Waar ben jij nog steeds boos over?

In het eerste leerjaar (leeft 5-6 jaar) werd ik door de hele klas gepest/gemeden. Eén meisje (S) speelde af en toe nog soort van met mij en wist mijn vertrouwen te winnen.

Toen op een dag mijn grootste pestkop iets dierbaars van mij wilde afpakken heeft S mijn vertrouwen zodanig misbruikt dat ik de pestkop liet begaan.

Ik ben nu 45 en toen S een paar jaar geleden een fb-vriendschapsverzoek stuurde ben ik daar een week van overstuur geweest.

Rationeel kan ik het ergens plaatsen, dat zij ook eieren voor haar geld koos en waarschijnlijk bang was mee slachtoffer te worden van de pestkop, maar het heeft er wel voor gezorgd dat ik heel moeilijk mensen vertrouw, ondanks therapie.

Ik denk nog zelden aan haar en het is te belachelijk voor woorden dat ik nog boos ben op haar maar het gevoel is sterker dan het verstand.

Dat ik 4 jaar lang gepest ben op mijn vorige werk
Door collega,'s leidinggevende en klanten ,ik viel wel altijd in voor anderen ,overwerken in mijn eentje 6 pandjes doen op een dag ,maar nooit was het goed genoeg, Collega's maakte er een potje van en ik kreeg de schuld , zelfs als ik er een dag niet was , dat gezegd werd dat ik lui was en dik en dat ik geen reuma had en vooral te veel at
Snap nog steeds niet dat zei er mee weg kwamen ,
Gelukkig ben ik daar weg maar kan nog steeds boos erom worden

AlisonParker schreef: ↑

21-03-2023 11:48

In het eerste leerjaar (leeft 5-6 jaar) werd ik door de hele klas gepest/gemeden. Eén meisje (S) speelde af en toe nog soort van met mij en wist mijn vertrouwen te winnen.

Toen op een dag mijn grootste pestkop iets dierbaars van mij wilde afpakken heeft S mijn vertrouwen zodanig misbruikt dat ik de pestkop liet begaan.

Ik ben nu 45 en toen S een paar jaar geleden een fb-vriendschapsverzoek stuurde ben ik daar een week van overstuur geweest.

Rationeel kan ik het ergens plaatsen, dat zij ook eieren voor haar geld koos en waarschijnlijk bang was mee slachtoffer te worden van de pestkop, maar het heeft er wel voor gezorgd dat ik heel moeilijk mensen vertrouw, ondanks therapie.

Ik denk nog zelden aan haar en het is te belachelijk voor woorden dat ik nog boos ben op haar maar het gevoel is sterker dan het verstand.

Dit gevoel begrijp ik zo goed knuffel

Wat een boel verdrietige verhalen hier zeg...

Familie evenement (kerst) bij stiefzus. Ze was een half jaar tot een jaar geleden moeder geworden van haar eerste kind. Ik was met mijn broer in gesprek en hij vroeg hoe het met mij ging. Door depressie en gebrek van bepaalde vitamines was ik moe en zei tegen mijn broer dat ik moe was. Mijn stiefzus aan de andere kant van de kamer onderbreekt haar gesprek en richt zich tot mij: "Moe?! Jij weet niet wat moe is, allemaal gebroken nachten, kind opvoeden daarna mag je pas zeggen dat je moe bent!"
Iedereen richtte zich op haar en was het met haar eens. Niemand heeft nog met mij gepraat die avond.

Stoutehond schreef: ↑

21-03-2023 11:52

Familie evenement (kerst) bij stiefzus. Ze was een half jaar tot een jaar geleden moeder geworden van haar eerste kind. Ik was met mijn broer in gesprek en hij vroeg hoe het met mij ging. Door depressie en gebrek van bepaalde vitamines was ik moe en zei tegen mijn broer dat ik moe was. Mijn stiefzus aan de andere kant van de kamer onderbreekt haar gesprek en richt zich tot mij: "Moe?! Jij weet niet wat moe is, allemaal gebroken nachten, kind opvoeden daarna mag je pas zeggen dat je moe bent!"
Iedereen richtte zich op haar en was het met haar eens. Niemand heeft nog met mij gepraat die avond.

Wauw, wat bizar! Alsof niemand anders meer moe kan/mag zijn, alleen als je een baby hebt. Pffff.

Sterkte trouwens, een depressie is niet niks.

Stoutehond schreef: ↑

21-03-2023 11:52

Familie evenement (kerst) bij stiefzus. Ze was een half jaar tot een jaar geleden moeder geworden van haar eerste kind. Ik was met mijn broer in gesprek en hij vroeg hoe het met mij ging. Door depressie en gebrek van bepaalde vitamines was ik moe en zei tegen mijn broer dat ik moe was. Mijn stiefzus aan de andere kant van de kamer onderbreekt haar gesprek en richt zich tot mij: "Moe?! Jij weet niet wat moe is, allemaal gebroken nachten, kind opvoeden daarna mag je pas zeggen dat je moe bent!"
Iedereen richtte zich op haar en was het met haar eens. Niemand heeft nog met mij gepraat die avond.

Met zo'n familie heb je geen vijanden meer nodig.

Blauweelf41 schreef: ↑

21-03-2023 11:49

Dit gevoel begrijp ik zo goed knuffel

Ik hoop voor jou dat je het niet uit ervaring begrijpt maar ik vrees er een beetje voor Tnx voor de knuffel en voor jou een terug

AlisonParker schreef: ↑

21-03-2023 11:54

Ik hoop voor jou dat je het niet uit ervaring begrijpt maar ik vrees er een beetje voor Tnx voor de knuffel en voor jou een terug

Helaas wel
Ben mijn hele leven gepest en ook door mensen waarvan ik dacht dat ze mijn vrienden waren veraden
Vervolgens ging het nog door tot 5 jaar geleden op mijn werk
Dank je wel xx

Djessy schreef: ↑

21-03-2023 11:38

Ik ben boos omdat allebei mijn ouders op veel te jonge leeftijd overleden zijn. Het is inmiddels 3 en 4 jaar geleden maar ben nog elke dag verdrietig. Ik kan maar niet wennen aan de situatie zoals die nu is. Steeds weer het besef dat het nooit meer wordt zoals het was, dat ik ze voor altijd moet missen. Ik mis ze zo verschrikkelijk.

Wat erg. Ik kan me dat zo voorstellen. Zeker als je een heel goede band met ze had.
Ik heb mijn ouders gelukkig nog wel (met allerlei gebreken), maar zie er enorm tegenop ze te verliezen.

Stoutehond schreef: ↑

21-03-2023 11:52

Familie evenement (kerst) bij stiefzus. Ze was een half jaar tot een jaar geleden moeder geworden van haar eerste kind. Ik was met mijn broer in gesprek en hij vroeg hoe het met mij ging. Door depressie en gebrek van bepaalde vitamines was ik moe en zei tegen mijn broer dat ik moe was. Mijn stiefzus aan de andere kant van de kamer onderbreekt haar gesprek en richt zich tot mij: "Moe?! Jij weet niet wat moe is, allemaal gebroken nachten, kind opvoeden daarna mag je pas zeggen dat je moe bent!"
Iedereen richtte zich op haar en was het met haar eens. Niemand heeft nog met mij gepraat die avond.

Wat naar zeg!
Ik heb die opmerking ook wel eens gehad....'hoe kun jij nou moe zijn? Je hebt niet eens kinderen!.

Metallover schreef: ↑

21-03-2023 12:10

Wat erg. Ik kan me dat zo voorstellen. Zeker als je een heel goede band met ze had.
Ik heb mijn ouders gelukkig nog wel (met allerlei gebreken), maar zie er enorm tegenop ze te verliezen.

Ja echt, koester het maar. Geniet van alle momenten die je nog samen hebt, praat dingen uit zolang het nog kan en stel alle vragen die je nog hebt. Lekker cliché, ik weet het.

Vorig jaar was mijn kind niet meer welkom in haar eigen leeftijdsgroep bij haar teamsport, ze was niet goed genoeg.
Gelukkig speelt ze nu een dorp verderop waar ze van harte welkom is!

ankalida schreef: ↑

21-03-2023 12:35

Vorig jaar was mijn kind niet meer welkom in haar eigen leeftijdsgroep bij haar teamsport, ze was niet goed genoeg.
Gelukkig speelt ze nu een dorp verderop waar ze van harte welkom is!

Ik heb dit met mijn zoon ook meegemaakt. Echt heel erg vond ik dat
Fijn dat je dochter nu een club gevonden heeft waar ze wel welkom is!

Ik ben nog steeds boos op hoe het ziekenhuis (vooral een bepaalde medewerkster) mij heeft behandeld toen ik, zwanger van nr 2, me meldde omdat ik opnieuw Hyperemesis Gravidarum had. Bij de eerste werd ik doorgestuurd naar een kopje gemberthee, heb ik wekenlang in het donker plat moeten liggen. Nooit gehoord. Daarna heb ik me ingelezen en zag ik dat dit niet normaal was. De medicatie die ik toen kreeg hielp niet.

Bij de tweede wist ik dat het eraan kwam. Ik meldde me bij de huisarts, maar omdat ik al bij fertiliteit liep zei hij dat ik me bij het zh direct moest melden. Fertiliteit stuurde me intern door (was immers al zwanger). Ik had telefonisch gemeld wat er aan de hand was. Moest (!) langskomen. Geen enkele uitleg over hoe of wat. Opeens bleek dat ik er uren zou moeten wachten (het was 19u in de avond inmiddels, man stond nog beneden met kind nr 1 in de auto te wachten). Met overleg hadden we de planning natuurlijk anders gedaan.

Ik denk dat het een AIOS of ANIOS was die me vragen stelde alsof ik me enorm aanstelde toen ik vroeg om ondansetron/zofran voor te schrijven. Dat is inmiddels geaccepteerd, wordt onderschreven voor HG door de specialisten bij de VU (ik zit me er zelfs hier over te verdedigen). Maar 'vroeger' mocht dat pas na 12 weken ivm verdenking op verhoogde kans van schisis. Ik wist dat ik op de andere medicatie zware neurologische bijwerkingen kreeg en daar de vorige keer acuut mee moest stoppen.

Niet alleen geloofden ze me niet, ze heeft me in mijn gezicht een slechte moeder genoemd en in mijn dossier gezet dat ik niet wilde luisteren naar het advies (over het opnieuw nemen van de medicatie waar ik de vorige keer zo slecht op reageerde), dat ik niet de risico's voor het kind in acht nam (ook toen ik de literatuur aanwees waardoor bleek dat het er nu wel voorgeschreven wordt voor die tijd). Een zeer nare situatie waarin ze me kleineerde en de machtspositie zeer ongelijk was. Ik was zo ziek dat ik bijna niet rechtop kon zitten en in de tijd dat ik moest wachten op terugkoppeling heb ik 15x gespuugd. Er was geen verpleegkundige bij me, ik heb daar uren liggen wachten in mijn eentje (strompelend naar de wc).

Het interessante was dat toen zij de casus voor had gelegd aan de gyn deze ONMIDDELIJK ondansetron voorschreef. Waar de eerste dame het nog had over medicatie voor 3 dagen kreeg ik het meteen voorgeschreven voor een maand.

De ondansetron heeft de zwangerschap (ik heb gespuugd van 6 weken tot aan de bevalling, zo'n 20-30x pd) dragelijk gemaakt, maar ik ben toch uitgedroogd. Toen ik een week later door de verloskundige werd aangemeld bij het zh om een infuus te krijgen had ik diezelfde AIOS/ANIOS (sorry weet niet precies wat haar rol was) aan mijn bed. Met een zeer bijzonder en negatief lachje zei ze: "Dus het heeft toch niet geholpen?"

De ondansetron hielp zeker wel, maar niet genoeg. En om dat te zeggen tegen een vrouw die letterlijk binnen is omdat ze uitgedroogd is en zo verzwakt is dat ze geen weerwoord kan geven. Ik snap er nog steeds niets van.

Toen trouwens wel echt super lieve begeleiding gekregen in het zh. Maar ik denk dat het toen kon omdat ik 'echt' ziek was, en daarvoor was het nog niet erg genoeg. Ze meten de uitdroging namelijk met een ketonen test. Dit is bijzonder en achterhaald, want dat gaat over verhongering en niet over uitdroging. Zonder ketonen geen infuus, ook niet bij 30x spugen en geen slok water binnen kunnen houden, terwijl bij niet-zwangere vrouwen er veel lagere grenzen zijn om over te gaan tot het geven van een infuus.

Ik ben verder mondig en hoogopgeleid (niet dat dit iets uitmaakt). Maar ik had literatuur tot mijn beschikking, ik had de cijfers bij me. En toch, verstrikt in het ondoorzichtige hierarchische systeem van het zh voelde ik me klein en dom en alsof ik me aanstelde.

vaniteifear schreef: ↑

21-03-2023 12:38

Ik heb dit met mijn zoon ook meegemaakt. Echt heel erg vond ik dat
Fijn dat je dochter nu een club gevonden heeft waar ze wel welkom is!

Mijn dochter heeft er een behoorlijke psychische duw van gekregen. Ze voelde zich zo verschrikkelijk afgewezen... Als 17-jarige heeft ze het namelijk knalhard meegekregen.

apiejapie schreef: ↑

21-03-2023 11:05

Boos niet zozeer meer, maar wel nog steeds verontwaardigd misschien: ik moest een zeer zware operatie ondergaan. Met familie veel kunnen regelen wat onze dochter (toen 2 jaar) betreft qua opvang. Man nam ook tijdje vrij. Maar kregen het niet rond. Gemeente ingeschakeld voor kinderopvang omdat het om een behoorlijke tijd zou gaan. Verliep heel moeizaam, vele mensen die erbij betrokken werden. Maar omdat het zo lang duurde, duurde het ook langer voordat ik geopereerd kon worden. Maar elke dag werd de kans op een dwarslaesie groter. Op een gegeven moment werd ik ook echt verdrietig van al die gesprekken zonder resultaat, en benoemde ook dat ik zonder opvang niet geopereerd kon worden, en zonder operatie een dwarslaesie zou hebben. Waarop de dame van de WMO de woorden uit haar strot wist te krijgen: " maar dat is toch geen probleem, want dan krijg je van ons wél een rolstoel". Dat zo'n mensen zo'n werk kunnen doen.....

Wat een idiote reactie van die wmo dame zeg

vaniteifear schreef: ↑

21-03-2023 11:53

Wauw, wat bizar! Alsof niemand anders meer moe kan/mag zijn, alleen als je een baby hebt. Pffff.

Sterkte trouwens, een depressie is niet niks.

O die opmerking krijg ik nog steeds best wel vaak als ik zeg dat ik weining tijd heb of dat ik moe ben
Hoe kan dat nu je hebt geen kinderen
Vind dat echt nergens op slaan

@Poesiemauw: herkenbaar! Ik had ook 2 x HG en werd niet serieus genomen. Van op bed liggen in het donker ga je je niet beter voelen, ga een stuk over de gang wandelen! Jij je zin. Tadaa, kots op de gang. Ja nee dat komt omdat je niet die en die maaltijd had moeten nemen, dat is te zwaar op de maag. ( een slokje water was al te zwaar). Grrr wat heb ik mij toen boos gemaakt. En collega's denken dat je gewoon 'lekker vrij' hebt. Ben wel blij dat er steeds meer over bekend wordt. (ik kreeg primperan, het hielp niet dus ik wilde er mee stoppen. Dan was het mijn eigen schuld!. Nu een aantal jaar later is primperan niet meer verkrijgbaar want blijkt toch niet zo goed te zijn als gedacht)

happyapple schreef: ↑

21-03-2023 13:00

Wat een idiote reactie van die wmo dame zeg

Zo triest dit
Maar ik maak dit ook mee met mijn man die is doof en word ook niet geholpen want ja meneer u heeft toch een vrouw
Nu doe ik graag zijn telefoontjes enzo maar ik ben niet 24 uur bij hem
We vroegen een tablet om te kunnen typen nee dat deden ze niet.
Cz doet ook helemaal niks
Ja hij heeft een hoor aparaat maar dat helpt niet , en ci krijgt hij ook niet want ze willen geen garantie geven dat hij gaat horen dus gaan ze het niet doen ,
Alles draait om geld en hulp krijg je niet altijd word ervan uit gegaan dat de achterban wel helpt
Waar betalen we eigenlijk zorg kosten voor ?

De leugen ‘pijnstilling op aanvraag’ bij bevallen. Dat in het ziekenhuis zo’n kerel gewoon een deur opengooit terwijl je met je benen wijd in barensnood verkeert die je nog net niet in je gezicht uitlacht met ‘Pijnstilling? Nou Ehm…weet niet waar je denkt dat wij op dit tijdstip een anesthesist vandaan kunnen toveren’.

Dezelfde lul die na de bevalling binnen kwam en nog fijntjes moest opmerken ‘Zo toch goed gegaan zie ik, en dat op eigen kracht’.

Gezworen nooit meer mijzelf zo’n stuk vlees te voelen of gereduceerd tot een orgaan zoals een baarmoeder. Eens maar nooit meer. Heb jarenlang gedroomd van die gyn. Hoe hij nierstenen ter grootte van knikkers moest uitplassen zonder verdoving. En dat ik daar dan naast zou staan en zoetsappig glimlachen: ‘Ja dit is een volkomen natuurlijk proces…Kijk eens! En dat op eigen kracht!’.

lemoos2 schreef: ↑

21-03-2023 13:23

De leugen ‘pijnstilling op aanvraag’ bij bevallen. Dat in het ziekenhuis zo’n kerel gewoon een deur opengooit terwijl je met je benen wijd in barensnood verkeert die je nog net niet in je gezicht uitlacht met ‘Pijnstilling? Nou Ehm…weet niet waar je denkt dat wij op dit tijdstip een anesthesist vandaan kunnen toveren’.

Dezelfde lul die na de bevalling binnen kwam en nog fijntjes moest opmerken ‘Zo toch goed gegaan zie ik, en dat op eigen kracht’.

Gezworen nooit meer mijzelf zo’n stuk vlees te voelen of gereduceerd tot een orgaan zoals een baarmoeder. Eens maar nooit meer. Heb jarenlang gedroomd van die gyn. Hoe hij nierstenen ter grootte van knikkers moest uitplassen zonder verdoving. En dat ik daar dan naast zou staan en zoetsappig glimlachen: ‘Ja dit is een volkomen natuurlijk proces…Kijk eens! En dat op eigen kracht!’.

Zo erg dit. Valt volledig in het plaatje van het under-treaten van vrouwen in de gezondheidszorg. Van uitvoeren van invasieve procedures zoals het zetten van een spiraal of een eicelpunctie zonder verdoving tot de mythe van het natuurlijk bevallen (en ik ben thuis bevallen zonder pijnstilling, maar ik geloof in eigen keuze en als jij een ruggenprik wil dan heb je daar alle recht toe, zoals in alle landen om ons heen volledig normaal is!!!! Deels was mijn keuze voor thuisbevalling trouwens omdat ik absoluut niet in het zh wilde zijn, wat voor mij voelde als een onveilige plek waar ze me niet serieus namen)

Over een aantal dingen ben ik nog steeds boos ook al is het al jaren geleden.

- dat mijn auto gestolen is, gewoon voor de deur bij mijn huis
- dat ik ooit ben bestempeld als dief bij een opticien waar ik al jaaaaaren vaste klant was en die genoeg aan mij hebben verdiend. Ik kwam er 2 keer per jaar voor controle en nam maandlenzen bij hen af en een keer per 2 jaar een bril. tijdens een controle deed ik mijn zonnebril in de winkel in mijn tas, en een of andere undercoveragent hield mij daarom aan. die kan er niks aan doen maar het personeel liet het gebeuren terwijl ze mij kenden en ik er maanden niet was geweest. De sorrybloemen heb ik in de kliko gegooid. en ik ben er nooit meer geweest.

- dat ik na 12,5 jaar bij dezelfde werkgever afgescheept ben ben met een cadeaubon van 25,- die ik eigenlijk al met mijn verjaardag een paar maanden eerder had moeten krijgen. terwijl normaal gesproken de etentjes, camera’s en dure cadeaus gegeven werden bij afscheid. Nooit slecht gefunctioneerd ofzo geen ruzie en ontslag op eigen initiatief maar zo blijkt maar weer, loyaliteit brengt je uiteindelijk geen drol.

Oh ja, ook eentje waar ik nog wel eens met terugwerkende kracht boos om kan worden. Ik ging tijdens mijn eerste zwangerschap uit elkaar met toenmalige partner. Ik was jong en studeerde nog, dus niets was netjes geregeld en ik moest terug bij mijn ouders gaan wonen.

Ik stond al ingeschreven als woningzoekende, maar toen ik om urgentie ging vragen zei de dame achter het loket dat zwangerschap geen reden meer was voor urgentie, omdat het te voorkomen was geweest. Ik knikte enigszins begrijpend en vertelde dat ik zwanger was geworden ondanks de Nuvaring. Toen zei ze: "Tja, dan nog is het een keuze hè, je hebt altijd nog abortus." Ik had mijn zoontje nota bene bij me in de draagzak.

De arrogantie waarmee ze het zei herinner ik me nog zó goed.