Nieuw vrekkentopic

Truusjemier schreef: ↑

17-02-2019 11:38

Dit dus...ben echt bang ooit onder een brug te belanden o.i.d. Schrik er ook behoorlijk van te zien hoeveel we alleen al kwijt bent aan vaste lasten, zorgkosten e.d. terwijl we een tweedehands simpele auto hebben (Vriend werkt op plek zonder OV), niet maximaal hebben geleend, niet alles verzekerd, geen gekke abbonementen etc.

Hoe ben jij daar vanaf gekomen als ik vragen mag?

Helemaal er vanaf ben ik niet, maar ik heb wel geleerd om er minder krampachtig mee om te gaan. Ik heb dit geleerd bij therapie. Oveirgens was ik hier niet voor in therapie gegaan hoor, maar het is een valkuil waar ik wel op meerdere gebieden intrapte, dat perfectionistische

Lady_Day schreef: ↑

17-02-2019 14:28

Ik heb hetzelfde. Ik ben ontzettend bang om opeens arm te worden. Dat ik ziek word, mijn baan verlies, huis moet verkopen en dan duur moet gaan huren en dan binnen een paar jaar echt helemaal niets meer heb. Ik weet wel waar dit vandaan komt. Mijn moeder heeft hetzelfde. Ik word er bij haar altijd heel gallisch van als ze doet alsof ze 1 pensioenbetaling verwijderd is van de straat terwijl ze in een groot, afbetaald huis woont en ook nog eens een leuke spaarrekening en een heel goed pensioen heeft. Kijk, ik heb die 3 dingen dan weer niet.

Mijn moeder heeft ook vaak haar gedachtes en zorgen over geld met mij gedeeld, ik denk dat dit ook zeker wel meespeelt waarom ik er zo krampachtig over was / ben.

Wat krampachtige ouders betreft, ik denk dat dit vooral komt omdat zij wat meer uit een arme tijd komen? Ik weet wel dat mijn ouders vaak vertelden dat ze geen cent te makken hadden vroeger, vooral bij mijn vader. Als ze aan het eind van de maand weinig over hadden moesten ze een paar dagen aardappels en droog brood eten. Mijn vader zei toen zijn vader (dus mijn opa) overleed ze het zo mogelijk nog armoediger kregen en dat mijn oudste oom al jonge leeftijd moest stoppen met school en maar moest gaan werken, de zoon daarop hetzelfde verhaal omdat ze, met een groot gezin, anders geen eten hadden. Denk dat het daar nog wat van weg stamt. Beetje dat extra sparen omdat ze ook andere tijden hebben gekend.
Ik weet het niet hoor, maar dat controle houden en dat strakke zit er nog wel wat in van vroeger denk ik.

Wonen de meesten van jullie in een koop of een huurhuis? En is hier een reden voor wat kosten betreft of gewoon omdat je het graag wilde?

Mijn ouders hadden dat iets, maar mijn oma wel heel erg. Inderdaad uit oorlogtijd, groot gezin. Ook toen er geen reden tot zorg meer was.

Koophuis. Waren scheef huurders, niet meer blij met de flat (slecht onderhouden, geen fijne buurt) en gingen voor de gein kijken op open huizen dag "voor later". Drie dagen later was de koop rond, op slag verliefd op het huis. Ben er nu wel blij mee, want voor gunstige prijs en lage rente. Betalen nu minder aan hypotheek dan destijds aan huur, voor meer ruimte met een tuintje. Je bouwt iets op, huur voelt als weggegooid geld. Wat ik wel een nadeel vind is dat je een stukje vrijheid verliest (huur is makkelijk op te zeggen) en veel onderhoudskosten (jaren '30)

Navillera schreef: ↑

17-02-2019 15:22

Wat krampachtige ouders betreft, ik denk dat dit vooral komt omdat zij wat meer uit een arme tijd komen? Ik weet wel dat mijn ouders vaak vertelden dat ze geen cent te makken hadden vroeger, vooral bij mijn vader. Als ze aan het eind van de maand weinig over hadden moesten ze een paar dagen aardappels en droog brood eten. Mijn vader zei toen zijn vader (dus mijn opa) overleed ze het zo mogelijk nog armoediger kregen en dat mijn oudste oom al jonge leeftijd moest stoppen met school en maar moest gaan werken, de zoon daarop hetzelfde verhaal omdat ze, met een groot gezin, anders geen eten hadden. Denk dat het daar nog wat van weg stamt. Beetje dat extra sparen omdat ze ook andere tijden hebben gekend.
Ik weet het niet hoor, maar dat controle houden en dat strakke zit er nog wel wat in van vroeger denk ik.

Wonen de meesten van jullie in een koop of een huurhuis? En is hier een reden voor wat kosten betreft of gewoon omdat je het graag wilde?

Wij wonen in een sociale huurwoning.....al meer dan 35. Het is een huis in een ruim opgezette buitenwijk van een provinciestad met een eigen parkeerplaats voor de deur en een flinke achtertuin. De huur is laag en we hebben er in de loop der jaren veel zelf aan gedaan.
Kopen hebben we helaas nooit aangedurfd, we hebben studerende kinderen gehad (universiteit) en dat was een dure tijd.
Achteraf hadden we het woongebeuren misschien handiger kunnen aanpakken maar ach....we wonen fijn, voordelig en hebben fijne buren.
Een spaarpot hebben we toch opgebouwd, ook zonder eigen woning,

Navillera schreef: ↑

17-02-2019 12:11

Of eet je dan een heel groot stuk tofu en heel veel aardappel?
Voor lunch ben ik een echte nederlander: BROOD. Ik ben gek op brood als lunch, als ik geen brood eet tijdens de lunch mist er wat voor mij haha.

Grappig. Brood is voor mij echt niet mijn voorkeur. Maar als lunch op kantoor is er weinig andere keus. Ik probeer dan in elk geval het beleg zo smakelijk mogelijk te maken. Maar diep in mijn hart zou ik liever een lichte warme maaltijd hebben als lunch.

Moon-Alisa schreef: ↑

17-02-2019 17:00

Dank je wel. Daarnaast ben ik gelukkig in de mogelijkheid om te werken aan mijn re-integratie en dat doe ik dan ook ruim 20 uur per week. Maar juist dat maakt dat ik meer het verschil zie, tussen collega's die elk weekend naar dure feesten gaan of 6 weken per jaar op vakantie zijn, en mijzelf.
Daarnaast het feit dat ik het mezelf makkelijker zou maken met een nieuwe laptop (in plaats van dat huge ding wat ik nu mee zeul) en een telefoon met meer mogelijkheden. Dat vind ik toch lastige dilemma's. Ook heb ik voor dit werk betere schoenen moeten kopen want ik loop de hele dag. Zo weer 100 euro armer.

Het zijn gewoon altijd keuzes. Jarenlang vond ik het prettig om niet op vakantie te gaan en het vakantiegeld achter de hand te hebben. Totdat ik weer eens een week weg was en merkte hoe een mens daarvan opknapt.

En ik wil niet een hele discussie gaan starten... maar het is voor Wajongers niet zo makkelijk om weer betaald aan het werk te komen. Dat lijkt zo, maar voor de werkgever is het veel gunstiger om je 'ziek te houden'. Veel Wajongers worden aan het lijntje gehouden. Is een andere discussie maar komt op dit forum wel vader voorbij.

Eén goede raad: kijk niet naar andere mensen. Die twee auto's op de oprit, dat dure huis, de vele vakanties, maar al te vaak is het geld op krediet en leven ze meer van de hand in de tand dan jij, veel van die zogenaamd welvarende gezinnen zitten aan het eind van de maand vaak krapper dan veel anderen. Dus staar je daar niet blind op.

Ik ken jouw situatie niet en weet dus niet waarom het moeilijk is aan werk te komen, maar één ding heb je mee: bedrijven zitten te springen om deskundig personeel momenteel, dus je kansen zijn beter dan ooit.

Geniet daarnaast van je leven, ook kleine dingen zoals een bosje tulpen dat je voor 2 euro koopt bij de supermarkt, kunnen je blij maken. Ik heb zelf ooit van het statiegeld boodschappen moeten doen, en ik werd er heel creatief van. Voor mijn flatgebouw lag destijds een redelijk verwaarloosd plantsoen met toch wel mooie heesters erin, ook bloeiende, dan ging ik soms naar beneden met een schaar en knipte een paar mooie takken af en zette die in een vaas...de hele kamer knapte ervan op. Kleine dingen doen veel. Of ik kocht voor een rijksdaalder (destijds) wat roomsoesjes bij de supermarkt, op zaterdag, en dan hadden we een klein feestje.

Hier een koophuis, eerste huis met flinke winst verkocht, tweede huis gekocht op één salaris en dat was maar goed ook want ik verloor mijn baan en het huis was een bouwplaats. Ongeveer 1/3 minder inkomen.

Door te leven alsof we niets meer hadden, toch kunnen sparen en lenen voor de geplande verbouwing. Vrekken is ons niet vreemd dus. Nu wonen we heerlijk royaal en niet duur meer. Wel aflossingsvrij gefinancierd en pas na bijna twintig jaar begonnen met aflossen. Huis heeft, ook in de crisis, nooit onder water gestaan, dat was wel fijn. Verkopen met verlies is niet leuk maar als je er dan ook nog met een restschuld uitrolt dan is dat extra zuur.

Inmiddels weer twee salarissen, hoger dan destijds dus kunnen prima rondkomen maar wel heel erg gewend geraakt aan zuinig doen, dat leren we niet zomaar af.

Wij hebben een koophuis, gekocht op basis van het inkomen van mijn man, met de gedachte dat we het versneld wilden aflossen met mijn salaris. Dat was achteraf maar goed ook, want ik ben ziek uitgevallen. Dus nu lossen we het in een rustiger tempo af

Ik heb ook een koophuis. Gunstig gekocht tijdens de crisis. Ik wil nu graag verhuizen maar de huizenprijzen zijn absurd. Ik vind het ook heel eng om opeens een lening aan te gaan die minimaal 3x zo hoog is als wat ik nu heb lopen. Ik ken genoeg mensen die maximaal lenen. Ik vind dat echt doodeng.

pejeka schreef: ↑

17-02-2019 18:00

Eén goede raad: kijk niet naar andere mensen. Die twee auto's op de oprit, dat dure huis, de vele vakanties, maar al te vaak is het geld op krediet en leven ze meer van de hand in de tand dan jij, veel van die zogenaamd welvarende gezinnen zitten aan het eind van de maand vaak krapper dan veel anderen. Dus staar je daar niet blind op.

Ik ken jouw situatie niet en weet dus niet waarom het moeilijk is aan werk te komen, maar één ding heb je mee: bedrijven zitten te springen om deskundig personeel momenteel, dus je kansen zijn beter dan ooit.

Geniet daarnaast van je leven, ook kleine dingen zoals een bosje tulpen dat je voor 2 euro koopt bij de supermarkt, kunnen je blij maken. Ik heb zelf ooit van het statiegeld boodschappen moeten doen, en ik werd er heel creatief van. Voor mijn flatgebouw lag destijds een redelijk verwaarloosd plantsoen met toch wel mooie heesters erin, ook bloeiende, dan ging ik soms naar beneden met een schaar en knipte een paar mooie takken af en zette die in een vaas...de hele kamer knapte ervan op. Kleine dingen doen veel. Of ik kocht voor een rijksdaalder (destijds) wat roomsoesjes bij de supermarkt, op zaterdag, en dan hadden we een klein feestje.

Eigenlijk ben jij gewoon heel aardig.

Navillera schreef: ↑

17-02-2019 12:11

Of eet je dan een heel groot stuk tofu en heel veel aardappel?
Voor lunch ben ik een echte nederlander: BROOD. Ik ben gek op brood als lunch, als ik geen brood eet tijdens de lunch mist er wat voor mij haha.

Wat noem je veel..
Ik heb gewoon een normale grootte bord vol eten.

Koophuis. Man kocht al een huis op zijn naam toen we samenwoonden, ik zat nog op school.

Van hem moest ik na mijn diploma (havo) minstens 30% van mijn salaris sparen, zodat ik ook iets opbouwde.

15 jaar later heeft hij het huis voor drie keer "zijn" aankoopbedrag verkocht. De overwaarde en een (groot) deel van mijn spaargeld zijn in een nieuw huis van ons samen gestopt. Hoewel de hypotheek aflossingsvrij is, lossen we zoveel mogelijk af.

O, herkenbaar: ik denk er ook vaak over na of mijn zuinigheid voortkomt uit een soort angst. Mijn ouders waren ook best zuinig, maar ik ben erger denk ik . Aan de andere kant houd ik ook weer van 'pennywise, poundfoolish' - ik kan ook zomaar royaal uitgeven als ik dat nodig vind. Gisteren bijvoorbeeld. Ik kocht een fles cola bij de plaatselijke supermarkt en ontdekte dat er afgeprijsde blikken peulvruchten stonden, houdbaar tot 2023 of zo. Mooi voor in mijn keldervoorraad. Maar: buiten, voor de winkel, trof ik een kennis tranen aan, toen ik haar aansprak. Ze deed seizoenswerk, wat nu stilligt en kan amper eten voor zichzelf en haar kind kopen. Ik ben naar huis gegaan, heb 100 euro in een envelop gedaan en ben die haar gaan brengen. Ik die net afgeprijsde linzen en kapucijners had aangeschaft...

Ik vind het niet echt poundfoolish, zo'n lieve actie komt drie keer naar je terug.

Wij hebben een koophuis en ik vrek voornamelijk uit sport en omdat ik het leuk vind om te sparen / dat een veilig gevoel geeft. Wij geven wel veel aan reizen uit maar niet aan dure spullen. Vandaag gratis naar een museum geweest en dan geniet ik er meer van ofzo. Hebben jullie dat ook?

Ik kan heel erg genieten van gratis dingen, maar musea daar houd ik niet zo van.
Wij wonen in een koophuis. We woonden op een gegeven moment met een gezin van 4 personen in het flatje wat ik aks student voor mij alleen en de kat had gehuurd. Dat was veel te klein dus we hebben in het dal van de crisis kunnen kopen.
Nu betalen we 30 jaar lang een bedrag wat goed te doen is en sparen ondertussen voor het verduurzamen van de woning.
We zijn met het verhuizen naar een groter huis ook naar een andere stad verhuisd. Ik kis onze oude stad nog best vaak.

Wij hebben elk jaar een Rotterdampas, die schaf je aan voor €60 en voor een kind €12,50. En daar kunnen we dan "gratis"mee naar allerlei activiteiten in Rotterdam. ok,, gratis is het niet want we hebben de pas betaalt, maar dat is eenmalig en de besparing is altijd groter dan wat we eraan uitgeven.

Zelfs met de Museumkaart vind ik musea duur.

Het Gronings Museum vraagt 5 euro bijbetaling. Echt te zot, voor het Louvre betaal ik 10 euro en zijn kinderen tot 18 jaar gratis.

Gekocht, het is een klein studioappartementje. Het enige wat ik kon betalen destijds. Particuliere huur was te duur en verdiende ik veel te weinig voor en sociale huur kwam ik niet voor in aanmerking want te weinig punten en woonduur.

Het liefst zou ik willen huren in een sociale huurwoning. Ik ben blij dat ik een plekje heb en op een zeer goede locatie, maar ervaar het tegelijkertijd als een enorme bonk stress en soort van gevangen zijn. Na de vaste lasten blijft er weinig over en sparen lukt me niet zo goed (gaat wel steeds beter). In mijn huis is er geen sprake van enige luxe, waar ik ook niet echt om geef, maar iets ruimer zou heel fijn zijn om gewoon zonder na te denken dingen kunnen te vervangen.

Nu ben ik superhandig geworden in het scoren van koopjes. Bijvoorbeeld een tijdschriftabonnement afgesloten en het welkomstcadeau gedeeltelijk verkocht. Nu heb ik een gratis abbo en er nog wat geld op toe gekregen.

Via Ippies spaar ik punten en een vriend die vaak dingen online besteld, doet dat via mijn account. Zo krijg ik de spaarpunten en heb al flink korting gekregen op het theater (denk bijv maar een tientje voor eersterangs tickets) of zelfs al helemaal gratis geweest op die manier. Ook doen we vaak (bijna) gratis dingen met vrienden, bij elkaar eten, een film avondje of een bordspelavond. Je moet er van houden maar het kost niets tot een paar euro voor snacks en drinken. Er zitten ook niet echt grote drinkers tussen dus als we dan een keer op een terras zitten blijft het bij een colaatje of een kopje thee en dan kunnen we een paar uurtjes genieten in de zon (geen tuinen of balkons helaas) of we gaan het park in een paar uurtjes met zelf mee genomen eten en drinken.

En dat is allemaal prima hoor. Maar zit wel vaak te stressen over de continue stijgende lasten en het loon wat niet evenredig mee stijgt. Stel dat ik van baan verwissel (na jaren had ik eindelijk ergens vast dienstverband) en over een jaartje klapt misschien de economie weer dus je contract wordt niet verlengd(te veel meegemaakt, je bent een toppertje, harde werker blabla, maar ja we mogen geen vaste contracten geven bullshit dus je kan tot in het oneindige pay rollen en flexibel aan het werk zijn voor een laag salaris zonder ook maar enige inzet van de werkgever. Dat is zo stressvol, niet weten waar je aan toe bent en of je na die periode nog werkt hebt.

Van de ww kan ik de vaste lasten niet eens betalen en bijstand krijg ik niet met een eigen huis boven water. Het kan verkocht worden maar dan heb ik nog steeds niet genoeg punten voor sociale huur en verdien dan nog steeds te weinig voor particulier, iets wat ik sowieso al niet kan betalen, dus waar moet ik dan heen? Die brug dan maar? Of en wat je er voor terug krijgt ligt ook maar weer net aan de huizenmarkt en is de vraag. Dat angstige ken ik dus maar al te goed en dat heeft niets met mijn ouders te maken, maar des te meer met altijd maar overleven en er continue over na te moeten denken en dat maakt het best lastig, zeker als je ook nog eens alleen bent want je kunt niets delen, ook niet de zorgen. Stress doet rare dingen met een mens.

Snoesje666 schreef: ↑

18-02-2019 06:41

Zelfs met de Museumkaart vind ik musea duur.

Het Gronings Museum vraagt 5 euro bijbetaling. Echt te zot, voor het Louvre betaal ik 10 euro en zijn kinderen tot 18 jaar gratis.

Nooit geweten dat je dan alsnog moest bijbetalen.

Ik ga eigenlijk alleen naar musea omdat ik er toch al gratis heen kan met de Rotterdampas, anders zou ik het sowieso niet snel doen als ik ervoor moet betalen

gianna schreef: ↑

17-02-2019 21:35

O, herkenbaar: ik denk er ook vaak over na of mijn zuinigheid voortkomt uit een soort angst. Mijn ouders waren ook best zuinig, maar ik ben erger denk ik . Aan de andere kant houd ik ook weer van 'pennywise, poundfoolish' - ik kan ook zomaar royaal uitgeven als ik dat nodig vind. Gisteren bijvoorbeeld. Ik kocht een fles cola bij de plaatselijke supermarkt en ontdekte dat er afgeprijsde blikken peulvruchten stonden, houdbaar tot 2023 of zo. Mooi voor in mijn keldervoorraad. Maar: buiten, voor de winkel, trof ik een kennis tranen aan, toen ik haar aansprak. Ze deed seizoenswerk, wat nu stilligt en kan amper eten voor zichzelf en haar kind kopen. Ik ben naar huis gegaan, heb 100 euro in een envelop gedaan en ben die haar gaan brengen. Ik die net afgeprijsde linzen en kapucijners had aangeschaft...

Wat lief......

broodtrommel schreef: ↑

18-02-2019 06:42

En dat is allemaal prima hoor. Maar zit wel vaak te stressen over de continue stijgende lasten en het loon wat niet evenredig mee stijgt. Stel dat ik van baan verwissel (na jaren had ik eindelijk ergens vast dienstverband) en over een jaartje klapt misschien de economie weer dus je contract wordt niet verlengd(te veel meegemaakt, je bent een toppertje, harde werker blabla, maar ja we mogen geen vaste contracten geven bullshit dus je kan tot in het oneindige pay rollen en flexibel aan het werk zijn voor een laag salaris zonder ook maar enige inzet van de werkgever. Dat is zo stressvol, niet weten waar je aan toe bent en of je na die periode nog werkt hebt.

Van de ww kan ik de vaste lasten niet eens betalen en bijstand krijg ik niet met een eigen huis boven water. Het kan verkocht worden maar dan heb ik nog steeds niet genoeg punten voor sociale huur en verdien dan nog steeds te weinig voor particulier, iets wat ik sowieso al niet kan betalen, dus waar moet ik dan heen? Die brug dan maar? Of en wat je er voor terug krijgt ligt ook maar weer net aan de huizenmarkt en is de vraag. Dat angstige ken ik dus maar al te goed en dat heeft niets met mijn ouders te maken, maar des te meer met altijd maar overleven en er continue over na te moeten denken en dat maakt het best lastig, zeker als je ook nog eens alleen bent want je kunt niets delen, ook niet de zorgen. Stress doet rare dingen met een mens.

Hier zit ook mijn angst. Ik heb momenteel een baan die prima verdient, dat is het niet maar dit ga ik niet nog 20 jaar volhouden. Ik was al eens even gaan rondkijken en schrik daar dan van. Verschillende banen gezien die net een tree lager zitten dan mijn huidige, maar dan ook meteen 1000 of 1500 euro per maand minder verdienen. Ik vind dat heel lastig. Ik heb nu een vast contract, moet ik als 40+er weer overnieuw beginnen met een lager loon en de onzekerheid van een contract.

Ik ben de crisis nog niet vergeten. Dat was echt afschuwelijk. Mijn relatie was net uit en ons appartement stond net te koop. Alles kelderde als een malle. Onze makelaar zei 'haal maar een ton van de vraagprijs af'. Uiteindelijk wel verkocht en godzijdank de eigen investering er nog uitgekregen dus ik had in ieder geval nog wat.

Qua werk was het ook drama. Ik was naarstig op zoek naar een baan. Ik had geen recht op WW of andere voorzieningen want ik kwam uit het buitenland. Dan gaat je spaargeld hard hoor.

Ik woon ook alleen en dat voelt best kwetsbaar.