Gezondheid
alle pijlers
Kanker: Hoe verwerk je dat iemand nog 1 week heeft...
woensdag 20 mei 2009 om 00:15
Hallo,
op dit moment zijn er zoveel vragen, ik zou niet weten waar ik zou moeten beginnen.
Iemand in mijn omgeving heeft kanker, heel heftig. Deze persoon heeft nog maar heel kort. Eergister bij op bezoek geweest'/ afscheid genomen. Ik dacht altijd dat ik dit nooit zou aankunnen, maar vreemd genoeg leek het alsof er een soort 'oergevoel' komt: opeens kan je het.
Dit heeft me absurd bewust van het leven gemaakt. Ik voel me klein en kwestbaar. 'We' denken, als mensheid, dat 'we' heel wat zijn, maar als het erop aan komt kan niemand op tegen kanker. Terwijl we zulke intelligente ontwikkelde wezens zijn.
Het klinkt raar wat ik nu zeg, maar eigenlijk kan ik niet accepteren dat ik deze persoon niet kan helpen. Op dit moment is iedereen in berusting, geen weg meer terug. Wat zeg je dan tegen zo'n persoon... Beterschap? Tot ziens?
Ik voel me lichamelijk ziek als ik er aan denk, zoveel verdriet doet het me.
Soms vraag ik me af of het wel gezond is dat ik er zoveel mee bezig ben? Ik slaap bijna niet en ben alleen maar aan het denken en denken en overdenken. Het beheerst alles.. ik kan er niet over uit dat ik niets kan doen. Dat iedereen persoon zomaar kan horen dat diegeen kanker heeft en dat er dan soms geen weg meer terug is.
Wat is gezond? Ik denk bijv. de laatste paar dagen vaak: 'Wat ik nu zie, zullen haar ogen nooit meer zien'... of 'ze zal nooit meer kerst meemaken'.
Mijn vraag:
Als ik het met collega's deel hoor ik eigenlijk altijd: 'oh nee over dat soort dingen denk ik niet na'. Ik voel me dan heel alleen, ben ik de enige persoon die zoveel nadenkt hierover of heb ik teveel empathie? Ik kan het niet van me afzetten....
Bedankt....
op dit moment zijn er zoveel vragen, ik zou niet weten waar ik zou moeten beginnen.
Iemand in mijn omgeving heeft kanker, heel heftig. Deze persoon heeft nog maar heel kort. Eergister bij op bezoek geweest'/ afscheid genomen. Ik dacht altijd dat ik dit nooit zou aankunnen, maar vreemd genoeg leek het alsof er een soort 'oergevoel' komt: opeens kan je het.
Dit heeft me absurd bewust van het leven gemaakt. Ik voel me klein en kwestbaar. 'We' denken, als mensheid, dat 'we' heel wat zijn, maar als het erop aan komt kan niemand op tegen kanker. Terwijl we zulke intelligente ontwikkelde wezens zijn.
Het klinkt raar wat ik nu zeg, maar eigenlijk kan ik niet accepteren dat ik deze persoon niet kan helpen. Op dit moment is iedereen in berusting, geen weg meer terug. Wat zeg je dan tegen zo'n persoon... Beterschap? Tot ziens?
Ik voel me lichamelijk ziek als ik er aan denk, zoveel verdriet doet het me.
Soms vraag ik me af of het wel gezond is dat ik er zoveel mee bezig ben? Ik slaap bijna niet en ben alleen maar aan het denken en denken en overdenken. Het beheerst alles.. ik kan er niet over uit dat ik niets kan doen. Dat iedereen persoon zomaar kan horen dat diegeen kanker heeft en dat er dan soms geen weg meer terug is.
Wat is gezond? Ik denk bijv. de laatste paar dagen vaak: 'Wat ik nu zie, zullen haar ogen nooit meer zien'... of 'ze zal nooit meer kerst meemaken'.
Mijn vraag:
Als ik het met collega's deel hoor ik eigenlijk altijd: 'oh nee over dat soort dingen denk ik niet na'. Ik voel me dan heel alleen, ben ik de enige persoon die zoveel nadenkt hierover of heb ik teveel empathie? Ik kan het niet van me afzetten....
Bedankt....
woensdag 20 mei 2009 om 00:21
Och Kim, wat een rot tijd voor je.
Ik ben ook zo iemand die -nu nog, afkloppen- kan zeggen 'daar denk ik niet over na' Maar ik ben godszijdank ook nooit in de positie geweest waar een bekende/geliefde te jong is overleden/ernstig ziek is. En zelfs de opa's en de oma's zijn allemaal rustig op oudere leeftijd ingeslapen.
Je hebt niet teveel empathie, je geeft om mensen en dat is goed. Het lijkt me dat die empathie naar boven komt op het moment dat het je persoonlijk raakt, omdat je een band hebt met de persoon om wie het gaat.
Veel sterkte komende tijd
Ik ben ook zo iemand die -nu nog, afkloppen- kan zeggen 'daar denk ik niet over na' Maar ik ben godszijdank ook nooit in de positie geweest waar een bekende/geliefde te jong is overleden/ernstig ziek is. En zelfs de opa's en de oma's zijn allemaal rustig op oudere leeftijd ingeslapen.
Je hebt niet teveel empathie, je geeft om mensen en dat is goed. Het lijkt me dat die empathie naar boven komt op het moment dat het je persoonlijk raakt, omdat je een band hebt met de persoon om wie het gaat.
Veel sterkte komende tijd
woensdag 20 mei 2009 om 00:23
Neem het je collega's niet kwalijk dat ze dat zeggen.
Waarschijnlijk hebben ze nooit zoiets bij de hand gehad, en dit is echt n geval van ondervinding. Hoewel je niemand de ondervinding toewenst.
Ik ben er in de loop der jaren ook achter gekomen dat ik dingen wel of niet had moeten zeggen/doen.
Ik kan me voorstellen dat je die dingen denkt (over kerst enzo) en ik kan makkelijk zeggen, over een tijdje ga je meer relativeren en krijgt t allemaal zn plekje. Maar daar schiet je nu niks mee op.
Sterkte dus deze dagen,hoop dat je begripvolle mensen tegenkomt, of misschien is een lotgenoten groep iets voor jou.Geen idee of die er is in jouw buurt
Waarschijnlijk hebben ze nooit zoiets bij de hand gehad, en dit is echt n geval van ondervinding. Hoewel je niemand de ondervinding toewenst.
Ik ben er in de loop der jaren ook achter gekomen dat ik dingen wel of niet had moeten zeggen/doen.
Ik kan me voorstellen dat je die dingen denkt (over kerst enzo) en ik kan makkelijk zeggen, over een tijdje ga je meer relativeren en krijgt t allemaal zn plekje. Maar daar schiet je nu niks mee op.
Sterkte dus deze dagen,hoop dat je begripvolle mensen tegenkomt, of misschien is een lotgenoten groep iets voor jou.Geen idee of die er is in jouw buurt
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
woensdag 20 mei 2009 om 00:25
Blijkbaar heb je het nog nooit meegemaakt en houden deze vragen je bezig...en ben je je nu bewust van het feit hoe nietig het leven kan zijn...Een ander kan niet beantwoorden wat je zou moeten voelen, zeggen of doen. Dat is juist de persoonlijke ervaring die het je zal leren.
Tav degene die ziek is..vooral zo normaal mogelijk blijven doen. Niet ineens vet emo gaan lopen doen als jullie band nooit zo is geweest. En betrek het niet teveel op jezelf...tuurlijk is het heel heftig als iemand in je omgeving ernstig ziek is...Maar het gaat met name om diegene die binnenkort zal overlijden en diens naasten.
Ik weet uit eigen ervaring dat een kaartje altijd gewaardeerd wordt.
Tav degene die ziek is..vooral zo normaal mogelijk blijven doen. Niet ineens vet emo gaan lopen doen als jullie band nooit zo is geweest. En betrek het niet teveel op jezelf...tuurlijk is het heel heftig als iemand in je omgeving ernstig ziek is...Maar het gaat met name om diegene die binnenkort zal overlijden en diens naasten.
Ik weet uit eigen ervaring dat een kaartje altijd gewaardeerd wordt.
woensdag 20 mei 2009 om 00:30
Bedankt..
ja ik denk echt over alles na. Ik vind het heel eng dat we geen controle over het leven hebben, een ziekte kan 'met je aan de haal gaan'.
Bij alles wat ik doe of eet denk ik 'dit zal ze nooit meer zien, proeven/ meemaken'. En over gemeenschappelijke kennissen:
'Deze mensen zal ik pas weer zien als het zover is...'...
Dat is toch heel luguber....Ik vind geloof ik alles luguber momenteel...
ja ik denk echt over alles na. Ik vind het heel eng dat we geen controle over het leven hebben, een ziekte kan 'met je aan de haal gaan'.
Bij alles wat ik doe of eet denk ik 'dit zal ze nooit meer zien, proeven/ meemaken'. En over gemeenschappelijke kennissen:
'Deze mensen zal ik pas weer zien als het zover is...'...
Dat is toch heel luguber....Ik vind geloof ik alles luguber momenteel...
woensdag 20 mei 2009 om 00:48
“Life is what happens to you while you’re busy making other plans”
Controle over 't leven bestaat niet! Heel veel ( en juist het meest ingrijpende) overkomt je en daar heb je mee te dealen!
Heel rot, heel hard, maar helaas het is niet anders.
Vorige week een goede vriend begraven van slechts 31. Mehhhn...... achteraf gezien had ik zó graag nog een weekje met 'm gehad!
Controle over 't leven bestaat niet! Heel veel ( en juist het meest ingrijpende) overkomt je en daar heb je mee te dealen!
Heel rot, heel hard, maar helaas het is niet anders.
Vorige week een goede vriend begraven van slechts 31. Mehhhn...... achteraf gezien had ik zó graag nog een weekje met 'm gehad!
woensdag 20 mei 2009 om 01:00
Teveel empathie is nooit erg. Jammer dat je net van die bottere collega's om je heen hebt. Er zijn echter genoeg mensen die er zo mee bezig zijn als jij, misschien wel via internet lotgenoten inderdaad.
Misschien kan je proberen er een uur per dag over na te denken als het je in je werk teveel hindert... Maar anders deels ook over je heen laten komen, en er bij stil staan, over na denken... stukje bewustwording, volwassen worden, mens worden... het hoort erbij. Bij het leven hoort altijd de dood. En dingen die voorbij gaan. Het afsluiten van belevenissen. Alles is tijdelijk. Hier heeft echter geen mens controle over. Dus je zit met bijna 7 miljard mensen in hetzelfde schuitje.
Maar ik snap dat het eng, droevig, heftig kan zijn. Misschien helpt het je als je erover schrijft, of een gedicht schrijft...
((( )))
Misschien kan je proberen er een uur per dag over na te denken als het je in je werk teveel hindert... Maar anders deels ook over je heen laten komen, en er bij stil staan, over na denken... stukje bewustwording, volwassen worden, mens worden... het hoort erbij. Bij het leven hoort altijd de dood. En dingen die voorbij gaan. Het afsluiten van belevenissen. Alles is tijdelijk. Hier heeft echter geen mens controle over. Dus je zit met bijna 7 miljard mensen in hetzelfde schuitje.
Maar ik snap dat het eng, droevig, heftig kan zijn. Misschien helpt het je als je erover schrijft, of een gedicht schrijft...
((( )))
woensdag 20 mei 2009 om 01:13
Gaat het om iemand die dichtbij staat (intieme vrienden of familie?)
of wat verder weg?
Je zegt dat je het pas sinds kort weet, het is dan logisch om er veel mee bezig te zijn.
Natuurlijk zeg je geen beterschap, want dat is een grove ontkenning van de situatie. Je kan zeggen dat je niet weet wat je moet zeggen, je kan zeggen dat je van iemand houdt of wat iemand voor je heeft betekent, en je wenst iemand veel kracht en sterkte
of wat verder weg?
Je zegt dat je het pas sinds kort weet, het is dan logisch om er veel mee bezig te zijn.
Natuurlijk zeg je geen beterschap, want dat is een grove ontkenning van de situatie. Je kan zeggen dat je niet weet wat je moet zeggen, je kan zeggen dat je van iemand houdt of wat iemand voor je heeft betekent, en je wenst iemand veel kracht en sterkte
woensdag 20 mei 2009 om 01:17
Deze zin van je triggerde me trouwens:
Ik voel me lichamelijk ziek als ik er aan denk, zoveel verdriet doet het me.
Dit hoor ik vaker van mensen in de omgeving van stervenden. Dit is ook wat voor de stervende zelf ontzettend moeilijk is. In de eerste plaats ben jij niet degene die ziek is of doodgaat en in de tweede plaats kan de stervende helemaal niks met jou onmacht die heeft zijn handen al wel vol aan zichzelf.
Je moet in dit soort processen altijd realiseren wie er de patiënt is en wie er geen patiënt is. Als iedereen instort en zich wentelt in verdriet, wie is er dan voor de echte patiënt?
Ik voel me lichamelijk ziek als ik er aan denk, zoveel verdriet doet het me.
Dit hoor ik vaker van mensen in de omgeving van stervenden. Dit is ook wat voor de stervende zelf ontzettend moeilijk is. In de eerste plaats ben jij niet degene die ziek is of doodgaat en in de tweede plaats kan de stervende helemaal niks met jou onmacht die heeft zijn handen al wel vol aan zichzelf.
Je moet in dit soort processen altijd realiseren wie er de patiënt is en wie er geen patiënt is. Als iedereen instort en zich wentelt in verdriet, wie is er dan voor de echte patiënt?
woensdag 20 mei 2009 om 06:31
Het is ook hartstikke zwaar en kut. En logisch dat je er zoveel mee bezig bent. Als het iemand is waar je van houdt en je weet dat je hem nooit meer ziet, pfff dat is nogal wat.
Je mag dat verdriet en die pijn hebben maar wel eens met Meds. Belast die ander er niet mee. Doe ook niet alsof er niks aan de hand is. En realiseer je dat die ander méér is dan alleen maar zijn ziekte.
Sterkte.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
woensdag 20 mei 2009 om 06:33
Over die collega's; die zijn niet persé bot of niet empatisch. En het is ook niet gezegd dat ze nog nooit iets dergelijks hebben meegemaakt.
Iedereen dealt me dit soort dingen op zijn eigen manier, daarover moet je niet gaan oordelen.
Iedereen dealt me dit soort dingen op zijn eigen manier, daarover moet je niet gaan oordelen.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
woensdag 20 mei 2009 om 07:55
Wijze woorden van Meds en HPL. In mijn omgeving is ook iemand ernstig ziek, en haar zus heeft het er zó zwaar mee, zij gaat door een hel, bla bla bla ..... Daar heeft die zieke niets aan, dat voelt alleen maar als een extra belasting bij alle angst, pijn en lichamelijke ongemakken die ze toch al heeft.
Als je kan, laat de zieke deze dagen regelmatig even weten dat je aan hem/haar denkt, stuur een kaartje, een SMS'je, een mailtje, bel nog eens, bied aan nog een keer op bezoek te komen als de zieke dat op prijs zou stellen. Geef gewoon aan dat je niet goed weet wat te zeggen/schrijven, liever dat dan standaard uitdrukkingen. De zieke weet zelf ook niet goed hoe om te gaan in deze situatie, het is voor hem/haar ook schrikken en de eerste keer dat hij/zij gaat sterven ......
En wellicht zijn er in de familie- en vriendenkring van die zieke veel mensen die nu 'afhaken' omdat ze niet weten wat ze moeten zeggen. Juist dan kan een kaartje/SMS'je veel steun geven.
En je collega's .... ach, er zijn heel veel situaties in een mensenleven die je zelf moet hebben ondervonden om te kunnen meevoelen met een ander hoe die zich voelt. Dat is geen onwil, dat is gewoon zo. Zoek geen steun bij collega's die het niet begrijpen, zij gaan hoogstens denken 'heb je haar weer met dat gezeur over die zieke vriend(in) .....' Zo is het nu eenmaal.
Probeer anderen in je omgeving te zoeken waar je wel mee kunt praten, mensen die weten wat het met je doet en wat het voor je betekent.
Als je kan, laat de zieke deze dagen regelmatig even weten dat je aan hem/haar denkt, stuur een kaartje, een SMS'je, een mailtje, bel nog eens, bied aan nog een keer op bezoek te komen als de zieke dat op prijs zou stellen. Geef gewoon aan dat je niet goed weet wat te zeggen/schrijven, liever dat dan standaard uitdrukkingen. De zieke weet zelf ook niet goed hoe om te gaan in deze situatie, het is voor hem/haar ook schrikken en de eerste keer dat hij/zij gaat sterven ......
En wellicht zijn er in de familie- en vriendenkring van die zieke veel mensen die nu 'afhaken' omdat ze niet weten wat ze moeten zeggen. Juist dan kan een kaartje/SMS'je veel steun geven.
En je collega's .... ach, er zijn heel veel situaties in een mensenleven die je zelf moet hebben ondervonden om te kunnen meevoelen met een ander hoe die zich voelt. Dat is geen onwil, dat is gewoon zo. Zoek geen steun bij collega's die het niet begrijpen, zij gaan hoogstens denken 'heb je haar weer met dat gezeur over die zieke vriend(in) .....' Zo is het nu eenmaal.
Probeer anderen in je omgeving te zoeken waar je wel mee kunt praten, mensen die weten wat het met je doet en wat het voor je betekent.
woensdag 20 mei 2009 om 08:06
Ik heb niet alles gelezen, maar hoor wel heel veel 'ik' in je verhaal. Ik heb een beetje het idee dat je misschien iets meer bezig bent met je eigen angst dan met de naderende dood van je vriendin?
Natuurlijk mag je ondersteboven zijn, het zou gek zijn als je dat niet was. Maar probeer er te zijn voor je vriendin en haar familie. Die hebben juist nu steun nodig en hebben geen behoefte zakdoekjes uit te delen.
Sterkte.
Natuurlijk mag je ondersteboven zijn, het zou gek zijn als je dat niet was. Maar probeer er te zijn voor je vriendin en haar familie. Die hebben juist nu steun nodig en hebben geen behoefte zakdoekjes uit te delen.
Sterkte.
woensdag 20 mei 2009 om 08:16
Wat goed dat je nog op bezoek bent geweest. Ik weet helaas uit ondervinding dat net dan heel veel mensen afhaken. En de eerste stap is altijd de moeilijkste. Daarna is het (een beetje) gemakkelijker. Ik snap goed dat je er heel veel mee bezig bent. Het is de eerste keer dat je het meemaakt. Dan kom je er opeens achter dat het leven keihard kan zijn. Stuur een kaartje met "Ik denk aan je". Er zijn tegenwoordig zoveel kaarten met mooie teksten. Maar inderdaad nooit een kaart met "Beterschap" als je weet dat diegene nooit meer beter wordt. Ik heb in zo'n periode meer mensen moeten troosten dan ikzelf getroost werd. De omgekeerde wereld. En het is anders als je iedere dag zelf bij een ernstig zieke bent (het maakt je sterker) dan dat je langs de zijlijn staat. Och ik heb het al veel te vaak meegemaakt en nog en ik sta nog steeds overeind. Je bent er nu veel mee bezig. Maar je komt er overheen. Veel sterkte.
woensdag 20 mei 2009 om 10:04
woensdag 20 mei 2009 om 10:06
Kim05 als eerste een knuffel, wat een moeilijke en verdrietige situatie.
Het is niet zo gek dat het je zo bezig houdt, zeker als het de eerste keer is dat je meemaakt hoe snel het leven zomaar afgelopen kan zijn. Ik kan je uit eigen ervaring vertellen dat ik me echt verraden voelde. En mijn vertrouwen had een flinke opdonder gekregen. Ook het fysieke ziek voelen herken ik. Maar daar kom je overheen, het wordt minder, het vertrouwen komt weer terug. Maar dat duurt wel een tijdje.
Ik sta sindsdien wel minder naief in het leven, ben volwassen geworden.
Geef jezelf de tijd om dit te verwerken.
Het is niet zo gek dat het je zo bezig houdt, zeker als het de eerste keer is dat je meemaakt hoe snel het leven zomaar afgelopen kan zijn. Ik kan je uit eigen ervaring vertellen dat ik me echt verraden voelde. En mijn vertrouwen had een flinke opdonder gekregen. Ook het fysieke ziek voelen herken ik. Maar daar kom je overheen, het wordt minder, het vertrouwen komt weer terug. Maar dat duurt wel een tijdje.
Ik sta sindsdien wel minder naief in het leven, ben volwassen geworden.
Geef jezelf de tijd om dit te verwerken.
woensdag 20 mei 2009 om 10:59
@Kim: wat is de betreffende persoon van jou? Lijkt me dat dat nogal uitmaakt in hoe je op iemands naderende afscheid zal reageren. Uiteraard is het schokkend dat uberhaupt iemand die je kent (al is dat vaag) er binnen een paar dagen niet meer is, maar of je er echt veel pijn en verdriet van gaat hebben dat ligt toch aan de band die je er mee had.
