Relaties
alle pijlers
Grenzen aangeven als pleaser
dinsdag 4 februari 2025 om 19:36
Hoi allemaal,
Ik heb geen leuke jeugd gehad en daardoor ben ik een pleaser type geworden. Ik wil het graag fijn en gezellig hebben voor anderen. Ik voel me verantwoordelijk voor hoe anderen zich voelen en ik heb ook altijd de neiging dingen voor anderen op te lossen of te helpen. Daarmee maak ik mezelf ondergeschikt.
Uiteindelijk merk ik nu steeds meer dat ik best wat mensen om mij heen verzameld heb die meer "nemers" zijn dan gevers.
Deze nemers nemen letterlijk meer ruimte in. Ze zijn wat overheersend, dominant en aanwezig en bepalend. Het is niet alleen maar negatief want het zijn vaak ook hele leuke mensen met ook een hele lieve kant. Maar door mijn pleaserige karakter ontstaat er dan een disbalans in de relatie. Omdat ik mij altijd aanpas aan de wensen van een ander, of omdat ik de belangen van de ander altijd voor die van mezelf plaats. Wat de ander natuurlijk helemaal niet weet want ik zeg dat niet of merk het meestal pas als het al gebeurd is. Maar het is dus niet de schuld van de ander, die gaat gewoon vrolijk mee met mijn "ja oké is goed." Als ik niks zeg kunnen anderen dat niet ruiken. Daar ben ik me bewust van.
Deze mensen zijn zich dus meestal van geen kwaad bewust, het gaat vaak ook om kleine dingen. Een vriendin met al 10 jaar dezelfde problemen die mij elke dag opbelt en gaat huilen met hetzelfde verhaal. Ik luister en geef advies, denk mee, troost. Maar het voelt als veel en soms wat grenzeloos. Maar ik kan dus niet op een gezonde manier zeggen: dit wordt me wat teveel. Dus ik luister soms wel een uur en ondertussen rol ik ook wel met mijn ogen. Wat ook niet erg aardig is van mij.
Mijn man heeft er nogal een handje van om de kinderen mijn pakkie an te maken. Morgen moet kind bv naar drie belangrijke afspraken en ik heb gevraagd of hij er ook twee wil doen want de afgelopen 5 weken heb ik dit gedaan. Maar man wilde langs zijn ouders gaan. Dus dan zeg ik: maar ik had het je afgelopen week al gevraagd toch? En dan zegt man: ok dus ik kan niet langs mijn ouders? Dan voel ik dus dat ik hem dat ontzeg. Puntje bij paaltje, ik doe nu toch twee afspraken en hij eentje.
Vriendin vraagt mijn professionele hulp en dat doe ik. Maar als ik al het werk gedaan heb blijkt het een vriendendienst te zijn en kan ik geen factuur sturen.
Zoiets moet ik natuurlijk van te voren bespreken maar dat lukt mij dus niet. Het lijkt wel of de mensen om mij heen dit wel goed kunnen waardoor ik vaker dan mij lief is het onderspit delf.
Ik wil dit dus graag anders, maar hoe neem ik meer ruimte in, hoe verander ik dat ik mij niet voor alles en iedereen altijd verantwoordelijk voel? Geen ouder die mee kan met een klassenuitje? Ik doe het. Iemand ziek, zwak of misselijk? Ik doe je boodschappen. Kinderen spelen nagenoeg altijd bij ons, logeer partijen idem dito. Ik breng ze zelfs thuis want anderen hebben het vast drukker dan ik. Zelfs als onze schoonmaker het met de Franse slag doet heb ik moeite om er wat van te zeggen. Sterker nog: ik maakte eerst zelfs best veel schoon voordat de schoonmaker kwam. Koekoek.
Hoe doen jullie dit en hebben jullie tips voor mij? Ik vind het met name lastig bij mijn partner en een paar hele goede vriendinnen. Maar loop er dus in het dagelijks leven ook heel veel tegenaan.
Ik las laatst deze quote op het forum en dit slaat precies op mij en heeft mij aan het denken gezet. Geen idee wie het geschreven heeft maar ik heb het toen opgeslagen:
"Veel mensen met een lage eigenwaarde die blijven hangen aan de meest rare of zelfs enge figuren, twijfelen aan hun eigen waarneming. Ze zien wel vreemd gedrag, maar denken dat ze het niet negatief mogen inkleuren. Want iedereen heeft wel eens wat. Of twijfelen aan zichzelf en of ze het wel goed hebben gehoord, gezien. Of dat ze het misschien te negatief opvatten, terwijl hij het vast anders bedoelt. Want dat hebben ze vaak geleerd of ergens aan overgehouden, dat hun eigen waarnemingen niet tellen, niet echt of belangrijk zijn. Er is regelmatig ook sprake van een stukje onthechting of vervreemde realiteit. Er zit een mindfuck in dat hoofd.
Kortom, die nemen hun eigen waarnemingen en onderbuikgevoelens gewoon niet serieus, omdat ze écht denken dat ze het vast verkeerd interpreteren of niet in de juiste proporties zien. Twijfelen gewoon enorm aan zichzelf en nemen hun eigen waarnemingen niet voor waar aan."
Hier herken ik mijzelf enorm in. Ook als ik terugkijk naar mijn vorige relaties. En ook in relaties met vriendinnen. Een paar heb ik wel afscheid van genomen maar ik hou er graag nog wat over en dan in een leuke en gezonde vorm.
Ik heb geen leuke jeugd gehad en daardoor ben ik een pleaser type geworden. Ik wil het graag fijn en gezellig hebben voor anderen. Ik voel me verantwoordelijk voor hoe anderen zich voelen en ik heb ook altijd de neiging dingen voor anderen op te lossen of te helpen. Daarmee maak ik mezelf ondergeschikt.
Uiteindelijk merk ik nu steeds meer dat ik best wat mensen om mij heen verzameld heb die meer "nemers" zijn dan gevers.
Deze nemers nemen letterlijk meer ruimte in. Ze zijn wat overheersend, dominant en aanwezig en bepalend. Het is niet alleen maar negatief want het zijn vaak ook hele leuke mensen met ook een hele lieve kant. Maar door mijn pleaserige karakter ontstaat er dan een disbalans in de relatie. Omdat ik mij altijd aanpas aan de wensen van een ander, of omdat ik de belangen van de ander altijd voor die van mezelf plaats. Wat de ander natuurlijk helemaal niet weet want ik zeg dat niet of merk het meestal pas als het al gebeurd is. Maar het is dus niet de schuld van de ander, die gaat gewoon vrolijk mee met mijn "ja oké is goed." Als ik niks zeg kunnen anderen dat niet ruiken. Daar ben ik me bewust van.
Deze mensen zijn zich dus meestal van geen kwaad bewust, het gaat vaak ook om kleine dingen. Een vriendin met al 10 jaar dezelfde problemen die mij elke dag opbelt en gaat huilen met hetzelfde verhaal. Ik luister en geef advies, denk mee, troost. Maar het voelt als veel en soms wat grenzeloos. Maar ik kan dus niet op een gezonde manier zeggen: dit wordt me wat teveel. Dus ik luister soms wel een uur en ondertussen rol ik ook wel met mijn ogen. Wat ook niet erg aardig is van mij.
Mijn man heeft er nogal een handje van om de kinderen mijn pakkie an te maken. Morgen moet kind bv naar drie belangrijke afspraken en ik heb gevraagd of hij er ook twee wil doen want de afgelopen 5 weken heb ik dit gedaan. Maar man wilde langs zijn ouders gaan. Dus dan zeg ik: maar ik had het je afgelopen week al gevraagd toch? En dan zegt man: ok dus ik kan niet langs mijn ouders? Dan voel ik dus dat ik hem dat ontzeg. Puntje bij paaltje, ik doe nu toch twee afspraken en hij eentje.
Vriendin vraagt mijn professionele hulp en dat doe ik. Maar als ik al het werk gedaan heb blijkt het een vriendendienst te zijn en kan ik geen factuur sturen.
Zoiets moet ik natuurlijk van te voren bespreken maar dat lukt mij dus niet. Het lijkt wel of de mensen om mij heen dit wel goed kunnen waardoor ik vaker dan mij lief is het onderspit delf.
Ik wil dit dus graag anders, maar hoe neem ik meer ruimte in, hoe verander ik dat ik mij niet voor alles en iedereen altijd verantwoordelijk voel? Geen ouder die mee kan met een klassenuitje? Ik doe het. Iemand ziek, zwak of misselijk? Ik doe je boodschappen. Kinderen spelen nagenoeg altijd bij ons, logeer partijen idem dito. Ik breng ze zelfs thuis want anderen hebben het vast drukker dan ik. Zelfs als onze schoonmaker het met de Franse slag doet heb ik moeite om er wat van te zeggen. Sterker nog: ik maakte eerst zelfs best veel schoon voordat de schoonmaker kwam. Koekoek.
Hoe doen jullie dit en hebben jullie tips voor mij? Ik vind het met name lastig bij mijn partner en een paar hele goede vriendinnen. Maar loop er dus in het dagelijks leven ook heel veel tegenaan.
Ik las laatst deze quote op het forum en dit slaat precies op mij en heeft mij aan het denken gezet. Geen idee wie het geschreven heeft maar ik heb het toen opgeslagen:
"Veel mensen met een lage eigenwaarde die blijven hangen aan de meest rare of zelfs enge figuren, twijfelen aan hun eigen waarneming. Ze zien wel vreemd gedrag, maar denken dat ze het niet negatief mogen inkleuren. Want iedereen heeft wel eens wat. Of twijfelen aan zichzelf en of ze het wel goed hebben gehoord, gezien. Of dat ze het misschien te negatief opvatten, terwijl hij het vast anders bedoelt. Want dat hebben ze vaak geleerd of ergens aan overgehouden, dat hun eigen waarnemingen niet tellen, niet echt of belangrijk zijn. Er is regelmatig ook sprake van een stukje onthechting of vervreemde realiteit. Er zit een mindfuck in dat hoofd.
Kortom, die nemen hun eigen waarnemingen en onderbuikgevoelens gewoon niet serieus, omdat ze écht denken dat ze het vast verkeerd interpreteren of niet in de juiste proporties zien. Twijfelen gewoon enorm aan zichzelf en nemen hun eigen waarnemingen niet voor waar aan."
Hier herken ik mijzelf enorm in. Ook als ik terugkijk naar mijn vorige relaties. En ook in relaties met vriendinnen. Een paar heb ik wel afscheid van genomen maar ik hou er graag nog wat over en dan in een leuke en gezonde vorm.
dinsdag 4 februari 2025 om 19:55
dinsdag 4 februari 2025 om 19:55
dinsdag 4 februari 2025 om 19:57
Je man is gewend dat jij je schikt en zal waarschijnlijk (blijven) proberen om zijn eigen plan door te laten gaan. Mooi antwoord aan hem zou kunnen zijn: ja, je kan wel langs je ouders gaan maar nadat je met kind naar de afspraken bent geweest. Of op een ander moment (wat maar passend is in jullie situatie)
Reageer je altijd snel als anderen jouw hulp vragen? Soms kan het helpen om even te vertragen als iemand jouw hulp vraagt. En zeg je dat je even moet nadenken over de vraag. Dan kan je ook gemakkelijker bedenken of en op welke voorwaarden je iemand wilt helpen.
Heb je al eens hulp gezocht voor het bewaken van grenzen?
Reageer je altijd snel als anderen jouw hulp vragen? Soms kan het helpen om even te vertragen als iemand jouw hulp vraagt. En zeg je dat je even moet nadenken over de vraag. Dan kan je ook gemakkelijker bedenken of en op welke voorwaarden je iemand wilt helpen.
Heb je al eens hulp gezocht voor het bewaken van grenzen?
dinsdag 4 februari 2025 om 20:15
dinsdag 4 februari 2025 om 20:17
Je maakt een hele grote denkfout.
Je leert de mensen zelf hoe ze met je om mogen gaan.
Dus als jou overdonderen ervoor zorgt dat jij doet wat zij willen, dan is dat iets wat zij hebben geleerd hoe zij hun zin bij jou kunnen krijgen.
Tijd om te stoppen met direct ja zeggen. Eerst maar eens in de vertraging. Daar kom je nog op terug. Daar ga je even over nadenken.
En als je toch ja hebt gezegd, mag je ook zeggen dat je je bedacht hebt.
Gewoon omdat een ander je tijd, energie willen en hun taken aan jou willen geven, betekent niet dat jij daarin mee hoeft te gaan.
Was getekend,
Ook een pleaser.
Je leert de mensen zelf hoe ze met je om mogen gaan.
Dus als jou overdonderen ervoor zorgt dat jij doet wat zij willen, dan is dat iets wat zij hebben geleerd hoe zij hun zin bij jou kunnen krijgen.
Tijd om te stoppen met direct ja zeggen. Eerst maar eens in de vertraging. Daar kom je nog op terug. Daar ga je even over nadenken.
En als je toch ja hebt gezegd, mag je ook zeggen dat je je bedacht hebt.
Gewoon omdat een ander je tijd, energie willen en hun taken aan jou willen geven, betekent niet dat jij daarin mee hoeft te gaan.
Was getekend,
Ook een pleaser.
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
dinsdag 4 februari 2025 om 20:22
Wat ik meteen dacht: met je ogen rollen als je vriendin voor de zoveelste keer hetzelfde vertelt (telefonisch) mag best. Dat is niet onaardig. Probeer maar eens om dat meer te doen. Of na het gesprek intens met jezelf door te nemen hoe stom ze deed. Zo geef je voor jezelf meer ruimte aan je eigen gevoel. Het ook laten zien aan anderen komt dan later wel.
Het is zoals het is
dinsdag 4 februari 2025 om 20:26
Ik wil dit dus graag anders, maar hoe neem ik meer ruimte in, hoe verander ik dat ik mij niet voor alles en iedereen altijd verantwoordelijk voel? Geen ouder die mee kan met een klassenuitje? Ik doe het. Iemand ziek, zwak of misselijk? Ik doe je boodschappen. Kinderen spelen nagenoeg altijd bij ons, logeer partijen idem dito. Ik breng ze zelfs thuis want anderen hebben het vast drukker dan ik. Zelfs als onze schoonmaker het met de Franse slag doet heb ik moeite om er wat van te zeggen.
In de basis komt het erop neer dat je moet gaan leren verdragen dat niet iedereen altijd blij is met jouw doen en laten.
Dat man gaat mokken omdat ie het stom vindt dat jij ineens niet meer zo lekker alles oplost bijvoorbeeld. Dat je vriendin verdrietig is dat je niet (lang/vaak genoeg) naar haar verhaal wil luisteren. Dat je andere vriendin het niet zo leuk vindt dat jij zegt dat je er wel x bedrag per uur/per klus voor rekent.
Dat ga jij niet leuk vinden en dát gevoel probeer jij altijd maar weg te krijgen door te pleasen. Dat gevoel gaan verdragen zal een hele kluif worden, maar dat is waar het eigenlijk allemaal om draait.
dinsdag 4 februari 2025 om 20:35
Dit is wel een scherp inzicht, TO, ik schrik er zelf een beetje van.S-Groot schreef: ↑04-02-2025 20:26In de basis komt het erop neer dat je moet gaan leren verdragen dat niet iedereen altijd blij is met jouw doen en laten.
Dat man gaat mokken omdat ie het stom vindt dat jij ineens niet meer zo lekker alles oplost bijvoorbeeld. Dat je vriendin verdrietig is dat je niet (lang/vaak genoeg) naar haar verhaal wil luisteren. Dat je andere vriendin het niet zo leuk vindt dat jij zegt dat je er wel x bedrag per uur/per klus voor rekent.
Dat ga jij niet leuk vinden en dát gevoel probeer jij altijd maar weg te krijgen door te pleasen. Dat gevoel gaan verdragen zal een hele kluif worden, maar dat is waar het eigenlijk allemaal om draait.
Je zegt ongelukkige jeugd, ben je daar al mee aan het werk geweest? Ik kan voor andere mensen heel goed bepalen dat dat een goed idee is
Ook al woon je in een krot, met de huisdeur kapot. Je weet toch dat ik van je hou.
dinsdag 4 februari 2025 om 20:43
Dit. En wat mij ook hielp was het mantra dat als ik over mijn grenzen ging om aardig gevonden te worden ik eigenlijk heel onaardig was tegen mezelf. Je grens aangeven is ook niet per se onaardig naar iemand anders. Dat voelde voor mij wel lang zo. Maar je mag jezelf en je grenzen serieus nemen en respecteren. Sinds ik wat minder geef om wat mensen van mij vinden in het algemeen ben ik een stuk gelukkiger.S-Groot schreef: ↑04-02-2025 20:26In de basis komt het erop neer dat je moet gaan leren verdragen dat niet iedereen altijd blij is met jouw doen en laten.
Dat man gaat mokken omdat ie het stom vindt dat jij ineens niet meer zo lekker alles oplost bijvoorbeeld. Dat je vriendin verdrietig is dat je niet (lang/vaak genoeg) naar haar verhaal wil luisteren. Dat je andere vriendin het niet zo leuk vindt dat jij zegt dat je er wel x bedrag per uur/per klus voor rekent.
Dat ga jij niet leuk vinden en dát gevoel probeer jij altijd maar weg te krijgen door te pleasen. Dat gevoel gaan verdragen zal een hele kluif worden, maar dat is waar het eigenlijk allemaal om draait.
Probeer het eens met kleine stapjes. Neem de telefoon iets minder vaak op als die vriendin belt. Zeg tegen vrienden dat je geen werkklussen meer doet voor familie en vrienden omdat je werk en prive niet wil mengen. Raad die mensen een fijne collega aan.
dinsdag 4 februari 2025 om 20:45
Wat een fijne reacties al!
Niet meteen "ja" zeggen probeer ik wel toe te passen maar niet goed genoeg. Ik ga daar weer even heel bewust op letten.
Wat betreft mijn man, ivm zijn gezondheid is hij minder belastbaar en komt er sowieso meer op mij neer maar ook daar zitten grenzen aan. En ja, zo gaat het met heel veel dingen, dat is zo gegroeid. Man kan niet op een dag naar ouders als drie afspraken met kind doen. En ik los het dus weer op door twee afspraken op mij te nemen. Maar ik word er echt niet blij van.
Ik kan niet op iedereen afzonderlijk reageren maar ik vind jullie inzichten al heel fijn en daar kan ik zeker wel wat mee.
En ja; ik heb al meerdere keren therapie gehad maar ik ben dus ook een therapeut pleaser geloof ik. De zogenaamde ideale cliënt die na tig sessies al veel beter gaat en dan mag ik het weer zelf doen. Dat doe ik dus zelf. Gewenste antwoorden geven enz. Maar ik denk dat het misschien toch eens tijd wordt om dit echt uit te diepen en mijn "ik ben niet goed genoeg" trauma's te gaan verwerken.
Niet meteen "ja" zeggen probeer ik wel toe te passen maar niet goed genoeg. Ik ga daar weer even heel bewust op letten.
Wat betreft mijn man, ivm zijn gezondheid is hij minder belastbaar en komt er sowieso meer op mij neer maar ook daar zitten grenzen aan. En ja, zo gaat het met heel veel dingen, dat is zo gegroeid. Man kan niet op een dag naar ouders als drie afspraken met kind doen. En ik los het dus weer op door twee afspraken op mij te nemen. Maar ik word er echt niet blij van.
Ik kan niet op iedereen afzonderlijk reageren maar ik vind jullie inzichten al heel fijn en daar kan ik zeker wel wat mee.
En ja; ik heb al meerdere keren therapie gehad maar ik ben dus ook een therapeut pleaser geloof ik. De zogenaamde ideale cliënt die na tig sessies al veel beter gaat en dan mag ik het weer zelf doen. Dat doe ik dus zelf. Gewenste antwoorden geven enz. Maar ik denk dat het misschien toch eens tijd wordt om dit echt uit te diepen en mijn "ik ben niet goed genoeg" trauma's te gaan verwerken.
dinsdag 4 februari 2025 om 20:51
Hahaha, de therapeut pleaser, zo herkenbaar!!
En ook over hoe je al probeert grenzen aan te geven mag je best positief zijn hoor. Zo te lezen ben je super goed bezig. Dit soort dingen kost ook tijd.
Ik weet niet of het van toepassing is, maar heb je ooit echt trauma-therapie gedaan? Niet leuk maar het werkt wel!
En ook over hoe je al probeert grenzen aan te geven mag je best positief zijn hoor. Zo te lezen ben je super goed bezig. Dit soort dingen kost ook tijd.
Ik weet niet of het van toepassing is, maar heb je ooit echt trauma-therapie gedaan? Niet leuk maar het werkt wel!
Het is zoals het is
dinsdag 4 februari 2025 om 20:58
Ja dit is geloof ik wel waar het op neer komt.S-Groot schreef: ↑04-02-2025 20:26In de basis komt het erop neer dat je moet gaan leren verdragen dat niet iedereen altijd blij is met jouw doen en laten.
Dat man gaat mokken omdat ie het stom vindt dat jij ineens niet meer zo lekker alles oplost bijvoorbeeld. Dat je vriendin verdrietig is dat je niet (lang/vaak genoeg) naar haar verhaal wil luisteren. Dat je andere vriendin het niet zo leuk vindt dat jij zegt dat je er wel x bedrag per uur/per klus voor rekent.
Dat ga jij niet leuk vinden en dát gevoel probeer jij altijd maar weg te krijgen door te pleasen. Dat gevoel gaan verdragen zal een hele kluif worden, maar dat is waar het eigenlijk allemaal om draait.
Het stomme is, door dat gevoel weg te krijgen en te pleasen ontstaat ook vaak een ontevreden gevoel, ik neem het anderen dan kwalijk dat ze zo met mij omgaan. Maar dat spreek ik zelden uit. En ik vind ook dat het mijn eigen schuld is want ik geef zelf mijn grenzen niet aan.
dinsdag 4 februari 2025 om 21:06
Het is alsof je exact mij beschrijft! Ik was van de week ook echt boos, omdat anderen in mijn ogen "gebruik" van me maken. Gewoon een verzoek, waar ik geen nee op kan/durf te zeggen. Dus sta ik andermans onkunde op te ruimen en ooooooh wat ben ik dan boos. Op hen. Op mezelf. Omdat ik die grens niet aangeef. Een ander had al nee gezegd. Daar ben ik dan ook boos/verdrietig over. En die boosheid dan niet kunnen uiten.Portinatx schreef: ↑04-02-2025 20:58Ja dit is geloof ik wel waar het op neer komt.
Het stomme is, door dat gevoel weg te krijgen en te pleasen ontstaat ook vaak een ontevreden gevoel, ik neem het anderen dan kwalijk dat ze zo met mij omgaan. Maar dat spreek ik zelden uit. En ik vind ook dat het mijn eigen schuld is want ik geef zelf mijn grenzen niet aan.
Hier heb je natuurlijk helemaal niks aan, want tips heb ik niet. Maar deze pleaser leest geïnteresseerd mee.
dinsdag 4 februari 2025 om 21:09
Haha Youk, erg toch! Jammer dat het voor jou herkenbaar is. Maar fijn dat ik niet de enige therapieut pleaser ben!
Ik heb dit van het weekend besproken nadat man en ik gedoe hadden. Hij zei iets als: ik ben gewoon zo, laat mij gewoon zijn zoals ik ben.
En toen besefte ik mij ineens: maar ik kan niet mezelf zijn zoals ík ben omdat ik mij altijd aanpas aan anderen.
Dat was echt een wake-up call voor mij. En ik zag dat man het ook snapte toen ik het uitlegde.
Omdat ik altijd een pleaser ben heb ik mij vanaf het begin al aangepast aan mijn man en zijn mindere belastbaarheid. Maar daardoor heb ik zelf alsmaar ingeschikt. En ik wil dat dus niet meer. Ik wil ook graag mezelf kunnen zijn net als hij. Maar het moet niet ten koste van een ander gaan.
Ik vond het wel mooi om te zien dat het kwartje bij hem viel maar dan gaat het net weer zo en dan besef ik mij dat dit dus niet goed gaat. En dat ik het dus zal moeten bespreken.
Ik ben wel blij dat ik dit topic heb geopend want er komt best een hoop los.
Trauma therapie heb ik nooit gehad. Het is meer een hele jeugd dan een of twee trauma's, kan dat ook met trauma therapie?
Ik heb dit van het weekend besproken nadat man en ik gedoe hadden. Hij zei iets als: ik ben gewoon zo, laat mij gewoon zijn zoals ik ben.
En toen besefte ik mij ineens: maar ik kan niet mezelf zijn zoals ík ben omdat ik mij altijd aanpas aan anderen.
Dat was echt een wake-up call voor mij. En ik zag dat man het ook snapte toen ik het uitlegde.
Omdat ik altijd een pleaser ben heb ik mij vanaf het begin al aangepast aan mijn man en zijn mindere belastbaarheid. Maar daardoor heb ik zelf alsmaar ingeschikt. En ik wil dat dus niet meer. Ik wil ook graag mezelf kunnen zijn net als hij. Maar het moet niet ten koste van een ander gaan.
Ik vond het wel mooi om te zien dat het kwartje bij hem viel maar dan gaat het net weer zo en dan besef ik mij dat dit dus niet goed gaat. En dat ik het dus zal moeten bespreken.
Ik ben wel blij dat ik dit topic heb geopend want er komt best een hoop los.
Trauma therapie heb ik nooit gehad. Het is meer een hele jeugd dan een of twee trauma's, kan dat ook met trauma therapie?
portinatx wijzigde dit bericht op 04-02-2025 21:11
0.09% gewijzigd
dinsdag 4 februari 2025 om 21:10
Maar ondanks dat het (gedeeltelijk) waar is heeft het volgens mij weinig zin om jezelf daar steeds de schuld van te geven. Krijg je vooral een rotgevoel van in plaats van een krachtig gevoel. Ik denk dat juist de boosheid op anderen je kan helpen om wel je grens aan te geven.Portinatx schreef: ↑04-02-2025 20:58Ja dit is geloof ik wel waar het op neer komt.
Het stomme is, door dat gevoel weg te krijgen en te pleasen ontstaat ook vaak een ontevreden gevoel, ik neem het anderen dan kwalijk dat ze zo met mij omgaan. Maar dat spreek ik zelden uit. En ik vind ook dat het mijn eigen schuld is want ik geef zelf mijn grenzen niet aan.
En dan maar een keer onredelijk of overdreven. Dat hoort ook soms bij het oefenen
Het is zoals het is
dinsdag 4 februari 2025 om 21:14
Helaas herkenbaar! En ben al blij dat ik niet de enige ben. Door herkenning kan ik ook leren, want wat jij doet, doe ik ook. Ik hoop de volgende keer dat voor te zijn. Maar ik zal dit echt moeten gaan leren. Misschien helpen we elkaar zo wel een beetje! En sowieso gedeelde smart is halve smart!Mistborn schreef: ↑04-02-2025 21:06Het is alsof je exact mij beschrijft! Ik was van de week ook echt boos, omdat anderen in mijn ogen "gebruik" van me maken. Gewoon een verzoek, waar ik geen nee op kan/durf te zeggen. Dus sta ik andermans onkunde op te ruimen en ooooooh wat ben ik dan boos. Op hen. Op mezelf. Omdat ik die grens niet aangeef. Een ander had al nee gezegd. Daar ben ik dan ook boos/verdrietig over. En die boosheid dan niet kunnen uiten.
Hier heb je natuurlijk helemaal niks aan, want tips heb ik niet. Maar deze pleaser leest geïnteresseerd mee.
dinsdag 4 februari 2025 om 21:14
Ik zei soms dingen niet om de therapeute niet het gevoel te geven dat ze het niet goed had gedaan
Bij trauma therapie zei ik wel alles. Is dan ook oefenen met exposure.
Volgens mij kan het ook met wat jij omschrijft hoor. Misschien kun je een intake aanvragen om te kijken wat ze ermee kunnen?
Het is zoals het is
dinsdag 4 februari 2025 om 21:19
Ik vermoed dat het misschien rot over gaat komen wat ik schrijf, maar geloof me, ik bedoel het absoluut heel goed. Misschien heb je er iets aan, en anders mag je het gewoon negeren.
Ik vind pleasers heel lastige mensen om mee om te gaan. Ik ben zelf geen pleaser, toch beschouw ik mezelf als een aardig, behulpzaam en empathisch mens. Daar hoef je geen pleaser voor te zijn.
Mijn moeder is een pleaser. Ik heb geen pleasers (meer) als vriendinnen, want ik kan het niet opbrengen. Maar mijn moeder is dus wel in mijn directe omgeving, en dat wil ik zo houden, want ik hou veel van haar. Maar ik haat haar pleasende kant.
Je schrijft dat de andere partij het niet eens door heeft. Ik wil wedden van wel. De pleaser is niet echt zichzelf, en ik merk dat echt wel, dus andere mensen ongetwijfeld ook. Ze geven niet hun echte mening. Ze zeggen niet wat ze echt voelen of willen. Je moet daar altijd maar naar raden. Ze dragen een masker, zijn niet echt. Bovendien vind ik het vreselijk, krijg ik echt plaatsvervangende schaamte van, als een ander zich zo onderdanig opstelt. Dat plaatst mij ongewild boven hen, een positie die ik beslist niet wil hebben.
Een pleaser in je directe omgeving hebben is best ingewikkeld, en jij wordt ongetwijfeld enorm gewaardeerd, maar je pleasegedrag misschien wel minder dan je denkt.
Misschien gewoon een keer een assertiviteitstraining volgen.
Ik vind pleasers heel lastige mensen om mee om te gaan. Ik ben zelf geen pleaser, toch beschouw ik mezelf als een aardig, behulpzaam en empathisch mens. Daar hoef je geen pleaser voor te zijn.
Mijn moeder is een pleaser. Ik heb geen pleasers (meer) als vriendinnen, want ik kan het niet opbrengen. Maar mijn moeder is dus wel in mijn directe omgeving, en dat wil ik zo houden, want ik hou veel van haar. Maar ik haat haar pleasende kant.
Je schrijft dat de andere partij het niet eens door heeft. Ik wil wedden van wel. De pleaser is niet echt zichzelf, en ik merk dat echt wel, dus andere mensen ongetwijfeld ook. Ze geven niet hun echte mening. Ze zeggen niet wat ze echt voelen of willen. Je moet daar altijd maar naar raden. Ze dragen een masker, zijn niet echt. Bovendien vind ik het vreselijk, krijg ik echt plaatsvervangende schaamte van, als een ander zich zo onderdanig opstelt. Dat plaatst mij ongewild boven hen, een positie die ik beslist niet wil hebben.
Een pleaser in je directe omgeving hebben is best ingewikkeld, en jij wordt ongetwijfeld enorm gewaardeerd, maar je pleasegedrag misschien wel minder dan je denkt.
Misschien gewoon een keer een assertiviteitstraining volgen.
dinsdag 4 februari 2025 om 21:25
Dankjewel, ik vind dit heel lastig maar ik ga dit echt proberen.Bbubbels schreef: ↑04-02-2025 20:43Dit. En wat mij ook hielp was het mantra dat als ik over mijn grenzen ging om aardig gevonden te worden ik eigenlijk heel onaardig was tegen mezelf. Je grens aangeven is ook niet per se onaardig naar iemand anders. Dat voelde voor mij wel lang zo. Maar je mag jezelf en je grenzen serieus nemen en respecteren. Sinds ik wat minder geef om wat mensen van mij vinden in het algemeen ben ik een stuk gelukkiger.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
