Gevoel van onheil en angst

Het gevoel van (naderend) onheil neemt steeds meer ruimte in.
Hoe zal ik het zeggen.
Ik weet: het is niet alleen voor mij een onzekere tijd.

Sinds het begin van het sluiten van allerlei bedrijven werk ik thuis.
Dat gaat goed, ik woon alleen, kan mezelf altijd al goed vermaken, heb een goed ritme kunnen vinden.

Ik ben zoveel mogelijk ook binnen, op een dagelijks lucht halfuurtje na, in mijn eentje.
Mijn lat partner woont op dusdanige afstand en heeft daar andere contacten dan dat ik die hier heb, en ziet door omstandigheden nog wel andere mensen (1 op 1, en met de nodige voorzorgsmaatregelen, dat absoluut). We spreken elkaar dagelijks online.

Ik spreek mijn bezorgdheid dan wel uit, maar vriend is wat laconieker.
We hebben een geboekte vakantie staan in juni, en hij zou, stel dat er weer naar het buitenland gereisd kunnen worden, dat toch heel graag doen.
Ik heb gezegd dat ik dat liever niet wil, ik ben een paar weken geleden met een rescue flight teruggehaald naar Nederland, en heb mijn portie buitenland voor dit jaar gehad.
(mede daarom heb ik gelijk besloten thuis te blijven en zo min mogelijk contact met anderen te hebben)

Mijn boodschappen bestel ik en die worden thuisbezorgd.
Ik heb geen kinderen meer thuis wonen, dus geen thuis onderwijsperikelen, ik hoef niemand van de verveling te redden. Hoef me alleen om mezelf te bekommeren.

Tot voor een paar dagen voelde het als had ik alles onder controle.
Rust, reinheid en regelmaat.
Voorzorgsmaatregelen, vitamine C, paracetamol en hoesttabletten in de kast.

De keren dat je het woord Corona hoort langskomen zijn ontelbaar. Bijna raakte ik er aan gewend.
Maar vanmiddag ineens hoorde ik het iemand weer zeggen en ineens trof het me als een hamerslag, en ik raakte lichtelijk in paniek.
Niet nodig, niet nodig. Je zit in de meest comfortabele positie die een mens op dit moment kan hebben, en accepteer het. Alles gaat voorbij, hoe dan ook.

Maar:
Een vriendin die in de gespecialiseerde thuiszorg werkt en zonder bescherming de clienten bezoekt, en zich daar niet veilig bij voelt.
Mijn zus die in een verpleeghuis werkt, die de ene dag een oude dame helpt met de verzorging en de andere dag is het mensje ziek en wordt getest op het virus. Haar man behoort tot de kwetsbaren, een jonge man met een hartafwijking wat op zich geen probleem geeft, maar met Corona in het land voelt dat toch niet oké.

Het bericht dat er inmiddels ook katten zijn besmet met het virus. Mijn allerliefste knuffelmaatje ligt volledig ontspannen op de bank.
Het nieuws dat je het virus onder je schoenen mee kan nemen naar binnen, echt nooit bij stilgestaan, hoeveel dagen loop ik mijn rondje en stap zo naar binnen?

Dat is in mijn kleine kringetje, maar dan de verhalen van mensen die het hebben meegemaakt, hoe zwaar en afgrijselijk het is, de piek die nog moet gaan komen.

En dan hoor ik dat iemands hondje door een ongeluk is overleden en ik breek.

Op dit moment voel ik angst. Gemengd met verdriet. En nu op het moment op tv ook weer narigheid, narigheid narigheid.
Ik zit er even doorheen.

Dankjullie wel voor je bericht
En het meegevoel.
Besef dat ik niet alleen met die emoties zit.

Ik weet op dit moment niet zoveel te zeggen waar iemand iets aan zou kunnen hebben.
We staan er niet alleen in, dat dan.

Ik ben moe, ik ga mn bed in.n hopelijk schijnt morgen ook weer even het zonnetje. Achter glas even de warmte voelen.

Sterkte voor allemaal.