Gezondheid
alle pijlers
Ervaring met anti-depressiva?
dinsdag 29 mei 2007 om 00:24
Hallo forummers,
Ik ben benieuwd of er hier mensen zijn (en ik geloof zeker dat jullie er zijn) die ervaring hebben met anti-depressiva.
Ik kan inmiddels wel het stempeltje depressief op mezelf plaatsen. Al maanden geen dag zonder diepongelukkige tranen, niet slapen (het laatst dat ik meer dan 5 uur geslapen heb in een nacht kan ik me niet heugen), mijn huis verslonst, rekeningen achterstallig en ga zo maar door. Alle pit is helemaal weg. Vier dagen vrij geweest nu en vier dagen op het hoekje van de bank doorgebracht. Dat alles in een notendopje.
De stap naar de huisarts gaat gemaakt worden (zodra ik het drempeltje over durf om ook daar toe te geven dat ik het niet alleen kan) maar ben op voorhand nieuwsgierig naar mensen die ervaring hebben met anti-depressiva.
Schreef de huisarts die 'gewoon' voor of moet je eerst naar andersoortige hulpverlening? Heb je er iets aan gehad? Voor/nadelen? etc etc.
Alvast bedankt!
Isabellebelle
Ik ben benieuwd of er hier mensen zijn (en ik geloof zeker dat jullie er zijn) die ervaring hebben met anti-depressiva.
Ik kan inmiddels wel het stempeltje depressief op mezelf plaatsen. Al maanden geen dag zonder diepongelukkige tranen, niet slapen (het laatst dat ik meer dan 5 uur geslapen heb in een nacht kan ik me niet heugen), mijn huis verslonst, rekeningen achterstallig en ga zo maar door. Alle pit is helemaal weg. Vier dagen vrij geweest nu en vier dagen op het hoekje van de bank doorgebracht. Dat alles in een notendopje.
De stap naar de huisarts gaat gemaakt worden (zodra ik het drempeltje over durf om ook daar toe te geven dat ik het niet alleen kan) maar ben op voorhand nieuwsgierig naar mensen die ervaring hebben met anti-depressiva.
Schreef de huisarts die 'gewoon' voor of moet je eerst naar andersoortige hulpverlening? Heb je er iets aan gehad? Voor/nadelen? etc etc.
Alvast bedankt!
Isabellebelle
woensdag 13 juni 2007 om 11:45
Muis, had je wel een depressie of was het een angststoornis met depressieve gevoelens?
Depressievelingen interesseren zich gewoonweg nergens meer voor. Zijn ook niet bang. Kennen wel schulgevoelens, maar angst en paniek komen zelden voor.
Veel (huis)artsen stellen de diagnose 'depsressie' veel te snel. De veranderde cultuur zal er wel íets mee van doen hebben, maar ongeveer de helft van de mensen zit aan een AD. Dat kan niet kloppen.
De geest werkt in op het lichaam, en andersom. In den beginne is een depressie een spiraal van negatieve gedachten. Dan wordt het echter ook lichamelijk: je serotonineniveau daalt. Het oorspronkelijke probleem kan dan al lang afgezwajt of verdwenen zijn, maar jij zit er nog mee. Veel depressies ontstaan ook kennelijk uit het niets. Een vriendin van me is zo geboren, die voelde zich vanaf het moment dat ze een beetje besefte dat ze bestond, al klote. Met AD is zij er helemaal bovenop gekomen. Het is ook een genetische kwestie: heb je veel mensen met depressieve gevoelens in de familie, is de kans redelijk groot dat jij het ook krijgt.
Pillen, eventueel therapie (kies voor cognitieve therapie, analytische therapie helpt geen zier, en dat komt zowel uit mijn studieboeken als uit eigen ervaring) en, heel belangrijk: SPORT. Mijn ervaring is dat pillen je net dat beetje extra geven om je te motiveren te genezen.
Depressievelingen interesseren zich gewoonweg nergens meer voor. Zijn ook niet bang. Kennen wel schulgevoelens, maar angst en paniek komen zelden voor.
Veel (huis)artsen stellen de diagnose 'depsressie' veel te snel. De veranderde cultuur zal er wel íets mee van doen hebben, maar ongeveer de helft van de mensen zit aan een AD. Dat kan niet kloppen.
De geest werkt in op het lichaam, en andersom. In den beginne is een depressie een spiraal van negatieve gedachten. Dan wordt het echter ook lichamelijk: je serotonineniveau daalt. Het oorspronkelijke probleem kan dan al lang afgezwajt of verdwenen zijn, maar jij zit er nog mee. Veel depressies ontstaan ook kennelijk uit het niets. Een vriendin van me is zo geboren, die voelde zich vanaf het moment dat ze een beetje besefte dat ze bestond, al klote. Met AD is zij er helemaal bovenop gekomen. Het is ook een genetische kwestie: heb je veel mensen met depressieve gevoelens in de familie, is de kans redelijk groot dat jij het ook krijgt.
Pillen, eventueel therapie (kies voor cognitieve therapie, analytische therapie helpt geen zier, en dat komt zowel uit mijn studieboeken als uit eigen ervaring) en, heel belangrijk: SPORT. Mijn ervaring is dat pillen je net dat beetje extra geven om je te motiveren te genezen.
woensdag 13 juni 2007 om 12:46
quote:Misschien staat het boven al een keer vermeld maar wat is cognitieve therapie?
Bij cognitieve therapie ligt de nadruk op gedragsverandering. Denkpatronen worden onder de loep genomen en er wordt getracht heel actief die denkpatronen te doorbreken en om te vormen tot positieve denkbeelden. De therapie vindt niet alleen plaats bij de pscyh, maar je krijgt ook huiswerk mee.
Ik heb nooit deze therapie gehad, wel de psycho-analytische therapie. Dan wil men koste wat het kost graven in je jeugd. Schijnt ook niet erg veel te helpen bij depressies. Ik voel me ook niet meer depressief, dus ik heb momenteel geen therapie en geen pillen. Voordat ik die pillen nam, wilde ik absoluut niet naar een of andere vakidioot om de gaan praten. Naarmate ik me beter ging voelen door de pillen, was ik wél gemotiveerd. Dat is wat ik bedoel met ongerechtvaardigde angst voor pillen: ze halen de scherpe kantjes eraf en krikken je serotoninelevel een beetje op, of zorgen iig dat de serotonine langer in de hersenen rond blijven zweven. Sporten heeft ongeveer hetzelfde effect. Beter eigenlijk.
Bij cognitieve therapie ligt de nadruk op gedragsverandering. Denkpatronen worden onder de loep genomen en er wordt getracht heel actief die denkpatronen te doorbreken en om te vormen tot positieve denkbeelden. De therapie vindt niet alleen plaats bij de pscyh, maar je krijgt ook huiswerk mee.
Ik heb nooit deze therapie gehad, wel de psycho-analytische therapie. Dan wil men koste wat het kost graven in je jeugd. Schijnt ook niet erg veel te helpen bij depressies. Ik voel me ook niet meer depressief, dus ik heb momenteel geen therapie en geen pillen. Voordat ik die pillen nam, wilde ik absoluut niet naar een of andere vakidioot om de gaan praten. Naarmate ik me beter ging voelen door de pillen, was ik wél gemotiveerd. Dat is wat ik bedoel met ongerechtvaardigde angst voor pillen: ze halen de scherpe kantjes eraf en krikken je serotoninelevel een beetje op, of zorgen iig dat de serotonine langer in de hersenen rond blijven zweven. Sporten heeft ongeveer hetzelfde effect. Beter eigenlijk.
woensdag 13 juni 2007 om 12:51
Overigens: de nieuwe generatie AD's hebben veel minder bijwerkingen dan de ouderwetse tricyclische AD's. Ook kun je veel minder snel een overdosis nemen van de nieuwe Ad's. Een depressie is een ziekte van het brein, geen aanstellerij of mietjesgedrag. Een longontsteking behandel je toch ook met antibiotica?
Vaak gaat een depressie vanzelf weg. Soms komt ie terug, soms niet. Soms is het chronisch. Ik zeg niet dat het in álle gevallen zo is, maar ik heb het idee dat therapie voor een korte depressie weinig bijdraagt en men dénkt dat hij/zij er baat bij heeft, terwijl eigenlijk de depressie op natuurlijke wijze is verdwenen. Zoals antibiotica voor een keelontsteking: dat verdwijnt ook net zo snel zónder die troep.
Maar als je vaak denkt aan de dood, dan zou ik zeker naar een pscyhiater gaan. Psychologen hebben minder overzicht (vind ik dan) omdat zij geen medicatie mogen (en vaak ook willen) voorschrijven. Een psychiater biedt beide vormen van therapie.
Vaak gaat een depressie vanzelf weg. Soms komt ie terug, soms niet. Soms is het chronisch. Ik zeg niet dat het in álle gevallen zo is, maar ik heb het idee dat therapie voor een korte depressie weinig bijdraagt en men dénkt dat hij/zij er baat bij heeft, terwijl eigenlijk de depressie op natuurlijke wijze is verdwenen. Zoals antibiotica voor een keelontsteking: dat verdwijnt ook net zo snel zónder die troep.
Maar als je vaak denkt aan de dood, dan zou ik zeker naar een pscyhiater gaan. Psychologen hebben minder overzicht (vind ik dan) omdat zij geen medicatie mogen (en vaak ook willen) voorschrijven. Een psychiater biedt beide vormen van therapie.
woensdag 13 juni 2007 om 12:53
Sommige medicijnen geven bij sommige mensen een onderdrukt gevoel. Soms gaat dat nog veel verder. SSRI's zijn niet zonder gevaar. De kans op zelfmoord bij het gebruik van een SSRI neemt 67 voudig toe!! Da's extreem significant...maar...dan nog is het 1 op de 150 die uiteindelijk een poging onderneemt. In de regel is er een verbetering. Een goed AD geeft je geen onprettig gevoel, maar gewoon een beter gevoel.
Serotonine een depressie zijn nooit bewezen gelinkt met elkaar. Het zijn
waarschijnlijk andere mechniasmen die voor verbetering zorgen, als men een SSRI gebruikt. De serotonine hypothese is heel lang geleden de wereld in geholpen en nooit aangetoond, anders dan een statistisch verband dat het werkt.
Wat het verder ontkracht is dat niet elk AD werkt met serotonine. Zo zijn er NARI's, noradrenaline Reuptake inhibitors. ZO hebben we AD"s die
werk(t)en op dopamine en er is nu nog steeds een zeer goed AD dat een SSRA is. M.a.w.: dit AD zorgt voor minder serotonine in het systeem.
Als je weet hoeveel neurotransmitters en receptoren in de hersenen zijn die alles met gemoedstoestand en niks met serotonine te maken hebben, is duidelijk dat het zo simpel niet kan liggen. Dat was in de tijd van de serotonine hypothese nog helemaal niet bekend.
AD"s werken en een echte depressie richt zonder langduriger gebruik van een SSRI (met name prozac) blijvende schade aan, die ook jaren later voor een hernieuwde depressie kan zorgen. Door de schade is daar dan ook minder voor nodig dan de eerste keer.
Cognitieve therpaie richt zich op cognitie, herkenning. Er wordt bewust geprobeerd je onbewuste denkpatronen te wijzigen. Dat kan middels sessie en (vaak) ook huiswerk, zodatje actief bezig bent. Onderzoek geeft aan dat dit bij depressies vaak een effectieve vorm van therapie is. Ook deze therapie veranderd de hersenstructuur trouwens, wat de werking verklaard (deels in elk geval).
Serotonine een depressie zijn nooit bewezen gelinkt met elkaar. Het zijn
waarschijnlijk andere mechniasmen die voor verbetering zorgen, als men een SSRI gebruikt. De serotonine hypothese is heel lang geleden de wereld in geholpen en nooit aangetoond, anders dan een statistisch verband dat het werkt.
Wat het verder ontkracht is dat niet elk AD werkt met serotonine. Zo zijn er NARI's, noradrenaline Reuptake inhibitors. ZO hebben we AD"s die
werk(t)en op dopamine en er is nu nog steeds een zeer goed AD dat een SSRA is. M.a.w.: dit AD zorgt voor minder serotonine in het systeem.
Als je weet hoeveel neurotransmitters en receptoren in de hersenen zijn die alles met gemoedstoestand en niks met serotonine te maken hebben, is duidelijk dat het zo simpel niet kan liggen. Dat was in de tijd van de serotonine hypothese nog helemaal niet bekend.
AD"s werken en een echte depressie richt zonder langduriger gebruik van een SSRI (met name prozac) blijvende schade aan, die ook jaren later voor een hernieuwde depressie kan zorgen. Door de schade is daar dan ook minder voor nodig dan de eerste keer.
Cognitieve therpaie richt zich op cognitie, herkenning. Er wordt bewust geprobeerd je onbewuste denkpatronen te wijzigen. Dat kan middels sessie en (vaak) ook huiswerk, zodatje actief bezig bent. Onderzoek geeft aan dat dit bij depressies vaak een effectieve vorm van therapie is. Ook deze therapie veranderd de hersenstructuur trouwens, wat de werking verklaard (deels in elk geval).
woensdag 13 juni 2007 om 12:55
woensdag 13 juni 2007 om 13:00
quote:
Sommige medicijnen geven bij sommige mensen een onderdrukt gevoel. Soms gaat dat nog veel verder. SSRI's zijn niet zonder gevaar. De kans op zelfmoord bij het gebruik van een SSRI neemt 67 voudig toe!! Da's extreem significant...maar...dan nog is het 1 op de 150 die uiteindelijk een poging onderneemt. In de regel is er een verbetering. Een goed AD geeft je geen onprettig gevoel, maar gewoon een beter gevoel.
Serotonine een depressie zijn nooit bewezen gelinkt met elkaar. Het zijn
waarschijnlijk andere mechniasmen die voor verbetering zorgen, als men een SSRI gebruikt. De serotonine hypothese is heel lang geleden de wereld in geholpen en nooit aangetoond, anders dan een statistisch verband dat het werkt.
Wat het verder ontkracht is dat niet elk AD werkt met serotonine. Zo zijn er NARI's, noradrenaline Reuptake inhibitors. ZO hebben we AD"s die
werk(t)en op dopamine en er is nu nog steeds een zeer goed AD dat een SSRA is. M.a.w.: dit AD zorgt voor minder serotonine in het systeem.
Als je weet hoeveel neurotransmitters en receptoren in de hersenen zijn die alles met gemoedstoestand en niks met serotonine te maken hebben, is duidelijk dat het zo simpel niet kan liggen. Dat was in de tijd van de serotonine hypothese nog helemaal niet bekend.
AD"s werken en een echte depressie richt zonder langduriger gebruik van een SSRI (met name prozac) blijvende schade aan, die ook jaren later voor een hernieuwde depressie kan zorgen. Door de schade is daar dan ook minder voor nodig dan de eerste keer.
Cognitieve therpaie richt zich op cognitie, herkenning. Er wordt bewust geprobeerd je onbewuste denkpatronen te wijzigen. Dat kan middels sessie en (vaak) ook huiswerk, zodatje actief bezig bent. Onderzoek geeft aan dat dit bij depressies vaak een effectieve vorm van therapie is. Ook deze therapie veranderd de hersenstructuur trouwens, wat de werking verklaard (deels in elk geval).
Die link is inderdaad nooit bewezen. Er spelen heel veel factoren mee, veel meer neurotransmitters worden erbij betrokken. Maar in ieder geval is de neurotransmissie verstoord en het is wel zo makkelijk om het bij één stofje te houden;)
SSRI's zorgen inderdaad voor een verergering van de depressie in de eerste weken. Vandaar dat ik nooit begrijp dat er geen intensieve begeleiding is gedurende die tijd. Men zegt: kom over 4-6 weken maar terug. Verder pleit ik voor benzodiazepines als angstremmer in die weken, omdat je vaak in de eerste weken als je het middel gebruikt zwaar geagiteerd raakt. Maar dat kan ook gewoon zijn omdat ik zelf verknocht ben aan Xanax als echte insomnia-lijder:P
Sommige medicijnen geven bij sommige mensen een onderdrukt gevoel. Soms gaat dat nog veel verder. SSRI's zijn niet zonder gevaar. De kans op zelfmoord bij het gebruik van een SSRI neemt 67 voudig toe!! Da's extreem significant...maar...dan nog is het 1 op de 150 die uiteindelijk een poging onderneemt. In de regel is er een verbetering. Een goed AD geeft je geen onprettig gevoel, maar gewoon een beter gevoel.
Serotonine een depressie zijn nooit bewezen gelinkt met elkaar. Het zijn
waarschijnlijk andere mechniasmen die voor verbetering zorgen, als men een SSRI gebruikt. De serotonine hypothese is heel lang geleden de wereld in geholpen en nooit aangetoond, anders dan een statistisch verband dat het werkt.
Wat het verder ontkracht is dat niet elk AD werkt met serotonine. Zo zijn er NARI's, noradrenaline Reuptake inhibitors. ZO hebben we AD"s die
werk(t)en op dopamine en er is nu nog steeds een zeer goed AD dat een SSRA is. M.a.w.: dit AD zorgt voor minder serotonine in het systeem.
Als je weet hoeveel neurotransmitters en receptoren in de hersenen zijn die alles met gemoedstoestand en niks met serotonine te maken hebben, is duidelijk dat het zo simpel niet kan liggen. Dat was in de tijd van de serotonine hypothese nog helemaal niet bekend.
AD"s werken en een echte depressie richt zonder langduriger gebruik van een SSRI (met name prozac) blijvende schade aan, die ook jaren later voor een hernieuwde depressie kan zorgen. Door de schade is daar dan ook minder voor nodig dan de eerste keer.
Cognitieve therpaie richt zich op cognitie, herkenning. Er wordt bewust geprobeerd je onbewuste denkpatronen te wijzigen. Dat kan middels sessie en (vaak) ook huiswerk, zodatje actief bezig bent. Onderzoek geeft aan dat dit bij depressies vaak een effectieve vorm van therapie is. Ook deze therapie veranderd de hersenstructuur trouwens, wat de werking verklaard (deels in elk geval).
Die link is inderdaad nooit bewezen. Er spelen heel veel factoren mee, veel meer neurotransmitters worden erbij betrokken. Maar in ieder geval is de neurotransmissie verstoord en het is wel zo makkelijk om het bij één stofje te houden;)
SSRI's zorgen inderdaad voor een verergering van de depressie in de eerste weken. Vandaar dat ik nooit begrijp dat er geen intensieve begeleiding is gedurende die tijd. Men zegt: kom over 4-6 weken maar terug. Verder pleit ik voor benzodiazepines als angstremmer in die weken, omdat je vaak in de eerste weken als je het middel gebruikt zwaar geagiteerd raakt. Maar dat kan ook gewoon zijn omdat ik zelf verknocht ben aan Xanax als echte insomnia-lijder:P
woensdag 13 juni 2007 om 15:48
Met benzo's moet je zeer voorzcihtig zijn en ik zou ze zeker niet zomaar voorschrijven. Jouw gebruik gaat tegen de richtlijnen in en nu ben ik geen man van regeltjes als onderzoek wat anders uit wijst, maar in dit geval ben ik het wel eens. Men kan binnen twee weken afhankelijk zijn, met name van de kortwerkende benzo's als Xanax, Klonopine en CLonazepam.Dit is uit diverse studies naar voren gekomen:"CONCLUSIONS: Depressed patients treated in mental health settings commonly receive long-term treatment with benzodiazepines in combination with antidepressants, a pattern of use that is inconsistent with guideline recommendations. Elderly patients are particularly likely to receive benzodiazepines. Further research on the effectiveness of this widespread practice is needed."Andere studie (Paradoxical Stimulant EffectsBenzodiazepines occasionally cause paradoxical excitement with increased anxiety, insomnia, nightmares, hypnogogic hallucinations at sleep onset, irritability, hyperactive or aggressive behaviour, and exacerbation of seizures in epileptics. Increased aggression, hostility, and impulsivity occur in some subjects and may result in attacks of rage and violent behaviour. Such effects are most likely to occur within the first few days of benzodiazepine administration or soon after an increase in dosage, and have also been noted after intravenous administration. The incidence of this reaction, which appears to be rare, is not known, as the evidence consists mostly of single case reports. Nevertheless, antisocial acts, including sexual offences and acts of violence (both homicide and suicide), have been attributed to benzodiazepines and have led to medicolegal complications. [7]Less dramatic increases in irritability and argumentativeness are much more common and often remarked on both by patients on long-term benzodiazepines and by their families.[8.9] Such reactions appear to be most frequent in anxious and aggressive individuals, in children. and in the elderly, and may be due to disinhibition of behavioural tendencies[9] normally suppressed by social restraints, and also to impaired benzodiazepine metabolism at the extremes of age.Kortdurend gebruik wordt vaak langdurig gebruik door de snel optredende afhankelijkheid. Op lange termijn zijn er duidelijke indicaties voor veranderingen in de hersenen door benzo's, met nam atrophie van bepaalde hersencellen...dus niet op korte termijn.Jouw lange termijn gebruik vind ik (zeer) risicovol. Maar ik ken je niet, dus kan ook weer niet zoveel zeggen.
woensdag 13 juni 2007 om 18:41
Je hoeft je geen zorgen te maken hoor 
Ik gebruik het sporadisch. Vooral voor vlieganst en soms om te slapen. Maar in ieder geval, de combi benzodiazepines/AD wordt vaak gegeven. Er zal wel meer controle op moeten komen denk ik, want als je depressief bent word je sneller afhankelijk.
Ben jij zelf arts/psycholoog? Je weet er zoveel vanaf.
Ik gebruik het sporadisch. Vooral voor vlieganst en soms om te slapen. Maar in ieder geval, de combi benzodiazepines/AD wordt vaak gegeven. Er zal wel meer controle op moeten komen denk ik, want als je depressief bent word je sneller afhankelijk. Ben jij zelf arts/psycholoog? Je weet er zoveel vanaf.
donderdag 14 juni 2007 om 14:51
Hoi,
Sinds 1,5 jaar gebruik ik AD, na 6 jaar depressies. Het eerste halfjaar kreeg ik Efexor, maar daar reageerde ik erg slecht op. Ik was constant misselijk, draaierig. Dagelijks ging ik van mn colleges naar huis omdat ik te ziek was om colleges te volgen. Het draaide uit op een sociaal isolement. Vervolgens ben ik na overleg met mn huisarts overgestapt op Seroxat. Wat een verademing! Ik kon weer normaal eten, en de angsten en paniekaanvallen verdwenen. Dat gaat nu al meer dan een jaar prima. Wel ben ik aangekomen, dus dat is balen, en het libido is ook gedaald, maar alles beter dan je depressief voelen.
Ik ben geen voorstander van St. Janskruid omdat het de werking van je anticonceptie aantast.
Veel sterkte!
Liefs PM
P.s. Ik leef volgens het PPS-systeem: Pillen praten en Sporten. Werkt super. Als je deze combinatie dagelijks aanhoudt, ga je snel vooruit.
Sinds 1,5 jaar gebruik ik AD, na 6 jaar depressies. Het eerste halfjaar kreeg ik Efexor, maar daar reageerde ik erg slecht op. Ik was constant misselijk, draaierig. Dagelijks ging ik van mn colleges naar huis omdat ik te ziek was om colleges te volgen. Het draaide uit op een sociaal isolement. Vervolgens ben ik na overleg met mn huisarts overgestapt op Seroxat. Wat een verademing! Ik kon weer normaal eten, en de angsten en paniekaanvallen verdwenen. Dat gaat nu al meer dan een jaar prima. Wel ben ik aangekomen, dus dat is balen, en het libido is ook gedaald, maar alles beter dan je depressief voelen.
Ik ben geen voorstander van St. Janskruid omdat het de werking van je anticonceptie aantast.
Veel sterkte!
Liefs PM
P.s. Ik leef volgens het PPS-systeem: Pillen praten en Sporten. Werkt super. Als je deze combinatie dagelijks aanhoudt, ga je snel vooruit.
donderdag 14 juni 2007 om 16:26
Voor maar een heel beperkte groep is AD echt nodig omdat hun lichaam onvoldoende van bepaalde stoffen aanmaakt, voor de overgrote meerderheid geeft het tijd om tot rust te komen of dingen op een rijtje te krijgen.
Ondanks dat ik het heel ernstig over wogen heb, heb ik dus nooit AD geslikt. Ik wilde het zelf doen (noem me koppig...) en had niet het idee dat het me blijvend zou helpen. Door groepstherapie heb ik geleerd dat ik niet uniek ben in hoe ik dingen verknal, maar voorqal dat stap 1 niet onvermijdelijk tot stap 2 leidt.
Mijn groep was behoorlijk succesvol, de technieken die we daar leerden ('klein houden!') gebruik ik nog. Misschien het grootste succes is dat we na bijna 6 jaar nog steeds contact hebben en voor elkaar klaarstaan (zij ook voor mij nu ik borstkanker heb). Ik ben onwijs trots op mijn meiden en hoeveel verder we gekomen zijn.
Ondanks dat ik het heel ernstig over wogen heb, heb ik dus nooit AD geslikt. Ik wilde het zelf doen (noem me koppig...) en had niet het idee dat het me blijvend zou helpen. Door groepstherapie heb ik geleerd dat ik niet uniek ben in hoe ik dingen verknal, maar voorqal dat stap 1 niet onvermijdelijk tot stap 2 leidt.
Mijn groep was behoorlijk succesvol, de technieken die we daar leerden ('klein houden!') gebruik ik nog. Misschien het grootste succes is dat we na bijna 6 jaar nog steeds contact hebben en voor elkaar klaarstaan (zij ook voor mij nu ik borstkanker heb). Ik ben onwijs trots op mijn meiden en hoeveel verder we gekomen zijn.
donderdag 14 juni 2007 om 17:25
quote:
Muis, had je wel een depressie of was het een angststoornis met depressieve gevoelens?
Depressievelingen
interesseren zich gewoonweg nergens meer voor. Zijn ook niet bang.
Kennen wel schulgevoelens, maar angst en paniek komen zelden voor.
Veel
(huis)artsen stellen de diagnose 'depsressie' veel te snel. De
veranderde cultuur zal er wel íets mee van doen hebben, maar ongeveer
de helft van de mensen zit aan een AD. Dat kan niet kloppen.
De
geest werkt in op het lichaam, en andersom. In den beginne is een
depressie een spiraal van negatieve gedachten. Dan wordt het echter ook
lichamelijk: je serotonineniveau daalt. Het oorspronkelijke probleem
kan dan al lang afgezwajt of verdwenen zijn, maar jij zit er nog mee.
Veel depressies ontstaan ook kennelijk uit het niets. Een vriendin van
me is zo geboren, die voelde zich vanaf het moment dat ze een beetje
besefte dat ze bestond, al klote. Met AD is zij er helemaal bovenop
gekomen. Het is ook een genetische kwestie: heb je veel mensen met
depressieve gevoelens in de familie, is de kans redelijk groot dat jij
het ook krijgt.
Pillen, eventueel therapie (kies voor cognitieve
therapie, analytische therapie helpt geen zier, en dat komt zowel uit
mijn studieboeken als uit eigen ervaring) en, heel belangrijk: SPORT.
Mijn ervaring is dat pillen je net dat beetje extra geven om je te
motiveren te genezen.
Hoi Persephone (sorry voor het verkeerd schrijven je je naam in mijn vorige post!),
Ik had een postnatale depressie. Dit was een officiële diagnose van de
psychiater. Bij mij begon het met niet slapen en later werd ik pas
depressief en kreeg ik angst-en paniekaanvallen erbij. De angst voor de
pillen was gebaseerd op het feit dat ongeveer eenderde van de mensen
zich eerst slechter gaat voelen bij gebruik van ad. en ik had echt
zoiets van "als ik me nog slechter ga voelen dan kunnen ze me opnemen".
Het is niet zo dat je bij een depressie helemaal niets meer leuk vind,
ik had ook dagen erbij waarop ik vond dat het best ging (al werden dat
er steeds minder); dat heb je ook weer in gradaties.
Wat je verder schreef klopt wel; dat het eerst een negatieve spiraal
van gedachtes en emoties is die uiteindeljk leidt tot een biologische
depressie. Ik zat al lang voordat ik beviel op het randje van een
burn-out en de hormoonwisselingen na de bevalling waren denk ik een
trigger om depressief te worden.
Cognitieve therapie heb ik ook gehad. In tegenstelling tot wat veel
mensen geloven vind ik niet dat pillen iets verdoezelen of verbloemen.
Ze geven je lichaam juist de tijd om tot rust te komen en die rust kun
je (zoals in mijn geval) goed gebruiken. Wel is het natuurlijk goed om
de oorzaken van je depressie te achterhalen en hieraan te werken zodat
je herhaling in de toekomst kunt voorkomen.
Groetjes, Muis
Muis, had je wel een depressie of was het een angststoornis met depressieve gevoelens?
Depressievelingen
interesseren zich gewoonweg nergens meer voor. Zijn ook niet bang.
Kennen wel schulgevoelens, maar angst en paniek komen zelden voor.
Veel
(huis)artsen stellen de diagnose 'depsressie' veel te snel. De
veranderde cultuur zal er wel íets mee van doen hebben, maar ongeveer
de helft van de mensen zit aan een AD. Dat kan niet kloppen.
De
geest werkt in op het lichaam, en andersom. In den beginne is een
depressie een spiraal van negatieve gedachten. Dan wordt het echter ook
lichamelijk: je serotonineniveau daalt. Het oorspronkelijke probleem
kan dan al lang afgezwajt of verdwenen zijn, maar jij zit er nog mee.
Veel depressies ontstaan ook kennelijk uit het niets. Een vriendin van
me is zo geboren, die voelde zich vanaf het moment dat ze een beetje
besefte dat ze bestond, al klote. Met AD is zij er helemaal bovenop
gekomen. Het is ook een genetische kwestie: heb je veel mensen met
depressieve gevoelens in de familie, is de kans redelijk groot dat jij
het ook krijgt.
Pillen, eventueel therapie (kies voor cognitieve
therapie, analytische therapie helpt geen zier, en dat komt zowel uit
mijn studieboeken als uit eigen ervaring) en, heel belangrijk: SPORT.
Mijn ervaring is dat pillen je net dat beetje extra geven om je te
motiveren te genezen.
Hoi Persephone (sorry voor het verkeerd schrijven je je naam in mijn vorige post!),
Ik had een postnatale depressie. Dit was een officiële diagnose van de
psychiater. Bij mij begon het met niet slapen en later werd ik pas
depressief en kreeg ik angst-en paniekaanvallen erbij. De angst voor de
pillen was gebaseerd op het feit dat ongeveer eenderde van de mensen
zich eerst slechter gaat voelen bij gebruik van ad. en ik had echt
zoiets van "als ik me nog slechter ga voelen dan kunnen ze me opnemen".
Het is niet zo dat je bij een depressie helemaal niets meer leuk vind,
ik had ook dagen erbij waarop ik vond dat het best ging (al werden dat
er steeds minder); dat heb je ook weer in gradaties.
Wat je verder schreef klopt wel; dat het eerst een negatieve spiraal
van gedachtes en emoties is die uiteindeljk leidt tot een biologische
depressie. Ik zat al lang voordat ik beviel op het randje van een
burn-out en de hormoonwisselingen na de bevalling waren denk ik een
trigger om depressief te worden.
Cognitieve therapie heb ik ook gehad. In tegenstelling tot wat veel
mensen geloven vind ik niet dat pillen iets verdoezelen of verbloemen.
Ze geven je lichaam juist de tijd om tot rust te komen en die rust kun
je (zoals in mijn geval) goed gebruiken. Wel is het natuurlijk goed om
de oorzaken van je depressie te achterhalen en hieraan te werken zodat
je herhaling in de toekomst kunt voorkomen.
Groetjes, Muis
donderdag 14 juni 2007 om 23:01
Ook ik ben een van de vele rommelaars: marietje lacht, marietje huilt. Ben al jaren op en af de St. Janskruid met wisselend succes en heb grote afkeer van AD, misscien moet het nog erger worden?. Heb al eens RET-therapie gevolgd voor angststoornis en ben na een postnatale depressie blijven hangen in een gewone (haha, gewoon?) depressie, ook zoals muis schreef met best goede dagen erbij.
Ben in behandeling bij een psycholoog maar niet erg tevreden, hij zegt letterlijk dat hij niet weet wat hij met me aan moet, therapie schiet dus alle kanten op: cognitief maar ook het verleden erbij halen (maar daar is niets te halen).
Hij adviseerde mij het boek te lezen van David Servan-Schreiber, een deskundig en gelauterd psychiater die een beetje alternatiever is gegaan. Het boek heet " Je brein als medicijn" . Staan goede tips in maar vraagt wel zelfdiscipline en ja, hoe dieper de dip hoe minder daarvan aanwezig....
Dus ook weer wisselend succes.
Ben in behandeling bij een psycholoog maar niet erg tevreden, hij zegt letterlijk dat hij niet weet wat hij met me aan moet, therapie schiet dus alle kanten op: cognitief maar ook het verleden erbij halen (maar daar is niets te halen).
Hij adviseerde mij het boek te lezen van David Servan-Schreiber, een deskundig en gelauterd psychiater die een beetje alternatiever is gegaan. Het boek heet " Je brein als medicijn" . Staan goede tips in maar vraagt wel zelfdiscipline en ja, hoe dieper de dip hoe minder daarvan aanwezig....
Dus ook weer wisselend succes.
donderdag 14 juni 2007 om 23:27
Bergamot...heb je cijfers? Wat is veel en wat is weinig? Onderzoek naar wat depressie en stress met hersenen doet wijst namelijk heel wat anders uit.
Het probleem zit 'm niet zozeer in de stofjes, het probleem zit 'm in het feit dat bepaalde hersencellen atrofieren (vershrompelen) en hun functionaliteit verliezen. Uit onderzoek blijkt dat dit niet hersteld. Niet in 1 jaar en niet in 10 jaar zonder depressie. Het probleem is dan ook dat de volgende periode van stress nog sneller dan daarvoor tot een depressie leidt. Omdat het gedeelte dat is aangetast precies het gedeelte is dat verantwoordelijk is voor de emotionele weerbaarheid. Zo kom je in een negatieve spiraal.
Het is dus wel mogelijk dat men zonder medicatie weer uit de depressie komt. Als dat langer dan 6 maanden duurt is die kans overigens nihil. Zelfs met medicatie kan het dan moeilijk worden. Dat heeft alles te maken met de aantasting van je hersenen.
Vandaar dus medicatie, die de hersendelen beschermt en die voor herstel zorgt. Het is steeds duidelijker dat de werking van AD's vooral het herstel van de hersenen is. In onderzoek waarbij men AD's toediende maar herstel van de gebieden voorkwam, hadden de AD's geen enkel effect meer!
Ik vermoed dat het aanslaan van de meeste AD"s hierdoor verklaart kan worden: voordat er voldoende teruggegroeid is of funcitonaliteit verbeterd is, ben je een paar weken verder.
Het probleem zit 'm niet zozeer in de stofjes, het probleem zit 'm in het feit dat bepaalde hersencellen atrofieren (vershrompelen) en hun functionaliteit verliezen. Uit onderzoek blijkt dat dit niet hersteld. Niet in 1 jaar en niet in 10 jaar zonder depressie. Het probleem is dan ook dat de volgende periode van stress nog sneller dan daarvoor tot een depressie leidt. Omdat het gedeelte dat is aangetast precies het gedeelte is dat verantwoordelijk is voor de emotionele weerbaarheid. Zo kom je in een negatieve spiraal.
Het is dus wel mogelijk dat men zonder medicatie weer uit de depressie komt. Als dat langer dan 6 maanden duurt is die kans overigens nihil. Zelfs met medicatie kan het dan moeilijk worden. Dat heeft alles te maken met de aantasting van je hersenen.
Vandaar dus medicatie, die de hersendelen beschermt en die voor herstel zorgt. Het is steeds duidelijker dat de werking van AD's vooral het herstel van de hersenen is. In onderzoek waarbij men AD's toediende maar herstel van de gebieden voorkwam, hadden de AD's geen enkel effect meer!
Ik vermoed dat het aanslaan van de meeste AD"s hierdoor verklaart kan worden: voordat er voldoende teruggegroeid is of funcitonaliteit verbeterd is, ben je een paar weken verder.
donderdag 21 juni 2007 om 14:23
Ik slik citalopram en heb geen last van bijwerkingen. In het begin had ik een droge mond en levendige dromen, maar na een week ging dat over. Van vervlakking heb ik totaal geen last. Ik ben nog precies hetzelfde als er voor alleen zie ik dingen helderder. Ik ben na twee jaar begonnen met afbouwen en het gaat redelijk goed.
Maar het belangrijkste is dat je goed advies krijgt van de psychiater of huisarts. Een combinatie van therapie en medicatie werkt het beste tegen de bestrijding van depressie.
Maar het belangrijkste is dat je goed advies krijgt van de psychiater of huisarts. Een combinatie van therapie en medicatie werkt het beste tegen de bestrijding van depressie.
zondag 24 juni 2007 om 22:06
Hallo daar,
Ik gebruik al 11 jaar Seroxat. Heb verschillende malen poging gedaan om te stoppen maar uiteindelijk zijn mijn omgeveing en ik er beter bij gebaat als ik gewoon zo'n klein pilletje neem. Mijn huisarts van toen omschreef het zo '' zoals een suikerpatient zijn leven lang insuline nodig heeft, heb jij dit nodig.
Dit accepteren gaat beter dan proberen te stoppen. Ik heb geen last van mijn libido gekregen en dik was ik voor gebruik al.
Zo nu en dan zit ik wel weer in een dip, maar mensen zonder depressie of medicijnen hebben dit ook, en het is iets menselijks en we zijn geen robot.
Het is maar goed dat ik het al zolang slik, ik heb de afgelopen tijd mijn kind tijdens de zwangerschap verloren en ben nu in afwachting van de uitslag hoeveel chemokuren en bestraling ik ga krijgen voor het behandelen van baarmoederhalskanker.
Zonder de seroxat zou ik niet weten hoe ik er nu bij zou zitten.
En denk verder gewoon zo '' ik doe niemand kwaad door het slikken van welk middel dan ook"
Groetjes
Ik gebruik al 11 jaar Seroxat. Heb verschillende malen poging gedaan om te stoppen maar uiteindelijk zijn mijn omgeveing en ik er beter bij gebaat als ik gewoon zo'n klein pilletje neem. Mijn huisarts van toen omschreef het zo '' zoals een suikerpatient zijn leven lang insuline nodig heeft, heb jij dit nodig.
Dit accepteren gaat beter dan proberen te stoppen. Ik heb geen last van mijn libido gekregen en dik was ik voor gebruik al.
Zo nu en dan zit ik wel weer in een dip, maar mensen zonder depressie of medicijnen hebben dit ook, en het is iets menselijks en we zijn geen robot.
Het is maar goed dat ik het al zolang slik, ik heb de afgelopen tijd mijn kind tijdens de zwangerschap verloren en ben nu in afwachting van de uitslag hoeveel chemokuren en bestraling ik ga krijgen voor het behandelen van baarmoederhalskanker.
Zonder de seroxat zou ik niet weten hoe ik er nu bij zou zitten.
En denk verder gewoon zo '' ik doe niemand kwaad door het slikken van welk middel dan ook"
Groetjes
