Entertainment
alle pijlers
Welk liedje raakt jou?
woensdag 14 april 2010 om 17:42
Ik ben gek op allerlei muziek
En ik heb ook wat liedjes met herrineren eraan vastgeplakt en ik zal ongetwijfeld niet de enige zijn
Bij niemand van Gordon en Replay heb ik bijvoorbeeld een mooie herrinering met mijn vriend...
Nu ben ik benieuwd welk nummer jullie raakt....
En ik heb ook wat liedjes met herrineren eraan vastgeplakt en ik zal ongetwijfeld niet de enige zijn
Bij niemand van Gordon en Replay heb ik bijvoorbeeld een mooie herrinering met mijn vriend...
Nu ben ik benieuwd welk nummer jullie raakt....
Don\'t ever let them get you down
donderdag 15 april 2010 om 00:43
Vrolijk:
http://www.youtube.com/watch?v=MXp413NynFk (Smooth van Santana). Ik zou zo in de videoclip willen leven.
Triest:
http://www.youtube.com/watch?v=I2nSSWGWBis (Glen Hansard met een cover van Britney Spears)
Jaren 80 sentiment (verliefd in een open auto op vakantie-gevoel):
http://www.youtube.com/watch?v=QlCppfqsbPM (Boys of summer, Don Henley)
en ook:
http://www.youtube.com/watch?v=oPav44v545Y (Climie Fisher- love changes everytime)
http://www.youtube.com/watch?v=MXp413NynFk (Smooth van Santana). Ik zou zo in de videoclip willen leven.
Triest:
http://www.youtube.com/watch?v=I2nSSWGWBis (Glen Hansard met een cover van Britney Spears)
Jaren 80 sentiment (verliefd in een open auto op vakantie-gevoel):
http://www.youtube.com/watch?v=QlCppfqsbPM (Boys of summer, Don Henley)
en ook:
http://www.youtube.com/watch?v=oPav44v545Y (Climie Fisher- love changes everytime)
donderdag 15 april 2010 om 00:47
donderdag 15 april 2010 om 00:48
http://www.youtube.com/watch?v=U6MpKd_BUBM
Zo mooi!!
Zo mooi!!
Haast, ik moet niet vergeten te zwaaien,als ik mezelf voorbij loop...
donderdag 15 april 2010 om 01:05
bij sommige muziek is het de tekst, maar soms is het ook de muziek. Het album waar dit instrumentale nummer op staat van Peter Mulvey doet me altijd veel als ik het hoor, vanwege de periode dat ik er naar luisterde.
Dit (ook akoestische) nummer van de Vicky Christina Barcelona sountrack ook. Is al een stuk ouder dan de film hoor, van Paco de Lucia.
Dit (ook akoestische) nummer van de Vicky Christina Barcelona sountrack ook. Is al een stuk ouder dan de film hoor, van Paco de Lucia.
donderdag 15 april 2010 om 08:36
donderdag 15 april 2010 om 11:16
donderdag 15 april 2010 om 11:20
quote:Bergje65 schreef op 14 april 2010 @ 18:35:
Er is een liedje dat mij enorm raakt en dat is het origineel van het liedje dat door popstars winnaar "Wesley", gezongen door Celtic Woman.
http://www.youtube.com/watch?v=faKFcfytlxU
Prachtig.... zucht!
Ik vind Celtic Woman sowieso mooi!
Ik zou ook zo graag zo mooi willen zingen, maarja.....
The last rose of summer is ook zo mooi....
Er is een liedje dat mij enorm raakt en dat is het origineel van het liedje dat door popstars winnaar "Wesley", gezongen door Celtic Woman.
http://www.youtube.com/watch?v=faKFcfytlxU
Prachtig.... zucht!
Ik vind Celtic Woman sowieso mooi!
Ik zou ook zo graag zo mooi willen zingen, maarja.....
The last rose of summer is ook zo mooi....
donderdag 15 april 2010 om 11:30
"Make you feel my Love" van Adele.
Ik lag begin vorig jaar in het ziekenhuis vanwege zwangerschapsvergiftiging. Mijn zoontje en ik waren nog helemaal niet toe aan de bevalling. Ik heb er 3 weken gelegen en elke keer als ik dit liedje hoorde streelde ik zachtjes over mijn buik en dan reageerde mijn kindje. Toen hij met spoed gehaald werd en hij naast me lag zong ik het voor hem met gebroken stem. En nu, ruim een jaar later, kan ik het nog steeds niet goed zingen. Het brengt me terug naar die tijd in het ziekenhuis en naar het gevoel van toen. Hoe blij we zijn dat het voor ons goed is afgelopen, maar ik denk ook aan de moeders met wie ik op de zaal lag en het niet goed is gegaan... Het was een emotionele tijd...
Het liedje betekent voor mij dat het leven kostbaar is en kwetsbaar. En dat liefde mijn leidraad is in mijn het leven. En dat wil ik meegeven aan onze zoon.
Monique
Ik lag begin vorig jaar in het ziekenhuis vanwege zwangerschapsvergiftiging. Mijn zoontje en ik waren nog helemaal niet toe aan de bevalling. Ik heb er 3 weken gelegen en elke keer als ik dit liedje hoorde streelde ik zachtjes over mijn buik en dan reageerde mijn kindje. Toen hij met spoed gehaald werd en hij naast me lag zong ik het voor hem met gebroken stem. En nu, ruim een jaar later, kan ik het nog steeds niet goed zingen. Het brengt me terug naar die tijd in het ziekenhuis en naar het gevoel van toen. Hoe blij we zijn dat het voor ons goed is afgelopen, maar ik denk ook aan de moeders met wie ik op de zaal lag en het niet goed is gegaan... Het was een emotionele tijd...
Het liedje betekent voor mij dat het leven kostbaar is en kwetsbaar. En dat liefde mijn leidraad is in mijn het leven. En dat wil ik meegeven aan onze zoon.
Monique
donderdag 15 april 2010 om 11:34
Muziek die me op dit moment enorm raakt is die van de Canadian Tenors. Vorige week een concert gezien, kippenvel, ontroering, echt prachtig!
http://www.youtube.com/watch?v=1zDkVjvwI7w
http://www.youtube.com/watch?v=1zDkVjvwI7w
donderdag 15 april 2010 om 11:34
quote:mjdh schreef op 15 april 2010 @ 11:30:
"Make you feel my Love" van Adele.
Ik lag begin vorig jaar in het ziekenhuis vanwege zwangerschapsvergiftiging. Mijn zoontje en ik waren nog helemaal niet toe aan de bevalling. Ik heb er 3 weken gelegen en elke keer als ik dit liedje hoorde streelde ik zachtjes over mijn buik en dan reageerde mijn kindje. Toen hij met spoed gehaald werd en hij naast me lag zong ik het voor hem met gebroken stem. En nu, ruim een jaar later, kan ik het nog steeds niet goed zingen. Het brengt me terug naar die tijd in het ziekenhuis en naar het gevoel van toen. Hoe blij we zijn dat het voor ons goed is afgelopen, maar ik denk ook aan de moeders met wie ik op de zaal lag en het niet goed is gegaan... Het was een emotionele tijd...
Het liedje betekent voor mij dat het leven kostbaar is en kwetsbaar. En dat liefde mijn leidraad is in mijn het leven. En dat wil ik meegeven aan onze zoon.
MoniqueMonique, dit ontroert mij echt! Ik zit hier met de tranen in mijn ogen! Gaat het goed met jullie zoontje?
"Make you feel my Love" van Adele.
Ik lag begin vorig jaar in het ziekenhuis vanwege zwangerschapsvergiftiging. Mijn zoontje en ik waren nog helemaal niet toe aan de bevalling. Ik heb er 3 weken gelegen en elke keer als ik dit liedje hoorde streelde ik zachtjes over mijn buik en dan reageerde mijn kindje. Toen hij met spoed gehaald werd en hij naast me lag zong ik het voor hem met gebroken stem. En nu, ruim een jaar later, kan ik het nog steeds niet goed zingen. Het brengt me terug naar die tijd in het ziekenhuis en naar het gevoel van toen. Hoe blij we zijn dat het voor ons goed is afgelopen, maar ik denk ook aan de moeders met wie ik op de zaal lag en het niet goed is gegaan... Het was een emotionele tijd...
Het liedje betekent voor mij dat het leven kostbaar is en kwetsbaar. En dat liefde mijn leidraad is in mijn het leven. En dat wil ik meegeven aan onze zoon.
MoniqueMonique, dit ontroert mij echt! Ik zit hier met de tranen in mijn ogen! Gaat het goed met jullie zoontje?
donderdag 15 april 2010 om 13:44
quote:hiltje schreef op 15 april 2010 @ 00:47:
[...]
Hier moet ik van janken...
Omdat het al mijn gevoelens in eens te pakken heeft, of ze nou verdrietig zijn of blij. Mocht ik onverhoopt doodgaan draai deze dan aub.
Yann Tiersen
Mooi! Dank je wel!Is inderdaad prachtig!! Ik ben al dit al heel lang aan het instuderen op de piano, maar voordat ik het zo kan spelen, pff, das moeilijk hoor
[...]
Hier moet ik van janken...
Omdat het al mijn gevoelens in eens te pakken heeft, of ze nou verdrietig zijn of blij. Mocht ik onverhoopt doodgaan draai deze dan aub.
Yann Tiersen
Mooi! Dank je wel!Is inderdaad prachtig!! Ik ben al dit al heel lang aan het instuderen op de piano, maar voordat ik het zo kan spelen, pff, das moeilijk hoor
donderdag 15 april 2010 om 13:49
quote:Maleficent schreef op 15 april 2010 @ 08:38:
Marielle, we hebben dezelfde smaak. Ik kom maar weinig mensen tegen die Saybia te gek vinden.
Te gek is nog een behoorlijk understatement... Al moet ik eerlijk zeggen dat er ook nummers bijzitten waarvan ik denk mwoah, dat had ook anders gekund. Maar dat heb ik bij alle cd's die ik heb.
Lief en ik kunnen het allebei nauwelijks drooghouden bij dit nummer. We hebben afgesproken dat degene die het eerst gaat er zorg voor zal dragen dat the second you sleep op de uitvaart gedraaid wordt.
Maar ik heb nog veel meer nummers waar ik emosjoneel van word hoor...
Stop de tijd van Marco B, Doe wat je altijd deed. (De enige nummers die ik echt mooi vind van hem de rest is echt zum kotsen)
Papa van Stef Bos (uiteraard)
If I could be where are van Enya
Conquest of paradise van Vangelis
Seasons in the Sun van Terry Jacks
Halleluja van Lisa
Sweet goodbyes van Krezip
Dat komt door jou van Guus Meeuwis
Enfin een heel scale aan zielige liedjes hahaha! Allemaal met een herinnering. Wat is muziek toch mooi he?!
( Dit is slechts een kleine greep uit de emosjoneele muziekbak van Marielle...)
Marielle, we hebben dezelfde smaak. Ik kom maar weinig mensen tegen die Saybia te gek vinden.
Te gek is nog een behoorlijk understatement... Al moet ik eerlijk zeggen dat er ook nummers bijzitten waarvan ik denk mwoah, dat had ook anders gekund. Maar dat heb ik bij alle cd's die ik heb.
Lief en ik kunnen het allebei nauwelijks drooghouden bij dit nummer. We hebben afgesproken dat degene die het eerst gaat er zorg voor zal dragen dat the second you sleep op de uitvaart gedraaid wordt.
Maar ik heb nog veel meer nummers waar ik emosjoneel van word hoor...
Stop de tijd van Marco B, Doe wat je altijd deed. (De enige nummers die ik echt mooi vind van hem de rest is echt zum kotsen)
Papa van Stef Bos (uiteraard)
If I could be where are van Enya
Conquest of paradise van Vangelis
Seasons in the Sun van Terry Jacks
Halleluja van Lisa
Sweet goodbyes van Krezip
Dat komt door jou van Guus Meeuwis
Enfin een heel scale aan zielige liedjes hahaha! Allemaal met een herinnering. Wat is muziek toch mooi he?!
( Dit is slechts een kleine greep uit de emosjoneele muziekbak van Marielle...)
donderdag 15 april 2010 om 14:14
Avond van Boudewijn de Groot roept bij mij altijd veel emotie bij me op. En dat is van voor de periode dat dit nummer opnieuw vaak te horen is, van voor de top 2000 zeg maar.
En dat komt hierdoor:
Heftige discussie gehad met toen-nog-niet ex.
Natúúrlijk wogen zijn argumenten zwaarder.
We zitten aan tafel tegenover elkaar, kindje aan de linker, kleiner kindje aan de rechterkant.
Het is winter, vroeg in de avond, donker, lichtjes aan, iemand die van buitenaf naar binnen had gekeken, zou dit als 'knus' omschreven kunnen hebben, maar schijn bedriegt.
De stemming is nog bedrukt door wat zich een uur eerder na het thuiskomen uit zijn werk die middag heeft afgespeeld.
Er wordt onderling niet veel gezegd , ik kan hem nog niet goed recht aankijken , ik heb gehuild en weet dat mijn gezicht nog onder de vlekken zit. Ik voel dat binnenin iets wat bij mij normaalgesproken bruist en borrelt en talloze kleuren heeft (het leven) stil is en kleurloos, en ik besef dat deze staat van zijn de laatste jaren heel vaak voorgekomen is. Ik voel me diep gekwetst.
Waar leidt dit toe, vraag ik me af. Tot mijn 70e? Ik voel weerstand, maar heb niet de energie me daadwerkelijk te verzetten.
De radio staat aan. Iets harder dan achtergrondmuziek. Er is immers niets dat gehoord wil worden op de voorgrond?
En dan wordt dit nummer gedraaid: Avond. Ik heb dit altijd al een mooi liedje gevonden. Vooral het stukje tekst waarin de 'hij' in het liedje voordat hij naar de slaapkamer gaat - zij ligt al in bed - in de woonkamer nog even stil staat en rondkijkt, waar hij zich gelukkig voelt omdat zij in zijn leven is en dat ook beseft.
Woord voor woord dringt de tekst tot mij door. Ik besef wat er in onze relatie niet is, confrontatie.
...hand in hand naar buiten kijken, waar de regen valt...ik zie het licht van hoop en twijfel in je ogen...en ik ken je diepste angst..
Ik kijk naar hem. Voelt hij de betekenis van de woorden ook?
Nee. Hij hoort het niet eens, zoals hij voor niets aandacht of interesse heeft. En wat in mij omgaat, wil hij niet kennen, waarmee hij mij ontkent, steeds weer.
Ik voel ze eerst branden, de tranen, en dan kan ik ze niet meer inhouden.
Ik loop weg van tafel, fatsoeneer het een en ander, en ga weer terug zitten.
Hij kijkt me aan en zegt :'sjonge jonge, wat maak je er weer een drama van, ga je nou nog de hele avond met zo'n pokkesmoel zitten?
Ik besefte dat ik hier niks meer mee kon, ik stikte in dit leven, en ik wist dat ik dit niet morgen kon veranderen, maar wel de verandering voor mijzelf in gang ging zetten en ik beloofde mezelf dat mijn leven er binnen vijf jaar anders uit zou zien.
En ik heb mijn belofte gehouden.
En het is gelukt.
En dat komt hierdoor:
Heftige discussie gehad met toen-nog-niet ex.
Natúúrlijk wogen zijn argumenten zwaarder.
We zitten aan tafel tegenover elkaar, kindje aan de linker, kleiner kindje aan de rechterkant.
Het is winter, vroeg in de avond, donker, lichtjes aan, iemand die van buitenaf naar binnen had gekeken, zou dit als 'knus' omschreven kunnen hebben, maar schijn bedriegt.
De stemming is nog bedrukt door wat zich een uur eerder na het thuiskomen uit zijn werk die middag heeft afgespeeld.
Er wordt onderling niet veel gezegd , ik kan hem nog niet goed recht aankijken , ik heb gehuild en weet dat mijn gezicht nog onder de vlekken zit. Ik voel dat binnenin iets wat bij mij normaalgesproken bruist en borrelt en talloze kleuren heeft (het leven) stil is en kleurloos, en ik besef dat deze staat van zijn de laatste jaren heel vaak voorgekomen is. Ik voel me diep gekwetst.
Waar leidt dit toe, vraag ik me af. Tot mijn 70e? Ik voel weerstand, maar heb niet de energie me daadwerkelijk te verzetten.
De radio staat aan. Iets harder dan achtergrondmuziek. Er is immers niets dat gehoord wil worden op de voorgrond?
En dan wordt dit nummer gedraaid: Avond. Ik heb dit altijd al een mooi liedje gevonden. Vooral het stukje tekst waarin de 'hij' in het liedje voordat hij naar de slaapkamer gaat - zij ligt al in bed - in de woonkamer nog even stil staat en rondkijkt, waar hij zich gelukkig voelt omdat zij in zijn leven is en dat ook beseft.
Woord voor woord dringt de tekst tot mij door. Ik besef wat er in onze relatie niet is, confrontatie.
...hand in hand naar buiten kijken, waar de regen valt...ik zie het licht van hoop en twijfel in je ogen...en ik ken je diepste angst..
Ik kijk naar hem. Voelt hij de betekenis van de woorden ook?
Nee. Hij hoort het niet eens, zoals hij voor niets aandacht of interesse heeft. En wat in mij omgaat, wil hij niet kennen, waarmee hij mij ontkent, steeds weer.
Ik voel ze eerst branden, de tranen, en dan kan ik ze niet meer inhouden.
Ik loop weg van tafel, fatsoeneer het een en ander, en ga weer terug zitten.
Hij kijkt me aan en zegt :'sjonge jonge, wat maak je er weer een drama van, ga je nou nog de hele avond met zo'n pokkesmoel zitten?
Ik besefte dat ik hier niks meer mee kon, ik stikte in dit leven, en ik wist dat ik dit niet morgen kon veranderen, maar wel de verandering voor mijzelf in gang ging zetten en ik beloofde mezelf dat mijn leven er binnen vijf jaar anders uit zou zien.
En ik heb mijn belofte gehouden.
En het is gelukt.
donderdag 15 april 2010 om 14:22
quote:Perel schreef op 15 april 2010 @ 14:14:
Avond van Boudewijn de Groot roept bij mij altijd veel emotie bij me op. En dat is van voor de periode dat dit nummer opnieuw vaak te horen is, van voor de top 2000 zeg maar.
En dat komt hierdoor:
Heftige discussie gehad met toen-nog-niet ex.
Natúúrlijk wogen zijn argumenten zwaarder.
We zitten aan tafel tegenover elkaar, kindje aan de linker, kleiner kindje aan de rechterkant.
Het is winter, vroeg in de avond, donker, lichtjes aan, iemand die van buitenaf naar binnen had gekeken, zou dit als 'knus' omschreven kunnen hebben, maar schijn bedriegt.
De stemming is nog bedrukt door wat zich een uur eerder na het thuiskomen uit zijn werk die middag heeft afgespeeld.
Er wordt onderling niet veel gezegd , ik kan hem nog niet goed recht aankijken , ik heb gehuild en weet dat mijn gezicht nog onder de vlekken zit. Ik voel dat binnenin iets wat bij mij normaalgesproken bruist en borrelt en talloze kleuren heeft (het leven) stil is en kleurloos, en ik besef dat deze staat van zijn de laatste jaren heel vaak voorgekomen is. Ik voel me diep gekwetst.
Waar leidt dit toe, vraag ik me af. Tot mijn 70e? Ik voel weerstand, maar heb niet de energie me daadwerkelijk te verzetten.
De radio staat aan. Iets harder dan achtergrondmuziek. Er is immers niets dat gehoord wil worden op de voorgrond?
En dan wordt dit nummer gedraaid: Avond. Ik heb dit altijd al een mooi liedje gevonden. Vooral het stukje tekst waarin de 'hij' in het liedje voordat hij naar de slaapkamer gaat - zij ligt al in bed - in de woonkamer nog even stil staat en rondkijkt, waar hij zich gelukkig voelt omdat zij in zijn leven is en dat ook beseft.
Woord voor woord dringt de tekst tot mij door. Ik besef wat er in onze relatie niet is, confrontatie.
...hand in hand naar buiten kijken, waar de regen valt...ik zie het licht van hoop en twijfel in je ogen...en ik ken je diepste angst..
Ik kijk naar hem. Voelt hij de betekenis van de woorden ook?
Nee. Hij hoort het niet eens, zoals hij voor niets aandacht of interesse heeft. En wat in mij omgaat, wil hij niet kennen, waarmee hij mij ontkent, steeds weer.
Ik voel ze eerst branden, de tranen, en dan kan ik ze niet meer inhouden.
Ik loop weg van tafel, fatsoeneer het een en ander, en ga weer terug zitten.
Hij kijkt me aan en zegt :'sjonge jonge, wat maak je er weer een drama van, ga je nou nog de hele avond met zo'n pokkesmoel zitten?
Ik besefte dat ik hier niks meer mee kon, ik stikte in dit leven, en ik wist dat ik dit niet morgen kon veranderen, maar wel de verandering voor mijzelf in gang ging zetten en ik beloofde mezelf dat mijn leven er binnen vijf jaar anders uit zou zien.
En ik heb mijn belofte gehouden.
En het is gelukt.
Avond van Boudewijn de Groot roept bij mij altijd veel emotie bij me op. En dat is van voor de periode dat dit nummer opnieuw vaak te horen is, van voor de top 2000 zeg maar.
En dat komt hierdoor:
Heftige discussie gehad met toen-nog-niet ex.
Natúúrlijk wogen zijn argumenten zwaarder.
We zitten aan tafel tegenover elkaar, kindje aan de linker, kleiner kindje aan de rechterkant.
Het is winter, vroeg in de avond, donker, lichtjes aan, iemand die van buitenaf naar binnen had gekeken, zou dit als 'knus' omschreven kunnen hebben, maar schijn bedriegt.
De stemming is nog bedrukt door wat zich een uur eerder na het thuiskomen uit zijn werk die middag heeft afgespeeld.
Er wordt onderling niet veel gezegd , ik kan hem nog niet goed recht aankijken , ik heb gehuild en weet dat mijn gezicht nog onder de vlekken zit. Ik voel dat binnenin iets wat bij mij normaalgesproken bruist en borrelt en talloze kleuren heeft (het leven) stil is en kleurloos, en ik besef dat deze staat van zijn de laatste jaren heel vaak voorgekomen is. Ik voel me diep gekwetst.
Waar leidt dit toe, vraag ik me af. Tot mijn 70e? Ik voel weerstand, maar heb niet de energie me daadwerkelijk te verzetten.
De radio staat aan. Iets harder dan achtergrondmuziek. Er is immers niets dat gehoord wil worden op de voorgrond?
En dan wordt dit nummer gedraaid: Avond. Ik heb dit altijd al een mooi liedje gevonden. Vooral het stukje tekst waarin de 'hij' in het liedje voordat hij naar de slaapkamer gaat - zij ligt al in bed - in de woonkamer nog even stil staat en rondkijkt, waar hij zich gelukkig voelt omdat zij in zijn leven is en dat ook beseft.
Woord voor woord dringt de tekst tot mij door. Ik besef wat er in onze relatie niet is, confrontatie.
...hand in hand naar buiten kijken, waar de regen valt...ik zie het licht van hoop en twijfel in je ogen...en ik ken je diepste angst..
Ik kijk naar hem. Voelt hij de betekenis van de woorden ook?
Nee. Hij hoort het niet eens, zoals hij voor niets aandacht of interesse heeft. En wat in mij omgaat, wil hij niet kennen, waarmee hij mij ontkent, steeds weer.
Ik voel ze eerst branden, de tranen, en dan kan ik ze niet meer inhouden.
Ik loop weg van tafel, fatsoeneer het een en ander, en ga weer terug zitten.
Hij kijkt me aan en zegt :'sjonge jonge, wat maak je er weer een drama van, ga je nou nog de hele avond met zo'n pokkesmoel zitten?
Ik besefte dat ik hier niks meer mee kon, ik stikte in dit leven, en ik wist dat ik dit niet morgen kon veranderen, maar wel de verandering voor mijzelf in gang ging zetten en ik beloofde mezelf dat mijn leven er binnen vijf jaar anders uit zou zien.
En ik heb mijn belofte gehouden.
En het is gelukt.
Don\'t ever let them get you down
donderdag 15 april 2010 om 21:05
