Zelfmoord na Vechtscheiding

quote:poeziewoezie schreef op 29 september 2016 @ 09:12:

Ik heb eerlijk gezegd wel eens op het punt gestaan om de kinderen niet meer naar ex te laten gaan. Dat was toen de kinderen nog klein waren (oudste gaat nu al 3 jaar niet meer, jongste gaat af en toe).

Wat zou dat makkelijk zijn geweest zeg, de kinderen niet meer naar papa. Waarom? Hoeveel voorbeelden wil je hebben?



- bracht ik de kinderen en was ik vijf minuten te vroeg dan stonden we dus gewoon buiten (regen of niet) te wachten tot het zes uur was en de deur open ging.

- was ik te laat met halen (door gladheid), dan stonden de kinderen (toen 1 en 5) buiten op de stoep te wachten met hun tasje.

- papa en vriendin en hun nieuwe kinderen ontbijten eerst en dan mogen mijn kinderen komen eten (het restant)

- hadden de kinderen nieuwe schoenen? Papa sneed ze kapot.

- vriendin verscheurde onze foto album en verbrandde mijn trouwjurk

- waardevolle dingen (niet in geld maar emotioneel) van mijn oma's kreeg ik in stukken terug.

- kinderen kregen een volle vuilniszak mee omdat de kliko van papa vol zat (mama is van zichzelf toch ook vuilnis)

- rapporten van kinderen werden niet bekeken (jij bent toch dom)



enz. enz. enz.



Ik heb heel vaak op het punt gestaan om de kinderen maar thuis te houden, maar ja, het blijft hun vader. Ze wilden zelf ook gaan, wanhopig op zoek naar liefde van papa. Elke keer kwamen ze gebroken terug.

Nu zijn ze ouder, de oudste denkt "stik jij maar het hele zooitje". De jongste (nog steeds op zoek naar liefde van papa) gaat af en toe.



Dat moeders hun kinderen weghouden bij papa kan soms best een gegronde reden hebben.

Maar ik denk dat het meestal gebeurt om papa te sarren en dwars te liggen. Dat vind ik afschuwelijk. Ik begrijp best dat vaders daar wanhopig van worden.



Hier heeft de kinderrechter en de raad van kinderbescherming de omgangsregeling gehalveerd (toen de kinderen nog jong waren).

Zelfs in de vakanties en feestdagen hoefden ze niet meer te gaan. Dat was natuurlijk niet voor niets. Ik stond met ex voor de rechter om iets anders, dus ik heb het niet eens afgedwongen. Maar de kinderrechter maakte er meteen korte metten mee.

Dat zou andersom ook moeten gebeuren. Dat een rechter korte metten maakt met moeders die zonder reden hun kinderen weghouden bij vader.Wat moeilijk om te lezen voor jouw en je kinderen. Ik heb moeite met het is wel de vader. Tot waar ligt de grens omdat te blijven denken. Als kinderen zo worden behandelt dan vind ik hem geen vader.

Ja precies.

Wanneer grijp je in als een kind echt slecht behandeld wordt.

Het heeft recht op een vader/moeder, maar ook het recht om zich veilig en beschermd te voelen.

quote:mara2 schreef op 29 september 2016 @ 13:29:

[...]





Wat moeilijk om te lezen voor jouw en je kinderen. Ik heb moeite met het is wel de vader. Tot waar ligt de grens omdat te blijven denken. Als kinderen zo worden behandelt dan vind ik hem geen vader.



Het probleem is dat jij als bezorgde partij (m/v) ook gauw wordt gezien als iemand die de ex zwart maakt over de rug van de kinderen. Je staat machteloos.



Enfin, lees sommige reacties hier maar.

quote:cumulus schreef op 29 september 2016 @ 16:00:

[...]





Het probleem is dat jij als bezorgde partij (m/v) ook gauw wordt gezien als iemand die de ex zwart maakt over de rug van de kinderen. Je staat machteloos.



Enfin, lees sommige reacties hier maar.Ja, precies dat.

Als je in een huwelijk blijft waarin je kinderen mishandeld worden roept men dat je weg moet.

Maar daarna worden die kinderen dus wel verplicht om (het liefst in co ouderschap) bij diezelfde ouder te verblijven.

quote:Knuffelheks schreef op 29 september 2016 @ 16:45:

Als je in een huwelijk blijft waarin je kinderen mishandeld worden roept men dat je weg moet.

Maar daarna worden die kinderen dus wel verplicht om (het liefst in co ouderschap) bij diezelfde ouder te verblijven.Jij slaat de spijker op de kop.

Weer een mooi voorbeeld hoe men omgaat met mensen (vaak vrouwen) die te maken hebben met een rancuneuze ex: http://www.destentor.nl/a ... w-moet-huis-uit-1.6468435



Mevrouw moet zelf maar verhuizen want al die molotovcocktails zijn zo vervelend voor de andere bewoners. Liefst een beetje ver weg als het kan. Dat de gefrustreerde ex gewoon zijn gang mag blijven gaan en het slachtoffer zich daarnaar moet voegen (dus maar ver weg verhuizen zodat anderen geen last hebben van die gek) is ook hier weer duidelijk.

quote:cumulus schreef op 30 september 2016 @ 07:44:

Weer een mooi voorbeeld hoe men omgaat met mensen (vaak vrouwen) die te maken hebben met een rancuneuze ex: http://www.destentor.nl/a ... w-moet-huis-uit-1.6468435



Mevrouw moet zelf maar verhuizen want al die molotovcocktails zijn zo vervelend voor de andere bewoners. Liefst een beetje ver weg als het kan. Dat de gefrustreerde ex gewoon zijn gang mag blijven gaan en het slachtoffer zich daarnaar moet voegen (dus maar ver weg verhuizen zodat anderen geen last hebben van die gek) is ook hier weer duidelijk.

Zo kan je het helaas niet helemaal stellen. Ze zijn op zoek naar bewijs. Tot dat er is, kunnen ze die ex niet van straat halen. Dus in dit geval is het zeker verstandig om ergens onder te duiken. Helaas werkt het zo.



Hier in de buurt heeft een man het trouwens meegemaakt. Na de scheiding waren zijn auto en huis doelwit van extreem geweld. Ingegooide ruiten, verfbommen over het huis en de auto, inbraak en binnen de boel compleet aan puin, brandstichting ... zelfs toen ex tijdelijk vastzat, ging het door. Buren beweren dat ze tuig betaalde om haar ex te terroriseren. De man is uiteindelijk op aanraden van de politie naar onbekende plek vertrokken. De nieuwe bewoners zijn al maanden bezig met renoveren.

De journalist die het verhaal van Frank opschreef in Zwartboek, Ton Lankreijer is onlangs overleden. Hij stierf plotseling tijdens zijn huwelijksreis eind oktober. Treurig allemaal.



Persbericht : Journalist Ton Lankreijer overleed woensdag 26 oktober tijdens zijn huwelijksreis in Frankrijk. Hij was onder meer eindredacteur bij RTL Nieuws en eindredacteur bij het tv-programma Boer Zoekt Vrouw, maar de laatste jaren richtte hij zich vooral op het schrijven van boeken over vechtscheidingen.



Twee jaar geleden kwam zijn boek 'Van Oogappel tot Twistappel’, in samenwerking met de Stichting Dwaze Vaders. En vorige maand verscheen, na een lange juridische strijd met de ex-vrouw van ‘Frank’ het boek ‘Zwartboek Frank: Zelfmoord na vechtscheiding’. Met zijn boeken hoopte hij de wetgeving in Nederland te veranderen en daarmee het aantal vechtscheidingen terug te dringen. Volgens Lankreijer moet het niet nakomen van een omgangsregeling na een scheiding ook in Nederland strafbaar worden gesteld.



Ton Lankreijer werd 63 jaar.

Ik ben het schoolvoorbeeld van een dochter uit een vechtscheiding. Inmiddels is dit kindermishandeling, maar dat was in mijn tijd nog niet zo. Afgelopen week was ik jarig en dan is het altijd de spanning of mijn vader wel of niet vindt dat ik een berichtje verdien. Dit jaar was ik schijnbaar lief geweest; ik kreeg één regel...met zelfs een bewaarde peuterfoto! Mijn vader heeft een nieuw gezin met kinderen die niet van hem zijn. Wij werden altijd als zijn biologische kinderen zichtbaar harder bestraft, kregen met feestdagen duidelijk veel minder cadeautjes (en van minder) en er werd ons echt duidelijk gemaakt dat wij minder waren en konden dan onze oudere stiefzus en -broer.



Er zijn elf rechtzaken geweest met mijn ouders. De laatste rechter zag hoe groot het dossier was over alimentatie, ouderlijk gezag, omgangsregeling, etc.. Hij heeft toen gezegd "En nu moet het écht eens afgelopen zijn!" en dat was het ook. Ik en mijn broers gingen onderdoor aan de bezoeksregeling. Vooral aan de vele en absurde straffen. Dit gebeurde voornamelijk bij mij. Als ik stil was, moest ik 's nachts tot 2 uur aanhoren hoeveel pijn ik papa daarmee deed. Ik was 9. Als ik druk was of een keer ergens een antwoord op had, gebeurde hetzelfde. Het maakte niet uit; van 22 tot 2 uur zat ik op de bank aan te horen hoe ik mijn vader stuk maakte. En op die leeftijd breekt het je af. Als ik iets niet lustte, werd ik staand in de keuken gezet en nee, daar werd het niet lekkerder dus zelfs om middernacht stond ik er met mijn bord. Tijdens een kerstfeest was het weer zover. Ik kreeg iets niet weg door het vele kokhalzen. Mijn oudste broertje zag de bui al hangen en hield zijn hand naar mij uit onder de tafel. Hij at het voor me op.

Op een gegeven moment had ik mijn enkelband gescheurd. Het ziekenhuis had het getaped en mij krukken gegeven en mij gemaand op te passen (ik zat in vooropleiding van het nationale ballet). Mijn vader vond het onzin. We gingen naar een bungalow park. Mijn vader dreigde mij dat als ik mijn krukken mee zou nemen, ik aan geen enkele activiteit deel zou mogen nemen. Ik zou de tuin nog niet eens in mogen. De vakantie zou mijn gevangenis worden. Mijn stiefmoeder kwam schijnbaar later, want ik zie dat envelopje nog voor me waar ik meerdere keren op had geschreven: krukken WEL mee, doorgekrast naar NIET, toch maar weer naar WEL, uiteindelijk maar niet. Maar ik ging stuk van de pijn en die had een uitlaatklep nodig. Ik kwam erachter dat ik me kon laten bloeden met een schaar en dat luchtte op!

Hij had een andere keer ook recht op een week vakantie en daarin gingen we naar een Center Parcs. Ik moet toen pas 11 zijn geweest (sorry, verhaal is niet chronologisch), want toen er 's avonds een film gekeken werd die voor 12 jaar en ouder was, werd ik achter aan de tafel geparkeerd in mijn eentje. Ik keek van een afstandje toe hoe de rest het gezellig had samen, zonder mij. Op een ochtend lag er een dopje van de tandpasta. Er ontstond een ware ontploffing! Ik en broers werden op de bank gezet met vader en stiefmoeder tegenover ons. Totdat de dader zou bekennen, zouden we geen leuk uitje gaan doen. Stiefzus en -broer deden zoiets namelijk NOOIT. We bekenden niet. Misschien niet omdat je zoiets stoms vergeet te hebben nagelaten met 11 - 9 - 7 jaar, misschien omdat de dader bang was voor sancties of omdat die stiefkinderen het wél zelf hadden gedaan!



Bureau Jeugdzorg zag op een gegeven moment een verwonding en ik gaf toe hoe en waarom en wanneer die ontstonden. Nog diezelfde dag werd mijn moeder opgebeld dat ze mij NIET meer mee mocht geven aan mijn vader uit gevaar voor mijzelf. Ze wilden ook wel Meldpunt Kindermishandeling inschakelen, maar dat durfde mijn moeder niet omdat mijn vader hen al een keer onterecht naar haar hadden gestuurd. Hij bleef overal buiten. Mijn moeder ging akkoord met het thuishouden. Haar vriend gaf mijn broers mee en vertelde mijn vader dat hij mij niet meer mee zou krijgen. Ondertussen was ik in een fysiek gevecht met mijn moeder in de woonkamer. Ik wilde mee! Niet vanwege de gezelligheid, maar voor de sancties als ik een volgend weekend weer zou moeten gaan. En mijn moeder liet het toe; hield alleen maar die klink omhoog zodat ik écht niet weg kon. Er volgde weer een rechtzaak, maar Jeugdzorg, de Kinderbescherming en mijn moeder maakte duidelijk dat de bezoekregeling moest stoppen per direct. En dat gebeurde.

Eerst zag ik mijn vader ieder jaar nog eens, met zijn vrouw. Nu stiefdochter kleindochter heeft geproduceerd zie ik hem helemaal niet meer. Hij is gekwetst omdat mijn partner hem niet op de hoogte stelde toen ik door bloedvergiftiging in coma lag en dat kan hij niet loslaten. Op mijn verjaardag kreeg ik geen berichtje. De dag daarna wel, waarin hij uitlegde dat hij mij expres had laten zitten, want wij hadden dat hem immers ook aangedaan.



Ik zag mijn moeder bij iedere gerechtelijke vordering die per aangetekende post kwam in elkaar duiken van angst en verdriet. De advocaatkosten rezen de pan uit. Ik was als de dood dat mijn moeder zelfmoord zou gaan plegen. Ik zag dat ze niet meer kon op den duur. En ik ging er ook aan onder door. Ik scoorde lager dan verwacht op mijn cito toets, maar mijn leraar schreef een uitgebreide verklaring en ik kwam zo toch op het juiste niveau terecht. Nu ben ik gelukkig, nog altijd met dezelfde partner en qua werk en studie gaat het prima!



Samenvatting: Na scheiding deed vader alles om mijn moeder kapot te maken. 11 rechtszaken, het psychologisch mishandelen van de biologische kinderen, geldproblemen veroorzaken vanwege al die advocaatkosten. Ik had haar daarom door zelfmoord kunnen verliezen, maar ze heeft altijd gezegd dat haar kinderen haar op de been hielden. En blij toe, want als voogdij bij mijn vader kwam te liggen, dan had ik ook niet meer gewild. Alsjeblieft, als je merkt dat kinderen worden gebruikt als pionnen in een vechtscheiding, maak een melding bij de Kinderbescherming. Inmiddels is het namelijk STRAFBAAR. Je redt daar niet alleen levens mee, maar ook de vele emotionele littekens die de kinderen eraan overhouden.



Sorry voor de lange post! En dit is slechts een greep uit alle gebeurtenissen. Dit soort dingen zijn zo lastig om kort uit te leggen wanneer je zelf daar zoveel in hebt meegemaakt.

Wat ontzettend verdrietig....



Ik geloof echt dat een vechtscheiding niet altijd een kwestie is van "waar er twee kijven hebben er twee schuld".

Ik zie te veel om me heen dat er 1 de boel verziekt.

Dus hij was niet depressief? Dan vind ik het een enorm egoïstische daad.



Arm kind.

Een vriend van mij is gescheiden, en mocht van de ene op de andere dag zijn dochter niet meer zien. Zonder opgaaf van reden. Hij is tot nu toe heel redelijk gebleven, doet zijn uiterste best het contact open te houden, laat zijn dochter via e-mail en brieven weten dat hij er altijd voor haar is. Nul reacties.



Het gebeurt, het is heel triest als je daardoor zo depressief raakt. Mijn vriend is ook radeloos geweest, wanhopig, intens verdrietig, boos ook. Gelukkig is hij er niet depressief door geraakt, maar ik vind het onbegrijpelijk dat iemand zo'n wapen inzet in een scheiding, tenzij er zaken als misbruik aan de hand zijn. Het is ongelooflijk hard. Ik zou zelf ook geen raad weten als het me zou overkomen.

Ondanks dat ik de keus tot zelfmoord niet goedkeur begrijp ik dit wel heel erg goed. Ik heb die gedachten zelf ook gehad. Niet omdat ik mijn kinderen niet zag, gek genoeg heb ik die ieder weekend en vaak doordeweeks ook nog een dag, nee, door de nederlandse wet omtrend scheidingen. Ik ben en blijf van mening dat de vrouwen veel te veel beschermd worden, ondanks dat het in ruim 70% van de gevallen de vrouw is die contract breuk pleegt. Ja mensen, een huwelijk moet je zien als een contract, indien jij een contract breuk pleegt ben jij zelf de dupe van je keuze en verlies je rechten of geraak je in de kosten. Ik ben van mening dat een vrouw die wil scheiden geen cent van haar man hoort te krijgen, kinder allimentatie uitgezonderd. Ik vind ook dat gemeentes de man niet mogen verplichten tot betaling van de uitkering van de vrouw.

Maar. Boven alles, in de wet zou geregeld moeten zijn dat er altijd co-ouderschap is, altijd 50/50 indien beide ouders geestelijk en lichaamlijk gezond zijn en het werk van beide ouders dit toestaat. Zou dit wetelijk vastgesteld worden dan zijn er gelijk veel minder vechtscheidingen. Beide ouders kunnen hierdoor sneller en makkelijker een nieuw leven opbouwen en het aantal zelfdodingen zullen dalen. Want laten we eerlijk zijn, deze Frank was in geen geval de eerste of laatste man die zelfmoord pleegde door de fouten in de wet, de fouten waarin de man feitelijk gediscrimineerd wordt. En gelukkig ben ik niet de enige die dit zo ziet. Momenteel ben ik verwikkeld in een onderzoek onder de mannen en vrouwen en zelfs 55% van de tot nu toe ondervraagde vrouwen is het er mee eens dat de wet hoognodig herzien moet worden omdat de man wettelijk vernederd wordt.

Ik begrijp Frank heel goed, zijn daad is fout, zijn dochter is uiteindelijk het slachtoffer. Maar dit had door een aanpassing van de foute en achterhaalde wetgeving voorkomen kunnen worden.

Mat76 schreef: ↑

12-02-2018 15:59

Ondanks dat ik de keus tot zelfmoord niet goedkeur begrijp ik dit wel heel erg goed. Ik heb die gedachten zelf ook gehad. Niet omdat ik mijn kinderen niet zag, gek genoeg heb ik die ieder weekend en vaak doordeweeks ook nog een dag, nee, door de nederlandse wet omtrend scheidingen. Ik ben en blijf van mening dat de vrouwen veel te veel beschermd worden, ondanks dat het in ruim 70% van de gevallen de vrouw is die contract breuk pleegt. Ja mensen, een huwelijk moet je zien als een contract, indien jij een contract breuk pleegt ben jij zelf de dupe van je keuze en verlies je rechten of geraak je in de kosten. Ik ben van mening dat een vrouw die wil scheiden geen cent van haar man hoort te krijgen, kinder allimentatie uitgezonderd. Ik vind ook dat gemeentes de man niet mogen verplichten tot betaling van de uitkering van de vrouw.

Maar. Boven alles, in de wet zou geregeld moeten zijn dat er altijd co-ouderschap is, altijd 50/50 indien beide ouders geestelijk en lichaamlijk gezond zijn en het werk van beide ouders dit toestaat. Zou dit wetelijk vastgesteld worden dan zijn er gelijk veel minder vechtscheidingen. Beide ouders kunnen hierdoor sneller en makkelijker een nieuw leven opbouwen en het aantal zelfdodingen zullen dalen. Want laten we eerlijk zijn, deze Frank was in geen geval de eerste of laatste man die zelfmoord pleegde door de fouten in de wet, de fouten waarin de man feitelijk gediscrimineerd wordt. En gelukkig ben ik niet de enige die dit zo ziet. Momenteel ben ik verwikkeld in een onderzoek onder de mannen en vrouwen en zelfs 55% van de tot nu toe ondervraagde vrouwen is het er mee eens dat de wet hoognodig herzien moet worden omdat de man wettelijk vernederd wordt.

Ik begrijp Frank heel goed, zijn daad is fout, zijn dochter is uiteindelijk het slachtoffer. Maar dit had door een aanpassing van de foute en achterhaalde wetgeving voorkomen kunnen worden.

je reageert in een oud topic

Ik ben van mening dat een man in gelijke mate hoort bij te dragen aan zijn gezin. Dat doet de meerderheid van de mannen niet. Zolang de meeste mannen niet de helft van de zorg- en huishoudtaken op zich nemen en geen alimentatie betalen aan vrouwen die dat wel doen en er een baan naast hebben, vind ik dat mannen niets te klagen hebben over achterstelling. Ik stel voor dat als mannen weigeren om in gelijke mate aan het gezin bij te dragen en op die manier contractbreuk plegen, we ze straffen met de verplichting om de vrouw te betalen voor het werk dat hij niet doet, inclusief compensatie voor verminderde carrièreperspectieven en een lagere pensioenopbouw.

En ja, ik reageer op een oud topic, op een nieuwe post van een man die het blijkbaar volledig okee vond om geen poot in het gezin uit te steken toen hij nog getrouwd was, maar nu baalt dat hij na het huwelijk nog steeds de gevolgen van zijn keuzes ondervindt.

m

Mat76 schreef: ↑

12-02-2018 15:59

Ondanks dat ik de keus tot zelfmoord niet goedkeur begrijp ik dit wel heel erg goed. Ik heb die gedachten zelf ook gehad. Niet omdat ik mijn kinderen niet zag, gek genoeg heb ik die ieder weekend en vaak doordeweeks ook nog een dag, nee, door de nederlandse wet omtrend scheidingen. Ik ben en blijf van mening dat de vrouwen veel te veel beschermd worden, ondanks dat het in ruim 70% van de gevallen de vrouw is die contract breuk pleegt. Ja mensen, een huwelijk moet je zien als een contract, indien jij een contract breuk pleegt ben jij zelf de dupe van je keuze en verlies je rechten of geraak je in de kosten. Ik ben van mening dat een vrouw die wil scheiden geen cent van haar man hoort te krijgen, kinder allimentatie uitgezonderd. Ik vind ook dat gemeentes de man niet mogen verplichten tot betaling van de uitkering van de vrouw.

Maar. Boven alles, in de wet zou geregeld moeten zijn dat er altijd co-ouderschap is, altijd 50/50 indien beide ouders geestelijk en lichaamlijk gezond zijn en het werk van beide ouders dit toestaat. Zou dit wetelijk vastgesteld worden dan zijn er gelijk veel minder vechtscheidingen. Beide ouders kunnen hierdoor sneller en makkelijker een nieuw leven opbouwen en het aantal zelfdodingen zullen dalen. Want laten we eerlijk zijn, deze Frank was in geen geval de eerste of laatste man die zelfmoord pleegde door de fouten in de wet, de fouten waarin de man feitelijk gediscrimineerd wordt. En gelukkig ben ik niet de enige die dit zo ziet. Momenteel ben ik verwikkeld in een onderzoek onder de mannen en vrouwen en zelfs 55% van de tot nu toe ondervraagde vrouwen is het er mee eens dat de wet hoognodig herzien moet worden omdat de man wettelijk vernederd wordt.

Ik begrijp Frank heel goed, zijn daad is fout, zijn dochter is uiteindelijk het slachtoffer. Maar dit had door een aanpassing van de foute en achterhaalde wetgeving voorkomen kunnen worden.

Je zit vol wrok, je zegt hier nogal wat. Als het al 70% is, mag eerst wel onderzocht worden wat de reden van de breuk is voordat je dit allemaal roeptoetert.

Ik heb niet alle posts gelezen, maar ik kan mij voorstellen dat er situaties zijn waarin contact met vader of moeder onwenselijk is. Als er sprake is van misbruik, mishandeling o.i.d. dan kan ik mij heel goed voorstellen dat er in het belang van het kind geen contact meer is.

In het geval van die Frank uit de OP kan ik geen oordeel geven, want ik ben niet op de hoogte van alle ins en outs.

Wow, Mat76, contractbreuk nog wel. Het is maar net welke naam je eraan wil koppelen. Maar het gaat niet om de persoon die het besluit neemt, maar om de reden van dat besluit. Een tamelijk belangrijk onderscheid, waar jij of overheen stapt, of niet eens aan denkt.
Twee mensen die uit elkaar gaan hebben áltijd, maar dan ook áltijd, de plicht om te handelen in het beste belang van de kinderen. Daar hoort bij: je eigen wrok opzij kunnen zetten en niet ventileren via de kinderen. Dat zal heus soms moeilijk zijn, maar meer keus is er niet, dus het moet.
De wet heeft daar in mijn ogen weer veel minder mee te maken dan gewoon je verantwoordelijkheid nemen als ouder.

"Niet alleen wij zijn verliezers, ook de dochter van Frank. Ze was stapeldol op haar vader. Frank heeft nog een laatste gesprek met haar gehad, waarin hij heeft verteld dat hij een lange reis gaat maken. Hij heeft weloverwogen voor zijn dood gekozen."

"Na de laatste afspraak in het omgangshuis, toen hij hoorde dat hij zijn dochter niet meer mocht zien tot het contact met zijn ex beter zou zijn, is het lichtje bij hem uitgegaan.

Begrijp ik nu goed dat meneer afscheid van zijn dochter heeft genomen en vervolgens het kind niet meer mocht zien? Dat lijkt mij persoonlijk heel logisch eigenlijk. Dat zegt al genoeg over zijn geestelijke toestand op dat moment. Men had dus volkomen gelijk en dat heeft hij bewezen.

"Een scherpe man, niet op zijn mondje gevallen, soms een beetje dwingend, met een sterk karakter.

Eufemisme voor een kut karakter en een grote bek?

Hoezo had die man trouwens een pistool? Alsof dat normaal is. Leuke, normale mensen komen echt niet zomaar aan een pistool. Daar heb je contacten voor nodig in een hele andere wereld. Een wereld waar je kinderen ver weg van moet houden.

Deze meneer en zijn verhaal komen niet heel best uit de verf moet ik zeggen, het lijkt me ook geen goed voorbeeld van een normale vader die zomaar door zijn ex wordt dwarsgezeten. Exen kunnen elkaar tot wanhoop drijven en mensen die al niet erg geestelijk stabiel waren kunnen daardoor over het randje geduwd worden. Ik vind het wel veel zeggen over iemands geestelijke toestand dat iemand die wel contact heeft zelfmoord pleegt omdat hij zijn kind niet (zo vaak) mag zien. Er zijn zat mensen die hun kinderen helemaal niet zien en zichzelf ook niet van kant maken. En dan beweren dat je het uit liefde voor je kind deed..

De vader die zijn zoontjes vermoord en verstopt heeft is nog veel erger. Die mocht de kinderen zelfs gewoon meenemen. Dat hij ze ook nog verstopt heeft zegt genoeg over zijn motief, het was niet enkel wanhoop het was ook zeker wraak. Hij wilde dat ze niet gevonden werden en de moeder het liefst voor eeuwig in onzekerheid zat anders had hij het niet zo gedaan. Nog een geval waarin de moeder dus wel gelijk had.

Mat76 schreef: ↑

12-02-2018 15:59

. Ik ben en blijf van mening dat de vrouwen veel te veel beschermd worden, ondanks dat het in ruim 70% van de gevallen de vrouw is die contract breuk pleegt. Ja mensen, een huwelijk moet je zien als een contract, indien jij een contract breuk pleegt ben jij zelf de dupe van je keuze en verlies je rechten of geraak je in de kosten. Ik ben van mening dat een vrouw die wil scheiden geen cent van haar man hoort te krijgen, kinder allimentatie uitgezonderd. Ik vind ook dat gemeentes de man niet mogen verplichten tot betaling van de uitkering van de vrouw.

Misschien omdat in 70% van diezelfde gevallen de man tijdens het huwelijk geen poot uit stak naar het huishouden en de kinderen en de vrouw alles in haar eentje mocht doen, terwijl hij van een luizenleventje kon genieten? En dan na de scheiding opeens 50/50 voor het kind willen zorgen, dat verbaast me altijd, tot er uiteraard een nieuwe huishoudster en kinderen in zicht komen.

Niet alles gelezen.

Maar wat te denken van een ex, die doodleuk de kinderen meeneemt naar het buitenland (Irak), en waar ik 8 jaar lang (ACHT jaar lang!!) niets van hoorde, niets wist over de kinderen, of ze nog wel leefden of niet. Wat gaat er in het hoofd van zo'n man om? Ja ik weet het, dit is een extreem verhaal, maar ik snap er werkelijk helemaal geen bal van. Nog steeds niet. Zo'n man die dan ook nog weer de relatie met mij terugwilde, toen er eindelijk (via-via) weer contact was. Zo'n man, die nu dus doodleuk weer in NL woont, met de kinderen die nu 19 en 21 zijn, en nauwelijks tot geen contact met mij willen, omdat ze zo beschadigd en gehersenspoeld zijn. Leg mij maar eens uit hoe zo'n man denkt. Ik snap het niet.

Elmervrouw, ik las laatst ergens je update...