Gezondheid
alle pijlers
2 x aangereden in 2 maanden tijd
vrijdag 24 september 2021 om 21:09
Hallo,
Ik ben de afgelopen 2 maanden 2 keer aangereden.
Daarvoor had ik nog nooit in het ziekenhuis gelegen of een eerste hulp bezocht.
Ja een mazzelaar.
Maar nu is alles opeens zo anders.
Beide aanrijdingen gebeurden ook op dezelfde korte route naar mijn werk. Binnen 1 km.
De eerste keer liep in een hersenschudding op, de 2e keer ben ik met mijn gezicht over het asfalt geschuurd.
Ik ben het type ‘het glas is halfvol’
Maar wanneer ik nu in de spiegel kijk zie ik een litteken en een dikke onderhuidse knobbel op mijn wang die maar niet weg wil gaan.
Waarschijnlijk een verhard bloedstolsel.
Vandaag ging ik op het werk ook nog eens door mijn rug.
En het was alsof mijn ziel knakte.
De afgelopen 2 maanden waren er weinig pijnvrije dagen.
En ik moet eerlijk bekennen dat ik nu ik niet meer op deze route durf te fietsen en ben gaan lopen.
Maar ik telkens bevries wanneer ik moet oversteken.
Ik vertrouw mezelf en andere weggebruikers niet meer.
Tot 2 keer toe stopte auto’s, draaide ze het raampje open en zeiden ze ‘loop maar mevrouw! Lichtelijk geirriteerd’
Is er iemand die iets vergelijkbaars meegemaakt heeft en woorden van hoop voor me heeft?
Vandaag voel ik me erg down en teneergeslagen.
Ik ben de afgelopen 2 maanden 2 keer aangereden.
Daarvoor had ik nog nooit in het ziekenhuis gelegen of een eerste hulp bezocht.
Ja een mazzelaar.
Maar nu is alles opeens zo anders.
Beide aanrijdingen gebeurden ook op dezelfde korte route naar mijn werk. Binnen 1 km.
De eerste keer liep in een hersenschudding op, de 2e keer ben ik met mijn gezicht over het asfalt geschuurd.
Ik ben het type ‘het glas is halfvol’
Maar wanneer ik nu in de spiegel kijk zie ik een litteken en een dikke onderhuidse knobbel op mijn wang die maar niet weg wil gaan.
Waarschijnlijk een verhard bloedstolsel.
Vandaag ging ik op het werk ook nog eens door mijn rug.
En het was alsof mijn ziel knakte.
De afgelopen 2 maanden waren er weinig pijnvrije dagen.
En ik moet eerlijk bekennen dat ik nu ik niet meer op deze route durf te fietsen en ben gaan lopen.
Maar ik telkens bevries wanneer ik moet oversteken.
Ik vertrouw mezelf en andere weggebruikers niet meer.
Tot 2 keer toe stopte auto’s, draaide ze het raampje open en zeiden ze ‘loop maar mevrouw! Lichtelijk geirriteerd’
Is er iemand die iets vergelijkbaars meegemaakt heeft en woorden van hoop voor me heeft?
Vandaag voel ik me erg down en teneergeslagen.
zondag 26 september 2021 om 00:11
Aangrijpend dit te lezen!MoaningMyrtle schreef: ↑25-09-2021 23:53Hier is nog geen afhandeling, ben dit jaar nog weer een keer geopereerd en kan nog niet werken e.d.
Het eerste jaar was voor mij een en al adrenaline, eigenlijk wilde ik geen afscheid van mijn oude leven nemen en vond ik het moeilijk te erkennen dat er iets was. Maar goed, fysiek kon ik niet meer mee komen. Mentale klachten werden steeds erger, ik heb via de huisarts hulp gevraagd. Met EMDR zijn bij mij de angsten in het verkeer en de nachtmerries grotendeels opgelost gelukkig, met die ervaring zou ik dus adviseren om veel eerder hulp te vragen, bij mij werd het echt niet minder in de loop van de tijd. Nu nog steeds heb ik regelmatig een hulptraject omdat ik in veel vastloop, vertrouwen om ooit weer te werken, mensen en het accepteren van wat niet meer kan. Hier heb ik veel aan. Verder is het echt zwaar, heb na 2 jaar ontslag gekregen omdat ik mijn werk niet meer kan doen. Heb nu een lage uitkering en hoge zorgkosten.
Ik vond het heel lastig om hem te zien, heb ook niet veel tegen hem gezegd. Hij was ook alleen maar bezig met hoe moeilijk het voor hem was… Ben nog steeds erg boos. Dat ik hem toen wel gezien had was puur zakelijk om alles te regelen, en gelukkig was ik niet alleen.
De echte afhandeling vindt plaats bij een eindsituatie. Toch probeert een verzekering je onder druk te zetten om eerder een schikking te treffen. Ik vind het allemaal erg stressvol en vraag vaak of mensen mij willen helpen en het contact willen doen. Inmiddels ben ik al bijna 5 jaar verder en ben ik sinds dit jaar (ook door uitstel operatie vanwege Corona en de eenzaamheid die omstond na de operatie, avondklok e.d., ik mocht zelf niets voor ruim 3 maanden) helemaal op en overprikkeld door alles. Ik heb nog steeds elke dag pijn.
Ik hoop dat je goede ondersteuning krijgt en als je een keer vragen hebt over hoe dingen bij mij gegaan zijn mag je me wel een pb sturen. Elke situatie is anders maar ik had er denk ik wel wat aan gehad als ik soms iets kon vragen aan iemand die zo’n traject heeft doorlopen.
En zo oneerlijk dat dit zo’n grote hap uit je leven heeft genomen.
Ik kan alleen mijn medeleven uiten.
En vind het ongelooflijk lief dat je jouw ervaring wil gebruiken om mij te helpen.
Ik bied je warmhartig hetzelfde aan.
Al kan ik je niet veel steunen kwa rechtskennis.
Wat ik wel kan en wil doen is je steun bieden als je de moed kwijt bent of je pijn en verdriet wil delen.
Onze ervaringen zijn welliswaar niet hetzelfde. En ik denk dat jou leed vele malen meer impact heeft. Maar ik ben net als jou een mens van vlees en bloed.
En wat jij schrijft raakt me.
zondag 26 september 2021 om 00:11
Dank je wel Iemoos!
Overigens wil ik er aan toevoegen dat de eerste 2 jaar er wel inzet was voor mijn belangen maar dat ik inmiddels volledig aan mijn lot ben overgelaten. Verzekering keert al heel lang niets uit en ik moet geld van mijn ouders lenen anders sta ik op straat.
Tegenpartij beweert dat alle operaties toch wel een keer hadden gemoeten en dat het niet de schuld van de aanrijding is. Even ter verduidelijking: auto is over 1 specifiek lichaamsdeel heengereden, had daar nooit in mijn leven problemen aan gehad of een arts voor gezien. En net dat deel is kapot en de rest van mijn lichaam niet. Ik snap de discussie niet eens, maar goed, als het een verzekering te lang duurt gaan ze dit soort dingen doen begreep ik later. Ik voel me echt voor een heel groot deel dubbel slachtoffer en enorm in de steek gelaten.
Ben mijn werk, zelfvertrouwen en toch ook wel een deel van mijn sociale leven kwijt, en daar wordt nu ook geen erkenning meer voor gegeven.
Maar goed, dat is dus voor jou in dit stadium nog niet aan de orde denk ik, want bij mij waren ze in de eerste jaren nog wel anders.
Overigens wil ik er aan toevoegen dat de eerste 2 jaar er wel inzet was voor mijn belangen maar dat ik inmiddels volledig aan mijn lot ben overgelaten. Verzekering keert al heel lang niets uit en ik moet geld van mijn ouders lenen anders sta ik op straat.
Tegenpartij beweert dat alle operaties toch wel een keer hadden gemoeten en dat het niet de schuld van de aanrijding is. Even ter verduidelijking: auto is over 1 specifiek lichaamsdeel heengereden, had daar nooit in mijn leven problemen aan gehad of een arts voor gezien. En net dat deel is kapot en de rest van mijn lichaam niet. Ik snap de discussie niet eens, maar goed, als het een verzekering te lang duurt gaan ze dit soort dingen doen begreep ik later. Ik voel me echt voor een heel groot deel dubbel slachtoffer en enorm in de steek gelaten.
Ben mijn werk, zelfvertrouwen en toch ook wel een deel van mijn sociale leven kwijt, en daar wordt nu ook geen erkenning meer voor gegeven.
Maar goed, dat is dus voor jou in dit stadium nog niet aan de orde denk ik, want bij mij waren ze in de eerste jaren nog wel anders.
zondag 26 september 2021 om 00:21
Het is een ziek en schimmig wereldje, dat van letselschade. Goed van je dat jij je poot stijf hebt gehouden om je niet af te laten schepen met een aalmoes. En fijn dat jouw ouders de mogelijkheid hebben om je te ondersteunen.MoaningMyrtle schreef: ↑26-09-2021 00:11Dank je wel Iemoos!
Overigens wil ik er aan toevoegen dat de eerste 2 jaar er wel inzet was voor mijn belangen maar dat ik inmiddels volledig aan mijn lot ben overgelaten. Verzekering keert al heel lang niets uit en ik moet geld van mijn ouders lenen anders sta ik op straat.
Tegenpartij beweert dat alle operaties toch wel een keer hadden gemoeten en dat het niet de schuld van de aanrijding is. Even ter verduidelijking: auto is over 1 specifiek lichaamsdeel heengereden, had daar nooit in mijn leven problemen aan gehad of een arts voor gezien. En net dat deel is kapot en de rest van mijn lichaam niet. Ik snap de discussie niet eens, maar goed, als het een verzekering te lang duurt gaan ze dit soort dingen doen begreep ik later. Ik voel me echt voor een heel groot deel dubbel slachtoffer en enorm in de steek gelaten.
Ben mijn werk, zelfvertrouwen en toch ook wel een deel van mijn sociale leven kwijt, en daar wordt nu ook geen erkenning meer voor gegeven.
Maar goed, dat is dus voor jou in dit stadium nog niet aan de orde denk ik, want bij mij waren ze in de eerste jaren nog wel anders.
zaterdag 2 oktober 2021 om 00:04
