Gezondheid
alle pijlers
Herkend iemand dit?
zondag 1 september 2019 om 22:29
Sorry dames daar ben ik weer maar ik zit met een probleem denk ik de laatste tijd.
Ik ben normaal een heel nuchter persoon. Sinds geboorte van mijn 2 de kindje merk ik dat ik veel angsten heb rondom mijn kind. Ook voel ik mij de laatste tijd enorm eenzaam. Ik durfde vlak na zijn geboorte zijn luier niet te verschonen en verder vond ik het moeilijk om met mijn kind samen te zijn zonder partner.
Hele stomme vraag misschien maar herkend iemand deze gevoelens?
Ik ben normaal een heel nuchter persoon. Sinds geboorte van mijn 2 de kindje merk ik dat ik veel angsten heb rondom mijn kind. Ook voel ik mij de laatste tijd enorm eenzaam. Ik durfde vlak na zijn geboorte zijn luier niet te verschonen en verder vond ik het moeilijk om met mijn kind samen te zijn zonder partner.
Hele stomme vraag misschien maar herkend iemand deze gevoelens?
zondag 1 september 2019 om 22:44
Ja. Ik. Precies hetzelfde na geboorte 1e kind. Durfde niet te verschonen. Liet mijn man het steeds doen.
Gelukkig kon hij langer thuis blijven want ik durfde niet alleen met baby te zijn. Heeft bijna 3 maanden geduurd en vanaf toen begon het voor mijn gevoel beter te gaan (luiers verschonen ben ik na een week of 4 echt actief gaan doen)
Speelt wel mee dat ik fysiek een vrij lang herstel had en ook een traumatische bevalling, een baby die op dag 5 bijna overleed en uiteindelijk een ziekte (niet geneesbaar, maar wel normaal oud mee te worden) bleek te hebben.
Hou jezelf goed in de gaten, deel het gevoel met -in ieder geval- je man, en trek op tijd aan de bel bij bijvoorbeeld je huisarts.
Ik ben ook nog een keer extra gaan praten met mijn hele fijne verloskundige, dat hielp wel een klein beetje.
Gelukkig kon hij langer thuis blijven want ik durfde niet alleen met baby te zijn. Heeft bijna 3 maanden geduurd en vanaf toen begon het voor mijn gevoel beter te gaan (luiers verschonen ben ik na een week of 4 echt actief gaan doen)
Speelt wel mee dat ik fysiek een vrij lang herstel had en ook een traumatische bevalling, een baby die op dag 5 bijna overleed en uiteindelijk een ziekte (niet geneesbaar, maar wel normaal oud mee te worden) bleek te hebben.
Hou jezelf goed in de gaten, deel het gevoel met -in ieder geval- je man, en trek op tijd aan de bel bij bijvoorbeeld je huisarts.
Ik ben ook nog een keer extra gaan praten met mijn hele fijne verloskundige, dat hielp wel een klein beetje.
vutje wijzigde dit bericht op 01-09-2019 22:45
Reden: Typefout
Reden: Typefout
0.19% gewijzigd
zondag 1 september 2019 om 23:07
maandag 2 september 2019 om 11:09
Mijn bevalling was ook traumatisch. Ook verblijf in het ziekenhuis was niet fijn. Mijn kind heeft een aandoening wat in eerste instantie niet herkent werd. Voel mij zo raar soms. Wil het graag goed doen maar angsten overheersen. Ik heb al een keer een afspraak afzegt met de huisarts omdat ik bang ben wat hij ervan denkt.
Mijn man is verder een hele goeie steun (wel al het hem uitkomt) maar hij werkt overdag en veel ook te laat in de avond. Dan sta ik er al die tijd alleen voor. Als hij in de avond terugkomt is het veelal moe en soms eerlijk gezegd ook te lui om bv een luier te verschonen.
Voel mij niet gesteund door mijn partner. Maar de centen moeten ook verdiend worden. Zelf wil ik ook aan de slag omdat de muren op mij afkomen thuis. Mijn zoon kan dan naar oma voor paar dagen.
Mijn man is verder een hele goeie steun (wel al het hem uitkomt) maar hij werkt overdag en veel ook te laat in de avond. Dan sta ik er al die tijd alleen voor. Als hij in de avond terugkomt is het veelal moe en soms eerlijk gezegd ook te lui om bv een luier te verschonen.
Voel mij niet gesteund door mijn partner. Maar de centen moeten ook verdiend worden. Zelf wil ik ook aan de slag omdat de muren op mij afkomen thuis. Mijn zoon kan dan naar oma voor paar dagen.
maandag 2 september 2019 om 11:11
Bedankt voor het delen van je verhaal. Wat een heftig verhaal. Hoe gaat het nu met je?Vutje schreef: ↑01-09-2019 22:44Ja. Ik. Precies hetzelfde na geboorte 1e kind. Durfde niet te verschonen. Liet mijn man het steeds doen.
Gelukkig kon hij langer thuis blijven want ik durfde niet alleen met baby te zijn. Heeft bijna 3 maanden geduurd en vanaf toen begon het voor mijn gevoel beter te gaan (luiers verschonen ben ik na een week of 4 echt actief gaan doen)
Speelt wel mee dat ik fysiek een vrij lang herstel had en ook een traumatische bevalling, een baby die op dag 5 bijna overleed en uiteindelijk een ziekte (niet geneesbaar, maar wel normaal oud mee te worden) bleek te hebben.
Hou jezelf goed in de gaten, deel het gevoel met -in ieder geval- je man, en trek op tijd aan de bel bij bijvoorbeeld je huisarts.
Ik ben ook nog een keer extra gaan praten met mijn hele fijne verloskundige, dat hielp wel een klein beetje.
maandag 2 september 2019 om 11:56
Empathie is een mooie eigenschap... zou je eens moeten proberen.viva-amber schreef: ↑02-09-2019 11:53ja, gewoon niet zo zeuren en angstig doen dan komt alles goed.
maandag 2 september 2019 om 12:06
TO heeft zelf ook geen last van empathie: relaties/vriendin-laat-niets-horen/list ... #p30342741
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
maandag 2 september 2019 om 12:57
Het gaat nu heel goed met me. Weer werken heeft ook veel verschil gemaakt en medisch zijn er (op dit moment) ook geen issues met ons kind. We zijn alert, regelmatig controles, maar gaat heel goed.eenzonnigedag schreef: ↑02-09-2019 11:11Bedankt voor het delen van je verhaal. Wat een heftig verhaal. Hoe gaat het nu met je?
Ik las dat je man niet zon steun voor je is, dat is denk ik wel heel lastig. Kun je het met hem bespreken? Heb je wel steun van familie of vriendinnen?
Voor mij heeft het echt het verschil gemaakt dat ik 100% op mijn man kon rekenen. Daardoor kon ik zelf alles langzaam opbouwen en het vertrouwen krijgen in mijn kind en de verzorging ervan.
Overigens zijn we wel alert geweest op mogelijk PND. Viel uiteindelijk de goede kant op, maar was wel een mogelijkheid geweest.
maandag 2 september 2019 om 14:54
Viva amber, heb je niets beters te doen?viva-amber schreef: ↑02-09-2019 12:06TO heeft zelf ook geen last van empathie: relaties/vriendin-laat-niets-horen/list ... #p30342741
maandag 2 september 2019 om 14:58
Hij luistert gewoonweg niet.. Ik voel ook weinig begrip vanuit zijn kant. Wel wil ik zeggen dat het niet zo is dat hij nooit mij steunt alleen de laatste tijd voel ik weinig steun maar dit kan ook aan mij liggen. Hoor hem regelmatig zeggen dat ik ook mij niet laat steunen. Met mijn kindje gaat het beter. Wel merk ik een bepaalde afstand. Wil er graag zijn voor mijn kindje maar toch valt het niet meer.Vutje schreef: ↑02-09-2019 12:57Het gaat nu heel goed met me. Weer werken heeft ook veel verschil gemaakt en medisch zijn er (op dit moment) ook geen issues met ons kind. We zijn alert, regelmatig controles, maar gaat heel goed.
Ik las dat je man niet zon steun voor je is, dat is denk ik wel heel lastig. Kun je het met hem bespreken? Heb je wel steun van familie of vriendinnen?
Voor mij heeft het echt het verschil gemaakt dat ik 100% op mijn man kon rekenen. Daardoor kon ik zelf alles langzaam opbouwen en het vertrouwen krijgen in mijn kind en de verzorging ervan.
Overigens zijn we wel alert geweest op mogelijk PND. Viel uiteindelijk de goede kant op, maar was wel een mogelijkheid geweest.
Fijn dat het bij jou weer goed gaat. En ook heel belangrijk dat jij wel de steun krijgt van je man. Ik ben jaloers.
Vrienden en familie steunen mij wel gelukkig.
maandag 2 september 2019 om 18:15
Is er iets met jou aan de hand? Het valt mij op dat je de laatste weken zo vreselijk bot uit de hoek kan komen.viva-amber schreef: ↑02-09-2019 11:53ja, gewoon niet zo zeuren en angstig doen dan komt alles goed.
maandag 2 september 2019 om 18:48
dinsdag 3 september 2019 om 21:36
Ja ik, maar niet zozeer na se geboorte, mijn dochter heeft een aantal jaren geleden hoofdletsel opgelopen, is een lang traject geweest nog eigenlijk. Ik merk dat ik bij haar heel angstig ben wat betreft haar ontwikkeling, bijv fietsen, buiten spelen.
Is al eerder benoemd waarschijnlijk trauma ik heb er hulp bij, maar vind het nog steeds heel moeilijk.
Vervelend dat je geen steun van je partner krijgt zoals je het graag hoopt, maar uit ervaring weet ik dat het een proces is die je zelf doormaakt, een andere denkwijze momenteel ik zou er toch met iemand over gaan praten, het is helemaal niet gek. Zijn veel zorgen.
Is al eerder benoemd waarschijnlijk trauma ik heb er hulp bij, maar vind het nog steeds heel moeilijk.
Vervelend dat je geen steun van je partner krijgt zoals je het graag hoopt, maar uit ervaring weet ik dat het een proces is die je zelf doormaakt, een andere denkwijze momenteel ik zou er toch met iemand over gaan praten, het is helemaal niet gek. Zijn veel zorgen.
