat haar man dat ook deed en dat ze daar wel aan zou wennen.
Als ze ruzie hebben hoor ik in eerste instantie hem altijd bulderen, dan hoor ik gedreun, waarop zij gaat krijsen, waarop ik hem hoor schreeuwen dat ze haar bek moet houden.
We hebben destijds de politie gebeld omdat ze eerst hoogzwanger was en of zij nou begon of niet, of zij als eerste geweld gebruikt of niet, van een hoogzwangere vrouw blijf je zeker met je poten af. Idem dito toen ze net bevallen was. En bovendien stel ik, mijn man en kinderen ook prijs op een ongestoorde nachtrust, ik moet er 's nachts al vaak genoeg uit.
En ik vind het ook erg sneu voor hun kinderen. De baby zal er nog wel niet veel van meekrijgen, maar de oudste is een jaar of 5 en krijgt een groot gedeelte wel mee.
Dus nee, ik weet niet zeker of hij degene is die geweld gebruikt, of zij, wat voor geweld er wordt gebruikt en zolang zij geen aangifte doet weet ook niemand dat, tenzij het hiernaast een keer vreselijk uit de hand loopt. En zij doet geen aangifte, dat weet ik zeker en als hij degene is die het slachtoffer is, zal hij het ook niet doen.
Vooralsnog is het rustig, alleen gisteren heb ik haar uren horen huilen, maar verder niets.
We komen ze uiteraard regelmatig tegen, maar ze doen heel normaal, zij lijkt zelfs iets toeschietelijker dan anders.
vrijdag 16 november 2007 om 15:46
Nou, die schoonmoeder moet ook naar de therapeut, zou ik zo zeggen. En het is inderdaad niet zelden zo dat het gebruik van geweld een erfelijke kwestie lijkt te zijn. Waarbij de jury er nog niet uit is of we dan over genetische aanleg spreken, of iets wat is aangeleerd. Of van beiden een beetje.
Het lijkt mij dat daar ook niks over te zeggen valt, en de kaarten in ieder geval weer anders liggen wat de 'erfelijkheid' betreft. Wat niet verandert is dat je als echtgenoot, partner of echtgenote gewoon je handjes thuis moet houden. Zelfs bij 'terugslaan' zet ik mijn vraagtekens, eerlijk gezegd. Je moet nooit toestaan dat iemand je slaat, en je mag je daartegen verdedigen als dat de enige uitweg is. Maar dat zal in de meeste gevallen niet inhouden dat je noodzakelijk moet escaleren. Gewoon weglopen, of heel hard om hulp schreeuwen zijn ook opties. En na zo'n incident niet meteen de zoete-broodjes accepteren, maar duidelijke afspraken maken als je al verder wilt met iemand die geweld niet schuwt.
Het lijkt mij dat daar ook niks over te zeggen valt, en de kaarten in ieder geval weer anders liggen wat de 'erfelijkheid' betreft. Wat niet verandert is dat je als echtgenoot, partner of echtgenote gewoon je handjes thuis moet houden. Zelfs bij 'terugslaan' zet ik mijn vraagtekens, eerlijk gezegd. Je moet nooit toestaan dat iemand je slaat, en je mag je daartegen verdedigen als dat de enige uitweg is. Maar dat zal in de meeste gevallen niet inhouden dat je noodzakelijk moet escaleren. Gewoon weglopen, of heel hard om hulp schreeuwen zijn ook opties. En na zo'n incident niet meteen de zoete-broodjes accepteren, maar duidelijke afspraken maken als je al verder wilt met iemand die geweld niet schuwt.
zaterdag 17 november 2007 om 12:30
Als je TO's verhaal goed leest, valt wel op te maken dat de man in het verhaal agressiviteit uitstraalt. Ik denk dat als je naast zo iemand woont je toch wel kan bepalen of de man als dader of als slachtoffer overkomt en met de vrouw hetzelfde verhaal. Of bijvoorbeeld als je de man hoort tieren en razen, je klappen hoort en dat dan een vrouw begint te huilen. Als je ernaast woont, kun je dat er vast wel uit opmaken.
Het is niet altijd de man dus er zonder meer vanuit gaan dat hij het is, nee maar de kans dat het een man is, is vier keer groter dan dat het een vrouw is. Dat maakt voor mij een aanname dat het om een man gaat wel logisch. De politie zoekt verder wel uit wie daadwerkelijk de schuldige is.
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
zaterdag 17 november 2007 om 13:06
Deze statistieken zijn gebaseerd op meldingen en aangiftes van huiselijk geweld bij de politie. Lijkt me niet dat dit zomaar gebakken lucht is. Natuurlijk mag je een bepaalde 'foutmarge' in acht nemen maar er vanuit gaan dat het sowieso niet betrouwbaar is, vind ik zo'n slap argument.
De man is overigens niet de enige die hierover zijn mond houdt. Deze cijfers zijn slechts het topje van de ijsberg. Er zullen heel veel mensen zijn die geen melding of aangifte doen. Ik wed dat daar ook weer veel meer vrouwen tussen zitten dan mannen. En ja, dat baseer ik dan weer op de statistieken die er al liggen.
De man houdt misschien zijn mond uit schaamte, de vrouw wellicht uit schaamte én angst dat dit haar niet ten goede zal komen. Als je een man of vriend hebt die je al in elkaar slaat omdat je het eten niet zo hebt gekruid als hij wilt, zal je zeker te grazen nemen als je aangifte doet van zijn mishandeling en het hele geval in het openbaar brengt. Misschien speelt dat zelfs ook wel mee als de man het slachtoffer is maar dat geeft dan alleen maar weer aan dat het niet slechts de man is die geen aangifte zou kunnen doen en dat daarom de 80% - 20% verhouding niet zou kloppen.
Daarnaast zijn er zeker ook vrouwen die het geweld niet gelijk als geweld definiëren hoor. Dat ze het zien als incident of ze het bagatelliseren het. Ook geven ze zichzelf de schuld als ze mishandeld zijn. Als ik maar zus of zo dan was híj niet boos geworden.
In principe vind ik het vreemd dat jij de cijfers die er liggen als onbetrouwbaar acht maar wat er achter de schermen ligt wel als betrouwbaar in overweging neemt, terwijl dat helemaal niet gedocumenteerd is.
Die definitie van huiselijk geweld ligt er allang. Lees je in, zou ik zeggen.
Daarbij beweer je nog dat in de VS de vrouw altijd begint. Dat dat het enige verschil is tussen de beide sexen in het huiselijk geweld. Geloof ik geen moer van dat dat zo is. Maar ik beperk me hiertoe alleen op Nederland en niet internationaal en daar liggen de cijfers nu eenmaal anders.
Daartoe gaat het helemaal niet om zielig als we het hebben over huiselijk geweld. Slachtoffer - dader is erop toegerust om aan te geven wie de agressor is en wie de pechvogel is die ontvangt.
'Een slachtoffer' is een benaming, het betekent niet persé dat je dan ook meteen zielig bent.
Daarnaast is het niet eens zozeer een gróeiend probleem, het probleem lag er allang. Het is dat we er pas de laatste jaren een 'hotitem' van maken.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
zaterdag 17 november 2007 om 17:34
Shahla,
De politie is goed in het administratief verwerken van verkeersovertredingen in het kader van het halen van de 'targets' die de politiek verantwoordelijken met hen afspreken om de schatkist op peil te houden. En zo nu en dan vangen ze ook wel eens een boef. Maar je bent van Venus als je niet beseft dat de aangiftes die bij hen binnenkomen over huiselijk geweld op z'n best het topje van de ijsberg zijn. En dan teken ik erbij aan dat hun 'culturele-bias' ook nog eens als filter dient, waardoor ze geweld tegen mannen niet snel zullen registreren, tenzij een man expliciet aangifte doet tegen zijn vrouw. En dan hebben we het waarschijnlijk over een homohuwelijk, want de meeste mannen die ik ken slikken nog liever cyaankali dan tegenover een politie-agent uit de doeken te doen hoe hij fysiek wordt bedreigd door zijn vrouw.
Als jij dus, gebaseerd op het zicht dat je vanuit je leunstoel hebt op dat topje van die ijsberg, conclusies wenst te trekken over wat er zich 'onderwater' bevindt, dan is dat je goed recht. Maar je kunt net zo goed de hulp inroepen van een waarzegster. In dat geval hebben we het meer over een geloof dan over iets wat waar is.
Verder neem ik er aanstoot aan dat je (opzettelijk?) mijn woorden verdraait, en met een hanig beroep op onduidelijke feitenkennis ('lees je in....') je gelijk tracht te halen. Lees jij je maar in! En selecteer niet alleen de statistieken die jou het beste uitkomen om je politiek correcte visie kracht bij te zetten.
De politie is goed in het administratief verwerken van verkeersovertredingen in het kader van het halen van de 'targets' die de politiek verantwoordelijken met hen afspreken om de schatkist op peil te houden. En zo nu en dan vangen ze ook wel eens een boef. Maar je bent van Venus als je niet beseft dat de aangiftes die bij hen binnenkomen over huiselijk geweld op z'n best het topje van de ijsberg zijn. En dan teken ik erbij aan dat hun 'culturele-bias' ook nog eens als filter dient, waardoor ze geweld tegen mannen niet snel zullen registreren, tenzij een man expliciet aangifte doet tegen zijn vrouw. En dan hebben we het waarschijnlijk over een homohuwelijk, want de meeste mannen die ik ken slikken nog liever cyaankali dan tegenover een politie-agent uit de doeken te doen hoe hij fysiek wordt bedreigd door zijn vrouw.
Als jij dus, gebaseerd op het zicht dat je vanuit je leunstoel hebt op dat topje van die ijsberg, conclusies wenst te trekken over wat er zich 'onderwater' bevindt, dan is dat je goed recht. Maar je kunt net zo goed de hulp inroepen van een waarzegster. In dat geval hebben we het meer over een geloof dan over iets wat waar is.
Verder neem ik er aanstoot aan dat je (opzettelijk?) mijn woorden verdraait, en met een hanig beroep op onduidelijke feitenkennis ('lees je in....') je gelijk tracht te halen. Lees jij je maar in! En selecteer niet alleen de statistieken die jou het beste uitkomen om je politiek correcte visie kracht bij te zetten.
zondag 18 november 2007 om 00:05
zondag 18 november 2007 om 13:22
Shahla,
Misschien mag ik in herinnering roepen dat er onlangs twee studies werden gepubliceerd over mishandeling van kinderen in de huiselijke sfeer. Nadat er jarenlang van was uitgegaan dat het aantal slachtoffers ergens rond de tachtigduizend per jaar lag (!), vond de ene universitaire studie (afgerond) 110.000 (!!) slachtoffers, en deed de andere universitaire studie er nog een flinke schep bovenop en kwam met iets van 160.000 (!!!) slachtoffers.
Mijn hart bloedt bij dit soort machinaties van instellingen die baat hebben bij een flinke inflatie van de werkelijke getallen. Hoewel, 'inflatie'? Sinds het in Nederland bij wet is vastgelegd dat elk kind dat van zijn ouders een tik voor de broek krijgt het slachtoffer is van mishandeling, en zeventig procent van de ouders in een recente enquête toegeeft daar niet voor terug te schrikken, ondanks die wet, ligt het 'echte' getal misschien nog wel spectaculair veel hoger.
Statistieken zijn vehikels om de werkelijkheid geweld aan te kunnen doen als ze door 'menswetenschappers' worden ingezet. En degenen die de prijs voor dit soort malversaties betalen, dat zijn de échte slachtoffers! Die verzuipen, zoals Savanna, in een moeras van elkaar beconcurrerende 'welzijnsorganisaties' die knokken om de subsidie en de macht. De macht om burgers te kapittelen over hun gedrag, zonder zelfs maar het begin van verantwoordelijkheid te accepteren. Ik kan wel janken!
Misschien mag ik in herinnering roepen dat er onlangs twee studies werden gepubliceerd over mishandeling van kinderen in de huiselijke sfeer. Nadat er jarenlang van was uitgegaan dat het aantal slachtoffers ergens rond de tachtigduizend per jaar lag (!), vond de ene universitaire studie (afgerond) 110.000 (!!) slachtoffers, en deed de andere universitaire studie er nog een flinke schep bovenop en kwam met iets van 160.000 (!!!) slachtoffers.
Mijn hart bloedt bij dit soort machinaties van instellingen die baat hebben bij een flinke inflatie van de werkelijke getallen. Hoewel, 'inflatie'? Sinds het in Nederland bij wet is vastgelegd dat elk kind dat van zijn ouders een tik voor de broek krijgt het slachtoffer is van mishandeling, en zeventig procent van de ouders in een recente enquête toegeeft daar niet voor terug te schrikken, ondanks die wet, ligt het 'echte' getal misschien nog wel spectaculair veel hoger.
Statistieken zijn vehikels om de werkelijkheid geweld aan te kunnen doen als ze door 'menswetenschappers' worden ingezet. En degenen die de prijs voor dit soort malversaties betalen, dat zijn de échte slachtoffers! Die verzuipen, zoals Savanna, in een moeras van elkaar beconcurrerende 'welzijnsorganisaties' die knokken om de subsidie en de macht. De macht om burgers te kapittelen over hun gedrag, zonder zelfs maar het begin van verantwoordelijkheid te accepteren. Ik kan wel janken!
dinsdag 20 november 2007 om 08:55
Jaap, er is een verschil tussen onderzoek doen en slechts cijfers leveren van aangiftes of meldingen. Enkel cijfers leveren houdt geen belang in. Bovendien begint men nu tenminste in actie te komen tegen huiselijk geweld. En als dat komt omdat de cijfers door een belang omhoog geschroeft kunnen zijn, des te beter. Daar hebben slachtoffers zeker baat bij. Dat er eindelijk actie wordt ondernomen. Lijkt me een goed ding. Dat huiselijk geweld bestaat, is inderdaad om te janken. Weet er helaas uit ervaring van vroeger van mee te praten. Alleen maakte men zich daar destijds niet zo druk om als dat mensen overkwam.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
dinsdag 20 november 2007 om 09:17
Nou ja zeg, wat is dat nou voor rare aanvallende reactie? Ik geef aan dat ik het niet met je eens ben en gezien het verschil van mening denk ik niet dat het eens zullen worden, dat kan toch? Of moet men omwille van de discussie elke discussie blijven aangaan. Soms kies ik daarvoor, soms kies ik ervoor een discussie te laten gaan.
Maar dan je hoef je mij toch niet direct van domheid te beschuldigen en al direct aan te kondigen niet meer op mij te reageren?
Echt jammer dat je zo reageert!
dinsdag 20 november 2007 om 12:45
Shahla,
De behoefte aan 'actie' interfereert niet zelden met andere belangen. Al die 'actie' genereert waanzinnig veel bureaucratie en zwaar gesubsidieerde 'platforms' en 'organen' die effectief niet zelden het tegenovergestelde bereiken van wat formeel wordt beoogd. De behoefte om elk leed met wortel en tak uit te roeien is goed voor de 'kijkcijfers' en de populariteit van politici, stichtingen en 'non-profit' organisaties die zich opdringen aan de maatschappij. De handel in 'slachtofferschap' neemt draconische vormen aan.
Zoals je hebt kunnen lezen ben ik fysiek bedreigd en aangevallen door mijn vrouwelijke wederhelften in vorige relaties. Maar ik ben geen slachtoffer en niet zielig. Wat niet wil zeggen dat ik geen pijn had van wat zich heeft voorgedaan, en ik heb wakker gelegen van de consequenties. Ik heb ervan geleerd, ben bereid mijn ervaringen hier en elders te delen, zodat mensen er hun voordeel mee kunnen doen, en het heeft mij uiteindelijk een meer 'compleet' mens gemaakt.
Als volwassenen er de voorkeur aan geven zich te beklagen inplaats van iets aan hun situatie te doen, dan gaan bij mij de stekels overeind staan. Iemand oplappen die het slachtoffer geworden is van mishandeling, of tussen beide springen als dat dreigt te gebeuren, dat is je burgerplicht, en daar draag ik gráág mijn steen aan bij! Maar we moeten érg oppassen dat we niet voor andere mensen beslissingen gaan nemen, omdat wij niet zo zouden willen leven zoals zij leven.
Met kinderen is het gecompliceerder, omdat zij, minder dan een volwassene, de vrijheid hebben om te kiezen voor een ander leven, en minder goed de gevolgen van zo'n keuze kunnen overzien. Vraag een kind of hij/zij het niet prettiger zou vinden om nooit meer een pak voor de broek te krijgen, en het antwoord is voorspelbaar. Maar als dat kind een paar maanden later in een jeugdgevangenis tussen de criminele jongeren zit, of in een tehuis met doorgedraaide leeftijdsgenoten, moet het thuis al wel héél erg zijn geweest als dat dan nog steeds gezien wordt als een verbetering.
Dat die kinderen er zijn, waarvoor een dergelijke verandering wel degelijk een verbetering inhoudt, dat hoef je mij niet te vertellen. En weet je wat het nou is waar ik mij druk over maak? Als we ons, als samenleving, zouden concentreren op die gevallen, zouden we ze kunnen opvangen in een gouden paleis en kunnen koesteren tot ze hun trauma's te boven zouden komen. Dan gaven we geen gehoor aan onze irrationele roep om 'actie', maar déden we ook iets! Nu maken we, volgens alle statistieken, de zaken alleen maar erger. Spectaculaire stijgingen van het aantal slachtoffers, én een recidivisme bij criminele of onhandelbare jongeren waar je misselijk van wordt. Niet ondanks alle inspanningen, maar dankzij al die 'goed gevoel' acties.
De behoefte aan 'actie' interfereert niet zelden met andere belangen. Al die 'actie' genereert waanzinnig veel bureaucratie en zwaar gesubsidieerde 'platforms' en 'organen' die effectief niet zelden het tegenovergestelde bereiken van wat formeel wordt beoogd. De behoefte om elk leed met wortel en tak uit te roeien is goed voor de 'kijkcijfers' en de populariteit van politici, stichtingen en 'non-profit' organisaties die zich opdringen aan de maatschappij. De handel in 'slachtofferschap' neemt draconische vormen aan.
Zoals je hebt kunnen lezen ben ik fysiek bedreigd en aangevallen door mijn vrouwelijke wederhelften in vorige relaties. Maar ik ben geen slachtoffer en niet zielig. Wat niet wil zeggen dat ik geen pijn had van wat zich heeft voorgedaan, en ik heb wakker gelegen van de consequenties. Ik heb ervan geleerd, ben bereid mijn ervaringen hier en elders te delen, zodat mensen er hun voordeel mee kunnen doen, en het heeft mij uiteindelijk een meer 'compleet' mens gemaakt.
Als volwassenen er de voorkeur aan geven zich te beklagen inplaats van iets aan hun situatie te doen, dan gaan bij mij de stekels overeind staan. Iemand oplappen die het slachtoffer geworden is van mishandeling, of tussen beide springen als dat dreigt te gebeuren, dat is je burgerplicht, en daar draag ik gráág mijn steen aan bij! Maar we moeten érg oppassen dat we niet voor andere mensen beslissingen gaan nemen, omdat wij niet zo zouden willen leven zoals zij leven.
Met kinderen is het gecompliceerder, omdat zij, minder dan een volwassene, de vrijheid hebben om te kiezen voor een ander leven, en minder goed de gevolgen van zo'n keuze kunnen overzien. Vraag een kind of hij/zij het niet prettiger zou vinden om nooit meer een pak voor de broek te krijgen, en het antwoord is voorspelbaar. Maar als dat kind een paar maanden later in een jeugdgevangenis tussen de criminele jongeren zit, of in een tehuis met doorgedraaide leeftijdsgenoten, moet het thuis al wel héél erg zijn geweest als dat dan nog steeds gezien wordt als een verbetering.
Dat die kinderen er zijn, waarvoor een dergelijke verandering wel degelijk een verbetering inhoudt, dat hoef je mij niet te vertellen. En weet je wat het nou is waar ik mij druk over maak? Als we ons, als samenleving, zouden concentreren op die gevallen, zouden we ze kunnen opvangen in een gouden paleis en kunnen koesteren tot ze hun trauma's te boven zouden komen. Dan gaven we geen gehoor aan onze irrationele roep om 'actie', maar déden we ook iets! Nu maken we, volgens alle statistieken, de zaken alleen maar erger. Spectaculaire stijgingen van het aantal slachtoffers, én een recidivisme bij criminele of onhandelbare jongeren waar je misselijk van wordt. Niet ondanks alle inspanningen, maar dankzij al die 'goed gevoel' acties.
woensdag 21 november 2007 om 17:41
Jaap, ik geloof best dat het allemaal geen rozengeur en maneschijn zal zijn maar het lijkt mij toch een positieve ontwikkeling dat het onderwerp huiselijk geweld eindelijk aandacht krijgt.
Mijns inziens is er ook een lange weg tussen een pak voor de broek krijgen en de jeugdgevangenis.
Zoals je hebt kunnen lezen, heb ik ook te maken gehad met huiselijk geweld. Wat is slachtoffer, denk ik dan. Het is me overkomen, het is nu eenmaal gebeurd en af en toe heb ik daar nog wel eens last van. Betekent niet dat ik of iemand die het is overkomen zichzelf als slachtoffer ziet of zichzelf zielig vindt. Ik word er eigenlijk eerder kwaad van dat een ander het lef heeft gehad dit te doen. Maar ik word er nog kwader van dat politie destijds totaal niks met mijn aangifte heeft gedaan. Onderneem je actie gebeurt er niks mee. Nee, dan heb ik liever dat het op de agenda komt te staan, er allerlei statistieken bij worden gehaald en er plannen voor nieuwe maatregelen zijn. Kan mij het bommen als daar bepaalde belangen bij zitten, als het eindelijk maar serieus genomen gaat worden en niet meer afgedaan wordt als 'echtelijke twist waar je je niet mee moet bemoeien'.
Mijns inziens is er ook een lange weg tussen een pak voor de broek krijgen en de jeugdgevangenis.
Zoals je hebt kunnen lezen, heb ik ook te maken gehad met huiselijk geweld. Wat is slachtoffer, denk ik dan. Het is me overkomen, het is nu eenmaal gebeurd en af en toe heb ik daar nog wel eens last van. Betekent niet dat ik of iemand die het is overkomen zichzelf als slachtoffer ziet of zichzelf zielig vindt. Ik word er eigenlijk eerder kwaad van dat een ander het lef heeft gehad dit te doen. Maar ik word er nog kwader van dat politie destijds totaal niks met mijn aangifte heeft gedaan. Onderneem je actie gebeurt er niks mee. Nee, dan heb ik liever dat het op de agenda komt te staan, er allerlei statistieken bij worden gehaald en er plannen voor nieuwe maatregelen zijn. Kan mij het bommen als daar bepaalde belangen bij zitten, als het eindelijk maar serieus genomen gaat worden en niet meer afgedaan wordt als 'echtelijke twist waar je je niet mee moet bemoeien'.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
