Gezondheid
alle pijlers
Ik weet het soms niet meer
maandag 3 september 2007 om 15:18
Soms zijn er van die dagen, dat je niets aan je hoofd wil hebben. Niet je eigen beroerde gezondheid, niet de slechte gezondheid van je kinderen.
Wat zou ik er veel voor geven als mijn kinderen ooit nog eens gezond zouden worden. Vandaag huisarts, morgen artsenlab en ziekenhuis met Jongste, volgende week ziekenhuis met Oudste. En ik, ik ben soms zo bang dat ik het niet goed doe. Waarom kan ik niet zorgen dat het over is, geef ik wel de juiste steun, neem ik de goede beslissingen?
Ik wil zo zielsgraag dat ze gelukkig zijn!
Wat zou ik er veel voor geven als mijn kinderen ooit nog eens gezond zouden worden. Vandaag huisarts, morgen artsenlab en ziekenhuis met Jongste, volgende week ziekenhuis met Oudste. En ik, ik ben soms zo bang dat ik het niet goed doe. Waarom kan ik niet zorgen dat het over is, geef ik wel de juiste steun, neem ik de goede beslissingen?
Ik wil zo zielsgraag dat ze gelukkig zijn!
maandag 3 september 2007 om 16:19
Zijn ze ongelukkig dan omdat ze een slechte gezondheid hebben? Ze zullen buiten het ziek zijn om toch veel gelukkige momenten samen met jou en met elkaar hebben? Probeer die mooie momenten er tussenuit te plukken. Kleine dingetjes zorgen soms al voor een beetje geluk. Probeer niet om de schuld bij jezelf te leggen. Je zegt zelf dat je er alles voor zou geven om ze gezond te krijgen, hoe kun jij dan iets niet goed doen? Je doet vast alles al wat binnen jouw kunnen ligt. Heel veel sterkte met alles!
Liefs Pruttel
Liefs Pruttel
maandag 3 september 2007 om 16:35
Hoi Livre,
Ik heb je al een tijd niet meer gezien/gesproken. Meid, wat naar dat je zoveel zorgen hebt om je kinderen. Ik kan me niet anders herinneren dan dat je met zoveel liefde over ze schrijft, dat ik me haast niet voor kan stellen dat je de verkeerde beslissingen neemt. Overigens ken ik geen mensen die altijd, onder alle omstandigheden, in één keer de juiste beslissing nemen. Jij wel?
Dus misschien moet je iets minder streng zijn voor jezelf?
Heel veel sterkte en liefs, Nora (voorheen met 69 erachter)
Ik heb je al een tijd niet meer gezien/gesproken. Meid, wat naar dat je zoveel zorgen hebt om je kinderen. Ik kan me niet anders herinneren dan dat je met zoveel liefde over ze schrijft, dat ik me haast niet voor kan stellen dat je de verkeerde beslissingen neemt. Overigens ken ik geen mensen die altijd, onder alle omstandigheden, in één keer de juiste beslissing nemen. Jij wel?
Dus misschien moet je iets minder streng zijn voor jezelf?
Heel veel sterkte en liefs, Nora (voorheen met 69 erachter)
maandag 3 september 2007 om 17:18
Dank voor jullie reacties.
Marlena, mijn kinderen hebben allebei epilepsie. Oudste heeft daarnaast ook een hersenbeschadiging met bijbehorende slechte motoriek, en een schildklierziekte. Jongste heeft een aangeboren afwijking in zijn buik die regelmatig voor problemen zorgt en hooikoorts en is allergisch.
Met Jongste gaat het op het moment niet zo goed, en toen ik vanmiddag buiten stapte bij de huisartsenpraktijk, vloog het me aan. En dat heb ik hier neergekwakt. Het luchtte meteen op.
Marlena, mijn kinderen hebben allebei epilepsie. Oudste heeft daarnaast ook een hersenbeschadiging met bijbehorende slechte motoriek, en een schildklierziekte. Jongste heeft een aangeboren afwijking in zijn buik die regelmatig voor problemen zorgt en hooikoorts en is allergisch.
Met Jongste gaat het op het moment niet zo goed, en toen ik vanmiddag buiten stapte bij de huisartsenpraktijk, vloog het me aan. En dat heb ik hier neergekwakt. Het luchtte meteen op.
maandag 3 september 2007 om 22:48
Lieve Lievre,
Tuurlijk ben jij een hele goede moeder!!! en doe jij het heel goed, anders zou jij je niet zo'n zorgen maken om je kinderen. Tis verschrikkelijk als er iets met je kinderen is, het liefst zou je het zelf overnemen, maar dat kan nu eenmaal niet. De liefde die jij hebt voor jou kinderen voelen jou kinderen maar al te goed aan, en dat is heel erg belangrijk in een kinderleven, dat voelt voor hen als een veilige thuishaven, precies wat jou kinderen nodig hebben.
Lievre ik snap dat je het heel moeilijk hebt, maar 1 ding! zet het aub uit je hoofd dat JIJ GEEN GOEDE MOEDER ZOU ZIJN!! Daar is niemand bij gebaat.
Heel veel sterkte Lievre en een dikke knuffel aan je kinderen
Tuurlijk ben jij een hele goede moeder!!! en doe jij het heel goed, anders zou jij je niet zo'n zorgen maken om je kinderen. Tis verschrikkelijk als er iets met je kinderen is, het liefst zou je het zelf overnemen, maar dat kan nu eenmaal niet. De liefde die jij hebt voor jou kinderen voelen jou kinderen maar al te goed aan, en dat is heel erg belangrijk in een kinderleven, dat voelt voor hen als een veilige thuishaven, precies wat jou kinderen nodig hebben.
Lievre ik snap dat je het heel moeilijk hebt, maar 1 ding! zet het aub uit je hoofd dat JIJ GEEN GOEDE MOEDER ZOU ZIJN!! Daar is niemand bij gebaat.
Heel veel sterkte Lievre en een dikke knuffel aan je kinderen
maandag 3 september 2007 om 22:53
Lieve Livre,
Ik kan me voorstellen dat je je veel zorgen maakt om je kinderen en dat je als moeder het beste wilt doen. Maar hoe ik je ken via het forum doe je toch ook wat in je macht ligt? Dat het soms naar je keel grijpt is heel begrijpelijk. En dat twijfel om de hoek komt kijken ala maar je bent geen slechte moeder. Met alle beperkingen zoek je een weg om je kinderen een zo'n gelukkig mogelijk leven te laten leiden. En uiteraard zijn de ziekenhuis bezoeken voor de kinderen vervelend maar kijk of je het op een begrijpelijke manier aan ze kan uitleggen. Probeer er ook met andere vriendinnen over te praten die je goed kennen. Misschien kunnen die je nog iets meer steunen in de beslissingen die je neemt. Maar hou voor ogen dat de beslissingen die je neemt, je met de beste bedoelingen hebt genomen. Probeer op jezelf te vertrouwen. Hele dikke knuf
Ik kan me voorstellen dat je je veel zorgen maakt om je kinderen en dat je als moeder het beste wilt doen. Maar hoe ik je ken via het forum doe je toch ook wat in je macht ligt? Dat het soms naar je keel grijpt is heel begrijpelijk. En dat twijfel om de hoek komt kijken ala maar je bent geen slechte moeder. Met alle beperkingen zoek je een weg om je kinderen een zo'n gelukkig mogelijk leven te laten leiden. En uiteraard zijn de ziekenhuis bezoeken voor de kinderen vervelend maar kijk of je het op een begrijpelijke manier aan ze kan uitleggen. Probeer er ook met andere vriendinnen over te praten die je goed kennen. Misschien kunnen die je nog iets meer steunen in de beslissingen die je neemt. Maar hou voor ogen dat de beslissingen die je neemt, je met de beste bedoelingen hebt genomen. Probeer op jezelf te vertrouwen. Hele dikke knuf
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
dinsdag 4 september 2007 om 23:33
Lieve Livre, natuurlijk doe je het wel goed. Je doet alles, ondanks je eigen gezondheid, wat je kunt om voor je kinderen te zorgen. Als je het niet goed zou doen had dat toch allang opgevallen met al die (rot) onderzoeken die er gedaan zijn en worden. Dan zou je die onderzoeken juist ontwijken.
Jij hebt nergens schuld aan, je hebt niet bewust zieke kinderen "gemaakt". Alleen is het wel verdomd oneerlijk dat dit er bij jou ook nog bovenop komt. Het is allemaal niet niks en je gaat met niet aflatende kracht door om alles wat je kunt voor hen te bewerkstelligen. Wat meer kun je als moeder nog doen?
Ik begrijp dat je er, bij tijd en wijle, compleet moedeloos van wordt. Dat zou iedereen worden. Ik word soms al gek als zoon zijn ritalin weer eens niet (op tijd) heeft genomen, andere zoon zijn zenuwkuchjes weer niet te stuiten zijn en dochter klaagt over haar rug die af en toe vast staat. ( in een fijne boog die mams dan recht moet buigen..krak) En ik ben behoorlijk gezond, mijn kinderen zijn eigenlijk verder ook gezond. Wat heb ik te klagen?
Ik hoop dat mijn posting de uitwerking heeft die ik bedoel, namelijk een hart onder de riem. (ben een beetje moe)
Denk eraan, je hebt geen schuld, je houdt onnoemlijk veel van je kinderen en dát is ontzettend belangrijk.
Jij hebt nergens schuld aan, je hebt niet bewust zieke kinderen "gemaakt". Alleen is het wel verdomd oneerlijk dat dit er bij jou ook nog bovenop komt. Het is allemaal niet niks en je gaat met niet aflatende kracht door om alles wat je kunt voor hen te bewerkstelligen. Wat meer kun je als moeder nog doen?
Ik begrijp dat je er, bij tijd en wijle, compleet moedeloos van wordt. Dat zou iedereen worden. Ik word soms al gek als zoon zijn ritalin weer eens niet (op tijd) heeft genomen, andere zoon zijn zenuwkuchjes weer niet te stuiten zijn en dochter klaagt over haar rug die af en toe vast staat. ( in een fijne boog die mams dan recht moet buigen..krak) En ik ben behoorlijk gezond, mijn kinderen zijn eigenlijk verder ook gezond. Wat heb ik te klagen?
Ik hoop dat mijn posting de uitwerking heeft die ik bedoel, namelijk een hart onder de riem. (ben een beetje moe)
Denk eraan, je hebt geen schuld, je houdt onnoemlijk veel van je kinderen en dát is ontzettend belangrijk.
woensdag 5 september 2007 om 21:42
donderdag 6 september 2007 om 22:40
Vandaag was ik even heel dichtbij het gevoel gefaald te hebben als ouder. Ik kreeg de uitslag van mijn psychologisch onderzoek en de ADHD hebben de kinderen niet bepaald van een vreemde, evenals de periodes van somberheid en angsten. K*T, maar waar.
Bij mijn vriendin vloeide heel even een traantje. Mijn kinderen zijn pracht kinderen, sociaal, leuk en ondanks hun makke gewoon geweldig. En dat heb ik, met heel mijn verleden, mijn eeuwige ongelukjes (loop wéér met mijn nekbrace) en wat ik vandaag als diagnose heb gekregen toch maar mooi voor elkaar gekregen.
Ja, zonder die erfelijke belasting hadden zij het makkelijker gehad. Maar daar kan ik niets aan doen. Ik kan alleen blijven doen wat ik al heel hun leven(tjes) doe en dat is opvoeden en ontzettend veel liefde en vertrouwen geven.
Mijn ene zoon loopt bij een psychologischcentrum, de ander gaat komende maand daar getest worden, zelf zit ik weer in die molen en mij werd aangeraden in ieder geval dochter ook te laten testen. Nu maar hopen dat de ritalin in groot verpakking en met gezinskorting komt.
Liev, je hebt het zwaarder dan ik. En jij pompt alles wat je hebt in je kinderen. Mijn verhaal staat tot niets in vegelijking met het jouwe. Daarom schreef ik ook dat ik er even dichtbij kwam. Jouw verhaal heeft mij juist de schop onder mijn gat gegeven om niet in een dip te schieten. Ik hoop dat jij je ook snel zekerder voelt. Het blijft altijd ellendig als een kind iets mankeert. Maar jezelf de schuld geven is niet nodig. Zeker niet als je, zoals jij doet, alles in het werk stelt om ze zo gewoon, gezond en gelukkig mogelijk te laten zijn.
Bij mijn vriendin vloeide heel even een traantje. Mijn kinderen zijn pracht kinderen, sociaal, leuk en ondanks hun makke gewoon geweldig. En dat heb ik, met heel mijn verleden, mijn eeuwige ongelukjes (loop wéér met mijn nekbrace) en wat ik vandaag als diagnose heb gekregen toch maar mooi voor elkaar gekregen.
Ja, zonder die erfelijke belasting hadden zij het makkelijker gehad. Maar daar kan ik niets aan doen. Ik kan alleen blijven doen wat ik al heel hun leven(tjes) doe en dat is opvoeden en ontzettend veel liefde en vertrouwen geven.
Mijn ene zoon loopt bij een psychologischcentrum, de ander gaat komende maand daar getest worden, zelf zit ik weer in die molen en mij werd aangeraden in ieder geval dochter ook te laten testen. Nu maar hopen dat de ritalin in groot verpakking en met gezinskorting komt.
Liev, je hebt het zwaarder dan ik. En jij pompt alles wat je hebt in je kinderen. Mijn verhaal staat tot niets in vegelijking met het jouwe. Daarom schreef ik ook dat ik er even dichtbij kwam. Jouw verhaal heeft mij juist de schop onder mijn gat gegeven om niet in een dip te schieten. Ik hoop dat jij je ook snel zekerder voelt. Het blijft altijd ellendig als een kind iets mankeert. Maar jezelf de schuld geven is niet nodig. Zeker niet als je, zoals jij doet, alles in het werk stelt om ze zo gewoon, gezond en gelukkig mogelijk te laten zijn.
vrijdag 7 september 2007 om 10:23
quote:lolotte schreef op 06 september 2007 @ 22:40:
Liev, je hebt het zwaarder dan ik. En jij pompt alles wat je hebt in je kinderen. Mijn verhaal staat tot niets in vegelijking met het jouwe.
Ik moet toch zeggen dat ik het als buitenstaander anders zie. Lolotte, jij krijgt ook veel op je nek qua gezondheid met je kinderen. Het is geen weegschaal van wat weegt zwaarder. Af en toe kom ik postings van jou tegen dat ik denk dat je het ook zwaar hebt en ik weet dat het allemaal niet zo makkelijk is. Zo ook voor Livre. Jullie moeten dealen met gezondheids problemen van jullie kinderen. Ik kan mij geen groter verdriet bedenken dan dat je kinderen, die je al het geluk, liefde en gezondheid van de wereld gunt, toch door het leven moeten gaan met een beperking. Wat jullie kunnen doen is wat jullie al doen, van je kind houden en er zo goed mogelijk voor zorgen. Jullie kinderen kunnen geen betere moeder wensen. Als het gevoel naar boven komt van dat je gefaald hebt, denk dan aan de kinderen die niet zo'n geweldige moeder hebben. Ik ben trots hoe jullie met jullie kinderen omgaan. En in elke weg zitten hobbels maar jullie nemen die weg toch maar........
Ik heb zelf geen kinderen maar mijn broertje is voor hij overleed 16 jaar ziek geweest dus heb het alleen meegemaakt hoe het voor mijn ouders was. Vandaar dat ik echt weet dat het niet makkelijk is. Daarom voor jullie beiden een dikke
Liev, je hebt het zwaarder dan ik. En jij pompt alles wat je hebt in je kinderen. Mijn verhaal staat tot niets in vegelijking met het jouwe.
Ik moet toch zeggen dat ik het als buitenstaander anders zie. Lolotte, jij krijgt ook veel op je nek qua gezondheid met je kinderen. Het is geen weegschaal van wat weegt zwaarder. Af en toe kom ik postings van jou tegen dat ik denk dat je het ook zwaar hebt en ik weet dat het allemaal niet zo makkelijk is. Zo ook voor Livre. Jullie moeten dealen met gezondheids problemen van jullie kinderen. Ik kan mij geen groter verdriet bedenken dan dat je kinderen, die je al het geluk, liefde en gezondheid van de wereld gunt, toch door het leven moeten gaan met een beperking. Wat jullie kunnen doen is wat jullie al doen, van je kind houden en er zo goed mogelijk voor zorgen. Jullie kinderen kunnen geen betere moeder wensen. Als het gevoel naar boven komt van dat je gefaald hebt, denk dan aan de kinderen die niet zo'n geweldige moeder hebben. Ik ben trots hoe jullie met jullie kinderen omgaan. En in elke weg zitten hobbels maar jullie nemen die weg toch maar........
Ik heb zelf geen kinderen maar mijn broertje is voor hij overleed 16 jaar ziek geweest dus heb het alleen meegemaakt hoe het voor mijn ouders was. Vandaar dat ik echt weet dat het niet makkelijk is. Daarom voor jullie beiden een dikke
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
vrijdag 7 september 2007 om 17:34
