Mijn buren klagen....en ik weet niet wat te doen!

Sinds 5 jaar woon ik in mijn huidige huis. In 2002 ben ik de woning gaan huren met mijn toenmalige partner. Het huis verdiende geen schoonheidsprijs, maar na 3 jaar met zijn tweetjes op een tweekamer appartement in een studentenhuis waren we ontzettend blij met deze eengezinswoning.De vorige bewoners hadden het huis en de tuin flink verwaarloost, maar we zijn rustig aan begonnen met het opknappen van de woning. De Woningstichting waarvan het huis is, heeft 1 keer een bouwbedrijf een aantal bomen uit de tuin laten halen, en een paar palen met daaraan ijzerdraad geplaatst ter afscheiding van de straat en van de buren. We zijn begonnen met het opknappen van het huis aan de binnenkant, en hebben de tuin even gelaten voor wat het is. (op het noodzakelijke snoei en maaiwerk na, uiteraard)De binnenkant van het huis was een enorme klus, er hing overal paars bloemenbehang en er was afschuwelijk pleistersierwerk wat allemaal opnieuw aangesmeerd en geschilderd moest worden. Er waren lekkages in de badkamer geweest waardoor ook het plafond er niet uitzag en meer van dit soort klussen. Het huis was aan de binnenkant eindelijk opgeknapt, toen mijn partner en ik besloten in januari 2005 uit elkaar te gaan.Omdat ik toendertijd part-time werkte, ben ik financieel behoorlijk in de problemen geraakt (hoge huur, ex-partner bleek veel schulden te hebben, huursubsidie e.d. liet bijna een jaar op zich wachten). Opnieuw verdween het plaatsen van schuttingen etc..etc.. voor de tuin op de achtergrond. Het vinden van full-time werk en mijn leven weer op de rails krijgen had voor mij prioriteit. Uiteraard hield ik het snoei- en maai werk wel bij.Sinds begin dit jaar zijn mijn wijkgenoten een hetze tegen mij begonnen. Het begon met een handtekeningenactie in de wijk, waarmee men naar de Woningstichting is gestapt om mij te vragen de tuin op te knappen. Deze zou ontsierend voor de buurt zijn. (ik woon in 1 van de armste wijken van mijn woonplaats, met de meeste uitkeringsgerechtigden en veel aso’s) Voor mijn oprit begint het “arme” gedeelte van de wijk, waar de flats e.d. staan, de hangplek en basketbalvelden zich bevinden, achter mij (waar de tuin aan grenst) begint een woonwijk met “gewone, iets beschaafdere mensen”.Deze beschaafdere mensen zijn overigens nooit op het idee gekomen om even een praatje met mij aan te gaan, het is gewoon van de 1 op de andere begonnen met geen gedag meer zeggen en de handtekeningenactie. (mijn buurvrouw waarmee ik wel normaal contact heb, heeft mij van de actie verteld)Na een brief van de Woningstichting naar aanleiding van de handtekeningenactie, heb ik open kaart gespeeld en de Woningstichting mijn problemen op financieel gebied uit de doeken gedaan. Dit is iets waar zij vanaf weten, want mijn ex had een huurachterstand van ruim 3000 EURO die ik betaald heb met een regeling. Zij namen er genoegen mee als ik het snoei en maai werk zou bijhouden en ik heb beloofd dat ik met mijn vakantiegeld schuttingen zou plaatsen.Mijn vakantiegeld krijg ik in juni, maar sinds 3 weken word ik nu bestookt met dreigbrieven, bezoekjes etc..etc.. Meestal kijkt een van de klagende buren zonder een woord te zeggen naar mijn tuin, of laat de hond erin poepen, waarna na 10 minuten de opzichter voor mijn deur staat. De opzichter is een vriendelijke man, maar hij stelt op het moment ook vragen aan mijn huidige vriend. Deze logeerde afgelopen week bij mij ivm met onze vakantie (waarin wij in de tuin hebben gewerkt) en blijkbaar hebben mijn buurtgenoten gesignaleerd dat ik weer zou samenwonen oid. En dit ook weer gemeld aan de Stichting.Ik snap er niks van. Ik heb nooit problemen met mijn wijkgenoten gehad. Ik ben ook niet het tiepe mens waar je last van kunt hebben. Ik werk full-time en ben de rust zelve. Ik ben niet vaak thuis, maar ga lekker naar mijn paard. Ik heb 2 hondjes, maar die lopen altijd aangelijnd en zijn erg braaf. Toen ik in het huis kwam wonen, kreeg ik van de Stichting een prachtig boekwerk waarin men ook omgaan met buurtgenoten uitlegde en dat de Stichting ernaar streeft dat men bij klachten eerst samen om de tafel gaat zitten. De klagers hebben mij echter nooit aangesproken, maar zijn direct gaan doen alsof ik een of andere Tokkie-figuur ben. Naar mijn weten heb ik die mensen nooit wat gedaan, heb altijd netjes gedag gezegd of een praatje gemaakt en nu doen ze alsof ik ja, een aso ben. Alsof er niet met mij gepraat kan worden. Ik snap de aanpak van de Stichting ook niet, waarom deze buurtgenoten zoveel macht geven? Waarom sturen ze ze niet even langs mij zodat ik met ze kan praten?Als ik zelf op mijn buurtgenoten afstap om erover te praten (echt beleefd en beschaafd) negeren ze mij gewoon.Ik weet niet meer goed wat ik moet doen en ben boos en verdrietig. Visioenen van gesnoeide rozenperkjes, dode Koi-karpers en vernietigde bloembakken schieten door mijn hoofd. (dit zou ik nooit doen hoor! Maar het is een prachtige wraakfantasie!)Het stomme is, de klagers zijn echt geen voorbeeldmensen. De 1 parkeert altijd zijn vrachtwagentje in mijn muur waardoor ik scheuren in het huis krijg (hoekhuis met parkeerplaatsen ernaast), de andere heeft 7 loslopende keffers en 2 herders die altijd op straat lopen en mijn hondjes bijten en de tuin volpoepen, de andere laat zijn kinderen in mijn tuin spelen of op de oprit waardoor mijn auto krassen heeft, zelfde kinderen hebben de boom op mijn oprit in de brand gestoken met oud en nieuw.Ik klaag niet, want het stoort me niet heel erg. En meestal kun je kleine irritaties wel met een gesprek oplossen. Mijn woonplezier daalt wel tot het vriespunt. Ik word zo in de gaten gehouden en opgejaagd. Wat kan ik hieraan doen? Brief aan de Woningstichting schrijven? Terug klagen? Hoe zouden jullie dit aanpakken?