Gezondheid
alle pijlers
Kanker: Hoe verwerk je dat iemand nog 1 week heeft...
woensdag 20 mei 2009 om 00:15
Hallo,
op dit moment zijn er zoveel vragen, ik zou niet weten waar ik zou moeten beginnen.
Iemand in mijn omgeving heeft kanker, heel heftig. Deze persoon heeft nog maar heel kort. Eergister bij op bezoek geweest'/ afscheid genomen. Ik dacht altijd dat ik dit nooit zou aankunnen, maar vreemd genoeg leek het alsof er een soort 'oergevoel' komt: opeens kan je het.
Dit heeft me absurd bewust van het leven gemaakt. Ik voel me klein en kwestbaar. 'We' denken, als mensheid, dat 'we' heel wat zijn, maar als het erop aan komt kan niemand op tegen kanker. Terwijl we zulke intelligente ontwikkelde wezens zijn.
Het klinkt raar wat ik nu zeg, maar eigenlijk kan ik niet accepteren dat ik deze persoon niet kan helpen. Op dit moment is iedereen in berusting, geen weg meer terug. Wat zeg je dan tegen zo'n persoon... Beterschap? Tot ziens?
Ik voel me lichamelijk ziek als ik er aan denk, zoveel verdriet doet het me.
Soms vraag ik me af of het wel gezond is dat ik er zoveel mee bezig ben? Ik slaap bijna niet en ben alleen maar aan het denken en denken en overdenken. Het beheerst alles.. ik kan er niet over uit dat ik niets kan doen. Dat iedereen persoon zomaar kan horen dat diegeen kanker heeft en dat er dan soms geen weg meer terug is.
Wat is gezond? Ik denk bijv. de laatste paar dagen vaak: 'Wat ik nu zie, zullen haar ogen nooit meer zien'... of 'ze zal nooit meer kerst meemaken'.
Mijn vraag:
Als ik het met collega's deel hoor ik eigenlijk altijd: 'oh nee over dat soort dingen denk ik niet na'. Ik voel me dan heel alleen, ben ik de enige persoon die zoveel nadenkt hierover of heb ik teveel empathie? Ik kan het niet van me afzetten....
Bedankt....
op dit moment zijn er zoveel vragen, ik zou niet weten waar ik zou moeten beginnen.
Iemand in mijn omgeving heeft kanker, heel heftig. Deze persoon heeft nog maar heel kort. Eergister bij op bezoek geweest'/ afscheid genomen. Ik dacht altijd dat ik dit nooit zou aankunnen, maar vreemd genoeg leek het alsof er een soort 'oergevoel' komt: opeens kan je het.
Dit heeft me absurd bewust van het leven gemaakt. Ik voel me klein en kwestbaar. 'We' denken, als mensheid, dat 'we' heel wat zijn, maar als het erop aan komt kan niemand op tegen kanker. Terwijl we zulke intelligente ontwikkelde wezens zijn.
Het klinkt raar wat ik nu zeg, maar eigenlijk kan ik niet accepteren dat ik deze persoon niet kan helpen. Op dit moment is iedereen in berusting, geen weg meer terug. Wat zeg je dan tegen zo'n persoon... Beterschap? Tot ziens?
Ik voel me lichamelijk ziek als ik er aan denk, zoveel verdriet doet het me.
Soms vraag ik me af of het wel gezond is dat ik er zoveel mee bezig ben? Ik slaap bijna niet en ben alleen maar aan het denken en denken en overdenken. Het beheerst alles.. ik kan er niet over uit dat ik niets kan doen. Dat iedereen persoon zomaar kan horen dat diegeen kanker heeft en dat er dan soms geen weg meer terug is.
Wat is gezond? Ik denk bijv. de laatste paar dagen vaak: 'Wat ik nu zie, zullen haar ogen nooit meer zien'... of 'ze zal nooit meer kerst meemaken'.
Mijn vraag:
Als ik het met collega's deel hoor ik eigenlijk altijd: 'oh nee over dat soort dingen denk ik niet na'. Ik voel me dan heel alleen, ben ik de enige persoon die zoveel nadenkt hierover of heb ik teveel empathie? Ik kan het niet van me afzetten....
Bedankt....
woensdag 20 mei 2009 om 11:13
Voor mijn werk nam ik een keer afscheid van een client die euthanasie liet uitvoeren. Ik zei tegen hem dat ik niet goed wist wat ik moest zeggen en toen zei hij: "wens me maar een goede reis meisje". Dat vond ik een hele mooie.
En ik herken de gevoelens die je nu hebt, want ik had ze toen ook. En dat was voor iemand die ik alleen maar beroepsmatig kende. Ik denk dat je deze gevoelens gewoon over je heen moet laten komen. Iedereen denkt altijd "dat overkomt mij niet". Maar dat kan dus wel. Het is dus niet gek dat je hiermee zit. Ik denk dat het wel slijt, maar nu zit je er middenin. Probeer je niet druk te maken om collega's die er niet zo op reageren. Iedereen doet dat anders.....
En ik herken de gevoelens die je nu hebt, want ik had ze toen ook. En dat was voor iemand die ik alleen maar beroepsmatig kende. Ik denk dat je deze gevoelens gewoon over je heen moet laten komen. Iedereen denkt altijd "dat overkomt mij niet". Maar dat kan dus wel. Het is dus niet gek dat je hiermee zit. Ik denk dat het wel slijt, maar nu zit je er middenin. Probeer je niet druk te maken om collega's die er niet zo op reageren. Iedereen doet dat anders.....
woensdag 20 mei 2009 om 11:51
Ik heb niet alles gelezen, maar Meds, wie zegt dat ik haar ermee belast, waaruit maak je dat op? Er wordt nou net gedaan of ik alleen aan mezelf denk! Beetje naar om te lezen. Ik gebruik juist dit topic voor mezelf en niet voor die persoon, juist omdát ik dit niet naar buiten breng. Dus ik mag niet schrijven dat ik me soms zo machteloos voel dat ik er fysiek ziek van ben?
Ik kan toch hier gewoon zeggen wat ik voel? IK ja!
Tegenover haar zeg ik dat natuurlijk niet. Sterker nog, als ze vraag hoe het met me gaat, durf ik nauwelijks te antwoorden.
Ik kan toch hier gewoon zeggen wat ik voel? IK ja!
Tegenover haar zeg ik dat natuurlijk niet. Sterker nog, als ze vraag hoe het met me gaat, durf ik nauwelijks te antwoorden.
woensdag 20 mei 2009 om 11:56
quote:Parasol schreef op 20 mei 2009 @ 11:13:
Voor mijn werk nam ik een keer afscheid van een client die euthanasie liet uitvoeren. Ik zei tegen hem dat ik niet goed wist wat ik moest zeggen en toen zei hij: "wens me maar een goede reis meisje". Dat vond ik een hele mooie.
En ik herken de gevoelens die je nu hebt, want ik had ze toen ook. En dat was voor iemand die ik alleen maar beroepsmatig kende. Ik denk dat je deze gevoelens gewoon over je heen moet laten komen. Iedereen denkt altijd "dat overkomt mij niet". Maar dat kan dus wel. Het is dus niet gek dat je hiermee zit. Ik denk dat het wel slijt, maar nu zit je er middenin. Probeer je niet druk te maken om collega's die er niet zo op reageren. Iedereen doet dat anders.....
Ja, het kan inderdaad niet anders dan het over me heen laten komen. Het is alleen zo moeilijk dat als ik het probeer te delen met mensen, ik altijd het gevoel krijg alsof ik de enige ben die er zo mee bezig is. Ik krijg echt heel nuchtere reacties.Meestal dus in de trant van 'oh ja... tja....nou daar heb ik nooit zo bij stil gestaan hoor', of 'jeetje dat je daar over nadenkt'...
Ik wou dat ik wat kon doen, maar ja ben geen wonderdokter. Soms denk ik 'jee wat luguber... nu ligt ze nog gewoon in bed en straks.......'....Snap je wat ik bedoel?
Voor mijn werk nam ik een keer afscheid van een client die euthanasie liet uitvoeren. Ik zei tegen hem dat ik niet goed wist wat ik moest zeggen en toen zei hij: "wens me maar een goede reis meisje". Dat vond ik een hele mooie.
En ik herken de gevoelens die je nu hebt, want ik had ze toen ook. En dat was voor iemand die ik alleen maar beroepsmatig kende. Ik denk dat je deze gevoelens gewoon over je heen moet laten komen. Iedereen denkt altijd "dat overkomt mij niet". Maar dat kan dus wel. Het is dus niet gek dat je hiermee zit. Ik denk dat het wel slijt, maar nu zit je er middenin. Probeer je niet druk te maken om collega's die er niet zo op reageren. Iedereen doet dat anders.....
Ja, het kan inderdaad niet anders dan het over me heen laten komen. Het is alleen zo moeilijk dat als ik het probeer te delen met mensen, ik altijd het gevoel krijg alsof ik de enige ben die er zo mee bezig is. Ik krijg echt heel nuchtere reacties.Meestal dus in de trant van 'oh ja... tja....nou daar heb ik nooit zo bij stil gestaan hoor', of 'jeetje dat je daar over nadenkt'...
Ik wou dat ik wat kon doen, maar ja ben geen wonderdokter. Soms denk ik 'jee wat luguber... nu ligt ze nog gewoon in bed en straks.......'....Snap je wat ik bedoel?
woensdag 20 mei 2009 om 12:50
Kim's vraag was:
Mijn vraag:
Als ik het met collega's deel hoor ik eigenlijk altijd: 'oh nee over dat soort dingen denk ik niet na'. Ik voel me dan heel alleen, ben ik de enige persoon die zoveel nadenkt hierover of heb ik teveel empathie? Ik kan het niet van me afzetten....
Als ik het goed begrijp heb je dit soort situatie nog niet eerder meegemaakt. Het is dan ook heel begrijpelijk dat dit je vreselijk bezighoudt. Het is heel confronterend om dicht bij mee te maken hoe onzeker ons leven eigenlijk is. Als antwoord op je vraag, nee je bent niet de enige die het op zo'n moment het niet van je af kan zetten. Dat is heel normaal en hoe cru hoet ook klinkt het gaat weer over, maar dat zal even tijd kosten. Door eerlijk te zijn tegenover jezelf over hoe je dit voelt en ervaart wordt je een wijzer mens.
Ik wens je heel veel sterkte.
PS Ik vond trouwens wel dat hier verschrikkelijk goed advies gegeven werd over hoe je je naar de zieke persoon toe moet opstellen. Laat die persoon weten dat je aan hem denkt!
Mijn vraag:
Als ik het met collega's deel hoor ik eigenlijk altijd: 'oh nee over dat soort dingen denk ik niet na'. Ik voel me dan heel alleen, ben ik de enige persoon die zoveel nadenkt hierover of heb ik teveel empathie? Ik kan het niet van me afzetten....
Als ik het goed begrijp heb je dit soort situatie nog niet eerder meegemaakt. Het is dan ook heel begrijpelijk dat dit je vreselijk bezighoudt. Het is heel confronterend om dicht bij mee te maken hoe onzeker ons leven eigenlijk is. Als antwoord op je vraag, nee je bent niet de enige die het op zo'n moment het niet van je af kan zetten. Dat is heel normaal en hoe cru hoet ook klinkt het gaat weer over, maar dat zal even tijd kosten. Door eerlijk te zijn tegenover jezelf over hoe je dit voelt en ervaart wordt je een wijzer mens.
Ik wens je heel veel sterkte.
PS Ik vond trouwens wel dat hier verschrikkelijk goed advies gegeven werd over hoe je je naar de zieke persoon toe moet opstellen. Laat die persoon weten dat je aan hem denkt!
woensdag 20 mei 2009 om 13:04
ik heb vorige week afscheid genomen van een client die al erg slecht lag,ze is zondag overleden.
toen ik bij haar was, heb ik haar in gedachten gezegt" dat ut goed was dat ze ging.tis mooi geweest zo.
we zien elkaar wel weer ergens en dan lezen we samen uit Jip en Janneke".
een klein glimlachje op haar mond ging nog net,en een kusje op haar puntneusje gegeven.tis goedzo.
ook hier heb je collega,s die verschillend reageren.het zij zo.
maar zoals jij bent,geeft niks.
die vriendin mag blij zijn met jou in haar kringetje.
en ja jullie zullen elkaar tzt wel weer tegen komen.daar geloof ik wel in.
sterkte voor jou en de anderen.
toen ik bij haar was, heb ik haar in gedachten gezegt" dat ut goed was dat ze ging.tis mooi geweest zo.
we zien elkaar wel weer ergens en dan lezen we samen uit Jip en Janneke".
een klein glimlachje op haar mond ging nog net,en een kusje op haar puntneusje gegeven.tis goedzo.
ook hier heb je collega,s die verschillend reageren.het zij zo.
maar zoals jij bent,geeft niks.
die vriendin mag blij zijn met jou in haar kringetje.
en ja jullie zullen elkaar tzt wel weer tegen komen.daar geloof ik wel in.
sterkte voor jou en de anderen.
woensdag 20 mei 2009 om 13:09
Als ik het nu goed lees is het niet zozeer het verdriet om die persoon die ziek is en gaat overlijden, maar meer je worsteling met de dood an sich. Hoezo luguber? Doodgaan is toch echt de enige zekerheid die wij hebben in het leven. Je gaat vroeg of laat toch echt allemaal dood. Sommige mensen leven langer, anderen (veel) korter, maar het einde is bekend en die weg moeten we ooit allemaal gaan.
Dat je ervan schrikt dat iemand zo plotseling kan komen te overlijden, dat kan ik me goed voorstellen. Als je zoiets nog nooit hebt meegemaakt zet het jouw leven ook op zijn kop, omdat je je met een klap realiseert dat dit jou ook kan overkomen.
Toch neemt dit alles niet weg dat de mensen in de nabije omgeving van een stervende liever niets van hun eigen onzekerheid laten merken; de zieke heeft zelf een zware weg te gaan, het leven loslaten en zich geestelijk voorbereiden op de dood. Die zit niet te wachten op de zieleroerselen van anderen, die heeft genoeg aan zijn/haar eigen worsteling om zover te komen.
Dat je ervan schrikt dat iemand zo plotseling kan komen te overlijden, dat kan ik me goed voorstellen. Als je zoiets nog nooit hebt meegemaakt zet het jouw leven ook op zijn kop, omdat je je met een klap realiseert dat dit jou ook kan overkomen.
Toch neemt dit alles niet weg dat de mensen in de nabije omgeving van een stervende liever niets van hun eigen onzekerheid laten merken; de zieke heeft zelf een zware weg te gaan, het leven loslaten en zich geestelijk voorbereiden op de dood. Die zit niet te wachten op de zieleroerselen van anderen, die heeft genoeg aan zijn/haar eigen worsteling om zover te komen.
woensdag 20 mei 2009 om 13:19
Ik kan me voorstellen dat als je voor het eerst met de dood in aanraking komt dit "eng" is. Luguber zoals je het noemt. Maar de dood is niet eng. Het kan zelfs een opluchting zijn als je geliefden heel veel pijn hebben of als je weet dat deze heel veel pijn gaan krijgen. Dan is de dood een verademing. Dan zie je dat diegene die dood gaat een rust over zich heen krijgt en dat het goed is.
woensdag 20 mei 2009 om 13:32
quote:Kim05 schreef op 20 mei 2009 @ 11:51:
Ik heb niet alles gelezen, maar Meds, wie zegt dat ik haar ermee belast, waaruit maak je dat op? Er wordt nou net gedaan of ik alleen aan mezelf denk! Beetje naar om te lezen. Ik gebruik juist dit topic voor mezelf en niet voor die persoon, juist omdát ik dit niet naar buiten breng. Dus ik mag niet schrijven dat ik me soms zo machteloos voel dat ik er fysiek ziek van ben?
Er werd al eerder gezegd dat het wel heel veel "ik" was in je verhaal, dat staat een beetje haaks op je zorg om teveel empathie te hebben.
Ik kan toch hier gewoon zeggen wat ik voel? IK ja! Tuurlijk, je krijgt ook gewoon antwoord
Tegenover haar zeg ik dat natuurlijk niet. Sterker nog, als ze vraag hoe het met me gaat, durf ik nauwelijks te antwoorden.wat is nou je relatie met deze persoon?
Ik heb niet alles gelezen, maar Meds, wie zegt dat ik haar ermee belast, waaruit maak je dat op? Er wordt nou net gedaan of ik alleen aan mezelf denk! Beetje naar om te lezen. Ik gebruik juist dit topic voor mezelf en niet voor die persoon, juist omdát ik dit niet naar buiten breng. Dus ik mag niet schrijven dat ik me soms zo machteloos voel dat ik er fysiek ziek van ben?
Er werd al eerder gezegd dat het wel heel veel "ik" was in je verhaal, dat staat een beetje haaks op je zorg om teveel empathie te hebben.
Ik kan toch hier gewoon zeggen wat ik voel? IK ja! Tuurlijk, je krijgt ook gewoon antwoord
Tegenover haar zeg ik dat natuurlijk niet. Sterker nog, als ze vraag hoe het met me gaat, durf ik nauwelijks te antwoorden.wat is nou je relatie met deze persoon?
woensdag 20 mei 2009 om 14:06
Wat is er zo erg aan dat er heel vaak 'ik' in het verhaal staat dan, het gaat hier in dit stukje toch ook even om haar gevoelens? Natuurlijk moet je de patiënt daar niet onnodig mee belasten, maar er wordt nu net gedaan alsof het haast onethisch is om het er moeilijk mee te hebben als je zelf níet de patiënt bent.
Daarbij vind ik het aantal keer 'ik' in een stukje nou niet direct iets zeggen over hoe empathisch je bent, dat is ook gewoon een kwestie van formuleren.
Daarbij vind ik het aantal keer 'ik' in een stukje nou niet direct iets zeggen over hoe empathisch je bent, dat is ook gewoon een kwestie van formuleren.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
woensdag 20 mei 2009 om 19:08
Dag Kim05,
Echt klote wat je meemaakt.
Het gevoel dat iedereen maar doorgaat en de wereld om jou stil staat is heel normaal en in principe ook de waarheid, want 'anderen' leven ook gewoon door. Logisch dat je er veel mee bezig bent, een ander kan wel zeggen 'dat doe ik niet' maar die zit niet in jouw situatie. Jij was er voor dat dit gebeurde waarschijnlijk ook niet veel mee bezig toch?
Dit is een raar gevoel, ik begrijp dat het absurd voelt.
Nu kom je tot het besef dat het leven heel hard is, inderdaad dat is het.
Echt klote wat je meemaakt.
Het gevoel dat iedereen maar doorgaat en de wereld om jou stil staat is heel normaal en in principe ook de waarheid, want 'anderen' leven ook gewoon door. Logisch dat je er veel mee bezig bent, een ander kan wel zeggen 'dat doe ik niet' maar die zit niet in jouw situatie. Jij was er voor dat dit gebeurde waarschijnlijk ook niet veel mee bezig toch?
Dit is een raar gevoel, ik begrijp dat het absurd voelt.
Nu kom je tot het besef dat het leven heel hard is, inderdaad dat is het.
woensdag 20 mei 2009 om 19:11
donderdag 21 mei 2009 om 00:23
quote:Kim05 schreef op 20 mei 2009 @ 11:56:
[...]
Ja, het kan inderdaad niet anders dan het over me heen laten komen. Het is alleen zo moeilijk dat als ik het probeer te delen met mensen, ik altijd het gevoel krijg alsof ik de enige ben die er zo mee bezig is. Ik krijg echt heel nuchtere reacties.Meestal dus in de trant van 'oh ja... tja....nou daar heb ik nooit zo bij stil gestaan hoor', of 'jeetje dat je daar over nadenkt'...
Ik wou dat ik wat kon doen, maar ja ben geen wonderdokter. Soms denk ik 'jee wat luguber... nu ligt ze nog gewoon in bed en straks.......'....Snap je wat ik bedoel?Ik snap precies wat je bedoelt en ik kan me heel goed voorstellen dat, als dit de eerste keer is dat je dit van dichtbij meemaakt, zo heftig is. De dood is aan de ene kant zo natuurlijk en kan tegelijkertijd zo angstaanjagend zijn omdat het zo definitief is. Zeker omdat je weet dat er een einde nadert van een persoon die je graag mag? Dat is bizar als je daarover nadenkt. Uit ervaring weet ik echter dat het geen zin heeft om hierin te blijven hangen en ook deze gedachten slijten wel weer wanneer deze situatie zich verder ontwikkeld heeft.
[...]
Ja, het kan inderdaad niet anders dan het over me heen laten komen. Het is alleen zo moeilijk dat als ik het probeer te delen met mensen, ik altijd het gevoel krijg alsof ik de enige ben die er zo mee bezig is. Ik krijg echt heel nuchtere reacties.Meestal dus in de trant van 'oh ja... tja....nou daar heb ik nooit zo bij stil gestaan hoor', of 'jeetje dat je daar over nadenkt'...
Ik wou dat ik wat kon doen, maar ja ben geen wonderdokter. Soms denk ik 'jee wat luguber... nu ligt ze nog gewoon in bed en straks.......'....Snap je wat ik bedoel?Ik snap precies wat je bedoelt en ik kan me heel goed voorstellen dat, als dit de eerste keer is dat je dit van dichtbij meemaakt, zo heftig is. De dood is aan de ene kant zo natuurlijk en kan tegelijkertijd zo angstaanjagend zijn omdat het zo definitief is. Zeker omdat je weet dat er een einde nadert van een persoon die je graag mag? Dat is bizar als je daarover nadenkt. Uit ervaring weet ik echter dat het geen zin heeft om hierin te blijven hangen en ook deze gedachten slijten wel weer wanneer deze situatie zich verder ontwikkeld heeft.
donderdag 21 mei 2009 om 00:28
quote:Susan schreef op 20 mei 2009 @ 14:06:
Wat is er zo erg aan dat er heel vaak 'ik' in het verhaal staat dan, het gaat hier in dit stukje toch ook even om haar gevoelens? Natuurlijk moet je de patiënt daar niet onnodig mee belasten, maar er wordt nu net gedaan alsof het haast onethisch is om het er moeilijk mee te hebben als je zelf níet de patiënt bent.
Daarbij vind ik het aantal keer 'ik' in een stukje nou niet direct iets zeggen over hoe empathisch je bent, dat is ook gewoon een kwestie van formuleren.
Heel erg bedankt hee, je hebt 100 % gelijk! Ik voel me er ook door aangevallen. Dit topic gebruik ik om mijn gevoelens te delen inderdaad.
Irish, bedankt voor je lieve woorden.
Veel van jullie zeggen (met andere bewoordingen) dat ik waarschijnlijk me nu realiseer hoe hard het leven is. Dat klopt inderdaad. Ik kan eigenlijk gewoon niet accepteren dat ik niets kan doen. Soms denk ik weleens dat een mens dit helemaal niet aankan. Toen ik bij haar was heb ik haar gezegd dat ik ik veel aan haar dacht. Zij was zelf heel rustig op dat moment en toen dacht ik: 'word je niet gek bij het idee dat je elk moment kan overlijden, nooit meer bepaalde dingen kan zien, nooit zult weten of je kleinkinderen had gekregen, etc.?'
Ik denk dus vrij ver door en ik heb het idee dat de mensen met wie ik spreek dat niet doen. Als ik jullie zo hoor heb ik wel weer het gevoel dat er mensen zijn die ook zo denken.
Iemand zei wel laatst dat ik waarschijnlijk heel anders denk dan zijzelf. Omdat ik gezond ben en midden in het leven sta en heel ambitieus ben, denk ik ook heel anders dan iemand die dit proces aan het ondergaan is. Ik walg er echt van dat het leven zó maf in elkaar zit. Ik weet dat het een open deur is: 'zo is het nou eenmaal'...maar goed...ik benoem het toch even...
Bedankt in ieder geval voor de reacties tot nu toe.
Wat is er zo erg aan dat er heel vaak 'ik' in het verhaal staat dan, het gaat hier in dit stukje toch ook even om haar gevoelens? Natuurlijk moet je de patiënt daar niet onnodig mee belasten, maar er wordt nu net gedaan alsof het haast onethisch is om het er moeilijk mee te hebben als je zelf níet de patiënt bent.
Daarbij vind ik het aantal keer 'ik' in een stukje nou niet direct iets zeggen over hoe empathisch je bent, dat is ook gewoon een kwestie van formuleren.
Heel erg bedankt hee, je hebt 100 % gelijk! Ik voel me er ook door aangevallen. Dit topic gebruik ik om mijn gevoelens te delen inderdaad.
Irish, bedankt voor je lieve woorden.
Veel van jullie zeggen (met andere bewoordingen) dat ik waarschijnlijk me nu realiseer hoe hard het leven is. Dat klopt inderdaad. Ik kan eigenlijk gewoon niet accepteren dat ik niets kan doen. Soms denk ik weleens dat een mens dit helemaal niet aankan. Toen ik bij haar was heb ik haar gezegd dat ik ik veel aan haar dacht. Zij was zelf heel rustig op dat moment en toen dacht ik: 'word je niet gek bij het idee dat je elk moment kan overlijden, nooit meer bepaalde dingen kan zien, nooit zult weten of je kleinkinderen had gekregen, etc.?'
Ik denk dus vrij ver door en ik heb het idee dat de mensen met wie ik spreek dat niet doen. Als ik jullie zo hoor heb ik wel weer het gevoel dat er mensen zijn die ook zo denken.
Iemand zei wel laatst dat ik waarschijnlijk heel anders denk dan zijzelf. Omdat ik gezond ben en midden in het leven sta en heel ambitieus ben, denk ik ook heel anders dan iemand die dit proces aan het ondergaan is. Ik walg er echt van dat het leven zó maf in elkaar zit. Ik weet dat het een open deur is: 'zo is het nou eenmaal'...maar goed...ik benoem het toch even...
Bedankt in ieder geval voor de reacties tot nu toe.
donderdag 21 mei 2009 om 00:31
quote:Parasol schreef op 21 mei 2009 @ 00:23:
[...]
Ik snap precies wat je bedoelt en ik kan me heel goed voorstellen dat, als dit de eerste keer is dat je dit van dichtbij meemaakt, zo heftig is. De dood is aan de ene kant zo natuurlijk en kan tegelijkertijd zo angstaanjagend zijn omdat het zo definitief is. Zeker omdat je weet dat er een einde nadert van een persoon die je graag mag? Dat is bizar als je daarover nadenkt. Uit ervaring weet ik echter dat het geen zin heeft om hierin te blijven hangen en ook deze gedachten slijten wel weer wanneer deze situatie zich verder ontwikkeld heeft.Precies, het is definitief, geen weg meer terug. Ik denk ook vaak (dit dacht ik destijds ook toen mijn grootouders overleden hoor): 'ze zal nooit meer weten wat haar kinderen gaan doen, wat voor nieuwe uitvindingen er gedaan zullen worden, hoe het met haar man verder zal gaan...'..
[...]
Ik snap precies wat je bedoelt en ik kan me heel goed voorstellen dat, als dit de eerste keer is dat je dit van dichtbij meemaakt, zo heftig is. De dood is aan de ene kant zo natuurlijk en kan tegelijkertijd zo angstaanjagend zijn omdat het zo definitief is. Zeker omdat je weet dat er een einde nadert van een persoon die je graag mag? Dat is bizar als je daarover nadenkt. Uit ervaring weet ik echter dat het geen zin heeft om hierin te blijven hangen en ook deze gedachten slijten wel weer wanneer deze situatie zich verder ontwikkeld heeft.Precies, het is definitief, geen weg meer terug. Ik denk ook vaak (dit dacht ik destijds ook toen mijn grootouders overleden hoor): 'ze zal nooit meer weten wat haar kinderen gaan doen, wat voor nieuwe uitvindingen er gedaan zullen worden, hoe het met haar man verder zal gaan...'..
vrijdag 22 mei 2009 om 00:22
viel mij ook al op.
Hoe oud ben je eigenlijk Kim? misschien dat dat veel kan verduidelijken.
Quote
Ik denk dus vrij ver door en ik heb het idee dat de mensen met wie ik spreek dat niet doen. Als ik jullie zo hoor heb ik wel weer het gevoel dat er mensen zijn die ook zo denken.
Iemand zei wel laatst dat ik waarschijnlijk heel anders denk dan zijzelf.
Denk je nu werkelijk dat jij anders bent dan de rest van de wereld? Het feit dat niet iedereen praat over wat hij/zij moeilijk vindt wil niet zeggen dat hij/zij er niet mee zit. Je komt een beetje naief over, misschien heb je nog niet zoveel meegemaakt, maar als je ouder wordt zal je je noodgedwongen voor bepaalde zaken moeten afsluiten. Blijf in het hier en nu en haal uit je leven wat erin zit. Het kan inderdaad morgen afgelopen zijn, en juist om die reden heeft het weinig zin te piekeren over zaken die oneerlijk zijn of die mogelijkerwijs kunnen gebeuren. Want het leven is niet eerlijk, de dood is niet mooi en loert onder iedere steen.
Hoe oud ben je eigenlijk Kim? misschien dat dat veel kan verduidelijken.
Quote
Ik denk dus vrij ver door en ik heb het idee dat de mensen met wie ik spreek dat niet doen. Als ik jullie zo hoor heb ik wel weer het gevoel dat er mensen zijn die ook zo denken.
Iemand zei wel laatst dat ik waarschijnlijk heel anders denk dan zijzelf.
Denk je nu werkelijk dat jij anders bent dan de rest van de wereld? Het feit dat niet iedereen praat over wat hij/zij moeilijk vindt wil niet zeggen dat hij/zij er niet mee zit. Je komt een beetje naief over, misschien heb je nog niet zoveel meegemaakt, maar als je ouder wordt zal je je noodgedwongen voor bepaalde zaken moeten afsluiten. Blijf in het hier en nu en haal uit je leven wat erin zit. Het kan inderdaad morgen afgelopen zijn, en juist om die reden heeft het weinig zin te piekeren over zaken die oneerlijk zijn of die mogelijkerwijs kunnen gebeuren. Want het leven is niet eerlijk, de dood is niet mooi en loert onder iedere steen.
maandag 25 mei 2009 om 19:41
En toen kwam er nooit meer antwoord....
Ik had topic openster op een ander topic gewezen op haar gebrek aan empathie en toen heeft ze haar eigen topic geopend.
In het andere topic schrijft iemand die een paar weken haar man is verloren en kim kwam daar tussen met haar verdriet over een stervende "kennis" zoals ze letterlijk schreef.
Toen ik haar vriendelijk wees op het feit dat dit best ongevoelig was werd ze alleen maar boos.
Hier heb ik meegelezen en eigenlijk geloof ik het hele topic niet zo erg. Ik denk dat de emotie redelijk overdreven wordt....
Hard om te zeggen maar het klinkt idd als een puber als iemand gaat nadenken over het feit dat iemand "dingen niet meer zal meemaken" en denkt dat zij daar anders in is dan de rest van de wereld.
Jammer dat we niet te horen kregen wat de band was tussen de kennis en haar.
Dat maakt dat het op mij nog meer over komt als "interessant doenerij"
(Waarmee ik overigens niet wil zeggen dat de situatie niet echt is . Alleen de oprechtheid van emoties van to, daar twijfel ik aan)
Ik had topic openster op een ander topic gewezen op haar gebrek aan empathie en toen heeft ze haar eigen topic geopend.
In het andere topic schrijft iemand die een paar weken haar man is verloren en kim kwam daar tussen met haar verdriet over een stervende "kennis" zoals ze letterlijk schreef.
Toen ik haar vriendelijk wees op het feit dat dit best ongevoelig was werd ze alleen maar boos.
Hier heb ik meegelezen en eigenlijk geloof ik het hele topic niet zo erg. Ik denk dat de emotie redelijk overdreven wordt....
Hard om te zeggen maar het klinkt idd als een puber als iemand gaat nadenken over het feit dat iemand "dingen niet meer zal meemaken" en denkt dat zij daar anders in is dan de rest van de wereld.
Jammer dat we niet te horen kregen wat de band was tussen de kennis en haar.
Dat maakt dat het op mij nog meer over komt als "interessant doenerij"
(Waarmee ik overigens niet wil zeggen dat de situatie niet echt is . Alleen de oprechtheid van emoties van to, daar twijfel ik aan)
dinsdag 26 mei 2009 om 17:04
quote:Kim05 schreef op 20 mei 2009 @ 00:15:
Hallo,
op dit moment zijn er zoveel vragen, ik zou niet weten waar ik zou moeten beginnen.
Iemand in mijn omgeving heeft kanker, heel heftig. Deze persoon heeft nog maar heel kort. Eergister bij op bezoek geweest'/ afscheid genomen. Ik dacht altijd dat ik dit nooit zou aankunnen, maar vreemd genoeg leek het alsof er een soort 'oergevoel' komt: opeens kan je het.
Dit heeft me absurd bewust van het leven gemaakt. Ik voel me klein en kwestbaar. 'We' denken, als mensheid, dat 'we' heel wat zijn, maar als het erop aan komt kan niemand op tegen kanker. Terwijl we zulke intelligente ontwikkelde wezens zijn.
Het klinkt raar wat ik nu zeg, maar eigenlijk kan ik niet accepteren dat ik deze persoon niet kan helpen. Op dit moment is iedereen in berusting, geen weg meer terug. Wat zeg je dan tegen zo'n persoon... Beterschap? Tot ziens?
Ik voel me lichamelijk ziek als ik er aan denk, zoveel verdriet doet het me.
Soms vraag ik me af of het wel gezond is dat ik er zoveel mee bezig ben? Ik slaap bijna niet en ben alleen maar aan het denken en denken en overdenken. Het beheerst alles.. ik kan er niet over uit dat ik niets kan doen. Dat iedereen persoon zomaar kan horen dat diegeen kanker heeft en dat er dan soms geen weg meer terug is.
Wat is gezond? Ik denk bijv. de laatste paar dagen vaak: 'Wat ik nu zie, zullen haar ogen nooit meer zien'... of 'ze zal nooit meer kerst meemaken'.
Mijn vraag:
Als ik het met collega's deel hoor ik eigenlijk altijd: 'oh nee over dat soort dingen denk ik niet na'. Ik voel me dan heel alleen, ben ik de enige persoon die zoveel nadenkt hierover of heb ik teveel empathie? Ik kan het niet van me afzetten....
Bedankt....Als je enge ziektes als kanker je leven laat beheersen, dan heb je geen leven meer. Ben trouwens ook wel benieuwd wat jouw relatie met deze persoon is. Ben ook wel benieuwd hoe je erbij komt dat die persoon nog maar een week te leven heeft.
Hallo,
op dit moment zijn er zoveel vragen, ik zou niet weten waar ik zou moeten beginnen.
Iemand in mijn omgeving heeft kanker, heel heftig. Deze persoon heeft nog maar heel kort. Eergister bij op bezoek geweest'/ afscheid genomen. Ik dacht altijd dat ik dit nooit zou aankunnen, maar vreemd genoeg leek het alsof er een soort 'oergevoel' komt: opeens kan je het.
Dit heeft me absurd bewust van het leven gemaakt. Ik voel me klein en kwestbaar. 'We' denken, als mensheid, dat 'we' heel wat zijn, maar als het erop aan komt kan niemand op tegen kanker. Terwijl we zulke intelligente ontwikkelde wezens zijn.
Het klinkt raar wat ik nu zeg, maar eigenlijk kan ik niet accepteren dat ik deze persoon niet kan helpen. Op dit moment is iedereen in berusting, geen weg meer terug. Wat zeg je dan tegen zo'n persoon... Beterschap? Tot ziens?
Ik voel me lichamelijk ziek als ik er aan denk, zoveel verdriet doet het me.
Soms vraag ik me af of het wel gezond is dat ik er zoveel mee bezig ben? Ik slaap bijna niet en ben alleen maar aan het denken en denken en overdenken. Het beheerst alles.. ik kan er niet over uit dat ik niets kan doen. Dat iedereen persoon zomaar kan horen dat diegeen kanker heeft en dat er dan soms geen weg meer terug is.
Wat is gezond? Ik denk bijv. de laatste paar dagen vaak: 'Wat ik nu zie, zullen haar ogen nooit meer zien'... of 'ze zal nooit meer kerst meemaken'.
Mijn vraag:
Als ik het met collega's deel hoor ik eigenlijk altijd: 'oh nee over dat soort dingen denk ik niet na'. Ik voel me dan heel alleen, ben ik de enige persoon die zoveel nadenkt hierover of heb ik teveel empathie? Ik kan het niet van me afzetten....
Bedankt....Als je enge ziektes als kanker je leven laat beheersen, dan heb je geen leven meer. Ben trouwens ook wel benieuwd wat jouw relatie met deze persoon is. Ben ook wel benieuwd hoe je erbij komt dat die persoon nog maar een week te leven heeft.
