Scheiden van man/vader die emotioneel mishandelt

Bijna vier jaar geleden vroeg ik om hulp bij emotionele mishandeling in dit topic. Ik schreef toen dit:

Hoe zit het als je slachtoffer bent van een partner die je emotioneel mishandelt? Maar je kunt niet bij diegene weg, want je bent afhankelijk, bijv. financieel, sociaal of door samen kinderen te hebben?

Ik vraag me af of er iemand is die hulp heeft gekregen van een professionele instantie bij het ontsnappen uit een relatie met veelvuldig emotioneel geweld. Hiermee bedoel ik dat je vernederd wordt ('Je moeder is een kutwijf', zegt hij tegen je 6-jarige dochter), genegeerd (hij praat dagenlang niet tegen je), opzij gezet (hij laat je in je eentje voor de kinderen zorgen; gaat bewust niet mee op uitstapjes), gekleineerd ('Wat ben je toch een zielig wijf met een stom baantje'), gekwetst ('logisch dat niemand met jou wil omgaan, wat een saai mens ben je zeg'), bang gemaakt (hij gooit met spullen, dreigt je te gaan slaan; maar doet het dan toch niet), etc.
Maar je kunt dus niet weg, omdat je een vrouw bent met (licht) autisme, en geen steun uit de omgeving. Omdat hij sterker in zijn schoenen staat en sociaal vaardiger is.
Het emotionele geweld wordt uiteindelijk fysiek merkbaar doordat je (voor het eerst in je leven) paniekaanvallen krijgt, met druk op de borst en hartkloppingen, en doordat je lijdt aan extreem haarverlies.
Maar het geweld is louter emotioneel. Word je dan serieus genomen door professionele instanties, of is het zo van 'Je bent een volwassen vrouw, regel het zelf gewoon'?

>>>

3,5 jaar later. Door omstandigheden gaan man en ik scheiden. Dat is duidelijk sinds 2 maanden.
Hij heeft geld van zijn moeder en neemt een dure advocaat. Ik ben aangewezen op een advocaat met rechtsbijstand, die minder gehaaid en betrokken is.

De kinderen zijn 6,5 dag per week bij mij. Ik krijg geen hulp uit mijn omgeving. Ik werk fulltime (vaak in de avonden en nachten, zodat ik overdag tijd heb voor de kinderen). Hij zit bij zijn moeder, wordt verzorgd, maakt uitstapjes en bekokstooft van alles met familieleden en zijn dure advocaat. Ik zit in een survivalmodus.

We hadden deze week voor het eerst het gesprek met onze advocaten over het ouderschapsplan. Hij wil de kinderen het grootste deel van de week, terwijl hij nooit naar ze heeft omgekeken (nu eigenlijk nog steeds niet naar ze omkijkt) en ze regelmatig aan het huilen maakt. Ik ben daar per ongeluk mondeling mee akkoord gegaan, want het drong niet zo goed tot me door (het gesprek duurde bijna 4 uur in een warme ruimte, zijn advocaat zette me erg onder druk).
Ik belde mijn advocaat er na afloop over, dat ik minimaal één dag wil terugdraaien; mijn advocaat heeft duidelijk geen zin om ervoor naar de rechter te gaan maar wil dat wel als ik dat per se wil. Mijn advocaat doet sowieso wat geïrriteerd tegen me.

Hoe dan ook: hij pakt me via mijn kinderen. Ik kan niet geloven dat dit echt kan gebeuren, maar mijn advocaat zegt dat de rechter alleen kijkt naar of kinderen ook bij de vader woonde. Aangezien er nooit een officiële instantie tussenbeide is gekomen, denkt zij dat de rechter ons 50/50 de kinderen zou toewijzen als ik naar de rechter ga.

Ik heb dossiers bij de huisarts, Veilig Thuis en maatschappelijk werk, maar alleen in het laatste geval zijn we daadwerkelijk bij hulpverleners geweest. Mijn advocaat zegt dat dat allemaal mijn verhaal is. Wil ze me niet helpen, kan ze me niet helpen of heeft ze gewoon een punt? Ik weet het niet.

Ik heb twee geluidsopnames waarop hij gewelddadig is.

En de kinderen zelf voelen zich niet fijn bij hem, maar ze zijn nog een paar jaar jonger dan 12 jaar. Hun stem geldt dus niet, volgens mijn advocaat.

Hoe dan ook, ik heb echt hulp nodig voor mijn gevoel en vind die niet bij mijn advocaat. Weet iemand naar welke instantie ik kan gaan?

Mijn man zet me nu onder druk. Ik moet naar het ouderschapsplan kijken zoals zijn advocaat dat heeft opgesteld en dan met een definitief tegenvoorstel komen. In hoeverre kan hij dát afdwingen?

Ik wil de omgang met hun vader niet verhinderen. Maar zoveel dagen per week (vier!!) bij hem verblijven zal hen emotioneel beschadigen. Als ik al kijk naar wat het met mij heeft gedaan om zoveel jaren (bijna 20 jaar) met hem samen te leven, dan raak ik echt in paniek over wat zijn gedrag met de kinderen zal doen.

Ik hoop dat iemand me kan helpen.

Heel erg bedankt voor alle lieve, meedenkende reacties. Met inderdaad heel goede tips.

Ik zal proberen wat antwoorden te geven om dingen te verduidelijken.

Wat het fulltime werken betreft: ik wil vanwege anonimiteit niet te veel details delen, maar ik werk hybride. Deels op kantoor, deels thuis. Als ik zou willen zou ik zelfs geheel thuis kunnen werken. Dat betekent dat ik vaak de laptop openklap als ik de kinderen op bed heb gelegd. Ook gaan ze naar school en één dag naar de NSO. Dus in die uren werk ik ook. En in het weekend. Ze spelen ook zelfstandig buiten, dus dan pak ik soms ook een moment tussendoor.

Ik heb mijn fulltime baan juist nu nodig, want de huur (vrije sector) van deze woning is eigenlijk net te hoog in mijn eentje. Daarom wil/kan ik geen extra verlof opnemen of zoiets.

Ik vind het fijn om te lezen dat mondeling akkoord gaan niet meteen het ouderschapsplan geldig maakt. Dank jullie wel. Inderdaad, dat ik ermee instemde geeft aan dat ik echt oververmoeid ben. Ik val tegenwoordig meestal 's avonds een paar uur in slaap, word dan wakker en werk vanaf middernacht een paar uur. Dan slaap ik vanaf 4 uur of zo nog even verder. Ik haal de zes uur slaap per nacht al weken niet.

Veilig Thuis heeft destijds geen actie ondernomen. Dat komt omdat ik zelf een schijterd ben. Ik wil geen conflicten, geen gezeik. Dus ik bagatellisseerde het probleem. Ik ben van het 'pappen en nathouden'. Het lukte me al die jaren om de situatie (over)leefbaar voor mij en de kinderen te houden, door te pleasen en ertussen te springen als hij boos werd, maar twee maanden geleden ging het mis en nu is het zeker dat we gaan scheiden. Hij heeft een excuus gevonden om mij te verlaten, vol haat. Hij heeft gezegd dat hij me kapot gaat maken.
Hoe dan ook, het is idd een eenzijdig verhaal bij Veilig Thuis.

De geluidsopnames zijn wel heel heftig moet ik zeggen. In de eerste dreigt hij me te slaan. In de tweede noemt hij me een k*nkergezwel en een k*nkerhoer en schreeuwt hij zo vol haat (daarbij komt dat hij ook nog eens een stuk groter en zwaarder is dan ik) dat ik er nog steeds rillingen van krijg. De kinderen waren op dat moment in huis. Een van hen werd er wakker van en kwam naar beneden.

Mijn dochter heeft ook (licht) autisme en bouwt heel erg op mij als verzorger. Ik reageer altijd adequaat op haar. Dat kan hij niet. Daarbij helpt het niet dat ze begint te puberen. In de periode voorafgaand aan de start van de scheiding viel hij bijna elke ochtend aan de ontbijttafel tegen haar uit. Hij schold haar ook regelmatig uit voor 'kutautist' en 'teringkind' en smeet met dingen. Huilend rende ze dan naar haar kamer. Dan negeerde hij haar, praatte het niet uit.

Sinds de scheiding begonnen is (twee maanden geleden dus) heeft hij de kinderen steeds hooguit één dag in de week opgehaald. Hij verblijft in zijn ouderlijk huis. Soms probeert hij ze te bellen om 7 uur 's avonds, maar meestal vergeet hij dat. Vaak ook is hij uit eten met vrienden ('Ik heb effe geen tijd om te bellen'), of iets anders voor zijn ontspanning aan het doen. Eerder deze week zou hij ze ophalen uit de NSO, toen zei hij door de telefoon dat hij 'meer dingen te doen had' en heb ik ze opgehaald. De kinderen zijn het gewend dat ze niet op hem hoeven te rekenen. Ik vang ze daar altijd in op.
Hij wil ze met het ouderschapsplan wél officieel meer zien om mij pijn te doen. Dat klinkt raar, maar hij weet dat zij de reden zijn dat ik al die jaren alles van hem slikte. Ze bij mij weghalen is dé manier om mij te raken. Geloof me: hij vindt het niks om zoveel dagen voor de kinderen te zorgen. Hij mist ze niet. Hij denkt alleen aan zichzelf. Hooguit vindt hij het belangrijk dat hij wel een leuke papa is in de ogen van anderen.

Hij raakt me ook door moeilijk te doen over de financiën. Of eigenlijk: door niet te reageren als ik vraag of hij geld wil overmaken. Hij verdient een stuk meer dan ik. Maar ik draai nu volledig voor alle kosten op en heb nog geen recht op financiële regelingen omdat we officieel nog getrouwd zijn en hij hier woont en alles.
Daarom loop ik nu financieel langzaam leeg, ook nog een punt van zorg.

Mijn advocaat noemde als reden om niet naar de rechter te gaan, dat de rechter voor een 50/50-verdeling zou kunnen kiezen. Maar dat is inderdaad nog altijd minder erg dan hij 4 dagen en ik 3.
Hij heeft het schema nu aangepast in overleg met zijn advocaat maar nog niet met mij gedeeld. Hij wil er evenmin over communiceren, volgens mij geeft het hem een kick om mij er in onzekerheid over te laten. Ik wil zeker naar de rechter gaan als zijn voorstel niet goed is.

Ik gun hem contact met onze kinderen en ik gun onze kinderen hun vader in hun leven. Echt.
Maar als ik het helemaal voor het zeggen had, zou hij gewoon twee dagen in de week overdag met ze omgaan, zou hij af en toe eens blijven eten en ze op bed leggen (bij ons altijd een uitgebreid ritueel), en weet ik het. Soms logeren. Omdat ik weet dat hij ze pijn gaat doen als hij te lang met ze is.

Maar dat zou de rechter niet goedkeuren, gaf mijn advocaat al aan. Vandaar dat ik als compromis akkoord wilde gaan met drie dagen (en twee nachten).