Entertainment
alle pijlers
Netflixserie Maid en herkenning
vrijdag 15 oktober 2021 om 09:45
Wie kijkt ook de miniserie Maid?
Ik ben er een paar avonden geleden mee begonnen.
Ben nu bijna aan het einde en onder de indruk van hoe geloofwaardig (geestelijke) mishandeling in een relatie wordt neergezet.
Wijziging: dit topic kan spoilers bevatten!
Ik ben er een paar avonden geleden mee begonnen.
Ben nu bijna aan het einde en onder de indruk van hoe geloofwaardig (geestelijke) mishandeling in een relatie wordt neergezet.
Wijziging: dit topic kan spoilers bevatten!
tijgerindenacht wijzigde dit bericht op 15-10-2021 20:27
Reden: Spoilers
Reden: Spoilers
9.72% gewijzigd
vrijdag 15 oktober 2021 om 21:31
Oké ik mag spoilerenHenk-and-Roelie schreef: ↑15-10-2021 14:45Ja en hij projecteerde op Sean, zag waarschijnlijk in hem hoe hij vroeger was en wilde hem redden ipv er meer te zijn voor Alex alhoewel ik hem vriendelijk en toeschietelijk vond naar Alex, samen met zijn vrouw. Alleen het feit dat Alex zo verbeten was en absoluut haar dochter niet in zijn buurt meer wilde hebben kreeg ik een verontrustend gevoel dat er meer is gebeurd tussen Alex en haar vader vroeger.
.Haar vader mishandelde haar moeder. Telkens wanneer dit gebeurde, verstopte Alex zich (als klein meisje) in een keukenkast. Hier heeft zij steeds flash backs van, maar kan dit eerst niet plaatsen. Haar vader heeft dezelfde problemen als Sean, namelijk alcohol verslaving en losse handen. Zij zijn samen in behandeling voor de alcohol verslaving en hebben mede daardoor (goed) contact met elkaar. De mishandeling van haar moeder is destijds de reden geweest dat haar moeder en zij zijn vertrokken. Maar haar moeder heeft nooit expliciet benoemd dat dit de reden was.
Alex heeft weinig tot geen contact met haar vader (gehad). Maar Alex kan bijna geen kant op en probeert toch toenadering te zoeken met haar vader, omdat zij hulp nodig heeft. Totdat ze achter al deze dingen komt .......
vrijdag 15 oktober 2021 om 23:07
Op het moment dat het kwartje bij haar valt dat haar moeder niet zomaar naar Alaska is vertrokken, maar net als zij, met haar kind gevlucht is, zag ze dat zij net zo zou kunnen eindigen als haar moeder. Ze zag haar moeder toen in een iets ander licht, ook haar moeder heeft gedaan wat ze kon voor haar kind. Al die tijd dacht ze dat haar moeder weer een gekke gril had door naar Alaska te vertrekken. Toch heeft ze altijd gevoeld dat haar vader niet oké was. Ze kan het alleen nog niet benoemen, waardoor ze ook niet duidelijk aan Sean aan kan geven waarom ze hun kind onder geen beding bij haar vader wil hebben. Ze staat eigenlijk niet open voor zijn hulp, totdat ze echt geen andere keuze heeft.
De cirkel was rond en dat staat dan weer symbool voor de problemen die generaties op elkaar overbrengen. En hoe moeilijk het is om daaruit te breken. Want dat komt ook meerdere malen aan bod in de serie. Ook Sean is weer een product van een verknipte jeugd.
- - -
Het steeds benadrukken van alle soorten mishandeling vond ik zelf iets minder, ik vond dat wel erg uitgespeld werd voor de kijker (ja, ik snap dat er meer is dan alleen fysiek geweld, zelfs Regina wordt op een bepaalde manier gekleineerd in haar huwelijk), waardoor ik het een beetje richting een voorlichtingsfilm vond gaan.
De cirkel was rond en dat staat dan weer symbool voor de problemen die generaties op elkaar overbrengen. En hoe moeilijk het is om daaruit te breken. Want dat komt ook meerdere malen aan bod in de serie. Ook Sean is weer een product van een verknipte jeugd.
- - -
Het steeds benadrukken van alle soorten mishandeling vond ik zelf iets minder, ik vond dat wel erg uitgespeld werd voor de kijker (ja, ik snap dat er meer is dan alleen fysiek geweld, zelfs Regina wordt op een bepaalde manier gekleineerd in haar huwelijk), waardoor ik het een beetje richting een voorlichtingsfilm vond gaan.
zaterdag 16 oktober 2021 om 13:04
Ja, die moeder is een irritant figuur.
Al kiest ze er uiteindelijk wel voor haar dochter te steunen of in elk geval goedkeuring te geven.
Je ziet ook hoe belangrijk dat voor Alex is (het moment in het restaurant). Dat vind ik mooi neergezet.
Ik heb nog een halfuurtje te gaan, dan heb ik 'm afgekeken.
Al kiest ze er uiteindelijk wel voor haar dochter te steunen of in elk geval goedkeuring te geven.
Je ziet ook hoe belangrijk dat voor Alex is (het moment in het restaurant). Dat vind ik mooi neergezet.
Ik heb nog een halfuurtje te gaan, dan heb ik 'm afgekeken.
zaterdag 16 oktober 2021 om 23:01
Het loopt idd goed af.
In het echt is het ook goed afgelopen, dus dat is mooi.
Maar er zijn denk ik ook heel veel gevallen waarin het niet zo rooskleurig afloopt.
Zelf was ik 17/18 toen ik in een gewelddadige relatie vastzat met een vijf jaar oudere jongen. Ik kwam uit een gezin waar ook emotioneel mishandeld werd en herkende zijn gedrag niet als fout.
Op momenten dat hij te ver ging, trapte ik makkelijk in zijn 'Jij stelt je aan'- en 'Ik bedoelde het niet zo'-tirades. Het lukte me een jaar lang niet het definitief uit te maken omdat ik buiten hem eigenlijk niemand had, én omdat hij zwaar dominant en intimiderend was.
Pas toen hij me een hersenschudding sloeg, kon ik zijn gedrag echt als gewelddadig plaatsen en de knoop doorhakken. Hij had intussen ook een ander meisje op het oog, dus liet me gaan.
Mijn nieuwe vriend was een prins op het witte paard vergeleken bij hem. Hij was lief, slim, en zette me op een voetstuk.
Maar na een paar maanden had hij zijn eerste rare bui. Hij begon me vaker omlaag te halen maar ik herkende het niet als emotionele mishandeling.
Ik dacht dat hij gewoon kritisch was en soms een boze bui had. Ook schold ik terug, wat me niet onschuldig maakte. Vaak was ik dan ook degene die sorry zei.
Het ging pas echt mis toen ik zwanger en werkloos raakte na mijn afstuderen en geen kant op kon. We waren toen al 5 jaar samen en getrouwd.
Hij heeft me op talloze momenten echt schandalig slecht behandeld. Tijdens de zwangerschap negeerde hij me bijv. volledig, om me pijn te doen. Ik herinner me een ruzie waarbij ik echt op de keukenvloer zat te huilen terwijl hij voor me stond en tegen me schreeuwde. We woonden in een afgelegen gehucht en ik sprak verder niemand.
Na de bevalling van ons eerste kind liet hij me totaal aan mijn lot over door veertien uur per dag van huis te gaan.
Ik vond uiteindelijk een baan ('een zielig kutbaantje' volgens hem) en heel toevallig maakte hij me toen zwanger. Daar was ik zelf bij, ik weet het.
Ik was een domme koe, trapte weer in het ideaalplaatje van het fijne gezin.
En toen volgde er een zwangerschap met zoveel mentale mishandeling en stress dat ik te vroeg beviel van mijn tweede kind.
Mijn kind lag in de couveuse en hij kwam de ziekenhuiskamer binnen en begon op me te schelden.
Ik zocht hulp bij mijn verloskundige, maar die zei dat relaties nu eenmaal soms moeilijk waren.
Ik belde maatschappelijk werk, maar die luisterde ook naar zijn verhaal en dacht dat ik borderline had en overdreef.
Toen hij dreigde de nek van mijn baby om te draaien als hij bleef huilen, gaf ik dit wederom aan bij maatschappelijk werk.
Ze wilden toen een gesprek om te beoordelen hoe we met onze kinderen omgingen.
Mijn ouders zeiden dat ik er geen hulpverlening bij moest halen, want die konden niks doen dan de kinderen bij ons weghalen. Mijn man zei het ook.
Dus ik trok me terug.
In de jaren daarna probeerde ik er het beste van te maken.
Toen ik las over gaslighting (een vorm van emotionele mishandeling) herkende ik dit meteen. In het boek van dr. Robin Stern, Het gaslight effect, wordt heel duidelijk omschreven hoe een gaslight-relatie werkt.
Het was alsof ze over onze relatie schreef.
Sinds ik dat boek heb gelezen begrijp ik beter hoe het escaleert en lukt het me om niet mee te gaan in de 'gaslight-tango', zoals zij het noemt.
Ik weet dat mijn partner niet van me houdt en dat het geen zin heeft om met hem in discussie te gaan.
Het is voor mij vooral belangrijk een stabiele en liefdevolle ouder te zijn voor mijn twee kinderen om te redden wat er te redden valt.
Ik zou geen co-ouderschap met hem kunnen hebben. Ik zou mijn kinderen niet bij hem willen hebben zonder mijn toezicht. Ik denk niet dat ik een gevecht om de voogdij zou winnen. Dus ik laat het maar zo.
Wat ik met dit hele verhaal wil zeggen. De realiteit is vaak complex, het is niet zomaar een kwestie van sterk zijn en dan kunnen ontsnappen. Er spelen allerlei overwegingen mee.
En ik had eerder moeten weten wat emotionele mishandeling is. Dan was ik niet in deze situatie beland.
In het echt is het ook goed afgelopen, dus dat is mooi.
Maar er zijn denk ik ook heel veel gevallen waarin het niet zo rooskleurig afloopt.
Zelf was ik 17/18 toen ik in een gewelddadige relatie vastzat met een vijf jaar oudere jongen. Ik kwam uit een gezin waar ook emotioneel mishandeld werd en herkende zijn gedrag niet als fout.
Op momenten dat hij te ver ging, trapte ik makkelijk in zijn 'Jij stelt je aan'- en 'Ik bedoelde het niet zo'-tirades. Het lukte me een jaar lang niet het definitief uit te maken omdat ik buiten hem eigenlijk niemand had, én omdat hij zwaar dominant en intimiderend was.
Pas toen hij me een hersenschudding sloeg, kon ik zijn gedrag echt als gewelddadig plaatsen en de knoop doorhakken. Hij had intussen ook een ander meisje op het oog, dus liet me gaan.
Mijn nieuwe vriend was een prins op het witte paard vergeleken bij hem. Hij was lief, slim, en zette me op een voetstuk.
Maar na een paar maanden had hij zijn eerste rare bui. Hij begon me vaker omlaag te halen maar ik herkende het niet als emotionele mishandeling.
Ik dacht dat hij gewoon kritisch was en soms een boze bui had. Ook schold ik terug, wat me niet onschuldig maakte. Vaak was ik dan ook degene die sorry zei.
Het ging pas echt mis toen ik zwanger en werkloos raakte na mijn afstuderen en geen kant op kon. We waren toen al 5 jaar samen en getrouwd.
Hij heeft me op talloze momenten echt schandalig slecht behandeld. Tijdens de zwangerschap negeerde hij me bijv. volledig, om me pijn te doen. Ik herinner me een ruzie waarbij ik echt op de keukenvloer zat te huilen terwijl hij voor me stond en tegen me schreeuwde. We woonden in een afgelegen gehucht en ik sprak verder niemand.
Na de bevalling van ons eerste kind liet hij me totaal aan mijn lot over door veertien uur per dag van huis te gaan.
Ik vond uiteindelijk een baan ('een zielig kutbaantje' volgens hem) en heel toevallig maakte hij me toen zwanger. Daar was ik zelf bij, ik weet het.
Ik was een domme koe, trapte weer in het ideaalplaatje van het fijne gezin.
En toen volgde er een zwangerschap met zoveel mentale mishandeling en stress dat ik te vroeg beviel van mijn tweede kind.
Mijn kind lag in de couveuse en hij kwam de ziekenhuiskamer binnen en begon op me te schelden.
Ik zocht hulp bij mijn verloskundige, maar die zei dat relaties nu eenmaal soms moeilijk waren.
Ik belde maatschappelijk werk, maar die luisterde ook naar zijn verhaal en dacht dat ik borderline had en overdreef.
Toen hij dreigde de nek van mijn baby om te draaien als hij bleef huilen, gaf ik dit wederom aan bij maatschappelijk werk.
Ze wilden toen een gesprek om te beoordelen hoe we met onze kinderen omgingen.
Mijn ouders zeiden dat ik er geen hulpverlening bij moest halen, want die konden niks doen dan de kinderen bij ons weghalen. Mijn man zei het ook.
Dus ik trok me terug.
In de jaren daarna probeerde ik er het beste van te maken.
Toen ik las over gaslighting (een vorm van emotionele mishandeling) herkende ik dit meteen. In het boek van dr. Robin Stern, Het gaslight effect, wordt heel duidelijk omschreven hoe een gaslight-relatie werkt.
Het was alsof ze over onze relatie schreef.
Sinds ik dat boek heb gelezen begrijp ik beter hoe het escaleert en lukt het me om niet mee te gaan in de 'gaslight-tango', zoals zij het noemt.
Ik weet dat mijn partner niet van me houdt en dat het geen zin heeft om met hem in discussie te gaan.
Het is voor mij vooral belangrijk een stabiele en liefdevolle ouder te zijn voor mijn twee kinderen om te redden wat er te redden valt.
Ik zou geen co-ouderschap met hem kunnen hebben. Ik zou mijn kinderen niet bij hem willen hebben zonder mijn toezicht. Ik denk niet dat ik een gevecht om de voogdij zou winnen. Dus ik laat het maar zo.
Wat ik met dit hele verhaal wil zeggen. De realiteit is vaak complex, het is niet zomaar een kwestie van sterk zijn en dan kunnen ontsnappen. Er spelen allerlei overwegingen mee.
En ik had eerder moeten weten wat emotionele mishandeling is. Dan was ik niet in deze situatie beland.
zaterdag 16 oktober 2021 om 23:34
Tijger 
Ik denk niet dat je de voogdij zou kwijtraken over je kinderen als je hem verlaat, je zult wel te maken krijgen met een omgangsregeling en dan zijn je kinderen inderdaad alleen bij hem. Een verzachtende 'maatregel' zou nog eventueel omgang onder toezicht zijn maar op een gegeven moment houdt ook dat toezicht op.
Een zwaar dilemma, en er zijn meerdere moeders die net zoals jij denken; ze willen weg ( moeten eigenlijk ) vanwege de mishandeling binnen de relatie maar durven het ook niet aan omdat de vader recht op omgang heeft of mogelijk hoog inzet en gaat voor de volledige voogdij.
Voor de vrouwen die in deze situatie zitten:
Vaak wordt vergeten of niet gesnapt door de buitenwereld dat het niet altijd zo eenvoudig is om uit zo'n situatie te ontsnappen.
Ik denk niet dat je de voogdij zou kwijtraken over je kinderen als je hem verlaat, je zult wel te maken krijgen met een omgangsregeling en dan zijn je kinderen inderdaad alleen bij hem. Een verzachtende 'maatregel' zou nog eventueel omgang onder toezicht zijn maar op een gegeven moment houdt ook dat toezicht op.
Een zwaar dilemma, en er zijn meerdere moeders die net zoals jij denken; ze willen weg ( moeten eigenlijk ) vanwege de mishandeling binnen de relatie maar durven het ook niet aan omdat de vader recht op omgang heeft of mogelijk hoog inzet en gaat voor de volledige voogdij.
Voor de vrouwen die in deze situatie zitten:
Vaak wordt vergeten of niet gesnapt door de buitenwereld dat het niet altijd zo eenvoudig is om uit zo'n situatie te ontsnappen.
zondag 17 oktober 2021 om 08:41
zondag 17 oktober 2021 om 09:20
Tijgerindenacht, jij hoeft geen nachtdier te zijn
Ik herken je verhaal, delen tenminste, ook een vroeggeboorte bij de tweede, emotionele mishandeling, isolatie, geen eigen telefoon en ga maar door.
De serie ga ik niet kijken, te confronterend denk ik.
Een groot verschil is dat ik wel ben opgestapt, nu 5 jaar geleden. Het was geen makkelijke weg, jeugdzorg is voorbij gekomen en ex blijft bezig.
Maar ik heb wel mijn vrijheid! En de kids leren wat de normale wereld is in de tijd dat ze bij mij zijn
Dit topic wil ik niet overnemen, maar als je eens wilt sparren, stuur me een pb. Ik help je met alle liefde.
Ik herken je verhaal, delen tenminste, ook een vroeggeboorte bij de tweede, emotionele mishandeling, isolatie, geen eigen telefoon en ga maar door.
De serie ga ik niet kijken, te confronterend denk ik.
Een groot verschil is dat ik wel ben opgestapt, nu 5 jaar geleden. Het was geen makkelijke weg, jeugdzorg is voorbij gekomen en ex blijft bezig.
Maar ik heb wel mijn vrijheid! En de kids leren wat de normale wereld is in de tijd dat ze bij mij zijn
Dit topic wil ik niet overnemen, maar als je eens wilt sparren, stuur me een pb. Ik help je met alle liefde.
appeltaartmetrozijn wijzigde dit bericht op 17-10-2021 09:22
Reden: Autocorrectie maakte tijger onmacht :-(
Reden: Autocorrectie maakte tijger onmacht :-(
0.56% gewijzigd
zondag 17 oktober 2021 om 09:54
Wat fijn en lief dat je dat wilt, Appeltaart! Ik hoop dat Tijger er iets aan heeft.
Ik zit steeds maar te denken dat Tijger zich zo veel beter gaat voelen als ze toch weg gaat. Maar ja, dat is zo makkelijk gezegd. En ik vertrok voordat ik kinderen had, dat is niet hetzelfde, dat zie ik wel.
En toch, Tijger, ik blijf maar denken, wat als jouw kinderen in dezelfde positie zouden komen? Wat zou je dan hopen dat ze doen?
Anyway, het is complex en ingewikkeld. I know. Het kostte mij al jaren om weg te komen. En dat zonder kinderen.
Ik zit steeds maar te denken dat Tijger zich zo veel beter gaat voelen als ze toch weg gaat. Maar ja, dat is zo makkelijk gezegd. En ik vertrok voordat ik kinderen had, dat is niet hetzelfde, dat zie ik wel.
En toch, Tijger, ik blijf maar denken, wat als jouw kinderen in dezelfde positie zouden komen? Wat zou je dan hopen dat ze doen?
Anyway, het is complex en ingewikkeld. I know. Het kostte mij al jaren om weg te komen. En dat zonder kinderen.
zondag 17 oktober 2021 om 13:01
To, ik ben er stil van ....
Ook van de andere schrijvers die hun verhaal vertellen. Ik kan mij niet indenken hoe dit voor jullie is. Ik hoop in ieder geval dat jullie steun bij elkaar kunnen vinden. En als het helpt, ik ben graag een luisterend oor voor jullie. Hier op het forum of in een pb.
Voor jou en allen die in een vergelijkbare situatie zitten, een dikke en veel sterkte 
Ook van de andere schrijvers die hun verhaal vertellen. Ik kan mij niet indenken hoe dit voor jullie is. Ik hoop in ieder geval dat jullie steun bij elkaar kunnen vinden. En als het helpt, ik ben graag een luisterend oor voor jullie. Hier op het forum of in een pb.
Voor jou en allen die in een vergelijkbare situatie zitten, een dikke
en veel sterkte
zondag 17 oktober 2021 om 20:01
zondag 17 oktober 2021 om 22:59
Dank jullie wel voor jullie begripvolle reacties. En het delen van jullie verhaal en zelfs aanbieden van hulp. Echt hartverwarmend.
Inderdaad, de serie heeft wel veel impact.
Ik merk bij mezelf wel heel erg de neiging om me te schamen voor wat ik heb gedeeld. Stel dat mijn tweede kind het later leest, dan lijkt het net alsof ik spijt van hem heb (dat is dus niet zo).
Ook ben ik geneigd te denken dat het toch wel meevalt, of zelfs dat ik eigenlijk de moeilijke partij ben...
Het zit er echt heel diep ingebakken, dat herkennen jullie dan vast ook.
Ik heb trouwens wel een betere situatie dan Alex hoor. Ik heb een leuke baan tegenwoordig en ik heb wel mijn eigen telefoon. Ik maak vaak leuke uitstapjes met de kinderen. Zonder hem, dat scheelt een hoop spanning.
Nogmaals bedankt, ook voor de adviezen. terug
Inderdaad, de serie heeft wel veel impact.
Ik merk bij mezelf wel heel erg de neiging om me te schamen voor wat ik heb gedeeld. Stel dat mijn tweede kind het later leest, dan lijkt het net alsof ik spijt van hem heb (dat is dus niet zo).
Ook ben ik geneigd te denken dat het toch wel meevalt, of zelfs dat ik eigenlijk de moeilijke partij ben...
Het zit er echt heel diep ingebakken, dat herkennen jullie dan vast ook.
Ik heb trouwens wel een betere situatie dan Alex hoor. Ik heb een leuke baan tegenwoordig en ik heb wel mijn eigen telefoon. Ik maak vaak leuke uitstapjes met de kinderen. Zonder hem, dat scheelt een hoop spanning.
Nogmaals bedankt, ook voor de adviezen.
terug
vrijdag 22 oktober 2021 om 09:06
Lieve to, jij hoeft je niet te schamen. Ik vind het alleen maar heel sterk van je dat je het deelt. Jij zit in een andere situatie als Alex, maar het is niet minder erg. Dit soort dingen zouden niet mogen gebeuren, nergens en bij niemand. Ik kan mij voorstellen dat jij je zorgen maakt over je wat je kinderen er later van vinden. Maar dat valt of staat niet alleen met wat je hier schrijft. Probeer dat een beetje los te laten. Soms maak je niet de juiste keuzes in het leven, dat is menselijk en daar leren we van. En er zijn altijd mensen die er iets van vinden. Maar het belangrijkste is dat jij jezelf recht in de ogen kan blijven kijken. En dat jij (zonodig met hulp) er alles aan hebt gedaan wat in jouw vermogen ligt.
vrijdag 22 oktober 2021 om 10:09
https://www.rtlboulevard.nl/entertainme ... tflix-maid
Grappig dat moeder en dochter ook in de serie moeder en dochter spelen.
Grappig dat moeder en dochter ook in de serie moeder en dochter spelen.
Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje
zondag 24 oktober 2021 om 21:34
Ja, die twijfel, die herken ik. Ik heb me tijdens die relatie zo vaak afgevraagd hoe het nu zo kon gaan, wat mijn aandeel was. En erna ook nog. En nu nog, negen jaar later maar liefst, denk ik best vaak aan die tijd terug. En nog twijfel ik soms aan hoe erg het was.
Het was heel erg. Dat weet ik eigenlijk wel. Maar ja, er was een dynamiek ontstaan waarin ook ik me van mijn slechtste kant liet zien. Ik was soms ook onredelijk boos. Ik ken mezelf uit die periode echt niet terug. Ik ben een behoorlijk kalm persoon, maar die kant van mezelf was ik destijds helemaal verloren.
En juist die giftige dynamiek maakt(e) het lastig om duidelijk te krijgen wat er allemaal gebeurde. Onschuldig voelde ik me zeker niet. Was ik ook niet. Maar toch speelde ik tegen krachten waar ik geen idee van had.
Het was heel erg. Dat weet ik eigenlijk wel. Maar ja, er was een dynamiek ontstaan waarin ook ik me van mijn slechtste kant liet zien. Ik was soms ook onredelijk boos. Ik ken mezelf uit die periode echt niet terug. Ik ben een behoorlijk kalm persoon, maar die kant van mezelf was ik destijds helemaal verloren.
En juist die giftige dynamiek maakt(e) het lastig om duidelijk te krijgen wat er allemaal gebeurde. Onschuldig voelde ik me zeker niet. Was ik ook niet. Maar toch speelde ik tegen krachten waar ik geen idee van had.
