Bah, bah, bah, iedereen is er straks klaar mee! Deel 4

FV, je klinkt mat en moe. Jou kennende hier op forum, klinkt dat idd niet als jezelf, ga jij normaal gesproken echt aan de slag als je ook maar een beetje puf voelt. Dan maak je zelfs zin erbij. Maar nu kun je dat dit opbrengen. Lijkt me een teken aan de wand. Heb je al contact met de bedrijfsarts gehad?

Vind het rot voor je dat je je zo voelt en dat zoon niet lekker gaat.

Jezelf forceren om een goede indruk te maken op nieuwe collega's, klinkt niet als iets wat werkt, kan alleen nog maar meer bijdragen aan stress/burnout.

fashionvictim schreef: ↑

25-02-2021 23:47

Goed zo, CC, al hoop ik natuurlijk dat het meevalt morgen als je bij de huisarts bent. Een gelukje: een breuk in je voet herstelt over het algemeen ook vrij snel.

Ik vind het toch wel echt heel moeilijk om te zeggen dat ik er nog niet klaar voor ben, hoor. Wilde eigenlijk vandaag al even contact zoeken met mijn werk maar ik kreeg al stress van het idee dat ik mijn laptop aan moest zetten. Ik heb echt een soort laptop-angst op het moment. Beetje vergelijkbaar met de brievenbus-angst die ik had toen ik jaren geleden financiële problemen had.

Ik voel me ook echt een beetje een sukkel, ik loop al weken alleen maar te klagen terwijl mijn collega's nog enorm vrolijk lijken. Het helpt ook niet dat ze me alleen maar kennen zoals ik nu ben, ik voel me totaal niet mezelf en maak me daar dan ook weer druk om, dat ze misschien denken dat ik echt zo ben. Nou ja, zo pieker ik me alweer een paar uur suf.

Ik ken het beiden, je kunt aan beiden niet ontsnappen maar je moet ermee dealen.
Dat alleen al weten voelt zooooo zwaar. Met een burn out moet je eerst naar de bodem voor je weer omhoog kunt. Het gaat niet meer worden zoals vroeger, het wordt anders. Jij wordt anders. Iemand zei toen tegen me, dit proces is geen restauratie maar renovatie. Die vond ik achteraf echt heel goed gezegd.
Als je nu probeert terug naar "normaal" te gaan dan duurt het alleen maar langer, je zal binnen no time in dezelfde kuilen vallen.

Sterkte FV.

Goed gedaan, FV!
Ziet leidinggevende dat het waarschijnlijk niet een kwestie van een weekje rust is, neemt hij/zij het serieus?

Heb je vannacht wat beter kunnen slapen?

FV, goed gedaan. Niemand anders zorgt voor je, dat moet je zelf doen. Ik sluit me aan bij alle wijze woorden en hoop dat je kunt ontstressen. Je mag nu legitiem de tijd nemen daarvoor. De lat...die bepaal je zelf

Ik lees mee maar heb nog steeds niet zoveel ruimte om mee te schrijven. Maar ik ben niet weg en leef mee

Julus

FV, goed van je en fijn dat de reactie van je leidinggevende meeviel. Zorg goed voor jezelf.

Misschien een iets andere situatie dan werkstress, maar ik heb -na heel veel gesprekken met een lieve vriendin- besloten om een time out te nemen van mijn vriend.
Ik merk dat ik door de beperkingen en isolatie teveel over de relatie nadenk en alles wat er is gebeurd een te grote rol geef. Het maakt mij klein en onzeker en ik denk dat het goed is om mij voorlopig op mijzelf te richten en mijn zelfvertrouwen terug te vinden.

Het idee alleen al voelt enorm bevrijdend.

Ik leer wel over mezelf in deze periode zeg:

Blijkbaar heeft een zware griep/corona ook effect op je geest

Ik zit met alle zorgen in mijn hoofd vooral mijzelf in de weg (er is nog nooit een zorg uitgekomen want ik ben vreselijk slecht in de toekomst voorspellen)

Ik zit veel in mijn hoofd maar er komt steeds meer verdriet uit, moest net huilen bij een collega die heel lief voor me was.

Dat moest ik even kwijt

Westerpaviljoen schreef: ↑

26-02-2021 11:45

Ik leer wel over mezelf in deze periode zeg:

Blijkbaar heeft een zware griep/corona ook effect op je geest

Ik zit met alle zorgen in mijn hoofd vooral mijzelf in de weg (er is nog nooit een zorg uitgekomen want ik ben vreselijk slecht in de toekomst voorspellen)

Ik zit veel in mijn hoofd maar er komt steeds meer verdriet uit, moest net huilen bij een collega die heel lief voor me was.

Dat moest ik even kwijt

Ik heb precies hetzelfde. Gedachten die maar niet meer te parkeren zijn. Soort negatief hamsterwieltje waar ik in zit.

fashionvictim schreef: ↑

26-02-2021 09:44

Ik voel me ook mat en moe, dat omschrijft het precies. Ik heb inmiddels contact gehad met mijn leidinggevende, dat viel alleszins mee. Voel me nog steeds wel wat schuldig maar dat ga ik proberen van me af te zetten.

Ik herken mezelf hierin in jou, mat en moe.
Maar die bodem waar Lily (naam ff vergeten) het over heeft heb ik blijkbaar nog niet bereikt want vandaag gewoon 8 uur werken: iedereen heeft vanmiddag vrij genomen. Dus zit met hartkloppingen op mijn werk...

Westerpaviljoen schreef: ↑

26-02-2021 11:45

Ik leer wel over mezelf in deze periode zeg:

Blijkbaar heeft een zware griep/corona ook effect op je geest

Ik zit met alle zorgen in mijn hoofd vooral mijzelf in de weg (er is nog nooit een zorg uitgekomen want ik ben vreselijk slecht in de toekomst voorspellen)

Ik zit veel in mijn hoofd maar er komt steeds meer verdriet uit, moest net huilen bij een collega die heel lief voor me was.

Dat moest ik even kwijt

Ik zou zo graag een knop willen om dat gedenk even uit te zetten

Alice75 schreef: ↑

26-02-2021 12:00

Ik zou zo graag een knop willen om dat gedenk even uit te zetten

Mijn haptonoom zou zeggen gooi die emotie eruit!

Westerpaviljoen schreef: ↑

26-02-2021 12:06

Mijn haptonoom zou zeggen gooi die emotie eruit!

Zou ook beter zijn, ik heb inmijn jeugd met geestelijk zieke moeder iets te goed geleerd hoe ik mezelf en mijn gevoel weg moet cijferen.

Alice75 schreef: ↑

26-02-2021 12:13

Zou ook beter zijn, ik heb inmijn jeugd met geestelijk zieke moeder iets te goed geleerd hoe ik mezelf en mijn gevoel weg moet cijferen.

Arme Alice

Hier ook een geestelijk zieke moeder die mij ook leuke verkeerde dingen heeft geleerd:-)

Ik heb geen leidinggevende, maar wel een zakenpartner met wie ik eigenlijk het gesprek moet aangaan over de situatie van nu en dat stel ik in feite ook nog uit door het nog even op zijn beloop te laten ivm corona.
Ik had vorig jaar al mijn twijfels, om div redenen, maar wou het nog een jaartje aankijken.

Ik vind de tijd nog niet rijp om nu grote beslissingen te nemen, maar daar voel ik me ook (méga)schuldig over, omdat het niet alleen mijzelf aangaat en ook consequenties heeft voor diegene. Die zag dit immers met míj zitten.
Diegene gelooft in dat straks eea weer kan en mag, en wil intussen wel gezellig privécontact en ik houd wat meer afstand, omdat ik er iets mee "moet" en daar dan aan herinnerd word.

Dat thuis opknappen en opfrissen is dan een vorm van afleiding, heeft niet de prioriteit, of zou die niet moeten hebben, maar het geeft me iets constructiefs te doen.

Na een best lange periode dat ik merkte dat ik fysiek (rug/benen) niet goed meer in staat was om dit best zware werk te doen, laat staan volle agenda en lange dagen, is het huis opknappen ook om mijzelf te bewijzen dat ik weer eea kan. Daarom wil ik het ook zelf doen, op mijn manier en tempo, het helpt mee aan mijn zelfvertrouwen. En dan wil ik (afgezien van het plafond) geen hulp, het gaat om de voldoening en stukje geloof in eigen kunnen opbouwen.

(vroeger draaide ik mijn hand niet om voor hele dagen, weken en maanden een huis van binnen en buiten schilderen. Nu is het een fractie daarvan, max 2 a 3 uurtjes per dag, maar beter dan die lethargie waar ik in zat, het is een begin, en zie ik als opbouwen, sterker worden).

Als ik überhaupt weer ga werken, of dat nu een baan vinden of eigen baas zijn is, zal ik toch fysiek en mentaal in goede staat moeten zijn.

Diegene heeft na een burnout en fysieke gezondheidsklachten zelf een bepaalde weg bewandeld (die voor haar heeft gewerkt) en zou dát voor mij dan ook als dé oplossing zien, gelooft daar heilig in en verwacht dat ook van mij.
Die heeft baat gehad bij afgelopen jaar gedwongen "rust" en staat juist in de startblokken om er weer vol tegenaan te gaan.

En mij te "helpen", terwijl ik dat op eigen kracht wil doen en áls ik al hulp wil, dan van een professional, een coach, en niet van iemand tot wie ik in een vorm van afhankelijkheidsrelatie zit, die er een eigen belang bij heeft en daardoor ik het gevoel heb verantwoording schuldig te zijn over bijv de snelheid en aanpak, waarvan ik zsm opknap.

Want ik vind dat ook terecht, omdat het voor een (zaken)partner nogal belangrijk (en een last) is om in onzekerheid te zitten over je beschikbaarheid en (volle) inzet en bovendien de kans moet krijgen om te beslissen om daar wel of niet vertrouwen in te hebben.

Het vertrouwen in dat er eindelijk een behandeling is die lijkt te gaan werken, sterkt haar in dat het allemaal goed komt met mij en over een tijdje weer 100% volle, lange dagen en weken kan draaien.

Ik twijfel daaraan, want dat (vaak lange en zware) werk is denk ik mede een oorzaak geworden en die klachten zijn niet zomaar over, dat merk ik wel na die paar uur aan mijn rug.
Bovendien twijfel ik dus aan de levensvatbaarheid van ons bedrijfje, na anderhalf jaar (minstens, als vd zomer eea toegelaten wordt) geen omzet. En dus geen inkomsten.

Dus het gaat ook om mijn "bereidheid", wat ik ervoor over heb om dit voort te zetten, zoals privébezuinigingen in dingen die voor mij belangrijk zijn in mijn leefwijze, zodat ik financieel ook langer kan volhouden tot we weer kunnen werken.

Het zijn dan dingen die ik niet wil opgeven óm dit maar in stand te houden én waar voorlopig ook geen inkomen uit gaat komen, geen enkel zicht op is, geen data bekend, geen planning voor is.
En door beschikbaar te blijven, ik ook geen ander werk zoek, zodat ik invloed kan uitoefenen op mijn eigen situatie.

Ik ben dus aan het uitstellen, wil eerst mezelf op krachten hebben en mijn mentale én fysieke conditie op peil, want dan weet ik pas waartoe ik zelf weer in staat ben, voordat ik weer vertrouwen kan hebben in mijn eigen werkcapaciteiten, en welke keuzes daar het beste bij passen voor mijzélf (zonder dat ik me onder druk voel staan, zonder tips en adviezen wat ik zou moeten doen, in het gezamenlijke belang van ons bedrijfje).

Ik voel me niet vrij in mijn eigen manieren/ aanpak, terwijl ik andersom ook lange tijd heb moeten "uitzitten" en afwachten hoe, hoe langzaam of snel zij (op eigen wijze) uit die burnout zou komen. Nu lijkt het andersom (meer bore-out en andere oorzaken), en probeert ze me wel daar vrij in te laten, maar toch met alle goede bedoelingen vandien, invloed en druk uit te oefenen.

Dat werkt alleen maar averechts, als een verplichting, en ik me voor eea moet verantwoorden, schuldig voelen, als ik voor mezelf opkom en het om dingen gaat, waar zij niks mee heeft, en zich ook niet kan voorstellen (bijv hutje aanhouden), want zij heeft toch ook dingen opgegeven/ teruggeschroefd vanwege haar gezondheid, dus nu is het mijn beurt.

Zo voelt het iig.
En bij elke woordenwisseling (over iets heel anders, we hebben een nogal verschillend leven) voel ik die druk er meteen bij, vergelijkbaar met die laptop openen, en dat ik meer afstand houd is wel duidelijk (en wordt persoonlijk opgevat).

Ik wil wachten tot ik weloverwogen een besluit kan nemen, dus niet op een gestresst moment maar helemaal de brui aan geven, omdat er dus meer afwegingen zijn dan alleen mijn fysieke staat, die ik nog langzaam aan het opbouwen ben.

Corona geeft wel wat tijd en respijt, maarik ben normaal een open boek en houd niet van doen alsof, en ik heb nu het gevoel dat ik dat laatste aan het doen ben, (nog) niet eerlijk kan zijn, niet voorbarig de knuppel in het hoenderhok te gooien.

Ik wil geduld hebben met mezelf en kijken wat over een poosje fysiek en financieel haalbaar is, het beste voor mezelf, en de stress niet van verantwoordelijk voelen voor een ander meeslepen (of langer dan nodig is, vind ik niet eerlijk tegenover de ander, die ook eigen keuze heeft als reactie daarop).

Grapperhaus vindt dat horeca die toch opengaat beboet moet worden

Dit soort uitspraken kunnen beter door politici gedaan worden die niet zelf de regels hebben overtreden, komt nu wat dommig over

Sorry voor het lange verhaal, svp doorscrollen.

Ben weer wat stressy nadat ze gisteravond per sms weer iets op zichzelf betrok (en waarom altijd 's avonds laat, ik wil niet smsen 's avonds voor het slapengaan).

Merk het meteen aan mezelf, ik heb sowieso geen energie ook voor leuke berichtjes 's avonds heen en weer, vertel ik ook elke keer, maar dan zoiets kan ik het bijna niet opbrengen om daar dan op te reageren, zó geen zin in gedoe dan..

Ging om dat ex een kop thee hier had gedronken, in de troep.
Dat viel dus verkeerd.
Ik had troep en viezigheid als argument om iha geen hulp en visitie te willen, lekker alle andere huishoudelijke dingen kon laten liggen tot de volgende dag, dus eigen tempo en tijd nemen.
En waarom hij dan wel? pff..

KataTonDemonaEaytoy schreef: ↑

26-02-2021 11:11

Misschien een iets andere situatie dan werkstress, maar ik heb -na heel veel gesprekken met een lieve vriendin- besloten om een time out te nemen van mijn vriend.
Ik merk dat ik door de beperkingen en isolatie teveel over de relatie nadenk en alles wat er is gebeurd een te grote rol geef. Het maakt mij klein en onzeker en ik denk dat het goed is om mij voorlopig op mijzelf te richten en mijn zelfvertrouwen terug te vinden.

Het idee alleen al voelt enorm bevrijdend.

Ojee, dat is ook heftig.
Heel begrijpelijk ook!
Als het als een bevrijding voelt, is het het juiste besluit, iig voor nu.
JIj voelt zelf het beste wat je nu zelf nodig hebt en wat niet.

KataTonDemonaEaytoy schreef: ↑

26-02-2021 11:11

Misschien een iets andere situatie dan werkstress, maar ik heb -na heel veel gesprekken met een lieve vriendin- besloten om een time out te nemen van mijn vriend.
Ik merk dat ik door de beperkingen en isolatie teveel over de relatie nadenk en alles wat er is gebeurd een te grote rol geef. Het maakt mij klein en onzeker en ik denk dat het goed is om mij voorlopig op mijzelf te richten en mijn zelfvertrouwen terug te vinden.

Het idee alleen al voelt enorm bevrijdend.

Wow Kata, wat een beslissing. Ik denk dat het jou heel goed gaat doen. Er is al zoveel gedoe geweest.

Westerpaviljoen schreef: ↑

26-02-2021 11:45

Ik leer wel over mezelf in deze periode zeg:

Blijkbaar heeft een zware griep/corona ook effect op je geest

Ik zit met alle zorgen in mijn hoofd vooral mijzelf in de weg (er is nog nooit een zorg uitgekomen want ik ben vreselijk slecht in de toekomst voorspellen)

Ik zit veel in mijn hoofd maar er komt steeds meer verdriet uit, moest net huilen bij een collega die heel lief voor me was.

Dat moest ik even kwijt

Ja in deze tijd ben je veel meer naar binnen gekeerd en zonder alle afleiding kan er dan ineens veel naar boven komen. Dat is positief.

Alice75 schreef: ↑

26-02-2021 12:13

Zou ook beter zijn, ik heb inmijn jeugd met geestelijk zieke moeder iets te goed geleerd hoe ik mezelf en mijn gevoel weg moet cijferen.

Dan zou ik nu naar je gevoel luisteren en even bedenken of werk nu haalbaar is. Zo te lezen valt het je zwaar en echt..door je gevoel te negeren wordt het steeds zwaarder.

Suzy65 schreef: ↑

26-02-2021 12:45

Sorry voor het lange verhaal, svp doorscrollen.

Ben weer wat stressy nadat ze gisteravond per sms weer iets op zichzelf betrok (en waarom altijd 's avonds laat, ik wil niet smsen 's avonds voor het slapengaan).

Merk het meteen aan mezelf, ik heb sowieso geen energie ook voor leuke berichtjes 's avonds heen en weer, vertel ik ook elke keer, maar dan zoiets kan ik het bijna niet opbrengen om daar dan op te reageren, zó geen zin in gedoe dan..

Trek je grens Suzy. Dat is het enige wat helpt.