Een heel eng mens

Afgelopen week heb ik maar weer eens naar "Wie is de chef?" gekeken. In het begin keek ik het programma graag maar de laatste tijd kwam daar niet veel van. Ik werd beloond met een flinke dosis "erger"-televisie. Deze keer deden er drie mannen en een "vrouw" mee. Nu heeft deze dame de pech dat ik dit schrijf op een moment dat ik moe en verschrikkelijk chagrijnig ben, maar echt, wat een vreselijk eng mens. In het dagelijks leven is deze vrouw, Denise, forensisch arts maar ze doet zich voor dit programma voor als psychiatrisch verpleegkundige, nou psychiatrisch patiënt had ik ook geloofd. Ik zou van haar werkelijk nog geen verpakte cracker durven eten dus laat staan een drie gangen maaltijd. In de eerste twee afleveringen is ze nog te gast bij twee van de andere deelnemers maar de manier waarop ze naar de messenset van Stan kijkt geeft mij al een angstig voorgevoel. Woensdagavond 18 februari is het dan Denise's "feestje". Zij mag proberen de heren ervan te overtuigen dat ze de chefkok is. Ik had echt, eerlijk en oprecht gehoopt dat ze in ieder geval zou proberen haar vettige haarslierten in een staart te doen, maar helaas. Volledig vacuüm trekken zou in haar geval trouwens de beste oplossing zijn geweest.



Eerst krijgen we een rondleiding door haar huisje, een erg leuk huisje, maar ik neem aan dat een salaris van een forensisch arts best leuk is. Jammer van de inrichting van dit leuke huisje. Gezelligheid, warmte, een vrouwelijke hand? Niets van dat alles. Aan de muur hangt een hertenhoofd die na een druk op de knop jingle bells begint te zingen en haar ovenhandschoenen zijn tijgerknuffels.



Denise begeeft zich op een gegeven moment naar haar "domein". Daar begint ze met onder andere een risottobitterbal. Ze wijst naar de zwarte puntjes die ik inmiddels alleen nog maar kan associëren met maden. Mijn eetlust is echt volledig zoek. Ik stel me voor dat ze op haar werk in een lijk aan het snijden is en daarna met haar handen door haar haar gaat, de vette pieken hangen namelijk los boven haar "chefwaardige" drie gangen menu. En nu ik toch bezig ben, je vindt het misschien niet belangrijk, maar er zijn bh's die ervoor zorgen dat niet alles hangt.



Oké, het voorgerecht wordt door haar gasten redelijk positief ontvangen en Denise maakt zich klaar voor het hoofdgerecht. Ze heeft vanmiddag een paar levende kreeften gekocht. Ze komt met een van deze hoofdgasten de keuken in en houdt hem voor de camera. Ze zegt daarbij, "u ziet, hij is al ietsje minder vitaal dan die vanmiddag was, omdat die staart naar binnen klapt. Dat komt ook omdat ik hem bewaar op ijs. Daardoor worden ze een beetje sloom en dan wordt het toch minder akelig voor die beestjes dat ik ze door midden ga snijden".

WAAAAAAT?

Neeeeee!

Ow...

Te laat.

Koelbloedig zet ze de punt van het mes in de rug van de, naar mijn mening helemaal niet zo slome, kreeft en met een blik die volledig gespeend is van enig gevoel duwt ze het mes dwars door de hersenpan van het arme beest.

"Eigenlijk is hij nu al dood". Zegt ze. "Hij is nu al dood maar hij blijft nog bewegen. Het ziet er heel akelig uit". Nou zo kijkt ze helemaal niet. In mijn ogen is ze blij dat ze eindelijk een keer het mes in een levend object kan zetten. "Kijk, je ziet hem nog bewegen in de pan" voegt ze er nog eens aan toe en bij de blik in haar ogen moet ik denken aan de gevleugelde woorden van Bruce Willis in Die Hard: I'm gonna fucking kill ya, I'm gonna fuckinig cook ya and I'm gonna fucking eat ya!



Haar gasten nemen uiteraard tijdens deze kille slachtpartij een kijkje in de keuken. Denise vindt het nodig om dan nog even te melden dat het beest van links niet weet dat het van rechts nog leeft.

NEE MENS, daar zet je namelijk net zelf het mes in!



Mijn eetlust is nu definitief weg. Ik weet het, al het vlees dat ik eet is dood en op de één of andere manier dood gemaakt, maar mijn god, ik slacht geen lam of varken in mijn keuken. Daar heb je professionals voor die hygiënisch ogen en hygiënisch te werk gaan. Dit mens is eng, onsmakelijk en absoluut goed om eens te kiezen voor een volledig vegetarisch drie gangen menu. Echt hoor, sommige mensen zouden iets langer na moeten denken voordat ze met hun hoofd op tv gaan.

Tja, of ik mijn blogje kwijt wil hier of niet, dat is een invulling....het gaat mij erom dat iedereen tegenwoordig maar op televisie wil en kan. In sommige gevallen roept dat, zoals bij mij, reacties op. Daarover een discussie? Ja graag.

Het verschil: voor volk en vaderland te kijk staan met je hele hebben en houden of slechts digitaal oreren.



De overeenkomst: jij leest het, ik heb het gekeken.