Entertainment
alle pijlers
Neil Diamond 25-06=2015 Ziggodome
zaterdag 18 oktober 2014 om 12:57
Wie gaat er nog meer?
Ik was dolgelukkig toen gistermorgen de verkoop begon en ik er doorheen kwam.
Ik zat op het werk met 2 telefoons, aan beide oren één, mijn man zat ingelogd op ticketmaster en die kwam er niet doorheen maar ik met telefoon wel
Vak A rij 14
Ik ben heel tevreden
In 2011 was ik er ook, en toen dachten we, dit wordt de laatste keer omdat ie oud is.
En nu weer een World Tour!
Ik ben dol op die man!
Ik was dolgelukkig toen gistermorgen de verkoop begon en ik er doorheen kwam.
Ik zat op het werk met 2 telefoons, aan beide oren één, mijn man zat ingelogd op ticketmaster en die kwam er niet doorheen maar ik met telefoon wel
Vak A rij 14
Ik ben heel tevreden
In 2011 was ik er ook, en toen dachten we, dit wordt de laatste keer omdat ie oud is.
En nu weer een World Tour!
Ik ben dol op die man!
Ik verbaas me erover dat de buitenkant van de dingen zoveel verbergt.
vrijdag 26 juni 2015 om 14:54
Genoten dus. Heerlijk!
En wat is het leuk om zoiets met je dochter te beleven. Mijn dochter is nog jong, bijna 9. Maar we zijn al samen naar Katy Perry geweest, ook niet mijn muziek maar zij vond het geweldig. En in december gaan we met zijn allen, dus mijn man ook, naar Dotan. En met zijn allen zijn we ook naar Blaudzun geweest. Normaal is een concertje een uitje voor mijn man en mij maar zo met dochter erbij is toch ook wel heel speciaal.
Ziggo Dome is ondanks dat het zo groot is toch vrij intiem. En een andere geschikte zaal, behalve Ahoy, is er niet voor Neil denk ik. Hij trekt hem toch maar mooi 2x vol die zaal.
En wat is het leuk om zoiets met je dochter te beleven. Mijn dochter is nog jong, bijna 9. Maar we zijn al samen naar Katy Perry geweest, ook niet mijn muziek maar zij vond het geweldig. En in december gaan we met zijn allen, dus mijn man ook, naar Dotan. En met zijn allen zijn we ook naar Blaudzun geweest. Normaal is een concertje een uitje voor mijn man en mij maar zo met dochter erbij is toch ook wel heel speciaal.
Ziggo Dome is ondanks dat het zo groot is toch vrij intiem. En een andere geschikte zaal, behalve Ahoy, is er niet voor Neil denk ik. Hij trekt hem toch maar mooi 2x vol die zaal.
vrijdag 26 juni 2015 om 15:07
vrijdag 26 juni 2015 om 16:23
quote:pearle schreef op 26 juni 2015 @ 16:13:
Vraagje, het zijn zitplaatsen, maar iedereen staat dus? Vind ik ook veel gezelliger, staan
Tuurlijk sta je en dans je.
Maar het is wel fijn om bij de rustige nummers even te gaan zitten.
"Hello again, hello...."
"Love on the rocks..."
Vraagje, het zijn zitplaatsen, maar iedereen staat dus? Vind ik ook veel gezelliger, staan
Tuurlijk sta je en dans je.
Maar het is wel fijn om bij de rustige nummers even te gaan zitten.
"Hello again, hello...."
"Love on the rocks..."
Ik verbaas me erover dat de buitenkant van de dingen zoveel verbergt.
vrijdag 26 juni 2015 om 16:31
quote:Gravinnetje schreef op 26 juni 2015 @ 14:54:
Genoten dus. Heerlijk!
En wat is het leuk om zoiets met je dochter te beleven. Mijn dochter is nog jong, bijna 9. Maar we zijn al samen naar Katy Perry geweest, ook niet mijn muziek maar zij vond het geweldig. En in december gaan we met zijn allen, dus mijn man ook, naar Dotan. En met zijn allen zijn we ook naar Blaudzun geweest. Normaal is een concertje een uitje voor mijn man en mij maar zo met dochter erbij is toch ook wel heel speciaal.
Ziggo Dome is ondanks dat het zo groot is toch vrij intiem. En een andere geschikte zaal, behalve Ahoy, is er niet voor Neil denk ik. Hij trekt hem toch maar mooi 2x vol die zaal.
Leuk hè, met je kinderen naar concerten. Mijn man is met onze zoon toen hij 10 was naar de Red Hot Chili Peppers geweest.
Ja, echt genoten. Ik vond het geweldig, het geluid in de Ziggo Dome is ook zo goed.
Sweet Caroline, cracklin' rose en nog veel veel meer. I am I said, kippevel en tranen, altijd al, maar nu helemaal. Dit was een van de eerste nummers die ik hoorde na het overlijden van mijn moeder en zus eerder dit jaar.
Genoten dus. Heerlijk!
En wat is het leuk om zoiets met je dochter te beleven. Mijn dochter is nog jong, bijna 9. Maar we zijn al samen naar Katy Perry geweest, ook niet mijn muziek maar zij vond het geweldig. En in december gaan we met zijn allen, dus mijn man ook, naar Dotan. En met zijn allen zijn we ook naar Blaudzun geweest. Normaal is een concertje een uitje voor mijn man en mij maar zo met dochter erbij is toch ook wel heel speciaal.
Ziggo Dome is ondanks dat het zo groot is toch vrij intiem. En een andere geschikte zaal, behalve Ahoy, is er niet voor Neil denk ik. Hij trekt hem toch maar mooi 2x vol die zaal.
Leuk hè, met je kinderen naar concerten. Mijn man is met onze zoon toen hij 10 was naar de Red Hot Chili Peppers geweest.
Ja, echt genoten. Ik vond het geweldig, het geluid in de Ziggo Dome is ook zo goed.
Sweet Caroline, cracklin' rose en nog veel veel meer. I am I said, kippevel en tranen, altijd al, maar nu helemaal. Dit was een van de eerste nummers die ik hoorde na het overlijden van mijn moeder en zus eerder dit jaar.
Maar waar zijn dan de oren van het konijn? Die zitten nog in mijn potlood opa (vrij naar Herman van Veen)
vrijdag 26 juni 2015 om 16:57
quote:yasmijn schreef op 26 juni 2015 @ 16:55:
O ja dat zal erin hakken.
Ik had ook tranen.Het begon al bij Hello, again hello ...., maar bij Brooklyn Roads hield ik het droog, voornamelijk door die leuke filmpjes op de achtergrond.
O ja dat zal erin hakken.
Ik had ook tranen.Het begon al bij Hello, again hello ...., maar bij Brooklyn Roads hield ik het droog, voornamelijk door die leuke filmpjes op de achtergrond.
Maar waar zijn dan de oren van het konijn? Die zitten nog in mijn potlood opa (vrij naar Herman van Veen)
vrijdag 26 juni 2015 om 17:05
Bij mij begon het al toen hij opkwam.
Rechts voor mij zat een mannetje, kop kleiner dan ik (ik ben 1.64) en ik schatte hem een jaar of 65,70 ofzo.
Hij was alleen en hield zijn jasje stevig vast.
Hij klapte heel enthousiast mee maar kon geen maat houden. Hij zong ook zachtjes mee.Hij zat in zijn eentje zo te genieten. Ik vond hem zeer ontroerend.
En ik zag iets blinken in zijn ogen.
En toen schoot ik ook weer vol.
Ik schiet nu ook weer vol
Rechts voor mij zat een mannetje, kop kleiner dan ik (ik ben 1.64) en ik schatte hem een jaar of 65,70 ofzo.
Hij was alleen en hield zijn jasje stevig vast.
Hij klapte heel enthousiast mee maar kon geen maat houden. Hij zong ook zachtjes mee.Hij zat in zijn eentje zo te genieten. Ik vond hem zeer ontroerend.
En ik zag iets blinken in zijn ogen.
En toen schoot ik ook weer vol.
Ik schiet nu ook weer vol
Ik verbaas me erover dat de buitenkant van de dingen zoveel verbergt.
vrijdag 26 juni 2015 om 17:11
Aaah, dat kan ik me voorstellen. Ik vond het echt een feestje en ben echt volledig uit mijn dak gegaan. Had helaas geen glowsticks meer kunnen kopen, laatste pakje bij de action waren de blauwe uitgehaald. Maar ik had glow-ringen gekocht, dochter en ik ieder eentje om en toen bij something blue gebroken en onze handen in de lucht gestoken. Dochter keek wel steeds met verbazing naar mij dat ik zo gek deed
Maar waar zijn dan de oren van het konijn? Die zitten nog in mijn potlood opa (vrij naar Herman van Veen)
vrijdag 26 juni 2015 om 20:34
Ja het was geweldig! Brooklyn Roads heel ontroerend inderdaad met die opnamen uit zijn jeugd . Vind ik zijn mooiste nummer. Ik had aan het eind van het concert het idee dat Neil het enthousiasme van de zaal ook wel bijzonder op prijs stelde, In ieder geval was er nog een uitgebreide toegift. Zou morgen zo weer willen gaan!
vrijdag 26 juni 2015 om 23:38
quote:tbl1966 schreef op 26 juni 2015 @ 16:57:
[...]
Het begon al bij Hello, again hello ....
Grappig dat hij het nog zingt, dat nummer werd gedraaid op de crematie van mijn vader. Had net een week ervoor die film samen met mijn vader gezien en dat nummer had hij uitgezocht.
Leuk dat het weer zo een succes was het concert!
[...]
Het begon al bij Hello, again hello ....
Grappig dat hij het nog zingt, dat nummer werd gedraaid op de crematie van mijn vader. Had net een week ervoor die film samen met mijn vader gezien en dat nummer had hij uitgezocht.
Leuk dat het weer zo een succes was het concert!
Als je tot over je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven
zaterdag 27 juni 2015 om 10:05
26JUN2015
Oké, hees is hij natuurlijk niet. Neil Diamond, 74, zingt juist met een onmiskenbare rasp in z’n stem, die door alle lagen van geluid heen gaat. Crunchy as granola, zo je wilt. Rauw oogt ie vanavond zeker, met z’n hippe baardje, stoere leren jack en western overhemd. En teder is ie ook, ter afwisseling, in de vele ballads. Maar daarover later meer.
Bij binnenkomst in de Ziggo Dome gaat het gesprek aanvankelijk vooral over één ding: Thé Lau. De ruwe diamant van de Nederlandse popmuziek kent in de Amerikaanse singer-songwriter een meer geslepen vakbroeder, al spreekt hij het aanwezige vijftig plus-publiek kennelijk evenveel aan als de New Yorkse legende. ‘Ik wil wel naar Paradiso’, horen we in de rij voor de muntenautomaat, van een keurige meneer in kort overhemd. Zijn tot in de puntjes gecoiffeerde vrouw knikt: prima, ze moet zondag om twee uur toch naar de tennisbaan. En als we even later hebben plaatsgenomen op de geplaceerde vloer is ook de rij achter ons nog volop bezig met het heengaan van Thé. Open, zegt een meneer beslist. Helden, countert de jongere man twee stoelen verder. Blauw, besluit de dame in het midden. Er wordt hoorbaar geknikt aan beide kanten: Blauw. Ja, dat is de mooiste die Thé ooit zong.
Blauw. We kijken op naar het podium, dat zachtjes zoemend ligt te wachten op de eigenlijke hoofdpersoon van de avond. Badend in het blauwe licht, zoals altijd. Een groot diamantvormig scherm spelt zijn naam: Neil Diamond. De directe aanleiding van dit twee shows tellende bezoek aan Amsterdam is zijn laatste album Melody Road, al vieren we natuurlijk vooral ’s mans gehele leven en werken – een imposante loopbaan die al vijftig jaar teruggaat. Drie jaar geleden deed hij nog een dubbel in de Ahoy, in een meeslepende voorstelling met een wat plechtig karakter, veel melancholie en reflectie en alle iconische elementen nog één keer in volle glorie van stal. Zou het de laatste keer zijn, dan was dit een passend afscheid. Niet dat we het toen zeiden, maar we dachten het zeker.
Daar dacht de grote man zelf kennelijk anders over. Zo strijdbaar, brutaal en vitaal als Neil Diamond vanaf de hoes van Melody Road de wereld in blikt, zo kijkt hij bij opkomst in Amsterdam ook de zaal in. De lach zelfs nog iets triomfantelijker boven z’n vlotte baardje en zichtbaar in z’n nopjes als hij halverwege I’m A Believer z’n jasje afschudt en het gejoel van de vele dames in de zaal in ontvangst neemt. De doorgaans zo gestileerde performer blijft tot aan de toegift rondlopen in een kruising tussen een western-hemd en een motorjasje (kleur: uiteraard blauw), met slechts een enkele karakteristieke glitter op beide broekspijpen. De sfeer blijft informeel, de show wordt gedragen door z’n eigen uitstraling en met veel souplesse draagt hij de energie over op het publiek: de zitplaatsen gaan al vroeg in de benen, Diamond wuift en wijst zich een ongeluk en alleen in de subliem getimede lichtmomenten (silhouetje hier, dovend spotje daar) sijpelt de gelikte Amerikaanse showbiztraditie door. Diamond speelt op de man, vanuit de man, zoals alleen hij dat kan.
Dan hebben we het nog niet eens over de muzikale inhoud gehad. Sinds de Europese leg van de tour vorige week in Keulen begon, lijkt er iedere avond een liedje bij te komen op de setlist – alsof de diesel per halteplaats meer op gang komt. Wat het aantal karaat betreft is Diamond vanavond in Amsterdam op z’n hoogtepunt: liefst 28 stukken komen voorbij. Grote verrassing is Solitary Man, vroeg in de set, dat hij tot nu toe oversloeg op het continent. De grap van de avond – al gaat die waarschijnlijk aan hemzelf voorbij – zien we tijdens Girl, You’ll Be A Woman Soon: een mevrouw vooraan het podium reikt naar zijn hand bij de zin ‘take my hand’, Diamond tast toe en bedankt haar met een handkus, precies voor het woord ‘soon’. Die zoen kan ze in haar zak steken. Nog zo’n grap: Neil Diamond waant zich in Red Red Wine even Mike Diamond, zijn plaats- en achternaamgenoot uit de Beastie Boys. Zelfbewust en met dikke knipoog rapt Neil D. zich door de brug van het liedje heen – zouden ze dan toch ergens familie zijn?
Pas als Diamond in Brooklyn Roads terugblikt op zijn eigen jeugd realiseren we ons dat de man die voor ons staat al bijna driekwart eeuw meedraait. Home videos uit de jaren veertig en vijftig monden uit in het beeld van een jongvolwassen talent met eyes on the prize, tevreden toekijkend hoe zijn huidige evenknie vijf decennia later nog steeds schittert. De wereld wordt weer even blauw als Something Blue (een nieuwetje van Melody Road), Song Sung Blue (vanMoods uit ’72) en Forever In Blue Jeans (van You Don’t Bring Me Flowers, ’78) elkaar in kort tijdsbestek opvolgen als opmaat naar de grote finale. En terwijl Nederland zich opmaakt voor een hittegolf, krijgen we daar met de prijsnummers van zijn beroemde liveplaat Hot August Night een passend voorproefje van:Cherry, Cherry, Crunchy Granola Suite, Holly Holy en I Am… I Said sluiten de hoofdset af, Cracklin’ Rosie, Sweet Caroline en Brother Love’s Travelling Salvation Show vinden we terug in de toegift.
In diezelfde toegift ook ruimte voor America en het Nederlandse hoofdstuk in ’s mans familiegeschiedenis: zijn voorouders reisden als vluchteling uit Rusland door Europa naar Rotterdam en stapten daar op de boot naar de overkant. Afsluiter isHeartlight, uit de vroege jaren tachtig. Niet z’n grootste hit, wel toepasselijk als slot: Diamond zag in de film E.T. hoe het hart van het buitenaardse wezentje rood opgloeide toen hij de aarde verliet en schreef daarover dit liedje. Een afscheid dus, letterlijk en figuurlijk. Met de kop omhoog en de blik nog altijd op de toekomst verdwijnt Neil Diamond door de reusachtige diamant voor de laatste keer uit beeld – wij verlaten de zaal met een stuk meer vertrouwen op een vervolg dan drie jaar geleden in Rotterdam
Oké, hees is hij natuurlijk niet. Neil Diamond, 74, zingt juist met een onmiskenbare rasp in z’n stem, die door alle lagen van geluid heen gaat. Crunchy as granola, zo je wilt. Rauw oogt ie vanavond zeker, met z’n hippe baardje, stoere leren jack en western overhemd. En teder is ie ook, ter afwisseling, in de vele ballads. Maar daarover later meer.
Bij binnenkomst in de Ziggo Dome gaat het gesprek aanvankelijk vooral over één ding: Thé Lau. De ruwe diamant van de Nederlandse popmuziek kent in de Amerikaanse singer-songwriter een meer geslepen vakbroeder, al spreekt hij het aanwezige vijftig plus-publiek kennelijk evenveel aan als de New Yorkse legende. ‘Ik wil wel naar Paradiso’, horen we in de rij voor de muntenautomaat, van een keurige meneer in kort overhemd. Zijn tot in de puntjes gecoiffeerde vrouw knikt: prima, ze moet zondag om twee uur toch naar de tennisbaan. En als we even later hebben plaatsgenomen op de geplaceerde vloer is ook de rij achter ons nog volop bezig met het heengaan van Thé. Open, zegt een meneer beslist. Helden, countert de jongere man twee stoelen verder. Blauw, besluit de dame in het midden. Er wordt hoorbaar geknikt aan beide kanten: Blauw. Ja, dat is de mooiste die Thé ooit zong.
Blauw. We kijken op naar het podium, dat zachtjes zoemend ligt te wachten op de eigenlijke hoofdpersoon van de avond. Badend in het blauwe licht, zoals altijd. Een groot diamantvormig scherm spelt zijn naam: Neil Diamond. De directe aanleiding van dit twee shows tellende bezoek aan Amsterdam is zijn laatste album Melody Road, al vieren we natuurlijk vooral ’s mans gehele leven en werken – een imposante loopbaan die al vijftig jaar teruggaat. Drie jaar geleden deed hij nog een dubbel in de Ahoy, in een meeslepende voorstelling met een wat plechtig karakter, veel melancholie en reflectie en alle iconische elementen nog één keer in volle glorie van stal. Zou het de laatste keer zijn, dan was dit een passend afscheid. Niet dat we het toen zeiden, maar we dachten het zeker.
Daar dacht de grote man zelf kennelijk anders over. Zo strijdbaar, brutaal en vitaal als Neil Diamond vanaf de hoes van Melody Road de wereld in blikt, zo kijkt hij bij opkomst in Amsterdam ook de zaal in. De lach zelfs nog iets triomfantelijker boven z’n vlotte baardje en zichtbaar in z’n nopjes als hij halverwege I’m A Believer z’n jasje afschudt en het gejoel van de vele dames in de zaal in ontvangst neemt. De doorgaans zo gestileerde performer blijft tot aan de toegift rondlopen in een kruising tussen een western-hemd en een motorjasje (kleur: uiteraard blauw), met slechts een enkele karakteristieke glitter op beide broekspijpen. De sfeer blijft informeel, de show wordt gedragen door z’n eigen uitstraling en met veel souplesse draagt hij de energie over op het publiek: de zitplaatsen gaan al vroeg in de benen, Diamond wuift en wijst zich een ongeluk en alleen in de subliem getimede lichtmomenten (silhouetje hier, dovend spotje daar) sijpelt de gelikte Amerikaanse showbiztraditie door. Diamond speelt op de man, vanuit de man, zoals alleen hij dat kan.
Dan hebben we het nog niet eens over de muzikale inhoud gehad. Sinds de Europese leg van de tour vorige week in Keulen begon, lijkt er iedere avond een liedje bij te komen op de setlist – alsof de diesel per halteplaats meer op gang komt. Wat het aantal karaat betreft is Diamond vanavond in Amsterdam op z’n hoogtepunt: liefst 28 stukken komen voorbij. Grote verrassing is Solitary Man, vroeg in de set, dat hij tot nu toe oversloeg op het continent. De grap van de avond – al gaat die waarschijnlijk aan hemzelf voorbij – zien we tijdens Girl, You’ll Be A Woman Soon: een mevrouw vooraan het podium reikt naar zijn hand bij de zin ‘take my hand’, Diamond tast toe en bedankt haar met een handkus, precies voor het woord ‘soon’. Die zoen kan ze in haar zak steken. Nog zo’n grap: Neil Diamond waant zich in Red Red Wine even Mike Diamond, zijn plaats- en achternaamgenoot uit de Beastie Boys. Zelfbewust en met dikke knipoog rapt Neil D. zich door de brug van het liedje heen – zouden ze dan toch ergens familie zijn?
Pas als Diamond in Brooklyn Roads terugblikt op zijn eigen jeugd realiseren we ons dat de man die voor ons staat al bijna driekwart eeuw meedraait. Home videos uit de jaren veertig en vijftig monden uit in het beeld van een jongvolwassen talent met eyes on the prize, tevreden toekijkend hoe zijn huidige evenknie vijf decennia later nog steeds schittert. De wereld wordt weer even blauw als Something Blue (een nieuwetje van Melody Road), Song Sung Blue (vanMoods uit ’72) en Forever In Blue Jeans (van You Don’t Bring Me Flowers, ’78) elkaar in kort tijdsbestek opvolgen als opmaat naar de grote finale. En terwijl Nederland zich opmaakt voor een hittegolf, krijgen we daar met de prijsnummers van zijn beroemde liveplaat Hot August Night een passend voorproefje van:Cherry, Cherry, Crunchy Granola Suite, Holly Holy en I Am… I Said sluiten de hoofdset af, Cracklin’ Rosie, Sweet Caroline en Brother Love’s Travelling Salvation Show vinden we terug in de toegift.
In diezelfde toegift ook ruimte voor America en het Nederlandse hoofdstuk in ’s mans familiegeschiedenis: zijn voorouders reisden als vluchteling uit Rusland door Europa naar Rotterdam en stapten daar op de boot naar de overkant. Afsluiter isHeartlight, uit de vroege jaren tachtig. Niet z’n grootste hit, wel toepasselijk als slot: Diamond zag in de film E.T. hoe het hart van het buitenaardse wezentje rood opgloeide toen hij de aarde verliet en schreef daarover dit liedje. Een afscheid dus, letterlijk en figuurlijk. Met de kop omhoog en de blik nog altijd op de toekomst verdwijnt Neil Diamond door de reusachtige diamant voor de laatste keer uit beeld – wij verlaten de zaal met een stuk meer vertrouwen op een vervolg dan drie jaar geleden in Rotterdam
Ik verbaas me erover dat de buitenkant van de dingen zoveel verbergt.
zaterdag 27 juni 2015 om 10:24
Nou, je hebt een besproken plaats dus dat maakt niet veel uit. Er kwamen nog mensen om 20.00 binnenvallen.
Misschien wel voor het parkeren. Ik had via internet een parkeerplaats besproken, dus alles verliep gladjes.
Wij waren wel erg op tijd.
Álle tijd om naar het podium te lopen en jezelf op de foto te zetten met Zijn Gitaar (die staat er dan al) en Zijn Naam gevat in een diamant op de achtergrond op het podium.
Misschien wel voor het parkeren. Ik had via internet een parkeerplaats besproken, dus alles verliep gladjes.
Wij waren wel erg op tijd.
Álle tijd om naar het podium te lopen en jezelf op de foto te zetten met Zijn Gitaar (die staat er dan al) en Zijn Naam gevat in een diamant op de achtergrond op het podium.
Ik verbaas me erover dat de buitenkant van de dingen zoveel verbergt.
zaterdag 27 juni 2015 om 11:35
quote:pearle schreef op 27 juni 2015 @ 11:31:
Mag je een flesje water mee nemen naar binnen?
En ik kan via de site geen parkeerkaart meer kopen, iemand tips?
Ja, dat mag. Je kunt ook tussentijds gewoon naar de bar gaan en drankjes halen.
Je moet daarvoor muntjes kopen bij een muntautomaat. Muntjes die je over hebt, kun je na afloop weer omwisselen bij de servicebalie.
Ik weet niks verder van parkeren omdat ik gereserveerd had.
Mag je een flesje water mee nemen naar binnen?
En ik kan via de site geen parkeerkaart meer kopen, iemand tips?
Ja, dat mag. Je kunt ook tussentijds gewoon naar de bar gaan en drankjes halen.
Je moet daarvoor muntjes kopen bij een muntautomaat. Muntjes die je over hebt, kun je na afloop weer omwisselen bij de servicebalie.
Ik weet niks verder van parkeren omdat ik gereserveerd had.
Ik verbaas me erover dat de buitenkant van de dingen zoveel verbergt.
zaterdag 27 juni 2015 om 14:53
quote:Amand schreef op 18 juni 2015 @ 21:16:
Komt Barbara ook mee voor het mooiste duet ooit?En dan dit duet met Shirley Bassey .. Volgens het bericht was ze na het duet verliefd maar volgens haar ging het om zijn diamanten ketting ...
https://www.youtube.com/watch?v=i4nYl8sQSd8
Komt Barbara ook mee voor het mooiste duet ooit?En dan dit duet met Shirley Bassey .. Volgens het bericht was ze na het duet verliefd maar volgens haar ging het om zijn diamanten ketting ...
https://www.youtube.com/watch?v=i4nYl8sQSd8
