Gezondheid
alle pijlers
coma na hersenbloeding
woensdag 4 juli 2007 om 14:11
Ik zit met een heleboel vragen waar ik geen antwoord op kan vinden. Ik zal eerst mijn verhaal even vertellen.
Eind vorig jaar heeft mijn vader een hersenbloeding gekregen en heeft daarna 3 dagen in coma gelegen voor hij overleed.
We kregen van de artsen al meteen te horen dat hij niet meer uit de coma zou komen omdat de bloeding te groot was en in een bepaald deel van de hersenen zat waar ze niet bij konden komen om te opereren.
Je bent op dat moment zo verslagen, dat het niet in je hoofd opkomt om aan die diagnose te twijfelen, dus je neemt alles aan en volgt gewoon de adviezen van de artsen op. Veel hebben ze dus niet voor hem kunnen doen. Op het laatst hebben ze hem zoveel morfine toegediend en hem van de beademing afgehaald, zodat hij rustig is ingeslapen (tenminste zo zag het er uit).
Maar nu, ruim een half jaar later, zit ik met zoveel vragen.
Heeft hij gemerkt dat we allemaal aan zijn bed zaten? Kon hij ons horen? Was er echt niets meer aan te doen?
Wie heeft er ervaring met coma/patienten en of hersenbloedingen, of heeft iemand dit zelf meegemaakt?
Ik probeer nu om dit allemaal voor mezelf een plekje te geven, maar ik kom er niet uit.
Vertel me alsjeblieft jullie ervaringen.
Alvast bedankt.
Eind vorig jaar heeft mijn vader een hersenbloeding gekregen en heeft daarna 3 dagen in coma gelegen voor hij overleed.
We kregen van de artsen al meteen te horen dat hij niet meer uit de coma zou komen omdat de bloeding te groot was en in een bepaald deel van de hersenen zat waar ze niet bij konden komen om te opereren.
Je bent op dat moment zo verslagen, dat het niet in je hoofd opkomt om aan die diagnose te twijfelen, dus je neemt alles aan en volgt gewoon de adviezen van de artsen op. Veel hebben ze dus niet voor hem kunnen doen. Op het laatst hebben ze hem zoveel morfine toegediend en hem van de beademing afgehaald, zodat hij rustig is ingeslapen (tenminste zo zag het er uit).
Maar nu, ruim een half jaar later, zit ik met zoveel vragen.
Heeft hij gemerkt dat we allemaal aan zijn bed zaten? Kon hij ons horen? Was er echt niets meer aan te doen?
Wie heeft er ervaring met coma/patienten en of hersenbloedingen, of heeft iemand dit zelf meegemaakt?
Ik probeer nu om dit allemaal voor mezelf een plekje te geven, maar ik kom er niet uit.
Vertel me alsjeblieft jullie ervaringen.
Alvast bedankt.
donderdag 5 juli 2007 om 21:30
quote:
Inmiddels zijn we negen jaar verder en spookt die avond nog regelmatig door mijn hoofd. Ik vond het echt heel heftig, zeker omdat het allemaal zo snel ging, het gevoel van machteloosheid en dat je ziet dat iemand stopt met leven.
Ja, dat is heel aangrijpend. Toen zijn ademhaling heel erg onregelmatig werd en soms zelfs wel een minuut wegbleef, ben ik heel erg in paniek geraakt. Maar de artsen vertelden me dat hij er zelf niets van merkte. Je voelt je zo machteloos.
een *; voor jou.
Inmiddels zijn we negen jaar verder en spookt die avond nog regelmatig door mijn hoofd. Ik vond het echt heel heftig, zeker omdat het allemaal zo snel ging, het gevoel van machteloosheid en dat je ziet dat iemand stopt met leven.
Ja, dat is heel aangrijpend. Toen zijn ademhaling heel erg onregelmatig werd en soms zelfs wel een minuut wegbleef, ben ik heel erg in paniek geraakt. Maar de artsen vertelden me dat hij er zelf niets van merkte. Je voelt je zo machteloos.
een *; voor jou.
donderdag 5 juli 2007 om 21:37
quote:
Ja, dat is heel aangrijpend. Toen zijn ademhaling heel erg onregelmatig werd en soms zelfs wel een minuut wegbleef, ben ik heel erg in paniek geraakt. Maar de artsen vertelden me dat hij er zelf niets van merkte. Je voelt je zo machteloos.
een *; voor jou.
Ja dat met die ademhaling... vreselijk he. Ik was ook in paniek hoor, er niet bij willen zijn maar toch ook iemand niet alleen willen laten....
Dikke *; terug.
Ja, dat is heel aangrijpend. Toen zijn ademhaling heel erg onregelmatig werd en soms zelfs wel een minuut wegbleef, ben ik heel erg in paniek geraakt. Maar de artsen vertelden me dat hij er zelf niets van merkte. Je voelt je zo machteloos.
een *; voor jou.
Ja dat met die ademhaling... vreselijk he. Ik was ook in paniek hoor, er niet bij willen zijn maar toch ook iemand niet alleen willen laten....
Dikke *; terug.
vrijdag 6 juli 2007 om 17:40
Lapin,
tja, het is inderdaad een vraag waar ik ook mee zit. Mijn opa is ook overleden aan hart en vaatziekten en een broer van hem geloof ik ook. Ik heb dus het idee dat het wel in de familie zit. Daarom loop ik ook al een tijdje met het idee om naar de huisarst te gaan eens per jaar en bloeddruk, cholesterol enzo na te laten kijken. Een apktje dus. Mijn zusje is daar al mee begonnen geloof ik. Ik ben wel bewust een stuk gezonder gaan leven. Het maakt toch een enorme impact zoiets.
Overigens heeft mijn vader een bloeding in de hersenstam gehad met alle gevolgen van dien. Het ergste vond ik echt dat hij niet meer in staat was met ons te communiceren terwijl hij verder enorm helder van geest was. Verder dan gesloten vragen waar hij dan op zijn manier ja of nee op kon zeggen kwamen we niet. Frusterend voor ons maar zeker nog meer voor hem. Ik denk dat ik altijd de vragen blijf houden maar het verdwijnt een beetje naar de achtergrond. Soms vraag je je dan ineens af of hij het heeft voelen aankomen. Ik zal het nooit weten maar hij heetf wel heel bewust afscheid van ons genomen en wij van hem. Dat troost. Gek het is al bijna twee jaar geleden....
Voor een ieder die ook zoiets heeft meegemaakt, sterkte....
tja, het is inderdaad een vraag waar ik ook mee zit. Mijn opa is ook overleden aan hart en vaatziekten en een broer van hem geloof ik ook. Ik heb dus het idee dat het wel in de familie zit. Daarom loop ik ook al een tijdje met het idee om naar de huisarst te gaan eens per jaar en bloeddruk, cholesterol enzo na te laten kijken. Een apktje dus. Mijn zusje is daar al mee begonnen geloof ik. Ik ben wel bewust een stuk gezonder gaan leven. Het maakt toch een enorme impact zoiets.
Overigens heeft mijn vader een bloeding in de hersenstam gehad met alle gevolgen van dien. Het ergste vond ik echt dat hij niet meer in staat was met ons te communiceren terwijl hij verder enorm helder van geest was. Verder dan gesloten vragen waar hij dan op zijn manier ja of nee op kon zeggen kwamen we niet. Frusterend voor ons maar zeker nog meer voor hem. Ik denk dat ik altijd de vragen blijf houden maar het verdwijnt een beetje naar de achtergrond. Soms vraag je je dan ineens af of hij het heeft voelen aankomen. Ik zal het nooit weten maar hij heetf wel heel bewust afscheid van ons genomen en wij van hem. Dat troost. Gek het is al bijna twee jaar geleden....
Voor een ieder die ook zoiets heeft meegemaakt, sterkte....
vrijdag 6 juli 2007 om 17:48
quote:
Lapin,
tja, het is inderdaad een vraag waar ik ook mee zit. Mijn opa is ook overleden aan hart en vaatziekten en een broer van hem geloof ik ook. Ik heb dus het idee dat het wel in de familie zit. Daarom loop ik ook al een tijdje met het idee om naar de huisarst te gaan eens per jaar en bloeddruk, cholesterol enzo na te laten kijken. Een apktje dus. Mijn zusje is daar al mee begonnen geloof ik. Ik ben wel bewust een stuk gezonder gaan leven. Het maakt toch een enorme impact zoiets.
Overigens heeft mijn vader een bloeding in de hersenstam gehad met alle gevolgen van dien. Het ergste vond ik echt dat hij niet meer in staat was met ons te communiceren terwijl hij verder enorm helder van geest was. Verder dan gesloten vragen waar hij dan op zijn manier ja of nee op kon zeggen kwamen we niet. Frusterend voor ons maar zeker nog meer voor hem. Ik denk dat ik altijd de vragen blijf houden maar het verdwijnt een beetje naar de achtergrond. Soms vraag je je dan ineens af of hij het heeft voelen aankomen. Dat vraag ik me inderdaad ook de hele tijd af. Hij ging naar de wc toen het gebeurde en mijn moeder zei dat hij 1 hand op zijn heup had (alsof het daar pijn deed). Hij is in de wc met de deur open in elkaar gezakt. Dat vind ik nog het ergste, dat hij misschien wel bang is geweest toen het gebeurde. (ik wil er eigenlijk niet te diep over na denken).Ik zal het nooit weten maar hij heetf wel heel bewust afscheid van ons genomen en wij van hem. Dat troost. Gek het is al bijna twee jaar geleden....
Voor een ieder die ook zoiets heeft meegemaakt, sterkte....
Lapin,
tja, het is inderdaad een vraag waar ik ook mee zit. Mijn opa is ook overleden aan hart en vaatziekten en een broer van hem geloof ik ook. Ik heb dus het idee dat het wel in de familie zit. Daarom loop ik ook al een tijdje met het idee om naar de huisarst te gaan eens per jaar en bloeddruk, cholesterol enzo na te laten kijken. Een apktje dus. Mijn zusje is daar al mee begonnen geloof ik. Ik ben wel bewust een stuk gezonder gaan leven. Het maakt toch een enorme impact zoiets.
Overigens heeft mijn vader een bloeding in de hersenstam gehad met alle gevolgen van dien. Het ergste vond ik echt dat hij niet meer in staat was met ons te communiceren terwijl hij verder enorm helder van geest was. Verder dan gesloten vragen waar hij dan op zijn manier ja of nee op kon zeggen kwamen we niet. Frusterend voor ons maar zeker nog meer voor hem. Ik denk dat ik altijd de vragen blijf houden maar het verdwijnt een beetje naar de achtergrond. Soms vraag je je dan ineens af of hij het heeft voelen aankomen. Dat vraag ik me inderdaad ook de hele tijd af. Hij ging naar de wc toen het gebeurde en mijn moeder zei dat hij 1 hand op zijn heup had (alsof het daar pijn deed). Hij is in de wc met de deur open in elkaar gezakt. Dat vind ik nog het ergste, dat hij misschien wel bang is geweest toen het gebeurde. (ik wil er eigenlijk niet te diep over na denken).Ik zal het nooit weten maar hij heetf wel heel bewust afscheid van ons genomen en wij van hem. Dat troost. Gek het is al bijna twee jaar geleden....
Voor een ieder die ook zoiets heeft meegemaakt, sterkte....
vrijdag 6 juli 2007 om 20:29
Hai, ik heb ook ooit een hersenbloeding gehad en ben in de gelukkige positie om het na te vertellen.
Ik was toen 32, het was 2 weken na de bevalling van mijn jongste dochter.
Wat ik kan vertellen is dat ik me niks meer herinner van toen het gebeurde en nog steeds niet. Of ik veel pijn had of niet, wat ik beneden deed, enz enz. Dus jouw vader heeft denk ik, mss wel pijn gehad, maar dat hebben zijn hersenen wl. ook geblokt daarna. Ook heb ik in coma gelegen. Wat ik je kan zeggen is dat ik toch bepaalde dingen hoorde. Het irr. piepje van een apparaat bv. Ik herkende na die tijd ook verplegers van die afdeling aan de stem. Verder sommige dingen. Dus grote kans dat jouw vader nog wat meegekregen heeft.
Sterkte met het verwerken enne ik zit ook nog steeds met vragen, dus vreemd is het zeer zeker niet.
Ik was toen 32, het was 2 weken na de bevalling van mijn jongste dochter.
Wat ik kan vertellen is dat ik me niks meer herinner van toen het gebeurde en nog steeds niet. Of ik veel pijn had of niet, wat ik beneden deed, enz enz. Dus jouw vader heeft denk ik, mss wel pijn gehad, maar dat hebben zijn hersenen wl. ook geblokt daarna. Ook heb ik in coma gelegen. Wat ik je kan zeggen is dat ik toch bepaalde dingen hoorde. Het irr. piepje van een apparaat bv. Ik herkende na die tijd ook verplegers van die afdeling aan de stem. Verder sommige dingen. Dus grote kans dat jouw vader nog wat meegekregen heeft.
Sterkte met het verwerken enne ik zit ook nog steeds met vragen, dus vreemd is het zeer zeker niet.
zaterdag 7 juli 2007 om 01:09
Hallo Lampie,
Hoe lang heb je in coma gelegen?
En ben je volledig hersteld van je hersenbloeding?
Ik hoop inderdaad ook dat mijn vader onze stemmen heeft gehoord en herkend. Ik zal het nooit zeker weten, maar na alles wat ik hier heb gelezen denk ik dat de kans wel groot is dat hij nog iets heeft gemerkt.
Had je ergens pijn of voelde je je ziek voordat je die hersenbloeding kreeg? Ik was er niet bij toen het gebeurde maar mijn moeder vertelde me dat hij naar de wc ging, dus misschien voelde hij zich wel niet lekker.
*;
Hoe lang heb je in coma gelegen?
En ben je volledig hersteld van je hersenbloeding?
Ik hoop inderdaad ook dat mijn vader onze stemmen heeft gehoord en herkend. Ik zal het nooit zeker weten, maar na alles wat ik hier heb gelezen denk ik dat de kans wel groot is dat hij nog iets heeft gemerkt.
Had je ergens pijn of voelde je je ziek voordat je die hersenbloeding kreeg? Ik was er niet bij toen het gebeurde maar mijn moeder vertelde me dat hij naar de wc ging, dus misschien voelde hij zich wel niet lekker.
*;
zaterdag 7 juli 2007 om 11:34
Mijn vader was alleen in het buitenland toen het gebeurde, er was dus ook niemand bij en is hij pas een aantal uur later gevonden, ze dachten eerst dat hij dronken was. Maar vlak voor hij weg ging had hij wel rare klachten (last van zijn nek en moeite met praten, hij was zijn stem kwijt) en ik had al eens tegen hem gezegd dat hij naar de huisarts moest voor een verwijzing voor de neuroloog. Hoe gelijk heb ik gekregen.... Achteraf hebben we op de ct-scan gezien dat hij eerdere bloedingen heeft gehad. Dat verklaarde ook wel waarom hij zo was veranderd in karakter het jaar ervoor. Voor ons was een hele hoop ineens duidelijk.
Hij was altijd wel erg blij ons te zien in het ziekenhuis en liet dat ook duidelijk merken. Zeker toen hij eenmaal had besloten dat het niet verder kon zo. Tja, als je niet kan praten, bijna niet kan bewegen en geen radio of tv kan verdragen maar verder wel redelijk helder van geets bent want voor leven heb je dan nog. Hij kon het niet eens duidelijk maken als hij niet lekker lag. De laatste maand, toen we al wisten dat hij zou gaan sterven, hebben we er nog wel iets bijzonders van gemaakt. Met dank aan het ziekenhuis en de afdeling waar hij toen voor het grootste gedeelte heeft gelegen. De verpleging was echt top en betrok ons overal bij. We hielpen soms gewoon met de verzorging en ze lieten ons veel doen. We mochten zijn kamer versieren met foto´s van ons en de katten en dat terwijl hij wel op een meduim care lag. Ze hebben hem en ons echt geholpen en gesteund in die laatste periode. Hij is zelfs buiten geweest met ijsje en al. Terwijl hij niet meer kon slikken. Prachtig vond hij dat. Het is een zwaar half jaar geweest maar ik denk er wel me een bijzonder gevoel aan terug. We werden per dag heen en weer geslingerd tussen hoop en wanhoop maar ik heb een hoop geleerd en gelukkig goed afscheid kunnen nemen. Ik weet dat hij enorm gevochten heeft om te revalideren en het zat er gewoon niet in. Zijn lichaam liet hem in de steek.
Lapin, het lijkt me naar om je vader te verliezen zonder nog echt afscheid van elkaar te hebben kunnen nemen en ik kan me met al die vragen rondloopt.
*;
Hij was altijd wel erg blij ons te zien in het ziekenhuis en liet dat ook duidelijk merken. Zeker toen hij eenmaal had besloten dat het niet verder kon zo. Tja, als je niet kan praten, bijna niet kan bewegen en geen radio of tv kan verdragen maar verder wel redelijk helder van geets bent want voor leven heb je dan nog. Hij kon het niet eens duidelijk maken als hij niet lekker lag. De laatste maand, toen we al wisten dat hij zou gaan sterven, hebben we er nog wel iets bijzonders van gemaakt. Met dank aan het ziekenhuis en de afdeling waar hij toen voor het grootste gedeelte heeft gelegen. De verpleging was echt top en betrok ons overal bij. We hielpen soms gewoon met de verzorging en ze lieten ons veel doen. We mochten zijn kamer versieren met foto´s van ons en de katten en dat terwijl hij wel op een meduim care lag. Ze hebben hem en ons echt geholpen en gesteund in die laatste periode. Hij is zelfs buiten geweest met ijsje en al. Terwijl hij niet meer kon slikken. Prachtig vond hij dat. Het is een zwaar half jaar geweest maar ik denk er wel me een bijzonder gevoel aan terug. We werden per dag heen en weer geslingerd tussen hoop en wanhoop maar ik heb een hoop geleerd en gelukkig goed afscheid kunnen nemen. Ik weet dat hij enorm gevochten heeft om te revalideren en het zat er gewoon niet in. Zijn lichaam liet hem in de steek.
Lapin, het lijkt me naar om je vader te verliezen zonder nog echt afscheid van elkaar te hebben kunnen nemen en ik kan me met al die vragen rondloopt.
*;
zaterdag 7 juli 2007 om 11:50
quote:
Hallo Lampie,
Hoe lang heb je in coma gelegen?
En ben je volledig hersteld van je hersenbloeding?
Ik hoop inderdaad ook dat mijn vader onze stemmen heeft gehoord en herkend. Ik zal het nooit zeker weten, maar na alles wat ik hier heb gelezen denk ik dat de kans wel groot is dat hij nog iets heeft gemerkt.
Had je ergens pijn of voelde je je ziek voordat je die hersenbloeding kreeg? Ik was er niet bij toen het gebeurde maar mijn moeder vertelde me dat hij naar de wc ging, dus misschien voelde hij zich wel niet lekker.
*; Ik zou het niet eens weten Lapin, hoelang ik buiten bewustzijn ben geweest. Iig zeker een paar dagen. Of het een echte coma was weet ik ook niet, ik was in iig buiten bewustzijn. Ik scheen wel pijn te voelen, dat konden ze aan mijn gezichtsuitdrukking zien.
Ik voelde me voor die tijd totaal niet ziek. Ik kan me niks herinneren van pijn of wat dan ook die ochtend. Wel schijn ik wat gevoeld te hebben daar ik de baby aan het voeteneind heb neergelegd (gegooid) en beneden gevonden werd (zonder kleren overigens, terwijl ik toch zeker een voedingsbh droeg)
Ik had een bloeding links frontaal. Bij mij hebben ze ook niks gedaan. Wel was het zaak dat er geen druk in mijn hoofd op zou treden, wat gelukkig niet gebeurd is. Ik ben volledig hersteld op wat kleine dingetjes na.
Ik denk idd dat de uitkomst van een hersenbloeding te maken heeft met grootte, plaats en leeftijd van de getroffene.
Ik wens je heel veel kracht en sterkte en vraag gewoon een gesprek aan met de behandelend neuroloog. Da's echt niet gek hoor!
Hallo Lampie,
Hoe lang heb je in coma gelegen?
En ben je volledig hersteld van je hersenbloeding?
Ik hoop inderdaad ook dat mijn vader onze stemmen heeft gehoord en herkend. Ik zal het nooit zeker weten, maar na alles wat ik hier heb gelezen denk ik dat de kans wel groot is dat hij nog iets heeft gemerkt.
Had je ergens pijn of voelde je je ziek voordat je die hersenbloeding kreeg? Ik was er niet bij toen het gebeurde maar mijn moeder vertelde me dat hij naar de wc ging, dus misschien voelde hij zich wel niet lekker.
*; Ik zou het niet eens weten Lapin, hoelang ik buiten bewustzijn ben geweest. Iig zeker een paar dagen. Of het een echte coma was weet ik ook niet, ik was in iig buiten bewustzijn. Ik scheen wel pijn te voelen, dat konden ze aan mijn gezichtsuitdrukking zien.
Ik voelde me voor die tijd totaal niet ziek. Ik kan me niks herinneren van pijn of wat dan ook die ochtend. Wel schijn ik wat gevoeld te hebben daar ik de baby aan het voeteneind heb neergelegd (gegooid) en beneden gevonden werd (zonder kleren overigens, terwijl ik toch zeker een voedingsbh droeg)
Ik had een bloeding links frontaal. Bij mij hebben ze ook niks gedaan. Wel was het zaak dat er geen druk in mijn hoofd op zou treden, wat gelukkig niet gebeurd is. Ik ben volledig hersteld op wat kleine dingetjes na.
Ik denk idd dat de uitkomst van een hersenbloeding te maken heeft met grootte, plaats en leeftijd van de getroffene.
Ik wens je heel veel kracht en sterkte en vraag gewoon een gesprek aan met de behandelend neuroloog. Da's echt niet gek hoor!
zaterdag 7 juli 2007 om 14:55
Mijn vader is ook overleden aan een bloeding in de hersenstam. Hij was
mentaal gezien nog helemaal bij, maar kon niet meer bewegen en praten.
Een beetje vergelijkbaar met het verhaal van Ikkephien dus. Na 2 weken
is hij overleden aan een infectie. Ik moet er ook nog regelmatig aan
denken, vooral aan hoe hij zelf die laatste weken heeft ervaren. Het
moet waanzinnig moeilijk zijn om nog helemaal helder te zijn, maar
verder niets meer te kunnen en (dat vond ik het ergste van alles) niet
meer te communiceren. Gelukkig heeft mijn vader ons wel duidelijk
kunnen maken dat hij niet angstig was, hij wilde ook geen medicijnen
(morfine) tegen de benauwdheid.
mentaal gezien nog helemaal bij, maar kon niet meer bewegen en praten.
Een beetje vergelijkbaar met het verhaal van Ikkephien dus. Na 2 weken
is hij overleden aan een infectie. Ik moet er ook nog regelmatig aan
denken, vooral aan hoe hij zelf die laatste weken heeft ervaren. Het
moet waanzinnig moeilijk zijn om nog helemaal helder te zijn, maar
verder niets meer te kunnen en (dat vond ik het ergste van alles) niet
meer te communiceren. Gelukkig heeft mijn vader ons wel duidelijk
kunnen maken dat hij niet angstig was, hij wilde ook geen medicijnen
(morfine) tegen de benauwdheid.
zaterdag 7 juli 2007 om 16:08
Hoi Anky,
bijna hetzelfde meegemaakt dus. Mijn vader heeft gelukkig zelf kunne beslissen dat hij niet meer verder wilde en de behandeling gestaakt moest worden. En ook hij wilde eerst geen morfine. Pas de laatste week hebben we op hem ingepraat dat hij geen pijn hoefde te leiden en zijn ze met mofine begonnen. Hij heeft ons ook nog duidelijk gemaakt dat hij niet bang was om te sterven maar wel bang was om zijn kinderen achter te moeten laten ;(
Vreselijk als iemand niets meer kan en niet kan zeggen wat er in hem om gaat.
Anky, is het al lange geleden?
bijna hetzelfde meegemaakt dus. Mijn vader heeft gelukkig zelf kunne beslissen dat hij niet meer verder wilde en de behandeling gestaakt moest worden. En ook hij wilde eerst geen morfine. Pas de laatste week hebben we op hem ingepraat dat hij geen pijn hoefde te leiden en zijn ze met mofine begonnen. Hij heeft ons ook nog duidelijk gemaakt dat hij niet bang was om te sterven maar wel bang was om zijn kinderen achter te moeten laten ;(
Vreselijk als iemand niets meer kan en niet kan zeggen wat er in hem om gaat.
Anky, is het al lange geleden?
maandag 9 juli 2007 om 09:02
Hallo Ikkephien,
Ik heb na jouw verhaal nog eens terug zitten denken aan hoe mijn vader was voor de hersenbloeding. Hij zag er alleen wat ouder uit dan daarvoor, maar ik geloof niet dat zijn karakter anders was. Wat hij wel had was dat hij steeds maar cadeautjes voor ons wilde kopen en ons graag mee uit eten wilde nemen. Hij vroeg een paar weken ervoor iedere keer aan mijn moeder wat ze nu voor kerst wilde hebben. Misschien voelde hij wel wat aankomen en was hij bezig om zijn geld aan ons uit te geven (onbewust waarschijnlijk).
We zullen het nooit weten.
Jij hebt gelukkig wel op een mooie manier afscheid van hem kunnen nemen. Ik hoop dat dat je nog wat troost geeft.
*;
Ik heb na jouw verhaal nog eens terug zitten denken aan hoe mijn vader was voor de hersenbloeding. Hij zag er alleen wat ouder uit dan daarvoor, maar ik geloof niet dat zijn karakter anders was. Wat hij wel had was dat hij steeds maar cadeautjes voor ons wilde kopen en ons graag mee uit eten wilde nemen. Hij vroeg een paar weken ervoor iedere keer aan mijn moeder wat ze nu voor kerst wilde hebben. Misschien voelde hij wel wat aankomen en was hij bezig om zijn geld aan ons uit te geven (onbewust waarschijnlijk).
We zullen het nooit weten.
Jij hebt gelukkig wel op een mooie manier afscheid van hem kunnen nemen. Ik hoop dat dat je nog wat troost geeft.
*;
dinsdag 10 juli 2007 om 06:51
quote:
Hoi Anky,
bijna
hetzelfde meegemaakt dus. Mijn vader heeft gelukkig zelf kunne
beslissen dat hij niet meer verder wilde en de behandeling gestaakt
moest worden. En ook hij wilde eerst geen morfine. Pas de laatste week
hebben we op hem ingepraat dat hij geen pijn hoefde te leiden en
zijn ze met mofine begonnen. Hij heeft ons ook nog duidelijk gemaakt
dat hij niet bang was om te sterven maar wel bang was om zijn kinderen
achter te moeten laten ;(
Vreselijk als iemand niets meer kan en niet kan zeggen wat er in hem om gaat.
Anky, is het al lange geleden?
Het is alweer bijna 9 jaar geleden en soms voelt het als heel lang
geleden, soms nog als gisteren. Dat mijn vader geen morfine wilde kon
ik enerzijds heel goed snappen (zijn geest was nog het enige dat hij
had, hij was bang dat hij dat ook nog kwijt zou raken door
versuffing...althans ik denk dat hij dat dacht, we konden het niet
vragen). Voor mijn moeder was dat wel zwaar omdat zij (en wij
natuurlijk ook) zagen dat hij erg benauwd was. Uiteindelijk waren we
wel erg blij dat hij na 2 weken overleed en dat we geen beslissingen
over leven en dood konden nemen (we waren erg bang dat mijn moeder dat
niet meer zou kunnen omdat hij qua bewegen zo hard achteruit ging, op
een gegeven moment leek hij ook zijn oogspieren niet meer te
beheersen). Fijn dat jouw vader in ieder geval zelf aan kon geven dat
hij niet meer hoefde (want hoe beslis je zo iets voor een ander?).
Hoi Anky,
bijna
hetzelfde meegemaakt dus. Mijn vader heeft gelukkig zelf kunne
beslissen dat hij niet meer verder wilde en de behandeling gestaakt
moest worden. En ook hij wilde eerst geen morfine. Pas de laatste week
hebben we op hem ingepraat dat hij geen pijn hoefde te leiden en
zijn ze met mofine begonnen. Hij heeft ons ook nog duidelijk gemaakt
dat hij niet bang was om te sterven maar wel bang was om zijn kinderen
achter te moeten laten ;(
Vreselijk als iemand niets meer kan en niet kan zeggen wat er in hem om gaat.
Anky, is het al lange geleden?
Het is alweer bijna 9 jaar geleden en soms voelt het als heel lang
geleden, soms nog als gisteren. Dat mijn vader geen morfine wilde kon
ik enerzijds heel goed snappen (zijn geest was nog het enige dat hij
had, hij was bang dat hij dat ook nog kwijt zou raken door
versuffing...althans ik denk dat hij dat dacht, we konden het niet
vragen). Voor mijn moeder was dat wel zwaar omdat zij (en wij
natuurlijk ook) zagen dat hij erg benauwd was. Uiteindelijk waren we
wel erg blij dat hij na 2 weken overleed en dat we geen beslissingen
over leven en dood konden nemen (we waren erg bang dat mijn moeder dat
niet meer zou kunnen omdat hij qua bewegen zo hard achteruit ging, op
een gegeven moment leek hij ook zijn oogspieren niet meer te
beheersen). Fijn dat jouw vader in ieder geval zelf aan kon geven dat
hij niet meer hoefde (want hoe beslis je zo iets voor een ander?).
dinsdag 10 juli 2007 om 06:52
quote:
quote: ikkephien reageerde
Hoi Anky,
bijna
hetzelfde meegemaakt dus. Mijn vader heeft gelukkig zelf kunne
beslissen dat hij niet meer verder wilde en de behandeling gestaakt
moest worden. En ook hij wilde eerst geen morfine. Pas de laatste week
hebben we op hem ingepraat dat hij geen pijn hoefde te leiden en
zijn ze met mofine begonnen. Hij heeft ons ook nog duidelijk gemaakt
dat hij niet bang was om te sterven maar wel bang was om zijn kinderen
achter te moeten laten ;(
Vreselijk als iemand niets meer kan en niet kan zeggen wat er in hem om gaat.
Anky, is het al lange geleden?
Het is alweer bijna 9 jaar geleden en soms voelt het als heel lang
geleden, soms nog als gisteren. Dat mijn vader geen morfine wilde kon
ik enerzijds heel goed snappen (zijn geest was nog het enige dat hij
had, hij was bang dat hij dat ook nog kwijt zou raken door
versuffing...althans ik denk dat hij dat dacht, we konden het niet
vragen). Voor mijn moeder was dat wel zwaar omdat zij (en wij
natuurlijk ook) zagen dat hij erg benauwd was. Uiteindelijk waren we
wel erg blij dat hij na 2 weken overleed en dat we geen beslissingen
over leven en dood hoefden nemen (we waren erg bang dat mijn vader dat
niet meer zou kunnen omdat hij qua bewegen zo hard achteruit ging, op
een gegeven moment leek hij ook zijn oogspieren niet meer te
beheersen). Fijn dat jouw vader in ieder geval zelf aan kon geven dat
hij niet meer hoefde (want hoe beslis je zo iets voor een ander?).
Ik ben nog niet helemaal wakker...
quote: ikkephien reageerde
Hoi Anky,
bijna
hetzelfde meegemaakt dus. Mijn vader heeft gelukkig zelf kunne
beslissen dat hij niet meer verder wilde en de behandeling gestaakt
moest worden. En ook hij wilde eerst geen morfine. Pas de laatste week
hebben we op hem ingepraat dat hij geen pijn hoefde te leiden en
zijn ze met mofine begonnen. Hij heeft ons ook nog duidelijk gemaakt
dat hij niet bang was om te sterven maar wel bang was om zijn kinderen
achter te moeten laten ;(
Vreselijk als iemand niets meer kan en niet kan zeggen wat er in hem om gaat.
Anky, is het al lange geleden?
Het is alweer bijna 9 jaar geleden en soms voelt het als heel lang
geleden, soms nog als gisteren. Dat mijn vader geen morfine wilde kon
ik enerzijds heel goed snappen (zijn geest was nog het enige dat hij
had, hij was bang dat hij dat ook nog kwijt zou raken door
versuffing...althans ik denk dat hij dat dacht, we konden het niet
vragen). Voor mijn moeder was dat wel zwaar omdat zij (en wij
natuurlijk ook) zagen dat hij erg benauwd was. Uiteindelijk waren we
wel erg blij dat hij na 2 weken overleed en dat we geen beslissingen
over leven en dood hoefden nemen (we waren erg bang dat mijn vader dat
niet meer zou kunnen omdat hij qua bewegen zo hard achteruit ging, op
een gegeven moment leek hij ook zijn oogspieren niet meer te
beheersen). Fijn dat jouw vader in ieder geval zelf aan kon geven dat
hij niet meer hoefde (want hoe beslis je zo iets voor een ander?).
Ik ben nog niet helemaal wakker...
dinsdag 10 juli 2007 om 19:24
Anky,
ik snap helemaal dat jullie het als een opluchting zagen, hij hoefde niet meer te lijden en jullie hoefden niet die enorm rottige beslissing te nemen. In ons geval was er na zoveel maanden een neuroloog die ineens bedacht dat hij wel voor zichzelf kon spreken. Normaal liep alles via ons en spraken de artsen langs hem heen. Maar deze neuroloog ging zelf met hem praten, zelfs zonder dat wij het hadden aangegeven en toen heeft hij aangegeven dat hij niet meer verder wilde, niet meer kon vechten. We waren echt hoogst verbaast dat er eindelijk iemand was die naar hem keek en niet naar het lichaam dat daar lag. Wat waren we opgelucht....
Lapin, ga je nou nog een gesprek aanvragen met de neuroloog?
Voor jullie allebei *;
ik snap helemaal dat jullie het als een opluchting zagen, hij hoefde niet meer te lijden en jullie hoefden niet die enorm rottige beslissing te nemen. In ons geval was er na zoveel maanden een neuroloog die ineens bedacht dat hij wel voor zichzelf kon spreken. Normaal liep alles via ons en spraken de artsen langs hem heen. Maar deze neuroloog ging zelf met hem praten, zelfs zonder dat wij het hadden aangegeven en toen heeft hij aangegeven dat hij niet meer verder wilde, niet meer kon vechten. We waren echt hoogst verbaast dat er eindelijk iemand was die naar hem keek en niet naar het lichaam dat daar lag. Wat waren we opgelucht....
Lapin, ga je nou nog een gesprek aanvragen met de neuroloog?
Voor jullie allebei *;
dinsdag 10 juli 2007 om 21:21
Hallo Lapin,
Allereerst gecondoleerd met het verlies van je vader.Ik zaql mijn ervaring met jullie delen.
Mijn vader heeft in 2005 een hersenstaminfarct gehad.
Hij vertelde later dat hij plotseling(echt vanuit het niets)moest braken en tegelijkertijd enorm pijn in zijn hoofd kreeg.Gelukkig had mijn moeder meteen het gevoel dat er iets niet klopte en belde 1-1-2.
In de opvolgende 2 dagen bleef hij pijn houden en zagen we hem achteruit hollen.Hij had zoveel pijn dat hij me smeekte er wat aan te laten doen en mijn vader is beslist geen watje.
Helaas schortte het nogal aan de communicatie in het ziekenhuis en hadden we nog geen uitslag van de 1e scan.Al had ikzelf ,als verpleegkundige,al wel een vermoeden
Weer een dag later werd ik van mijn werk gehaald.Mijn vader lag in hetzelfde ziekenhuis.
Hij was comateus en uit de gemaakte scan bleek dat de hersenen door het infarct vocht ophoopten.We moesten ons op het ergste voorbereiden.
De neurochirurg stelde een uitwendige drain voor,dan zou hij een kleine kans hebben.
Toen hij terugkwam van de OK,was hij weer bij kennis.
Later die avond raakte hij opnieuw in coma.En dit keer konden ze niks meer voor hem doen.
Wij zijn die nacht gebleven en hielden zijn handen vast.Zijn ademhaling klonk zwaar,door de spierverslapping rond zijn keel.dat was voor ons heel naar om te horen.
Later die nacht kwam hij toch weer bij en hij leek zich bewust van zijn omgeving.Ik heb hem toen gevraagd of hij ervoor wilde vechten of dat ik de artsen moest vragen te stoppen met de behandeling.
Mijn vader gaf aan door te willen gaan.Hij is later die dag naar de IC gegaan om beademd te worden.Ivm een longontsteking die erbij kwam en het stokken vd ademhaling had hij te weinig zuurstof in zijn bloed.
Nu heeft hij vrijwel geen restklachten en ik heb me laten vertellen dat dat een wonder is.( 9 van de 10 mensen met een staminfarct overlijdt.)Hij heeft alleen nog een wat houterig loopje,maar kan vrijwel alles weer,zelfs autorijden.Hij is wel veel emotioneler en soms wat ongeremd in zijn reacties.Bijv. hardop reageren tijdens de musical van mijn dochter op school.
Zelf weet hij alleen nog heel goed dat ik hem die vraag stelde en dat vindt hij het moeilijkst van alles.Niet voor hemzelf,maar voor mij als dochter.
Hij wist ook dat we er waren en dat we tegen hem spraken.Geen enkel moment heeft hij zich niet comfortabel gevoeld.Hij zei" als doodgaan zo gaat,merk je daar niks van"Hij heeft zijn eigen zware ademhaling gehoord,maar niet als zodanig ervaren.Hij dacht dat dat een medepatient was.Hij kreeg een snufje morfine(2,5 mg 4x per dag,dat is bijna niks)waardoor hij zich ook niet benauwd voelde.
Vraag zeker een gesprek aan met de arts,dat kan je helpen de dingen op een rij te krijgen.Zelf heb ik hulp gekregen van maatschappelijk werk in het ziekenhuis.Ik dacht en handelde tijdens deze periode meer als verpleegkundige dan als dochter.Op dat moment goed,want mijn moeder was niet goed in staat beslissingen te nemen en de gesprekken met de artsen te voeren.Dat deed ik dus,maar het valt niet mee 2x in 24 uur te horen dat je vader ws zal sterven en te beslissen over wel of niet behandelen.
Toen mijn vader de goede kant opging,kreeg ik de klap.En het heeft wel even geduurd voor ik die te boven was.
Allereerst gecondoleerd met het verlies van je vader.Ik zaql mijn ervaring met jullie delen.
Mijn vader heeft in 2005 een hersenstaminfarct gehad.
Hij vertelde later dat hij plotseling(echt vanuit het niets)moest braken en tegelijkertijd enorm pijn in zijn hoofd kreeg.Gelukkig had mijn moeder meteen het gevoel dat er iets niet klopte en belde 1-1-2.
In de opvolgende 2 dagen bleef hij pijn houden en zagen we hem achteruit hollen.Hij had zoveel pijn dat hij me smeekte er wat aan te laten doen en mijn vader is beslist geen watje.
Helaas schortte het nogal aan de communicatie in het ziekenhuis en hadden we nog geen uitslag van de 1e scan.Al had ikzelf ,als verpleegkundige,al wel een vermoeden
Weer een dag later werd ik van mijn werk gehaald.Mijn vader lag in hetzelfde ziekenhuis.
Hij was comateus en uit de gemaakte scan bleek dat de hersenen door het infarct vocht ophoopten.We moesten ons op het ergste voorbereiden.
De neurochirurg stelde een uitwendige drain voor,dan zou hij een kleine kans hebben.
Toen hij terugkwam van de OK,was hij weer bij kennis.
Later die avond raakte hij opnieuw in coma.En dit keer konden ze niks meer voor hem doen.
Wij zijn die nacht gebleven en hielden zijn handen vast.Zijn ademhaling klonk zwaar,door de spierverslapping rond zijn keel.dat was voor ons heel naar om te horen.
Later die nacht kwam hij toch weer bij en hij leek zich bewust van zijn omgeving.Ik heb hem toen gevraagd of hij ervoor wilde vechten of dat ik de artsen moest vragen te stoppen met de behandeling.
Mijn vader gaf aan door te willen gaan.Hij is later die dag naar de IC gegaan om beademd te worden.Ivm een longontsteking die erbij kwam en het stokken vd ademhaling had hij te weinig zuurstof in zijn bloed.
Nu heeft hij vrijwel geen restklachten en ik heb me laten vertellen dat dat een wonder is.( 9 van de 10 mensen met een staminfarct overlijdt.)Hij heeft alleen nog een wat houterig loopje,maar kan vrijwel alles weer,zelfs autorijden.Hij is wel veel emotioneler en soms wat ongeremd in zijn reacties.Bijv. hardop reageren tijdens de musical van mijn dochter op school.
Zelf weet hij alleen nog heel goed dat ik hem die vraag stelde en dat vindt hij het moeilijkst van alles.Niet voor hemzelf,maar voor mij als dochter.
Hij wist ook dat we er waren en dat we tegen hem spraken.Geen enkel moment heeft hij zich niet comfortabel gevoeld.Hij zei" als doodgaan zo gaat,merk je daar niks van"Hij heeft zijn eigen zware ademhaling gehoord,maar niet als zodanig ervaren.Hij dacht dat dat een medepatient was.Hij kreeg een snufje morfine(2,5 mg 4x per dag,dat is bijna niks)waardoor hij zich ook niet benauwd voelde.
Vraag zeker een gesprek aan met de arts,dat kan je helpen de dingen op een rij te krijgen.Zelf heb ik hulp gekregen van maatschappelijk werk in het ziekenhuis.Ik dacht en handelde tijdens deze periode meer als verpleegkundige dan als dochter.Op dat moment goed,want mijn moeder was niet goed in staat beslissingen te nemen en de gesprekken met de artsen te voeren.Dat deed ik dus,maar het valt niet mee 2x in 24 uur te horen dat je vader ws zal sterven en te beslissen over wel of niet behandelen.
Toen mijn vader de goede kant opging,kreeg ik de klap.En het heeft wel even geduurd voor ik die te boven was.
dinsdag 10 juli 2007 om 21:42
Hallo Ikkephien en Jane,
Ja, ik ga waarschijnlijk wel een gesprek met de arts aanvragen. Ik moet alleen wachten tot ik een keer in Nederland ben en dat zit voorlopig niet in de planning. De hele familie komt in de zomervakantie hierheen (Zwitserland). Kan ik dat trouwens nog wel doen, een maand of 9 nadat het is gebeurd?
Ik moet ook zeggen dat ik een beetje twijfel omdat ik in dat ziekenhuis een beetje mijn twijfels had bij de betrokkenheid van de arts en sommigen van de verpleging. Ik werd zelfs door iemand ervan beschuldigt dat ik geen rekening hield met de verpleegster die ik probeerde te bereiken toen mijn vader niet meer ademde, Ze reageerde niet toen ik om hulp vroeg (ze zat aan de telefoon en er was niemand anders) en ik had toch kunnen zien dat ze aan het bellen was. Alsof je dat belangrijk vind op het moment dat je vader stopt met ademhalen. Mijn vader lag ook niet op de juiste afdeling (die was vol), maar op de eerste hulp (2 dagen). Na 2 dagen hebben we hem over laten brengen naar een ziekenhuis in zijn woonplaats, maar daar overleed hij na een uur of 2 al.
Jane, wat een geluk dat je vader het heeft overleeft. Wat moet dat moeilijk zijn geweest om die vraag aan hem te stellen. (ik had een brok in mijn keel toen ik dat las). Hij voelde zelf waarschijnlijk gelukkig aan dat het nog niet hopeloos was.
Allebei een dikke *; en bedankt dat jullie het topic weer omhoog gehaald hebben. Ik merk bij mezelf dat ik door er hier over te lezen en te schrijven het iets meer kan verwerken.
Ja, ik ga waarschijnlijk wel een gesprek met de arts aanvragen. Ik moet alleen wachten tot ik een keer in Nederland ben en dat zit voorlopig niet in de planning. De hele familie komt in de zomervakantie hierheen (Zwitserland). Kan ik dat trouwens nog wel doen, een maand of 9 nadat het is gebeurd?
Ik moet ook zeggen dat ik een beetje twijfel omdat ik in dat ziekenhuis een beetje mijn twijfels had bij de betrokkenheid van de arts en sommigen van de verpleging. Ik werd zelfs door iemand ervan beschuldigt dat ik geen rekening hield met de verpleegster die ik probeerde te bereiken toen mijn vader niet meer ademde, Ze reageerde niet toen ik om hulp vroeg (ze zat aan de telefoon en er was niemand anders) en ik had toch kunnen zien dat ze aan het bellen was. Alsof je dat belangrijk vind op het moment dat je vader stopt met ademhalen. Mijn vader lag ook niet op de juiste afdeling (die was vol), maar op de eerste hulp (2 dagen). Na 2 dagen hebben we hem over laten brengen naar een ziekenhuis in zijn woonplaats, maar daar overleed hij na een uur of 2 al.
Jane, wat een geluk dat je vader het heeft overleeft. Wat moet dat moeilijk zijn geweest om die vraag aan hem te stellen. (ik had een brok in mijn keel toen ik dat las). Hij voelde zelf waarschijnlijk gelukkig aan dat het nog niet hopeloos was.
Allebei een dikke *; en bedankt dat jullie het topic weer omhoog gehaald hebben. Ik merk bij mezelf dat ik door er hier over te lezen en te schrijven het iets meer kan verwerken.
woensdag 11 juli 2007 om 06:15
Jeetje zeg Jane, wat een verhaal. En wat bijzonder dat je vader het
overleefd heeft en zo goed hersteld is. Er zijn er inderdaad maar
weinigen die een hersenstaminfarct kunnen navertellen heb ik begrepen.
Bij mijn vader kregen ze ook pas door dat er iets aan de hand was toen
bij excessief ging overgeven.
Ikkephien, wij hebben gelukkig goede ervaringen met de artsen. Ze
hebben altijd mijn vader aangesproken en hem vragen gesteld, zelfs toen
hij bijna niet kon reageren/antwoorden. Dat vond ik erg prettig.
Is je vader snel na het staken van de behandeling overleden?
Dat is ook zeker de reden dat ik Lapin aan zou raden om een keer een
gesprek aan te vragen. Het kan enorm opluchten om er nog een keer over
te praten en bepaalde vragen die nu nog zijn blijven hangen te stellen.
Ondanks dat er bij ons ziekenhuis onvolkomenheden waren en de situatie
natuurlijk heel dramatisch/was houd ik aan het ziekenhuis het personeel
goede herinneringen over.
overleefd heeft en zo goed hersteld is. Er zijn er inderdaad maar
weinigen die een hersenstaminfarct kunnen navertellen heb ik begrepen.
Bij mijn vader kregen ze ook pas door dat er iets aan de hand was toen
bij excessief ging overgeven.
Ikkephien, wij hebben gelukkig goede ervaringen met de artsen. Ze
hebben altijd mijn vader aangesproken en hem vragen gesteld, zelfs toen
hij bijna niet kon reageren/antwoorden. Dat vond ik erg prettig.
Is je vader snel na het staken van de behandeling overleden?
Dat is ook zeker de reden dat ik Lapin aan zou raden om een keer een
gesprek aan te vragen. Het kan enorm opluchten om er nog een keer over
te praten en bepaalde vragen die nu nog zijn blijven hangen te stellen.
Ondanks dat er bij ons ziekenhuis onvolkomenheden waren en de situatie
natuurlijk heel dramatisch/was houd ik aan het ziekenhuis het personeel
goede herinneringen over.
donderdag 12 juli 2007 om 11:59
Hallo Lapin, Anky en Jane,
wow Jane wat bijzonder dat je vader het heeft overleeft. Ik heb ook begrepen dat 9 op de 10 vrijwel direct overlijdt. Dus dat mijn vader het nog een half jaar heeft weten uit te houden is ook al wat. Maar nog iemand die het zelfs kan navertellen.
Mijn vader is een kleine maand na het staken va de behandeling overleden. In eerste instantie zijn ze gestopt met het geven van de benodigde medicijnen behalve degene om hem comfortabel te laten leven. Een weekje voor zijn overlijden heeft hij aangegeven ook te willen stoppen met eten. Hij was daar eerst bang voor maar uiteindelijk is het toch gebeurt. Toen is het snel gegaan.
Lapin, ik ben ook wel blij met dit forum. Ik merk dat ik er de laatste tijd toch wel weer mee bezig ben. Lekker om even je verhaal kwijt te kunnen bij mensen die helaas bijna hetzelfde hebben meegemaakt!
Voor jullie allemaal
*;
wow Jane wat bijzonder dat je vader het heeft overleeft. Ik heb ook begrepen dat 9 op de 10 vrijwel direct overlijdt. Dus dat mijn vader het nog een half jaar heeft weten uit te houden is ook al wat. Maar nog iemand die het zelfs kan navertellen.
Mijn vader is een kleine maand na het staken va de behandeling overleden. In eerste instantie zijn ze gestopt met het geven van de benodigde medicijnen behalve degene om hem comfortabel te laten leven. Een weekje voor zijn overlijden heeft hij aangegeven ook te willen stoppen met eten. Hij was daar eerst bang voor maar uiteindelijk is het toch gebeurt. Toen is het snel gegaan.
Lapin, ik ben ook wel blij met dit forum. Ik merk dat ik er de laatste tijd toch wel weer mee bezig ben. Lekker om even je verhaal kwijt te kunnen bij mensen die helaas bijna hetzelfde hebben meegemaakt!
Voor jullie allemaal
*;
donderdag 12 juli 2007 om 17:30
Hoi allemaal,
Lapin,het is niet raar hoor om na 9 maanden alsnog een gesprek te vragen.De eerste,verse rouw is voorbij en komen de vragen naar boven.dat is een volkomen normale reactie en dat zullen ze in het ziekenhuis ook zeker begrijpen.
Anky,het stoppen met eten zijn heel veel mensen bang voor.Dat merk ik ook regelmatig in mijn werk.Als je in een stadium komt dat je daar last van zou krijgen,krijgen de meeste mensen al morfine.Het is overigens ws zo dat je er helemaal geen last van ondervind.Wanneer mensen zo ziek zijn dat eten vervelend of zelfs onmogelijk wordt,voelt dat toch anders als wanneer je als gezond mens zou stoppen met eten.
Ikkephien,De eerste dagen dat mijn vader in het ziekenhuis lag was de communicatie bizar slecht.Mijn vader is op zondagnacht op de SEH gezien door de neuroloog ,maar omdat de neuro geen plek had,ging hij naar een andere afdeling.De hele maandag is er geen arts geweest.Maandagmiddag kwam hij op de neuro,geen arts.Dinsdag was zijn zaalarts er niet en de vervanger dacht dat hij al was gezien op maandag.Woensdag ging hij erg achteruit en kon hij ook niet meer plassen.(dat had ik al op dinsdag aangegeven,maar er werd niks mee gedaan.)
Toen wilde ik de arts spreken,maar dat kon niet.Terwijl hij wegliep zei hij met zijn rug naar me toe dat mijn vader mij prima zelf kon vertellen hoe het met hem ging.
Ik ben echt laaiend geworden,mijn vader was inmiddels verward,door zijn overvolle blaas.(Hij had bijna 2 liter in zijn blaas)Ineens werd alles uit de kast getrokken.
De dag erna raakte mijn vader in coma.Ik heb toen een gesprek met de arts gevraagd.ten eerste omdat het natuurlijk belachelijk was dat hij pas op woensdag ,na veel aandringen van mijn kant werd gezien.Ten tweede ,omdat ik zijn houding t o mij hoogst onbeschoft vond.De kans dat ik nog eens met hem zou moeten werken is groot en dan wilde ik dit wel uit de wereld hebben.
Hij ging bijna op zijn knieen ,zo erg vond hij het dat hij een aantal dingen over het hoofd had gezien.
Lapin,het is niet raar hoor om na 9 maanden alsnog een gesprek te vragen.De eerste,verse rouw is voorbij en komen de vragen naar boven.dat is een volkomen normale reactie en dat zullen ze in het ziekenhuis ook zeker begrijpen.
Anky,het stoppen met eten zijn heel veel mensen bang voor.Dat merk ik ook regelmatig in mijn werk.Als je in een stadium komt dat je daar last van zou krijgen,krijgen de meeste mensen al morfine.Het is overigens ws zo dat je er helemaal geen last van ondervind.Wanneer mensen zo ziek zijn dat eten vervelend of zelfs onmogelijk wordt,voelt dat toch anders als wanneer je als gezond mens zou stoppen met eten.
Ikkephien,De eerste dagen dat mijn vader in het ziekenhuis lag was de communicatie bizar slecht.Mijn vader is op zondagnacht op de SEH gezien door de neuroloog ,maar omdat de neuro geen plek had,ging hij naar een andere afdeling.De hele maandag is er geen arts geweest.Maandagmiddag kwam hij op de neuro,geen arts.Dinsdag was zijn zaalarts er niet en de vervanger dacht dat hij al was gezien op maandag.Woensdag ging hij erg achteruit en kon hij ook niet meer plassen.(dat had ik al op dinsdag aangegeven,maar er werd niks mee gedaan.)
Toen wilde ik de arts spreken,maar dat kon niet.Terwijl hij wegliep zei hij met zijn rug naar me toe dat mijn vader mij prima zelf kon vertellen hoe het met hem ging.
Ik ben echt laaiend geworden,mijn vader was inmiddels verward,door zijn overvolle blaas.(Hij had bijna 2 liter in zijn blaas)Ineens werd alles uit de kast getrokken.
De dag erna raakte mijn vader in coma.Ik heb toen een gesprek met de arts gevraagd.ten eerste omdat het natuurlijk belachelijk was dat hij pas op woensdag ,na veel aandringen van mijn kant werd gezien.Ten tweede ,omdat ik zijn houding t o mij hoogst onbeschoft vond.De kans dat ik nog eens met hem zou moeten werken is groot en dan wilde ik dit wel uit de wereld hebben.
Hij ging bijna op zijn knieen ,zo erg vond hij het dat hij een aantal dingen over het hoofd had gezien.
