De ongemakken van de overgang II

Torvi schreef: ↑

21-07-2025 12:46

Bedankt voor je tip. Is een menopauzekliniek met een gyn of met een overgangsconsulent? Had je recensies gelezen over die kliniek, op de site zelf of op andere sites? Ik weet dat er in een fb-groep een lijst van fijne gyn's (en klinieken?) is maar ik heb geen fb.

Met een gynaecoloog en een overgangsverpleegkundige. Ik heb gezocht op menopauze kliniek en degene die mij het meest aansprak, en deze was toevallig ook het dichtste bij, opgeschreven en meegenomen naar de huisarts. Heel veel ziekenhuizen hebben dit tegenwoordig.

Oh dat klinkt fijn Tupperware, ik ga er eens op zoeken. Wat fijn dat het jou geholpen heeft en goed dat het je gelukt is om er terecht te komen (wel erg dat je er zo voor hebt moeten vechten).

Uit nieuwsgierigheid even gekeken, maar de overgangskliniek in mij stad, zit in het ziekenhuis. Dat was voor mij een plek waar ik goed geholpen werd

Er is ook een care for women in de buurt, maar de betrokken 'specialist' (zo noemt ze zichzelf. Geeft aan in een ziekenhuis gewerkt te hebben.
Dat vind ik wel een erg vage functie-omschrijving.

Dank je Torvi, tranen lopen over m’n wangen… Kennelijk is herkenning of bevestiging of gesnapt en gezien worden een dingetje…
Ik schrijf hier al een hele tijd mee: voor mij geldt ook dat ik door hier mee te gaan lezen ineens ging begrijpen waar mijn klachten vandaag kwamen. Komen. Met name de tips voor podcasts destijds die ik las en daarna dus ging luisteren. Er ging nogal een wereld voor me open. Dat is inmiddels ruime tijd geleden en sinds zo’n anderhalf jaar gebruik ik nu hst (eerst moest alles uitgesloten worden, dus zo’n anderhalf jaar voorafgaand aan de hst de hele molen van reumatologen e.d. gehad). Ben vorig jaar bij een privékliniek geweest na doorverwijzing van mijn huisarts, maar daar helaas enorm slecht geholpen. (In een notendop: ik zou niet in de overgang zijn, want ik menstrueerde nog… En bij de overgang is alléén oestrogeen betrokken, over progesteron wilde ze het niet hebben - als ik dat wilde moest ik maar een spiraal nemen… Om over de rest nog maar te zwijgen. Dit alles zei een gynaecoloog gespecialiseerd in vrouwen en hormonen…:facepalm: ) . Later bij een gynaecoloog in het reguliere ziekenhuis geweest en hoewel die wél van het bestaan van progesteron op de hoogte was, wilde hij niet verder kijken dan dat (cortisol, testosteron, om maar wat te noemen) en hij leek een soort van opgelucht dat er geen sprake is van een partner, “dus niemand heeft er last van”… Dat ik van achter niet meer weet dat ik van voren leef maakt blijkbaar niet zoveel uit. Mijn huisarts wil me niet meer doorverwijzen, wat ik snap, maar is zelf aan handen en voeten gebonden (vindt ze, en ook dat snap ik) doordat haar bewegingsvrijheid beperkt wordt door richtlijnen en protocollen.
Ondertussen probeer ik dit wat het nu is maar zoveel mogelijk normaal te laten zijn/worden, omdat ik niet weet of er ooit nog een ander, beter normaal volgt.

Ben de laatste maanden niet meer zo actief in dit topic, omdat ik het spoor bijster ben voor wat betreft mijn eigen situatie, en daardoor niet denk dat ik iets toevoeg; juist eerder verwarring schep door dingen te benoemen.
En nee, ik heb niemand in mijn omgeving die meedenkt, daarom zou ik het ook zo fijn vinden om met iemand te kunnen overleggen die er verstand van heeft, een arts of wie/wat ook die wél begrijpt wat er speelt en daar duiding aan kan geven. Begrip, maar vooral ook licht voor aan het einde van de tunnel. Iemand die niet alleen herkent en begrijpt wat je zegt, maar die ook richting kan geven aan hoe daar weer uit te komen. Niet lukraak ophogen en verlagen, maar een balans gebaseerd op het klachtenpatroon zeg maar. Wat dus erg lastig is, omdat ik het zo lastig vind te omschrijven wat er gebeurt in en met mijn lijf en héél sterk de neiging heb alles te bagatelliseren. Op die manier houd ik zelf dus ook een boel in stand denk ik.

LichtEnDonker schreef: ↑

21-07-2025 13:28

Dank je Torvi, tranen lopen over m’n wangen… Kennelijk is herkenning of bevestiging of gesnapt en gezien worden een dingetje…

Ach LichtEnDonker, ook weer zo herkenbaar, hier ook tranen toen ik vanmorgen bij aan het lezen was en (weer) de lieve woorden aan mij las. Wat is het eenzaam hè, als je je zo onbegrepen en ongeholpen voelt . En wat kan het dan ongelofelijk veel doen als iemand zegt dat ie je snapt, je hoort en ziet.

Ik schrijf hier al een hele tijd mee: voor mij geldt ook dat ik door hier mee te gaan lezen ineens ging begrijpen waar mijn klachten vandaag kwamen. Komen. Met name de tips voor podcasts destijds die ik las en daarna dus ging luisteren. Er ging nogal een wereld voor me open.

Oh daar ben ik ook zo emotioneel van geweest, vooral als het verhalen waren die nogal overeen kwamen, met de zogenaamde atypische overgangsklachten en vrouwen waarbij ook alles op hun psyche gegooid werd. Vrouwen die afgekeurd zijn en nooit meer aan het werk geraakt. Schrijnend. En helaas veel te herkenbaar. Ik heb liggen janken tijdens het luisteren. Hoe pijnlijk het ook was, het was ook héél erg helend voor me, de herkenning, eindelijk een keer niet het gevoel die onbegrepen eenhoorn te zijn. Ik denk dat ik ze nog een keer ga luisteren binnenkort.


Wat vreselijk dat je al drie jaar onderweg bent op het hst-pad en nóg niet bent waar je wil of zou moeten zijn. Wat moet je ervaring bij die privekliniek ontzettend naar geweest zijn zeg, al je hoop op eindelijk gedegen kennis gevestigd en dan krijg je zó het deksel op je neus. Wat een onkunde dat je niet in de overgang zou kunnen zijn omdat je nog menstrueert.

Later bij een gynaecoloog in het reguliere ziekenhuis geweest en hoewel die wél van het bestaan van progesteron op de hoogte was, wilde hij niet verder kijken dan dat (cortisol, testosteron, om maar wat te noemen) en hij leek een soort van opgelucht dat er geen sprake is van een partner, “dus niemand heeft er last van”… Dat ik van achter niet meer weet dat ik van voren leef maakt blijkbaar niet zoveel uit.

Wauw. En dat laatste, dat lijkt helemaal niet te bestaan ofzo hè? Echt bizar. Ik was net aan het zoeken naar menopauzeklinieken en toen zag ik weer zo'n naar stukje over hoe er over de a-typische overgangsklachten gedacht wordt:

“Niet typische” overgangsklachten zijn klachten die niet duidelijk samenhangen met de verandering van de hormoonspiegels, maar nog al eens tijdens de overgang voorkomen. Dit zijn bijvoorbeeld hartkloppingen, gewichtstoename, obstipatie, gewrichtsklachten, hoofdpijn, slapeloosheid en stemmingswisselingen. Klachten kunnen mogelijk veroorzaakt worden door het feit dat veel vrouwen de overgang beleven als een ingrijpende periode. Behalve de lichamelijke veranderingen is soms ook het afscheid van een vruchtbaar leven moeilijk te aanvaarden.


Giftig en ontzettend verdrietig word ik van deze visie. . Het is natuurlijk weer psychisch.
Dan daalt het vertrouwen in zo'n 'specialistische kliniek' drastisch bij mij.

Mijn huisarts wil me niet meer doorverwijzen, wat ik snap, maar is zelf aan handen en voeten gebonden (vindt ze, en ook dat snap ik) doordat haar bewegingsvrijheid beperkt wordt door richtlijnen en protocollen.
Ondertussen probeer ik dit wat het nu is maar zoveel mogelijk normaal te laten zijn/worden, omdat ik niet weet of er ooit nog een ander, beter normaal volgt.

Tja, enerzijds begrijpelijk, maar ondertussen ben jij degene die geen leven meer heeft en er maar mee moet dealen. Ik vind het zo bizar en zo pijnlijk. Vreselijk dat je het hiermee moet doen.

Ben de laatste maanden niet meer zo actief in dit topic, omdat ik het spoor bijster ben voor wat betreft mijn eigen situatie, en daardoor niet denk dat ik iets toevoeg; juist eerder verwarring schep door dingen te benoemen.
En nee, ik heb niemand in mijn omgeving die meedenkt, daarom zou ik het ook zo fijn vinden om met iemand te kunnen overleggen die er verstand van heeft, een arts of wie/wat ook die wél begrijpt wat er speelt en daar duiding aan kan geven.

Het klinkt ook echt ingewikkeld . Want wel oestrogeen en progesteron en toch niet goed uitkomen. Snap dat je daar moedeloos van wordt.
Ik heb helaas ook niemand in mijn omgeving die inhoudelijk echt met me meedenkt hoor, of nou ja, wel meedenken maar niet de inhoudelijke kennis heeft. Maar wel iemand die los van die inhoud met me mee wil en mijn HA even (subtiel) de oren wil wassen als die weer eens niet luistert naar wat ik zeg. Of de tekst die we samen op zouden stellen dan wel over wil nemen als het mij niet lukt. Zou je zo iemand kunnen vinden?
Misschien bij stichting MEE, of bij welzijnswerk in je gemeente. Daar zijn mensen die je dan niet inhoudelijk kunnen helpen, maar wel kunnen helpen om voor jou op te komen.

Begrip, maar vooral ook licht voor aan het einde van de tunnel. Iemand die niet alleen herkent en begrijpt wat je zegt, maar die ook richting kan geven aan hoe daar weer uit te komen. Niet lukraak ophogen en verlagen, maar een balans gebaseerd op het klachtenpatroon zeg maar.

Ja, als dat toch eens zou kunnen! Heb jij weleens gekeken naar die lijst op fb met gyn's die aangeraden worden? Zou dat voor jou nog een optie zijn om je daar hard voor te maken, om naar zo iemand een verwijzing te krijgen? Ik heb begrepen dat vele wel een lange wachttijd hebben, maar ja, nu heb je ook niks qua echte begeleiding.

Wat dus erg lastig is, omdat ik het zo lastig vind te omschrijven wat er gebeurt in en met mijn lijf en héél sterk de neiging heb alles te bagatelliseren. Op die manier houd ik zelf dus ook een boel in stand denk ik.

Dit herken ik héél erg. Weet je wat mij geholpen heeft? Het vivo smart horloge van Garmin. Dat wordt tegenwoordig door sommige revalidatieklinieken en ergotherapeuten gebruikt als hulpmiddel bij revalidatie (specifiek door de functie die je HRV meet). Ik heb er erg over getwijfeld maar wat ben ik ontzettend blij met dat ding!
Weet je wat dat ding mij gegeven heeft (en nog geeft)? Juist dat inzicht dat die gekke/ongeloofwaardige dingen die ik voel(de) kloppen! Dat het echt is, dat ik het niet meer hoef te bagatelliseren! Het ligt er natuurlijk aan wat voor klachten je hebt, maar bij mij ging het dus om mijn energie, om hartkloppingen en om raar gedoe omtrent eten (waar ik ook niet echt woorden aan kon geven en nu wel!).
Ik zie nu in mijn waarden terug wat ik al die tijd al voelde en het is onbeschrijfelijk hoe fijn dat voor mij is. Het was voor mij de eerste bevestiging dat het wel degelijk fysiek was en niet enkel maar een gevoel (ik wist toen nog niet dat de overgang een/zo'n grote rol zou spelen). En ook nu met de pleisters zie ik zo duidelijk terug wat het doet (en dat mijn gevoel dat het eerst beter ging en daarna weer slechter ook echt klopt). Dat geeft mij het vertrouwen dat het klopt wat ik voel en het niet mentaal is dat ik me na anderhalve week weer slechter voelde. Helaas kun je niets met die metingen bij je HA, maar het kan dus wel je twijfels wegnemen over of je je wel echt zo voelt als dat je denkt dat je je voelt (man, wat kunnen mensen je aan je eigen waarnemingen doen twijfelen!) en daarmee kun je veel stelliger zijn over wat je ervaart.

Ik kan natuurlijk niet garanderen dat het bij jou ook zoveel toe zou kunnen voegen (om dus meer woorden te kunnen geven aan wat je voelt en daar ook meer op te durven vertrouwen ipv te bagatelliseren) maar ik zou het zeker uitproberen.

Torvi schreef: ↑

21-07-2025 12:32

Nou, niet echt nee. Gewoon mijn HA die zelf totaal niet aan de overgang heeft gedacht met mijn klachten.

[…]

Toen ik later met opvliegers kwam (die ik pas door dit topic ben gaan herkennen) en HST wilde gaf ze me die wel gelukkig (maar die opvliegers zijn totaal het euvel niet, de rest van mijn klachten wel maar dat werd dus niet serieus genomen).

Jeetje @torvi wat een hel ben je doorgegaan met artsen. Snap heel goed dat je vertrouwen weg is. Maar blijf zoeken naar kundige mensen. Ze zijn er echt!

Ik pik deze opmerking er even uit: ik ben zó klaar met mensen (vooral vrouwen van zo’n 65+) die vragen ‘heb je al opvliegers?’ als ik mijn overgang aanroer. Neeeheee, die heb ik niet, niet zoals jij ze had of nogsteeds hebt. Maar ontken niet de rest van mijn klachten en herken ze vooral ook totáál niet. Het lijkt alsof die generatie alleen maar opvliegers had. Nou, ontken jezelf maar lekker verder.