Gezondheid
alle pijlers
Ik trek het niet meer:(
zaterdag 11 april 2009 om 16:43
Ik heb een aantal weken geleden antidepressiva gekregen ivm depressie, en ik heb volgende week mn 2e gesprek bij een psycholoog.
Ik ben al maanden moe, en nog meer vage klachten, en ik trek het niet meer om te gaan werken en mn scriptie af te maken.
dit is nu al de zoveelste zaterdag dat ik ruim 16 uur slaap, en gewoon niet uit bed kan komen. Als ik er dan uit ben, en ik ga op de bank zitten, kan ik amper mn glas pakken om wat te drinken, en even naar de winkel lopen trek ik ook niet. Ook merk ik dat als ik afgesproken heb met vrienden, ik liever af wil bellen omdat ik het niet trek om erheen te gaan. het lijkt alleen maar erger te worden en ik weet niet wat het is. Ik ga met zoveel tegenzin naar mijn werk (terwijl ik het echt leuk vind (vond) altijd... en als ik even naar de keuken ga of het toilet stort ik helemaal in...
het gebeurt regelmatig dat ik thuis kom, wat ga eten en dan direct naar bed ga omdat ik thuis niets kan doen... er zijn een aantal dingen die ik moet doen, maar het lukt me gewoon niet
Ik ben al maanden moe, en nog meer vage klachten, en ik trek het niet meer om te gaan werken en mn scriptie af te maken.
dit is nu al de zoveelste zaterdag dat ik ruim 16 uur slaap, en gewoon niet uit bed kan komen. Als ik er dan uit ben, en ik ga op de bank zitten, kan ik amper mn glas pakken om wat te drinken, en even naar de winkel lopen trek ik ook niet. Ook merk ik dat als ik afgesproken heb met vrienden, ik liever af wil bellen omdat ik het niet trek om erheen te gaan. het lijkt alleen maar erger te worden en ik weet niet wat het is. Ik ga met zoveel tegenzin naar mijn werk (terwijl ik het echt leuk vind (vond) altijd... en als ik even naar de keuken ga of het toilet stort ik helemaal in...
het gebeurt regelmatig dat ik thuis kom, wat ga eten en dan direct naar bed ga omdat ik thuis niets kan doen... er zijn een aantal dingen die ik moet doen, maar het lukt me gewoon niet
zaterdag 11 april 2009 om 17:25
Lieve MiracleGirl,
Ik herken heel veel in wat je zegt. Een typerende depressie. Je wilt niets, hebt geen energie, geen behoefte aan sociale contacten. Vorig jaar rond deze tijd ben ik ook ingestort. Een heftige, maar gelukkig relatief kortdurende depressie. Wat mij heel erg geholpen heeft is:
* Praten met mensen die me begrepen
* Basale dingen doen. Je hoeft niet met mensen af te spreken, meld je een tijdje ziek op werk, maar blijf wél je basale dingen doen. 's Morgens opstaan, douchen, ontbijtje, boodschappen doen, beetje rusten, eten koken, dat soort dingen
* En....accepteer dat je je klote voelt. Gewoon denken: 'ik voel me nu kut, het is maar even zo, het wordt ongetwijfeld beter'.
Verder...probeer te werken aan de oorzaak van je depressie. Goed dat je aan de anti-depressiva bent begonnen. Ik ben pro-pilletje. Heb het ook gedaan, nu nog, maar ga over een paar maanden langzaam afbouwen. Maar vergeet niet...pillen zijn geen wondermiddelen. Ze kunnen je een steuntje in de rug geven, maar jij bent degene die jezelf uit deze depressie moet halen. Dat kan alleen jij!
Heel veel sterkte, meid!
Groet,
Stien
Ik herken heel veel in wat je zegt. Een typerende depressie. Je wilt niets, hebt geen energie, geen behoefte aan sociale contacten. Vorig jaar rond deze tijd ben ik ook ingestort. Een heftige, maar gelukkig relatief kortdurende depressie. Wat mij heel erg geholpen heeft is:
* Praten met mensen die me begrepen
* Basale dingen doen. Je hoeft niet met mensen af te spreken, meld je een tijdje ziek op werk, maar blijf wél je basale dingen doen. 's Morgens opstaan, douchen, ontbijtje, boodschappen doen, beetje rusten, eten koken, dat soort dingen
* En....accepteer dat je je klote voelt. Gewoon denken: 'ik voel me nu kut, het is maar even zo, het wordt ongetwijfeld beter'.
Verder...probeer te werken aan de oorzaak van je depressie. Goed dat je aan de anti-depressiva bent begonnen. Ik ben pro-pilletje. Heb het ook gedaan, nu nog, maar ga over een paar maanden langzaam afbouwen. Maar vergeet niet...pillen zijn geen wondermiddelen. Ze kunnen je een steuntje in de rug geven, maar jij bent degene die jezelf uit deze depressie moet halen. Dat kan alleen jij!
Heel veel sterkte, meid!
Groet,
Stien
zaterdag 11 april 2009 om 17:25
zaterdag 11 april 2009 om 17:27
FF een knuffel,
Heel herkenbaar, ik heb ook in een soortgelijke situatie gezeten. Werkelijk tot op de bodem van de put.
Het is doorzetten en doorbijten. Al was het toen het meest slechte advies en gingen mijn nekharen overeind staan.
Wellicht heb je meer hulp nodig dan alleen gesprekken met een psycholoog?
Ik weet op vakantie gaan of er tussenuit helpt niet.
Heel herkenbaar, ik heb ook in een soortgelijke situatie gezeten. Werkelijk tot op de bodem van de put.
Het is doorzetten en doorbijten. Al was het toen het meest slechte advies en gingen mijn nekharen overeind staan.
Wellicht heb je meer hulp nodig dan alleen gesprekken met een psycholoog?
Ik weet op vakantie gaan of er tussenuit helpt niet.
zaterdag 11 april 2009 om 17:34
Het duurt altijd even (paar weken) voor die medicijnen aanslaan. In het begin ben je daar ook heel moe/suf van. Ik zeg dat omdat ik vooral lees over lichamelijke klachten en hoewel die tijdelijke bijwerkingen lijken op de lichamelijke kenmerken van een depressie, kan het goed zijn dat je mentaal best al herstellende bent en vooral moet wennen aan die medicijnen. Ik zou in ieder geval zeker niet al concluderen dat ze niet werken werken want dat is echt te vroeg om daar iets over te zeggen. Zou het kunnen dat je faalangstig bent gezien je afstuderen? Je zou dan eens met iemand van school kunnen gaan praten die daar verstand van heeft en je er doorheen kan trekken.
Sterkte.
Sterkte.
zaterdag 11 april 2009 om 18:12
Heel herkenbaar, ben ook door die rottijd gegaan. Ik sluit me aan bij wat Stien schrijft. Accepteer dat je je nu zo voelt en doe alleen de basale dingen. Je komt er echt wel doorheen, het gaat alleen langzamer dan je zelf zou willen. Accepteer dat maar en gewoon doorgaan.
Meid hou je taai, het komt echt wel goed
Meid hou je taai, het komt echt wel goed
zaterdag 11 april 2009 om 18:46
Wellicht ten overvloede, maar even voor de zekerheid...
Heeft je huisarts je bloed ook laten controleren?
Bij de ziekte van Pfeiffer (Eppstein-Barr virus) kun je namelijk ook zulke klachten hebben.
Ook een pittige bloedarmoede kan alle energie uit je lijf slurpen...
Ik heb een paar jaar geleden ziekte van Pfeiffer gehad en vorig jaar een burn-out en herken daarom de enorme vermoeidheid. Dit soort klachten hebben veel raakvlakken met elkaar.
Sterkte ermee!!
Heeft je huisarts je bloed ook laten controleren?
Bij de ziekte van Pfeiffer (Eppstein-Barr virus) kun je namelijk ook zulke klachten hebben.
Ook een pittige bloedarmoede kan alle energie uit je lijf slurpen...
Ik heb een paar jaar geleden ziekte van Pfeiffer gehad en vorig jaar een burn-out en herken daarom de enorme vermoeidheid. Dit soort klachten hebben veel raakvlakken met elkaar.
Sterkte ermee!!
zaterdag 11 april 2009 om 18:48
Je geeft aan dat je al maanden moe bent, maar sinds een paar weken aan de antidepressiva bent. Heb je de afgelopen tijd stressvolle periodes gehad? Of zeer heftige dingen meegemaakt? Werk en/ of privé?
Advies; meld je ziek op je werk. Doe alleen de dingen die je op kunt brengen en forceer niks. Denk nu alleen even aan jezelf, jij en jou.
Gezien je de vermoeidheidsklachten al had voor je aan de AD begon, lijkt het me verstandig je bloed eens te laten onderzoeken.
Sterkte.
Advies; meld je ziek op je werk. Doe alleen de dingen die je op kunt brengen en forceer niks. Denk nu alleen even aan jezelf, jij en jou.
Gezien je de vermoeidheidsklachten al had voor je aan de AD begon, lijkt het me verstandig je bloed eens te laten onderzoeken.
Sterkte.
zaterdag 11 april 2009 om 19:05
ik heb een grondig bloedonderzoek gehad, pfeiffer, schildklier, ijzer, bloedarmoede, en nog meer virussen/infecties die vermoeidheid kunnen veroorzaken, en ik bel de huisarts voor de uitslag en ik krijg te horen dat alles goed was.
wel heftige dingen, maar niet afgelopen tijd... ik heb het oa met mn ex uitgemaakt in september, wat zeer stressvol was, aangezien hij verschrikkelijk moeilijk deed en me op alle mogelijke manieren pijn wilde doen (ben niet voor nix van de 57 kilo in 1,5/2 weken tijd naar 51,5 gegaan....
, zit nu weer op 55)(oja, ben 1,57 lang)
verder op mijn werk neem ik te veel hooi op mn vork.. en ze eisen te veel dingen tegelijk van me wat me enorm tegenstaat en uitput...
ik denk er vaak aan om me ziek te melden, maar ik werk in de kinderopvang en dan is bijv mn collega op vakantie volgende week en ik weet dat er mininaal 1 vaste leidster op de groep moet zijn, dus ik voel me dan schuldig en dan ga ik gewoon, ook meld ik me niet ziek als er vergaderingen zijn:( en ze zijn al niet zo tevreden omdat ik zo moe ben en vaak niet lekker voel enzo... (ik meld me zelden ziek...)
wel heftige dingen, maar niet afgelopen tijd... ik heb het oa met mn ex uitgemaakt in september, wat zeer stressvol was, aangezien hij verschrikkelijk moeilijk deed en me op alle mogelijke manieren pijn wilde doen (ben niet voor nix van de 57 kilo in 1,5/2 weken tijd naar 51,5 gegaan....
, zit nu weer op 55)(oja, ben 1,57 lang)verder op mijn werk neem ik te veel hooi op mn vork.. en ze eisen te veel dingen tegelijk van me wat me enorm tegenstaat en uitput...
ik denk er vaak aan om me ziek te melden, maar ik werk in de kinderopvang en dan is bijv mn collega op vakantie volgende week en ik weet dat er mininaal 1 vaste leidster op de groep moet zijn, dus ik voel me dan schuldig en dan ga ik gewoon, ook meld ik me niet ziek als er vergaderingen zijn:( en ze zijn al niet zo tevreden omdat ik zo moe ben en vaak niet lekker voel enzo... (ik meld me zelden ziek...)
zaterdag 11 april 2009 om 19:07
zaterdag 11 april 2009 om 20:03
Lieve MiracleGirl,
Je hebt een burn out volgens mij. Ik herken heel, heel goed je klachten. Ik herken ook je vraag hoe dat dan moet met je werk e.d.
Het beste advies is: ga niet door tot de koek helemaal op is. Volgens mij zit je daar aardig dicht tegenaan.
Het is heel sneu maar ziek melden is toch echt de beste optie. Ik snap dat je dat helemaal niet ziet zitten.
Misschien helpt het je als je mijn blog hierover leest.
http://opgebrand-hetnieuwelicht.blogspot.com/
als je teruggaat naar het begin, kan je lezen dat ik dit ook allemaal ondervonden heb, waar ik tegenaan gelopen ben en hoe het opgelost is.
Heel veel sterkte gewenst. Dit is echt heel rot, maar je komt er uit, maar je moet wel naar je lijf gaan luisteren.
Het komt goed.
Je hebt een burn out volgens mij. Ik herken heel, heel goed je klachten. Ik herken ook je vraag hoe dat dan moet met je werk e.d.
Het beste advies is: ga niet door tot de koek helemaal op is. Volgens mij zit je daar aardig dicht tegenaan.
Het is heel sneu maar ziek melden is toch echt de beste optie. Ik snap dat je dat helemaal niet ziet zitten.
Misschien helpt het je als je mijn blog hierover leest.
http://opgebrand-hetnieuwelicht.blogspot.com/
als je teruggaat naar het begin, kan je lezen dat ik dit ook allemaal ondervonden heb, waar ik tegenaan gelopen ben en hoe het opgelost is.
Heel veel sterkte gewenst. Dit is echt heel rot, maar je komt er uit, maar je moet wel naar je lijf gaan luisteren.
Het komt goed.
zaterdag 11 april 2009 om 20:13
rocky2008 bedankt voor je berichtje, ik ga je blog denk ik morgen lezen want ik ga zo meteen naar een vriend van me dus heb weinig tijd om het nu te doen.
Als ik naar mijn lichaam luister wat ik 2 weken trug heb gedaan (op de verjaardag van mijn moeder) dan slaap ik de hele dag... toen ook, ik ging slapen om een uur of 11, ik werd om 9 uur wakker, toen ben ik eruit gegaan want mijn opa en oma zouden komen. om kwart over 11 lag ik weer in bed, en om kwart over 1 ben ik er een half uurtje uit geweest om te eten met zn allen.. daarna weer gaan slapen tot uur of 5:(:(
ik vind het zo moeilijk allemaal en wat ik nu wel en niet moet doen... ik weet wel dat ik de klachten al lang had voordat ik het uitmaakte in september. alleen sinds die tijd lijkt het erger te worden en vooral de laatste weken gaat het snel achteruit...
Als ik naar mijn lichaam luister wat ik 2 weken trug heb gedaan (op de verjaardag van mijn moeder) dan slaap ik de hele dag... toen ook, ik ging slapen om een uur of 11, ik werd om 9 uur wakker, toen ben ik eruit gegaan want mijn opa en oma zouden komen. om kwart over 11 lag ik weer in bed, en om kwart over 1 ben ik er een half uurtje uit geweest om te eten met zn allen.. daarna weer gaan slapen tot uur of 5:(:(
ik vind het zo moeilijk allemaal en wat ik nu wel en niet moet doen... ik weet wel dat ik de klachten al lang had voordat ik het uitmaakte in september. alleen sinds die tijd lijkt het erger te worden en vooral de laatste weken gaat het snel achteruit...
zaterdag 11 april 2009 om 20:14
quote:MiracleGirl schreef op 11 april 2009 @ 19:07:
en jullie zeggen ziek melden (hoor ik in mn omgeving ook)
maar hoelang denken jullie dan?? ik weet dat ze op mijn werk elke dag bellen om te vragen hoe het gaat en controleren of je de dag erna weer komt werken...
Hoelang? Totdat jij je weer helemaal beter voelt. Daarna ga je heel voorzichtig proberen je werkdagen weer op te bouwen.
Ter illustratie: ik ben er vorig jaar 4 maanden uit geweest. Dat was nog redelijk snel, ik had gelukkig op tijd in de gaten dat ik op het randje balanceerde van een burn-out en heb mij op tijd ziek gemeld.
Heb je via je werk een bedrijfsarts? Probeer met de bedrijfsarts een gesprek aan te gaan om alles uit te leggen. Of laat je eigen huisarts dit doen. Laat dan ook meteen iets zeggen van dat gebel en gecontroleer iedere dag. Belachelijk, je moet beter worden en dat kun je niet als je iedere dag lastig wordt gevallen door je werk. 1 keer per week een telefoontje is zat. Op je werk hoef je in principe geen mededelingen te doen omtrent de aard van je ziekte.
En je schuldig voelen naar je collega's is op zich begrijpelijk, maar nu niet jouw probleem. Het belangrijkste is nu dat jij je op je herstel gaat focussen en op niets, maar dan ook niets anders.
Jij komt nu eerst! Heel veel beterschap en sterkte
en jullie zeggen ziek melden (hoor ik in mn omgeving ook)
maar hoelang denken jullie dan?? ik weet dat ze op mijn werk elke dag bellen om te vragen hoe het gaat en controleren of je de dag erna weer komt werken...
Hoelang? Totdat jij je weer helemaal beter voelt. Daarna ga je heel voorzichtig proberen je werkdagen weer op te bouwen.
Ter illustratie: ik ben er vorig jaar 4 maanden uit geweest. Dat was nog redelijk snel, ik had gelukkig op tijd in de gaten dat ik op het randje balanceerde van een burn-out en heb mij op tijd ziek gemeld.
Heb je via je werk een bedrijfsarts? Probeer met de bedrijfsarts een gesprek aan te gaan om alles uit te leggen. Of laat je eigen huisarts dit doen. Laat dan ook meteen iets zeggen van dat gebel en gecontroleer iedere dag. Belachelijk, je moet beter worden en dat kun je niet als je iedere dag lastig wordt gevallen door je werk. 1 keer per week een telefoontje is zat. Op je werk hoef je in principe geen mededelingen te doen omtrent de aard van je ziekte.
En je schuldig voelen naar je collega's is op zich begrijpelijk, maar nu niet jouw probleem. Het belangrijkste is nu dat jij je op je herstel gaat focussen en op niets, maar dan ook niets anders.
Jij komt nu eerst! Heel veel beterschap en sterkte
zaterdag 11 april 2009 om 20:49
hier nog snel een berichtje, want ik word over 15 minuten opgehaald...
quinty, ze doen dat altijd op mijn werk, ik had me een keer eerder een week ziekgemeld en er werd gevraagt wat ik had, dus ik zei: griep... ze blijven het anders vragen of ze geloven niet dat je ziek bent... zeker als je lang ziek bent.
maar toen werd ik de dag erna wakker gebeld om half 10 of ik smiddags zou komen of de dag erna....
ze hebben me wel vertelt dat ik naar een bedrijfsarts kan gaan maar hoe gaat dat precies in zn werk????
elninjoo op b12 ben ik ook getest
quinty, ze doen dat altijd op mijn werk, ik had me een keer eerder een week ziekgemeld en er werd gevraagt wat ik had, dus ik zei: griep... ze blijven het anders vragen of ze geloven niet dat je ziek bent... zeker als je lang ziek bent.
maar toen werd ik de dag erna wakker gebeld om half 10 of ik smiddags zou komen of de dag erna....
ze hebben me wel vertelt dat ik naar een bedrijfsarts kan gaan maar hoe gaat dat precies in zn werk????
elninjoo op b12 ben ik ook getest
zaterdag 11 april 2009 om 21:02
Inderdaad huisarts en bedrijfsarts inschakelen als ze moeilijk doen op je werk.
Ik zit op dit moment ook thuis en heb ook het gevoel dat ik mijn werk (middelbaar onderwijs) in de steek laat, maar zelfs de bedrijfsarts was van mening dat ik voorlopig nog niet eens aan werken mág denken.
Jij bent op dit moment het belangrijkste en niet je werk!
Sterkte
Ik zit op dit moment ook thuis en heb ook het gevoel dat ik mijn werk (middelbaar onderwijs) in de steek laat, maar zelfs de bedrijfsarts was van mening dat ik voorlopig nog niet eens aan werken mág denken.
Jij bent op dit moment het belangrijkste en niet je werk!
Sterkte
Frankly my dear, I don"t give a damn
zondag 12 april 2009 om 13:37
MiracleGirl, je kan wél zeggen dat je de reden van je ziekte privé houdt. Je werkgever mag het vragen en heeft daar goede redenen voor. Bij de bedrijfsarts kun je alles neerleggen, maar dan moet je wel expliciet melden dat je niet wil dat er informatie naar je werkgever gaat.
Let echter wel op, het totaal niet vertellen aan je werkgever wat er aan de hand is, is niet bevorderlijk voor de werksfeer. Mocht je denken 'ja maar, zij zijn ook niet bepaald fijnzinnig bezig' dan snap ik dat zeker, maar daarmee win je nooit de strijd. Ik denk, dat je in deze fase van je gezondheid niet zit te wachten op een arbeidsconflict hieromtrent.
Sterkte met alles! Maak je wereld kleiner, dat is moeilijk, maar gaat je zeker helpen. Je bent maar weinig mensen iets verplicht. Jij wil nog een heel leven met jezelf door en dus moet je gezond zijn. De mensen die écht van je houden, begrijpen je toch wel. De rest kun je missen als kiespijn (mochten vrienden of je werk je laten vallen). Daar kun je weer aan werken als je hersteld bent.
Let echter wel op, het totaal niet vertellen aan je werkgever wat er aan de hand is, is niet bevorderlijk voor de werksfeer. Mocht je denken 'ja maar, zij zijn ook niet bepaald fijnzinnig bezig' dan snap ik dat zeker, maar daarmee win je nooit de strijd. Ik denk, dat je in deze fase van je gezondheid niet zit te wachten op een arbeidsconflict hieromtrent.
Sterkte met alles! Maak je wereld kleiner, dat is moeilijk, maar gaat je zeker helpen. Je bent maar weinig mensen iets verplicht. Jij wil nog een heel leven met jezelf door en dus moet je gezond zijn. De mensen die écht van je houden, begrijpen je toch wel. De rest kun je missen als kiespijn (mochten vrienden of je werk je laten vallen). Daar kun je weer aan werken als je hersteld bent.
zondag 12 april 2009 om 16:39
Er is in het bedrijfsleven helaas weinig sympathie voor mensen met depressieklachten.
Jammer dat er zo´n taboe op rust. Er zijn zoveel mensen die er vroeg of laat tegenaan lopen dat het eigenlijk veel beter bespreekbaar zou moeten zijn.
Niet helemaal ontopic, maar toen ik zelf opgenomen was op psychiatrische afdeling kwam ik verrassend veel (vage) bekenden tegen. Of mensen waar je via via iets mee hebt. Het kan iedereen overkomen dat je ergens in je leven in een dalletje raakt.
Nu to the point: misschien eerst een diagnose van de huisarts proberen te krijgen. Kans is aanwezig dat hij een burnout of depressie vast stelt.
Maar ik zou inderdaad ook aansturen op een bloedonderzoek.
Soms is het ´makkelijker´ om te zeggen dat je burnout-achtige verschijnselen hebt, dan het een depressie te noemen. Voor de buitenwereld dus. Heeft een iets andere klank.
Veel sterkte meid, je hoeft je nergens voor te schamen. Meld je ziek, rust goed uit en laat ons nog eens weten hoe het gaat.
Jammer dat er zo´n taboe op rust. Er zijn zoveel mensen die er vroeg of laat tegenaan lopen dat het eigenlijk veel beter bespreekbaar zou moeten zijn.
Niet helemaal ontopic, maar toen ik zelf opgenomen was op psychiatrische afdeling kwam ik verrassend veel (vage) bekenden tegen. Of mensen waar je via via iets mee hebt. Het kan iedereen overkomen dat je ergens in je leven in een dalletje raakt.
Nu to the point: misschien eerst een diagnose van de huisarts proberen te krijgen. Kans is aanwezig dat hij een burnout of depressie vast stelt.
Maar ik zou inderdaad ook aansturen op een bloedonderzoek.
Soms is het ´makkelijker´ om te zeggen dat je burnout-achtige verschijnselen hebt, dan het een depressie te noemen. Voor de buitenwereld dus. Heeft een iets andere klank.
Veel sterkte meid, je hoeft je nergens voor te schamen. Meld je ziek, rust goed uit en laat ons nog eens weten hoe het gaat.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zondag 12 april 2009 om 16:44
quote:Moonlight82 schreef op 12 april 2009 @ 16:39:
Nu to the point: misschien eerst een diagnose van de huisarts proberen te krijgen. Kans is aanwezig dat hij een burnout of depressie vast stelt.
Maar ik zou inderdaad ook aansturen op een bloedonderzoek.
:ik heb paar weken geleden bloedonderzoek gehad
Nu to the point: misschien eerst een diagnose van de huisarts proberen te krijgen. Kans is aanwezig dat hij een burnout of depressie vast stelt.
Maar ik zou inderdaad ook aansturen op een bloedonderzoek.
:ik heb paar weken geleden bloedonderzoek gehad
zondag 12 april 2009 om 18:33
Probeer een beetje aardig voor jezelf te zijn.Hoe moeilijk dat ook is. Depressie is niet niks. Weet het uit ervaring. Probeer het 'moeten' even uit te schakelen. Het enige wat je nu moet doen is even heel goed om jezelf denken.
Ik kon ook dagen slapen of juist helemaal niet. Was echt een rottijd. Ik heb het lang voor iedereen verborgen gehouden omdat sommige mensen er nogal lacherig over doen.
"Ach, iedereen voelt zich wel eens rot" of "stel je toch niet aan, gewoon hop, even doorpakken".
Welke antidepressiva slik je??
Gesprekken met een psycholoog kunnen ook heel zwaar zijn. Ik was er in het begin zo kapot van dat ik op zo'n dag dat ik een afspraak had de hele dag sliep, en verder niets kon doen.
Mijn advies: probeer het niet te forceren, dat maakt het soms alleen maar erger. Ik ben niet iemand die snel zegt het gaat niet meer en stopt met werken en studeren, maar op een gegeven moment kon ik niet meer. Ik ben dan ook 3 maand helemaal gestopt met mijn studie. Gelukkig had school er wel begrip voor. Op mijn werk heb ik het nooit aan kunnen geven. Ik ben in die tijd wel door blijven werken (weliswaar minimaal) maar ideaal was het niet.
Kun je aan iemand van je vrienden ook aangeven dat het zo gaat? Misschien dat je een beetje hulp kan krijgen met de dingen die zo moeizaam gaan.
Ik hoop dat je er snel vanaf bent en dat het nooit meer terugkomt. Een depressie is echt alles behalve leuk
Ik kon ook dagen slapen of juist helemaal niet. Was echt een rottijd. Ik heb het lang voor iedereen verborgen gehouden omdat sommige mensen er nogal lacherig over doen.
"Ach, iedereen voelt zich wel eens rot" of "stel je toch niet aan, gewoon hop, even doorpakken".
Welke antidepressiva slik je??
Gesprekken met een psycholoog kunnen ook heel zwaar zijn. Ik was er in het begin zo kapot van dat ik op zo'n dag dat ik een afspraak had de hele dag sliep, en verder niets kon doen.
Mijn advies: probeer het niet te forceren, dat maakt het soms alleen maar erger. Ik ben niet iemand die snel zegt het gaat niet meer en stopt met werken en studeren, maar op een gegeven moment kon ik niet meer. Ik ben dan ook 3 maand helemaal gestopt met mijn studie. Gelukkig had school er wel begrip voor. Op mijn werk heb ik het nooit aan kunnen geven. Ik ben in die tijd wel door blijven werken (weliswaar minimaal) maar ideaal was het niet.
Kun je aan iemand van je vrienden ook aangeven dat het zo gaat? Misschien dat je een beetje hulp kan krijgen met de dingen die zo moeizaam gaan.
Ik hoop dat je er snel vanaf bent en dat het nooit meer terugkomt. Een depressie is echt alles behalve leuk
