Entertainment
alle pijlers
Jo Frost nanny on tour
dinsdag 29 mei 2018 om 17:01
De laatste tijd zit ik vaak Jo Frost nanny on Tour terug te kijken.
Vind het erg leuk om te zien, en interessant.
Wat je vaak ziet, is dat Jo zich focust op 2 zaken:
- Straffen en belonen
- Routine (rust/reinheid/regelmaat)
Ik vroeg me af hoe jullie denken over haar opvoedtechniek.
Vaak is het bij ongewenst gedrag stap 1: duidelijke waarschuwing. Stap 2: in de ''naughty courner'' of op een stoel zitten, daarna excuses aanbieden.
Bij herhaaldelijk uit bed komen moeten ouders vaak hun kind domweg stilzwijgend weer in bed leggen, honderdduizend keer. Totdat het kind uiteindelijk eieren voor zijn geld kiest.
Wat vinden jullie hiervan? Zijn er ook mensen die falicant tegen zijn op deze technieken, en waar komen deze opvoedadviezen eigenlijk vandaan?
Ben benieuwd hoe de gemiddelde viva hierover denkt, en ongewenst gedrag aanpakt.
Ik werk zelf in de gehandicaptenzorg, waar de bewoners ook vaak ongewenst gedrag laten zien. Zij zijn ook net kinderen (niet denigrerend bedoeld, maar qua ontwikkelingsniveau).
Er heerst altijd een discussie op de werkvloer, de ene vind dat bewoners duidelijk moeten worden aangepakt, anderen zijn meer van afleiden/activiteiten aanbieden enzovoort.
Zelf geen ervaring met kinderen, want mijn kind is pas 4 maanden.
Vind het erg leuk om te zien, en interessant.
Wat je vaak ziet, is dat Jo zich focust op 2 zaken:
- Straffen en belonen
- Routine (rust/reinheid/regelmaat)
Ik vroeg me af hoe jullie denken over haar opvoedtechniek.
Vaak is het bij ongewenst gedrag stap 1: duidelijke waarschuwing. Stap 2: in de ''naughty courner'' of op een stoel zitten, daarna excuses aanbieden.
Bij herhaaldelijk uit bed komen moeten ouders vaak hun kind domweg stilzwijgend weer in bed leggen, honderdduizend keer. Totdat het kind uiteindelijk eieren voor zijn geld kiest.
Wat vinden jullie hiervan? Zijn er ook mensen die falicant tegen zijn op deze technieken, en waar komen deze opvoedadviezen eigenlijk vandaan?
Ben benieuwd hoe de gemiddelde viva hierover denkt, en ongewenst gedrag aanpakt.
Ik werk zelf in de gehandicaptenzorg, waar de bewoners ook vaak ongewenst gedrag laten zien. Zij zijn ook net kinderen (niet denigrerend bedoeld, maar qua ontwikkelingsniveau).
Er heerst altijd een discussie op de werkvloer, de ene vind dat bewoners duidelijk moeten worden aangepakt, anderen zijn meer van afleiden/activiteiten aanbieden enzovoort.
Zelf geen ervaring met kinderen, want mijn kind is pas 4 maanden.
dinsdag 29 mei 2018 om 17:10
Je kunt ze zeker niet één op één vergelijken met kinderen hoor! Zeker niet.SallySpectra* schreef: ↑29-05-2018 17:08Maar kinderen kun je qua aanpak toch lastig vergelijken met gehandicapten? Ik hoop dat jullie hier tijdens opleidingen of cursussen de nodige kennis over opdoen en niet zomaar een beetje aanrommelen naar gelang de eigen opvoedinzichten?
Maar er zijn ook zeker overeenkomsten. En discussie op de werkvloer, als het gaat om ongewenst gedrag.
En je mag niet aanrommelen, er zijn begeleidingsplannen die worden besproken in het team met de orthopedagogen.
dinsdag 29 mei 2018 om 17:13
Ja maar het grote verschil is dat het doel bij kinderen is om bepaald ongewenst gedrag af te leren, juist omdat ze in staat zijn om te leren en ontwikkelen. Bij bepaalde gehandicapten (hoewel dat per geval zal verschillen) is toch regelmatig juist die mogelijkheid vrij beperkt?Oudewijzeuil schreef: ↑29-05-2018 17:10Je kunt ze zeker niet één op één vergelijken met kinderen hoor! Zeker niet.
Maar er zijn ook zeker overeenkomsten. En discussie op de werkvloer, als het gaat om ongewenst gedrag.
En je mag niet aanrommelen, er zijn begeleidingsplannen die worden besproken in het team met de orthopedagogen.
dinsdag 29 mei 2018 om 17:31
Ben ik niet helemaal mee eens hoor! Je kunt bij verstandelijk gehandicapten met gedragsproblematiek die soms al jaaaaaren ingesleten is, met een goede positieve begeleidingsstijl en aandacht voor een zinvolle invulling van de dag, heel veel bereiken!! En kunnen ze zeker groeien.SallySpectra* schreef: ↑29-05-2018 17:13Ja maar het grote verschil is dat het doel bij kinderen is om bepaald ongewenst gedrag af te leren, juist omdat ze in staat zijn om te leren en ontwikkelen. Bij bepaalde gehandicapten (hoewel dat per geval zal verschillen) is toch regelmatig juist die mogelijkheid vrij beperkt?
Maargoed, doel van dit topic is eigenlijk ook niet zozeer gehandicaptenzorg/begeleiding, meer opvoedtechnieken in het algemeen.
Want je hebt zeker een punt, dat het bij kinderen heel anders ligt, omdat die nog moeten groeien naar volwassenheid.
Weet eigenlijk ook niet zo goed waarom ik mijn werk aanhaalde, waarschijnlijk omdat daar momenteel erg de discussie heerst hoe om te gaan met ongewenst gedrag!
Ben vooral eigenlijk heel benieuwd wat jullie vinden van Jo Frost en haar technieken (raar woord)
dinsdag 29 mei 2018 om 17:34
Ik vind haar manier een prima manier. Het biedt vooral veel duidelijkheiden structuur en daar hou ik van. Zo en zo gaan we het doen, niet anders. En daarna zie je dat er ook weer ruimte is voor het positieve.
Je ziet zo vaak kinderen die echt een loopje nemen met hun ouders, omdat deze maar blijven waarschuwen en de consequenties voor het kind van het ongewenst gedrag niet doorzetten.
Kijk dan ook altijd met veel interesse en zal als zoon ouder is ook zeker wel kunnen terugvallen op deze manier.
Je ziet zo vaak kinderen die echt een loopje nemen met hun ouders, omdat deze maar blijven waarschuwen en de consequenties voor het kind van het ongewenst gedrag niet doorzetten.
Kijk dan ook altijd met veel interesse en zal als zoon ouder is ook zeker wel kunnen terugvallen op deze manier.
Tralalalala
dinsdag 29 mei 2018 om 17:37
Vind ik ook, ik vind het heel goed dat kinderen grenzen krijgen. Maar heb één reservering; vind dat er wel héél snel met een waarschuwing of time-out wordt gehandeld.krullen-bol schreef: ↑29-05-2018 17:34Ik vind haar manier een prima manier. Het biedt vooral veel duidelijkheiden structuur en daar hou ik van. Zo en zo gaan we het doen, niet anders. En daarna zie je dat er ook weer ruimte is voor het positieve.
Je ziet zo vaak kinderen die echt een loopje nemen met hun ouders, omdat deze maar blijven waarschuwen en de consequenties voor het kind van het ongewenst gedrag niet doorzetten.
Kijk dan ook altijd met veel interesse en zal als zoon ouder is ook zeker wel kunnen terugvallen op deze manier.
Je kunt soms ook doelbewust negatief gedrag negeren, zodat kind dat geen aandacht krijgt op het negatieve gedrag.
Of met humor afleiden als kind iets niet wil of dwars is. Nu is het wel vaak een soort strijd, wie heeft de langste adem/is het sterkst en daar wordt naar geluisterd.
dinsdag 29 mei 2018 om 18:31
Dat is omdat de kinderen in dat programma 'ontspoord' zijn. Althans.. Zo worden ze aangemeld. Vaak blijken dan een paar kleine veranderingen al voldoende te zijn om ze zich te laten gedragen zoals ouders van ze verwachten. Maar daarvoor moet je eerst consequent en duidelijk zijn. Als de kinderen eenmaal snappen dat fout gedrag resulteert in de strafstoel dan kun je er ook op een andere manier mee omgaan. Maar dat moet er eerst ingesleten worden. Negatief gedrag negeren en met humor afleiden komt in een later stadium dan wel. Er moet eerst structuur en duidelijkheid komen.Oudewijzeuil schreef: ↑29-05-2018 17:37Vind ik ook, ik vind het heel goed dat kinderen grenzen krijgen. Maar heb één reservering; vind dat er wel héél snel met een waarschuwing of time-out wordt gehandeld.
Je kunt soms ook doelbewust negatief gedrag negeren, zodat kind dat geen aandacht krijgt op het negatieve gedrag.
Of met humor afleiden als kind iets niet wil of dwars is. Nu is het wel vaak een soort strijd, wie heeft de langste adem/is het sterkst en daar wordt naar geluisterd.
dinsdag 29 mei 2018 om 19:22
Zo zwart wit zie ik het niet hoor haar techniek. Want zoals in de reactie hierboven de gevallen die je ziet zijn natuurlijk best extreem.Oudewijzeuil schreef: ↑29-05-2018 17:37Vind ik ook, ik vind het heel goed dat kinderen grenzen krijgen. Maar heb één reservering; vind dat er wel héél snel met een waarschuwing of time-out wordt gehandeld.
Je kunt soms ook doelbewust negatief gedrag negeren, zodat kind dat geen aandacht krijgt op het negatieve gedrag.
Of met humor afleiden als kind iets niet wil of dwars is. Nu is het wel vaak een soort strijd, wie heeft de langste adem/is het sterkst en daar wordt naar geluisterd.
Denk dat je dus prima een mix kan maken van de manier van Jo Frost wat jij zegt negeren, afleiden, humor.
Tralalalala
dinsdag 29 mei 2018 om 19:57
Zijn het oude of recentere afleveringen die je kijkt? Een tijd geleden zag ik een meer recente aflevering van haar waar ik zag dat haar aanpak meer genuanceerd is in de loop van de jaren en ze ook nog meer ruimte maakt voor het aansluiten bij het kind. Hiervoor was haar aanpak veel meer gedragsmatig, zoals genoemd in de OP. Al was het nooit alléén zo, dit zette ze vaak in om weer duidelijkheid en structuur te creëren om dan ook meer ruimte te kunnen hebben voor positieviteit. Ik vond voorheen dat ze hierin te kort door de bocht kon gaan, maar in de laatste aflevering die ik van haar heb gezien vond ze een mooie balans naar mijn idee en droeg ze dit ook uit aan de ouder; het belang van je kind echt zien, wat er achter het gedrag zit en hierbij aansluiten terwijl je zelf de regie in handen houdt en duidelijkheid en structuur biedt.
dinsdag 29 mei 2018 om 20:12
Het valt me vaak op dat deze ouders het humor-gen missen. Zelf vrij beperkend zijn met 'hoe het heurt' en deze verwachtingen op hun kind projecteren en niét begrijpen dat het kind dat allemaal niet gewoon vanzelf weet...weinig huishoudens waar humor, pret, creativiteit, een individu mogen zijn, eigen mening hebben, etc. aanwezig is.
Ik vind het jammer dat het kind direct betrokken wordt bij de fouten herstellen die bij de ouders liggen (op een filmpje kijken van ouders na). Nanny Jo straft wel de kinderen in bijzijn van ouders... maar wanneer ze de ouders streng toespreekt mag het kind daar niet bij aanwezig zijn..
Dit houd die rare ouder-kind relatie in stand die naar mijn mening niet ideaal is; te ver van elkaar afligt. Te baas boven baas. Als een kind ziet dat jij ook niet perfect bent en daar over gepraat mag en kan worden met elkaar denk ik dat dat veel meerwaarde kan hebben in een ouder-kind relatie.
En mensen; meer.. ruimte, minder verwachtingen uiten en oordelen en neem je tijd en rust voor je antwoord..
Is iets wat bij mij erg hielp.
Jaren ook met mensen met een verstandelijke beperking gewerkt (kinderen en jong-volwassen, hoog niveau) en ik merkte met mijn (en andere collega's) dat er meer een vertrouwensband was dan met andere collega's die een andere methode hanteerde. Ik ga het verschil proberen uitleggen met 1 (extreem, blijft het langst hangen) voorbeeld.
Een cliënt van net 18 is begeleid op zichzelf gaan wonen. Geestelijk is hij 12. Ik ga er langs en vol trots laat hij zien wat hij heeft gekocht online deze week! Porno-DVD's. Hij ging ze direct allemaal laten zien (de hoesjes). 'Deze is mijn lievelings! Deze is ook heel leuk en heb ik al 3x keer gekeken! Deze is ook heel tof vind je ook niet? Tof he!'. Als een kind zo blij. Ik heb geluisterd en een beetje geknikt. Toen zijn verhaal klaar was heb ik gezegd 'Nou, Tom. Ik ben erg blij voor jou dat je zo blij bent met je nieuwe DVD's. DVD's met blote vrouwen er op is iets wat veel mensen leuk vinden om te kijken, maar iets wat ze in hun eentje doen. Mensen vinden het niet fijn om er over te praten. Je kunt ze beter niet aan andere mensen laten zien of er met andere mensen over praten. Gewoon naar kijken en genieten.'
De situatie in de vergadering gegooid omdat ik me zorgen maakte over 'het zaken bestellen online' en of dit niet een punt is om te bekijken of hij vatbaar is om in schulden te belanden of gescamd kan worden.
Het werd een strijd van 6 tegen 6. Niet iedereen even extreem als de ander.. maar ik schrok van een aantal zéér directe emotioneel heftige opmerkingen;
- Wat? Ik was meteen weggelopen en had gezegd dat hij moest oprotten met die vieze zooi.
- Ik had ze meteen afgepakt en gezegd dat hij die niet meer mag bestellen. Getver.
- We moeten zijn internet en TV opzeggen zodat hij geen porno meer kan kijken.
Ik vind dit zó direct negatief, kort, geen ruimte laten om iemand zichzelf te laten zijn...als je zulke reacties als kind/cliënt te horen krijgt elke keer als je iets 'fout' doet... geen wonder dat er dan geen vertrouwensband ontstaat...
Om het in jonger kind-perspectief te plaatsen; een peuter die uitgebreid in het openbaar haar/zijn geslachtsdeel heeft ontdekt en ontbloot loopt te ontdekken. Ik kan me niét voorstellen dat het nut heeft om daar direct tegen te schreeuwen dat dat niet mag en het naar de kamer/notty chair te sturen. Daar geef je een kind het gevoel mee dat het iets zwáár fouts doet wat een kind dan nog niet kan begrijpen wat er fout aan is. Maar het kan wél voelen dat er tegen wordt geschreeuwd en gestraft wordt om een voor hem/haar onduidelijke reden. Idem met op de muren tekenen. Uitleggen dat je het heel mooi vind, maar het niet hoort op muren, en het kind betrekken bij schoonmaken, vragen of het kind het op papier wil doen en die op de muur hangen, kan ook...
Ik zie vaak in haar programma's dat iedereen zo uptight is en vraag me af of ze nu daadwerkelijk nóóit hadden kunnen bedenken dat een net/schoon/geordend huishouden hebben moeilijker is met kinderen. Blergh. Het is vaak óf dat, of een kind heeft daadwerkelijk een syndroom/stoornis en hoort dus ook niet in dat programma thuis.
Bros before hoes
dinsdag 29 mei 2018 om 20:18
Ik kan hier zo ontzettend pissig van worden hé. Honden, kinderen, katten en ja ook gehandicapten zijn INDIVIDUEN géén massa product waar je ff een gebruiksaanwijzing voor kunt krijgen.
Wanneer gaan hulpverleners, scholen en instellingen nou eens inzien dat je dat PER PERSOON moet bekijken en niet volgens een van te voren voor algemene doelen opgesteld protocol.
De eerste school van zoon was er ook zo een. Jaaaa maar DIT moet volgens het boekje , dat geeft rust zegt het boekje, dat moeten we zo doen want daar worden ZE rustig van.
Mijn zoon , en jouw patiënten TO zijn géén ZE het is een INDIVIDU.
Hoe doe je dat in het dagelijks leven? Ook altijd dezelfde aanpak? Of klaag je tegen de wat onzekere collega nou toch net ff anders dan tegen die met die grote bek.
Waar de een bij gebaat is werkt bij de ander absoluut averechts. Zou fijn zijn als men dat eens doorkreeg.
Wanneer gaan hulpverleners, scholen en instellingen nou eens inzien dat je dat PER PERSOON moet bekijken en niet volgens een van te voren voor algemene doelen opgesteld protocol.
De eerste school van zoon was er ook zo een. Jaaaa maar DIT moet volgens het boekje , dat geeft rust zegt het boekje, dat moeten we zo doen want daar worden ZE rustig van.
Mijn zoon , en jouw patiënten TO zijn géén ZE het is een INDIVIDU.
Hoe doe je dat in het dagelijks leven? Ook altijd dezelfde aanpak? Of klaag je tegen de wat onzekere collega nou toch net ff anders dan tegen die met die grote bek.
Waar de een bij gebaat is werkt bij de ander absoluut averechts. Zou fijn zijn als men dat eens doorkreeg.
dinsdag 29 mei 2018 om 20:21
Nou ja soms denk ik idd en soms wil ik haar wel door het scherm trekken omdat ze het in mijn ogen helemaal fout doet.Oudewijzeuil schreef: ↑29-05-2018 17:31
Ben vooral eigenlijk heel benieuwd wat jullie vinden van Jo Frost en haar technieken (raar woord)
Niet ieder kind moet de hoek in. En dat terugleggen in bed loopt ook mijn bloed van weg.
Behalve heel af en toe. Maar eigenlijk vind ik altijd dat de ouders de hoek in moeten.
dinsdag 29 mei 2018 om 22:00
Heel mooi verwoord en ik ben het volledig met je eens!StefBros schreef: ↑29-05-2018 20:12Het valt me vaak op dat deze ouders het humor-gen missen. Zelf vrij beperkend zijn met 'hoe het heurt' en deze verwachtingen op hun kind projecteren en niét begrijpen dat het kind dat allemaal niet gewoon vanzelf weet...weinig huishoudens waar humor, pret, creativiteit, een individu mogen zijn, eigen mening hebben, etc. aanwezig is.
Ik vind het jammer dat het kind direct betrokken wordt bij de fouten herstellen die bij de ouders liggen (op een filmpje kijken van ouders na). Nanny Jo straft wel de kinderen in bijzijn van ouders... maar wanneer ze de ouders streng toespreekt mag het kind daar niet bij aanwezig zijn..
Dit houd die rare ouder-kind relatie in stand die naar mijn mening niet ideaal is; te ver van elkaar afligt. Te baas boven baas. Als een kind ziet dat jij ook niet perfect bent en daar over gepraat mag en kan worden met elkaar denk ik dat dat veel meerwaarde kan hebben in een ouder-kind relatie.
En mensen; meer.. ruimte, minder verwachtingen uiten en oordelen en neem je tijd en rust voor je antwoord..
Is iets wat bij mij erg hielp.
Jaren ook met mensen met een verstandelijke beperking gewerkt (kinderen en jong-volwassen, hoog niveau) en ik merkte met mijn (en andere collega's) dat er meer een vertrouwensband was dan met andere collega's die een andere methode hanteerde. Ik ga het verschil proberen uitleggen met 1 (extreem, blijft het langst hangen) voorbeeld.
Een cliënt van net 18 is begeleid op zichzelf gaan wonen. Geestelijk is hij 12. Ik ga er langs en vol trots laat hij zien wat hij heeft gekocht online deze week! Porno-DVD's. Hij ging ze direct allemaal laten zien (de hoesjes). 'Deze is mijn lievelings! Deze is ook heel leuk en heb ik al 3x keer gekeken! Deze is ook heel tof vind je ook niet? Tof he!'. Als een kind zo blij. Ik heb geluisterd en een beetje geknikt. Toen zijn verhaal klaar was heb ik gezegd 'Nou, Tom. Ik ben erg blij voor jou dat je zo blij bent met je nieuwe DVD's. DVD's met blote vrouwen er op is iets wat veel mensen leuk vinden om te kijken, maar iets wat ze in hun eentje doen. Mensen vinden het niet fijn om er over te praten. Je kunt ze beter niet aan andere mensen laten zien of er met andere mensen over praten. Gewoon naar kijken en genieten.'
De situatie in de vergadering gegooid omdat ik me zorgen maakte over 'het zaken bestellen online' en of dit niet een punt is om te bekijken of hij vatbaar is om in schulden te belanden of gescamd kan worden.
Het werd een strijd van 6 tegen 6. Niet iedereen even extreem als de ander.. maar ik schrok van een aantal zéér directe emotioneel heftige opmerkingen;
- Wat? Ik was meteen weggelopen en had gezegd dat hij moest oprotten met die vieze zooi.
- Ik had ze meteen afgepakt en gezegd dat hij die niet meer mag bestellen. Getver.
- We moeten zijn internet en TV opzeggen zodat hij geen porno meer kan kijken.
Ik vind dit zó direct negatief, kort, geen ruimte laten om iemand zichzelf te laten zijn...als je zulke reacties als kind/cliënt te horen krijgt elke keer als je iets 'fout' doet... geen wonder dat er dan geen vertrouwensband ontstaat...
Om het in jonger kind-perspectief te plaatsen; een peuter die uitgebreid in het openbaar haar/zijn geslachtsdeel heeft ontdekt en ontbloot loopt te ontdekken. Ik kan me niét voorstellen dat het nut heeft om daar direct tegen te schreeuwen dat dat niet mag en het naar de kamer/notty chair te sturen. Daar geef je een kind het gevoel mee dat het iets zwáár fouts doet wat een kind dan nog niet kan begrijpen wat er fout aan is. Maar het kan wél voelen dat er tegen wordt geschreeuwd en gestraft wordt om een voor hem/haar onduidelijke reden. Idem met op de muren tekenen. Uitleggen dat je het heel mooi vind, maar het niet hoort op muren, en het kind betrekken bij schoonmaken, vragen of het kind het op papier wil doen en die op de muur hangen, kan ook...
Ik zie vaak in haar programma's dat iedereen zo uptight is en vraag me af of ze nu daadwerkelijk nóóit hadden kunnen bedenken dat een net/schoon/geordend huishouden hebben moeilijker is met kinderen. Blergh. Het is vaak óf dat, of een kind heeft daadwerkelijk een syndroom/stoornis en hoort dus ook niet in dat programma thuis.
Ik ben ervan overtuigd dat je met complimenten/afleiden van ongewenst gedrag door zinvolle activiteiten aanbieden/positief zijn en humor veel meer bereikt dan met domweg straffen en het kind net zolang in de hoek zetten tot zijn/haar wil gebroken is.
dinsdag 29 mei 2018 om 22:03
Ja, misschien is dat het. Maar wat ik dan zo jammer vind, is dat de focus wordt gelegd op het probleemgedrag, dat het kind laat zien.MrsLady schreef: ↑29-05-2018 18:31Dat is omdat de kinderen in dat programma 'ontspoord' zijn. Althans.. Zo worden ze aangemeld. Vaak blijken dan een paar kleine veranderingen al voldoende te zijn om ze zich te laten gedragen zoals ouders van ze verwachten. Maar daarvoor moet je eerst consequent en duidelijk zijn. Als de kinderen eenmaal snappen dat fout gedrag resulteert in de strafstoel dan kun je er ook op een andere manier mee omgaan. Maar dat moet er eerst ingesleten worden. Negatief gedrag negeren en met humor afleiden komt in een later stadium dan wel. Er moet eerst structuur en duidelijkheid komen.
Dat gedrag is m.i. maar het topje van de ijsberg. De oorzaak van het gedrag, komt maar beperkt aan bod.
Soms komt Jo binnen in een gezin, waarin de ouders net gescheiden zijn. Het kind laat ongewenst gedrag zien, maar er wordt met geen woord gerept over de scheiding en de vraag of het kind bijvoorbeeld moeite zou kunnen hebben met verwerken.
Het kind wordt in plaats daarvan duidelijk aangepakt en in de hoek gezet, of driehonderd keer stilzwijgend in bed gelegd.
Ik heb inderdaad vooral de wat oudere afleveringen gekeken. Zal nu de nieuwere afleveringen eens gaan kijken, ben benieuwd
dinsdag 29 mei 2018 om 22:06
Wat jammer dat je gelijk zo pissig wordt. En verondersteld dat ik een gebruiksaanwijzing vraag, om altijd op die manier te handelen.nina1966 schreef: ↑29-05-2018 20:18Ik kan hier zo ontzettend pissig van worden hé. Honden, kinderen, katten en ja ook gehandicapten zijn INDIVIDUEN géén massa product waar je ff een gebruiksaanwijzing voor kunt krijgen.
Wanneer gaan hulpverleners, scholen en instellingen nou eens inzien dat je dat PER PERSOON moet bekijken en niet volgens een van te voren voor algemene doelen opgesteld protocol.
De eerste school van zoon was er ook zo een. Jaaaa maar DIT moet volgens het boekje , dat geeft rust zegt het boekje, dat moeten we zo doen want daar worden ZE rustig van.
Mijn zoon , en jouw patiënten TO zijn géén ZE het is een INDIVIDU.
Hoe doe je dat in het dagelijks leven? Ook altijd dezelfde aanpak? Of klaag je tegen de wat onzekere collega nou toch net ff anders dan tegen die met die grote bek.
Waar de een bij gebaat is werkt bij de ander absoluut averechts. Zou fijn zijn als men dat eens doorkreeg.
Je hebt natuurlijk helemaal gelijk, dat je altijd te maken hebt met individuen, dat is juist wat de zaak zo ontzettend complex maakt.
Dat zie ik ook zeker in mijn werk wel terug. En moeders vast ook bij hun kinderen. Waar het ene kind veel baat bij heeft, hoeft voor het andere kind niet, of in veel mindere mate, nodig te zijn. Zoals het stellen van duidelijke grenzen of het vasthouden van een voorspelbaar ritme in de daginvulling en gebeurtenissen e.d.
Daarom vind ik ook wel, dat in het programma van Jo Frost vaak dezelfde handelswijze wordt gebruikt bij allerlei verschillende kinderen, in allerlei verschillende leefsituaties en met allerlei verschillende karakters.
En bovendien bestaat het gedrag niet zomaar. Het heeft altijd een oorzaak. Het zijn niet gewoon vervelende rotkinderen die de baas willen spelen, en eens goed hun vet moeten krijgen, vind ik.
Ik vind straffen zonder de oorzaak helder te krijgen, dus symptoombestrijding eigenlijk.
dinsdag 29 mei 2018 om 22:09
helemaal mee eens.StefBros schreef: ↑29-05-2018 20:12Het valt me vaak op dat deze ouders het humor-gen missen. Zelf vrij beperkend zijn met 'hoe het heurt' en deze verwachtingen op hun kind projecteren en niét begrijpen dat het kind dat allemaal niet gewoon vanzelf weet...weinig huishoudens waar humor, pret, creativiteit, een individu mogen zijn, eigen mening hebben, etc. aanwezig is.
Ik vind het jammer dat het kind direct betrokken wordt bij de fouten herstellen die bij de ouders liggen (op een filmpje kijken van ouders na). Nanny Jo straft wel de kinderen in bijzijn van ouders... maar wanneer ze de ouders streng toespreekt mag het kind daar niet bij aanwezig zijn..
Dit houd die rare ouder-kind relatie in stand die naar mijn mening niet ideaal is; te ver van elkaar afligt. Te baas boven baas. Als een kind ziet dat jij ook niet perfect bent en daar over gepraat mag en kan worden met elkaar denk ik dat dat veel meerwaarde kan hebben in een ouder-kind relatie.
woensdag 30 mei 2018 om 22:14
Ik vind dit een beetje een vreemde vergelijking van je. Jo Frost straft de kinderen waar de ouders bij zijn om ouders te leren hoe ze dat moeten aanpakken. Ze doet het gewoon letterlijk voor aan ouders en doet het nooit onterecht en zonder waarschuwing vooraf.StefBros schreef: ↑29-05-2018 20:12[...]
Ik vind het jammer dat het kind direct betrokken wordt bij de fouten herstellen die bij de ouders liggen (op een filmpje kijken van ouders na). Nanny Jo straft wel de kinderen in bijzijn van ouders... maar wanneer ze de ouders streng toespreekt mag het kind daar niet bij aanwezig zijn..
Dit houd die rare ouder-kind relatie in stand die naar mijn mening niet ideaal is; te ver van elkaar afligt. Te baas boven baas. Als een kind ziet dat jij ook niet perfect bent en daar over gepraat mag en kan worden met elkaar denk ik dat dat veel meerwaarde kan hebben in een ouder-kind relatie.
[...]
Ouders aanspreken waar de kinderen bij zijn is gewoon compleet onhandig. Kinderen hoeven niet te leren van de aanpak van Jo Frost richting ouders. Daarnaast begrijpen kinderen veel van hetgeen gezegd wordt niet en kunnen ze het compleet verkeerd interpreteren. Ouders moeten het begrijpen en niet de kinderen. Als je het dan in kindertaal uit gaat leggen waardoor de kinderen het ook begrijpen dan is het de vraag in hoeverre ouders er nog iets mee doen. En als laatste kunnen kinderen dan ook nog heel leuk (als ze het wel begrijpen) daar op gaan inspelen bij hun ouders, ze tegen elkaar uitspelen of gaan misbruiken. Dat kun je al helemaal niet gebruiken en dan ben je nog verder van huis dan je al was. Ik snap dus heel goed waarom het bij de kinderen wel met ouders erbij wordt gedaan (en dat is vaak maar éénmalig, want daarna moeten ouders het overnemen en zelf oefenen) en waarom het bij ouders niet met de kinderen erbij wordt gedaan.
woensdag 30 mei 2018 om 22:24
Dat dus. Hartstikke leuk allemaal dat kinderen kunnen leren van hun ouders als die zich kwetsbaar opstellen, maar dat is hier niet aan de orde. Dit zijn geen puberende kinderen, dit zijn veelal kleuters en peuters. Die zitten totaal nog niet op dat metacognitieve niveau .MrsLady schreef: ↑30-05-2018 22:14Ik vind dit een beetje een vreemde vergelijking van je. Jo Frost straft de kinderen waar de ouders bij zijn om ouders te leren hoe ze dat moeten aanpakken. Ze doet het gewoon letterlijk voor aan ouders en doet het nooit onterecht en zonder waarschuwing vooraf.
Ouders aanspreken waar de kinderen bij zijn is gewoon compleet onhandig. Kinderen hoeven niet te leren van de aanpak van Jo Frost richting ouders. Daarnaast begrijpen kinderen veel van hetgeen gezegd wordt niet en kunnen ze het compleet verkeerd interpreteren. Ouders moeten het begrijpen en niet de kinderen. Als je het dan in kindertaal uit gaat leggen waardoor de kinderen het ook begrijpen dan is het de vraag in hoeverre ouders er nog iets mee doen. En als laatste kunnen kinderen dan ook nog heel leuk (als ze het wel begrijpen) daar op gaan inspelen bij hun ouders, ze tegen elkaar uitspelen of gaan misbruiken. Dat kun je al helemaal niet gebruiken en dan ben je nog verder van huis dan je al was. Ik snap dus heel goed waarom het bij de kinderen wel met ouders erbij wordt gedaan (en dat is vaak maar éénmalig, want daarna moeten ouders het overnemen en zelf oefenen) en waarom het bij ouders niet met de kinderen erbij wordt gedaan.
donderdag 31 mei 2018 om 15:23
Ik bedoel niet dat er van alles uitgelegd moet worden aan kinderen. Dat Nanny Jo exact hetzelfde aan kinderen moet vertellen dan dat ze aan de ouders verteld etc.MrsLady schreef: ↑30-05-2018 22:14Ik vind dit een beetje een vreemde vergelijking van je. Jo Frost straft de kinderen waar de ouders bij zijn om ouders te leren hoe ze dat moeten aanpakken. Ze doet het gewoon letterlijk voor aan ouders en doet het nooit onterecht en zonder waarschuwing vooraf.
Ouders aanspreken waar de kinderen bij zijn is gewoon compleet onhandig. Kinderen hoeven niet te leren van de aanpak van Jo Frost richting ouders. Daarnaast begrijpen kinderen veel van hetgeen gezegd wordt niet en kunnen ze het compleet verkeerd interpreteren. Ouders moeten het begrijpen en niet de kinderen. Als je het dan in kindertaal uit gaat leggen waardoor de kinderen het ook begrijpen dan is het de vraag in hoeverre ouders er nog iets mee doen. En als laatste kunnen kinderen dan ook nog heel leuk (als ze het wel begrijpen) daar op gaan inspelen bij hun ouders, ze tegen elkaar uitspelen of gaan misbruiken. Dat kun je al helemaal niet gebruiken en dan ben je nog verder van huis dan je al was. Ik snap dus heel goed waarom het bij de kinderen wel met ouders erbij wordt gedaan (en dat is vaak maar éénmalig, want daarna moeten ouders het overnemen en zelf oefenen) en waarom het bij ouders niet met de kinderen erbij wordt gedaan.
Ik bedoel dat ik het scheef vind dat de kinderen gestraft mogen worden in het bijzijn van de ouders, maar de kinderen er niet bij mogen zijn als de ouders gestraft worden. Dit geeft een verkeerd beeld van ouders naar het kind toe. Alsof het magische perfecte wezens zijn en het de bedoeling is dat jij ook exact zo perfect wordt (wat je nooit lukt, want je zien énkel de 'perfecte' kanten van je ouders).
Je hoeft tegen je peuter niet te vertellen dat het slecht tussen pappa en mamma gaat omdat hij geen stijve meer kan krijgen tijdens de seks.. maar je kwetsbare kant laten zien 'mamma is vandaag verdrietig', en niet eeuwig dat perfecte masker proberen op te houden voor je kind, geeft naar mijn mening een betere vertrouwensband; het kind leert dat het mag en je er over mag praten als je je even niet zo goed voelt. Dat kind zal ook eerder naar je toe komen wanneer het ergens mee zit dan wanneer het (onbewust) is aangeleerd dat volwassenen perfect zijn en 'we over sommige dingen beter niet kunnen praten, wat moeten de buren wel niet denken, etc.'
En terugkomend op 'mensen met een verstandelijke beperking zijn niet te vergelijken met kinderen en blabla'. Uiteraard is iedereen een individu. Maar mensen die met kinderen of mensen met een beperking werken hebben allen jarenlang Pedagogiek gestudeerd. Opvoedkunde. Ze hebben diverse methoden en technieken uitgebreid bestudeert die te maken hebben met zaken aanleren bij mensen. Veel van deze methoden zijn niet anders wanneer je met kinderen, volwassen, mensen met een beperking, etc. werkt. Welke nu de juiste methode is verschillen de meningen over. Maar ik vind niet dat je kunt zeggen dat TO haar 'opvoed-methodes' bij verstandelijke gehandicapten moet laten en ze niet over kinderen mag beginnen (er zijn overigens ook verstandelijk beperkte kinderen...). ZIJ is degene die Pedagogiek heeft gestudeerd, en heeft meer verstand welke methodes universeel gebruikt kunnen worden dan jij (voor het gemak neem ik aan dat jij geen Pedagogiek hebt gestudeerd, want anders zou je waarschijnlijk anders reageren).
Het is een beetje zeggen dat een lerares die al 20 jaar voor de klas staat niks weet over kinderen omdat ze er zelf geen heeft...
Bros before hoes
