Gezondheid
alle pijlers
De ziekte is terug en nu ongeneeslijk
woensdag 13 februari 2008 om 14:03
Hallo ,
Ik ben Dien nu bijna 35 jaar en voor de tweede keer binnen twee jaar hebben we de diagnose kanker te horen gekregen.
De eerste keer was in Augustus 2005. Kwaadaardige darmpoliep in de endeldarm en de dikke darm zat vol met poliepen. Een operatie volgde de gehele dikke darm en de endeldarm werden verwijderd ik had geluk dat de poliep niet te laag zat zodat ik niet voor altijd een stoma hoefde. Wel kreeg ik een tijdelijke stoma voor 3 maanden hadden ze in gedachten en van het laatste stukje van de dunne darm werd een pouch gemaakt ( inwendige stoma) zodat ik gewoon naar de wc kon.
Ter preventie vonden ze het beter als ik toch chemo's zou doen. 12 in totaal. Zal de drama's besparen maar de negende chemo heb ik niet meer gehad. Iedereen had ook zoiets als het nu zijn werk niet heeft gedaan dan gebeurd dat ook niet in de laatste vier chemo's. Langzaam aan begon ik wer op te knappen en na de latste operatie het verwijderen van de tijdelijke stoma ( na 10 maanden) kon ik eindelijk weer langzaam aan beginnen met de draad van het leven op te pakken. We(man en ik) begonnen weer een beetje met wat plannen voor de toekomst. Helaas kregen we vorig jaar mei 2007 het nieuws dat er een uitzaaing aan het dunne darm vlies zat. Onze gedachten was operen wat chemo's er over heen en we kunnen weer verder. Zo was het dus niet de uitzaaing lag naast de grote en kleine buik ader de operatie was een te groot risico. Kan je wel zeggen dat de wereld op dat moment voor ons in storte. Na verdere onderzoeken zijn we in Augustus weer begonnen met chemo's. Na vier kuren van drie weken was de uitzaaing een klein beetje geslonken. De chemo had niet gedaan wat er van verwacht werd. Op dat moment begon ik er dor heen te zitten en kon het niet opbrengen aan een volgende kuur te beginnen. We zijn aar huis gegeaan om te bedenken hoe nu verder te gaan. Uiteindelijk hebben we samen de knoop doorgehakt om te stoppen met de chemo en samen te gaan genieten van de tijd die we nu nog hebben. Hoelang dat hoeven we niet te weten, Daar zeggen ze toch niets over behalve een gemiddelde en daar word je niet echt vrolijk van. Op dit moment ben ik op therapeutische basis aan het werk. Gewoon even weg uit de sleur en andere gedachten. Wil niet zeggen dat ik er constant aan denk maar het is wel altijd aanwezig. Aan het einde van de week nog een kleine operatie en dan komen we daar in het ziekenhuis alleen nog maar voor onderzoeken en uitslagen.
Dit op te schrijven helpt wel en ik weet dat er meer jongere zijn die ook ongeneeslijk ziek zijn. Kan er met de familei en natuurlijk mijn man goed over praten maar zij ervaren niet wat ik al heb meegemaakt. En lotgenoten weten dat wel.
Groetjes Dien
Ik ben Dien nu bijna 35 jaar en voor de tweede keer binnen twee jaar hebben we de diagnose kanker te horen gekregen.
De eerste keer was in Augustus 2005. Kwaadaardige darmpoliep in de endeldarm en de dikke darm zat vol met poliepen. Een operatie volgde de gehele dikke darm en de endeldarm werden verwijderd ik had geluk dat de poliep niet te laag zat zodat ik niet voor altijd een stoma hoefde. Wel kreeg ik een tijdelijke stoma voor 3 maanden hadden ze in gedachten en van het laatste stukje van de dunne darm werd een pouch gemaakt ( inwendige stoma) zodat ik gewoon naar de wc kon.
Ter preventie vonden ze het beter als ik toch chemo's zou doen. 12 in totaal. Zal de drama's besparen maar de negende chemo heb ik niet meer gehad. Iedereen had ook zoiets als het nu zijn werk niet heeft gedaan dan gebeurd dat ook niet in de laatste vier chemo's. Langzaam aan begon ik wer op te knappen en na de latste operatie het verwijderen van de tijdelijke stoma ( na 10 maanden) kon ik eindelijk weer langzaam aan beginnen met de draad van het leven op te pakken. We(man en ik) begonnen weer een beetje met wat plannen voor de toekomst. Helaas kregen we vorig jaar mei 2007 het nieuws dat er een uitzaaing aan het dunne darm vlies zat. Onze gedachten was operen wat chemo's er over heen en we kunnen weer verder. Zo was het dus niet de uitzaaing lag naast de grote en kleine buik ader de operatie was een te groot risico. Kan je wel zeggen dat de wereld op dat moment voor ons in storte. Na verdere onderzoeken zijn we in Augustus weer begonnen met chemo's. Na vier kuren van drie weken was de uitzaaing een klein beetje geslonken. De chemo had niet gedaan wat er van verwacht werd. Op dat moment begon ik er dor heen te zitten en kon het niet opbrengen aan een volgende kuur te beginnen. We zijn aar huis gegeaan om te bedenken hoe nu verder te gaan. Uiteindelijk hebben we samen de knoop doorgehakt om te stoppen met de chemo en samen te gaan genieten van de tijd die we nu nog hebben. Hoelang dat hoeven we niet te weten, Daar zeggen ze toch niets over behalve een gemiddelde en daar word je niet echt vrolijk van. Op dit moment ben ik op therapeutische basis aan het werk. Gewoon even weg uit de sleur en andere gedachten. Wil niet zeggen dat ik er constant aan denk maar het is wel altijd aanwezig. Aan het einde van de week nog een kleine operatie en dan komen we daar in het ziekenhuis alleen nog maar voor onderzoeken en uitslagen.
Dit op te schrijven helpt wel en ik weet dat er meer jongere zijn die ook ongeneeslijk ziek zijn. Kan er met de familei en natuurlijk mijn man goed over praten maar zij ervaren niet wat ik al heb meegemaakt. En lotgenoten weten dat wel.
Groetjes Dien
zaterdag 23 februari 2008 om 12:16
Vandaag is weer eens een dag dat we (man en ik) allebei op onze eigen manier over de situatie nadenken. Dit doen we met een lach en en traan op ons gezicht. Wat is het leven toch krom. Zelf heb ik het idee dat alles wat ik nog wil doen zo snel mogelijk moet doen en sleur daar manlief ook in mee. Weet tenslotte niet hoe ik me over een paar jaar voel. Heb ik nog wel een paar jaar is eigenlijk de vraag? Dan komen we ook bij het onvermijdelijke wat als ik er niet meer ben. Dat is iets waar ik af en toe over nadenk hoe gaat het verder met hem. We hebben geen kindjes en dan is hij helemaal alleen tuurlijk is de familie er wel ouders en broers met aanhang en hun kinderen, maar toch komt hij altijd in een leeg huis. Als ik daar over nadenk dan komt ervanzelf een traantje na beneden rollen.
Dus heb ik besloten dat ik hier nog geen trek in heb en dat ik de gehele wereld versteld zal laten staan want ik ben nog te jong om op te geven en iedereen moet toch minimaal 50 jaar worden.
Dus heb ik een nieuwe missie om voor te knokken en het enigste probleem is werkt mijn lichaam een beetje mee of wordt het een dwarsligger. En zo houden we ons zelf op de been als het weer eens een beeetje minder gaat.
Groetjes Dien
Dus heb ik besloten dat ik hier nog geen trek in heb en dat ik de gehele wereld versteld zal laten staan want ik ben nog te jong om op te geven en iedereen moet toch minimaal 50 jaar worden.
Dus heb ik een nieuwe missie om voor te knokken en het enigste probleem is werkt mijn lichaam een beetje mee of wordt het een dwarsligger. En zo houden we ons zelf op de been als het weer eens een beeetje minder gaat.
Groetjes Dien
maandag 25 februari 2008 om 20:45
Hallo Dien,
Wat lijkt me dat moeilijk: te horen krijgen dat je uitbehandeld bent.
Ik heb zelf ook kanker (hersentumor), maar zit nu weer in een goede periode die hopelijk heel lang duurt.
Wat ik wel in jouw verhaal herken is dat je graag wilt blijven werken, al is het minder. Anders zit je alleen maar thuis kanker te hebben. Op de bank zitten tot je dood gaat: dan heb je ook niet geleefd.
Veel liefs,
Carla
Wat lijkt me dat moeilijk: te horen krijgen dat je uitbehandeld bent.
Ik heb zelf ook kanker (hersentumor), maar zit nu weer in een goede periode die hopelijk heel lang duurt.
Wat ik wel in jouw verhaal herken is dat je graag wilt blijven werken, al is het minder. Anders zit je alleen maar thuis kanker te hebben. Op de bank zitten tot je dood gaat: dan heb je ook niet geleefd.
Veel liefs,
Carla
