NL binnenkort failliet: 150 miljard weggegeven aan euro.

Uit de trouw van vandaag.

Eindelijk is de Trouw ook wakker geworden.

150 miljard verbrand aan de euro.

Als dit zo doorgaat staan onze kinderen straks in de gaarkeuken.

© Thinkstock.

OPINIE In de door vermeende leugens en fact-checking gekenmerkte campagne, is de grootste onwaarheid een zaak die verzwegen wordt. De 150 miljard euro aan Nederlands belastinggeld dat via Europese noodfondsen en ECB-operaties gespendeerd wordt, zal de euro, de Nederlandse economie en de zuidelijke landen niet redden.





Zo kunnen banken hun rotte obligaties dumpen bij de belastingbetaler.

De steun redt enkel die partij die de euro-crisis veroorzaakt heeft: de banken. Dat is behalve onrechtvaardig, ook economisch onzinnig. Nederlandse politici zwijgen over de massale steun aan private banken die nu tot draconische overheidsbezuinigingen leidt. Voor politici geldt: eerst komen de banken, dan de moraal.



Onverantwoord

De leningen aan de zuidelijke landen zijn volledig vrijwillig verstrekt door private financiële instellingen. De onverantwoorde leningen van Griekenland zijn daarmee de onverantwoorde uitleningen van banken. Nu de zuidelijke landen niet kunnen terugbetalen, worden de verliezen niet genomen door de banken die de lening verstrekt hebben, die daar via rente-spreads fors aan verdiend hebben en die bij het inschatten van de kredietwaardigheid spectaculair gefaald hebben.



Integendeel, tweederde van de Griekse schuld is via verschillende kanalen (ECB/EU/EFSF) gecollectiviseerd. De schulden zijn daarmee niet afbetaald, maar zijn verplaatst. Ook Portugal en Ierland gebruiken het EFSF-geld vooral om banken af te lossen. Zo kunnen banken hun rotte obligaties dumpen bij de belastingbetaler. Inmiddels wordt er ook rechtstreeks geld gegeven aan banken, zie de miljarden voor Bancia. Met de zegen van het Nederlandse kabinet.





Sinterklaas bestaat evenwel niet en dus staat de Nederlandse belastingbetaler via de ECB/ESM voor 150 miljard in het rood.

Bleef het daar maar bij. Banken worden niet enkel via noodfondsen geholpen. Daar waar de ECB niet wenst uit te lenen aan overheden, zelfs niet tegen 7%, leent het des te meer uit aan private instellingen. Dit jaar leende het 1000 miljard uit tegen een belachelijke rente van 1%. Banken lenen dit weer uit aan Spanje en Italië tegen 7%. En de ECB koopt deze obligaties weer op de tweedehandsmarkt op.



Kan het gekker?

Kortom, banken lenen van een (niet democratisch gelegitimeerd) overheidsinstantie, lenen dat weer uit aan overheden, die dat geld lenen onder garantie van weer andere landen. Kan het gekker? Dat kan, want hier worden weliswaar voorwaarden gesteld, maar dan weer niet aan banken, enkel aan overheden die op instigatie van de ECB hard moeten bezuinigen. Dit terwijl Spanje en Ierland hun schuld zagen groeien juist door het redden van banken, waar ze mede onder druk van de ECB toe overgingen.



De ECB stelt geen extra voorwaarden aan de banken waaraan uitgeleend wordt. Integendeel, de onderpands-eisen zijn versoepeld. Sterker nog, bij het opkopen van de gammele obligaties van banken heeft de ECB geen voorkeursstatus ten opzichte van private partijen. Dit betekent dat de ECB bij wanbetaling net zo geraakt wordt als de private partijen. En wanbetaling is bepaald waarschijnlijk, wat weer de reden is dat banken de obligaties die door de ECB opgekocht worden, aan de straatstenen niet kwijt kunnen. Alles wat de belastingbetaler nog enigszins beschermde, wordt daarmee terzijde geschoven. De ongekozen ECB en het ESM spelen Sinterklaas. Sinterklaas bestaat evenwel niet en dus staat de Nederlandse belastingbetaler via de ECB/ESM voor 150 miljard in het rood."





De zaak is dat er geen cent meer gefourneerd dient te worden aan banken en hun bonusbankiers en aandeelhouders, noch direct (via de noodfondsen), noch indirect (via de ECB).

Weinig te verwachten van de EU

Welnu, het is aan politici dit te voorkomen. Van de EU valt weinig te verwachten, druk als het is om de eigen begroting met 7% te vergroten. Dan de Nederlandse politici. Samson die het eerlijke verhaal beweert te willen vertellen, vertelt vooral verhaaltjes om de massale bankensteun ten koste van zijn eigen achterban te rechtvaardigen. Jolanda Sap stelt de oplossingen te willen die de financiële markten eisen.



De oplossing die markten bij monde van elke dag in de krant geciteerde obligatie-strategen willen, hoe verrassend, is een groter noodfonds, oftewel meer leningen aan failliete debiteuren van de banken en daarmee meer bonussen. Het moreel appel van Buma op bankiers zou lachwekkend zijn als het niet zo triest was. En zelfs de kleine maar in elk geval in de goede richting gaande bankbelasting (waarmee risico ontmoedigd wordt) werd gekortwiekt in het Kunduz-akkoord. De PVV en de SP leggen nog de meeste realiteitszin aan de dag. De Nederlandse belastingbetaler doneert evenwel niet aan de zuidelijke landen, zoals de PVV wil, maar aan diens krediteuren. Aan het negeren hiervan ligt wellicht Wilders zijn voorliefde voor Reagan en Thatcher ten grond. De SP staat in het verkiezingsprogramma wel de enige echte oplossing -herstructureren van schulden- voor, maar in het debat blijft dit ongenoemd, laat staan dat het wordt gepolitiseerd.



De zaak is dat er geen cent meer gefourneerd dient te worden aan banken en hun bonusbankiers en aandeelhouders, noch direct (via de noodfondsen), noch indirect (via de ECB). De zuidelijke landen moeten hun schulden herstructureren opdat zij weer een houdbare schuld hebben en de recessie beëindigd worden kan.



Verliezen zijn voor de banken

De verliezen worden dan genomen door de partij die ze in een markteconomie hoort te nemen: de krediteur. Alleen indien banken failliet gaan (wat gezien hun idioot lage eigen vermogen van 3% en creatieve boekhouden niet mag verrassen), kan de overheid te hulp schieten en dan nog alleen in ruil voor volledige zeggenschap (nationalisatie dus) en op straffe van inleveren van alle bonussen en direct ontslag van de top.



Herstructurering en nationalisatie van banken is niet alleen rechtvaardig. Het behoedt niet alleen de belastingbetaler voor een verlies van 150 miljard dat uitgegeven kan worden aan zorg, onderwijs en sociale zekerheid. Het is ook en vooral economisch efficiënt. Zolang kapitaalverschaffers risico's grotendeels kunnen afwentelen op de samenleving, nemen zij veel te veel risico. Juist door banken verlies te laten nemen, kunnen zij de door markt-propagandisten zo gewenste disciplinerende werking bij overheidsleningen waar maken. Eerst dan zou een verwijzing naar wat de financiële markten willen ergens op slaan.



In de talrijke debatten blijft dit alles evenwel ten enen male ongenoemd. En dat is meer dan een ongemakkelijke stilte. Dat is de werkelijke leugen.