Ervaringen kopp-kind, waar behoefte aan in jeugd?

Hoi,

Ik zou graag in contact willen komen met mensen die als kind zijnde zijn opgegroeid bij voornamelijk een (alleenstaande) ouder met psychische en/of mentale problemen.

Ik heb een betrokken rol in het leven van zo’n kind en ik zie dat naarmate de leeftijd stijgt deze daar ook soms mee aan het worstelen is. Ik zou graag tips krijgen van de (helaas) ervaringsdeskundigen hoe ik kind het beste kan ondersteunen daarmee.

Ik zou bijvoorbeeld ook willen horen hoe het is/was als kind in zo’n gezin en waar je als kind eigenlijk behoefte aan had; is dat erover praten om meer te snappen over het hoe/waarom of juist gewoon even weg uit de situatie en zo veel mogelijk ‘normaal’ kunnen zijn?

Groetjes

Wat veel reacties al, fijn! Ik ben nu aan het werk maar kom er vanavond op terug.

IBIopviva schreef: ↑

12-04-2021 12:49

Ik wil er wel over met je in contact komen maar liever niet hier. Kun je mij een PB sturen?

Doe ik straks! Dan kan ik meteen mijn situatie wat beter toelichten.

Allereerst bedankt voor de reacties.

Ik vind sommige eerlijk gezegd wel enigszins verwarrend omdat voor mijn gevoel juist het open en eerlijk zijn (benoemen waarom iemand zo doet of waarom het zo vaak explosief of juist deprimerend is thuis) een beter alternatief zou kunnen zijn dan doen alsof we nooit iets merken en het simpelweg doodzwijgen. Ik snap natuurlijk wel dat het zeker niet de bedoeling is dat, op die momenten dat een kind weg is van de thuissituatie, het altijd maar over die thuissituatie moet gaan. Juist niet. Dat is ook niet mijn intentie om kind dan weer aan thuis te laten denken natuurlijk.

Wel denk ik dat het belangrijk is om te benoemen of om soms te beamen, als dat ter sprake komt, dat de situatie inderdaad niet prettig is en dat ze altijd bij ons terecht kunnen. Zeker wanneer er sprake is van manipulaties (dreigen met voor de trein springen of dat het ‘allemaal niet meer hoeft’), parentificatie en een bij tijd en wijlen zeer vervuilde woning dan denk ik toch dat het wel degelijk belangrijk is om dat gesprek open te houden en niet te doen alsof het er in de ‘standaard’ gezinnen ook zo aan toegaat. Ik lees, op sites van bijvoorbeeld het Trimbos, welke hier eerder genoemd werd, dat het inderdaad belangrijk is om erover te kunnen praten. Tegelijkertijd kun je door het te benoemen of kind op bijvoorbeeld (groeps)therapie of literatuur te wijzen waarschijnlijk wel het gevoel geven dat kind zeker niet alleen staat hierin en dat het niks is om je voor te schamen of wat je verborgen moet houden als dit speelt bij jouw ouder.

Ik las dat Broadway liever niet als kopp-kind aangeduid wordt. Zijn er meer die dat zo zien? Mijn gedachte is dat je daarmee kunt tonen dat kind echt niet de enige is en dat er, als je de cijfers ziet, eigenlijk heel veel kinderen zijn die in een soortgelijke situatie opgroeien. Er zijn zelfs een soort bijeenkomsten voor lotgenootjes van dezelfde leeftijd. Mij leek dat misschien een optie om aan te dragen, iemand die daar ervaring mee heeft of bestaat zoiets nog helemaal niet zo lang?

Ik merk ondertussen steeds meer verschil met een paar jaar geleden. Toen werd er nooit (negatief) over thuis gesproken. Nu wordt er langzaam wel af en toe iets losgelaten over de thuissituatie. De dingen die dan uitgesproken worden zijn erg triest om aan te horen. Het grote probleem is dat de ouder in kwestie hulpverlening niet nodig vindt. Die hulpverlening is er (onder druk van Kinderbescherming) toen kind net naar school ging wel een poos geweest, heel veel verschillende hulpverleners en trajecten doorlopen maar nu dus al een aantal jaar vrij van professionele hulp. Verder ook vrijwel geen sociaal netwerk of vangnet aan die kant van de familie.

Wat ik ook lastig vind is om te peilen in hoeverre kind echt het eigen gevoel of wens durft uit te spreken of dat het eerder kiest voor het veilige antwoord dat thuis de minste problemen oplevert. Bijvoorbeeld dat kind eerst iets ontkent en als je dan je eigen vermoedens uitspreekt dat kind dan in huilen uitbarst dat het toch inderdaad zo is. Die veilige haven is natuurlijk heel belangrijk en die is er dus gelukkig. Maar ik kan me goed voorstellen dat het soms zo lastig is om je daaraan over te geven of te zeggen dat je daar vaker heen wilt als ’thuis’ altijd op de achtergrond sluimert en je weet dat dat eigenlijk niet geaccepteerd wordt als je dat dan hardop uitspreekt. Een kind heeft immers nogal wat loyaliteit. Wel goed om van een aantal van jullie te horen dat die veilige plek dus enorm goed heeft gedaan in de ontwikkeling. Hopelijk voorkomt het hebben daarvan dan toch een hoop problemen voor kind zelf later en maakt het dat makkelijker om uiteindelijk voor jezelf te kunnen kiezen in plaats van dat je eigenlijk geen enkele andere uitweg hebt.

@Ibi en Milonga PB komt er zo aan!

@ Celaena, nee die niet maar ik heb wel “Moeders liegen niet (of wel?)” van Sofie van Gelder onlangs gelezen. Volgens mij is dat soortgelijke stof.

Ik heb hem eigenlijk bewust niet onder Psyche gezet omdat mijn doel eigenlijk was om in contact te komen met mensen die hier als kind mee hebben moeten dealen. Ik snap het als niet iedereen dat openbaar op een forum wil toelichten dus vandaar dat ik hem meer bij Contact vond passen. Als mensen die behoefte wel hebben dan is dat uiteraard ook helemaal prima om dat hier te doen hoor.

Maar als hier privécontact uit voortkomt zou dat mooi zijn. Dan kan ik misschien zelf ook wat meer situaties toelichten (die voor het forum te herkenbaar zijn). Het zou fijn zijn als ik met de ervaring van anderen de juiste dingen kan doen waar kind behoefte aan heeft, in plaats van dat mijn eigen gevoel of gedachte de boventoon voert terwijl dat misschien niet perse is waar kind dan op dat moment iets aan heeft of mee kan.

Kun je daar iets aan doen? Ik stel me dan zo voor dat ik zou kunnen benadrukken dat kinds mening er wél toe doet. Ongeacht of je het eens bent of niet en dat die mening best uitgesproken/gehoord mag worden. Dat het belangrijk is om je eigen gevoel te volgen en je eigen beslissing te maken (binnen het redelijke natuurlijk, passend bij de leeftijd). En daarbij kan je dan het ook helemaal niet altijd met iedereen eens zijn en dat is helemaal niet erg en hoeft zeker niet in een gewone situatie altijd tot een conflict te leiden. En als er wel een conflict is hoe je dat dan zou kunnen oplossen ipv dat het gezond is om dan maar in te schikken omdat je verbaal ondergesneeuwd wordt.

Kan dat helpend zijn om die gesprekken te voeren? Of is wat een buitenstaander daarover inbrengt eigenlijk niet van invloed en ontwikkelt dat conflictvermijdende en jezelf wegcijferen toch wel als je in zo’n situatie zit?