Coronavirus COVID-19
alle pijlers
Extra emotioneel sinds "corona-tijd"
maandag 11 januari 2021 om 13:28
Ja inderdaad! Schattig.
They call me the Wild Rose, but my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
maandag 11 januari 2021 om 13:57
Extra emotioneel, ja, in die zin dat ik veel prikkelbaarder ben dan anders.
Continue met zijn vijven op elkaars lip zitten (1 drukke peuter, 2 kinderen online les, partner en ik met allebei drukke baan) maakt dat alles door elkaar loopt en ik nul momenten heb om op te laden en even alleen te zijn.
Ik merk ook dat ik dingen begin te vergeten. Zaken als boodschappenlijstjes maken vind ik echt een uitdaging door de 'waas' in mijn hoofd.
We gaan maar proberen de schema's nog meer helder te maken. En op tijd naar bed en geen alcohol. Zo saaaai....maar voelt echt als topsport nu, dus belangrijk om gezond te blijven.
Continue met zijn vijven op elkaars lip zitten (1 drukke peuter, 2 kinderen online les, partner en ik met allebei drukke baan) maakt dat alles door elkaar loopt en ik nul momenten heb om op te laden en even alleen te zijn.
Ik merk ook dat ik dingen begin te vergeten. Zaken als boodschappenlijstjes maken vind ik echt een uitdaging door de 'waas' in mijn hoofd.
We gaan maar proberen de schema's nog meer helder te maken. En op tijd naar bed en geen alcohol. Zo saaaai....maar voelt echt als topsport nu, dus belangrijk om gezond te blijven.
maandag 11 januari 2021 om 15:10
Die momenten van opladen inderdaad! pff...zomerkoninkje schreef: ↑11-01-2021 13:57Extra emotioneel, ja, in die zin dat ik veel prikkelbaarder ben dan anders.
Continue met zijn vijven op elkaars lip zitten (1 drukke peuter, 2 kinderen online les, partner en ik met allebei drukke baan) maakt dat alles door elkaar loopt en ik nul momenten heb om op te laden en even alleen te zijn.
Ik merk ook dat ik dingen begin te vergeten. Zaken als boodschappenlijstjes maken vind ik echt een uitdaging door de 'waas' in mijn hoofd.
We gaan maar proberen de schema's nog meer helder te maken. En op tijd naar bed en geen alcohol. Zo saaaai....maar voelt echt als topsport nu, dus belangrijk om gezond te blijven.
maandag 11 januari 2021 om 16:08
Ik ben wel extra emotioneel, maar dan denk ik op een 'goede' manier.
Door het vele thuis werken, het rustiger 'voortkabbelen' van het leven (voor mij dan), merk ik dat ik opeens veel meer bezig ben met hoe mijn leven tot nu toe verlopen is.
Ik bedoel : ik ben nu 31. Toen ik 21 was had ik nog ''gewoon'' een opa en oma waar ik als kind aan huis was, die op 10 minuten fietsen van mijn ouderlijk huis woonden. Waar je dan lekker een kop thee ging drinken in de tuin. Mijn vrienden woonden allemaal binnen een straal van 10 km en moesten allemaal nog niks hebben van samenwonen etcetera, alle neuzen nog dezelfde kant op. Mijn familie was nog één en het was standaard dat je elkaar uitnodige op verjaardagen, nieuwjaarsdag, kerst, etc. Alle broers/zussen van mijn opa/oma zag ik op verjaardagen van hen, en allemaal zeiden ze dan ''wat ben je grooot'', ''hoe gaat het op school''.
In de loop der jaren ''ebt'' dat alles wat zo normaal lijkt, langzaam weg. De oudjes komen te overlijden, de neven/nichten krijgen kinderen, en de ooms/tantes worden zélf opa/oma. De mensen die je als ''directe familie'' beschouwde, wat heel vanzelfsprekend was, valt toch een beetje uit elkaar. Omdat elk gezin nu zélf een familie vormt nu er kleinkinderen zijn..
Normaal stond ik daar nooit bij stil, door de waan van alle dag waarin je wordt meegezogen. Maar nu het leven in zekere zin tot stilstand komt, kijk ik ook een beetje om me heen van jeetje, wat is er eigenlijk allemaal gebeurd de afgelopen jaren, wat is er veel veranderd, etc.
Door het vele thuis werken, het rustiger 'voortkabbelen' van het leven (voor mij dan), merk ik dat ik opeens veel meer bezig ben met hoe mijn leven tot nu toe verlopen is.
Ik bedoel : ik ben nu 31. Toen ik 21 was had ik nog ''gewoon'' een opa en oma waar ik als kind aan huis was, die op 10 minuten fietsen van mijn ouderlijk huis woonden. Waar je dan lekker een kop thee ging drinken in de tuin. Mijn vrienden woonden allemaal binnen een straal van 10 km en moesten allemaal nog niks hebben van samenwonen etcetera, alle neuzen nog dezelfde kant op. Mijn familie was nog één en het was standaard dat je elkaar uitnodige op verjaardagen, nieuwjaarsdag, kerst, etc. Alle broers/zussen van mijn opa/oma zag ik op verjaardagen van hen, en allemaal zeiden ze dan ''wat ben je grooot'', ''hoe gaat het op school''.
In de loop der jaren ''ebt'' dat alles wat zo normaal lijkt, langzaam weg. De oudjes komen te overlijden, de neven/nichten krijgen kinderen, en de ooms/tantes worden zélf opa/oma. De mensen die je als ''directe familie'' beschouwde, wat heel vanzelfsprekend was, valt toch een beetje uit elkaar. Omdat elk gezin nu zélf een familie vormt nu er kleinkinderen zijn..
Normaal stond ik daar nooit bij stil, door de waan van alle dag waarin je wordt meegezogen. Maar nu het leven in zekere zin tot stilstand komt, kijk ik ook een beetje om me heen van jeetje, wat is er eigenlijk allemaal gebeurd de afgelopen jaren, wat is er veel veranderd, etc.
maandag 11 januari 2021 om 16:11
Jaa daar houd ik me ook wel erg mee bezig. Elke dag sporten en wandelen. Maar zoooo saai inderdaad. Mis mijn sportcluppie zo, mis uitgaan met vrienden. We hebben nog geen kinderen dus dat scheelt wel. Ben ook elke dag moe van het niks doen. Ook al werk ik gewoon en sport ik.zomerkoninkje schreef: ↑11-01-2021 13:57Extra emotioneel, ja, in die zin dat ik veel prikkelbaarder ben dan anders.
Continue met zijn vijven op elkaars lip zitten (1 drukke peuter, 2 kinderen online les, partner en ik met allebei drukke baan) maakt dat alles door elkaar loopt en ik nul momenten heb om op te laden en even alleen te zijn.
Ik merk ook dat ik dingen begin te vergeten. Zaken als boodschappenlijstjes maken vind ik echt een uitdaging door de 'waas' in mijn hoofd.
We gaan maar proberen de schema's nog meer helder te maken. En op tijd naar bed en geen alcohol. Zo saaaai....maar voelt echt als topsport nu, dus belangrijk om gezond te blijven.
Nou ja we hebben te eten en dak boven ons hoofd, internet en Netflix. Als ik op tv de ellende in andere landen zien, slik. Dan denk ik ook, mag niet klagen. Maar ja ik klaag inmiddels toch echt wel!! K*t Corona.
They call me the Wild Rose, but my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
maandag 11 januari 2021 om 16:21
Ja erg herkenbaar. In maart/april ook last van gehad, tijdens de zomer voelde ik me weer beter en in september ook nog. Maar nu weer een stuk somberder en emotioneler. Nog erger dan eerst.
Ik merk vooral dat het contact met familie en vrienden oppervlakkiger is geworden en soms ook op scherp is komen te staan (door verschil van mening over corona of coronaregels), erg verdrietig vind ik dat.
Tijdens de eerste lockdown merkte ik nog een groter gevoel van saamhorigheid, nu voelt het of iedereen veel meer in zichzelf gekeerd is.
Ik merk vooral dat het contact met familie en vrienden oppervlakkiger is geworden en soms ook op scherp is komen te staan (door verschil van mening over corona of coronaregels), erg verdrietig vind ik dat.
Tijdens de eerste lockdown merkte ik nog een groter gevoel van saamhorigheid, nu voelt het of iedereen veel meer in zichzelf gekeerd is.
maandag 11 januari 2021 om 16:31
Ik ervaar het precies zo. Ook dat iedereen meer op zichzelf is. Tijdens de eerste lockdown werden er nog veel zoomborrels en zo georganiseerd maar dat zie ik nu eigenlijk helemaal niet meer zo. Goddank zie ik al die overijverige types (thuis yogales, taalles, puzzels van 1miljoen stukjes, gigantische taarten en michelinsterwaardige gerechten etc.) ook niet meer voorbij komen.Dollycat schreef: ↑11-01-2021 16:21Ja erg herkenbaar. In maart/april ook last van gehad, tijdens de zomer voelde ik me weer beter en in september ook nog. Maar nu weer een stuk somberder en emotioneler. Nog erger dan eerst.
Ik merk vooral dat het contact met familie en vrienden oppervlakkiger is geworden en soms ook op scherp is komen te staan (door verschil van mening over corona of coronaregels), erg verdrietig vind ik dat.
Tijdens de eerste lockdown merkte ik nog een groter gevoel van saamhorigheid, nu voelt het of iedereen veel meer in zichzelf gekeerd is.
Ook merk ik dat ik eigenlijk helemaal geen energie heb voor sociale contacten. Ik vind het allemaal maar gedoe en vind het ook een beetje spannend om iemand hier over de vloer te hebben waarvan ik niet weet wie zij allemaal gezien hebben.
Ik heb een heel makkelijk leven (kan thuis werken, geen kinderen) maar ik begin me nu echt heel lusteloos te voelen. Bijna alle dingen waar ik ooit energie van kreeg dat kan momenteel even niet. Naar de tandarts gaan vind ik spannend en gedoe want ik moet met de trein en er zit altijd wel iemand zonder kapje in. Niet dat ik denk dat kapjes alles zijn maar iemand die dat niet wil dragen en dan provocerend door een trein loopt vind ik nou niet een baken van voorzichtigheid.
Zelfs mijn hobbies, tekenen en schilderen, heb ik helemaal geen zin meer in. Ik snak naar beter weer... weer wat meer mensen zien, wellicht een lunch op het terras. Ik raak ook helemaal in de war met de dagen van de week. Werk en prive loopt compleet door elkaar heen, in het weekend werk ik ook nog wel want ik weet verder ook niet wat ik moet doen. Het verbaast me dat ik me zo slecht kan vermaken. Ik had daar eerder nooit last van, ook niet toen ik veel alleen was.
Maar goed, this too shall pass en eigenlijk zeur ik gewoon.
maandag 11 januari 2021 om 18:49
Ja Lady_Day, dat herken ik ook weer in jouw verhaal, geen energie voor sociale contacten of wat dan ook voor afspraak, omdat het allemaal niet meer zonder zorgen kan. Door het continue op scherp moeten staan, word ik moe en lusteloos.
Ik verbaas me ook over zo weinig zin hebben in bepaalde hobby’s, terwijl ik daar meer tijd dan ooit voor heb.
Gelukkig is het inderdaad niet meer zo veel dat mensen overal van die berichten posten over de meest geweldige baksels, tuinprojecten en keurig opgeruimde en geverfde huizen, want toen voelde ik me spontaan nog lustelozer worden
Ik heb met één van mijn vrienden wat minder contact op het moment, omdat deze persoon iedere keer weer zegt zo ontzettend goed tegen het thuiszitten te kunnen. Nergens problemen mee, alles helemaal fantastisch. Als ik me dan net wat minder voel omdat ik me zo opgesloten voel inmiddels, dan is het niet meer de eerste die ik zal bellen zeg maar.
Ik verbaas me ook over zo weinig zin hebben in bepaalde hobby’s, terwijl ik daar meer tijd dan ooit voor heb.
Gelukkig is het inderdaad niet meer zo veel dat mensen overal van die berichten posten over de meest geweldige baksels, tuinprojecten en keurig opgeruimde en geverfde huizen, want toen voelde ik me spontaan nog lustelozer worden
Ik heb met één van mijn vrienden wat minder contact op het moment, omdat deze persoon iedere keer weer zegt zo ontzettend goed tegen het thuiszitten te kunnen. Nergens problemen mee, alles helemaal fantastisch. Als ik me dan net wat minder voel omdat ik me zo opgesloten voel inmiddels, dan is het niet meer de eerste die ik zal bellen zeg maar.
maandag 11 januari 2021 om 18:53
Ik heb ook weinig behoefte meer aan sociale contacten. Niet omdat ik bang ben voor het virus, maar meer omdat het me vermoeit. Je kunt er toch niet op uit, wat ertoe leidt dat je bij elkaar op de bank belandt. En allemaal heb je niet echt iets om over te praten, want je maakt toch vrij weinig mee, en alle ins/outs omtrent corona heb je onderhand wel een keer besproken 
Toch merk ik dat het me nu verder wel goed afgaat. Ik heb wél een beetje een ''onrustig'' gevoel : ik word bijna 32, ben nog single, zou nu in de bloei van m'n leven moeten zitten, lekker festivalletjes aflopen, leuke mannen ontmoeten, beetje dansen en sjansen. Maar ondertussen zit ik thuis ouder te worden.
Toch merk ik dat het me nu verder wel goed afgaat. Ik heb wél een beetje een ''onrustig'' gevoel : ik word bijna 32, ben nog single, zou nu in de bloei van m'n leven moeten zitten, lekker festivalletjes aflopen, leuke mannen ontmoeten, beetje dansen en sjansen. Maar ondertussen zit ik thuis ouder te worden.
maandag 11 januari 2021 om 19:03
Dollycat schreef: ↑11-01-2021 18:49Ja Lady_Day, dat herken ik ook weer in jouw verhaal, geen energie voor sociale contacten of wat dan ook voor afspraak, omdat het allemaal niet meer zonder zorgen kan. Door het continue op scherp moeten staan, word ik moe en lusteloos.
Ik verbaas me ook over zo weinig zin hebben in bepaalde hobby’s, terwijl ik daar meer tijd dan ooit voor heb.
Gelukkig is het inderdaad niet meer zo veel dat mensen overal van die berichten posten over de meest geweldige baksels, tuinprojecten en keurig opgeruimde en geverfde huizen, want toen voelde ik me spontaan nog lustelozer worden
Ik heb met één van mijn vrienden wat minder contact op het moment, omdat deze persoon iedere keer weer zegt zo ontzettend goed tegen het thuiszitten te kunnen. Nergens problemen mee, alles helemaal fantastisch. Als ik me dan net wat minder voel omdat ik me zo opgesloten voel inmiddels, dan is het niet meer de eerste die ik zal bellen zeg maar.
Inderdaad blij dat de " halleluja wat een zegen die lockdown" verhalen minder zijn.
Ik hoop ook geen nuttige tips, whitepapers of whatever promopraat over hoe je het beste thuisonderwijs kan geven, meer tegen te komen.
Ik merk ook dat ik steeds lustelozer wordt. Geen zin in online borrel, hobbies (ook tekenen en schilderen), iemand opzoeken.
MAAR ik heb mijzelf een flinke schop onder de kont gegeven vorige week. Twee avonden creatief gaan doen. En het was echt fijn, even mijn hoofd leeg maken en genieten van alle mooie verf en materialen die ik heb.
En afgelopen weekend naar een vriendin geweest, zo fijn even iemand anders spreken, en dat er iemand anders een beetje voor mij zorgde. Zondag maakten we een wandeling door het bos, we kregen de slappe lach om iets onnozels, zo heerlijk was dat, en ik merkte dat anderen om ons heen er ook blij van werden.
En twee weken geleden een online borrel, had ik ook geen zin in, maar ja ook daar toch een beetje last van FOMO. Dus toch maar aangehaakt. Uiteindelijk...was het heel gezellig. We hadden er een soort 'vragenlijst' bij (waar wil je het liefst nog eens eten...etc)...wat ervoor zorgde dat we zowaar een uur NIET over Corona hebben gepraat. Echt fijn.
maandag 11 januari 2021 om 19:05
Ja, bijna niemand beleeft wat tegenwoordig. De sociale contacten die ik dan nog heb gaan grotendeels over corona - en de Amerikaanse verkiezingen en nasleep. Geen zaken waar je heel vrolijk van wordt.
In maart/april voelde ik me wel 'schuldig' dat ik niet opeens allerlei dingen ging doen waar ik normaal gesproken geen tijd voor heb. Iedereen om me heen leek driftig bezig met van alles terwijl ik in shock op de bank lag. In maart was ook nog de overdracht van mijn nieuwe huis maar zelfs daar had ik geen zin in. Ik heb mijn huis bijna 3 maanden leeg laten staan voordat ik eindelijk in beweging kwam.
Mezelf motiveren vind ik heel lastig. Ik doe mijn werk ook met een slakkengang. Iets waar ik normaal gesproken een uur over doe kan ik soms wel 2 of 3 uur over doen. Mijn spanningsboog is heel kort, ik ben heel snel afgeleid.
Ik mis de kleine dingen. Eerder deed ik elke dag boodschappen via een rondje door de stad. Nu bestel ik eens per maand online bij de Appie en eens per week haal ik brood, kaas en groente en dat was het dan weer.
In maart/april voelde ik me wel 'schuldig' dat ik niet opeens allerlei dingen ging doen waar ik normaal gesproken geen tijd voor heb. Iedereen om me heen leek driftig bezig met van alles terwijl ik in shock op de bank lag. In maart was ook nog de overdracht van mijn nieuwe huis maar zelfs daar had ik geen zin in. Ik heb mijn huis bijna 3 maanden leeg laten staan voordat ik eindelijk in beweging kwam.
Mezelf motiveren vind ik heel lastig. Ik doe mijn werk ook met een slakkengang. Iets waar ik normaal gesproken een uur over doe kan ik soms wel 2 of 3 uur over doen. Mijn spanningsboog is heel kort, ik ben heel snel afgeleid.
Ik mis de kleine dingen. Eerder deed ik elke dag boodschappen via een rondje door de stad. Nu bestel ik eens per maand online bij de Appie en eens per week haal ik brood, kaas en groente en dat was het dan weer.
maandag 11 januari 2021 om 19:24
Ik ben ook echt een stuk emotioneler. Dagen waarin veel angst is en inderdaad ook sneller geïrriteerd.
Ik werk 30 uur in de supermarkt en dat speelt voor mij wel mee denk ik. Hele dagen ben ik de hele tijd bezig met waar ik moet staan, of ik niet te dicht bij klanten kom... en ik stoor me bij vlagen echt overdreven aan klanten die te dichtbij komen. Dan kan ik echt wel gillen als iemand in mijn 1,5 meter cirkel komt. Echt onnozel maar pure overload aan mensen en gedachten.
Verder merk ik dat mijn tranen heel hoog zitten, alsof er een soort blokkade is weggevallen. Dat geldt voor zowel tranen van verdriet en boosheid als positieve ontroering. Laatst zat ik ineens te huilen bij Een huis vol toen er een zwangerschap werd aangekondigd... zo ben ik normaal nooit
In ieder geval fijn om zoveel herkenning te lezen! Helpt mij ook om te realiseren dat veel mensen het zwaar hebben, dat maakt het makkelijker om andere mensen ook te respecteren als ze wat emotioneel reageren op dingen.
Ik werk 30 uur in de supermarkt en dat speelt voor mij wel mee denk ik. Hele dagen ben ik de hele tijd bezig met waar ik moet staan, of ik niet te dicht bij klanten kom... en ik stoor me bij vlagen echt overdreven aan klanten die te dichtbij komen. Dan kan ik echt wel gillen als iemand in mijn 1,5 meter cirkel komt. Echt onnozel maar pure overload aan mensen en gedachten.
Verder merk ik dat mijn tranen heel hoog zitten, alsof er een soort blokkade is weggevallen. Dat geldt voor zowel tranen van verdriet en boosheid als positieve ontroering. Laatst zat ik ineens te huilen bij Een huis vol toen er een zwangerschap werd aangekondigd... zo ben ik normaal nooit
In ieder geval fijn om zoveel herkenning te lezen! Helpt mij ook om te realiseren dat veel mensen het zwaar hebben, dat maakt het makkelijker om andere mensen ook te respecteren als ze wat emotioneel reageren op dingen.
Wat als?
dinsdag 12 januari 2021 om 10:58
Kokkel schreef: ↑11-01-2021 19:24Ik ben ook echt een stuk emotioneler. Dagen waarin veel angst is en inderdaad ook sneller geïrriteerd.
Ik werk 30 uur in de supermarkt en dat speelt voor mij wel mee denk ik. Hele dagen ben ik de hele tijd bezig met waar ik moet staan, of ik niet te dicht bij klanten kom... en ik stoor me bij vlagen echt overdreven aan klanten die te dichtbij komen. Dan kan ik echt wel gillen als iemand in mijn 1,5 meter cirkel komt. Echt onnozel maar pure overload aan mensen en gedachten.
Verder merk ik dat mijn tranen heel hoog zitten, alsof er een soort blokkade is weggevallen. Dat geldt voor zowel tranen van verdriet en boosheid als positieve ontroering. Laatst zat ik ineens te huilen bij Een huis vol toen er een zwangerschap werd aangekondigd... zo ben ik normaal nooit
In ieder geval fijn om zoveel herkenning te lezen! Helpt mij ook om te realiseren dat veel mensen het zwaar hebben, dat maakt het makkelijker om andere mensen ook te respecteren als ze wat emotioneel reageren op dingen.
Dat lijkt me echt zwaar om zo te werken, zeker als er dan toch mensen zijn die de regels aan hun laars lappen, helpt ook echt niet.
Ik vind ook dat er veel druk ligt bij bepaalde banen in de samenleving, die onder deze omstandigheden hun werk maar moeten zien te doen.
Sterkte jij ook.
They call me the Wild Rose, but my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
dinsdag 12 januari 2021 om 11:06
Ik vind dat hier veel meer aandacht aan besteed zou mogen worden op tv in plaats van elke avond in talkshows de specialisten die over elkaar heen buitelen, het is gewoon teveel.
Waarom geen praatprogramma's met mensen die vertellen hoe dit hun leven beïnvloed of waar je emails naar kan sturen met vragen die ze behandelen en met gedragspsychologen die tips geven hoe hiermee om te gaan als gezin, als familie, als vrienden en collega's.
Binnen onze families hebben we soms een soort tweedeling omdat de een de regels flexibeler na wil leven dan de ander. Wat echt niet fijn is.
Mijn schoonouders die elke keer kijken of we ze toch niet willen knuffelen, terwijl mijn schoonvader in de risicogroep valt. Hoe hiermee om te gaan?
Waarom geen praatprogramma's met mensen die vertellen hoe dit hun leven beïnvloed of waar je emails naar kan sturen met vragen die ze behandelen en met gedragspsychologen die tips geven hoe hiermee om te gaan als gezin, als familie, als vrienden en collega's.
Binnen onze families hebben we soms een soort tweedeling omdat de een de regels flexibeler na wil leven dan de ander. Wat echt niet fijn is.
Mijn schoonouders die elke keer kijken of we ze toch niet willen knuffelen, terwijl mijn schoonvader in de risicogroep valt. Hoe hiermee om te gaan?
They call me the Wild Rose, but my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
dinsdag 12 januari 2021 om 11:26
Persoonlijk vind ik het thuiszitten niet zo'n probleem. Wat ik wel begin te missen is "gewoon" even naar de Action, Ikea, ander leuk winkeltje etc. Ook al zouden de winkels open gaan, het is niet leuk. Alles is overgoten met angst voor corona.
Zelf ben ik een stuk verdrietiger dan normaal, het slaat op mijn zwakke plek, mijn angsten. Niet alleen de angst om corona te krijgen maar ook andere angsten waar het een stuk beter mee ging. En nu? een deel terug en een spiksplinternieuwe erbij. Naar de huisarts durf ik niet en ik merk dat ik het gewoon heel erg zat ben. Alles is een gedoe en eigenlijk wil ik gewoon met rust gelaten worden en zo min mogelijk vervelende prikkels ervaren. En dat gaat niet. Partner is na een burnout nu weer aan het re integreren en ik vind het helemaal niks. Heel bang om net op de finish nog corona op te lopen.
Het gevoel van irritatie en een korter lontje herken ik trouwens.. Met name "de wappies" weten dit enorm te voeden.
Zelf ben ik een stuk verdrietiger dan normaal, het slaat op mijn zwakke plek, mijn angsten. Niet alleen de angst om corona te krijgen maar ook andere angsten waar het een stuk beter mee ging. En nu? een deel terug en een spiksplinternieuwe erbij. Naar de huisarts durf ik niet en ik merk dat ik het gewoon heel erg zat ben. Alles is een gedoe en eigenlijk wil ik gewoon met rust gelaten worden en zo min mogelijk vervelende prikkels ervaren. En dat gaat niet. Partner is na een burnout nu weer aan het re integreren en ik vind het helemaal niks. Heel bang om net op de finish nog corona op te lopen.
Het gevoel van irritatie en een korter lontje herken ik trouwens.. Met name "de wappies" weten dit enorm te voeden.
dinsdag 12 januari 2021 om 11:33
Het is "fijn" om hier wat herkenning te lezen! Tussen haakjes omdat het natuurlijk erg vervelend is dat zo veel mensen hier moeite mee hebben. Momenteel zit ik in quarantaine en heb de afgelopen dagen elke dag even gehuild. En dan het andere moment voel ik me weer prima. Ik begrijp niet helemaal wat er in me speelt.
Als jullie verdrietig worden, zoeken jullie juist afleiding of ga je je er juist op focussen? Ik merk dat ik er ook een beetje in "zwelg", voedt het alleen maar met nog meer verdrietige gedachtes.
Als jullie verdrietig worden, zoeken jullie juist afleiding of ga je je er juist op focussen? Ik merk dat ik er ook een beetje in "zwelg", voedt het alleen maar met nog meer verdrietige gedachtes.
dinsdag 12 januari 2021 om 11:45
Afleiding zoeken, absoluut afleiding zoeken. Anders ga je idd in een neerwaartse spiraal. EN voldoende slapen, dat helpt bij mij iig. Als ik moe ben, is het 10 keer erger.D-C schreef: ↑12-01-2021 11:33Het is "fijn" om hier wat herkenning te lezen! Tussen haakjes omdat het natuurlijk erg vervelend is dat zo veel mensen hier moeite mee hebben. Momenteel zit ik in quarantaine en heb de afgelopen dagen elke dag even gehuild. En dan het andere moment voel ik me weer prima. Ik begrijp niet helemaal wat er in me speelt.
Als jullie verdrietig worden, zoeken jullie juist afleiding of ga je je er juist op focussen? Ik merk dat ik er ook een beetje in "zwelg", voedt het alleen maar met nog meer verdrietige gedachtes.
Life is short. Eat dessert first.
dinsdag 12 januari 2021 om 12:05
Sterkte!D-C schreef: ↑12-01-2021 11:33Het is "fijn" om hier wat herkenning te lezen! Tussen haakjes omdat het natuurlijk erg vervelend is dat zo veel mensen hier moeite mee hebben. Momenteel zit ik in quarantaine en heb de afgelopen dagen elke dag even gehuild. En dan het andere moment voel ik me weer prima. Ik begrijp niet helemaal wat er in me speelt.
Als jullie verdrietig worden, zoeken jullie juist afleiding of ga je je er juist op focussen? Ik merk dat ik er ook een beetje in "zwelg", voedt het alleen maar met nog meer verdrietige gedachtes.
Afleiding zoeken. Hardlopen, wandeling maken, lezen of Netflixen, ben ik echt in een andere wereld, fijn is dat.
Ik heb ook online lunchafspraken met vriendinnen ter afleiding, je moeten toch wat.
They call me the Wild Rose, but my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
Why they call me it I do not know, for my name was Elisa Day
dinsdag 12 januari 2021 om 12:48
dinsdag 12 januari 2021 om 13:03
Ik herken het. Ik heb de neiging om heel veel te snoepen en alcohol te drinken, maar ik kan me tot zover inhouden. Het is even fijn, maar op de lange termijn baal ik dan weer van mezelf en ik vind het ook belangrijk om gezond te blijven.
Ik merk wel dat ik snel geïrriteerd ben. Als het aankomt op illegale feestjes (een familielid doet hieraan) en mensen die zeuren om het vaccin, ben ik extra prikkelbaar. Rationeel weet ik echt wel dat mensen het recht hebben om te kiezen of ze het vaccin willen of niet; emotioneel trek ik het wel slecht, omdat ik zo KLAAR ben met deze situatie. Dan denk ik: 'zeur niet zo!!!!'
Ik merk wel dat ik snel geïrriteerd ben. Als het aankomt op illegale feestjes (een familielid doet hieraan) en mensen die zeuren om het vaccin, ben ik extra prikkelbaar. Rationeel weet ik echt wel dat mensen het recht hebben om te kiezen of ze het vaccin willen of niet; emotioneel trek ik het wel slecht, omdat ik zo KLAAR ben met deze situatie. Dan denk ik: 'zeur niet zo!!!!'
woensdag 13 januari 2021 om 00:07
Wel afleiding zoeken, al snap ik net als jij niet helemaal wat er met me aan de hand is. Iedere dag wel kunnen huilen (of ook gewoon huilen), heel prikkelbaar, moe, veel piekeren, me zorgen maken over de toekomst.D-C schreef: ↑12-01-2021 11:33Het is "fijn" om hier wat herkenning te lezen! Tussen haakjes omdat het natuurlijk erg vervelend is dat zo veel mensen hier moeite mee hebben. Momenteel zit ik in quarantaine en heb de afgelopen dagen elke dag even gehuild. En dan het andere moment voel ik me weer prima. Ik begrijp niet helemaal wat er in me speelt.
Als jullie verdrietig worden, zoeken jullie juist afleiding of ga je je er juist op focussen? Ik merk dat ik er ook een beetje in "zwelg", voedt het alleen maar met nog meer verdrietige gedachtes.
Toch zorg ik iedere dag dat ik me echt aankleed, beetje make-up op en iets doe wat me ontspanning geeft. Hoe weinig zin ik daar ook af en toe nog in heb. Als ik het niet doe, blijf ik heel de dag in bed liggen en raak ik nog somberder, dus dat is mijn motivatie.
