Coronavirus COVID-19
alle pijlers
Bah, bah, bah, ik ben er nog steeds zo vreselijk klaar mee 2
zaterdag 6 februari 2021 om 21:19
Een heel topic vol geklaagd, gescholden, geraasd en getierd. Maar de lockdown duurt voort dus we zullen het nog vaak genoeg nodig hebben. Dit schreef ik in deel 1:
Ik zal niet de enige zijn na de opbeurende persconferentie (not!) van zo even. Ik ben toch zo ongelooflijk klaar met die kut lockdown en nog veel erger klaar met die stomme Mark Rutte en die afschuwelijke Hugo de Jonge.
Zo, dat moest ik even kwijt.
Raas, tier, vloek, klaag en fulmineer hier ook even lekker van je af. Het lucht- een heel klein ieniemini beetje - op.
coronavirus-covid-19/bah-bah-bah-ik-ben ... #p32490445
Ik zal niet de enige zijn na de opbeurende persconferentie (not!) van zo even. Ik ben toch zo ongelooflijk klaar met die kut lockdown en nog veel erger klaar met die stomme Mark Rutte en die afschuwelijke Hugo de Jonge.
Zo, dat moest ik even kwijt.
Raas, tier, vloek, klaag en fulmineer hier ook even lekker van je af. Het lucht- een heel klein ieniemini beetje - op.
coronavirus-covid-19/bah-bah-bah-ik-ben ... #p32490445
Am Yisrael Chai!
zondag 7 februari 2021 om 13:57
Ja hoor. Trekken we jou wat kleding van mij aan. Merkt hij vast niks van en kan jij lekker zwieren zwaaien over het ijs binnenkort.
zondag 7 februari 2021 om 14:07
Is hier trouwens iemand die zo'n daglichtlamp gebruikt?
Winterdepressie in combi met corona kan elkaar nog ff lekker extra versterken.
Dit (blauw)witte licht buiten dat weerkaatst door de sneeuw zou in principe een beetje moeten helpen, en misschien later deze week met kou en
ook wat, maar of dat zoden aan de dijk zet?
Zelf ben ik met name niet zozeer depri, maar wel zorgelijker dan anders.
En je weet niet waar het door komt, als het een combi is van crisis + hormonen, overgang, het vele donker, teveel binnen, teveel zitten, uitzichtloosheid qua nu geen (huidig) werk en ook weinig kans daarop of iets nieuws in de nabije toekomst, die opgelegde zwaar beperkende "regels", je sociale leven wat grotendeels plat ligt, het vele turen naar beeldschermen, enz.
Dat beeldscherm maakt letterlijk en figuurlijk kortzichtig!! Ben ik echt van overtuigd, dus niet alleen mobiel en pc/laptops voor je ogen continu kortbij, maar je hele wereldje klein en dichtbij. Al lijkt het dat we door internet toegang hebben tot meer dan ooit wat er gebeurt in de wereld, het blijft "nep" en virtueel.
Ik merkte na een voorvalletje vorige week dus dat ik linea recta dreigde in mijn donkere schaduwkant te glijden, ofwel de "laag van negatieve geloof" (over jezelf, over de/je toekomst, je (vaak onterechte) angsten, minpunten, negatieve overtuigingen mbt je onvermogens) waar Jan Geurts het over heeft in "Verslaafd aan liefde".
Niet zo gek, als veel van je normale "strategieen" die daartegenover staan en waarin je jezelf van positieve eigenwaarde vindt, je zelfvertrouwen dus op baseert, voor een (groot) deel weggevallen zijn. Of in bepaalde rollen (of meerdere tegelijk).
Ik moest ff alle zeilen bijzetten om daar deze week niet in af te glijden en om de moed weer te vinden om positief en optimistisch te kunnen zijn.
Terwijl ik dan nog van nature een rasoptimist ben (niet altijd even reeel dus).
En als ik me dan voorstel dat sommige mensen dat van nature of gelouterd door hun leven en de uitdagingen daarin al niet zijn, hoe dat dan moet voelen en je je dán daardoorheen moet slepen?
Geisoleerd voelen is voor niemand okay!
Het doet zoveel met mensen en ik denk dat dat enorm onderschat wordt (hoewel, als ik lees data 80% van de jongeren burnout dreigt te raken, drugs- en drankgebruik toeneemt, kindermishandeling thuis, eenzaamheid onder alle leeftijden, enz?!)
En dan die reclames he: bla bla "door nóg minder bezoek"..
Door vaccinaties (die helemaal niet voorhanden zijn) zetten we de stap naar meer vrijheid en intussen 0 vooruitzicht, zelfs weer verlengd.
Nou hoeven sommigen niet per sé 's avonds mensen te bezoeken en kan dat in theorie overdag wel, maar dat geldt niet voor wie "gewoon" zijn/haar (thuis)werk nog heeft overdag, of jonge kinderen thuis enzo, en voor vrijwel niemand voldoet sociaal contact op langere duur uitsluitend via (beeld)bellen, smsen en appen, social media, bij irl sporadisch 1 bezoeker/ bezoekje, in geen velden of wegen aan normaalmenselijke basisbehoeften!!
Zelfs als je door de winter al niet buiten zou komen, is het gevoel van gevangen zitten in een kleine eigen beperkte thuiswereld (hoe mooi en groot je huis/tuin ook kan zijn) verschil maken, omdat je geen keuze hebt, het opgelegd is van buitenaf.
Winterdepressie in combi met corona kan elkaar nog ff lekker extra versterken.
Dit (blauw)witte licht buiten dat weerkaatst door de sneeuw zou in principe een beetje moeten helpen, en misschien later deze week met kou en
ook wat, maar of dat zoden aan de dijk zet?Zelf ben ik met name niet zozeer depri, maar wel zorgelijker dan anders.
En je weet niet waar het door komt, als het een combi is van crisis + hormonen, overgang, het vele donker, teveel binnen, teveel zitten, uitzichtloosheid qua nu geen (huidig) werk en ook weinig kans daarop of iets nieuws in de nabije toekomst, die opgelegde zwaar beperkende "regels", je sociale leven wat grotendeels plat ligt, het vele turen naar beeldschermen, enz.
Dat beeldscherm maakt letterlijk en figuurlijk kortzichtig!! Ben ik echt van overtuigd, dus niet alleen mobiel en pc/laptops voor je ogen continu kortbij, maar je hele wereldje klein en dichtbij. Al lijkt het dat we door internet toegang hebben tot meer dan ooit wat er gebeurt in de wereld, het blijft "nep" en virtueel.
Ik merkte na een voorvalletje vorige week dus dat ik linea recta dreigde in mijn donkere schaduwkant te glijden, ofwel de "laag van negatieve geloof" (over jezelf, over de/je toekomst, je (vaak onterechte) angsten, minpunten, negatieve overtuigingen mbt je onvermogens) waar Jan Geurts het over heeft in "Verslaafd aan liefde".
Niet zo gek, als veel van je normale "strategieen" die daartegenover staan en waarin je jezelf van positieve eigenwaarde vindt, je zelfvertrouwen dus op baseert, voor een (groot) deel weggevallen zijn. Of in bepaalde rollen (of meerdere tegelijk).
Ik moest ff alle zeilen bijzetten om daar deze week niet in af te glijden en om de moed weer te vinden om positief en optimistisch te kunnen zijn.
Terwijl ik dan nog van nature een rasoptimist ben (niet altijd even reeel dus).
En als ik me dan voorstel dat sommige mensen dat van nature of gelouterd door hun leven en de uitdagingen daarin al niet zijn, hoe dat dan moet voelen en je je dán daardoorheen moet slepen?
Geisoleerd voelen is voor niemand okay!
Het doet zoveel met mensen en ik denk dat dat enorm onderschat wordt (hoewel, als ik lees data 80% van de jongeren burnout dreigt te raken, drugs- en drankgebruik toeneemt, kindermishandeling thuis, eenzaamheid onder alle leeftijden, enz?!)
En dan die reclames he: bla bla "door nóg minder bezoek"..
Door vaccinaties (die helemaal niet voorhanden zijn) zetten we de stap naar meer vrijheid en intussen 0 vooruitzicht, zelfs weer verlengd.
Nou hoeven sommigen niet per sé 's avonds mensen te bezoeken en kan dat in theorie overdag wel, maar dat geldt niet voor wie "gewoon" zijn/haar (thuis)werk nog heeft overdag, of jonge kinderen thuis enzo, en voor vrijwel niemand voldoet sociaal contact op langere duur uitsluitend via (beeld)bellen, smsen en appen, social media, bij irl sporadisch 1 bezoeker/ bezoekje, in geen velden of wegen aan normaalmenselijke basisbehoeften!!
Zelfs als je door de winter al niet buiten zou komen, is het gevoel van gevangen zitten in een kleine eigen beperkte thuiswereld (hoe mooi en groot je huis/tuin ook kan zijn) verschil maken, omdat je geen keuze hebt, het opgelegd is van buitenaf.
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
zondag 7 februari 2021 om 14:19
Dus je gevoel van eigen invloed op je (en het) leven, waardoor je zelf iets kunt doen aan je situatie en omstandigheden, is daardoor danig ingeperkt.
Ik denk dat dat de meeste impact heeft: machteloos voelen, dat je hier niet ff creatief de schouders onder kunt zetten om het te veranderen, dit is iets buiten jezelf om.
Net als het klimaat, het weer, en de zeer, zeer kleine mate van beinvloeding die je zelf op al dat "duurzame" hebt, maar wat ook als een donkere wolk boven de wereld hangt en je wel verantwoordelijk voor wordt gesteld (of zelf voelt: alle beetjes helpen tenslotte?)
Een tredmolen, je een nummer voelen, onbetekenend in deze wereldwijde crisis(sen), stom passief moeten afwachten, beslissingen die van hogerhand genomen worden (al dan niet "deskundig", want voor iedereen nieuw en onvoorspelbaar), de symptoombestrijding die niet opschiet, gevoel van onrechtvaardigheid (bijv dat er werk zat is, je familie en vrienden hébt, maar eea wát je zou kunnen doen gewoon niet mág, en gebrek aan voldoende (overheids)steun.
Bij ander soort dreiging kun je nog saamhorig elkáár opzoeken (dat doen we hier ontopic iig ook).
Machteloosheid dus.
Met zorgen over de toekomst, recht op een economische ramp afstevenen (die het voor velen nu al ís!)
Dit overkomt ons gezamenlijk, met uiteenlopende impact per persoon, afhankelijk van omstandigheden toen dit uitbrak.
Net als het weer ons overkomt.
Ik denk me suf, wat ik kan verzinnen wat ik zelf kan veranderen onder deze omstandigheden (en daarna), dus het volstaat niet met alleen tijd zien door te komen met jezelf vermaken en al dan niet nuttig bezighouden, om eea draaglijk(er) te houden, maar bij al die óntmoedigingen en moedeloosheid iig de moed erin te houden.
Bij noodsituaties komt ieders overlevingsmodus in beeld.
En waar je in gelooft en op vertrouwt staat daarbij onder druk, indien wáár je in jezelf en anderen en je vertrouwde wereldje op vertrouwde (dus al die strategieen en rollen waardoor je vertrouwen hebt tegenover juist doemscenario's en negatieve geloof, pessimisme) op losse schroeven staat.
Degene met wie ik het vd week aan de stok had doet er imo makkelijk en naief over (en kan dat ook, in diens relatief veilige situatie).
Commentaar oa dat ik niet mijn gebruikelijke zelf ben en dús aan mij ligt dat ik niet veel kan hebben.
Ja, duh, en met mij miljoenen anderen, he.
Wel ff duidelijk gemaakt, eea was compleet langs diegene heen gegaan, niet alleen geen idee van wat anderen misschien aan ellende ondervinden hiervan, want alles vanuit eigen veilige "zekerheids"-denken geprojecteerd dat het allemaal wel meeviel, toch? Incl groot vertrouwen in autoriteiten: de overheid, de medische wereld, de deskundigen die het wel zullen weten, de vaccinaties die alles zullen oplossen.
"Gewoon ff de regels blijven volgen, goed voor jezelf zorgen en dan komt alles binnenkort goed".
En ik kán nog veel hebben, maar sommigen hebben makkelijker lullen, zijn gezond, hebben "alles op orde" (nu nog iig), maar ondanks dat bij anderen het water aan de lippen staat en bij mij nog niet, ook ik zie financiele en persoonlijke reserves en zgn "zekerheden" langzamerhand verdampen. Niet zo gek dat men zorgelijk(er) is in zo'n tijd, he
Daar kan ik me boos om maken, hoe simpel er soms gedacht wordt en blinde vlekken: hoé weinig oog voor wat er werkelijk gaande is voor zoveel mensen die dit niet alleen subjectief als zwaar ervaren, maar het ook werkelijk zwaar hébben, of heel andere/zwaardere omstandigheden dan anderen die hier "fluitend" doorheen gaan en nog wel even duurt voordat bij hun dat enge gevoel doordringt dat ook hún zgn "zekerheden" niet meer zo zeker zijn
Het heeft alles met veiligheid te maken, als zekerheden waar je op rekende of die gevoel van controle over eigen leven, onderuit ziet gaan.
Een onberekenbare overheid helpt dan niet mee, ondanks al die steunpakketten, als dat nu al niet toereikend is en we intussen afstevenen op een wie weet hoe grote economische crisis. Er is niet oneindig geld, en dat moet érgens vandaan komen.
Als passiviteit en moedeloosheid ertoe leidt dat je energieloos wordt (en je overlevingsmechanisme vluchten of bevriezen is) is soms verdomd moeilijk om dat "ff" om te zetten in vechtersmentaliteit.
Bij overlevingsmodus worden de verder ontwikkelde "nieuwe hersenen" naar de achtergrond gedreven door het primitieve "dierlijke" brein, wat vroeger in aktie kwam bij (dreigend) gevaar, zoals oog in oog met een leeuw.
De stress en angst/dreiging van nu is van een andere orde (en wereldwijd, geen ontsnappen aan) en wordt imo voor een groot deel aangepraat en herhaald. Dat maakt mensen murw, ipv positief creatief en vechtlustig.
(daarom die relschoppers, die wél op hun manier vechtlust hebben en kwijt konden).
Verstand, waaronder onderzoekend en creatief denken, uitvinden, + het (ingewikkelder) emotionele en sociale brein zijn sterk verminderd bij stress, en onder grote druk/ gevaar zelfs helemaal uitgeschakeld, dus niet bepaald slim, die extra bangmakerijen en het letterlijk en figuurlijk lam leggen van een heel land (en de wereld).
Ik denk dat dat de meeste impact heeft: machteloos voelen, dat je hier niet ff creatief de schouders onder kunt zetten om het te veranderen, dit is iets buiten jezelf om.
Net als het klimaat, het weer, en de zeer, zeer kleine mate van beinvloeding die je zelf op al dat "duurzame" hebt, maar wat ook als een donkere wolk boven de wereld hangt en je wel verantwoordelijk voor wordt gesteld (of zelf voelt: alle beetjes helpen tenslotte?)
Een tredmolen, je een nummer voelen, onbetekenend in deze wereldwijde crisis(sen), stom passief moeten afwachten, beslissingen die van hogerhand genomen worden (al dan niet "deskundig", want voor iedereen nieuw en onvoorspelbaar), de symptoombestrijding die niet opschiet, gevoel van onrechtvaardigheid (bijv dat er werk zat is, je familie en vrienden hébt, maar eea wát je zou kunnen doen gewoon niet mág, en gebrek aan voldoende (overheids)steun.
Bij ander soort dreiging kun je nog saamhorig elkáár opzoeken (dat doen we hier ontopic iig ook).
Machteloosheid dus.
Met zorgen over de toekomst, recht op een economische ramp afstevenen (die het voor velen nu al ís!)
Dit overkomt ons gezamenlijk, met uiteenlopende impact per persoon, afhankelijk van omstandigheden toen dit uitbrak.
Net als het weer ons overkomt.
Ik denk me suf, wat ik kan verzinnen wat ik zelf kan veranderen onder deze omstandigheden (en daarna), dus het volstaat niet met alleen tijd zien door te komen met jezelf vermaken en al dan niet nuttig bezighouden, om eea draaglijk(er) te houden, maar bij al die óntmoedigingen en moedeloosheid iig de moed erin te houden.
Bij noodsituaties komt ieders overlevingsmodus in beeld.
En waar je in gelooft en op vertrouwt staat daarbij onder druk, indien wáár je in jezelf en anderen en je vertrouwde wereldje op vertrouwde (dus al die strategieen en rollen waardoor je vertrouwen hebt tegenover juist doemscenario's en negatieve geloof, pessimisme) op losse schroeven staat.
Degene met wie ik het vd week aan de stok had doet er imo makkelijk en naief over (en kan dat ook, in diens relatief veilige situatie).
Commentaar oa dat ik niet mijn gebruikelijke zelf ben en dús aan mij ligt dat ik niet veel kan hebben.
Ja, duh, en met mij miljoenen anderen, he.
Wel ff duidelijk gemaakt, eea was compleet langs diegene heen gegaan, niet alleen geen idee van wat anderen misschien aan ellende ondervinden hiervan, want alles vanuit eigen veilige "zekerheids"-denken geprojecteerd dat het allemaal wel meeviel, toch? Incl groot vertrouwen in autoriteiten: de overheid, de medische wereld, de deskundigen die het wel zullen weten, de vaccinaties die alles zullen oplossen.
"Gewoon ff de regels blijven volgen, goed voor jezelf zorgen en dan komt alles binnenkort goed".
En ik kán nog veel hebben, maar sommigen hebben makkelijker lullen, zijn gezond, hebben "alles op orde" (nu nog iig), maar ondanks dat bij anderen het water aan de lippen staat en bij mij nog niet, ook ik zie financiele en persoonlijke reserves en zgn "zekerheden" langzamerhand verdampen. Niet zo gek dat men zorgelijk(er) is in zo'n tijd, he
Daar kan ik me boos om maken, hoe simpel er soms gedacht wordt en blinde vlekken: hoé weinig oog voor wat er werkelijk gaande is voor zoveel mensen die dit niet alleen subjectief als zwaar ervaren, maar het ook werkelijk zwaar hébben, of heel andere/zwaardere omstandigheden dan anderen die hier "fluitend" doorheen gaan en nog wel even duurt voordat bij hun dat enge gevoel doordringt dat ook hún zgn "zekerheden" niet meer zo zeker zijn
Het heeft alles met veiligheid te maken, als zekerheden waar je op rekende of die gevoel van controle over eigen leven, onderuit ziet gaan.
Een onberekenbare overheid helpt dan niet mee, ondanks al die steunpakketten, als dat nu al niet toereikend is en we intussen afstevenen op een wie weet hoe grote economische crisis. Er is niet oneindig geld, en dat moet érgens vandaan komen.
Als passiviteit en moedeloosheid ertoe leidt dat je energieloos wordt (en je overlevingsmechanisme vluchten of bevriezen is) is soms verdomd moeilijk om dat "ff" om te zetten in vechtersmentaliteit.
Bij overlevingsmodus worden de verder ontwikkelde "nieuwe hersenen" naar de achtergrond gedreven door het primitieve "dierlijke" brein, wat vroeger in aktie kwam bij (dreigend) gevaar, zoals oog in oog met een leeuw.
De stress en angst/dreiging van nu is van een andere orde (en wereldwijd, geen ontsnappen aan) en wordt imo voor een groot deel aangepraat en herhaald. Dat maakt mensen murw, ipv positief creatief en vechtlustig.
(daarom die relschoppers, die wél op hun manier vechtlust hebben en kwijt konden).
Verstand, waaronder onderzoekend en creatief denken, uitvinden, + het (ingewikkelder) emotionele en sociale brein zijn sterk verminderd bij stress, en onder grote druk/ gevaar zelfs helemaal uitgeschakeld, dus niet bepaald slim, die extra bangmakerijen en het letterlijk en figuurlijk lam leggen van een heel land (en de wereld).
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
zondag 7 februari 2021 om 14:40
Lieve Suzy65
Het spat van je post af, moedeloos en machteloos, heerlijk van je afschrijven.
Even terug naar de werkelijheid, het is gewoon kut dat mijn moeder van 90+ alleen zit, dat mijn 30+ kinderen alle ballen in de lucht houden met werk thuis en hummels over de vloer, dat de treinen niet rijden. Ik noem maar wat. Hou het kort
Het spat van je post af, moedeloos en machteloos, heerlijk van je afschrijven.
Even terug naar de werkelijheid, het is gewoon kut dat mijn moeder van 90+ alleen zit, dat mijn 30+ kinderen alle ballen in de lucht houden met werk thuis en hummels over de vloer, dat de treinen niet rijden. Ik noem maar wat. Hou het kort
Alles sal reg kom
zondag 7 februari 2021 om 14:47
Ik sluit me weer aan bij dit topic. Weet niet eens meer wat ik moet voelen of ik wat ik voel. Vanaf vorig jaar voelde ik aan alles: we komen in een hel terecht en dan bedoel ik niet eens het virus. En bijna iedereen met wie ik dat gevoel deelde zei dat echt zo'n vaart niet zou lopen. Nou noem me maar een wappie maar had dit scenario in maart al uitgetekend en het wordt alleen maar erger.
Tyfus bende.
Tyfus bende.
zondag 7 februari 2021 om 14:54
Sorry, toch een lang stuk!!!!!!! 
Het vooral wél uiten van frustraties hier op zo'n topic is al stap 1!
(en zoals bekend mijn gebruikelijke uitlaatklep).
Aktief wegblijven uit (letterlijk en figuurlijk) het donker/ donkere tijden, is proberen eea, waaronder doemdenken, te doorbreken, als je merkt dat je dat overneemt overneemt van anderen (media, social media) of het jezelf (al dan niet terecht) dreigt "over te nemen".
Ik vind het bijna misdadig hoe vrijwel eenzijdig pessimistisch van de allerslechtste scenario's wordt uitgegaan als het om dat stomme virus en louter cijfers, rekenmodellen en aantallen gaat, terwijl vanalles omvalt (en mensen ook dichtbij omvallen staan), zónder daarbij óók enig vooruitzicht, bemoediging, perspectief te geven.
En ze ook nog persoonlijk verantwoordelijk te houden voor het "lukken" of "falen" als het om besmettingsaantallen gaat.
Terwijl er zoveel andere factoren meespelen en het allemaal niet zo simpel en duidelijk is welke dat zijn en wat een gok is, omdat je niet weet wat het alternatief doet.
Die overtuiging van "maakbaarheid" en "zekerheden" is al behoorlijk onderuit gegaan, maar deels wel nodig willen mensen het vertrouwen houden dat het zin heeft om ergens voor te vechten, en dát ze moed houden dat ze zekere mate van invloed kunnen uitoefenen op hun leven en omstandigheden.
Al kan datzelfde geloof in "maakbaarheid" op anderen juist weer het averechtse effect hebben dat ze zichzelf om de oren slaan áls het niet lukt, aan zichzelf gaan wijten, schuld en schaamte over hebben (of door anderen laten aanpraten: eigen verantwoordelijkheid, eigen schuld).
De overheid legt het tot nu toe uitsluitend voornamelijk bij de burger (jullie houden je niet goed aan de "regels", dat moet beter), terwijl ze zelf tekortschieten in wat (naar verwachting) veel meer) zou helpen richting normaal vrij leven en economie herstellen, zoals die vaccins.
Ik durf zelf niet toe te geven aan die lamlendigheid en passiviteit, die ik normaal gesproken niet ken, maar wel ff tijdelijk de overhand op mij kreeg vd week.
Daar ben ik nu wel weer uit, maar het ligt op de loer, blijkbaar, onder de oppervlakte.
Ergens in blijven geloven is júist nu heel belangrijk, in jezelf, in postief scenario, in snel wat optimistischer vooruitzichten. In aktie die iets toevoegt, in weer wél een behoorlijke mate van eigen invloed.
Ook keine positieve veranderingen en kleine lichtpuntjes doorbreken het gevoel van onvermogen, ook als alles een druppel op de gloeiende plaat lijkt!
Dus al doe ik qua aktie, als het gaat om iets doen, bij daglicht naar buiten gaan, kou of niet, al is het dat er maar van een fractie van de dagelijkse plannen iets terechtkomt, het helpt (mij) met net ff een wat beter gevoel krijgen dan in die impasse blijven.
En zo worstelen we verder, ieder op eigen manier, blij dat we elkaar hier een hart onder de riem kunnen steken, want klagen en het idee dat dat gehoord wordt, erkend en herkend wordt, frustraties en onmacht uiten (eruit dus) is imo stap 1.
Dat vooral niet overslaan dus, het heeft zo zijn functie!
Dus mezelf in aktie schoppen, al nodigt buiten niet bepaald uit als ik die gure wind zie om me daarin te storten, ik moet en zal een eind(je) lopen bij daglicht!
Het vooral wél uiten van frustraties hier op zo'n topic is al stap 1!
(en zoals bekend mijn gebruikelijke uitlaatklep).
Aktief wegblijven uit (letterlijk en figuurlijk) het donker/ donkere tijden, is proberen eea, waaronder doemdenken, te doorbreken, als je merkt dat je dat overneemt overneemt van anderen (media, social media) of het jezelf (al dan niet terecht) dreigt "over te nemen".
Ik vind het bijna misdadig hoe vrijwel eenzijdig pessimistisch van de allerslechtste scenario's wordt uitgegaan als het om dat stomme virus en louter cijfers, rekenmodellen en aantallen gaat, terwijl vanalles omvalt (en mensen ook dichtbij omvallen staan), zónder daarbij óók enig vooruitzicht, bemoediging, perspectief te geven.
En ze ook nog persoonlijk verantwoordelijk te houden voor het "lukken" of "falen" als het om besmettingsaantallen gaat.
Terwijl er zoveel andere factoren meespelen en het allemaal niet zo simpel en duidelijk is welke dat zijn en wat een gok is, omdat je niet weet wat het alternatief doet.
Die overtuiging van "maakbaarheid" en "zekerheden" is al behoorlijk onderuit gegaan, maar deels wel nodig willen mensen het vertrouwen houden dat het zin heeft om ergens voor te vechten, en dát ze moed houden dat ze zekere mate van invloed kunnen uitoefenen op hun leven en omstandigheden.
Al kan datzelfde geloof in "maakbaarheid" op anderen juist weer het averechtse effect hebben dat ze zichzelf om de oren slaan áls het niet lukt, aan zichzelf gaan wijten, schuld en schaamte over hebben (of door anderen laten aanpraten: eigen verantwoordelijkheid, eigen schuld).
De overheid legt het tot nu toe uitsluitend voornamelijk bij de burger (jullie houden je niet goed aan de "regels", dat moet beter), terwijl ze zelf tekortschieten in wat (naar verwachting) veel meer) zou helpen richting normaal vrij leven en economie herstellen, zoals die vaccins.
Ik durf zelf niet toe te geven aan die lamlendigheid en passiviteit, die ik normaal gesproken niet ken, maar wel ff tijdelijk de overhand op mij kreeg vd week.
Daar ben ik nu wel weer uit, maar het ligt op de loer, blijkbaar, onder de oppervlakte.
Ergens in blijven geloven is júist nu heel belangrijk, in jezelf, in postief scenario, in snel wat optimistischer vooruitzichten. In aktie die iets toevoegt, in weer wél een behoorlijke mate van eigen invloed.
Ook keine positieve veranderingen en kleine lichtpuntjes doorbreken het gevoel van onvermogen, ook als alles een druppel op de gloeiende plaat lijkt!
Dus al doe ik qua aktie, als het gaat om iets doen, bij daglicht naar buiten gaan, kou of niet, al is het dat er maar van een fractie van de dagelijkse plannen iets terechtkomt, het helpt (mij) met net ff een wat beter gevoel krijgen dan in die impasse blijven.
En zo worstelen we verder, ieder op eigen manier, blij dat we elkaar hier een hart onder de riem kunnen steken, want klagen en het idee dat dat gehoord wordt, erkend en herkend wordt, frustraties en onmacht uiten (eruit dus) is imo stap 1.
Dat vooral niet overslaan dus, het heeft zo zijn functie!
Dus mezelf in aktie schoppen, al nodigt buiten niet bepaald uit als ik die gure wind zie om me daarin te storten, ik moet en zal een eind(je) lopen bij daglicht!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
zondag 7 februari 2021 om 14:57
Heb je een Scapino in de buurt? Ik heb vrijdag nog gewoon bij Scapino alles kunnen kopen. Telefonisch bestellen en dan ophalen.lisch schreef: ↑07-02-2021 12:56Hier ligt op sommige plekken 10 en andere plekken 20 of 30 cm sneeuw en het sneeuwt nog licht..
Kind van 6 ging verkeerd om op de slee zitten, is ook zo lang geleden voor hem
Ze waren er hier ook snel klaar mee door die harde wind en ijskoude en natte voeten! Kon geen snowboots meer krijgen gister door die verrekte winkels die dicht zitten
Am Yisrael Chai!
zondag 7 februari 2021 om 15:03
Het sneeuwt nog steeds en buiten onze tuin bleek een enorme berg tegen de schutting te liggen. Het kleine sneeuwprinsesje en ik hebben heerlijk door de sneeuw gebanjerd, van heuveltjes gesleed, sneeuwballen gegooid en met allerlei bekende buurtgenoten gekletst. Was fijn maar koud, en nu weer heerlijk binnen met een kop thee in onze joggingbroek.Voornu schreef: ↑07-02-2021 12:56Het blijft heel koud komende week toch? Kan ze heerlijk warm ingepakt naar buiten, en misschien nog met de slee het ijs op.
Haha, ik heb een inpakfetish volgens mij. Kon helemaal gelukkig worden als ik kind zo warm had aangekleed dat je alleen z'n ogen wangen en neus nog kon zien. En dat hij dan alleen maar als een plank achterover kon vallen als hij vooruit schuifelde, geen enkele beweginsruimte meer.
Am Yisrael Chai!
zondag 7 februari 2021 om 15:07
Als de lockdown nog heel lang doorgaat, denk ik dat het resulteert in een familieruzie hier. Broer en ik hebben allebei een andere mening over de maatregelen en dat mag, maar hij kan er niet over ophouden. Hij blijft filmpjes, linkjes, argumenten sturen waarom zijn mening de goede is. Ook na herhaaldelijk aangeven daar we er toch niet uit gaan komen en dat ie dus maar beter kan stoppen met zijn berichten, gaat hij maar door. Ik wil niet in discussie, ik wil het over andere dingen hebben, maar dat gaat gewoon bijna niet meer... Vanmiddag is het helemaal geklapt.
Geen idee wat ik moet doen, maar ik heb er dikke jankogen en hoofdpijn van.
Geen idee wat ik moet doen, maar ik heb er dikke jankogen en hoofdpijn van.
The birds are the keepers of our secret, as they saw us where we lay
zondag 7 februari 2021 om 15:13
_Vogeltje_ schreef: ↑07-02-2021 15:07Als de lockdown nog heel lang doorgaat, denk ik dat het resulteert in een familieruzie hier. Broer en ik hebben allebei een andere mening over de maatregelen en dat mag, maar hij kan er niet over ophouden. Hij blijft filmpjes, linkjes, argumenten sturen waarom zijn mening de goede is. Ook na herhaaldelijk aangeven daar we er toch niet uit gaan komen en dat ie dus maar beter kan stoppen met zijn berichten, gaat hij maar door. Ik wil niet in discussie, ik wil het over andere dingen hebben, maar dat gaat gewoon bijna niet meer... Vanmiddag is het helemaal geklapt.
Geen idee wat ik moet doen, maar ik heb er dikke jankogen en hoofdpijn van.
Helaas is dat in heel veel families nu zo. Ik hoor het heel veel om me heen, en soms escaleert de boel.
zondag 7 februari 2021 om 15:14
zondag 7 februari 2021 om 15:17
Wat leuk! Onze hond, echte een slome, nu helemaal in vorm in de sneeuw. En kleizoon wil de kerstboom opzetten want het sneeuwt.fashionvictim schreef: ↑07-02-2021 15:03Het sneeuwt nog steeds en buiten onze tuin bleek een enorme berg tegen de schutting te liggen. Het kleine sneeuwprinsesje en ik hebben heerlijk door de sneeuw gebanjerd, van heuveltjes gesleed, sneeuwballen gegooid en met allerlei bekende buurtgenoten gekletst. Was fijn maar koud, en nu weer heerlijk binnen met een kop thee in onze joggingbroek.
Alles sal reg kom
zondag 7 februari 2021 om 15:18
Ik krijg geen TOZO, helemaal nada 0,0 overheidssteun, privé en zakelijk niet.Despierta schreef: ↑07-02-2021 14:29Suzy, ik lees je. En voel woord voor woord met je mee.
Jij zit toch in de evenementenbranche als zelfstandig ondernemer? Die vangen momenteel wel de grootste klappen op hoor. Die branche werd als eerste gesloten en zal als laatste pas weer opengaan.
Hoelang ga je het nog redden met de TOZO voordat bijvoorbeeld je woonsituatie in gevaar komt?
Daar had ik het privé nog geen maand van gered ook, mijn vaste lasten zijn al veel hoger, had ik vanaf vorig jaar mijn huis al niet kunnen veroorloven, niks te eten gehad.. tis dat ik nog andere inkomsten heb, maar dat gaat hard als je inteert..
Ik kan al bang worden omdat ik misschien nog veel langer dan die hele maatregeltijd mijn levensstandaard ingrijpend zal moeten aanpassen, dus ook na corona moet bezuinigen op de luxes als terrasjes en uit (eten) gaan meer kan doen, hutje niet meer kan betalen, auto, bio/ scharreleten, en moet ver weg blijven van (voor mij rampscenario) van dat het leventje blijvend is zoals nu, voorgoed binnen/thuis zit, doorsnee leventje met 's avonds voor de tv, als ik niet iets anders verzin aan extra inkomen.
Dus ik mag nog niet klagen, kan nog vanalles terugschroeven en versoberen wat voorheen het leven kleur gaf.
Ik geloof dit jaar niet in festivals met veel publiek (als die bezoekers nog geld hebben tegen die tijd aftercorona), hooguit beperkte kleine evenementen en dan verdienen we ook niet genoeg. (en dan de opkomst altijd nog afhankelijk van het weer, net zoals bij het tuincentrum).
Afgelopen jaren mazzel gehad met droog en prachtig weer bij alle grote events en daar moeten we het van hebben.
Het is in normale jaren al lastig overleven en echt een broodwinning eruit halen in deze branche als kleine ondernemer.
Verplichtingen lopen door, al hebben we eea kunnen schorsen..
Dus ik moet die gedachten een beetje verdringen, maar tegelijkertijd steeds meer onder ogen zien dat ik daar beter niet op kan mikken en als de donderdag de effort beter elders in kan stoppen..
Verkopen zou persoonlijk verlies opleveren tov wat erin gestopt is, het is geen gewild iets nu he, de markt is er niet naar, misschien nog voor iemand die een lange(re) adem heeft. Wij zijn de jongsten niet meer, en dan is het letterlijk hollen of stilstaan, lange dagen kilometers maken in een beperkt seizoen, en ik denk dat jongeren bijv makkelijker als het wat verder weg is, na een dag "knallen", midden in de nacht op en neer naar huis rijden, waar wij een B&B boeken.
Mensen hebben vaak een romantisch idee ervan, in de zon enzo, en dat is het soms ook, maar misschien dwingt corona tot andere keuzes en is het daar ook tijd voor. De vraag is en blijft: en dan?!
Dus daar zin ik op, iets wat "schuift", waar vraag naar is/ ik voor in aanmerking kom, en nog lange tijd kan blijven doen!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
zondag 7 februari 2021 om 15:19
Kroonprinses schreef: ↑07-02-2021 14:47Ik sluit me weer aan bij dit topic. Weet niet eens meer wat ik moet voelen of ik wat ik voel. Vanaf vorig jaar voelde ik aan alles: we komen in een hel terecht en dan bedoel ik niet eens het virus. En bijna iedereen met wie ik dat gevoel deelde zei dat echt zo'n vaart niet zou lopen. Nou noem me maar een wappie maar had dit scenario in maart al uitgetekend en het wordt alleen maar erger.
Tyfus bende.
houd vol, houd vol..
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
