Gezondheid
alle pijlers
coma na hersenbloeding
woensdag 4 juli 2007 om 14:11
Ik zit met een heleboel vragen waar ik geen antwoord op kan vinden. Ik zal eerst mijn verhaal even vertellen.
Eind vorig jaar heeft mijn vader een hersenbloeding gekregen en heeft daarna 3 dagen in coma gelegen voor hij overleed.
We kregen van de artsen al meteen te horen dat hij niet meer uit de coma zou komen omdat de bloeding te groot was en in een bepaald deel van de hersenen zat waar ze niet bij konden komen om te opereren.
Je bent op dat moment zo verslagen, dat het niet in je hoofd opkomt om aan die diagnose te twijfelen, dus je neemt alles aan en volgt gewoon de adviezen van de artsen op. Veel hebben ze dus niet voor hem kunnen doen. Op het laatst hebben ze hem zoveel morfine toegediend en hem van de beademing afgehaald, zodat hij rustig is ingeslapen (tenminste zo zag het er uit).
Maar nu, ruim een half jaar later, zit ik met zoveel vragen.
Heeft hij gemerkt dat we allemaal aan zijn bed zaten? Kon hij ons horen? Was er echt niets meer aan te doen?
Wie heeft er ervaring met coma/patienten en of hersenbloedingen, of heeft iemand dit zelf meegemaakt?
Ik probeer nu om dit allemaal voor mezelf een plekje te geven, maar ik kom er niet uit.
Vertel me alsjeblieft jullie ervaringen.
Alvast bedankt.
Eind vorig jaar heeft mijn vader een hersenbloeding gekregen en heeft daarna 3 dagen in coma gelegen voor hij overleed.
We kregen van de artsen al meteen te horen dat hij niet meer uit de coma zou komen omdat de bloeding te groot was en in een bepaald deel van de hersenen zat waar ze niet bij konden komen om te opereren.
Je bent op dat moment zo verslagen, dat het niet in je hoofd opkomt om aan die diagnose te twijfelen, dus je neemt alles aan en volgt gewoon de adviezen van de artsen op. Veel hebben ze dus niet voor hem kunnen doen. Op het laatst hebben ze hem zoveel morfine toegediend en hem van de beademing afgehaald, zodat hij rustig is ingeslapen (tenminste zo zag het er uit).
Maar nu, ruim een half jaar later, zit ik met zoveel vragen.
Heeft hij gemerkt dat we allemaal aan zijn bed zaten? Kon hij ons horen? Was er echt niets meer aan te doen?
Wie heeft er ervaring met coma/patienten en of hersenbloedingen, of heeft iemand dit zelf meegemaakt?
Ik probeer nu om dit allemaal voor mezelf een plekje te geven, maar ik kom er niet uit.
Vertel me alsjeblieft jullie ervaringen.
Alvast bedankt.
woensdag 4 juli 2007 om 14:29
Gecondoleerd met het verlies van je vader Lapin.
Ten eerste zijn de behandelmogelijkheden bij hersenbloedingen en -infarcten gering. Soms kunnen er medicijnen worden gegeven om de schade te beperken, soms kan een operatie verlichting brengen als er door bloedophoping of vocht te veel druk op de hersenen ontstaat. Maar daarmee houdt het wel een beetje op. De behandeling na een CVA bestaat meestal uit vaststellen dat het om een CVA gaat, het afwachten hoe groot de schade wordt en proberen die te beperken, en daarna in kaart brengen hoe groot de schade is en welke revalidatiemogelijkheden iemand heeft.
Als er een grote bloeding of infarct in de hersenen plaatsvindt, dan kan de schade zo groot zijn dat de hersenen niet meer in staat zijn het lichaam aan te sturen. Neurlogen kunnen door middel van een scan vrij nauwkeurig vaststellen hoe groot een CVA is en wel gebied de meeste schade heeft opgelopen. Hierdoor kunnen ze een goede prognose geven van de te verwachten kans op herstel. In geval van je vader was er dan ook waarschijnlijk niets meer aan te doen.
Of hij je heeft kunnen horen, of hij geweten heeft dat je bij hem was, wie zal het zeggen. Maar ik heb wel veel gezien (ik heb jarenlang op neurlogie gewerkt) dat CVA-patienten in een coma veel rustiger waren als er familie bij was en er tegen ze werd gepraat, dan als ze alleen lagen en veel vreemde geluiden om zich heen hoorden.
Mocht je echt nog rondlopen met bepaalde vragen over zijn aandoening, de schade en zijn behandelmogelijkheden dan zou je een afspraak kunnen maken met zijn behandeld neuroloog. Je bent echt de eerste niet die na een poos toch graag nog vragen beantwoord zou willen zien en neurologen zijn vaak sociaal ingestelde artsen.
Sterkte met het verwerken van je verlies en ik hoop dat ik je vragen een beetje heb kunnen beantwoorden.
Ten eerste zijn de behandelmogelijkheden bij hersenbloedingen en -infarcten gering. Soms kunnen er medicijnen worden gegeven om de schade te beperken, soms kan een operatie verlichting brengen als er door bloedophoping of vocht te veel druk op de hersenen ontstaat. Maar daarmee houdt het wel een beetje op. De behandeling na een CVA bestaat meestal uit vaststellen dat het om een CVA gaat, het afwachten hoe groot de schade wordt en proberen die te beperken, en daarna in kaart brengen hoe groot de schade is en welke revalidatiemogelijkheden iemand heeft.
Als er een grote bloeding of infarct in de hersenen plaatsvindt, dan kan de schade zo groot zijn dat de hersenen niet meer in staat zijn het lichaam aan te sturen. Neurlogen kunnen door middel van een scan vrij nauwkeurig vaststellen hoe groot een CVA is en wel gebied de meeste schade heeft opgelopen. Hierdoor kunnen ze een goede prognose geven van de te verwachten kans op herstel. In geval van je vader was er dan ook waarschijnlijk niets meer aan te doen.
Of hij je heeft kunnen horen, of hij geweten heeft dat je bij hem was, wie zal het zeggen. Maar ik heb wel veel gezien (ik heb jarenlang op neurlogie gewerkt) dat CVA-patienten in een coma veel rustiger waren als er familie bij was en er tegen ze werd gepraat, dan als ze alleen lagen en veel vreemde geluiden om zich heen hoorden.
Mocht je echt nog rondlopen met bepaalde vragen over zijn aandoening, de schade en zijn behandelmogelijkheden dan zou je een afspraak kunnen maken met zijn behandeld neuroloog. Je bent echt de eerste niet die na een poos toch graag nog vragen beantwoord zou willen zien en neurologen zijn vaak sociaal ingestelde artsen.
Sterkte met het verwerken van je verlies en ik hoop dat ik je vragen een beetje heb kunnen beantwoorden.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
woensdag 4 juli 2007 om 14:29
Lapin, allereerst gecondoleerd. Ik begrijp dat je heel erg met vragen zit. Ik zou je willen adviseren om contact op te nemen met Comavereniging nederland. Die kunnen je waarschijnlijk beter helpen en evt. als je dat zou willen aan adressen van praatgroepen. Ondanks dat mijn eigen broertje 10 jaar in coma heeft gelegen (overleden) en ik door een ongeluk 1 dag, kan ik niets zeggen over de toestand waar je vader in lag. Vraag evt. nog een gesprek aan bij de desbetreffende dokter. Je hebt ook diverse "lagen" van coma, dat is ook van belang/verschil. Mijn broertje lag in coma vigil, dus geen weet van zijn omgeving maar wel gevoel van pijn. Ik denk dat je meer hebt om het aan doktoren te vragen en/of coma vereniging.
Heel veel sterkte, ook bij de verwerking.
Heel veel sterkte, ook bij de verwerking.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
woensdag 4 juli 2007 om 14:34
quote:
Ik zit met een heleboel vragen waar ik geen antwoord op kan vinden. Ik zal eerst mijn verhaal even vertellen.
Eind vorig jaar heeft mijn vader een hersenbloeding gekregen en heeft daarna 3 dagen in coma gelegen voor hij overleed.
We kregen van de artsen al meteen te horen dat hij niet meer uit de coma zou komen omdat de bloeding te groot was en in een bepaald deel van de hersenen zat waar ze niet bij konden komen om te opereren.
Je bent op dat moment zo verslagen, dat het niet in je hoofd opkomt om aan die diagnose te twijfelen, dus je neemt alles aan en volgt gewoon de adviezen van de artsen op. Veel hebben ze dus niet voor hem kunnen doen. Op het laatst hebben ze hem zoveel morfine toegediend en hem van de beademing afgehaald, zodat hij rustig is ingeslapen (tenminste zo zag het er uit).
Maar nu, ruim een half jaar later, zit ik met zoveel vragen.
Heeft hij gemerkt dat we allemaal aan zijn bed zaten? Kon hij ons horen? Was er echt niets meer aan te doen?
Wie heeft er ervaring met coma/patienten en of hersenbloedingen, of heeft iemand dit zelf meegemaakt?
Ik probeer nu om dit allemaal voor mezelf een plekje te geven, maar ik kom er niet uit.
Vertel me alsjeblieft jullie ervaringen.
Alvast bedankt.
Hoi,
allereerst gecondoleerd met het overlijden van je vader.
Ik werk zelf als verpleegkundige op een neuro;ogie afdeling in een ziekenhuis en heb daardoor regelmatig te maken met mensen die in coma liggen na een hersenbloeding.
Bij een hersenbloeding is de bloed ( en daardoor zuurstof toevoer) in de hersen beschadigd doordat eeen of meerdere bloedvaten kapot zijn gegaan. Is dit een klein vat dan kan het lichaam dat nog wel herstellen en kan een ander deel van de hersenen die functies overnemen. Als er echter meerdere vaten, of een groot vat kapot is, krijgt een groot deel van de hersenen niet voldoende zuurstof en sterft daardoor af. Dus bij een grote bloeding kan je niets doen, helaas.
Of je vader jullie nog gehoord heeft, weet ik niet. Mijn ervaring is wel dat patienten wel rustiger kunnen worden als er familie is. Volgens mij merken ze wel dat er geliefden zijn, maar in hoeverre ze je nog echt begrijpen weet ik niet.
Ik hoop dat ik iets van je vragen heb kunnen beantwoorden, als je nog meer vragen hebt, hoor ik het wel.
groetjes
Ik zit met een heleboel vragen waar ik geen antwoord op kan vinden. Ik zal eerst mijn verhaal even vertellen.
Eind vorig jaar heeft mijn vader een hersenbloeding gekregen en heeft daarna 3 dagen in coma gelegen voor hij overleed.
We kregen van de artsen al meteen te horen dat hij niet meer uit de coma zou komen omdat de bloeding te groot was en in een bepaald deel van de hersenen zat waar ze niet bij konden komen om te opereren.
Je bent op dat moment zo verslagen, dat het niet in je hoofd opkomt om aan die diagnose te twijfelen, dus je neemt alles aan en volgt gewoon de adviezen van de artsen op. Veel hebben ze dus niet voor hem kunnen doen. Op het laatst hebben ze hem zoveel morfine toegediend en hem van de beademing afgehaald, zodat hij rustig is ingeslapen (tenminste zo zag het er uit).
Maar nu, ruim een half jaar later, zit ik met zoveel vragen.
Heeft hij gemerkt dat we allemaal aan zijn bed zaten? Kon hij ons horen? Was er echt niets meer aan te doen?
Wie heeft er ervaring met coma/patienten en of hersenbloedingen, of heeft iemand dit zelf meegemaakt?
Ik probeer nu om dit allemaal voor mezelf een plekje te geven, maar ik kom er niet uit.
Vertel me alsjeblieft jullie ervaringen.
Alvast bedankt.
Hoi,
allereerst gecondoleerd met het overlijden van je vader.
Ik werk zelf als verpleegkundige op een neuro;ogie afdeling in een ziekenhuis en heb daardoor regelmatig te maken met mensen die in coma liggen na een hersenbloeding.
Bij een hersenbloeding is de bloed ( en daardoor zuurstof toevoer) in de hersen beschadigd doordat eeen of meerdere bloedvaten kapot zijn gegaan. Is dit een klein vat dan kan het lichaam dat nog wel herstellen en kan een ander deel van de hersenen die functies overnemen. Als er echter meerdere vaten, of een groot vat kapot is, krijgt een groot deel van de hersenen niet voldoende zuurstof en sterft daardoor af. Dus bij een grote bloeding kan je niets doen, helaas.
Of je vader jullie nog gehoord heeft, weet ik niet. Mijn ervaring is wel dat patienten wel rustiger kunnen worden als er familie is. Volgens mij merken ze wel dat er geliefden zijn, maar in hoeverre ze je nog echt begrijpen weet ik niet.
Ik hoop dat ik iets van je vragen heb kunnen beantwoorden, als je nog meer vragen hebt, hoor ik het wel.
groetjes
woensdag 4 juli 2007 om 16:12
Poezewoes, Mylenevalerie en Snowy,
Dankjewel voor jullie snelle reacties en duidelijke verhalen.
Ik denk dat ik gewoon nog een keer bevestigd wilde zien dat er echt niets meer aan te doen was. Dat is jullie bij deze gelukt.
Het gaat allemaal zo snel, zo loopt hij nog rond en drinkt koffie en een uur later ligt hij in het ziekenhuis en reageert nergens meer op.
Ik had er zelf ook al aan gedacht om een keer contact op te nemen met de behandelend arts. Dat gaat alleen niet zo makkelijk. Ik woon in Zwitserland en mijn vader lag in Maastricht in het ziekenhuis en woonde in Dordrecht.
Fijn om te horen dat jullie gemerkt hebben bij comapatienten dat ze waarschijnlijk toch nog wel iets merken van de mensen om hun heen.
*; en nogmaals bedankt
Dankjewel voor jullie snelle reacties en duidelijke verhalen.
Ik denk dat ik gewoon nog een keer bevestigd wilde zien dat er echt niets meer aan te doen was. Dat is jullie bij deze gelukt.
Het gaat allemaal zo snel, zo loopt hij nog rond en drinkt koffie en een uur later ligt hij in het ziekenhuis en reageert nergens meer op.
Ik had er zelf ook al aan gedacht om een keer contact op te nemen met de behandelend arts. Dat gaat alleen niet zo makkelijk. Ik woon in Zwitserland en mijn vader lag in Maastricht in het ziekenhuis en woonde in Dordrecht.
Fijn om te horen dat jullie gemerkt hebben bij comapatienten dat ze waarschijnlijk toch nog wel iets merken van de mensen om hun heen.
*; en nogmaals bedankt
woensdag 4 juli 2007 om 18:20
Lapin, allereerst gecondoleerd met het verlies van je vader.
Dan, er zullen meerdere 'soorten' coma's bestaan, maar mijn moeder heeft gedurende 3 weken in een kunstmatig coma gelegen, toen een darmoperatie niet helemaal vlekkeloos was verlopen. De darmen waren niet goed aan elkaar gezet en toen zij weer begon met eten, kwam alle ontlasting in haar buik met een ernstige buikvliesontsteking als gevolg. Om het lichaam de kans te geven te herstellen, werd zij in een coma gebracht.
Achteraf bekeken heeft zij een heleboel dingen meegemaakt, ze wist in ieder geval dat wij er waren. De waarheid heeft ze in haar coma wel verdraaid. Wij hadden haar opgegeven voor een experiment met een kantelend bed. De verpleging was dan niet verantwoordelijk voor het draaien met het oog op doorlig plekken. M'n moeder heeft al die tijd gedacht dat ze in een vliegtuig zat, door het zoemen van het bed, en ze heeft doodsangsten uitgestaan, omdat ze als de dood is voor het vliegen.
M'n broer kon het niet aan om naar mijn moeder te gaan en mijn moeder heeft dat toch geweten op een bepaalde manier. Althans, zij heeft geweten dat ik en mijn vader (en mijn vriend en andere familieleden) er waren, want wij zaten ook in dat vliegtuig en we waren onderweg naar m'n broer.
Ze heeft onze aanwezigheid dus duidelijk gevoeld. Gemerkt. Geweten. Voor ons een geruststellend idee. We hebben al die tijd aan haar bed staan praten. Af en toe keek ze zoooo boos. Dan praatten we tegen haar, kalmeerde haar een beetje en dan verdween die lelijke frons van haar gezicht.
Mijn moeder heeft het dus wel geweten tijdens haar coma. Ik geloof er ook in dat comapatiënten de aanwezigheid voelen.
Sterkte!
Dan, er zullen meerdere 'soorten' coma's bestaan, maar mijn moeder heeft gedurende 3 weken in een kunstmatig coma gelegen, toen een darmoperatie niet helemaal vlekkeloos was verlopen. De darmen waren niet goed aan elkaar gezet en toen zij weer begon met eten, kwam alle ontlasting in haar buik met een ernstige buikvliesontsteking als gevolg. Om het lichaam de kans te geven te herstellen, werd zij in een coma gebracht.
Achteraf bekeken heeft zij een heleboel dingen meegemaakt, ze wist in ieder geval dat wij er waren. De waarheid heeft ze in haar coma wel verdraaid. Wij hadden haar opgegeven voor een experiment met een kantelend bed. De verpleging was dan niet verantwoordelijk voor het draaien met het oog op doorlig plekken. M'n moeder heeft al die tijd gedacht dat ze in een vliegtuig zat, door het zoemen van het bed, en ze heeft doodsangsten uitgestaan, omdat ze als de dood is voor het vliegen.
M'n broer kon het niet aan om naar mijn moeder te gaan en mijn moeder heeft dat toch geweten op een bepaalde manier. Althans, zij heeft geweten dat ik en mijn vader (en mijn vriend en andere familieleden) er waren, want wij zaten ook in dat vliegtuig en we waren onderweg naar m'n broer.
Ze heeft onze aanwezigheid dus duidelijk gevoeld. Gemerkt. Geweten. Voor ons een geruststellend idee. We hebben al die tijd aan haar bed staan praten. Af en toe keek ze zoooo boos. Dan praatten we tegen haar, kalmeerde haar een beetje en dan verdween die lelijke frons van haar gezicht.
Mijn moeder heeft het dus wel geweten tijdens haar coma. Ik geloof er ook in dat comapatiënten de aanwezigheid voelen.
Sterkte!
woensdag 4 juli 2007 om 18:22
Fijn dat onze postings je duidelijkheid geven Lapin, hopelijk helpt dat om een en ander goed te verwerken.
Het is ook moeilijk te bevatten als iemand die ogenschijnlijk gezond is, ineens zo ernstig is aangegaan en je dan verteld wordt er is niks meer aan te doen. Die boodschap verwacht je nadat er gevochten is voor het leven van je dierbare. Kan me best voorstellen dat dat heel moeilijk te accepteren is als iemand voor je gevoel wel heel snel wordt opgegeven. Jou vragen zijn dan ook heel normaal in deze situatie.
Sterkte meid! En als je nog vragen te binnen schieten, stel ze vooral!
Het is ook moeilijk te bevatten als iemand die ogenschijnlijk gezond is, ineens zo ernstig is aangegaan en je dan verteld wordt er is niks meer aan te doen. Die boodschap verwacht je nadat er gevochten is voor het leven van je dierbare. Kan me best voorstellen dat dat heel moeilijk te accepteren is als iemand voor je gevoel wel heel snel wordt opgegeven. Jou vragen zijn dan ook heel normaal in deze situatie.
Sterkte meid! En als je nog vragen te binnen schieten, stel ze vooral!
oh that purrrrrrrrrfect feeling
woensdag 4 juli 2007 om 18:28
quote:
Fijn om te horen dat jullie gemerkt hebben bij comapatienten dat ze waarschijnlijk toch nog wel iets merken van de mensen om hun heen.
10 jaar lang is mijn moeder elke dag naar mijn broertje gegaan en je kon zien dat hij iets ontspannender was als mijn moeder met hem praatte of met hem ging "zwemmen" (in de armen door het zwembad lopen). Het is wetenschappelijk moeilijk te bewijzen maar je hoort van velen dat comapatienten er toch (positief) op reageren.
Fijn om te horen dat jullie gemerkt hebben bij comapatienten dat ze waarschijnlijk toch nog wel iets merken van de mensen om hun heen.
10 jaar lang is mijn moeder elke dag naar mijn broertje gegaan en je kon zien dat hij iets ontspannender was als mijn moeder met hem praatte of met hem ging "zwemmen" (in de armen door het zwembad lopen). Het is wetenschappelijk moeilijk te bewijzen maar je hoort van velen dat comapatienten er toch (positief) op reageren.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
woensdag 4 juli 2007 om 19:14
Hoi Lapin,
Gecondoleerd met het verlies van je vader, 5 jaar geleden is me hetzelfde overkomen. Doordat alles zo snel gebeurd had ik het gevoel dat ik helemaal geen tijd had om wat dan ook aan de situatie te kunnen "doen" 'sochtends had ze de hersenbloeding bij aankomst in het ziekenhuis kregen we te horen dat ze helaas niets meer konden doen en s'avonds was ze er al niet meer. Ik heb me heel lang afgevraagd in hoeverre ze iets van ons gemerkt heeft aan het bed, of ze de strelingen heeft gevoelt,of ze kon horen dat we van haar hielden, ik weet het niet maar ik hoop het wel. Ze lag er heel rustig bij waardoor het al helemaal voor mij een onwerkelijk idee was dat ze er eigenlijk niet meer was, niet echt tijd om afscheid te nemen.
Ik herken zo goed dat je je afvraagt in hoeverre alles is gedaan en dat er misschien iets over het hoofd is gezien. Bij mij lag het er voornamelijk aan dat alles zo snel ging dat ik niet eens tijd had te realiseren dat ze een hersenbloeding had gehad en dat je eigenlijk al afscheid moest nemen omdat ze niets meer konden doen. Ik heb zelf een gesprek gehad met een neuroloog, het gesprek verliep heel prettig en ze heeft duidelijk kunnen aangeven wat er allemaal precies gebeurd is en waarom welke stappen werden genomen. Ik weet nu dat ze zo goed als mogelijk is behandeld maar heel vreemd ookal weet je het soms komt dat idee toch weer naar boven en bij mij heeft het voornamelijk te maken met het feit dat ik nog steeds moeite heb met het accepteren dat ze er niet meer is.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt, ik wens je heel veel sterkte
Gecondoleerd met het verlies van je vader, 5 jaar geleden is me hetzelfde overkomen. Doordat alles zo snel gebeurd had ik het gevoel dat ik helemaal geen tijd had om wat dan ook aan de situatie te kunnen "doen" 'sochtends had ze de hersenbloeding bij aankomst in het ziekenhuis kregen we te horen dat ze helaas niets meer konden doen en s'avonds was ze er al niet meer. Ik heb me heel lang afgevraagd in hoeverre ze iets van ons gemerkt heeft aan het bed, of ze de strelingen heeft gevoelt,of ze kon horen dat we van haar hielden, ik weet het niet maar ik hoop het wel. Ze lag er heel rustig bij waardoor het al helemaal voor mij een onwerkelijk idee was dat ze er eigenlijk niet meer was, niet echt tijd om afscheid te nemen.
Ik herken zo goed dat je je afvraagt in hoeverre alles is gedaan en dat er misschien iets over het hoofd is gezien. Bij mij lag het er voornamelijk aan dat alles zo snel ging dat ik niet eens tijd had te realiseren dat ze een hersenbloeding had gehad en dat je eigenlijk al afscheid moest nemen omdat ze niets meer konden doen. Ik heb zelf een gesprek gehad met een neuroloog, het gesprek verliep heel prettig en ze heeft duidelijk kunnen aangeven wat er allemaal precies gebeurd is en waarom welke stappen werden genomen. Ik weet nu dat ze zo goed als mogelijk is behandeld maar heel vreemd ookal weet je het soms komt dat idee toch weer naar boven en bij mij heeft het voornamelijk te maken met het feit dat ik nog steeds moeite heb met het accepteren dat ze er niet meer is.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt, ik wens je heel veel sterkte
woensdag 4 juli 2007 om 20:42
Hoi,
Je kan vragen of je een gesprek kan krijgen met de arts die je vader heeft behandeld. Dan kan je alles nog eens bespreken en wat twijfel wegnemen.
Mijn moeder is ook heel onverwachts overleden en een gesprek met de huisarts, waar ze praktisch in de praktijk is gestorven, heeft veel rust gebracht.
Ik wens je veel sterkte.
Groetjes
Je kan vragen of je een gesprek kan krijgen met de arts die je vader heeft behandeld. Dan kan je alles nog eens bespreken en wat twijfel wegnemen.
Mijn moeder is ook heel onverwachts overleden en een gesprek met de huisarts, waar ze praktisch in de praktijk is gestorven, heeft veel rust gebracht.
Ik wens je veel sterkte.
Groetjes
woensdag 4 juli 2007 om 23:44
quote:
quote: lapin reageerde
Fijn om te horen dat jullie gemerkt hebben bij comapatienten dat ze waarschijnlijk toch nog wel iets merken van de mensen om hun heen.
10 jaar lang is mijn moeder elke dag naar mijn broertje gegaan en je kon zien dat hij iets ontspannender was als mijn moeder met hem praatte of met hem ging "zwemmen" (in de armen door het zwembad lopen). Het is wetenschappelijk moeilijk te bewijzen maar je hoort van velen dat comapatienten er toch (positief) op reageren. Dat is lang zeg, 10 jaar. Ik kan me er wel wat bij voorstellen dat hij dat prettig moet hebben gevonden. Water werkt ontspannend, misschien heeft het wel gevoeld of hij weer veilig in de baarmoeder zat.
XXX
quote: lapin reageerde
Fijn om te horen dat jullie gemerkt hebben bij comapatienten dat ze waarschijnlijk toch nog wel iets merken van de mensen om hun heen.
10 jaar lang is mijn moeder elke dag naar mijn broertje gegaan en je kon zien dat hij iets ontspannender was als mijn moeder met hem praatte of met hem ging "zwemmen" (in de armen door het zwembad lopen). Het is wetenschappelijk moeilijk te bewijzen maar je hoort van velen dat comapatienten er toch (positief) op reageren. Dat is lang zeg, 10 jaar. Ik kan me er wel wat bij voorstellen dat hij dat prettig moet hebben gevonden. Water werkt ontspannend, misschien heeft het wel gevoeld of hij weer veilig in de baarmoeder zat.
XXX
woensdag 4 juli 2007 om 23:49
quote:
Hoi Lapin,
Gecondoleerd met het verlies van je vader, 5 jaar geleden is me hetzelfde overkomen. Doordat alles zo snel gebeurd had ik het gevoel dat ik helemaal geen tijd had om wat dan ook aan de situatie te kunnen "doen" 'sochtends had ze de hersenbloeding bij aankomst in het ziekenhuis kregen we te horen dat ze helaas niets meer konden doen en s'avonds was ze er al niet meer. Ik heb me heel lang afgevraagd in hoeverre ze iets van ons gemerkt heeft aan het bed, of ze de strelingen heeft gevoelt,of ze kon horen dat we van haar hielden, ik weet het niet maar ik hoop het wel. Ze lag er heel rustig bij waardoor het al helemaal voor mij een onwerkelijk idee was dat ze er eigenlijk niet meer was, niet echt tijd om afscheid te nemen.
Ik herken zo goed dat je je afvraagt in hoeverre alles is gedaan en dat er misschien iets over het hoofd is gezien. Bij mij lag het er voornamelijk aan dat alles zo snel ging dat ik niet eens tijd had te realiseren dat ze een hersenbloeding had gehad en dat je eigenlijk al afscheid moest nemen omdat ze niets meer konden doen. Ik heb zelf een gesprek gehad met een neuroloog, het gesprek verliep heel prettig en ze heeft duidelijk kunnen aangeven wat er allemaal precies gebeurd is en waarom welke stappen werden genomen. Ik weet nu dat ze zo goed als mogelijk is behandeld maar heel vreemd ookal weet je het soms komt dat idee toch weer naar boven en bij mij heeft het voornamelijk te maken met het feit dat ik nog steeds moeite heb met het accepteren dat ze er niet meer is.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt, ik wens je heel veel sterkte Ja, dat herken ik. Als het allemaal zo snel gaat, heb je niet het gevoel dat er daadwerkelijk nog iets gedaan wordt voor degene die daar ligt. Je kan als arts natuurlijk ook niets doen. De hersenen zijn zo'n complex gebied.
Ik heb wel geprobeerd om op internet informatie te krijgen over dit soort dingen, maar je leest eigenlijk alleen maar dingen die je al weet.
Jij ook heel veel sterkte.
*;
Hoi Lapin,
Gecondoleerd met het verlies van je vader, 5 jaar geleden is me hetzelfde overkomen. Doordat alles zo snel gebeurd had ik het gevoel dat ik helemaal geen tijd had om wat dan ook aan de situatie te kunnen "doen" 'sochtends had ze de hersenbloeding bij aankomst in het ziekenhuis kregen we te horen dat ze helaas niets meer konden doen en s'avonds was ze er al niet meer. Ik heb me heel lang afgevraagd in hoeverre ze iets van ons gemerkt heeft aan het bed, of ze de strelingen heeft gevoelt,of ze kon horen dat we van haar hielden, ik weet het niet maar ik hoop het wel. Ze lag er heel rustig bij waardoor het al helemaal voor mij een onwerkelijk idee was dat ze er eigenlijk niet meer was, niet echt tijd om afscheid te nemen.
Ik herken zo goed dat je je afvraagt in hoeverre alles is gedaan en dat er misschien iets over het hoofd is gezien. Bij mij lag het er voornamelijk aan dat alles zo snel ging dat ik niet eens tijd had te realiseren dat ze een hersenbloeding had gehad en dat je eigenlijk al afscheid moest nemen omdat ze niets meer konden doen. Ik heb zelf een gesprek gehad met een neuroloog, het gesprek verliep heel prettig en ze heeft duidelijk kunnen aangeven wat er allemaal precies gebeurd is en waarom welke stappen werden genomen. Ik weet nu dat ze zo goed als mogelijk is behandeld maar heel vreemd ookal weet je het soms komt dat idee toch weer naar boven en bij mij heeft het voornamelijk te maken met het feit dat ik nog steeds moeite heb met het accepteren dat ze er niet meer is.
Ik hoop dat je hier iets aan hebt, ik wens je heel veel sterkte Ja, dat herken ik. Als het allemaal zo snel gaat, heb je niet het gevoel dat er daadwerkelijk nog iets gedaan wordt voor degene die daar ligt. Je kan als arts natuurlijk ook niets doen. De hersenen zijn zo'n complex gebied.
Ik heb wel geprobeerd om op internet informatie te krijgen over dit soort dingen, maar je leest eigenlijk alleen maar dingen die je al weet.
Jij ook heel veel sterkte.
*;
woensdag 4 juli 2007 om 23:56
Ik wil iedereen alvast even bedanken voor deze reacties. Het helpt wel om jullie ervaringen te lezen en er over van gedachten te wisselen.
Ik weet niet helemaal zeker of dit topic wel op de juiste plaats staat onder gezondheid. Er is op relaties ook een topic onder dood van familieleden, waar ik regelmatig in kijk en schrijf. Maar ik heb nog niemand zien klagen bij de moderator dat het verplaatst moet worden.
Ik weet niet helemaal zeker of dit topic wel op de juiste plaats staat onder gezondheid. Er is op relaties ook een topic onder dood van familieleden, waar ik regelmatig in kijk en schrijf. Maar ik heb nog niemand zien klagen bij de moderator dat het verplaatst moet worden.
donderdag 5 juli 2007 om 14:29
quote:
Ik zit met een heleboel vragen waar ik geen antwoord op kan vinden. Ik zal eerst mijn verhaal even vertellen.
Eind vorig jaar heeft mijn vader een hersenbloeding gekregen en heeft daarna 3 dagen in coma gelegen voor hij overleed.
We kregen van de artsen al meteen te horen dat hij niet meer uit de coma zou komen omdat de bloeding te groot was en in een bepaald deel van de hersenen zat waar ze niet bij konden komen om te opereren.
Je bent op dat moment zo verslagen, dat het niet in je hoofd opkomt om aan die diagnose te twijfelen, dus je neemt alles aan en volgt gewoon de adviezen van de artsen op. Veel hebben ze dus niet voor hem kunnen doen. Op het laatst hebben ze hem zoveel morfine toegediend en hem van de beademing afgehaald, zodat hij rustig is ingeslapen (tenminste zo zag het er uit).
Maar nu, ruim een half jaar later, zit ik met zoveel vragen.
Heeft hij gemerkt dat we allemaal aan zijn bed zaten? Kon hij ons horen? Was er echt niets meer aan te doen?
Wie heeft er ervaring met coma/patienten en of hersenbloedingen, of heeft iemand dit zelf meegemaakt?
Ik probeer nu om dit allemaal voor mezelf een plekje te geven, maar ik kom er niet uit.
Vertel me alsjeblieft jullie ervaringen.
Alvast bedankt.
Beste Lapin,
Eigenlijk bestaan er geen rustgevende antwoorden op de vragen die je stelt. En degene die een paar vragen van je zou kunnen beantwoorden is er helaas niet meer.
Ik denk niet dat de vragen die je stelt onlogisch zijn, integendeel. Ze maken deel uit je van je rouwproces...want ik herken de vragen wel degelijk. Alleen is de sleutel niet een antwoord krijgen op de vragen...maar juist deze vragen loslaten. Als je ze namelijk niet loslaat zullen ze je blijven achtervolgen en zal het geen plekje krijgen. Het is al erg genoeg dat jeje vader missen moet, dus probeer jezelf niet te kwellen met vragen waar je niet mee verder komt.
Had je een goede band met je vader? Ben je liefdevol opgevoed? Is hij er voor je geweest op de momenten dat je hem nodig had? Dat zijn dingen die je weet...en dat zijn dingen waar je kracht uit moet halen.
Nogmaals de vragen die je stelt zijn niet raar...en als je veel aan hem denken moet zullen ze blijven branden. Maar probeer je te troosten met andere gedachten.
Ps: mijn vader is 13 januari j.l. overleden.
Ik zit met een heleboel vragen waar ik geen antwoord op kan vinden. Ik zal eerst mijn verhaal even vertellen.
Eind vorig jaar heeft mijn vader een hersenbloeding gekregen en heeft daarna 3 dagen in coma gelegen voor hij overleed.
We kregen van de artsen al meteen te horen dat hij niet meer uit de coma zou komen omdat de bloeding te groot was en in een bepaald deel van de hersenen zat waar ze niet bij konden komen om te opereren.
Je bent op dat moment zo verslagen, dat het niet in je hoofd opkomt om aan die diagnose te twijfelen, dus je neemt alles aan en volgt gewoon de adviezen van de artsen op. Veel hebben ze dus niet voor hem kunnen doen. Op het laatst hebben ze hem zoveel morfine toegediend en hem van de beademing afgehaald, zodat hij rustig is ingeslapen (tenminste zo zag het er uit).
Maar nu, ruim een half jaar later, zit ik met zoveel vragen.
Heeft hij gemerkt dat we allemaal aan zijn bed zaten? Kon hij ons horen? Was er echt niets meer aan te doen?
Wie heeft er ervaring met coma/patienten en of hersenbloedingen, of heeft iemand dit zelf meegemaakt?
Ik probeer nu om dit allemaal voor mezelf een plekje te geven, maar ik kom er niet uit.
Vertel me alsjeblieft jullie ervaringen.
Alvast bedankt.
Beste Lapin,
Eigenlijk bestaan er geen rustgevende antwoorden op de vragen die je stelt. En degene die een paar vragen van je zou kunnen beantwoorden is er helaas niet meer.
Ik denk niet dat de vragen die je stelt onlogisch zijn, integendeel. Ze maken deel uit je van je rouwproces...want ik herken de vragen wel degelijk. Alleen is de sleutel niet een antwoord krijgen op de vragen...maar juist deze vragen loslaten. Als je ze namelijk niet loslaat zullen ze je blijven achtervolgen en zal het geen plekje krijgen. Het is al erg genoeg dat jeje vader missen moet, dus probeer jezelf niet te kwellen met vragen waar je niet mee verder komt.
Had je een goede band met je vader? Ben je liefdevol opgevoed? Is hij er voor je geweest op de momenten dat je hem nodig had? Dat zijn dingen die je weet...en dat zijn dingen waar je kracht uit moet halen.
Nogmaals de vragen die je stelt zijn niet raar...en als je veel aan hem denken moet zullen ze blijven branden. Maar probeer je te troosten met andere gedachten.
Ps: mijn vader is 13 januari j.l. overleden.
donderdag 5 juli 2007 om 17:35
Ik zag gisteren ineens deze "discussie" staan en het greep me aan. Bijna twee jaar geleden be ik ook mijn vader verloren aan de gevolgen van een hersenbloeding. Wij hebben de "mazzel" gehad dat hij nog bijna 6 maanden bij ons is geweest na de bloeding. Alleen was het voor hem niet mee mogelijk te communiceren. Ookdan blijf je met vragen en wij zullen nooit antwoord krijgen....
donderdag 5 juli 2007 om 17:54
Enigme en Ikkephien,
Allebei bedankt voor jullie reactie.
Je schiet er inderdaad niet veel mee op door je deze dingen af te blijven vragen. Achteraf is er toch niets meer aan te doen. Diep in mijn hart weet ik ook wel dat de artsen hem niet meer hadden kunnen helpen. 1 Arts zei nog wel zoiets van een wonder dat zou kunnen gebeuren, maar in dat geval zou hij niet meer hebben kunnen praten en hij zou heel erg hulpbehoevend zijn geworden. Ik weet dat mijn vader dat vreselijk zou hebben gevonden. Hij had een bloedhekel aan artsen en ziekenhuizen, daar was hij bang voor. Dat is hem dus bespaard gebleven.
Ik heb nooit geweten dat dit zo'n impact zou hebben op je eigen leven. Alles staat voor mij nog steeds in het teken van het verlies van mijn vader. I
Nog 1 vraagje aan jullie. Heeft iemand ooit wel eens gehoord dat dit soort dingen erfelijk zouden kunnen zijn. Mijn opa (de vader van mijn vader) is ook overleden aan een hersenbloeding. Ik weet niet of je dat van te voren aan kan zien komen (zwakke aangeboren plekken in de aderen in de hersenen ofzo), maar anders zou ik mezelf ook eens kunnen laten onderzoeken.
*;
Allebei bedankt voor jullie reactie.
Je schiet er inderdaad niet veel mee op door je deze dingen af te blijven vragen. Achteraf is er toch niets meer aan te doen. Diep in mijn hart weet ik ook wel dat de artsen hem niet meer hadden kunnen helpen. 1 Arts zei nog wel zoiets van een wonder dat zou kunnen gebeuren, maar in dat geval zou hij niet meer hebben kunnen praten en hij zou heel erg hulpbehoevend zijn geworden. Ik weet dat mijn vader dat vreselijk zou hebben gevonden. Hij had een bloedhekel aan artsen en ziekenhuizen, daar was hij bang voor. Dat is hem dus bespaard gebleven.
Ik heb nooit geweten dat dit zo'n impact zou hebben op je eigen leven. Alles staat voor mij nog steeds in het teken van het verlies van mijn vader. I
Nog 1 vraagje aan jullie. Heeft iemand ooit wel eens gehoord dat dit soort dingen erfelijk zouden kunnen zijn. Mijn opa (de vader van mijn vader) is ook overleden aan een hersenbloeding. Ik weet niet of je dat van te voren aan kan zien komen (zwakke aangeboren plekken in de aderen in de hersenen ofzo), maar anders zou ik mezelf ook eens kunnen laten onderzoeken.
*;
donderdag 5 juli 2007 om 17:58
donderdag 5 juli 2007 om 18:13
Hmm ok, dit zou je bijvoorbeeld wel aan een arts kunnen voorleggen.
Is onderzoek van bloedverwanten
noodzakelijk?Vaak wordt door de verwanten van een
patiënt die een hersenbloeding heeft gehad gevraagd of onderzoek van de
familieleden (d.w.z. kinderen, broers of zusters) wenselijk/noodzakelijk is.
Vrijwel nooit is familieonderzoek nodig, want hersen aneurysma's zijn niet
erfelijk. Alleen indien er binnen één familie meerdere bloedverwanten een
hersenbloeding uit een vaatafwijking hebben gehad, kan dat een reden zijn om
familieonderzoek te doen. Steeds moet daarbij worden afgewogen of voordelen van
vroegtijdige behandeling (het voorkomen van een hersenbloeding) opwegen tegen de
risico's (de kans op complicaties) van het onderzoek en de behandeling zelf.
Bovendien kan het zijn dat een vaatafwijking wordt gevonden waaraan uiteindelijk
niets gedaan blijkt te kunnen worden. Voor de persoon in kwestie betekent het
dat hij/zij is belast met de wetenschap dat er een zwakke plek in één van de
hersenvaten zit, waar niets aan kan worden gedaan. Dat geeft grote onzekerheid,
en gaat gepaard met veel stress. Achteraf moet je dan constateren dat het beter
was geweest om niet alles te weten. Temeer omdat niet kan worden voorspeld welk
aneurysma wél, en welk aneurysma niet zal gaan bloeden.
Is onderzoek van bloedverwanten
noodzakelijk?Vaak wordt door de verwanten van een
patiënt die een hersenbloeding heeft gehad gevraagd of onderzoek van de
familieleden (d.w.z. kinderen, broers of zusters) wenselijk/noodzakelijk is.
Vrijwel nooit is familieonderzoek nodig, want hersen aneurysma's zijn niet
erfelijk. Alleen indien er binnen één familie meerdere bloedverwanten een
hersenbloeding uit een vaatafwijking hebben gehad, kan dat een reden zijn om
familieonderzoek te doen. Steeds moet daarbij worden afgewogen of voordelen van
vroegtijdige behandeling (het voorkomen van een hersenbloeding) opwegen tegen de
risico's (de kans op complicaties) van het onderzoek en de behandeling zelf.
Bovendien kan het zijn dat een vaatafwijking wordt gevonden waaraan uiteindelijk
niets gedaan blijkt te kunnen worden. Voor de persoon in kwestie betekent het
dat hij/zij is belast met de wetenschap dat er een zwakke plek in één van de
hersenvaten zit, waar niets aan kan worden gedaan. Dat geeft grote onzekerheid,
en gaat gepaard met veel stress. Achteraf moet je dan constateren dat het beter
was geweest om niet alles te weten. Temeer omdat niet kan worden voorspeld welk
aneurysma wél, en welk aneurysma niet zal gaan bloeden.
donderdag 5 juli 2007 om 18:39
Waar haal je dat nou weer zo snel vandaan?;) Ik heb heel wat af zitten googelen, maar dit heb ik niet gevonden.
Er zit trouwens wel wat in, het laatste waar ik zin in heb nu is om te weten dat er een zwakke plek in mijn aderen zit waar niets aan gedaan kan worden.
Maar het zou dus inderdaad erfelijk kunnen zijn. Nou ja, ik zie wel. Kan het altijd een keer vragen aan mijn huisarts als ik daar toch moet zijn.
Er zit trouwens wel wat in, het laatste waar ik zin in heb nu is om te weten dat er een zwakke plek in mijn aderen zit waar niets aan gedaan kan worden.
Maar het zou dus inderdaad erfelijk kunnen zijn. Nou ja, ik zie wel. Kan het altijd een keer vragen aan mijn huisarts als ik daar toch moet zijn.
donderdag 5 juli 2007 om 18:46
Zowel mijn grootvader als mijn moeder hebben rond hun zestigste een hersenbloeding gekregen, dus het kan erfelijk zijn. Mijn grootvader heeft een maand in coma gelegen en is toen overleden, bij mijn moeder is het nu vier jaar geleden gebeurd. Ze is hersteld, maar is veel sneller vermoeid, kan zich niet meer zo goed concentreren en loopt ook moeizamer.
donderdag 5 juli 2007 om 19:33
donderdag 5 juli 2007 om 20:17
Lapin gecondoleerd.
Ik herken je vragen ook wel. Bijna 9 jaar geleden heeft mijn broer (toen 32)een hersenbloeding gehad aan het begin van de avond en 's nachts is hij in het ziekenhuis overleden. Wij hoorden ook dat het gewoon afwachten was en dat ze niets konden doen. Dat gevoel van machteloosheid, onbeschrijflijk. Een half jaar ervoor was mijn opa overleden (die had 2 jaar daarvoor een hersenbloeding gehad, in een rolstoel beland in een verzorgingshuis en was echt een kasplantje geworden). Ondanks dat we die nacht door een hel zijn gegaan konden we er toch vrede mee hebben dat mijn broer niet nog jaren als een kasplantje hoefde te leven.
Ik ben een paar maanden na het overlijden van mijn broer naar de huisarts gegaan en heb hem ook gevraagd of ik (of andere familieleden) geen extra risico liepen maar volgens hem was dat niet zo. Het was gewoon domme pech.
Inmiddels zijn we negen jaar verder en spookt die avond nog regelmatig door mijn hoofd. Ik vond het echt heel heftig, zeker omdat het allemaal zo snel ging, het gevoel van machteloosheid en dat je ziet dat iemand stopt met leven.
Ik hoop dat je hier een paar antwoorden kan vinden en dat je zelf een beetje rust vindt om alles een plek te geven.
Ik herken je vragen ook wel. Bijna 9 jaar geleden heeft mijn broer (toen 32)een hersenbloeding gehad aan het begin van de avond en 's nachts is hij in het ziekenhuis overleden. Wij hoorden ook dat het gewoon afwachten was en dat ze niets konden doen. Dat gevoel van machteloosheid, onbeschrijflijk. Een half jaar ervoor was mijn opa overleden (die had 2 jaar daarvoor een hersenbloeding gehad, in een rolstoel beland in een verzorgingshuis en was echt een kasplantje geworden). Ondanks dat we die nacht door een hel zijn gegaan konden we er toch vrede mee hebben dat mijn broer niet nog jaren als een kasplantje hoefde te leven.
Ik ben een paar maanden na het overlijden van mijn broer naar de huisarts gegaan en heb hem ook gevraagd of ik (of andere familieleden) geen extra risico liepen maar volgens hem was dat niet zo. Het was gewoon domme pech.
Inmiddels zijn we negen jaar verder en spookt die avond nog regelmatig door mijn hoofd. Ik vond het echt heel heftig, zeker omdat het allemaal zo snel ging, het gevoel van machteloosheid en dat je ziet dat iemand stopt met leven.
Ik hoop dat je hier een paar antwoorden kan vinden en dat je zelf een beetje rust vindt om alles een plek te geven.
donderdag 5 juli 2007 om 21:25
quote:weet je ook wat voor soort hersenbloeding je vader heeft gehad? Inderdaad kan er bij aneurysma`s een erfelijke factor meespelen. Zo`n bloeding wordt een SAB (sub arachnoidale bloeding) genoemd. er zijn echter ook andere bloedingen in het hoofd.Ik heb geen idee, ik zal het eens aan mijn zus vragen. Misschien weet zij het wel.
