Entertainment
alle pijlers
Vriendin; uit elkaar aan het groeien?
zondag 10 juni 2007 om 09:24
Ik ben wel nieuwsgierig hoe jullie hiermee om zouden gaan. Wat doe je als steeds meer blijkt dat je goede vriendin (of vriend) en jij in een andere levensfase zitten? Als je het gevoel heb dat jij doorgaat en de ander stil blijft staan?
Eigenlijk heb ik één goede vriendin, maar steeds vaker bekruipt mij het gevoel dat we niet meer helemaal op één level zitten. Sowieso zijn onze levens wel vrij verschillend, we doen allebei toevallig dezelfde studie maar ik woon al een tijdje samen en zij woont inmiddels weer thuis, nadat ze eerst met een huisgenoot heeft samengewoond en vervolgens een paar maanden in het buitenland heeft gezeten. Maar het valt me steeds vaker op dat zij zo anders in het leven staat dan ik, da's natuurlijk vrij normaal maar het is weer een ander verhaal als ik bijvoorbeeld het idee heb dat ze zich druk maakt om dingen waar ik me druk om maakte toen ik 16 of 17 was. Ik vind het al niet eens leuk om haar te ontmoeten met haar andere vriendinnen, omdat het zeg maar één grote giechelende meidenclub is en ik daar inmiddels toch wel overheen ben... Ik kan wel goed met haar praten hoor en we hebben het ook nog wel gezellig. Maar ik heb bij mezelf gemerkt dat ik telkens hoop dat ze wat volwassener wordt als ze een nieuwe levensfase ingaat; bijvoorbeeld toen ze het huis uitging, een paar maanden in het buitenland verbleef etc. En dan is er toch een kleine vorm van teleurstelling als blijkt dat dat niet zo is. Over relaties kunnen we niet goed praten omdat ik vind dat zij zich als een puber gedraagt en zij op haar beurt weer niet zo goed begrijpt dat ik zo'n "oude" vriend heb. (Zij vindt hem oud, ik niet. :) Hij is 30)
En ja? Wat doe je dan? Aan de ene kant maakt dit alles me ook wel een beetje verdrietig, omdat zij echt mijn enige goede vriendin is en ik het verder doe met goede kennissen waar ik af en toe wat leuks mee doe of gezellig contact me heb. De vrienden van mijn vriend zijn inmiddels ook absoluut mijn vrienden geworden, maar toch voelt mijn vriendin meer "van mij". Laatst vierde ik mijn verjaardag en toen stuurde ze een kwartier voor 'aanvang' een smsje dat ze heel graag zou willen komen, maar zo'n buikpijn had dat dat niet ging. Nou goed, jammer natuurlijk, maar het feit dat ze zo kort van tevoren notabene een smsje stuurt snap ik dan weer helemaal niet. Ik vind dat geen normale manier van communiceren, in ieder geval niet om echte boodschappen over te brengen, ik vind het vrij puberaal.
Maar goed, wat doen jullie in dit soort gevallen?
Eigenlijk heb ik één goede vriendin, maar steeds vaker bekruipt mij het gevoel dat we niet meer helemaal op één level zitten. Sowieso zijn onze levens wel vrij verschillend, we doen allebei toevallig dezelfde studie maar ik woon al een tijdje samen en zij woont inmiddels weer thuis, nadat ze eerst met een huisgenoot heeft samengewoond en vervolgens een paar maanden in het buitenland heeft gezeten. Maar het valt me steeds vaker op dat zij zo anders in het leven staat dan ik, da's natuurlijk vrij normaal maar het is weer een ander verhaal als ik bijvoorbeeld het idee heb dat ze zich druk maakt om dingen waar ik me druk om maakte toen ik 16 of 17 was. Ik vind het al niet eens leuk om haar te ontmoeten met haar andere vriendinnen, omdat het zeg maar één grote giechelende meidenclub is en ik daar inmiddels toch wel overheen ben... Ik kan wel goed met haar praten hoor en we hebben het ook nog wel gezellig. Maar ik heb bij mezelf gemerkt dat ik telkens hoop dat ze wat volwassener wordt als ze een nieuwe levensfase ingaat; bijvoorbeeld toen ze het huis uitging, een paar maanden in het buitenland verbleef etc. En dan is er toch een kleine vorm van teleurstelling als blijkt dat dat niet zo is. Over relaties kunnen we niet goed praten omdat ik vind dat zij zich als een puber gedraagt en zij op haar beurt weer niet zo goed begrijpt dat ik zo'n "oude" vriend heb. (Zij vindt hem oud, ik niet. :) Hij is 30)
En ja? Wat doe je dan? Aan de ene kant maakt dit alles me ook wel een beetje verdrietig, omdat zij echt mijn enige goede vriendin is en ik het verder doe met goede kennissen waar ik af en toe wat leuks mee doe of gezellig contact me heb. De vrienden van mijn vriend zijn inmiddels ook absoluut mijn vrienden geworden, maar toch voelt mijn vriendin meer "van mij". Laatst vierde ik mijn verjaardag en toen stuurde ze een kwartier voor 'aanvang' een smsje dat ze heel graag zou willen komen, maar zo'n buikpijn had dat dat niet ging. Nou goed, jammer natuurlijk, maar het feit dat ze zo kort van tevoren notabene een smsje stuurt snap ik dan weer helemaal niet. Ik vind dat geen normale manier van communiceren, in ieder geval niet om echte boodschappen over te brengen, ik vind het vrij puberaal.
Maar goed, wat doen jullie in dit soort gevallen?
zondag 10 juni 2007 om 10:54
Hoi,
vervelend dit, ik heb er ook ervaring mee helaas.
Maar voor mij werkt dit soort dingen vrij simpel. Ik ben van mening dat een vriendschap iets moet toevoegen en het moet geen verplichting gaan worden. Als jij merkt dat je er eigenlijk geen zin in hebt om af te spreken, dan is dat een duidelijk teken. Het werkt net als in een relatie, vind ik. Als het niet meer leuk is, en het je bijv meer energie kost dan dat het je oplevert, dan moet je ermee stoppen. Gelukkig hebben we de keuze om onze vrienden uit te zoeken, dat is met familie wel anders.
Het is voor beide partijen niet fijn als zichtbaar blijkt dat je er eigenlijk geen zin in hebt. Wat je gaat krijgen is dat jij een afspraak afbelt, of dat je zelf geen initiatief meer neemt om af te spreken. Dat voelt voor jou rot en zij merkt dit ook. Als je zoiets constateert, kun je er nog heel lang over nadenken maar feit ligt er dat het voor jou over is. En dat is heel rot, je voelt je waarschijnlijk schuldig en wil het eigenlijk niet weten. Nu moet je er iets mee maar je wilt haar ook niet kwetsen, neem ik aan.
In jouw situatie zou ik dus een gesprek met haar aan gaan, en vertellen wat hoe jij de vriendschap ervaart. Je zou kunnen zeggen dat jullie er in jouw ogen allebei andere verwachtingen van hebben en dat jullie er naar elkaar toe niet aan kunnen voldoen. Je kunt ook benoemen dat jij voelt dat je neit meer met haar op één lijn zit. En dat je het contact op een laag pitje wilt zetten. Er is niks mis met het af en toe vragen hoe het gaat.
Verder zou ik geen verwijten maken, hou het bij jezelf en dat je merkt dat het voor jou niet meer goed voelt. Succes.
vervelend dit, ik heb er ook ervaring mee helaas.
Maar voor mij werkt dit soort dingen vrij simpel. Ik ben van mening dat een vriendschap iets moet toevoegen en het moet geen verplichting gaan worden. Als jij merkt dat je er eigenlijk geen zin in hebt om af te spreken, dan is dat een duidelijk teken. Het werkt net als in een relatie, vind ik. Als het niet meer leuk is, en het je bijv meer energie kost dan dat het je oplevert, dan moet je ermee stoppen. Gelukkig hebben we de keuze om onze vrienden uit te zoeken, dat is met familie wel anders.
Het is voor beide partijen niet fijn als zichtbaar blijkt dat je er eigenlijk geen zin in hebt. Wat je gaat krijgen is dat jij een afspraak afbelt, of dat je zelf geen initiatief meer neemt om af te spreken. Dat voelt voor jou rot en zij merkt dit ook. Als je zoiets constateert, kun je er nog heel lang over nadenken maar feit ligt er dat het voor jou over is. En dat is heel rot, je voelt je waarschijnlijk schuldig en wil het eigenlijk niet weten. Nu moet je er iets mee maar je wilt haar ook niet kwetsen, neem ik aan.
In jouw situatie zou ik dus een gesprek met haar aan gaan, en vertellen wat hoe jij de vriendschap ervaart. Je zou kunnen zeggen dat jullie er in jouw ogen allebei andere verwachtingen van hebben en dat jullie er naar elkaar toe niet aan kunnen voldoen. Je kunt ook benoemen dat jij voelt dat je neit meer met haar op één lijn zit. En dat je het contact op een laag pitje wilt zetten. Er is niks mis met het af en toe vragen hoe het gaat.
Verder zou ik geen verwijten maken, hou het bij jezelf en dat je merkt dat het voor jou niet meer goed voelt. Succes.
