Gezondheid
alle pijlers
Dissociatie, angst?
zaterdag 25 mei 2019 om 21:37
Dag allen,
Ik ben nieuw op dit forum, dus bij deze: Ellie, 20 jaar, studente accountancy.
Om maar gelijk met de deur in huis te vallen:
Ik heb sinds een jaar een 'paniekstoornis', alhoewel, het is nooit officieel gediagnosticeerd. Ik heb in dat jaar tijd weinig tot geen hulp gehad, voornamelijk door een lange wachttijd, treuzelende artsen, en wisseling in psychiater.
Helaas heb ik hierdoor nooit echt hulp gehad, behalve de welbekende 'pammetjes' en een anti-depressiva. En ik weet al te goed dat medicijnen alleen hulp- of verdovingsmiddelen zijn, en het probleem erachter niet kunnen oplossen.
Nu kan ik aardig leven met de paniekstoornis (tot op zekere hoogte, nooit als voorheen). Nu heb ik echter al langere tijd last van 'dissociatie', of iets wat daar op lijkt. Ik heb dan op de 'reguliere' angstplekken minder of geen angst meer, en alles lijkt automatischer te gaan. Normaal let ik altijd op m'n ademhaling; dat is dan ook weg.
Ik heb echter sinds gister last van zware dissociatie (denk ik!), en ik begin steeds meer te twijfelen of dit er wel bij hoort. Ik heb totaal geen angst of paniek meer op geen enkele plek, en de ademhaling gaat ook automatisch als het ware. Wel voel ik totaal geen honger of dorst (normaliter ook) en is m'n zicht heel tunnelvizie-achtig. Ook is het allemaal waziger.
Heeft iemand hier ervaring mee?
Ik heb al vaak gehad dat ik weer het internet op ging omdat ik weer een verschijnsel had of dat ik weer onzeker was. Helaas heb ik nog geen arts waaran ik dit allemaal kan vragen. Gelukkig is die binnenkort wel in beeld.
Alvast bedankt!
Groet, Ellie
Ik ben nieuw op dit forum, dus bij deze: Ellie, 20 jaar, studente accountancy.
Om maar gelijk met de deur in huis te vallen:
Ik heb sinds een jaar een 'paniekstoornis', alhoewel, het is nooit officieel gediagnosticeerd. Ik heb in dat jaar tijd weinig tot geen hulp gehad, voornamelijk door een lange wachttijd, treuzelende artsen, en wisseling in psychiater.
Helaas heb ik hierdoor nooit echt hulp gehad, behalve de welbekende 'pammetjes' en een anti-depressiva. En ik weet al te goed dat medicijnen alleen hulp- of verdovingsmiddelen zijn, en het probleem erachter niet kunnen oplossen.
Nu kan ik aardig leven met de paniekstoornis (tot op zekere hoogte, nooit als voorheen). Nu heb ik echter al langere tijd last van 'dissociatie', of iets wat daar op lijkt. Ik heb dan op de 'reguliere' angstplekken minder of geen angst meer, en alles lijkt automatischer te gaan. Normaal let ik altijd op m'n ademhaling; dat is dan ook weg.
Ik heb echter sinds gister last van zware dissociatie (denk ik!), en ik begin steeds meer te twijfelen of dit er wel bij hoort. Ik heb totaal geen angst of paniek meer op geen enkele plek, en de ademhaling gaat ook automatisch als het ware. Wel voel ik totaal geen honger of dorst (normaliter ook) en is m'n zicht heel tunnelvizie-achtig. Ook is het allemaal waziger.
Heeft iemand hier ervaring mee?
Ik heb al vaak gehad dat ik weer het internet op ging omdat ik weer een verschijnsel had of dat ik weer onzeker was. Helaas heb ik nog geen arts waaran ik dit allemaal kan vragen. Gelukkig is die binnenkort wel in beeld.
Alvast bedankt!
Groet, Ellie
zaterdag 25 mei 2019 om 22:05
Dissociatie is een heel normaal iets. Iedereen heeft het wel eens, de één sterker dan de ander.
Vraag is of het je belemmert. Ik lees eerlijk gezegd alleen maar dat je geen angst hebt en een normale ademhaling, maar dat je nu bang bent omdat je geen angst hebt terwijl je dat eerst in die situatie wel had. Zoiets?
Vraag is of het je belemmert. Ik lees eerlijk gezegd alleen maar dat je geen angst hebt en een normale ademhaling, maar dat je nu bang bent omdat je geen angst hebt terwijl je dat eerst in die situatie wel had. Zoiets?
anoniem_376070 wijzigde dit bericht op 25-05-2019 23:51
29.40% gewijzigd
.
zaterdag 25 mei 2019 om 22:15
Ik weet niet of je jouw voorbeelden als normaal ziet, maar volgens mij is dat ver over de grens van 'normaal'.Anoniem262821034 schreef: ↑25-05-2019 22:05Dissociatie is een heel normaal iets. Iedereen heeft het wel eens, de één sterker dan de ander.
Vraag is of het je belemmert. Ik lees eerlijk gezegd alleen maar dat je geen angst hebt en een normale ademhaling, maar dat je nu bang bent omdat je geen angst hebt terwijl je dat eerst in die situatie wel had. Zoiets?
(Ter vergelijking; ik dissocieer met enige regelmaat dusdanig dat ik gaten in m’n dagen heb, zie dat ik mensen heb gebeld waarvan ik niks meer weet en zelfs mezelf beschadig..)
@TO: ik zou dit met je arts bespreken, desnoods je huisarts. Mss is het best normaal of verklaarbaar, maar jij maakt je er zorgen om, dus ga naar je arts.
Sorry I hurt your feelings when I called you stupid. I thought you knew.
zaterdag 25 mei 2019 om 22:31
Solomio schreef: ↑25-05-2019 22:15Ik weet niet of je jouw voorbeelden als normaal ziet, maar volgens mij is dat ver over de grens van 'normaal'.
@TO: ik zou dit met je arts bespreken, desnoods je huisarts. Mss is het best normaal of verklaarbaar, maar jij maakt je er zorgen om, dus ga naar je arts.
Nee natuurlijk is mijn situatie niet normaal, ik bedoel te zeggen dat er een heel spectrum is en dat dissociatie niet een diagnose is, of iets om per definitie bang voor te zijn.
Maar je hebt gelijk, ik had beter ook even een wel ‘normaal’ voorbeeld erbij kunnen zetten, zoals rijden op de automatische piloot of helemaal op gaan in een boek en de tijd vergeten.
.
zaterdag 25 mei 2019 om 22:36
Als je je zorgen maakt is het sowieso goed om erover in gesprek te gaan!
Het is bij mij eerder uitschakeling voordat angst/ een onveilig gevoel de kans krijgt op te komen. Soms met een directe trigger (iets wat iemand zegt of een bepaalde situatie), maar vaak weet ik achteraf ook niet wat de aanleiding was. Soms kom ik er ook per toeval achter dat ik überhaupt gedissocieerd heb (appgesprekken, of telefoongeschiedenis waar ik me echt met de beste wil van de wereld niks van herinner).
.
zaterdag 25 mei 2019 om 23:09
Lang verhaal kort, 10 weken geleden is mijn tweede kind geboren met een spoedkeizersnede, ik onder narcose, ze had een hele, hele slechte start, heeft drie dagen gekoeld in het Sophia gelegen en tien dagen lang is het onduidelijk geweest of en hoe/wanneer ze naar huis zou mogen (de eerste dagen of ze uberhaupt zou overleven). Gelukkig is ze okay.
Nu met het erover hebben (bij psych of artsen) heb ik eerst heel veel moeite om bij het gesprek te blijven en dan heb ik ook dat wazige, als of ik er zelf niet bij ben en ik kan van zo’n gesprek of gebeurtenis dan rationeel wel terughalen dat het is geweest, maar vraag me nou niet wat er gezegd of gedaan is. De heftigste was toen ze mijn kind gingen prikken op het consultatiebureau. Psych ‘gokt’ op ptss.
zaterdag 25 mei 2019 om 23:29
zondag 26 mei 2019 om 11:42
Wat naar voor je! Ik herken veel van je klachten, maar bij mij kwam eruit dat het depersonalisatie/derealisatie was. Is dat misschien niet waar jij last van hebt? Het is hoe dan ook vervelend!
Ik zou toch weer een gesprek met de huisarts aangaan en aangeven dat je verdere hulp wil.
De klachten die jij hebt zijn in ieder geval een teken dat het niet helemaal goed gaat. En zeker omdat je niet weet wat het precies is en waar het door komt, is het wel van belang om daar een juist beeld van te krijgen zodat je er ook daadwerkelijk aan kunt werken.
Ik zou toch weer een gesprek met de huisarts aangaan en aangeven dat je verdere hulp wil.
De klachten die jij hebt zijn in ieder geval een teken dat het niet helemaal goed gaat. En zeker omdat je niet weet wat het precies is en waar het door komt, is het wel van belang om daar een juist beeld van te krijgen zodat je er ook daadwerkelijk aan kunt werken.
zondag 26 mei 2019 om 16:08
Dankje Newief
Ik heb nooit echt een diagnose of iets dergelijks gekregen, dus dat zou zomaar kunnen. Dissociatie is ook een algemene term, heb ik zojuist gelezen. Daar valt dan depersonalisatie/derealisatie onder, als ik het goed heb. Ik herken me er veel meer in dan een algemene dissociatiestoornis, zoals dat vermeld wordt.
Had je daar dan ook 'ineens' last van, ook dat je ineens angstvrij was?
Dank voor alle berichten. Ik heb binnenkort ook een afspraak met een nieuwe psychiater. Alleen is het weekend, en wil ik me niet onnodig opdringen aan een weekendarts. Dat heb ik al eens gedaan, en werd nogal onaardig te woord gestaan, alsof ik iemand lastig val en voor niks bel. (dat is ook de reden dat ik van psychiater wissel, hij vond het nogal overbodig en irritant als ik belde, niet letterlijk, maar dat kon ik er overduidelijk uit opmaken). Het klinkt gek, maar berichten van anderen kunnen mij gewoonweg al geruststellen. Een stukje herkenning en plaatsing, denk ik.
Ik heb nooit echt een diagnose of iets dergelijks gekregen, dus dat zou zomaar kunnen. Dissociatie is ook een algemene term, heb ik zojuist gelezen. Daar valt dan depersonalisatie/derealisatie onder, als ik het goed heb. Ik herken me er veel meer in dan een algemene dissociatiestoornis, zoals dat vermeld wordt.
Had je daar dan ook 'ineens' last van, ook dat je ineens angstvrij was?
Dank voor alle berichten. Ik heb binnenkort ook een afspraak met een nieuwe psychiater. Alleen is het weekend, en wil ik me niet onnodig opdringen aan een weekendarts. Dat heb ik al eens gedaan, en werd nogal onaardig te woord gestaan, alsof ik iemand lastig val en voor niks bel. (dat is ook de reden dat ik van psychiater wissel, hij vond het nogal overbodig en irritant als ik belde, niet letterlijk, maar dat kon ik er overduidelijk uit opmaken). Het klinkt gek, maar berichten van anderen kunnen mij gewoonweg al geruststellen. Een stukje herkenning en plaatsing, denk ik.
woensdag 29 mei 2019 om 00:10
donderdag 30 mei 2019 om 11:11
Dat klopt wat je zegt ja, dat dat er ook onder valt.Ellie1238 schreef: ↑26-05-2019 16:08Dankje Newief
Ik heb nooit echt een diagnose of iets dergelijks gekregen, dus dat zou zomaar kunnen. Dissociatie is ook een algemene term, heb ik zojuist gelezen. Daar valt dan depersonalisatie/derealisatie onder, als ik het goed heb. Ik herken me er veel meer in dan een algemene dissociatiestoornis, zoals dat vermeld wordt.
Had je daar dan ook 'ineens' last van, ook dat je ineens angstvrij was?
Dank voor alle berichten. Ik heb binnenkort ook een afspraak met een nieuwe psychiater. Alleen is het weekend, en wil ik me niet onnodig opdringen aan een weekendarts. Dat heb ik al eens gedaan, en werd nogal onaardig te woord gestaan, alsof ik iemand lastig val en voor niks bel. (dat is ook de reden dat ik van psychiater wissel, hij vond het nogal overbodig en irritant als ik belde, niet letterlijk, maar dat kon ik er overduidelijk uit opmaken). Het klinkt gek, maar berichten van anderen kunnen mij gewoonweg al geruststellen. Een stukje herkenning en plaatsing, denk ik.
Bij mij kwam het inderdaad ineens opzetten. Ik weet nog de eerste keren dat ik er last van had, ik schrok me kapot en dacht echt dat ik gek aan het worden was, vreselijk was dat. Inmiddels heb ik dus geleerd dat het een soort overlevingsmechanisme is. Dat heeft de angst wel weggenomen. Ik weet nu ook waarom ik er last van kreeg en wat triggers bij mij zijn. Die probeer ik dan ook te ontwijken of eerder op te merken en dan afleiding zoeken. Maar soms gaat het zo snel dat ik er al inzit.
Heel goed om te horen dat je nu verder hulp krijgt! En wat betreft die weekendarts, wat vervelend dat je zo'n reactie krijgt! Ik denk dat het een lastig begrip is voor een huisarts en ze je ook moeilijker kunnen helpen dan een psycholoog of psychiater, die zijn er toch een stuk bekender mee.
Als het jou helpt om er met anderen over te praten, blijf dan lekker hier posten of praat er met je directe omgeving over! En wat mij verder hielp is me erin verdiepen, dat geeft meer herkenning en vaak zijn er ook tips online te vinden.
zaterdag 1 juni 2019 om 12:48
Ja ik herken het wat je zegt. Heb ik jaren geleden ook gehad. Dat was aan het begin van mijn burn-out. Bij mij had het te maken met extreme vermoeidheid, hele hoge stress en me mentaal ook heel erg slecht voelen, angstig enzo. Het heet depersonalisatie of derealisatie. Zit wel verschil in trouwens.
Het is bij mij na een paar maanden weg gegaan, ik heb daar niet iets gerichts aan hoeven doen zover ik me herinner. Het was meer een reactie van mn lichaam die "schreeuwde" om fysieke en mentale rust
Het is bij mij na een paar maanden weg gegaan, ik heb daar niet iets gerichts aan hoeven doen zover ik me herinner. Het was meer een reactie van mn lichaam die "schreeuwde" om fysieke en mentale rust
