Coronavirus COVID-19
alle pijlers
Hoe gaat het met iedereen? Tips of emoties delen?
vrijdag 26 februari 2021 om 01:47
Hoi allemaal!
Hoe gaat het met jullie nu in deze moeilijke periode van covid-19? Ik praat graag met jullie erover, want ik denk dat heel veel mensen het best zwaar vinden. persoonlijk ikzelf ook!
Last van eenzaamheid, depressieve klachten of iets anders?
En hebben jullie tips voor andere mensen? laten we er voor elkaar zijn in deze moeilijke tijd! <3
Veel liefs! X
Hoe gaat het met jullie nu in deze moeilijke periode van covid-19? Ik praat graag met jullie erover, want ik denk dat heel veel mensen het best zwaar vinden. persoonlijk ikzelf ook!
Last van eenzaamheid, depressieve klachten of iets anders?
En hebben jullie tips voor andere mensen? laten we er voor elkaar zijn in deze moeilijke tijd! <3
Veel liefs! X
vrijdag 26 februari 2021 om 16:51
Nou dat lees ik helemaal niet zo in haar postviva-amber schreef: ↑26-02-2021 10:45Je koppelt dat in je reactie wel direct aan corona besmettingen. Je geeft aan dat besmettingen een direct gevolg zijn van geen handen wassen, dan noem je mensen die besmet zijn geraakt toch vies. Eigen schuld, dikke bult, had je handen maar vaker gewassen.
Frankly my dear, I don"t give a damn
vrijdag 26 februari 2021 om 17:08
Ik ben het helemaal zat, maar hou me zeker aan de regels. Ik wil mijn ouders of andere kwetsbaren niet besmetten. We mogen hier één knuffelcontact hebben (België), maar dat durf ik echt niet. Ik zou mijn ouders dolgraag willen knuffelen. Laat dat vaccineren alsjeblieft opschieten!
Zelf psychische klachten sinds april. Angsten en een paar keer een paniekaanval gehad.
Zelf psychische klachten sinds april. Angsten en een paar keer een paniekaanval gehad.
Life is short. Eat dessert first.
vrijdag 26 februari 2021 om 17:09
Ik ben in het begin van de corona crisis vorig jaar enorm uit de bocht gevlogen. Ik voelde me enorm angstig en het beheerste mijn leven. In de zomer na aandringen van mijn man hulp gezocht en die gaat volgende week beginnen. Maar het mooie is dat ik het eigenlijk niet meer zo hard nodig heb. Het afgelopen jaar heb ik hard aan mezelf gewerkt en al het opgekropte zeer onder ogen gezien, dat ik nu zover ben dat ik veel geluksmomenten ervaar. De therapie gaat voor mij dus nu meer een 'recap' zijn van wat ik mezelf heb aangeleerd, er nog eens overheen om te zien of ik niks gemist heb. Ik denk dat ik voor het eerst hardop toegeef dat het heel goed met me gaat.
En, dit weer helpt. Dusdanig veel dat ik de maatregelen niet meer als zo belastend ervaar als een paar weken geleden. Heb het huis opgefrist met nieuwe accessoires en bloemen in huis gehaald. Heb al lekker in de tuin gezeten deze week en genoten van mijn spelende kinderen.
Daarnaast heb ik nieuw werk en ben uit de WW en ik geniet er zo van. Het is fijn weer van nut te zijn en mensen te helpen. Vandaag mijn eerste loonstrookje gekregen en voelde me retetrots op mezelf.
Voor iedereen die het nu retezwaar heeft: ik weet hoe je je voelt en weet dat er ook weer een einde aan komt.
En, dit weer helpt. Dusdanig veel dat ik de maatregelen niet meer als zo belastend ervaar als een paar weken geleden. Heb het huis opgefrist met nieuwe accessoires en bloemen in huis gehaald. Heb al lekker in de tuin gezeten deze week en genoten van mijn spelende kinderen.
Daarnaast heb ik nieuw werk en ben uit de WW en ik geniet er zo van. Het is fijn weer van nut te zijn en mensen te helpen. Vandaag mijn eerste loonstrookje gekregen en voelde me retetrots op mezelf.
Voor iedereen die het nu retezwaar heeft: ik weet hoe je je voelt en weet dat er ook weer een einde aan komt.
vrijdag 26 februari 2021 om 17:17
Ik baal. Voor de 3e keer in quarantaine vanwege mijn zorgwerk. Al mijn plannen weer van de baan, terwijl ik dat nodig heb om stoom af te blazen.
Ik woon alleen, niemand die er 'is'. Al een jaar lang werk ik, als enige tijdverdrijf. All work & no play is not okay.
Ik mis intimiteit, zorgeloos iemand kunnen omhelzen (en ik ben geen hugger). Ik mis de spontaniteit van het leven en ik merk dat mijn blik steeds grimmiger wordt.
Ik voel dat de samenleving geen samenleving meer is, 'het volk' is gedeprimeerd en ontzet en er lijkt niemand 'in charge' om iets aan te (willen) doen.
Ik woon alleen, niemand die er 'is'. Al een jaar lang werk ik, als enige tijdverdrijf. All work & no play is not okay.
Ik mis intimiteit, zorgeloos iemand kunnen omhelzen (en ik ben geen hugger). Ik mis de spontaniteit van het leven en ik merk dat mijn blik steeds grimmiger wordt.
Ik voel dat de samenleving geen samenleving meer is, 'het volk' is gedeprimeerd en ontzet en er lijkt niemand 'in charge' om iets aan te (willen) doen.
vrijdag 26 februari 2021 om 18:16
Amy_Santiago schreef: ↑26-02-2021 17:09
Daarnaast heb ik nieuw werk en ben uit de WW en ik geniet er zo van. Het is fijn weer van nut te zijn en mensen te helpen. Vandaag mijn eerste loonstrookje gekregen en voelde me retetrots op mezelf.
Voor iedereen die het nu retezwaar heeft: ik weet hoe je je voelt en weet dat er ook weer een einde aan komt.
Wat leuk!
vrijdag 26 februari 2021 om 20:00
Ik voel me lusteloos en somber.
Gelukkig mag ik op het werk werken, ik heb alleen via werk dagelijks te maken met de ellende die corona aanricht op de psyche en sociaal maatschappelijke omstandigheden van de mens.
Waar ik prima tegen andermans ellende kan, wordt het nu soms wat veel. En raak daardoor geïrriteerd, wat eigenlijk gewoon bezorgdheid en moedeloosheid is.
Maar ik ben blij dat ik mijn collega's zie, is echt een lichtpuntje!
Ik mis het sporten. Ik mis normaal doen. Ik maak me zorgen om de maatschappij, verbaas me over hoe sterk gepolariseerd we raken. Ik ben moe en het zat.
Hou me meestal wel aan de regels, maar verbaas me over mijn frustratie tov mensen die duidelijk schijt hebben.
Kortom, tis wat...
Gelukkig mag ik op het werk werken, ik heb alleen via werk dagelijks te maken met de ellende die corona aanricht op de psyche en sociaal maatschappelijke omstandigheden van de mens.
Waar ik prima tegen andermans ellende kan, wordt het nu soms wat veel. En raak daardoor geïrriteerd, wat eigenlijk gewoon bezorgdheid en moedeloosheid is.
Maar ik ben blij dat ik mijn collega's zie, is echt een lichtpuntje!
Ik mis het sporten. Ik mis normaal doen. Ik maak me zorgen om de maatschappij, verbaas me over hoe sterk gepolariseerd we raken. Ik ben moe en het zat.
Hou me meestal wel aan de regels, maar verbaas me over mijn frustratie tov mensen die duidelijk schijt hebben.
Kortom, tis wat...
This is not kosher!
vrijdag 26 februari 2021 om 20:22
Volgens mij ben ik raar. Ik vind het een vreselijke tijd voor veel mensen, voor iedereen die hieronder lijdt. Maar voor mezelf niet echt. Ik zie zelfs een beetje op tegen de tijd als alles weer normaal is. Daar gáát de ratrace weer.
Volgens mij ben ik het afgelopen jaar geestelijk nog nooit zo stabiel geweest. Niet dat ik normaal labiel ben ofzo, maar dan is mijn stemming toch een stuk wisselender.
Volgens mij ben ik het afgelopen jaar geestelijk nog nooit zo stabiel geweest. Niet dat ik normaal labiel ben ofzo, maar dan is mijn stemming toch een stuk wisselender.
zaterdag 27 februari 2021 om 09:41
Nee hoor, ik sta er hetzelfde in. Ik hoor met name veel mensen zeiken en klagen over wat ze zo missen, maar ze leven nog. In tegenstelling tot al die duizenden mensen die zijn overleden, of aan het herstellen zijn en wetende dat hun leven drastisch is veranderd door COVID.Beschuitmetjam schreef: ↑26-02-2021 20:22Volgens mij ben ik raar. Ik vind het een vreselijke tijd voor veel mensen, voor iedereen die hieronder lijdt. Maar voor mezelf niet echt. Ik zie zelfs een beetje op tegen de tijd als alles weer normaal is. Daar gáát de ratrace weer.
Volgens mij ben ik het afgelopen jaar geestelijk nog nooit zo stabiel geweest. Niet dat ik normaal labiel ben ofzo, maar dan is mijn stemming toch een stuk wisselender.
zaterdag 27 februari 2021 om 09:54
volgens mij denk jij in heel veel het zelfde als ikLucieanders schreef: ↑27-02-2021 09:41Nee hoor, ik sta er hetzelfde in. Ik hoor met name veel mensen zeiken en klagen over wat ze zo missen, maar ze leven nog. In tegenstelling tot al die duizenden mensen die zijn overleden, of aan het herstellen zijn en wetende dat hun leven drastisch is veranderd door COVID.
zaterdag 27 februari 2021 om 13:06
Ik ben wel een beetje op. Vond het thuisonderwijs erg intens en dan het opvangen van mijn dochter - wel naar school, ohnee toch niet, want code rood, ohja, toch wel want de juf komt - en dan een week later precies hetzelfde. Weer afspraken verzetten, kind troosten, 's ochtends een berichtje dat juf tóch wel komt. Na al die weken samen thuis was dat de druppel lijkt het wel. Mijn veerkracht is even weg, ik vind alles teveel en heb ook mijn relatie on hold gezet. Ik kan er niks en niemand meer bij en heb alle energie nodig om mezelf staande te houden. En voor mijn dochter te zorgen. En zonder BSO, met 5x5 uur tijd om bij te komen, te werken en iets van huishouden te doen, raak ik ontmoedigd. En ik mis de sportschool. En ik mis mijn andere uitlaatkleppen. En ik mis stabiliteit, overzicht, rust en vooral ruimte voor mezelf.
zaterdag 27 februari 2021 om 15:00
ik denk er precies net zo over, ik vind het een heerlijke tijdBeschuitmetjam schreef: ↑26-02-2021 20:22Volgens mij ben ik raar. Ik vind het een vreselijke tijd voor veel mensen, voor iedereen die hieronder lijdt. Maar voor mezelf niet echt. Ik zie zelfs een beetje op tegen de tijd als alles weer normaal is. Daar gáát de ratrace weer.
Volgens mij ben ik het afgelopen jaar geestelijk nog nooit zo stabiel geweest. Niet dat ik normaal labiel ben ofzo, maar dan is mijn stemming toch een stuk wisselender.
zaterdag 27 februari 2021 om 17:10
Ik heb me al die maanden heel veilig gevoeld. Vanwege het feit dat mijn partner tot de risicogroep behoort, is onze bubbel al maanden heel klein. Ik kom niet in de winkels en sinds oktober geef ik alleen nog maar online les.
Sinds de persconferentie voel ik mij steeds slechter. De scholen gaan weer open en ik zie de laatste dagen het aantal positieve tests alleen maar hoger dan het weekgemiddelde. De keuze om het VO ook weer te openen is een politieke keuze en geen keuze die op basis van veiligheid is genomen, werd gezegd. Ik had deze week vakantie en zou moeten ontspannen, maar dat lukt heel slecht. De scholen gaan weer open en het voelt alsof dat over de ruggen van het onderwijspersoneel gaat.
En ja, ik zie mijn leerlingen ook echt veel liever in het lokaal, maar dat moet wel veilig zijn. Dat gevoel heb ik nu niet en daar slaap ik al dagen slecht van. Zoals het er nu uitziet is mijn partner medio april aan de beurt voor een vaccinatie. Ik hoop zo dat ik die periode zonder kleerscheuren doorkom. Pas als hij gevaccineerd is, kan ik opgelucht ademen, voor mijn gevoel. En dan heb ik het niet eens over mezelf. Als ik zie dat mijn zoon van 26 nu al maanden aan het revalideren is, dan stemt het mij niet positief voor de gevolgen, mocht ik zelf besmet raken. En die kans ik groot in een lokaal met slechte ventilatie en gemiddeld 20+ leerlingen van 12-17 jaar.
Sinds de persconferentie voel ik mij steeds slechter. De scholen gaan weer open en ik zie de laatste dagen het aantal positieve tests alleen maar hoger dan het weekgemiddelde. De keuze om het VO ook weer te openen is een politieke keuze en geen keuze die op basis van veiligheid is genomen, werd gezegd. Ik had deze week vakantie en zou moeten ontspannen, maar dat lukt heel slecht. De scholen gaan weer open en het voelt alsof dat over de ruggen van het onderwijspersoneel gaat.
En ja, ik zie mijn leerlingen ook echt veel liever in het lokaal, maar dat moet wel veilig zijn. Dat gevoel heb ik nu niet en daar slaap ik al dagen slecht van. Zoals het er nu uitziet is mijn partner medio april aan de beurt voor een vaccinatie. Ik hoop zo dat ik die periode zonder kleerscheuren doorkom. Pas als hij gevaccineerd is, kan ik opgelucht ademen, voor mijn gevoel. En dan heb ik het niet eens over mezelf. Als ik zie dat mijn zoon van 26 nu al maanden aan het revalideren is, dan stemt het mij niet positief voor de gevolgen, mocht ik zelf besmet raken. En die kans ik groot in een lokaal met slechte ventilatie en gemiddeld 20+ leerlingen van 12-17 jaar.
zaterdag 27 februari 2021 om 17:19
Dit is een heel goed moment om na te denken hoe je je leven vorm wil geven als dadelijk alles weer open mag. Heb je moeite met nee zeggen of het gevoel dat je geleefd wordt?Beschuitmetjam schreef: ↑26-02-2021 20:22Volgens mij ben ik raar. Ik vind het een vreselijke tijd voor veel mensen, voor iedereen die hieronder lijdt. Maar voor mezelf niet echt. Ik zie zelfs een beetje op tegen de tijd als alles weer normaal is. Daar gáát de ratrace weer.
Volgens mij ben ik het afgelopen jaar geestelijk nog nooit zo stabiel geweest. Niet dat ik normaal labiel ben ofzo, maar dan is mijn stemming toch een stuk wisselender.
zaterdag 27 februari 2021 om 17:23
JaneJane38 schreef: ↑27-02-2021 17:10Ik heb me al die maanden heel veilig gevoeld. Vanwege het feit dat mijn partner tot de risicogroep behoort, is onze bubbel al maanden heel klein. Ik kom niet in de winkels en sinds oktober geef ik alleen nog maar online les.
Sinds de persconferentie voel ik mij steeds slechter. De scholen gaan weer open en ik zie de laatste dagen het aantal positieve tests alleen maar hoger dan het weekgemiddelde. De keuze om het VO ook weer te openen is een politieke keuze en geen keuze die op basis van veiligheid is genomen, werd gezegd. Ik had deze week vakantie en zou moeten ontspannen, maar dat lukt heel slecht. De scholen gaan weer open en het voelt alsof dat over de ruggen van het onderwijspersoneel gaat.
En ja, ik zie mijn leerlingen ook echt veel liever in het lokaal, maar dat moet wel veilig zijn. Dat gevoel heb ik nu niet en daar slaap ik al dagen slecht van. Zoals het er nu uitziet is mijn partner medio april aan de beurt voor een vaccinatie. Ik hoop zo dat ik die periode zonder kleerscheuren doorkom. Pas als hij gevaccineerd is, kan ik opgelucht ademen, voor mijn gevoel. En dan heb ik het niet eens over mezelf. Als ik zie dat mijn zoon van 26 nu al maanden aan het revalideren is, dan stemt het mij niet positief voor de gevolgen, mocht ik zelf besmet raken. En die kans ik groot in een lokaal met slechte ventilatie en gemiddeld 20+ leerlingen van 12-17 jaar.
Ten eerste veel beterschap voor je zoon. Mocht het je een beetje helpen, op de school van mijn kinderen staan al de hele winter de ramen goed open. Werd ook opgedragen warm te kleden in de klas. Er is hier nog geen corona besmetting geweest. Nu trekt het weer wat aan en kun je met gemak de ramen vol openzetten zonder dat er veel geklaag van komt.
Doe zelf ook een masker of faceshield op in de klas.
zaterdag 27 februari 2021 om 19:07
Goede opmerking! Ik heb hier zelf ook al over nagedacht. Ik heb niet echt moeite met nee zeggen, ik heb het idee dat het ligt aan veel te veel keus. In vrijwel alles. Ik had een chronisch gevoel dat ik vanalles mistte. En nee, ik zit niet op Facebook, Insta of Twitter dat ik vanalles voorbij zie komen wat mensen aan het doen zijn. Dat heb ik bewust al niet.Amy_Santiago schreef: ↑27-02-2021 17:19Dit is een heel goed moment om na te denken hoe je je leven vorm wil geven als dadelijk alles weer open mag. Heb je moeite met nee zeggen of het gevoel dat je geleefd wordt?
zaterdag 27 februari 2021 om 22:20
Voor mij persoonlijk was het eigenlijk goed. Ik ben vorige zomer in de ziektewet gekomen met een flinke overspannenheid en het was voor mij eigenlijk goed dat er niet zoveel kon.
de laatste weken gaat het weer kriebelen. Het gaat weer beter en ik wil weer mensen leren kennen enzo.
Maar ik heb vooral last van de onduidelijkheid. Wat helpt nou wel en wat niet. de verschillende varianten. ik weet niet meer zo goed wat nog moet geloven, en na de rechtszaak tegen de avondklok heb ik helemaal zoiets van hé, wat is dit voor gekluns.
Ik hou me wel aan de regels. Is ook niet heel moeilijk in mijn geval.
Ik heb eigenlijk niks te klagen. Ik krijg elke maand mijn salaris en woon prettig. Ben gezond en kan deels thuis en deels op locatie werken.
Voor alle mensen die wel persoonlijk getroffen zijn vind ik het verschrikkelijk. Voor de mensen die een dierbare hebben verloren op afstand. Voor de ondernemer die zijn spaargeld en pensioen kan opsouperen om te overleven of die kopje onder gaat na jaren hard werken. Dat vind ik echt heel verdrietig. Ik probeer daar zow weinig mogelijk over na te denken omdat ik er niks aan kan veranderen door mezelf ellendig te voelen.
de laatste weken gaat het weer kriebelen. Het gaat weer beter en ik wil weer mensen leren kennen enzo.
Maar ik heb vooral last van de onduidelijkheid. Wat helpt nou wel en wat niet. de verschillende varianten. ik weet niet meer zo goed wat nog moet geloven, en na de rechtszaak tegen de avondklok heb ik helemaal zoiets van hé, wat is dit voor gekluns.
Ik hou me wel aan de regels. Is ook niet heel moeilijk in mijn geval.
Ik heb eigenlijk niks te klagen. Ik krijg elke maand mijn salaris en woon prettig. Ben gezond en kan deels thuis en deels op locatie werken.
Voor alle mensen die wel persoonlijk getroffen zijn vind ik het verschrikkelijk. Voor de mensen die een dierbare hebben verloren op afstand. Voor de ondernemer die zijn spaargeld en pensioen kan opsouperen om te overleven of die kopje onder gaat na jaren hard werken. Dat vind ik echt heel verdrietig. Ik probeer daar zow weinig mogelijk over na te denken omdat ik er niks aan kan veranderen door mezelf ellendig te voelen.
anoniem_300949 wijzigde dit bericht op 21-03-2021 20:59
18.23% gewijzigd
dinsdag 2 maart 2021 om 18:58
Lief, dank je wel! Vandaag een gesprek gehad op school. Ik mag nog even thuis werken via Teams. Ook zonder mijn fysieke bijdrage kunnen de leerlingen een dag naar school.Amy_Santiago schreef: ↑27-02-2021 17:23
Mocht het je een beetje helpen, op de school van mijn kinderen staan al de hele winter de ramen goed open. Werd ook opgedragen warm te kleden in de klas. Er is hier nog geen corona besmetting geweest. Nu trekt het weer wat aan en kun je met gemak de ramen vol openzetten zonder dat er veel geklaag van komt.
Doe zelf ook een masker of faceshield op in de klas.
dinsdag 2 maart 2021 om 23:32
Ik ben het spuugzat. Heb in ruim 2 maanden tijd momenteel vandaag mijn eerste dag gewerkt in de kinderopvang via het uitzendbureau. Verder vooral veel thuis en om het huis. Thuis sporten, etc. Ik mis mijn werk in de kinderopvang, de kinderen, het ongedwongen bezig zijn. Het idee alleen al dat ik vandaag weer eens een dagje gewerkt heb en totaal niet weet wanneer ik nu weer een volgende keer aan de slag kan... ik heb nog de mazzel dat ik doorbetaald krijg en dus niet mag klagen, maar het gebrek aan structuur van buitenaf doet me weinig goed.
Er begint een grens te komen aan het jezelf kunnen motiveren tot allerlei activiteiten. Ik kan het soms gewoon niet meer opbrengen.
Er begint een grens te komen aan het jezelf kunnen motiveren tot allerlei activiteiten. Ik kan het soms gewoon niet meer opbrengen.
woensdag 3 maart 2021 om 07:17
Wat fijn! Ik ben heel blij voor je.JaneJane38 schreef: ↑02-03-2021 18:58Lief, dank je wel! Vandaag een gesprek gehad op school. Ik mag nog even thuis werken via Teams. Ook zonder mijn fysieke bijdrage kunnen de leerlingen een dag naar school.
