Gezondheid
alle pijlers
Iedereen een fijne kerst en vooral een beter 2008
woensdag 19 december 2007 om 03:09
Ik lees al even de aangrijpende verhalen van onder andere Mimsey, Zoyla en Kris mee. Hoewel de tranen van mijn wangen rollen bij elk bericht dat ik lees, kon ik nooit eerder reageren, deed te veel pijn. Ik ben al vanaf juni 2001 verstoppertje aan het spelen met mijn gevoel, kon het redelijk uitschakelen, tot deze week. Ik weet niet waarom, maar heel het uitgestelde rouwproces komt ineens, pardoes, als bij mokerslag op mijn bord. Ik weet dat het niet hoeft, maar ik verberg mijn emotie. Ik was toch degene die het allemaal wel aankon? Mijn man was nog niet koud (sorry voor de woordspeling..) of ik was al weer aan het werk. Tuurlijk gaat het goed, ja, hoor, ik red het wel. Tot deze week.
Ik ben 32, leerde mijn man in 1997 kennen. Hij was getrouwd, een baby van twee weken. Pats boem, kon er niks aan doen, de wereld sloeg onder me weg als ik hem zag. Na een gestolen weekend koos hij voor mij. Twee weken later diagnose kanker, dikke darm kanker. Vele operaties, chemo's en radiotherapie later was er niks meer aan te doen. Hoop ellende met familie die mij niet accepteerden (ik zal jullie de ellende besparen) en toen was het klaar, over, finito, basta, niks nakkes nada.
Doordat de uitgezaaide kanker zijn lever verwoestte, konden de gifstoffen niet uitgescheiden worden en ging hij onsamenhangend praten.
Ik heb twee dagen geleden over hem gedroomd. Hij was niet dood, hij werkte voor de geheime FBI en kwam even gedag zeggen.
Nu, bijna zeven jaar later (ben nu 32) ben ik doodsbang dat ik zelf doodga. Want dan kom ik hem "boven" weer tegen. En na zijn dood heb ik een aantal verkeerde beslissingen gemaakt waar ik me erg voor schaam. Ik ben totaal vervuild uit mijn huis gehaald, betaalde geen enkele rekening, failissement, etcetera etcetera. Tot overmaat van ramp heb ik seks gehad met zijn jongere broer (waar hij bij leven al erg jaloers op was en voorspelde dat dat zou gaan gebeuren, ook al was daar toen geen enkel sprake van.
Ik zou zo graag willen dat ik nog een uurtje bij hem zou kunnen zijn, dat ik uit zou kunnen leggen dat mijn gedrag voortkwam uit verdriet, en dat ik nooit, nooit nooit meer van een ander zou kunnen houden, alleen maar van hem. Maar dat gaat niet meer, hij is er niet meer, al zeven jaar niet. Verdriet slijt niet, anders zat ik hier nu niet te janken achter mijn laptop. Waarom heb ik niet geluitsterd naar mensen die zeiden dat ik hulp moest zoeken? Vorig jaar ben ik mijn twee trouwringen kwijt geraakt, hoe moet ik hem dat ooit uitleggen?
Ik weet ook eigenlijk niet waarom ik het nu ineens allemaal vertel. Ik wilde eigenlijk alleen iedereen een fijne kerst toewensen, ook al ziet die er voor sommigen niet al te rooskleurig uit, op het moment. En ik geloof ook dat ik een totaal verkeerde peiler heb gekozen, maar het is al laat..
++10 minuten later++
Ik word net gebeld door mijn beste vriend die wakker was geworden door mijn verdriet en me moest bellen... Ik wens iedereen ook zo een beste vriend toe (één is genoeg...) boven al het beste uit het leven.
Dikke knuffel voor iedereen
Ik ben 32, leerde mijn man in 1997 kennen. Hij was getrouwd, een baby van twee weken. Pats boem, kon er niks aan doen, de wereld sloeg onder me weg als ik hem zag. Na een gestolen weekend koos hij voor mij. Twee weken later diagnose kanker, dikke darm kanker. Vele operaties, chemo's en radiotherapie later was er niks meer aan te doen. Hoop ellende met familie die mij niet accepteerden (ik zal jullie de ellende besparen) en toen was het klaar, over, finito, basta, niks nakkes nada.
Doordat de uitgezaaide kanker zijn lever verwoestte, konden de gifstoffen niet uitgescheiden worden en ging hij onsamenhangend praten.
Ik heb twee dagen geleden over hem gedroomd. Hij was niet dood, hij werkte voor de geheime FBI en kwam even gedag zeggen.
Nu, bijna zeven jaar later (ben nu 32) ben ik doodsbang dat ik zelf doodga. Want dan kom ik hem "boven" weer tegen. En na zijn dood heb ik een aantal verkeerde beslissingen gemaakt waar ik me erg voor schaam. Ik ben totaal vervuild uit mijn huis gehaald, betaalde geen enkele rekening, failissement, etcetera etcetera. Tot overmaat van ramp heb ik seks gehad met zijn jongere broer (waar hij bij leven al erg jaloers op was en voorspelde dat dat zou gaan gebeuren, ook al was daar toen geen enkel sprake van.
Ik zou zo graag willen dat ik nog een uurtje bij hem zou kunnen zijn, dat ik uit zou kunnen leggen dat mijn gedrag voortkwam uit verdriet, en dat ik nooit, nooit nooit meer van een ander zou kunnen houden, alleen maar van hem. Maar dat gaat niet meer, hij is er niet meer, al zeven jaar niet. Verdriet slijt niet, anders zat ik hier nu niet te janken achter mijn laptop. Waarom heb ik niet geluitsterd naar mensen die zeiden dat ik hulp moest zoeken? Vorig jaar ben ik mijn twee trouwringen kwijt geraakt, hoe moet ik hem dat ooit uitleggen?
Ik weet ook eigenlijk niet waarom ik het nu ineens allemaal vertel. Ik wilde eigenlijk alleen iedereen een fijne kerst toewensen, ook al ziet die er voor sommigen niet al te rooskleurig uit, op het moment. En ik geloof ook dat ik een totaal verkeerde peiler heb gekozen, maar het is al laat..
++10 minuten later++
Ik word net gebeld door mijn beste vriend die wakker was geworden door mijn verdriet en me moest bellen... Ik wens iedereen ook zo een beste vriend toe (één is genoeg...) boven al het beste uit het leven.
Dikke knuffel voor iedereen
woensdag 19 december 2007 om 03:15
woensdag 19 december 2007 om 03:22
sorry, in dit leven zal ik de laatste zijn die grapjes maakt over vriendschap. Ik wist alleen even niet hoe ik mijn 10 minuten afwezigheid moest verklaren, terwijl dat natuurlijk helemaal niet zichtbaar is. Niet belangrijk verder. Ik zal me voortaan beter uit proberen te drukken, minder gekunsteld. Sorry. Slaap lekker voor straks.
woensdag 19 december 2007 om 08:43
Poeh Texx,
Wat een heftig verhaal! Als je gelooft dat je hem 'boven' ooit weer terug zal zien, geloof je dus dat er 'meer' is na dit leven? Zelf geloof ik met heel mijn hart dat al jouw wanhoop en verdriet, alle 'keuzes' die je hebt gemaakt, alle pijn en gemis voor je man zichtbaar zijn. Ik geloof ook dat je na je dood in een totaal andere dimensie leeft en van daaruit met een enorm, onvoorstelbaar ruim hart vol inzicht en liefde naar 'beneden' kunt kijken.
Hoe is het nu met je? Als je zolang 'verstoppertje' hebt gespeeld, lijkt het me enorm zwaar als het verdriet ineens in volle hevigheid naar boven komt. Ik hoop dat je genoeg mensen om je heen hebt die je op kunnen vangen hierin.
Wil je in elk geval veel sterkte toewensen.
Liefs,
Jewelll
Wat een heftig verhaal! Als je gelooft dat je hem 'boven' ooit weer terug zal zien, geloof je dus dat er 'meer' is na dit leven? Zelf geloof ik met heel mijn hart dat al jouw wanhoop en verdriet, alle 'keuzes' die je hebt gemaakt, alle pijn en gemis voor je man zichtbaar zijn. Ik geloof ook dat je na je dood in een totaal andere dimensie leeft en van daaruit met een enorm, onvoorstelbaar ruim hart vol inzicht en liefde naar 'beneden' kunt kijken.
Hoe is het nu met je? Als je zolang 'verstoppertje' hebt gespeeld, lijkt het me enorm zwaar als het verdriet ineens in volle hevigheid naar boven komt. Ik hoop dat je genoeg mensen om je heen hebt die je op kunnen vangen hierin.
Wil je in elk geval veel sterkte toewensen.
Liefs,
Jewelll
woensdag 19 december 2007 om 12:20
Hoi Jewelll
Bedankt voor je lieve woorden. Ja, ik geloof zeker in een leven na de dood, al heb ik me er nooit zo heel erg in verdiept. Ik heb inderdaad al meer gehoord over die andere dimensie waarin wij ons "hogerop" na dit leven gaan begeven, maar ik denk dat iedereen met verkeerde keuzes stiekem "bang" is voor de confrontatie met dierbare overledenen. Ik moet zeggen dat ik dat altijd al heb gehad, ook toen mijn opa en oma overleden. (De eerste keer dat ik bijvoorbeeld een keer ontzettend teut was geworden, het enige waar ik aan kon denken was "sjee, dat heeft ze dus nu allemaal gezien.")
Ik denk ook omdat ik al heel mijn leven probeer te voldoen aan een verwachtingspatroon wat er gewoon niet inzit.
Die vriend waar ik het vannacht over had, die is geweldig. Zijn vriendin ook super. Hij weet wat het is, 15 jaar geleden overleed zijn vrouw, terwijl hij al een relatie had met zijn huidige, en haar toenmalige beste vriendin. Erover praten doen we nooit direct, altijd in bedekte termen, maar we weten wat we bedoelen. Ik ben van plan om vamiddag naar mijn schoonouderst te gaan. Af en aan hebben we contact, eens in de paar jaar. Meestal verbreek ik het contact weer als het allemaal te dicht bij komt. Ik ga proberen om die mensen ook eens een hart onder de riem te steken, voor hen is het allemaal nog veel zwaarder.
Mijn eigen ouders, tsja, ik ben nog zo jong, ze begrijpen het niet goed, maken me alleen maar verwijten van "had dan naar ons geluisterd", maar ja, ik wilde niet luisteren, dacht dat ikhet allemaal wel aankon.
Maar goed, genoeg erover. Ik denk dat ik vanmiddag eens ga grasduinen over de "andere dimensie" en wellicht kom ik van mijn misschien misplaatste schuldgevoel af. Nogmaals bedankt voor je opbeurende woorden, heeft me erg goed gedaan. Liefs Texx
Bedankt voor je lieve woorden. Ja, ik geloof zeker in een leven na de dood, al heb ik me er nooit zo heel erg in verdiept. Ik heb inderdaad al meer gehoord over die andere dimensie waarin wij ons "hogerop" na dit leven gaan begeven, maar ik denk dat iedereen met verkeerde keuzes stiekem "bang" is voor de confrontatie met dierbare overledenen. Ik moet zeggen dat ik dat altijd al heb gehad, ook toen mijn opa en oma overleden. (De eerste keer dat ik bijvoorbeeld een keer ontzettend teut was geworden, het enige waar ik aan kon denken was "sjee, dat heeft ze dus nu allemaal gezien.")
Ik denk ook omdat ik al heel mijn leven probeer te voldoen aan een verwachtingspatroon wat er gewoon niet inzit.
Die vriend waar ik het vannacht over had, die is geweldig. Zijn vriendin ook super. Hij weet wat het is, 15 jaar geleden overleed zijn vrouw, terwijl hij al een relatie had met zijn huidige, en haar toenmalige beste vriendin. Erover praten doen we nooit direct, altijd in bedekte termen, maar we weten wat we bedoelen. Ik ben van plan om vamiddag naar mijn schoonouderst te gaan. Af en aan hebben we contact, eens in de paar jaar. Meestal verbreek ik het contact weer als het allemaal te dicht bij komt. Ik ga proberen om die mensen ook eens een hart onder de riem te steken, voor hen is het allemaal nog veel zwaarder.
Mijn eigen ouders, tsja, ik ben nog zo jong, ze begrijpen het niet goed, maken me alleen maar verwijten van "had dan naar ons geluisterd", maar ja, ik wilde niet luisteren, dacht dat ikhet allemaal wel aankon.
Maar goed, genoeg erover. Ik denk dat ik vanmiddag eens ga grasduinen over de "andere dimensie" en wellicht kom ik van mijn misschien misplaatste schuldgevoel af. Nogmaals bedankt voor je opbeurende woorden, heeft me erg goed gedaan. Liefs Texx
