Coronavirus COVID-19
alle pijlers
thuis zijn volkomen beu
donderdag 16 april 2020 om 09:34
Ok, dit is een stoom afblaas topic.
Ik ben er op dit moment echt even helemaal klaar mee:
- dat werk en school continue door elkaar lopen en ik voor mijn gevoel niks gedaan krijg
- ik mis mijn collegas's, reistijd (want: me time met radio aan), uitjes met vriendinnen, een drankje ergens. Dit soort zaken geven mij energie.
- Mijn oudste zoon die steeds moeilijker aan zijn schoolwerk te krijgen is (en wij hebben ook steeds minder energie en geduld merk ik)
- mijn middelste dochter die om alles huilt en kwaad wordt
- onze jongste zoon die supervrolijk is, maar ontzettend druk en en die zin de hele dag energie vraagt (hij is ruim 2 jaar)
- dat we de beperkte uitstapjes die we kunnen maken, inmiddels ook wel zat zijn.
- dat ik door de bomen het bos niet meer zie met alle inlogcodes, online omgevingen, portals, online meetings, van werk, klas van zoon en klas van dochter
- alle happy updates op linkedIn dat het toch zo gaaf is dat alles online kan en hoe tof je bedrijf het doet, van suggesties over werkschema's, schoolschema's...fuck you.
- Dat ik koffie wil maar niet naar beneden wil lopen omdat ik dan weer een huilende peuter aan mijn been heb...
- gezeur over teveel me time (welke me time????)
- gezeur van moeders van school dat de school te weinig doet. Hou op, wees blij met wat er is.
- de meivakantie, wat moeten we in vredesnaam gaan doen, ik zie er echt tegen op.
....Zo even gespuid
Herkenbaar?
-
Ik ben er op dit moment echt even helemaal klaar mee:
- dat werk en school continue door elkaar lopen en ik voor mijn gevoel niks gedaan krijg
- ik mis mijn collegas's, reistijd (want: me time met radio aan), uitjes met vriendinnen, een drankje ergens. Dit soort zaken geven mij energie.
- Mijn oudste zoon die steeds moeilijker aan zijn schoolwerk te krijgen is (en wij hebben ook steeds minder energie en geduld merk ik)
- mijn middelste dochter die om alles huilt en kwaad wordt
- onze jongste zoon die supervrolijk is, maar ontzettend druk en en die zin de hele dag energie vraagt (hij is ruim 2 jaar)
- dat we de beperkte uitstapjes die we kunnen maken, inmiddels ook wel zat zijn.
- dat ik door de bomen het bos niet meer zie met alle inlogcodes, online omgevingen, portals, online meetings, van werk, klas van zoon en klas van dochter
- alle happy updates op linkedIn dat het toch zo gaaf is dat alles online kan en hoe tof je bedrijf het doet, van suggesties over werkschema's, schoolschema's...fuck you.
- Dat ik koffie wil maar niet naar beneden wil lopen omdat ik dan weer een huilende peuter aan mijn been heb...
- gezeur over teveel me time (welke me time????)
- gezeur van moeders van school dat de school te weinig doet. Hou op, wees blij met wat er is.
- de meivakantie, wat moeten we in vredesnaam gaan doen, ik zie er echt tegen op.
....Zo even gespuid
Herkenbaar?
-
zomerkoninkje wijzigde dit bericht op 16-04-2020 09:35
Reden: extra tekst toegevoegd
Reden: extra tekst toegevoegd
2.98% gewijzigd
donderdag 16 april 2020 om 10:48
Lilalinda, dat doen we ook allemaal, en dat gaat goed en is fijn dat het kan.
Ik bedoel meer...het is zo gezapig allemaal.
Ik geniet er ook van. Van meer samen zijn, kinderen vaker zien. Van wat vaker in de tuin zitten met een zonnetje. Van meekrijgen wat mijn zoon doet op school (na het drama )
Maar ik wil ook wel graag wat meer actie (afspreken met een groep, de kroeg in, discussies op mijn werk, met 130 over de snelweg rijden (oja dat mag niet meer), wijn drinken op het terras, met onbekenden om mij heen.
...het is ook niet anders, ik weet het.
Denk ook dat we blij mogen zijn met de maatregelen die relatief soepel zijn. Maar toch.
Ik bedoel meer...het is zo gezapig allemaal.
Ik geniet er ook van. Van meer samen zijn, kinderen vaker zien. Van wat vaker in de tuin zitten met een zonnetje. Van meekrijgen wat mijn zoon doet op school (na het drama
)Maar ik wil ook wel graag wat meer actie (afspreken met een groep, de kroeg in, discussies op mijn werk, met 130 over de snelweg rijden (oja dat mag niet meer), wijn drinken op het terras, met onbekenden om mij heen.
...het is ook niet anders, ik weet het.
Denk ook dat we blij mogen zijn met de maatregelen die relatief soepel zijn. Maar toch.
donderdag 16 april 2020 om 10:52
Ik mag na 5 weken thuiswerken volgende week af en toe weer even naar kantoor... Ik kan de vlag wel uithangen!
Even geen kinderen (alleenstaande moeder), huisdieren, klussende buurmannen, mensen die bellen omdat ik toch thuis ben en denken dat ik niks te doen heb, woohooo!
Even echt weg..
Alles wat ik kan zeggen tegen jullie:hang in there!
Even geen kinderen (alleenstaande moeder), huisdieren, klussende buurmannen, mensen die bellen omdat ik toch thuis ben en denken dat ik niks te doen heb, woohooo!
Even echt weg..
Alles wat ik kan zeggen tegen jullie:hang in there!
Live long and prosper
donderdag 16 april 2020 om 10:53
oh, ik ook!!zomerkoninkje schreef: ↑16-04-2020 10:48
Ik bedoel meer...het is zo gezapig allemaal.
Maar ik wil ook wel graag wat meer actie (afspreken met een groep, de kroeg in, discussies op mijn werk, met 130 over de snelweg rijden (oja dat mag niet meer), wijn drinken op het terras, met onbekenden om mij heen.
donderdag 16 april 2020 om 11:01
Dit is een goede, thanks.lilalinda schreef: ↑16-04-2020 10:45Ik werk gewoon (op kantoor, vrij eenzaam (dus meer Forumtijd)) pubers zijn thuis, maken huiswerk en volgen online les. Man is thuis
Maar ook dat is saai. Werken ins nu mijn hoofdmoot geworden, en ik had altijd een fijne afwisseling. Fulltime werken, maar paar avonden in de week weg, ieder weekend iets leuks, veel sporten etc
Ik mis het evenwicht vooral. Ik vind mijn werk prima, maar niet als Belangrijkste element in mijn leven
Ik ben nooit gestopt met werken op locatie want zorg, maar ik dacht dat ik het zo gehad had met mijn huidige baan.
Maar besef nu dat het inderdaad waarschijnlijk meer het feit is dat het momenteel zo ongeveer het enige is wat er om me heen gebeurt.
Normaliter gaan we vaak uiteten, terrasjes pakken, bios, met vrienden borrelen, etc.
-
donderdag 16 april 2020 om 11:03
Wat een onzin.ragatanga schreef: ↑16-04-2020 10:45Iemand die alleen woont is gewend om alleen te zijn en kan er voor kiezen om elke dag van de week bij familie of vrienden op visite te gaan, of een beetje doelloos rond te rijden met de auto (heerlijk!).
Iemand met een gezin kan er niet voor kiezen om elke dag urenlang het huis te ontvluchten en de partner voor alles op te laten draaien.
Dat geeft wrijving....
Iemand die met een gezin leeft is dat ook gewend. En die kan er ook voor kiezen om alleen in de auto rond te gaan rijden.
Denk jij dat iemand die nu alleen woont, hele dagen bij een ander gaat zitten? Die moet toch ook thuis werken of valt misschien wel onder een risico groep. En al zal die wel bij iemand op bezoek gaan. Dan doe je dat maar even en ben je nog veel alleen thuis.
Daarbij is het geen wedstrijd voor wie het erger is. Ik zei alleen dat ik het erger zou vinden om nu alleen te wonen.
donderdag 16 april 2020 om 11:04
dat kan, maar ik ken haar langer dan vandaag en ze wil het gewoon erger hebben dan ik denk ikHippiemeisje schreef: ↑16-04-2020 10:05Misschien wilde ze je opbeuren door je te laten zien hoe goed je het eigenlijk hebt.
Kan he. Ik vind het ook niet de meest prettige manier, maar het kan een onhandige poging zijn om je te "helpen", toch?
donderdag 16 april 2020 om 11:07
Maar iemand die alleen woont én single is, heeft nu al 5 weken geen enkel levend mens even een knuffel of zelfs maar een hand gegeven. Het gemis daaraan wordt hevig onderschat.ragatanga schreef: ↑16-04-2020 10:45Iemand die alleen woont is gewend om alleen te zijn en kan er voor kiezen om elke dag van de week bij familie of vrienden op visite te gaan, of een beetje doelloos rond te rijden met de auto (heerlijk!).
Iemand met een gezin kan er niet voor kiezen om elke dag urenlang het huis te ontvluchten en de partner voor alles op te laten draaien.
Dat geeft wrijving....
You can never have too many hats, gloves and shoes
donderdag 16 april 2020 om 11:08
Ach...het is ook maar net wat voor type je bent.
Als je geen complete oermoeder bent ben je gezin ook wel eens zat.
Introverte mensen die toevallig alleen zijn zullen het niet heel erg vinden.
Hetis geen wedstrijd.
Maar inderdaad, de balans is zoek, het is nu alleen maar thuis, of voor sommigen ook alleen maar werk....dat gaat wringen.
Als je geen complete oermoeder bent ben je gezin ook wel eens zat.
Introverte mensen die toevallig alleen zijn zullen het niet heel erg vinden.
Hetis geen wedstrijd.
Maar inderdaad, de balans is zoek, het is nu alleen maar thuis, of voor sommigen ook alleen maar werk....dat gaat wringen.
donderdag 16 april 2020 om 11:09
Ik ben het ook zat. Werk is duper druk en omdat ik thuiszit, ga ik ongemerkt veel te lang door. Dus ik werk veel te veel. Man werkt in een zorgberoep dus die is overdag niet thuis, dat scheelt wel.
Niet even lekker naar sporten, mijn vaste lessen zijn er nu niet. En mijn oude bijbaantje van groepslessen geven ligt ook helemaal plat.
Wat ik vooral jammer vind voor mezelf: ik ben zwanger en man mag niet mee naar de echo's. Ik kan niet even lekker shoppen met mijn moeder die voor het eerst (en laastst haha) oma wordt.
Maar er zijn zeker weten mensen die het zwaarder hebben.
Niet even lekker naar sporten, mijn vaste lessen zijn er nu niet. En mijn oude bijbaantje van groepslessen geven ligt ook helemaal plat.
Wat ik vooral jammer vind voor mezelf: ik ben zwanger en man mag niet mee naar de echo's. Ik kan niet even lekker shoppen met mijn moeder die voor het eerst (en laastst haha) oma wordt.
Maar er zijn zeker weten mensen die het zwaarder hebben.
babygroot wijzigde dit bericht op 16-04-2020 11:13
5.26% gewijzigd
donderdag 16 april 2020 om 11:12
Klopt, ieder mens heeft fysiek contact nodig.patsy--stone schreef: ↑16-04-2020 11:07Maar iemand die alleen woont én single is, heeft nu al 5 weken geen enkel levend mens even een knuffel of zelfs maar een hand gegeven. Het gemis daaraan wordt hevig onderschat.
Ik denk dat als dat te lang ontbreekt, er echt wat mis gaat.
donderdag 16 april 2020 om 11:13
Ik ben het zelf trouwens ook wel zat. Ik ben thuisblijfmoeder door omstandigheden, maar ik vind dit toch wel heel anders dan het gewone dagelijks leven hoor. Ik mis de binnenspeeltuin, bijvoorbeeld. Even je kind laten uitrauzen terwijl je zelf lekker een bakje koffie drinkt. Het thuisscholen vind ik ook pittig. En ik voel me vaak schuldig, omdat ik bijvoorbeeld niet altijd zin heb om gezelschapsspelletjes te spelen of omdat ik zoon soms op zijn eigen kamer een luisterboek laat luisteren zodat ik even stilte heb.
donderdag 16 april 2020 om 11:15
Dat denk ik ook, hoewel ik me daar slecht een voorstelling van kan maken. Ik ben al tien jaar niet meer alleen en woon ook al zo lang niet alleen.patsy--stone schreef: ↑16-04-2020 11:07Maar iemand die alleen woont én single is, heeft nu al 5 weken geen enkel levend mens even een knuffel of zelfs maar een hand gegeven. Het gemis daaraan wordt hevig onderschat.
Aan de andere kant kunnen de alleenwonende singles zich minder goed voorstellen hoe zo'n heksenketel het bij ons thuis is, met twee keer thuiswerken, hysterische peuter en kleuter, huis dat smerig wordt... de mentale belasting daarvan vind ik echt bizar, dat had ik zelf niet eens verwacht.
donderdag 16 april 2020 om 11:15
Ja, dat vind ik ook! en ik ben niet eens thuismoeder (ja, nu dus wel)mindervanmij schreef: ↑16-04-2020 11:13Ik ben het zelf trouwens ook wel zat. Ik ben thuisblijfmoeder door omstandigheden, maar ik vind dit toch wel heel anders dan het gewone dagelijks leven hoor. Ik mis de binnenspeeltuin, bijvoorbeeld. Even je kind laten uitrauzen terwijl je zelf lekker een bakje koffie drinkt. Het thuisscholen vind ik ook pittig. En ik voel me vaak schuldig, omdat ik bijvoorbeeld niet altijd zin heb om gezelschapsspelletjes te spelen of omdat ik zoon soms op zijn eigen kamer een luisterboek laat luisteren zodat ik even stilte heb.
donderdag 16 april 2020 om 11:21
captain_hindsight schreef: ↑16-04-2020 11:15Dat denk ik ook, hoewel ik me daar slecht een voorstelling van kan maken. Ik ben al tien jaar niet meer alleen en woon ook al zo lang niet alleen.
Aan de andere kant kunnen de alleenwonende singles zich minder goed voorstellen hoe zo'n heksenketel het bij ons thuis is, met twee keer thuiswerken, hysterische peuter en kleuter, huis dat smerig wordt... de mentale belasting daarvan vind ik echt bizar, dat had ik zelf niet eens verwacht.
Ja, dat geeft zeker veel mentale belasting. En aan de andere kant merk ik dat ik zo lui als de pest word van het letterlijk thuisblijfmoeder zijn. Door deze situatie begin ik dingen wel steeds meer voor me uit te schuiven
donderdag 16 april 2020 om 11:22
Ja zo herkenbaar.mindervanmij schreef: ↑16-04-2020 11:13Ik ben het zelf trouwens ook wel zat. Ik ben thuisblijfmoeder door omstandigheden, maar ik vind dit toch wel heel anders dan het gewone dagelijks leven hoor. Ik mis de binnenspeeltuin, bijvoorbeeld. Even je kind laten uitrauzen terwijl je zelf lekker een bakje koffie drinkt. Het thuisscholen vind ik ook pittig. En ik voel me vaak schuldig, omdat ik bijvoorbeeld niet altijd zin heb om gezelschapsspelletjes te spelen of omdat ik zoon soms op zijn eigen kamer een luisterboek laat luisteren zodat ik even stilte heb.
Heb veel meer tijd om wat met de kinderen te doen, maar veel minder energie.
Moet mezelf echt dwingen om spelletjes te doen en naar de speeltuin enzo te gaan.
Hier zitten ze ook echt te vaak achter de schermen. Maar heb niet altijd de puf om iets anders te doen of in gang te zetten.
donderdag 16 april 2020 om 11:22
Oh heerlijk, gewoon even lekker je gal hier spuwen!!!
Ik ben er ook al helemaal klaar mee
Ik wil weer gewoon naar m'n werk (kan niet thuis werken, maar kan/mag ook niet m'n werk ter plaatse doen en mis m'n hulpbehoevende kinderen) en ik wil me nuttig voelen, in plaats van al weken een couch potato zijn (waar ik dan weer last van m'n bekken van krijg). We gaan wel af en toe er uit, even fietsen door de duinen, maar ja, daarna kan ik weer een dag niet normaal lopen van de pijn, dus om nou te zeggen dat dat echt een oplossing is.... Fysio is er ook niet. En ja, we hebben een heerlijk tuintje, en het weer is echt zo, zo mooi, en ik vind het echt heerlijk in de tuin te zitten, maar toch.....
Ik ben zwanger, en "moet" nu alle leuke aspecten van het zwanger zijn missen. Geen pret-echo's, geen "oh wat is je buik mooi!" weet ik veel, geen geknuffel met anderen dan m'n man, geen zwangerschapsyoga/zwemmen/bijeenkomsten.
De babykamer was al klaar in de voorjaarsvakantie (want zou m'n enige echte vrije week zijn tot m'n verlof.....) Ik heb echt álles al voorbereid wat je normaal pas in je verlof doet (het ingaan van mijn verlof duurt echt nog 10 weken....)
Geen gekeuvel met shoppen met aanstaande oma's.
En ik slaap ook al 20 weken echt heel erg slecht, en als je dagen dan zo lang en saai zijn, én je nachten voelen ook zo, ben je het écht wel zat.... Ook maak ik me zorgen of de maatregelen zo blijven als de baby is geboren. Het doet mij serieus verdriet, het idee dat mijn ouders de baby niet mogen vasthouden tot, weet ik veel, Sint Juttemus......
Ja, ik weet, het is allemaal voor het goede doel en zo, en ik vind het allemaal geen bullshit of zo, en ik ken (gelukkig!) niemand die ziek is, laat staan nog erger, maar toch, mén, wat kut allemaal.......
Ik ben er ook al helemaal klaar mee
Ik wil weer gewoon naar m'n werk (kan niet thuis werken, maar kan/mag ook niet m'n werk ter plaatse doen en mis m'n hulpbehoevende kinderen) en ik wil me nuttig voelen, in plaats van al weken een couch potato zijn (waar ik dan weer last van m'n bekken van krijg). We gaan wel af en toe er uit, even fietsen door de duinen, maar ja, daarna kan ik weer een dag niet normaal lopen van de pijn, dus om nou te zeggen dat dat echt een oplossing is.... Fysio is er ook niet. En ja, we hebben een heerlijk tuintje, en het weer is echt zo, zo mooi, en ik vind het echt heerlijk in de tuin te zitten, maar toch.....
Ik ben zwanger, en "moet" nu alle leuke aspecten van het zwanger zijn missen. Geen pret-echo's, geen "oh wat is je buik mooi!" weet ik veel, geen geknuffel met anderen dan m'n man, geen zwangerschapsyoga/zwemmen/bijeenkomsten.
De babykamer was al klaar in de voorjaarsvakantie (want zou m'n enige echte vrije week zijn tot m'n verlof.....) Ik heb echt álles al voorbereid wat je normaal pas in je verlof doet (het ingaan van mijn verlof duurt echt nog 10 weken....)
Geen gekeuvel met shoppen met aanstaande oma's.
En ik slaap ook al 20 weken echt heel erg slecht, en als je dagen dan zo lang en saai zijn, én je nachten voelen ook zo, ben je het écht wel zat.... Ook maak ik me zorgen of de maatregelen zo blijven als de baby is geboren. Het doet mij serieus verdriet, het idee dat mijn ouders de baby niet mogen vasthouden tot, weet ik veel, Sint Juttemus......
Ja, ik weet, het is allemaal voor het goede doel en zo, en ik vind het allemaal geen bullshit of zo, en ik ken (gelukkig!) niemand die ziek is, laat staan nog erger, maar toch, mén, wat kut allemaal.......
donderdag 16 april 2020 om 13:29
Heel herkenbaar hoor!
Mijn werk is dicht, en ik heb nog wel wat achterstand in te halen, maar ik kom er maar niet aan toe.... Zoon van 9 heeft behoorlijk wat hulp/schuppen onder z'n kont nodig met het schoolwerk. In de tijd dat hij dan even iets voor zichzelf doet zit ik vooral even te niksen (tot het volgende moment dat hij komt vragen of ik mee kom spelen met de hotwheels/gamen/whatever, meestal zo'n elke 5 minuten). Ik merk dat ik een korter lontje heb naar hem toe, dat heb ik normaal gesproken echt nooit en dan voel ik me weer zo ontzettend schuldig.
Ook zoonlief heeft inmiddels te maken met woede-uitbarstingen, wat ik helemaal niet van hem ken. Ik zie hem gewoon met z'n ziel onder z'n arm lopen en z'n sociale contacten missen. Hij heeft het de laatste tijd veel over zijn overleden broertje (hij was destijds pas 2, maar het heeft toch altijd een enorme impact op hem gehad dat hij een broertje heeft gehad, maar nu alleen is), dit maakt dat ik me extra schuldig voel als ik af en toe ook even wat tijd voor mezelf wil en dus even niet met hem ga tennissen, racen of garage spelen.
De verjaardag van mijn overleden zoontje komt er weer bijna aan, een dag dat we altijd met de hele familie ergens gingen eten, ik vind het verdrietig dat dat nu niet kan...
Gelukkig is mijn man nog wel aan het werk (zzp'er), maar toch een stuk minder dan voor heel die Corona ellende. Aangezien hij de meeste inkomsten in het laatje brengt maak ik me daar toch ook wel zorgen over. Mijn baan is helaas ook niet meer zeker, en het ergste is nog dat ik mijn eigen ontslagvergunning aan zal moeten vragen als het daadwerkelijk zo ver komt.
Ik kon een groot deel van mijn werk vanuit huis doen, maar ik mis nu toch de weinig constructieve maar wel gezellige meetings met mijn collega's. En de koffie is daar net wat beter dan thuis.
O ja en ik baal er ook van dat ik zelfs geen klein beetje schroom meer heb om in mijn joggingbroek met een trui van manlief boodschappen te gaan doen omdat mijn jeans allemaal te krap zitten en ik ook maar niet enige fut heb om thuis te gaan sporten en ondertussen wel elke dag tosti's zit te eten.
Aan de andere kant ben ik wel ontzettend blij: we hebben tot eind februari een kleine 3 jaar in een caravan gewoond met z'n allen, en dus eind vorig jaar een huis gekocht. Als ik er aan denk dat ik al die tijd met z'n allen in de caravan had moeten doorbrengen word ik al haast gillend gek! Keerzijde is nu dus wel meer lasten en minder inkomsten...
Ook heb ik het forum weer teruggevonden sinds heel lang geleden.
He, fijn om het er even allemaal uitgegooid te hebben zeg!
Mijn werk is dicht, en ik heb nog wel wat achterstand in te halen, maar ik kom er maar niet aan toe.... Zoon van 9 heeft behoorlijk wat hulp/schuppen onder z'n kont nodig met het schoolwerk. In de tijd dat hij dan even iets voor zichzelf doet zit ik vooral even te niksen (tot het volgende moment dat hij komt vragen of ik mee kom spelen met de hotwheels/gamen/whatever, meestal zo'n elke 5 minuten). Ik merk dat ik een korter lontje heb naar hem toe, dat heb ik normaal gesproken echt nooit en dan voel ik me weer zo ontzettend schuldig.
Ook zoonlief heeft inmiddels te maken met woede-uitbarstingen, wat ik helemaal niet van hem ken. Ik zie hem gewoon met z'n ziel onder z'n arm lopen en z'n sociale contacten missen. Hij heeft het de laatste tijd veel over zijn overleden broertje (hij was destijds pas 2, maar het heeft toch altijd een enorme impact op hem gehad dat hij een broertje heeft gehad, maar nu alleen is), dit maakt dat ik me extra schuldig voel als ik af en toe ook even wat tijd voor mezelf wil en dus even niet met hem ga tennissen, racen of garage spelen.
De verjaardag van mijn overleden zoontje komt er weer bijna aan, een dag dat we altijd met de hele familie ergens gingen eten, ik vind het verdrietig dat dat nu niet kan...
Gelukkig is mijn man nog wel aan het werk (zzp'er), maar toch een stuk minder dan voor heel die Corona ellende. Aangezien hij de meeste inkomsten in het laatje brengt maak ik me daar toch ook wel zorgen over. Mijn baan is helaas ook niet meer zeker, en het ergste is nog dat ik mijn eigen ontslagvergunning aan zal moeten vragen als het daadwerkelijk zo ver komt.
Ik kon een groot deel van mijn werk vanuit huis doen, maar ik mis nu toch de weinig constructieve maar wel gezellige meetings met mijn collega's. En de koffie is daar net wat beter dan thuis.
O ja en ik baal er ook van dat ik zelfs geen klein beetje schroom meer heb om in mijn joggingbroek met een trui van manlief boodschappen te gaan doen omdat mijn jeans allemaal te krap zitten en ik ook maar niet enige fut heb om thuis te gaan sporten en ondertussen wel elke dag tosti's zit te eten.
Aan de andere kant ben ik wel ontzettend blij: we hebben tot eind februari een kleine 3 jaar in een caravan gewoond met z'n allen, en dus eind vorig jaar een huis gekocht. Als ik er aan denk dat ik al die tijd met z'n allen in de caravan had moeten doorbrengen word ik al haast gillend gek! Keerzijde is nu dus wel meer lasten en minder inkomsten...
Ook heb ik het forum weer teruggevonden sinds heel lang geleden
. He, fijn om het er even allemaal uitgegooid te hebben zeg!
donderdag 16 april 2020 om 14:37
Dat is naar.captain_hindsight schreef: ↑16-04-2020 11:04dat kan, maar ik ken haar langer dan vandaag en ze wil het gewoon erger hebben dan ik denk ik
Ik ben juist blij als ik het béter heb
