Ervaringen blijvende klachten na burn-out

Ruim 3 jaar geleden ben ik bevallen van een prachtige zoon. Mijn partner zat tijdens de zwangerschap al niet zo lekker in zijn vel (vooral hoge werkdruk en daarmee werk stress, maar ook stress om het vader worden gezien zijn lastige jeugd) en ten tijde van de bevalling is hij volledig ingestort. Hij is bij de bevalling aanwezig geweest maar daar is dan ook wel alles mee gezegd. De eerste nacht moest ik in het ziekenhuis blijven wegens mijn hoge bloeddruk, hij is toen ook niet bij mij gebleven, maar heeft thuis geslapen. De eerste nacht thuis heeft hij savonds in bed tegen mij gezegd dat hij het leven niet meer zag zitten.

De volgende ochtend heb ik dus zodra de kraamzorg er was de huisarts gebeld en is deze gelukkig direct bij ons thuis gekomen om de nodige zorg voor mijn partner op te starten. Wat een roze wolk had moeten zijn is geeindigd in een grote grijze wolk. Gelukkig was en is mijn zoontje het lichtpuntje in mijn leven gebleken.

Het hele opvolgende jaar was voor mijn man een route van vallen en op staan. In eerste instantie was er geen plek bij een psycholoog dus ging hij wekelijks naar de praktijkondersteuner. Omdat die ook wel inzag dat de nood naar verdere hulp nodig was is hij gaan bellen en kon mijn man toch nog vrij vlot terecht bij een psycholoog die gespecialiseerd was in burn-out's. Hier heeft hij ruim een jaar gelopen. Daarna is het traject beeindigd omdat mijn man wel weer redelijk functioneerde, maar heeft hij zelf wel aangegeven de begeleiding van de praktijkondersteuner nog een poosje te willen aanhouden.

So far so good. Tot corona kwam, we in lockdown gingen en ik volledig thuis kwam te werken. Mijn man kon gelukkig nog wel naar zijn werk, maar ook hij kwam wel in een sociaal isolement terecht gezien zijn hobby's allemaal stil kwamen te liggen. Alle zorg voor de kleine is in de lockdown op mij terecht gekomen, wat er uiteindelijk ook bij mij voor heeft gezorgd dat het lontje opgebrand was en ook ik heb een hele periode ziek thuis gezeten. Gelukkig niet zo heftig als bij mijn man, maar ook ik heb er echt wel even doorheen gezeten.

Mijn man heeft in die periode een terugval gehad en ik merk nu dat ondanks dat hij daar wel weer uit is gekomen, hij nooit meer helemaal de oude is geworden. Hij is vreselijk snel overprikkelt, kan niet tegen harde geluiden (niet heel tactisch met een peuter in huis) en heeft om de haverklap hoofdpijn waardoor hij niets kan hebben en bloed sjagrijnig is (grenzen aangeven blijft schijnbaar nog wel echt een ding voor hem).

Hij is begin dit jaar begonnen met het afbouwen van zijn antidepressiva die hij nog steeds slikt omdat het een poosje wel goed leek te gaan, maar is hier mee gestopt omdat hij merkte dat hij weer meer klachten kreeg.

Ik zit inmiddels een beetje met de handen in het haar. Ik mis de man die ik 15 jaar geleden heb leren kennen en waarmee ik 6 jaar geleden ben getrouwd. Ik word er zo verdrietig van als ik denk dat mijn geduld op raakt. Dat ik ook zo vreselijk moe ben mentaal dat ik soms denk dat ik misschien wel beter af ben alleen (met mijn zoontje). Maar ik kan sinds zijn burnout gewoon niet meer op hem rekenen. Alles komt op mijn bord terecht (hij doet heus wel zijn best hoor, ik zeg niet dat hij niks doet), maar het gezinnetje zijn met zijn drieeen is gewoon totaal niet zoals ik me van te voren had voorgesteld.

Het gevoel dat ik continu maar op mijn tenen loop om er voor te zorgen dat hij niet weer onderuit gaat, het ook wel weten dat hij het uiteindelijk toch zelf zal moeten inzien, de irritaties die het voor ons beide opwekken omdat de verwachtingen niet kunnen worden waargemaakt.

Zijn er meer mensen met ervaringen omtrent deze blijvende klachten na een burnout? Gaat dit ooit over? Of moet ik me er op instellen dat ik voor de rest van mijn leven samen ben met een man die altijd dit soort klachten zal blijven houden? Zijn er nog therapieen of workshops die hem zouden kunnen helpen? Ik wil hem zo graag helpen, maar ik weet gewoon echt niet meer hoe. Ik probeer hem zoveel mogelijk te ontzien, maar ik moet er ook voor waken dat ik daar zelf niet weer aan onder door ga..

Sorry voor dit lange verhaal.

Bedankt voor je reactie

Hij hoeft van mij ook niet te stoppen hoor met die medicatie, maar we waren beide wel heel benieuwd in hoeverre die medicatie zijn gemoedstoestand zou beinvloeden en in hoeverre hij daardoor dus een ander persoon zou kunnen zijn geworden door het gebruik ervan.

Die angst en paniekaanvallen heeft hij inderdaad in het begin ook heel sterk gehad, maar gelukkig heeft hij die tegenwoordig niet meer.

Ik merk vooral dat het aangeven van zijn grenzen wel echt een dingetje blijft. Dit heeft hij schijnbaar in zijn jeugd ook al nooit gedaan en om dat nu om te turnen is natuurlijk wel erg lastig.

Het zoeken naar de balans tussen werk en prive neigt er bij hem nog steeds sterk naar dat zijn werk voor ons gaat en dit frustreert mij natuurlijk weer enorm.

Maar ik vind het knap van jou dat jij die weg naar schijt hebben aan dingen wel hebt gevonden, ik hoop dat hij ook ooit nog zo ver komt.. Ik weet gewoon niet goed hoe ik hem daarin kan helpen.

Woll*Stone schreef: ↑

09-07-2021 16:39

Het klinkt alsof hij nooit helemaal uit de burn out is geraakt.

Zelf merk ik dat mijn belastbaarheid permanent minder is geworden. Ik moet mezelf echt in acht nemen.

Praten jullie wel eens eerlijk en zonder verwijten met elkaar over de wederzijdse verwachtingen en over hoe nu verder? Eventueel met hulp van een deskundige? Want zo doorgaan gaat deze problemen niet oplossen lijkt me.

Ja zeker, we hebben een poosje relatie therapie gehad en daar hebben we ook wel veel aangehad. alleen blijft hij het gevoel houden dat hij 10-0 achterloopt bij mij en dit gevoel krijg ik niet weg bij hem hoevaak ik hem ook zeg dat ik hem niets kwalijk neem.

stokske schreef: ↑

09-07-2021 16:46

Dat grenzen aangeven is natuurlijk de sleutel tot alles. Mijn man en ik hebben elkaar het eerste jaar echt naar het leven gestaan. Hij vluchtte weg terwijl ik letterlijk doorgedraaid was, was alleen maar aan het werk. Onze relatie stond onder grote druk. Ik snap dus helemaal dat het bij jullie thuis nu gewoon niet leuk is.

Wat maakt het dat hij zich zo druk maakt om zijn werk. Is hij de ‘kostwinner’ bij jullie? Is er ruimte om minder te werken. Ik werk bijvoorbeeld maar 2,5 dagen voor de werk/thuis balans.

Man en ik hebben op het dieptepunt van onze relatie een schema gemaakt. Wie doet wat in huishouden en met de kinderen, wie is wanneer aan het werk. Maar ook, wie heeft wanneer tijd voor zichzelf of kan uitslapen. Dat gaf rust, zo maakte we daar geen ruzie meer over. Langzaam ging het beter met mij (met heel hard werken!) en man kon niet vluchten omdat hij taken op zijn schema had. Misschien helpt dat voor je man ook wel zodat hij zich op een taak kan storten ipv werk en prive door elkaar lopen.

En nu zijn we weer echt een gezin en hebben het leuk met elkaar, geef niet op

De mogelijkheid zou er zijn als hij dan ook meer zorgt voor onze zoon, maar dit wil hij niet. Het zou dus betekenen dat hij minder gaat werken, maar dat de hoeveelheid opvang uren wel gelijk blijven. Dit wordt natuurlijk financieel zo een duur plaatje dat dit geen doen is. Daarnaast heeft hij nooit de behoefte gehad aan een 'papa' dag.

Cecilie schreef: ↑

09-07-2021 17:03

Het lijkt wel of zijn burn-out/depressie gerelateerd is aan het hebben van een kind.
Je geeft aan dat het begonnen is tijdens je zwangerschap en dat hij rond de bevalling helemaal instortte en nu wil/kan hij niet voor jullie zoon zorgen.
Het kan natuurlijk ook dat er een andere oorzaak is en dat de zwangerschap/ jullie kind zijn burn-out hebben versterkt.
Wilde hij graag vader worden?

Ja en nee, de nee vooral door zijn eigen jeugd. In onze relatie is het krijgen van kinderen iets geweest wat ik altijd heb gewild, maar waarin ik ook altijd heb gezegd dat als hij het niet wilde ik niet met hem verder kon. Voor elke grote stap in ons leven hebben we het daar over gehad en kwam hij daar steeds meer op terug. Nu hij onze zoon eenmaal heeft is hij echt wel gek op hem hoor daar ligt het niet aan. Hij heeft er alleen niet veel geduld mee omdat hij zo snel overprikkelt raakt.

Afbouwen medicatie was overigens inderdaad in overleg met de behandelend arts, omdat het het op dat moment echt goed genoeg leek te gaan.

Edit: hij heeft van mij inderdaad vorig jaar al een noisecancelling koptelefoon gekregen als extra hulp om zich wat beter te kunnen afsluiten

Poh zijn we ook een half jaar wekelijks samen geweest, maar het blijft vooral vanuit zijn kant het gebrek aan het aangeven van grenzen. Ik ben daar wel echt beter in geworden. Ik ben lang in zijn gedrag meegegaan, maar als ik het nu zat ben of ergens iets van vindt dan geef ik dat ook echt wel aan

@s groot, dat van dat werk klopt zeker.

redbulletje schreef: ↑

09-07-2021 17:18

Kan me voorstellen dat je man meer rust vindt op z'n werk dan thuis waar er een drukke peuter aanwezig is.
Lijkt idd of de burn out door de gezinsuitbreiding is ontstaan. En dan ook nog lezen dat voor je man een kind niet hoefde... Hij had zijn grenzen dus beter aan moeten geven. Is apart wonen een optie voor hem zodat hij en plek heeft waar hij tot rust kan komen?

Nee dit is helaas financieel niet haalbaar.

We hebben het er laatst nog wel eens over gehad, maar hij heeft echt geen spijt van onze zoon, hij heeft zich er alleen enorm op verkeken hoe zwaar die eerste jaren zijn