Entertainment
alle pijlers
Hij is een zij
woensdag 8 januari 2014 om 23:12
Arie Boomsma volgt vijf jonge mensen die in het verkeerde lichaam zijn geboren en een lange weg gaan om van vrouw man te worden of andersom. Freddie, Mick, Sophie, Arjon, Martin en Bo staan centraal.
Elke dinsdag om 21:55.
Iemand gisteren de eerste aflevering gezien? Hoop dat veel mensen kijken, want ik merk dat er nog veel onbegrip is over transgenders.
Ik vond die Freddie en Mick overigens echt leuke jongens, heel 'goed gelukt' ook. Daar zou je het echt nooit van raden.
Elke dinsdag om 21:55.
Iemand gisteren de eerste aflevering gezien? Hoop dat veel mensen kijken, want ik merk dat er nog veel onbegrip is over transgenders.
Ik vond die Freddie en Mick overigens echt leuke jongens, heel 'goed gelukt' ook. Daar zou je het echt nooit van raden.
donderdag 9 januari 2014 om 07:45
quote:iksnapernietsvan2 schreef op 09 januari 2014 @ 00:52:
Hoe weet je als kind van 6 of 9 of 15 dat je in een 'verkeerd lichaam' bent geboren? Waar komt de idee vandaan?
Zijn je hersens dan mannelijk ipv vrouwelijk en je geslacht niet?
Als dat zo is, ben je dan psychisch niet gewoon in de war?
Wist jij toen je 6 was niet of je een jongen of een meisje was?
Nou precies, zij weten dat ook. Alleen hun lijf klopt niet.
Hoe weet je als kind van 6 of 9 of 15 dat je in een 'verkeerd lichaam' bent geboren? Waar komt de idee vandaan?
Zijn je hersens dan mannelijk ipv vrouwelijk en je geslacht niet?
Als dat zo is, ben je dan psychisch niet gewoon in de war?
Wist jij toen je 6 was niet of je een jongen of een meisje was?
Nou precies, zij weten dat ook. Alleen hun lijf klopt niet.
Zeg maar Spijker.
donderdag 9 januari 2014 om 07:47
Het lijkt mij een heel heftig iets voor een heel gezin. Sowieso voor een kind, het is een lange weg met veel operaties in het verschiet, onbegrip en pesterijen.
Voor de ouders, je hebt een beeld voor ogen wat je moet bijstellen. En je kind zo te zien worstelen.
Voor de ouders, je hebt een beeld voor ogen wat je moet bijstellen. En je kind zo te zien worstelen.
Stressed is just desserts spelled backwards
donderdag 9 januari 2014 om 07:56
Lijkt mij ook heftig, voor kind en ouders/omgeving. Ik had nog helemaal niks gehoord over dit programma, ik zal vanmiddag eens kijken bij uitzending gemist.
Ik denk dat transgenders, simpel uitgelegd, gewoon een man of een vrouw zijn, maar dat het lichaam het tegenovergestelde is. Niks meer en niks minder. Geboren in een verkeerd lichaam.
Ik ben wel benieuwd naar de uitzending.
Ik denk dat transgenders, simpel uitgelegd, gewoon een man of een vrouw zijn, maar dat het lichaam het tegenovergestelde is. Niks meer en niks minder. Geboren in een verkeerd lichaam.
Ik ben wel benieuwd naar de uitzending.
donderdag 9 januari 2014 om 08:12
quote:charly28 schreef op 08 januari 2014 @ 23:17:
Ik vind 'goed gelukt' altijd zo'n nare soort van beoordeling van transgenders. Dat zeg je ook niet over andere mensen, dus ik vindt het altijd zo bijzonder dat dit over transgenders wel wordt gezegd..Dat zeg je toch juist over mensen die iets aan hun lichaam hebben laten veranderen? Een geslaagde tummy tuck bijv. En bij plastische chirurgie in het gezicht zeg je juist vaak dat het er onnatuurlijk uitziet.
Ik vind 'goed gelukt' altijd zo'n nare soort van beoordeling van transgenders. Dat zeg je ook niet over andere mensen, dus ik vindt het altijd zo bijzonder dat dit over transgenders wel wordt gezegd..Dat zeg je toch juist over mensen die iets aan hun lichaam hebben laten veranderen? Een geslaagde tummy tuck bijv. En bij plastische chirurgie in het gezicht zeg je juist vaak dat het er onnatuurlijk uitziet.
donderdag 9 januari 2014 om 09:30
Ik moet bij 'goed gelukt' denken aan die Belgische man die euthanasie heeft mogen plegen vanwege zijn uiterlijk. Hij was ook een transgender en doodongelukkig over zijn nieuwe uiterlijk dat hij er depressief van is geworden en zelfmoord wilde plegen. Dus ja, ik vind dat er bij het onderwerp transgender een gevoel is van 'goed gelukt' en 'niet goed gelukt'. Het is wel anders dan eerder aangegeven, maar zo kijkt een transgender dus uiteindelijk ook naar zichzelf. Zijn de operaties goed gegaan en ben ik tevreden over mijn nieuwe uiterlijk? Als iemand zijn operaties goed gelukt zijn, dan mag dat toch gezegd worden?
donderdag 9 januari 2014 om 09:55
Arie Boomsma brengt het mooi en integer in beeld. Geen enkel moment sensatie of veroordelend. Wat een een wirwar van gevoelens moet een transgender hebben. De vragen die je zelf hebt en dan nog de buitenwereld die vaak raar tegen je aankijkt.
Over wel of niet "goed gelukt"; de een zal zijn lichaamsbouw mee hebben, qua transgenderschap, de ander wat minder. Maar dat geldt voor mensen die geen transgender zijn ook. Niet alle vrouwen hebben de bouw van een zandloper, maar dat maakt hen niet minder vrouw.
Over wel of niet "goed gelukt"; de een zal zijn lichaamsbouw mee hebben, qua transgenderschap, de ander wat minder. Maar dat geldt voor mensen die geen transgender zijn ook. Niet alle vrouwen hebben de bouw van een zandloper, maar dat maakt hen niet minder vrouw.
Vanaf eind juli worden er weer egeltjes geboren, zorg voor een schuilplekje in je tuin, en een klein en laag bakje water. Nooit melk. Dank je wel.
donderdag 9 januari 2014 om 10:02
quote:turkwaas schreef op 09 januari 2014 @ 00:02:
Ik heb daar de conclusie aan verbonden dat genderdysforie een geaccepteerd iets is waar niet meer over gepraat hoeft te worden. Soort van ouwe koeien.En daar was ik heel blij mee. Hoe naïef kun je zijn
Wat een bullshit zeg. Dus omdat het programma besproken wordt, wordt het niet geaccepteerd? Je reageert een beetje overgevoelig. Ik heb totaal geen moeite met transgenders. Ik werd bij ER alleen knettergek van Valentijn, wat een jankbal en aansteller. Maar dat gaat om de persoon. Niet om het geslacht.
Want ik zeg wel dat mensen positief zijn als we het er 'face to face' over hebben, maar wildvreemden roepen haar na op straat " hey omgebouwde".
Dat zijn gewoon sneue reacties. Heeft dat wat met het feit dat ze transgender is te maken? Of omdat ze een makkelijk prooi is voor sneue typjes? Dat laatste denk ik namelijk. Voor hetzelfde geldt keek ze scheel, had ze rood haar of droeg ze de verkeerde kleren.
Iedere keer als je in een nieuwe klas komt je verhaal doen. Ik kan nog veel meer voorbeelden geven.
Ze is toch ook anders? Dan kun je daar beter open voor zijn, om nare reacties van onwetenden voor te zijn. Ik vind het juist getuigen van een sterke persoonlijkheid, om zo'n ingrijpende beslissing te nemen op die leeftijd
Turkwaas, ik denk dat jij een beetje overgevoelig bent wat betreft dit onderwerp omdat dit toevallig in jouw gezin speelt. En dat je daarom nogal overgevoelig reageert op 'goed gelukt'. Ik vind er helemaal niets verkeerds aan 'goed gelukt'. Inderdaad wat Korenwolf zegt, dat denk ik ook over andere mannen. Met een knipoog. Positief dus. En daarbij, alles hangt toch af van die operatie? Ik schrok laatst van een foto van Meg Ryan, die heeft zichzelf toegetakeld. Geen transgender, maar ook daar denk ik dan van dat de het allemaal een beetje mislukt is.
En het is toch maar afwachten hoe iemand uit een operatie / hormoonbehandeling komt? Wat jij knap vindt, vindt een ander niet zo. Mijn kind heeft een misvormde neus omdat hij als pasgeborene twee weken aan de beademing heeft gelegen. Verder heeft hij een heel mooi gezichtje, maar die neus, die blijft misvormd. Dit zou zo maar iets kunnen zijn waar hij mee gepest kan gaan worden, of waar hij aan geopereerd moet worden in de toekomst. Ik ga daar niet over liegen en net doen of het er niet is, naar de buitenwereld. Ik zie mensen ook kijken naar mijn zoon. Nogmaals, mij valt het niet meer op, maar mensen die mijn zoon voor het eerst zien vragen vaak wat er met zijn neus is. Je ziet altijd het mooiste in je eigen kind. Wat een ander daarvan vindt boeit niet, als je je kind maar kunt overbrengen dat hij wel goed is zoals hij is.
Ik heb daar de conclusie aan verbonden dat genderdysforie een geaccepteerd iets is waar niet meer over gepraat hoeft te worden. Soort van ouwe koeien.En daar was ik heel blij mee. Hoe naïef kun je zijn
Wat een bullshit zeg. Dus omdat het programma besproken wordt, wordt het niet geaccepteerd? Je reageert een beetje overgevoelig. Ik heb totaal geen moeite met transgenders. Ik werd bij ER alleen knettergek van Valentijn, wat een jankbal en aansteller. Maar dat gaat om de persoon. Niet om het geslacht.
Want ik zeg wel dat mensen positief zijn als we het er 'face to face' over hebben, maar wildvreemden roepen haar na op straat " hey omgebouwde".
Dat zijn gewoon sneue reacties. Heeft dat wat met het feit dat ze transgender is te maken? Of omdat ze een makkelijk prooi is voor sneue typjes? Dat laatste denk ik namelijk. Voor hetzelfde geldt keek ze scheel, had ze rood haar of droeg ze de verkeerde kleren.
Iedere keer als je in een nieuwe klas komt je verhaal doen. Ik kan nog veel meer voorbeelden geven.
Ze is toch ook anders? Dan kun je daar beter open voor zijn, om nare reacties van onwetenden voor te zijn. Ik vind het juist getuigen van een sterke persoonlijkheid, om zo'n ingrijpende beslissing te nemen op die leeftijd
Turkwaas, ik denk dat jij een beetje overgevoelig bent wat betreft dit onderwerp omdat dit toevallig in jouw gezin speelt. En dat je daarom nogal overgevoelig reageert op 'goed gelukt'. Ik vind er helemaal niets verkeerds aan 'goed gelukt'. Inderdaad wat Korenwolf zegt, dat denk ik ook over andere mannen. Met een knipoog. Positief dus. En daarbij, alles hangt toch af van die operatie? Ik schrok laatst van een foto van Meg Ryan, die heeft zichzelf toegetakeld. Geen transgender, maar ook daar denk ik dan van dat de het allemaal een beetje mislukt is.
En het is toch maar afwachten hoe iemand uit een operatie / hormoonbehandeling komt? Wat jij knap vindt, vindt een ander niet zo. Mijn kind heeft een misvormde neus omdat hij als pasgeborene twee weken aan de beademing heeft gelegen. Verder heeft hij een heel mooi gezichtje, maar die neus, die blijft misvormd. Dit zou zo maar iets kunnen zijn waar hij mee gepest kan gaan worden, of waar hij aan geopereerd moet worden in de toekomst. Ik ga daar niet over liegen en net doen of het er niet is, naar de buitenwereld. Ik zie mensen ook kijken naar mijn zoon. Nogmaals, mij valt het niet meer op, maar mensen die mijn zoon voor het eerst zien vragen vaak wat er met zijn neus is. Je ziet altijd het mooiste in je eigen kind. Wat een ander daarvan vindt boeit niet, als je je kind maar kunt overbrengen dat hij wel goed is zoals hij is.
donderdag 9 januari 2014 om 10:08
Ik vind het een mooi programma. (Alleen dat haar van Arie! De ene keer kaal met een baard, de andere keer een flinke bos haar zonder baard...)
Freddie, Mick en Arjon zijn zo naturel in hun doen en laten, bij hen kan je je gewoon niet voorstellen dat ze ooit als vrouw zijn geboren. Fijn ook dat Freddie en Mick elkaar hebben en dat de vriendin van Arjon ondanks zijn transgender zijn bij hem is gebleven. Bo vond ik wel een beetje verdrietig, ze lijkt nog zo zoekende en ziet er bovenal ook nog echt uit als jongen. Ik hoop dat de komende jaren er bij Bo voor zorgen dat ze goed in haar vel komt te zittenen er misschien door hormonen wat vrouwelijker uit komt te zien.
Freddie, Mick en Arjon zijn zo naturel in hun doen en laten, bij hen kan je je gewoon niet voorstellen dat ze ooit als vrouw zijn geboren. Fijn ook dat Freddie en Mick elkaar hebben en dat de vriendin van Arjon ondanks zijn transgender zijn bij hem is gebleven. Bo vond ik wel een beetje verdrietig, ze lijkt nog zo zoekende en ziet er bovenal ook nog echt uit als jongen. Ik hoop dat de komende jaren er bij Bo voor zorgen dat ze goed in haar vel komt te zittenen er misschien door hormonen wat vrouwelijker uit komt te zien.
donderdag 9 januari 2014 om 10:11
In mijn omgeving van dichtbij meegemaakt hoe moeilijk het is.
Er word bv hier op het forum best stoer over gepraat en dat klinkt allemaal positief.
Maar helaas zie je als het echt dichtbij komt dat mensen toch anders gaan doen.
Vrienden kwijt raakt, je baan kwijt raakt.
Daarbij is de transitie geen gemakkelijke weg.
Een voordat je daar bent is er vaak al een weg van verwarring eenzaamheid depressie en of alcohol/drugs probleem aan vooraf gegaan.
Ook word niet alles zomaar vergoed, dat word vaak verondersteld maar dat is dus niet zo.
Vooral borsten is iets wat je zelf moet bekostigen.
Ik vind dit een goed programma om mensen bewust te maken.
Is namelijk ontzettend moeilijk om je zo ongelukkig te voelen omdat je buitenkant niet correspondeert met je binnenkant.
En over goed gelukt en zo, wat is dat nou het gaat namelijk om het zelfbeeld van de persoon die moet kloppen.
En niet of anderen het " goed gelukt" vinden.
Er word bv hier op het forum best stoer over gepraat en dat klinkt allemaal positief.
Maar helaas zie je als het echt dichtbij komt dat mensen toch anders gaan doen.
Vrienden kwijt raakt, je baan kwijt raakt.
Daarbij is de transitie geen gemakkelijke weg.
Een voordat je daar bent is er vaak al een weg van verwarring eenzaamheid depressie en of alcohol/drugs probleem aan vooraf gegaan.
Ook word niet alles zomaar vergoed, dat word vaak verondersteld maar dat is dus niet zo.
Vooral borsten is iets wat je zelf moet bekostigen.
Ik vind dit een goed programma om mensen bewust te maken.
Is namelijk ontzettend moeilijk om je zo ongelukkig te voelen omdat je buitenkant niet correspondeert met je binnenkant.
En over goed gelukt en zo, wat is dat nou het gaat namelijk om het zelfbeeld van de persoon die moet kloppen.
En niet of anderen het " goed gelukt" vinden.
donderdag 9 januari 2014 om 10:17
Ik ken een transgender, geboren als man. Vervolgens verder gegaan als vrouw, alle operaties gehad en hormonen. Maar... Op latere leeftijd heeft die persoon er ontzettende spijt van gekregen en is gestopt met hormonen. Gevolg... Op papier een vrouw (want je kan maar één keer je geslacht officieel laten veranderen) maar om te zien een man. Met borsten en vagina.
Daardoor heb ik al vaker nagedacht over transgender zijn: hoe zeker kan je nou weten dat je in het verkeerde lichaam zit? Is het ethisch verantwoord om je kind al vroeg het traject van hormonen/operaties in te laten gaan?
Dat vind ik dus een hele moeilijke kwestie.
Daardoor heb ik al vaker nagedacht over transgender zijn: hoe zeker kan je nou weten dat je in het verkeerde lichaam zit? Is het ethisch verantwoord om je kind al vroeg het traject van hormonen/operaties in te laten gaan?
Dat vind ik dus een hele moeilijke kwestie.
donderdag 9 januari 2014 om 10:17
quote:iksnapernietsvan2 schreef op 09 januari 2014 @ 00:52:
Hoe weet je als kind van 6 of 9 of 15 dat je in een 'verkeerd lichaam' bent geboren? Waar komt de idee vandaan?
Zijn je hersens dan mannelijk ipv vrouwelijk en je geslacht niet?
Als dat zo is, ben je dan psychisch niet gewoon in de war?
Ik zeg nu dus niet dat transgenders gek zijn hè, voordat ik dat naar mijn hoofd geslingerd krijg.
Iedereen mag zijn wat hij of zij wil, als ik het maar niet hoef te betalen. Wordt dat ombouwen en gedoe met hormonen door de verzekering vergoed?
Hier moet nog een zeer duidenlijk uitleg tegen aan.
Jouw laatste zin die noemen we maar gewoon ontwetendheid of simpel in denkwijze.
Hoe weet je als kind van 6 of 9 of 15 dat je in een 'verkeerd lichaam' bent geboren? Waar komt de idee vandaan?
Zijn je hersens dan mannelijk ipv vrouwelijk en je geslacht niet?
Als dat zo is, ben je dan psychisch niet gewoon in de war?
Ik zeg nu dus niet dat transgenders gek zijn hè, voordat ik dat naar mijn hoofd geslingerd krijg.
Iedereen mag zijn wat hij of zij wil, als ik het maar niet hoef te betalen. Wordt dat ombouwen en gedoe met hormonen door de verzekering vergoed?
Hier moet nog een zeer duidenlijk uitleg tegen aan.
Jouw laatste zin die noemen we maar gewoon ontwetendheid of simpel in denkwijze.
donderdag 9 januari 2014 om 10:31
quote:Mijn kind heeft een misvormde neus omdat hij als pasgeborene twee weken aan de beademing heeft gelegen. Verder heeft hij een heel mooi gezichtje, maar die neus, die blijft misvormd. Dit zou zo maar iets kunnen zijn waar hij mee gepest kan gaan worden, of waar hij aan geopereerd moet worden in de toekomst.Kun je 'm dan nu niet laten opereren? Hoe vroeger hoe beter toch? Staat ie tenminste ook 'n beetje leuk op foto's en hoeft ie de fase van gepest worden om z'n neus niet mee te maken.
donderdag 9 januari 2014 om 10:36
Ik vind het goed dat aandacht wordt besteedt aan transgender bij jonge mensen. Ze kunnen bijvoorbeeld de pubertijd stopzetten, zodat ze minder ontwikkelen en later de transformatie natuurlijker is. Ik denk dat transformatie op jonge leeftijd psychisch veel minder zwaar is.
Transformatie op oudere leeftijd is veel moeilijker en minder succesvol. Ik heb weleens een programma gezien over transgenders die spijt hadden voor hun transformatie. Deze vrouw waren nu in de 60 en zijn nooit de vrouw geworden die ze wilden zijn. Een van de oorzaken was de leeftijd waarop zij zijn begonnen met hun transformatie. Natuurlijk zijn de technieken de afgelopen jaren veel beter geworden, maar groet mannenhanden bijvoorbeeld blijven zichtbaar.
Ook heb ik verschillende gesprekken gehad met transgenders die op latere leeftijd zijn getransformeerd. De psychische belasting voor deze mensen was heel zwaar. Vaak zijn er dan ook een partner en kinderen in het spel.
Ik ben er dan ook voorstander van om al op jonge leeftijd met "behandelen" te beginnen. Ik denk dat ze dan als volwassenen een veel gelukkiger leven leiden.
Transformatie op oudere leeftijd is veel moeilijker en minder succesvol. Ik heb weleens een programma gezien over transgenders die spijt hadden voor hun transformatie. Deze vrouw waren nu in de 60 en zijn nooit de vrouw geworden die ze wilden zijn. Een van de oorzaken was de leeftijd waarop zij zijn begonnen met hun transformatie. Natuurlijk zijn de technieken de afgelopen jaren veel beter geworden, maar groet mannenhanden bijvoorbeeld blijven zichtbaar.
Ook heb ik verschillende gesprekken gehad met transgenders die op latere leeftijd zijn getransformeerd. De psychische belasting voor deze mensen was heel zwaar. Vaak zijn er dan ook een partner en kinderen in het spel.
Ik ben er dan ook voorstander van om al op jonge leeftijd met "behandelen" te beginnen. Ik denk dat ze dan als volwassenen een veel gelukkiger leven leiden.
donderdag 9 januari 2014 om 11:25
donderdag 9 januari 2014 om 19:45
quote:calvijn1 schreef op 09 januari 2014 @ 10:27:
Als een transgender op straat wordt herkend als een 'omgebouwde', is hij/zij dus niet goed gelukt.
Mijn dochter ziet er 100% vrouwelijk uit. Het is absoluut geen man met vrouwenkleding, maar een prachtige meid. Mensen die haar niet kennen zouden nooit denken dat ze qua geslacht nog een jongen is. Maar zodra haar verhaal de ronde doet zijn er mensen die haar omgebouwde noemen. Vreselijke term trouwens 'omgebouwde'. Het heet transformeren en niet ombouwen.
Ze heeft altijd aangegeven dat er iets niet klopte, zodra ze kon praten heeft ze het gezegd. En ze vond mij als 2-3 jarige al hartstikke dom dat ik niet zag dat ze geen jongen was maar een meisje. Ik dacht dat het misschien een fase was maar dat bleek dus niet het geval.
Wat het hebben van spijt betreft: de behandeling bij de VU bestaat uit een lang traject waarin enorm veel gesprekken plaats vinden met een psychiater. Bij vroege aanmelding begint met rond de puberteit met remmers zodat de kenmerken van het geslacht waarin men geboren is niet doorzetten. Ze heeft dus nooit baardgroei gehad, geen adamsappel, geen lage stem. De puberteitsremmers dienen er juist voor om het kind de gelegenheid te geven er goed over na te denken. Mocht dit toch niet zijn wat men wil en stopt met de remmers dan worden de kenmerken van het eigen geslacht duidelijk.
Als een transgender op straat wordt herkend als een 'omgebouwde', is hij/zij dus niet goed gelukt.
Mijn dochter ziet er 100% vrouwelijk uit. Het is absoluut geen man met vrouwenkleding, maar een prachtige meid. Mensen die haar niet kennen zouden nooit denken dat ze qua geslacht nog een jongen is. Maar zodra haar verhaal de ronde doet zijn er mensen die haar omgebouwde noemen. Vreselijke term trouwens 'omgebouwde'. Het heet transformeren en niet ombouwen.
Ze heeft altijd aangegeven dat er iets niet klopte, zodra ze kon praten heeft ze het gezegd. En ze vond mij als 2-3 jarige al hartstikke dom dat ik niet zag dat ze geen jongen was maar een meisje. Ik dacht dat het misschien een fase was maar dat bleek dus niet het geval.
Wat het hebben van spijt betreft: de behandeling bij de VU bestaat uit een lang traject waarin enorm veel gesprekken plaats vinden met een psychiater. Bij vroege aanmelding begint met rond de puberteit met remmers zodat de kenmerken van het geslacht waarin men geboren is niet doorzetten. Ze heeft dus nooit baardgroei gehad, geen adamsappel, geen lage stem. De puberteitsremmers dienen er juist voor om het kind de gelegenheid te geven er goed over na te denken. Mocht dit toch niet zijn wat men wil en stopt met de remmers dan worden de kenmerken van het eigen geslacht duidelijk.
donderdag 9 januari 2014 om 20:07
Turkwaas, ik wil je allereerst bedanken voor alle informatie die je ons geeft. Ik schrok van je eerste reactie, omdat ik de reacties eigenlijk alleen maar positief vond. Maar ik begrijp ook dat dit iets is wat jij van zeer dichtbij meemaakt én dat je de keuze van je kind als moeder voor 100% steunt.
Ik vind het erg leerzaam om te lezen wat het voor je dochter en jullie als gezin betekent om transgender te zijn. Zou je wat meer kunnen vertellen over wat het voor jou heeft betekend? Je geeft aan dat je in eerste instantie dacht dat het een fase was. Maar die fase ging dus niet over. Wanneer kwam het moment dat je bedacht mijn zoon is een dochter? En maakte dat verschil? Uiteindelijk bleef je kind toch dezelfde persoonlijkheid houden?
Ik vind het erg leerzaam om te lezen wat het voor je dochter en jullie als gezin betekent om transgender te zijn. Zou je wat meer kunnen vertellen over wat het voor jou heeft betekend? Je geeft aan dat je in eerste instantie dacht dat het een fase was. Maar die fase ging dus niet over. Wanneer kwam het moment dat je bedacht mijn zoon is een dochter? En maakte dat verschil? Uiteindelijk bleef je kind toch dezelfde persoonlijkheid houden?
donderdag 9 januari 2014 om 20:34
quote:ohbehave schreef op 09 januari 2014 @ 20:07:
Turkwaas, ik wil je allereerst bedanken voor alle informatie die je ons geeft. Ik schrok van je eerste reactie, omdat ik de reacties eigenlijk alleen maar positief vond. Maar ik begrijp ook dat dit iets is wat jij van zeer dichtbij meemaakt én dat je de keuze van je kind als moeder voor 100% steunt.
Ik vind het erg leerzaam om te lezen wat het voor je dochter en jullie als gezin betekent om transgender te zijn. Zou je wat meer kunnen vertellen over wat het voor jou heeft betekend? Je geeft aan dat je in eerste instantie dacht dat het een fase was. Maar die fase ging dus niet over. Wanneer kwam het moment dat je bedacht mijn zoon is een dochter? En maakte dat verschil? Uiteindelijk bleef je kind toch dezelfde persoonlijkheid houden?Als kind speelde hij nooit met jongens speelgoed. Omdat ik nog een oudere zoon heb waren er ook geen meisjesdingen in huis. Ik krijg bezoek ik kom er straks op terug.
Turkwaas, ik wil je allereerst bedanken voor alle informatie die je ons geeft. Ik schrok van je eerste reactie, omdat ik de reacties eigenlijk alleen maar positief vond. Maar ik begrijp ook dat dit iets is wat jij van zeer dichtbij meemaakt én dat je de keuze van je kind als moeder voor 100% steunt.
Ik vind het erg leerzaam om te lezen wat het voor je dochter en jullie als gezin betekent om transgender te zijn. Zou je wat meer kunnen vertellen over wat het voor jou heeft betekend? Je geeft aan dat je in eerste instantie dacht dat het een fase was. Maar die fase ging dus niet over. Wanneer kwam het moment dat je bedacht mijn zoon is een dochter? En maakte dat verschil? Uiteindelijk bleef je kind toch dezelfde persoonlijkheid houden?Als kind speelde hij nooit met jongens speelgoed. Omdat ik nog een oudere zoon heb waren er ook geen meisjesdingen in huis. Ik krijg bezoek ik kom er straks op terug.
zaterdag 11 januari 2014 om 09:20
Bezoek bleef idd lang plakken. Daarna een hele uitgebreide reactie geschreven en op een verkeerd knopje geduwd waardoor de tekst weg was. Maar hier ben ik weer.
Vanaf het moment dat mijn zoontje kon praten heeft hij over zichzelf gepraat in de vrouwelijke rol. Hij kon gewoon niet geloven dat hij een jongen was en geen meisje. Het was voor hem de meest natuurlijke zaak dat hij een meisje was. Hij wilde ook geen jongenskleding aan. Als hij de kans kreeg trok hij zijn kleding uit en maakte zelf 'meisjes'kleding door bijv. een theedoek om zijn middel te knopen of iets uit mijn kledingkast te halen/stiekem te pakken. Als jong kind is dat nog niet zo raar, denk bijv. aan de verkleedkist op de kleuterschool. Er zijn wel meer jongens die zich graag als prinses of zo verkleden. Maar hij was heel stellig in het meisje zijn.
Toen hij 4 was moest ik een week weg voor mijn werk. Om hem wat te troosten had ik beloofd een mooi kadootje mee te nemen. Hij vroeg toen of hij meisjesschoenen mocht. Dus geen speelgoed maar meisjesschoenen. En dat is ook de enige keer dat ik erin meegegaan ben. Want ik besefte toen al wel dat het best wel eens 'echt'zou kunnen zijn, dus geen fase. En ik wilde het niet stimuleren, want dan zou ik misschien mezelf later verwijten gaan maken dat ik hem zo gemaakt heb.
Het was heel moeilijk om te weten hoe we hiermee om konden gaan. En toen hij een jaar of 6 was begon hij zelf te beseffen dat de piemel er niet zo maar af zou vallen. Hij probeerde toen ook meer om jongen te zijn, maar eigenlijk was het een toneelstukje dat dagelijks werd opgevoerd. Hij imiteerde andere jongens en duwde zijn gevoelens weg want hij had inmiddels geleerd dat andere mensen het heel raar vonden. Die periode heeft zo'n anderhalf jaar geduurd, maar ik zag dat hij heel ongelukkig was en echt vocht tegen zijn gevoel.
Tegen het eind van de periode begon hij zich steeds vaker weer als meisje te kleden( op zijn manier dan he bijv. door van een rokje van mij een jurkje te maken) maar dat ging stiekem. Ik vond dan kledingstukken terug onder zijn bed of ergens achter in een kast. Maar het stiekeme werd steeds opener, en hij vertoonde zich steeds vaker in die kleding aan ons.
Op zijn 8ste hebben we hulp gezocht bij een kinder psycholoog en daar hebben we voor het eerst gehoord van de term genderdysforie. En dat er hulp geboden werd in het VU, en dat er een zelfhulp groep was ( Berdache) Vooral aan die zelfhulp groep hebben we heel veel gehad. Want wij hadden geen idee wat we met de situatie aan moesten. Hoe ver ga je er in mee? Wat is goed, wat niet? Moet je het verbieden? Of juist niet? hele moeilijke dillema's. Vooral omdat je als ouder weet dan de beslissing die je op zo'n moment neemt invloed zal hebben op de rest van zijn( maar ook op ons) leven
.
Vanaf het moment dat mijn zoontje kon praten heeft hij over zichzelf gepraat in de vrouwelijke rol. Hij kon gewoon niet geloven dat hij een jongen was en geen meisje. Het was voor hem de meest natuurlijke zaak dat hij een meisje was. Hij wilde ook geen jongenskleding aan. Als hij de kans kreeg trok hij zijn kleding uit en maakte zelf 'meisjes'kleding door bijv. een theedoek om zijn middel te knopen of iets uit mijn kledingkast te halen/stiekem te pakken. Als jong kind is dat nog niet zo raar, denk bijv. aan de verkleedkist op de kleuterschool. Er zijn wel meer jongens die zich graag als prinses of zo verkleden. Maar hij was heel stellig in het meisje zijn.
Toen hij 4 was moest ik een week weg voor mijn werk. Om hem wat te troosten had ik beloofd een mooi kadootje mee te nemen. Hij vroeg toen of hij meisjesschoenen mocht. Dus geen speelgoed maar meisjesschoenen. En dat is ook de enige keer dat ik erin meegegaan ben. Want ik besefte toen al wel dat het best wel eens 'echt'zou kunnen zijn, dus geen fase. En ik wilde het niet stimuleren, want dan zou ik misschien mezelf later verwijten gaan maken dat ik hem zo gemaakt heb.
Het was heel moeilijk om te weten hoe we hiermee om konden gaan. En toen hij een jaar of 6 was begon hij zelf te beseffen dat de piemel er niet zo maar af zou vallen. Hij probeerde toen ook meer om jongen te zijn, maar eigenlijk was het een toneelstukje dat dagelijks werd opgevoerd. Hij imiteerde andere jongens en duwde zijn gevoelens weg want hij had inmiddels geleerd dat andere mensen het heel raar vonden. Die periode heeft zo'n anderhalf jaar geduurd, maar ik zag dat hij heel ongelukkig was en echt vocht tegen zijn gevoel.
Tegen het eind van de periode begon hij zich steeds vaker weer als meisje te kleden( op zijn manier dan he bijv. door van een rokje van mij een jurkje te maken) maar dat ging stiekem. Ik vond dan kledingstukken terug onder zijn bed of ergens achter in een kast. Maar het stiekeme werd steeds opener, en hij vertoonde zich steeds vaker in die kleding aan ons.
Op zijn 8ste hebben we hulp gezocht bij een kinder psycholoog en daar hebben we voor het eerst gehoord van de term genderdysforie. En dat er hulp geboden werd in het VU, en dat er een zelfhulp groep was ( Berdache) Vooral aan die zelfhulp groep hebben we heel veel gehad. Want wij hadden geen idee wat we met de situatie aan moesten. Hoe ver ga je er in mee? Wat is goed, wat niet? Moet je het verbieden? Of juist niet? hele moeilijke dillema's. Vooral omdat je als ouder weet dan de beslissing die je op zo'n moment neemt invloed zal hebben op de rest van zijn( maar ook op ons) leven
.
zaterdag 11 januari 2014 om 09:35
Bij Berdache zagen we andere kinderen die net zo waren, en spraken we andere ouders. Wat een feest van herkenning. Ze organiseerden een familiedag waar we naar toe geweest zijn. daar zijn we naar toe gegaan met het idee dat hij dan een paar keer per jaar( bij de bijeenkomsten van Berdache) 'meisje'mocht zijn. Maar al na de eerste bijeenkomst gaf mijn zoon al aan dat hij altijd als meisje door het leven wilde. Zijn woorden waren: ik wil niet wachten tot ik groot ben, ik wil NU meisje zijn want dat ben ik. En morgen ga ik als meisje naar school. Daar schrokken we natuurlijk enorm van. We hebben toen met hem besproken dat het beter was te wachten omdat hij waarschijnlijk enorm gepest zou worden. Maar dat kon hem allemaal niets schelen. Het zou nog twee weken duren voor de schoolvakantie zou beginnen. Ik ben toen gaan praten op school en na de schoolvakantie is hij als terug gegaan. Dat staat er lekker makkelijk, maar zo makkelijk was het natuurlijk niet.
In de grote vakantie, weg van alles en iedereen, heeft de wisseling plaatsgevonden. Hij is als meisje in de auto gestapt, met een koffertje vol meidenkleding. Vanaf dat moment is het een zij voor mij en heb ik een dochter in plaats van een zoon, zo voelt het echt. In de vakantie konden we als gezin wennen aan de nieuwe situatie, af en toe vergisten we ons nog wel in de naam( ook een nieuwe naam natuurlijk)en dat ging eigenlijk best makkelijk. Ze leek ook echt op een meid.En ik zag dat het goed was.
Na de vakantie heeft ze haar klasgenoten de situatie uitgelegd en hebben alle kinderen een brief meegekregen voor de ouders met daarin ook een uitleg en mogelijkheid tot het stellen van vragen. De meeste kinderen in haar klas hebben het goed geaccepteerd, en de pestkoppen werden ook door andere kinderen aangesproken op hun gedrag.
Ik laat het hier even bij, maar mocht je nog andere vragen hebben dat hoor ik het graag. Wel wil ik nog zeggen dat ik er helemaal geen probleem mee heb, maar mijn zoontje wel heel erg gemist heb.Klinkt misschien raar maar het voelde alsof ik in de rouw was, terwijl ik op hetzelfde moment ook heel erg kon genieten van mijn dochter. Moeilijk om uit te leggen.
In de grote vakantie, weg van alles en iedereen, heeft de wisseling plaatsgevonden. Hij is als meisje in de auto gestapt, met een koffertje vol meidenkleding. Vanaf dat moment is het een zij voor mij en heb ik een dochter in plaats van een zoon, zo voelt het echt. In de vakantie konden we als gezin wennen aan de nieuwe situatie, af en toe vergisten we ons nog wel in de naam( ook een nieuwe naam natuurlijk)en dat ging eigenlijk best makkelijk. Ze leek ook echt op een meid.En ik zag dat het goed was.
Na de vakantie heeft ze haar klasgenoten de situatie uitgelegd en hebben alle kinderen een brief meegekregen voor de ouders met daarin ook een uitleg en mogelijkheid tot het stellen van vragen. De meeste kinderen in haar klas hebben het goed geaccepteerd, en de pestkoppen werden ook door andere kinderen aangesproken op hun gedrag.
Ik laat het hier even bij, maar mocht je nog andere vragen hebben dat hoor ik het graag. Wel wil ik nog zeggen dat ik er helemaal geen probleem mee heb, maar mijn zoontje wel heel erg gemist heb.Klinkt misschien raar maar het voelde alsof ik in de rouw was, terwijl ik op hetzelfde moment ook heel erg kon genieten van mijn dochter. Moeilijk om uit te leggen.
