Entertainment
alle pijlers
Naa...wat een stom Viva-verhaal!
woensdag 14 oktober 2009 om 17:51
Efkes horen of anderen het 'Aan Viva Verteld' in de laatste Viva ook zo idioot vonden....normaal gesproken zijn dat zeer heftige, lezenswaardige verhalen over allerhande ergs...en nu? Nu gaat het over een vrouw die....zwanger werd! Serieus! Ik heb met open mond zitten lezen met het gevoel 'en NU komt er iets bijzonders'...maar dat bleef uit! Naja, niets wat m'n dag verpest ofzo, maar ik vind de Viva de laatste tijd sowieso een beetje raar worden. Het lijkt of ze niet zo goed richting kunnen kiezen. Met als dieptepunt die Free Arie-posteractie van laatst (nooit geen ene poster achter een raam gezien....)Okee, waren er meer mensen die dit laatste Viva-verhaal echt te achterlijk voor woorden vonden?
't Is al met al een heel gedoe
woensdag 14 oktober 2009 om 19:53
! Ik kocht ze altijd, maar sinds een half jaar vind ik er geen **** meer aan en laat ik ze dus liggen. Maar het forum vind ik juist weer top!
woensdag 14 oktober 2009 om 19:57
Ik weet niet hoor maar jullie weten toch dat de Viva voor een bepaalde doelgroep is. Misschien ben je die doelgroep wel ontgroeit???? Dat is nl ook de bedoeling. Op een gegeven moment sluit hij dus niet meer aan bij je interesses en wordt het tijd voor een ander blad. Esta misschien
Verander wat je niet kunt accepteren en accepteer wat je niet kunt veranderen
woensdag 14 oktober 2009 om 19:58
Nadat Viva voor de 5e keer in een half jaar alle verhalen ging herhalen heb ik mijn abonnement opgezegd. Het forum is echt het enige leuke aan de Viva.
Maar dat zal ook wel mijn leeftijd zijn Ben nu bijna 35 en denk dat ik wel buiten de Vivadoelgroep val.
Het meest klaar was ik met weer een verhaal over dildo's enzo.
Maar dat zal ook wel mijn leeftijd zijn Ben nu bijna 35 en denk dat ik wel buiten de Vivadoelgroep val.
Het meest klaar was ik met weer een verhaal over dildo's enzo.
woensdag 14 oktober 2009 om 20:35
woensdag 14 oktober 2009 om 20:39
woensdag 14 oktober 2009 om 21:12
Marieke (30): "Ik heb altijd kinderen gewild, al vanaf dat ik heel jong was. En het liefst voor mijn dertigste. Ik had op het vwo al een standaard carriereplanning in mijn hoofd: studeren, werken en dan kinderen. Dit idee heeft me eigenlijk nooit meer losgelaten. Waarschijnlijk ook doordat mijn ouders laat kinderen kregen. Mijn moeder was 32 en mijn vader 34 toen ik geboren werd, wat laat was voor hun generatie. Mijn vader overleed vier jr geleden aan kanker. Hij was pas 62, veel te jong vind ik. Ik hoop dat ik wel mijn kleinkinderen mag meemaken. De dood van mijn vader speelde zeker mee in de keuze om snel met kinderen te beginnen. Toch liepen de zaken anders dan ik voor ogen had.
Ik ontmoette Erik, een vriend van een vriend, in de kroeg tijdens mijn studie. Ik was 24, hij twee jaar ouder. Hij stapte spontaan op me af en zei: "Hoi ik ben Erik". Ik was in een oogopslag verliefd. Vooral zijn ongedwongenheid en uitstraling trokken mij aan. Het klikte meteen goed. Na een korte tijd gingen we al op de zolderverdieping bij zijn ouders in Amsterdam wonen. Een jaar later vonden we een leuk tweekamerappartement in Oud-Zuid. Hier wonen we nu 3 jaar. Er was niet echt een moment dat ik dat van: ja, hij is de vader van mijn kinderen. Dat is zogegroeid. Erik is turnleraar en ik heb hem vaak zien lesgeven. Hij heeft veel geduld met kinderen. Een soort vaderfiguur: streng maar ook rechtvaardig. Erik heeft altijd kinderen gewild. Liefst een stuk of 3. Hij wilde er eerder aan beginnen dan ik. Ik twijfelde omdat mijn carriere traag op gang kwam.
Studeren verliep niet volgens plan. Na een half jaar farmacie ben ik film en televisiewetenschappen gaan studeren. Dat was een hartstikke leuke studie, alleen kon ik er na mijn afstuderen geen baan in krijgen. Ik kreeg telkens te horen dat ik te weinig ervaring had, daar word je op een gegeven moment wel moedeloos van. Daarom heb ik de postdoctorale studie informatiemanagement gedaan. Na die opleiding was het na drie sollicitaties al raak, dat was nog voordat de crisis echt heftig werd. Sinds oktober vorig jaar ben ik projectleider ICT bij de overheid. Ik ben de schakel tussen verschillende partijen en stuur diverse professionals aan. Vlak na mijn proeftijd werd ik zwanger.
Ik wilde eigenlijk nog even wachten en twijfelde erg over wat een goed moment zou zijn om zwanger te worden. Mentaal was ik al aan het moederschap toe, maar toch durfde ik die stap niet te nemen. Ik wilde mezelf eerst in mijn nieuwe baan bewijzen en iets hebben neergezet voordat ik met zwangerschapsverlof zou moeten. In deze crisistijden verlang je toch naar zekerheid, zeker omdat Erik in september de lerarenopleiding wil gaan volgen en dan minder kan werken. Aan de andere kant kan het lang duren voordat je zwwanger wordt. Voor hetzelfde geld zou het nog drie jaar duren. Dan zou ik al 33 zijn, nog ouder dan toen mijn moeder mij kreeg. Erik vond dat we niet te lang moesten wachten. "Er is in principe altijd wel een reden te bedenken om het niet te doen", zei hij. En: "straks ben je gewend aan je nieuwe baan en dan krijg je misshien wel een andere functie". Hij had gelijk en ondertussen werd ik er niet jonger op. Op een avond in november waren we met mijn oom en tante naar een klassiek concert geweest. Het was gezellig en we hadden wat champagne gedronken. Erik en ik fietsten in een vrolijke bui naar huis. Het leek mij een goede avond om het te proberen. Tot dat moment vreeen Erik en ik met condoom, want ik was al een half jaar gestopt met de pil. Daar stop ik wel vaker een tijdje mee, want mijn emoties worden er behoorlijk door afgevlakt. Twee weken na die avond dacht ik eigenlijk al dat ik zwanger was. Normaal gesproken heb ik rug en hoofdpijn als ik ongesteld moet worden en ben ik emotioneel. Nu niet. Maar ik had wel heel gevoelige borsten en ik was drie dagen over rijd.
WV momentje
Ik ontmoette Erik, een vriend van een vriend, in de kroeg tijdens mijn studie. Ik was 24, hij twee jaar ouder. Hij stapte spontaan op me af en zei: "Hoi ik ben Erik". Ik was in een oogopslag verliefd. Vooral zijn ongedwongenheid en uitstraling trokken mij aan. Het klikte meteen goed. Na een korte tijd gingen we al op de zolderverdieping bij zijn ouders in Amsterdam wonen. Een jaar later vonden we een leuk tweekamerappartement in Oud-Zuid. Hier wonen we nu 3 jaar. Er was niet echt een moment dat ik dat van: ja, hij is de vader van mijn kinderen. Dat is zogegroeid. Erik is turnleraar en ik heb hem vaak zien lesgeven. Hij heeft veel geduld met kinderen. Een soort vaderfiguur: streng maar ook rechtvaardig. Erik heeft altijd kinderen gewild. Liefst een stuk of 3. Hij wilde er eerder aan beginnen dan ik. Ik twijfelde omdat mijn carriere traag op gang kwam.
Studeren verliep niet volgens plan. Na een half jaar farmacie ben ik film en televisiewetenschappen gaan studeren. Dat was een hartstikke leuke studie, alleen kon ik er na mijn afstuderen geen baan in krijgen. Ik kreeg telkens te horen dat ik te weinig ervaring had, daar word je op een gegeven moment wel moedeloos van. Daarom heb ik de postdoctorale studie informatiemanagement gedaan. Na die opleiding was het na drie sollicitaties al raak, dat was nog voordat de crisis echt heftig werd. Sinds oktober vorig jaar ben ik projectleider ICT bij de overheid. Ik ben de schakel tussen verschillende partijen en stuur diverse professionals aan. Vlak na mijn proeftijd werd ik zwanger.
Ik wilde eigenlijk nog even wachten en twijfelde erg over wat een goed moment zou zijn om zwanger te worden. Mentaal was ik al aan het moederschap toe, maar toch durfde ik die stap niet te nemen. Ik wilde mezelf eerst in mijn nieuwe baan bewijzen en iets hebben neergezet voordat ik met zwangerschapsverlof zou moeten. In deze crisistijden verlang je toch naar zekerheid, zeker omdat Erik in september de lerarenopleiding wil gaan volgen en dan minder kan werken. Aan de andere kant kan het lang duren voordat je zwwanger wordt. Voor hetzelfde geld zou het nog drie jaar duren. Dan zou ik al 33 zijn, nog ouder dan toen mijn moeder mij kreeg. Erik vond dat we niet te lang moesten wachten. "Er is in principe altijd wel een reden te bedenken om het niet te doen", zei hij. En: "straks ben je gewend aan je nieuwe baan en dan krijg je misshien wel een andere functie". Hij had gelijk en ondertussen werd ik er niet jonger op. Op een avond in november waren we met mijn oom en tante naar een klassiek concert geweest. Het was gezellig en we hadden wat champagne gedronken. Erik en ik fietsten in een vrolijke bui naar huis. Het leek mij een goede avond om het te proberen. Tot dat moment vreeen Erik en ik met condoom, want ik was al een half jaar gestopt met de pil. Daar stop ik wel vaker een tijdje mee, want mijn emoties worden er behoorlijk door afgevlakt. Twee weken na die avond dacht ik eigenlijk al dat ik zwanger was. Normaal gesproken heb ik rug en hoofdpijn als ik ongesteld moet worden en ben ik emotioneel. Nu niet. Maar ik had wel heel gevoelige borsten en ik was drie dagen over rijd.
WV momentje
woensdag 14 oktober 2009 om 21:19
Vervolg viva verhaal van Marieke:
In die week deed ik om de dag een test. De eerste drie testen waxs er echter niets te zien. Dat vond ik erg frustrerend, want ik voelde gewoon dat er iets aan de hand was, ook al werd dat stomme strookje niet roze. De vierde keer was ik vroeg op en dacht: ik waag nog een poging. Ik heb Erik na de test meteen uit bed gesleurd om te kijken of hij het roze streepje ook zag. Erik was extatisch. Ook was hij een beetje in shock, want nu was het echt.
De zwangerschap heeft voor ons grote gevolgen. Ons huis is te klein met kind erbij. Daarom zijn we op zoek naar een koopwoning. We hoopten voor de bevalling te verhuizen, maar het lukte niet om een betalbare woning te vinden. Nu wordt het te krap tijd en we willen het niet overhaasten. Daarom bouwen we nu als noodoplossing een kinderkamer in de woonkamer.
De zwangerschap maakt het werk moeilijker. Ik heb een pittige functie. Het is niet boven mijn kunnen, maar ik moet er nog wel in groeien. Ik wil mezelf bewijzen en 200 procent geven, maar nu ik in mijn zevende maand, zit merk ik dat ik niet meer zo hard aan de slag kan als eerst. Ik werk minder over, soms zelfs een half uur minder of thuis. In het begin van de zwangerschap ben ik een tijdje heel erg misselijk geweest, de hele dag door. Ik zat groen en geel gekleurd achter mijn computer en kon me minder goed concentreren omdat ik bang was dat ik moest overgeven. Daarom had ik altijd plastic zakjes bij me. Het is gelukkig altijd goed gegaan, bevhalve een keer in een overvolle trein. Ik was doodziek en viel haast flauw. Ik leek wel een zombie. Ik stapte het volgende station duizelig de trein uit en ging bijna onderuit. Voorzichtig ben ik op een bankje gaan zitten en toen ben ik over mijn nek gegaan, niet in mijn zakje maar over de perronvloer. Het ergste was nog dat de trein niet wegreed, dus iedereen zat naar me te kijken Ik dacht wel: "Hoe ga ik dit in godsnaam volhouden?"Ik had toen nog geen idee hoe lang die misselijkheid zou duren en wat voor lichamelijke kwaaltjes er nog bij zouden komen.
WV
In die week deed ik om de dag een test. De eerste drie testen waxs er echter niets te zien. Dat vond ik erg frustrerend, want ik voelde gewoon dat er iets aan de hand was, ook al werd dat stomme strookje niet roze. De vierde keer was ik vroeg op en dacht: ik waag nog een poging. Ik heb Erik na de test meteen uit bed gesleurd om te kijken of hij het roze streepje ook zag. Erik was extatisch. Ook was hij een beetje in shock, want nu was het echt.
De zwangerschap heeft voor ons grote gevolgen. Ons huis is te klein met kind erbij. Daarom zijn we op zoek naar een koopwoning. We hoopten voor de bevalling te verhuizen, maar het lukte niet om een betalbare woning te vinden. Nu wordt het te krap tijd en we willen het niet overhaasten. Daarom bouwen we nu als noodoplossing een kinderkamer in de woonkamer.
De zwangerschap maakt het werk moeilijker. Ik heb een pittige functie. Het is niet boven mijn kunnen, maar ik moet er nog wel in groeien. Ik wil mezelf bewijzen en 200 procent geven, maar nu ik in mijn zevende maand, zit merk ik dat ik niet meer zo hard aan de slag kan als eerst. Ik werk minder over, soms zelfs een half uur minder of thuis. In het begin van de zwangerschap ben ik een tijdje heel erg misselijk geweest, de hele dag door. Ik zat groen en geel gekleurd achter mijn computer en kon me minder goed concentreren omdat ik bang was dat ik moest overgeven. Daarom had ik altijd plastic zakjes bij me. Het is gelukkig altijd goed gegaan, bevhalve een keer in een overvolle trein. Ik was doodziek en viel haast flauw. Ik leek wel een zombie. Ik stapte het volgende station duizelig de trein uit en ging bijna onderuit. Voorzichtig ben ik op een bankje gaan zitten en toen ben ik over mijn nek gegaan, niet in mijn zakje maar over de perronvloer. Het ergste was nog dat de trein niet wegreed, dus iedereen zat naar me te kijken Ik dacht wel: "Hoe ga ik dit in godsnaam volhouden?"Ik had toen nog geen idee hoe lang die misselijkheid zou duren en wat voor lichamelijke kwaaltjes er nog bij zouden komen.
WV
woensdag 14 oktober 2009 om 21:22
verbaas me trouwens enorm over de zeer korte zinnen die steeds worden gebruikt. Om de haverklap staat er weer een punt en begint een nieuwe zin terwijl we toch wel in staat zijn langere zinnen in ons op te nemen
En de komma's staan vaak op vreemde plaatsen. Ik typ het zo'n beetje letterlijk over (typefouten zijn van mijzelf) inclusief komma's.
oke ga laatste stukje typen... jaaa je zou nu denken NU komt het!!! Het huis kan toch geen kind in de woonkamer hebben! Of .. ze kotst haar lurven eruit midden op haar werkbureau!!! Of... haar collega's hebben een enorme rotstreek uitgehaald met haar!! Of ... haar partner wilde toch maar geen kind en ging er vandoor!!! Of of of .. of nog veeeeel erger.
Nou... wacht even, lees en huiverrrrrr (not)
En de komma's staan vaak op vreemde plaatsen. Ik typ het zo'n beetje letterlijk over (typefouten zijn van mijzelf) inclusief komma's.
oke ga laatste stukje typen... jaaa je zou nu denken NU komt het!!! Het huis kan toch geen kind in de woonkamer hebben! Of .. ze kotst haar lurven eruit midden op haar werkbureau!!! Of... haar collega's hebben een enorme rotstreek uitgehaald met haar!! Of ... haar partner wilde toch maar geen kind en ging er vandoor!!! Of of of .. of nog veeeeel erger.
Nou... wacht even, lees en huiverrrrrr (not)
woensdag 14 oktober 2009 om 21:28
Ik heb er ook lang naar moeten zoeken, maar..volgens mij was het hele ellendepunt in dit verhaal het feit dat die vrouw zoooo snel zwanger was geworden, dat had ze niet verwacht.
En daardoor moesten ze bepaalde plannen van hun leven iets anders inrichten. En ze had ook geen zekerheid over haar baan wat ze eigenlijk wel had gewild als ze een kind zou krijgen.
Goed, echt veel ellende is het niet idd.
Maarja, het is crisis he. We moeten zelfs beknibbelen op de ellende.
'T is toch wat!
En daardoor moesten ze bepaalde plannen van hun leven iets anders inrichten. En ze had ook geen zekerheid over haar baan wat ze eigenlijk wel had gewild als ze een kind zou krijgen.
Goed, echt veel ellende is het niet idd.
Maarja, het is crisis he. We moeten zelfs beknibbelen op de ellende.
'T is toch wat!
woensdag 14 oktober 2009 om 21:29
Vervolg verhaal Marieke:
Mijn onzekerheid over de toekomst werd groter toen ik een functioneringsgesprek had. Ik was toen zes maanden zwanger. Hoewel mijn leidinggevende eerder had aangegeven dat hij er alles aan zou doen om ervoor te zorgen dat mijn contract wel verlengd zou worden, had hij nu een andere boodschap. "We zijn erg tevreden over je, maar ik kan je op dit moment eigenlijk niets garanderen", zei hij. "Ik weet nu nog niet welke projecten we volgend jaar gaan doen en hoeveel mensen we daar voor nodig hebben. We moeten in deze crisis immers ook voorzichtig zijn". Ik vond dat natuurlijk niet fijn omte horen, al had zijn terughoudendheid volgens mij meer te maken met de crisis dan met het feit dat ik zwanger was (uh... bedoeld ze/de schrijfster dat niet andersom??? dit was Twompie noot )
Die avond zat ik flink te piekeren. Ik vroeg me af of het allemaal wel goed zou komen. Mijn contract loopt af als mijn project is afgerond, wat betkent dat ik 1 januari '10 weer op straat kan staan. Dat zou echt heel lastig voor ons zijn. het begin van het jaar is nooit een goede tijd om te solliciteren. Wie weet hoe lang het duurt voordat je dan weer aan de slag kan? Ik heb ook geen idee hoe we dan een huis kunnen kopen. Ook kan Erik dan niet verder met zijn opleiding.
Ondanks alle onzekerheid heb ik geen spijt van mijn zwangerschap Ook niet wat de timing betreft. Ik ben ontzettend blij dat het in 1 keer gelukt is. Ik besef nu ook dat je niet alles van tevoren kunt regelen (twompienoot: wat een ontdekking!!!) wat ik vroeger wel dacht. Dat zal deels Eriks invloed op me zijn. Hij maakt zich minder snel druk om dingen en gaat ervan uit dat het allemaal wel goed komt. Dankzij hem kan ik dingen tegenwoordig makkelijker loslaten. Daarom ga ik van het gunstige scenario uit.
Uhm... dat was het verhaal.
Krijg er een beetje dit gevoel bij:
http://www.youtube.com/watch?v=M7vtDbPLGQ0
Mijn onzekerheid over de toekomst werd groter toen ik een functioneringsgesprek had. Ik was toen zes maanden zwanger. Hoewel mijn leidinggevende eerder had aangegeven dat hij er alles aan zou doen om ervoor te zorgen dat mijn contract wel verlengd zou worden, had hij nu een andere boodschap. "We zijn erg tevreden over je, maar ik kan je op dit moment eigenlijk niets garanderen", zei hij. "Ik weet nu nog niet welke projecten we volgend jaar gaan doen en hoeveel mensen we daar voor nodig hebben. We moeten in deze crisis immers ook voorzichtig zijn". Ik vond dat natuurlijk niet fijn omte horen, al had zijn terughoudendheid volgens mij meer te maken met de crisis dan met het feit dat ik zwanger was (uh... bedoeld ze/de schrijfster dat niet andersom??? dit was Twompie noot )
Die avond zat ik flink te piekeren. Ik vroeg me af of het allemaal wel goed zou komen. Mijn contract loopt af als mijn project is afgerond, wat betkent dat ik 1 januari '10 weer op straat kan staan. Dat zou echt heel lastig voor ons zijn. het begin van het jaar is nooit een goede tijd om te solliciteren. Wie weet hoe lang het duurt voordat je dan weer aan de slag kan? Ik heb ook geen idee hoe we dan een huis kunnen kopen. Ook kan Erik dan niet verder met zijn opleiding.
Ondanks alle onzekerheid heb ik geen spijt van mijn zwangerschap Ook niet wat de timing betreft. Ik ben ontzettend blij dat het in 1 keer gelukt is. Ik besef nu ook dat je niet alles van tevoren kunt regelen (twompienoot: wat een ontdekking!!!) wat ik vroeger wel dacht. Dat zal deels Eriks invloed op me zijn. Hij maakt zich minder snel druk om dingen en gaat ervan uit dat het allemaal wel goed komt. Dankzij hem kan ik dingen tegenwoordig makkelijker loslaten. Daarom ga ik van het gunstige scenario uit.
Uhm... dat was het verhaal.
Krijg er een beetje dit gevoel bij:
http://www.youtube.com/watch?v=M7vtDbPLGQ0
