Gezondheid
alle pijlers
Een agresieve vorm van reumatoide artritus. Wie herkent dit?
dinsdag 22 juli 2008 om 11:14
Ik kreeg 6 weken na mijn bevalling ontzettende spierpijn. Ten minste dat dacht ik omdat het samenviel met sporten van 2 dagen eerder. Ik kon 's nachts amper slapen van de pijn en 's nachts echt bijna mijn bed niet meer uit komen. Achteraf begrijp je niet dat ik niet eerder naar de dokter ben gegaan want 2 weken later kon ik niet meer lopen van de pijn en gilde ik het bij iedere beweging uit. Huisartsenpost gebeld en toen moest ik naar de 1e hulp. Met 4 man de trap afgedragen want ik kon niets meer. Uiteindelijk bleek ik een septische artritus te hebben (ontsteking van het heupgewricht). Dit zou komen van de bacterie die na mijn borstontsteking in mijn bloedbaan is geschoten en in het heupgewricht is gaan zitten. Ik ben met spoed 2 x geopereerd en heb 2 weken antiobiotica via het infuus gehad en heb het thuis nog 2 weken in pilvorm afgemaakt.
Alleen konden ze geen bacterie vinden. Nog meerdere keren gevraagd of het geen auto imuun ziekte kon zijn omdat ik nog steeds vreselijk pijn had in mijn nek, schouders en handen. Dit zou niet kunnen. En de pijn in andere ledematen werd niet zo serieus genomen. Iedere dag zei ik het weer tegen de artsen maar het zou een reactie op de ontsteking of het vele liggen in bed zijn. Wel kreeg ik sterke pijnstillers. Voor de zekerheid hebben ze bloed afgenomen om te testen op reuma. Gisteren moest ik terug komen op de poli. Ik moest een dag stoppen met de medicijnen en dat heb ik geweten. Ik had overdag al last gekregen maar 's nachts kreeg ik zo'n vreselijke pijn. Ik kon eigenlijk niet meer bewegen. Als ik wilde draaien hielp mijn man mee en 's ochtends kon ik helemaal niets meer. Niet opstaan, mezelf niet uitkleden, de douchedeur niet open maken, de kraan niet aan doen, laat staan mijn prachtige dochtertje verzorgen. Mijn man heeft me aan mijn oksels uit bed opgetrokken, me uitgekleed, me afgedroogd, me aangekleed, mn haren gekamt en toen moest ik de trap nog af. Het was vreselijk. Uiteindelijk ben ik beneden gekomen door echt te glijden want trap voor trap om mijn kont ging ook niet.
En de hele tijd dacht ik, hoe kan het nou zo erg zijn. Net als die 2 weken voordat ik opgenomen was. Maar nu begrijp ik waarom. In mijn bloed is de hoogste waarde van reuma gevonden die ze ooit in het ziekenhuis gezien hebben. Met zo'n hoge waarden lijkt het toch logisch dat die heuponsteking wel een auto imuun reactie was. Ze hebben dat nog niet eerder mee gemaakt.
Ik heb nu zware reumaremmers. Het kan weken tot maanden duren voordat ze gaan werken en tot die tijd slik ik die zware pijnstillers. Gelukkig gaat het dan redelijk. Maar ik moet er rekening mee houden dat mijn handen en voeten op de lange termijn gaan vergroeien en moet ik er rekening mee houden dat er een kans is dat ik in een rolstoel terecht kom.
Ik heb natuurlijk veel gegoogeld en gebeld met de reumalijn. En ook in het ziekenhuis heb ik een heel traject van reumatologoen, reumaconsulenten, ergotherapeuten, fysiotherapie. Maar ik zou graag eens willen praten met mensen die ook reuma hebben. Ik ben benieuwd wat jullie ervaringen zijn in je sociale leven, evt de verzorging van een baby of kind(eren), je relatie en met werk.
XXX
Alleen konden ze geen bacterie vinden. Nog meerdere keren gevraagd of het geen auto imuun ziekte kon zijn omdat ik nog steeds vreselijk pijn had in mijn nek, schouders en handen. Dit zou niet kunnen. En de pijn in andere ledematen werd niet zo serieus genomen. Iedere dag zei ik het weer tegen de artsen maar het zou een reactie op de ontsteking of het vele liggen in bed zijn. Wel kreeg ik sterke pijnstillers. Voor de zekerheid hebben ze bloed afgenomen om te testen op reuma. Gisteren moest ik terug komen op de poli. Ik moest een dag stoppen met de medicijnen en dat heb ik geweten. Ik had overdag al last gekregen maar 's nachts kreeg ik zo'n vreselijke pijn. Ik kon eigenlijk niet meer bewegen. Als ik wilde draaien hielp mijn man mee en 's ochtends kon ik helemaal niets meer. Niet opstaan, mezelf niet uitkleden, de douchedeur niet open maken, de kraan niet aan doen, laat staan mijn prachtige dochtertje verzorgen. Mijn man heeft me aan mijn oksels uit bed opgetrokken, me uitgekleed, me afgedroogd, me aangekleed, mn haren gekamt en toen moest ik de trap nog af. Het was vreselijk. Uiteindelijk ben ik beneden gekomen door echt te glijden want trap voor trap om mijn kont ging ook niet.
En de hele tijd dacht ik, hoe kan het nou zo erg zijn. Net als die 2 weken voordat ik opgenomen was. Maar nu begrijp ik waarom. In mijn bloed is de hoogste waarde van reuma gevonden die ze ooit in het ziekenhuis gezien hebben. Met zo'n hoge waarden lijkt het toch logisch dat die heuponsteking wel een auto imuun reactie was. Ze hebben dat nog niet eerder mee gemaakt.
Ik heb nu zware reumaremmers. Het kan weken tot maanden duren voordat ze gaan werken en tot die tijd slik ik die zware pijnstillers. Gelukkig gaat het dan redelijk. Maar ik moet er rekening mee houden dat mijn handen en voeten op de lange termijn gaan vergroeien en moet ik er rekening mee houden dat er een kans is dat ik in een rolstoel terecht kom.
Ik heb natuurlijk veel gegoogeld en gebeld met de reumalijn. En ook in het ziekenhuis heb ik een heel traject van reumatologoen, reumaconsulenten, ergotherapeuten, fysiotherapie. Maar ik zou graag eens willen praten met mensen die ook reuma hebben. Ik ben benieuwd wat jullie ervaringen zijn in je sociale leven, evt de verzorging van een baby of kind(eren), je relatie en met werk.
XXX
dinsdag 22 juli 2008 om 11:21
dinsdag 22 juli 2008 om 11:24
Hoi ananas,
Ik zit op mijn werk en heb eigenlijk geen tijd maar wil je toch een kort berichtje sturen. Het lijkt me vreselijk wat je moet doormaken, zeker nadat je net bent bevallen en eigenlijk heel erg van je kindje moet genieten.
Mijn man heeft RA, diagnose gesteld toen hij 25 was (is nu 32). Het begon bij hem met een ontsteking in zijn voet en dat bleek RA te zijn. Ook hij heeft 's nachts liggen huilen van de pijn. Bij hem zaten de onstekingen vooral in zijn vingerkootjes, tenen en af en toe had hij een ontsteking aan zijn botvlies (borstbeen) en heup.
Inmiddels gebruikt hij al die jaren methrotexaat en dat gaat ontsettend goed. Hij heeft in het dagelijks leven eigenlijk geen klachten en functioneert zoals een gezond mens. Af en toe heeft ie even een terugval, maar over het algemeen mag hij niet klagen.
Het heeft zeker 2 jaar geduurd voor de medicijnen op de juiste dosering zaten. En toen we kinderen wilden, moest hij tijdelijk een ander medicijn slikken (salasopirine, weet niet of ik het goed schrijf). Dat andere medicijn gaf na enkele maanden toch weer klachten dus nu is hij weer terug op de methotrexaat.
Ik wens je ontzettend veel sterkte en hoop dat het bij jou heel snel beter gaat.
X Tinus
Ik zit op mijn werk en heb eigenlijk geen tijd maar wil je toch een kort berichtje sturen. Het lijkt me vreselijk wat je moet doormaken, zeker nadat je net bent bevallen en eigenlijk heel erg van je kindje moet genieten.
Mijn man heeft RA, diagnose gesteld toen hij 25 was (is nu 32). Het begon bij hem met een ontsteking in zijn voet en dat bleek RA te zijn. Ook hij heeft 's nachts liggen huilen van de pijn. Bij hem zaten de onstekingen vooral in zijn vingerkootjes, tenen en af en toe had hij een ontsteking aan zijn botvlies (borstbeen) en heup.
Inmiddels gebruikt hij al die jaren methrotexaat en dat gaat ontsettend goed. Hij heeft in het dagelijks leven eigenlijk geen klachten en functioneert zoals een gezond mens. Af en toe heeft ie even een terugval, maar over het algemeen mag hij niet klagen.
Het heeft zeker 2 jaar geduurd voor de medicijnen op de juiste dosering zaten. En toen we kinderen wilden, moest hij tijdelijk een ander medicijn slikken (salasopirine, weet niet of ik het goed schrijf). Dat andere medicijn gaf na enkele maanden toch weer klachten dus nu is hij weer terug op de methotrexaat.
Ik wens je ontzettend veel sterkte en hoop dat het bij jou heel snel beter gaat.
X Tinus
dinsdag 22 juli 2008 om 11:36
Oh ja, wilde ik ook nog toevoegen: Tegen mijn man is altijd gezegd dat RA totaal niet te voorspellen is. Als een arts tegen jou heeft gezegd dat je waarschijnlijk in een rolstoel komt, hoop ik dus ook dat hij het helemaal mis heeft.
In het begin van de diagnose waren mijn man (toen nog mijn vriendje) en ik ook heel verdrietig en bang voor de toekomst, maar in de praktijk gaat het zo ongelooflijk goed met hem.
Zelf heb ik al jaren schouderklachten en daarom heb ik soms moeite met het dragen van mijn zoon (anderhalf). Maar gelukkig is daar dan mijn sterke kerel, die onze zoon optilt om mij te helpen.
In het begin van de diagnose waren mijn man (toen nog mijn vriendje) en ik ook heel verdrietig en bang voor de toekomst, maar in de praktijk gaat het zo ongelooflijk goed met hem.
Zelf heb ik al jaren schouderklachten en daarom heb ik soms moeite met het dragen van mijn zoon (anderhalf). Maar gelukkig is daar dan mijn sterke kerel, die onze zoon optilt om mij te helpen.
dinsdag 22 juli 2008 om 11:57
Hoi ananas, hier ook een knuffel voor jou! Ik heb ook RA sinds mijn 23e.Nna een serie van ziekenhuis opnames vanwege mijn zwaar ontregelde diabetes kwam ik door een zenuwbeschadiging tijdelijk in een rolstoel, juist toen ik zo hard gevochten had om weer te kunnen lopen kreeg ik pijn in mijn pols, dit werdt steeds erger en breidde zich uit naar mijn voeten en knieen. Ik kon helemaal niks meer, net als jij, er is toen de diagnose RA gesteld.
In het begin kreeg ik salasopyrine en artotec, van beide was mijn maag zodanig van slag dat ik na een half jaar gestopt ben met de medicijnen .
Ik ben nu 6 jaar verder en doe het nog steeds zonder medicatie als is de RA wel degelijk aanwezig. ( moet er wel bij vertellen dat ik naar Malta verhuisd bent voor de warmte wat de RA zeker goed doet) Het is af en toe een beetje rommelen maar ik ben nu beter als dat ik ooit met medicijnen was!
Veel mensen zeggen dat de luchtvochtigheid hier op malta juist zo slecht is voor RA patienten maar mijn ervaring is is dat dat verschilt per mens!
Het komt bij mij in fases, dat ik er veel last van heb en dat is ook het enige wat ik je kan vertellen, het gaat straks beter! verdere kan het een goed idee zijn om naar een ergotherapeut te gaan om alternatieve manieren te vinden om toch met je kleine bezig te kunnen zijn.
Heel veel sterkte en kijk ook eens op het reuma tpic hier, ik ben slechts meelezer maar de verhalen kunnen je goede tips geven..
In het begin kreeg ik salasopyrine en artotec, van beide was mijn maag zodanig van slag dat ik na een half jaar gestopt ben met de medicijnen .
Ik ben nu 6 jaar verder en doe het nog steeds zonder medicatie als is de RA wel degelijk aanwezig. ( moet er wel bij vertellen dat ik naar Malta verhuisd bent voor de warmte wat de RA zeker goed doet) Het is af en toe een beetje rommelen maar ik ben nu beter als dat ik ooit met medicijnen was!
Veel mensen zeggen dat de luchtvochtigheid hier op malta juist zo slecht is voor RA patienten maar mijn ervaring is is dat dat verschilt per mens!
Het komt bij mij in fases, dat ik er veel last van heb en dat is ook het enige wat ik je kan vertellen, het gaat straks beter! verdere kan het een goed idee zijn om naar een ergotherapeut te gaan om alternatieve manieren te vinden om toch met je kleine bezig te kunnen zijn.
Heel veel sterkte en kijk ook eens op het reuma tpic hier, ik ben slechts meelezer maar de verhalen kunnen je goede tips geven..
Mijn mening, mijn keuze.
dinsdag 22 juli 2008 om 14:44
Dag allemaal,
Bedankt voor jullie lieve reacties!
Cassinosammie, toevallig woont mijn vader op Malta. Misschien moet ik eens bij hem bezoek gaan... Ben je niet bang dat de RA zonder medicatie je botten aan tast? Tegen mij zeiden ze dat het in deze agressieve vorm een paar maanden duurt voordat je botten worden aangetast en je dus ook gaat vergroeien. Daarom moest ik direct aan de medicijnen. Als de bloedwaardes over 4 weken niet gedaald zijn krijg ik prednison. Dan zijn alle ontstekingen gelijk weg. Ik mocht het nu al nemen omdat ik zo slecht was maar wil het eerst met pijnstillers proberen. Prednison is zulk slecht spul.
En Tinus, ik hoop dat je gelijk hebt. Dat de arts dit niet kan voorspellen. Ws is dit gezegd omdat ze nog nooit zo'n hoge bloedwaarde hebben gezien en het niet eerder is voorgekomen dat iemand met zo'n ernstig ontstoken heup door RA in het ziekenhuis is beland. Ik lag in een acedemisch ziekenhuis dus ze hebben echt wel wat gezien. Maar ik ga er vanuit dat de ziekte door medicijnen onder controle te krijgen is. Werkt je man gewoon? En wat voor werk doet hij? Dat hij jou helpt met het tillen van je kind geeft wel aan hoe het het gaat!
Aan jullie en alle anderen die ervaring met RA hebben wil ik vragen wat jullie bedoelen met een terugval en dat het in fases komt. Is er dan veel pijn, voel je je ziek of kun je ook echt je bed niet uit komen bij zo'n terugval/slecht fase? Zijn er iedere ochtend opstartproblemen of heb je hier geen last van als de ziekte door medicatie onder controle is/ je in een rustige periode zit? En in hoeverre kun je zo'n terugval voorkomen?
B.v door het doseren van activiteiten. Ik ben van mezelf heel erg actief. Deed altijd leuke dingen met vriendinnen, familie en man. Trainde intensief. Ik was dus ook 6 weken na de bevalling weer begonnen met sporten en was al veel langer lange stukken aan het wandelen. Gezellig met de baby. Ik heb begrepen dat je bij RA veel rust moet nemen en niet over je grenzen moet gaan. Nou was ik zaterdag even nieuwe kleren gaan kopen. Heel stom dus in zo'n actieve ontstekingsfase. Maar ik had 3 dagen niets gedaan behalve met de baby getut en voelde me goed. Maar 's avonds waren al mijn gewrichten rood en ontstoken en voede ik me heel beroerd. Dit was dus al veel te zwaar. Ik was voordat ik de diagnose hoorde nog 2x uit eten geweest. Beide keren kon ik het restaurant aan het eind van de avond bijna niet meer uit komen zo stijf en pijnlijk was alles door het lange stil zitten. Maar de ontstekingen zitten nu ook echt in ieder gewricht. Zelfs in mijn kaakgewrichten. Hebben jullie je leven erg veel aan moeten passen door de RA?
XXX
Bedankt voor jullie lieve reacties!
Cassinosammie, toevallig woont mijn vader op Malta. Misschien moet ik eens bij hem bezoek gaan... Ben je niet bang dat de RA zonder medicatie je botten aan tast? Tegen mij zeiden ze dat het in deze agressieve vorm een paar maanden duurt voordat je botten worden aangetast en je dus ook gaat vergroeien. Daarom moest ik direct aan de medicijnen. Als de bloedwaardes over 4 weken niet gedaald zijn krijg ik prednison. Dan zijn alle ontstekingen gelijk weg. Ik mocht het nu al nemen omdat ik zo slecht was maar wil het eerst met pijnstillers proberen. Prednison is zulk slecht spul.
En Tinus, ik hoop dat je gelijk hebt. Dat de arts dit niet kan voorspellen. Ws is dit gezegd omdat ze nog nooit zo'n hoge bloedwaarde hebben gezien en het niet eerder is voorgekomen dat iemand met zo'n ernstig ontstoken heup door RA in het ziekenhuis is beland. Ik lag in een acedemisch ziekenhuis dus ze hebben echt wel wat gezien. Maar ik ga er vanuit dat de ziekte door medicijnen onder controle te krijgen is. Werkt je man gewoon? En wat voor werk doet hij? Dat hij jou helpt met het tillen van je kind geeft wel aan hoe het het gaat!
Aan jullie en alle anderen die ervaring met RA hebben wil ik vragen wat jullie bedoelen met een terugval en dat het in fases komt. Is er dan veel pijn, voel je je ziek of kun je ook echt je bed niet uit komen bij zo'n terugval/slecht fase? Zijn er iedere ochtend opstartproblemen of heb je hier geen last van als de ziekte door medicatie onder controle is/ je in een rustige periode zit? En in hoeverre kun je zo'n terugval voorkomen?
B.v door het doseren van activiteiten. Ik ben van mezelf heel erg actief. Deed altijd leuke dingen met vriendinnen, familie en man. Trainde intensief. Ik was dus ook 6 weken na de bevalling weer begonnen met sporten en was al veel langer lange stukken aan het wandelen. Gezellig met de baby. Ik heb begrepen dat je bij RA veel rust moet nemen en niet over je grenzen moet gaan. Nou was ik zaterdag even nieuwe kleren gaan kopen. Heel stom dus in zo'n actieve ontstekingsfase. Maar ik had 3 dagen niets gedaan behalve met de baby getut en voelde me goed. Maar 's avonds waren al mijn gewrichten rood en ontstoken en voede ik me heel beroerd. Dit was dus al veel te zwaar. Ik was voordat ik de diagnose hoorde nog 2x uit eten geweest. Beide keren kon ik het restaurant aan het eind van de avond bijna niet meer uit komen zo stijf en pijnlijk was alles door het lange stil zitten. Maar de ontstekingen zitten nu ook echt in ieder gewricht. Zelfs in mijn kaakgewrichten. Hebben jullie je leven erg veel aan moeten passen door de RA?
XXX
dinsdag 22 juli 2008 om 16:21
Ananas, ik wil je in de eerste plaats heel veel sterkte wensen. Ik heb geen RA, maar mijn moeder en twee nichtjes hebben het wel dus ik weet goed wat het inhoudt. Mijn moeder kreeg het toen ze halverwege 20 was, en kon dus haar opleiding sportdocent wel in de prullenbak gooien. Kon geen bal meer vangen... Een tijdje is het bijzonder slecht met haar gegaan, was ze depressief en dacht ze ook in een rolstoel te belanden en nooit meer leuke dingen te kunnen doen. Ze raakte zwanger en moest stoppen met de medicijnen. Ze heeft gehuild en gezeuld met mij als baby, kon de trap niet op, etc. Heel naar allemaal.
Nu het positieve gedeelte: bij haar tweede zwangerschap ging het veel en veel beter met haar. Hormoonschommelingen hebben bijna altijd invloed, en dat kan negatief maar dus ook positief zijn! (Nu is ze in de overgang en gaat het ook weer veel beter.) Ze is ook al jaren aan de methotrexaat, een heftig middel maar slaat enorm goed aan. Ze heeft zich omgeschoold tot verpleegkundige en heeft jaren 80 tot 100% gewerkt met heel weinig ziekteverzuim. Tuurlijk heeft ze haar slechte dagen, maar ze had zelf nooit durven hopen dat ze zoveel zou kunnen. Beetje hetzelfde als de man van Tinus dus.
Dit verhaal toont maar weer aan dat RA enorm onvoorspelbaar kan zijn. En schade aan je gewrichten bij RA is blijvend, het is dus echt belangrijk om medicijnen te gebruiken! (Voor zover mogelijk natuurlijk, casinosammie wil ik absoluut niet voor hoofd stoten.) Het kan inderdaad een tijdje duren voordat het aanslaat, ik hoop echt voor je dat je een passend medicijn vindt. Ik hoor vaker (ook van nichtjes) dat dit een zoektocht is, maar zet hierin door. Laat je niet te snel afschepen door arts/reumatoloog als je niet tevreden bent met je medicatie. (Het is net of ik mijn mams hoor praten, haha).
Heel veel sterkte ermee, en probeer ondanks alles positief te blijven!
Nu het positieve gedeelte: bij haar tweede zwangerschap ging het veel en veel beter met haar. Hormoonschommelingen hebben bijna altijd invloed, en dat kan negatief maar dus ook positief zijn! (Nu is ze in de overgang en gaat het ook weer veel beter.) Ze is ook al jaren aan de methotrexaat, een heftig middel maar slaat enorm goed aan. Ze heeft zich omgeschoold tot verpleegkundige en heeft jaren 80 tot 100% gewerkt met heel weinig ziekteverzuim. Tuurlijk heeft ze haar slechte dagen, maar ze had zelf nooit durven hopen dat ze zoveel zou kunnen. Beetje hetzelfde als de man van Tinus dus.
Dit verhaal toont maar weer aan dat RA enorm onvoorspelbaar kan zijn. En schade aan je gewrichten bij RA is blijvend, het is dus echt belangrijk om medicijnen te gebruiken! (Voor zover mogelijk natuurlijk, casinosammie wil ik absoluut niet voor hoofd stoten.) Het kan inderdaad een tijdje duren voordat het aanslaat, ik hoop echt voor je dat je een passend medicijn vindt. Ik hoor vaker (ook van nichtjes) dat dit een zoektocht is, maar zet hierin door. Laat je niet te snel afschepen door arts/reumatoloog als je niet tevreden bent met je medicatie. (Het is net of ik mijn mams hoor praten, haha).
Heel veel sterkte ermee, en probeer ondanks alles positief te blijven!
dinsdag 22 juli 2008 om 16:25
dinsdag 22 juli 2008 om 16:58
Ananas, met een terugval bedoel ik dat mijn man soms weer een ontsteking heeft en een tijdje aan de pijnstillers moet. Normaal gesproken slikt hij alleen 1x per week methotrexaat (nu 5 pilletjes, is ooit 12 geweest) en dagelijks foliumzuur om zijn weerstand te verbeteren.
Voor zover ik weet kun je een terugval niet voorkomen. RA is een hele grillige ziekte. Je lijf is eigenlijk constant zichzelf aan het aanvallen. Maar als je lijf aan de medicijnen is gewend en juiste dosering is bekend dan merk je dat het vanzelf beter gaat.
Maar echt joh, je merkt helemaal niks aan mijn man. Hij doet aan zaalvoetbal en dat is behoorlijk intensief. Hij heeft een leidinggevende functie in een autogarage en het is een drukke baan waarbij hij de hele dag op zijn benen staat en veel moet lopen.
Het enige wat je aan hem merkt is dat ie snel moe is en echt zijn slaap nodig heeft. Zijn lichaam is natuurlijk wat bevattelijker voor drukte dan bij gezonde mensen.
Ik wil hier geen jubelverhaal van maken, maar het is echt wel anders geweest met mijn man. En nu we wat jaren verder zijn en de medicijnen goed aanslaan merken we in het dagelijks leven erg weinig van zijn ziekte.
Ik wens je echt alle gezondheid toe!
Voor zover ik weet kun je een terugval niet voorkomen. RA is een hele grillige ziekte. Je lijf is eigenlijk constant zichzelf aan het aanvallen. Maar als je lijf aan de medicijnen is gewend en juiste dosering is bekend dan merk je dat het vanzelf beter gaat.
Maar echt joh, je merkt helemaal niks aan mijn man. Hij doet aan zaalvoetbal en dat is behoorlijk intensief. Hij heeft een leidinggevende functie in een autogarage en het is een drukke baan waarbij hij de hele dag op zijn benen staat en veel moet lopen.
Het enige wat je aan hem merkt is dat ie snel moe is en echt zijn slaap nodig heeft. Zijn lichaam is natuurlijk wat bevattelijker voor drukte dan bij gezonde mensen.
Ik wil hier geen jubelverhaal van maken, maar het is echt wel anders geweest met mijn man. En nu we wat jaren verder zijn en de medicijnen goed aanslaan merken we in het dagelijks leven erg weinig van zijn ziekte.
Ik wens je echt alle gezondheid toe!
