Relaties
alle pijlers
Grenzen aangeven als pleaser
dinsdag 4 februari 2025 om 19:36
Hoi allemaal,
Ik heb geen leuke jeugd gehad en daardoor ben ik een pleaser type geworden. Ik wil het graag fijn en gezellig hebben voor anderen. Ik voel me verantwoordelijk voor hoe anderen zich voelen en ik heb ook altijd de neiging dingen voor anderen op te lossen of te helpen. Daarmee maak ik mezelf ondergeschikt.
Uiteindelijk merk ik nu steeds meer dat ik best wat mensen om mij heen verzameld heb die meer "nemers" zijn dan gevers.
Deze nemers nemen letterlijk meer ruimte in. Ze zijn wat overheersend, dominant en aanwezig en bepalend. Het is niet alleen maar negatief want het zijn vaak ook hele leuke mensen met ook een hele lieve kant. Maar door mijn pleaserige karakter ontstaat er dan een disbalans in de relatie. Omdat ik mij altijd aanpas aan de wensen van een ander, of omdat ik de belangen van de ander altijd voor die van mezelf plaats. Wat de ander natuurlijk helemaal niet weet want ik zeg dat niet of merk het meestal pas als het al gebeurd is. Maar het is dus niet de schuld van de ander, die gaat gewoon vrolijk mee met mijn "ja oké is goed." Als ik niks zeg kunnen anderen dat niet ruiken. Daar ben ik me bewust van.
Deze mensen zijn zich dus meestal van geen kwaad bewust, het gaat vaak ook om kleine dingen. Een vriendin met al 10 jaar dezelfde problemen die mij elke dag opbelt en gaat huilen met hetzelfde verhaal. Ik luister en geef advies, denk mee, troost. Maar het voelt als veel en soms wat grenzeloos. Maar ik kan dus niet op een gezonde manier zeggen: dit wordt me wat teveel. Dus ik luister soms wel een uur en ondertussen rol ik ook wel met mijn ogen. Wat ook niet erg aardig is van mij.
Mijn man heeft er nogal een handje van om de kinderen mijn pakkie an te maken. Morgen moet kind bv naar drie belangrijke afspraken en ik heb gevraagd of hij er ook twee wil doen want de afgelopen 5 weken heb ik dit gedaan. Maar man wilde langs zijn ouders gaan. Dus dan zeg ik: maar ik had het je afgelopen week al gevraagd toch? En dan zegt man: ok dus ik kan niet langs mijn ouders? Dan voel ik dus dat ik hem dat ontzeg. Puntje bij paaltje, ik doe nu toch twee afspraken en hij eentje.
Vriendin vraagt mijn professionele hulp en dat doe ik. Maar als ik al het werk gedaan heb blijkt het een vriendendienst te zijn en kan ik geen factuur sturen.
Zoiets moet ik natuurlijk van te voren bespreken maar dat lukt mij dus niet. Het lijkt wel of de mensen om mij heen dit wel goed kunnen waardoor ik vaker dan mij lief is het onderspit delf.
Ik wil dit dus graag anders, maar hoe neem ik meer ruimte in, hoe verander ik dat ik mij niet voor alles en iedereen altijd verantwoordelijk voel? Geen ouder die mee kan met een klassenuitje? Ik doe het. Iemand ziek, zwak of misselijk? Ik doe je boodschappen. Kinderen spelen nagenoeg altijd bij ons, logeer partijen idem dito. Ik breng ze zelfs thuis want anderen hebben het vast drukker dan ik. Zelfs als onze schoonmaker het met de Franse slag doet heb ik moeite om er wat van te zeggen. Sterker nog: ik maakte eerst zelfs best veel schoon voordat de schoonmaker kwam. Koekoek.
Hoe doen jullie dit en hebben jullie tips voor mij? Ik vind het met name lastig bij mijn partner en een paar hele goede vriendinnen. Maar loop er dus in het dagelijks leven ook heel veel tegenaan.
Ik las laatst deze quote op het forum en dit slaat precies op mij en heeft mij aan het denken gezet. Geen idee wie het geschreven heeft maar ik heb het toen opgeslagen:
"Veel mensen met een lage eigenwaarde die blijven hangen aan de meest rare of zelfs enge figuren, twijfelen aan hun eigen waarneming. Ze zien wel vreemd gedrag, maar denken dat ze het niet negatief mogen inkleuren. Want iedereen heeft wel eens wat. Of twijfelen aan zichzelf en of ze het wel goed hebben gehoord, gezien. Of dat ze het misschien te negatief opvatten, terwijl hij het vast anders bedoelt. Want dat hebben ze vaak geleerd of ergens aan overgehouden, dat hun eigen waarnemingen niet tellen, niet echt of belangrijk zijn. Er is regelmatig ook sprake van een stukje onthechting of vervreemde realiteit. Er zit een mindfuck in dat hoofd.
Kortom, die nemen hun eigen waarnemingen en onderbuikgevoelens gewoon niet serieus, omdat ze écht denken dat ze het vast verkeerd interpreteren of niet in de juiste proporties zien. Twijfelen gewoon enorm aan zichzelf en nemen hun eigen waarnemingen niet voor waar aan."
Hier herken ik mijzelf enorm in. Ook als ik terugkijk naar mijn vorige relaties. En ook in relaties met vriendinnen. Een paar heb ik wel afscheid van genomen maar ik hou er graag nog wat over en dan in een leuke en gezonde vorm.
Ik heb geen leuke jeugd gehad en daardoor ben ik een pleaser type geworden. Ik wil het graag fijn en gezellig hebben voor anderen. Ik voel me verantwoordelijk voor hoe anderen zich voelen en ik heb ook altijd de neiging dingen voor anderen op te lossen of te helpen. Daarmee maak ik mezelf ondergeschikt.
Uiteindelijk merk ik nu steeds meer dat ik best wat mensen om mij heen verzameld heb die meer "nemers" zijn dan gevers.
Deze nemers nemen letterlijk meer ruimte in. Ze zijn wat overheersend, dominant en aanwezig en bepalend. Het is niet alleen maar negatief want het zijn vaak ook hele leuke mensen met ook een hele lieve kant. Maar door mijn pleaserige karakter ontstaat er dan een disbalans in de relatie. Omdat ik mij altijd aanpas aan de wensen van een ander, of omdat ik de belangen van de ander altijd voor die van mezelf plaats. Wat de ander natuurlijk helemaal niet weet want ik zeg dat niet of merk het meestal pas als het al gebeurd is. Maar het is dus niet de schuld van de ander, die gaat gewoon vrolijk mee met mijn "ja oké is goed." Als ik niks zeg kunnen anderen dat niet ruiken. Daar ben ik me bewust van.
Deze mensen zijn zich dus meestal van geen kwaad bewust, het gaat vaak ook om kleine dingen. Een vriendin met al 10 jaar dezelfde problemen die mij elke dag opbelt en gaat huilen met hetzelfde verhaal. Ik luister en geef advies, denk mee, troost. Maar het voelt als veel en soms wat grenzeloos. Maar ik kan dus niet op een gezonde manier zeggen: dit wordt me wat teveel. Dus ik luister soms wel een uur en ondertussen rol ik ook wel met mijn ogen. Wat ook niet erg aardig is van mij.
Mijn man heeft er nogal een handje van om de kinderen mijn pakkie an te maken. Morgen moet kind bv naar drie belangrijke afspraken en ik heb gevraagd of hij er ook twee wil doen want de afgelopen 5 weken heb ik dit gedaan. Maar man wilde langs zijn ouders gaan. Dus dan zeg ik: maar ik had het je afgelopen week al gevraagd toch? En dan zegt man: ok dus ik kan niet langs mijn ouders? Dan voel ik dus dat ik hem dat ontzeg. Puntje bij paaltje, ik doe nu toch twee afspraken en hij eentje.
Vriendin vraagt mijn professionele hulp en dat doe ik. Maar als ik al het werk gedaan heb blijkt het een vriendendienst te zijn en kan ik geen factuur sturen.
Zoiets moet ik natuurlijk van te voren bespreken maar dat lukt mij dus niet. Het lijkt wel of de mensen om mij heen dit wel goed kunnen waardoor ik vaker dan mij lief is het onderspit delf.
Ik wil dit dus graag anders, maar hoe neem ik meer ruimte in, hoe verander ik dat ik mij niet voor alles en iedereen altijd verantwoordelijk voel? Geen ouder die mee kan met een klassenuitje? Ik doe het. Iemand ziek, zwak of misselijk? Ik doe je boodschappen. Kinderen spelen nagenoeg altijd bij ons, logeer partijen idem dito. Ik breng ze zelfs thuis want anderen hebben het vast drukker dan ik. Zelfs als onze schoonmaker het met de Franse slag doet heb ik moeite om er wat van te zeggen. Sterker nog: ik maakte eerst zelfs best veel schoon voordat de schoonmaker kwam. Koekoek.
Hoe doen jullie dit en hebben jullie tips voor mij? Ik vind het met name lastig bij mijn partner en een paar hele goede vriendinnen. Maar loop er dus in het dagelijks leven ook heel veel tegenaan.
Ik las laatst deze quote op het forum en dit slaat precies op mij en heeft mij aan het denken gezet. Geen idee wie het geschreven heeft maar ik heb het toen opgeslagen:
"Veel mensen met een lage eigenwaarde die blijven hangen aan de meest rare of zelfs enge figuren, twijfelen aan hun eigen waarneming. Ze zien wel vreemd gedrag, maar denken dat ze het niet negatief mogen inkleuren. Want iedereen heeft wel eens wat. Of twijfelen aan zichzelf en of ze het wel goed hebben gehoord, gezien. Of dat ze het misschien te negatief opvatten, terwijl hij het vast anders bedoelt. Want dat hebben ze vaak geleerd of ergens aan overgehouden, dat hun eigen waarnemingen niet tellen, niet echt of belangrijk zijn. Er is regelmatig ook sprake van een stukje onthechting of vervreemde realiteit. Er zit een mindfuck in dat hoofd.
Kortom, die nemen hun eigen waarnemingen en onderbuikgevoelens gewoon niet serieus, omdat ze écht denken dat ze het vast verkeerd interpreteren of niet in de juiste proporties zien. Twijfelen gewoon enorm aan zichzelf en nemen hun eigen waarnemingen niet voor waar aan."
Hier herken ik mijzelf enorm in. Ook als ik terugkijk naar mijn vorige relaties. En ook in relaties met vriendinnen. Een paar heb ik wel afscheid van genomen maar ik hou er graag nog wat over en dan in een leuke en gezonde vorm.
vrijdag 14 februari 2025 om 07:21
[quote=Rosalieke post_id=35748255
Hij kan inmiddels zelfs kleren voor de kinderen uit de kast pakken en een staart maken in de haren van onze dochter doen, iets waar hij op de een of andere manier altijd mij voor liet opdraaien.
Als ik terugkijk denk ik echt, wat heb ik allemaal laten gebeuren?
[/quote]
Nou inderdaad. Ik weet echt niet wat ik lees.
Goed dat het zo veranderd is.
Het lijkt of je er nog steeds van onder de indruk bent dat je man in staat is om kleren uit een kast te pakken en een elastiekje om een bosje haren te draaien?
Was je dan zo'n pleaser of dacht je dat niemand het zo goed kon als jij?
Hij kan inmiddels zelfs kleren voor de kinderen uit de kast pakken en een staart maken in de haren van onze dochter doen, iets waar hij op de een of andere manier altijd mij voor liet opdraaien.
Als ik terugkijk denk ik echt, wat heb ik allemaal laten gebeuren?
[/quote]
Nou inderdaad. Ik weet echt niet wat ik lees.
Goed dat het zo veranderd is.
Het lijkt of je er nog steeds van onder de indruk bent dat je man in staat is om kleren uit een kast te pakken en een elastiekje om een bosje haren te draaien?
Was je dan zo'n pleaser of dacht je dat niemand het zo goed kon als jij?
vrijdag 14 februari 2025 om 13:26
Nou inderdaad. Ik weet echt niet wat ik lees.ldp schreef: ↑14-02-2025 07:21[quote=Rosalieke post_id=35748255
Hij kan inmiddels zelfs kleren voor de kinderen uit de kast pakken en een staart maken in de haren van onze dochter doen, iets waar hij op de een of andere manier altijd mij voor liet opdraaien.
Als ik terugkijk denk ik echt, wat heb ik allemaal laten gebeuren?
Goed dat het zo veranderd is.
Het lijkt of je er nog steeds van onder de indruk bent dat je man in staat is om kleren uit een kast te pakken en een elastiekje om een bosje haren te draaien?
Was je dan zo'n pleaser of dacht je dat niemand het zo goed kon als jij?
[/quote]
Sterker nog, we waren allebei enorme pleasers. Als we ook maar een béétje het gevoel hadden dat het voor de ander lastig was, dan haalden we het voor diegene weg en deden het zelf wel. Zo liet ik het gras maaien en een spijker in de muur slaan altijd aan hem over, terwijl ik dat eigenlijk prima zelf zou kunnen. En ja, ging ik de haren doen en kleren uitzoeken omdat hij niet goed wist hoe hij dat moest doen, dus was ik de 'helper'.
We gingen allebei overlopen en het gevoel hebben 'Ik doe hier alles alleen!'. We raakten allebei de realiteit kwijt, want we deden allebei gewoon veel te veel voor de ander zonder aan ons zelf te denken. In mijn geval raakte ik mezelf door dat pleasen echt kwijt. Ik deed dat ook bij andere mensen en op het werk enzo, maar ik kwam over alsof ik heel goed functioneer en het allemaal prima vond. Tot ik burn-out raakte en mijn ogen open gingen. Toen moest mijn gedrag echt veranderen, en dat kwam van binnenuit. Is best een pittig proces geweest, maar heeft wel heel veel opgeleverd.
vrijdag 14 februari 2025 om 13:29
Wat betekent dit dan voor de kinderen? Kunnen zij dat nu ook of nemen jullie voor hen ook alle verantwoordelijkheden weg, zoals jullie dat eerder voor elkaar deden? Als die voorbeelden die je noemt zijn bij ons dingen die de kinderen zelf deden vanaf dat ze naar school gingen.
Je helpt ook door anderen te leren het zelf te kunnen.
Je helpt ook door anderen te leren het zelf te kunnen.
vrijdag 14 februari 2025 om 13:42
Goed gedaan to.Portinatx schreef: ↑11-02-2025 18:51Nou hier loopt t nog niet op rolletjes. Weer man die afspraken vergeet die hij zou doen omdat ik de hele dag moet werken. Deze keer heb ik geprobeerd het eerst samen op te lossen maar man zei gewoon dat hij niet kan. Dus ik zei: dat is niet mijn probleem want dit hadden we afgesproken dus hoe lossen we het op? Mijn bleef zeggen dat hij niet kan en er kwam geen oplossing.
Toen heb ik gezegd: regel het maar.
En ik ben de was gaan doen.
Dat vond hij heel vervelend van mij. Ik deed koud en kil de laatste tijd. Waarop ik zei: ik vind het kil en koud dat je gewoon stelt dat je niet kan en het dus mijn probleem is. En zo lang dat zo gaat word ik niet heel warm en gezellig. Samen kijken en het oplossen vind ik fijner. Dat begreep hij dan ook wel maar pffff die weg er naar toe!
Dat had wat mij betreft meteen zo moeten kunnen gaan. Ik denk dat mijn man nog het meest moet wennen. En ik ook aan mezelf want normaal liep ik nu te stressen om alles geregeld te krijgen maar nu dacht ik: dan loopt het maar in het honderd. En eigenlijk hielp dat dus al een klein beetje maar we zijn er nog lang niet.
Overigens vind ik mezelf niet koud en kil maar ben ik gewoon echt klaar met steeds alle brandjes te moeten blussen en overal voor op te draaien.
je zult merken dat op je strepen gaan staan ook vervelende bijwerkingen gaat hebben. Want je zult dan pas echt gaan merken wat je aan mensen hebt en daar valt jouw man ook onder. Het is heel makkelijk om goede relaties met mensen te hebben, als er altijd maar 1 iemand is die zich verantwoordelijk en schuldig voelt als het niet goed loopt. Op het moment dat jij gaat aangeven dat je dat niet meer (alleen) gaat oplossen, dan moeten mensen aan de bak. En dan zul je merken dat sommige mensen idd aan de bak gaan en dat er andere mensen niet aan de bak gaan, omdat ze júist een relatie zijn aangegaan met iemand die de vuile was voor ze doet. En het was niet de bedoeling dat de pleaser daar de handen vanaf zou trekken. Je zult daarom ook gaan ontdekken dat sommige mensen helemaal niet zo lief zijn en vrij egoistisch. Maar dat had jij al die tijd niet door omdat je het jouw probleem maakte.
Dat is geen leuke ontdekkingsreis. Want daarmee zul je ook afscheid gaan nemen van mensen in je leven. Die blijken vooral goed te hebben kunnen passen, zolang ze konden parasiteren op de pleaser en zijn niet van plan het parasiteren op te willen geven. Die zullen verbolgen en boos worden, je gaan verwijten dat je niet meer "lief" bent en als dat geen effect heeft, mogelijk zelfs overstappen op een ander waarop ze verder kunnen parasiteren.
Ik zeg niet dat je man zo'n type is, want begrijpelijk dat mensen moeten wennen. Maar hou goed in de gaten welke geliefden en vrienden zich met je mee ontwikkelen in je proces. Mensen die écht om je geven en jou het beste wensen, die zullen jou niet het grootste deel van de lasten willen laten dragen. Die zullen met je zoeken naar een goed evenwicht.
De quote uit je openingspost is trouwens van mij, maar kon ik niet laten weten, omdat ik een ban had vanwege het omgekeerde aan please gedrag hier op dit forum.
vrijdag 14 februari 2025 om 13:54
Dit zijn idd geen lieve uitspraken. Als man zelfreflectie zou toepassen, dan weet hij dat hij de veroorzaker van het probleem is (want afspraken vergeten) en nu probeert hij het haar probleem te maken en als ze dan niet oplossend reageert, is ZIJ koud en kil. Dat is niet liefdevol. Wat hij had moeten zeggen was: stom zeg, vergeten, nou, dan los ik het op, ik ben het immers vergeten. Evt. had hij om hulp kunnen vragen, maar ook moeten begrijpen dat de verantwoordelijkheid bij hem lag.Susan schreef: ↑11-02-2025 18:53Ik vind het manipulatief van je man dat hij je koud en kil noemt. Hij vindt het vervelend dat je nee zegt, dat is wat anders, maar vervolgens maakt hij er iets van waarvan hij weet dat het je echt raakt. Goed dat je zelf ziet dat je niet koud en kil bent. Het is inderdaad zijn eigen probleem.
Ik denk dat je met je man nog een lange weg te gaan hebt to.
vrijdag 14 februari 2025 om 14:05
Die man zit ook al tig tijd in een relatie waarin dingen zo gaan als ze gingen. Laat hem ook even schakelen zeg.
Alleen al het woord 'pleaser' heeft een soort lading alsof dat de fijne persoon is en alle mensen daar omheen de vieze vuile profiteurs zijn, terwijl die pleaser ook gewoon iemand is die een patroon in stand houdt waar de omgeving niet om gevraagd heeft en op reageert.
Alleen al het woord 'pleaser' heeft een soort lading alsof dat de fijne persoon is en alle mensen daar omheen de vieze vuile profiteurs zijn, terwijl die pleaser ook gewoon iemand is die een patroon in stand houdt waar de omgeving niet om gevraagd heeft en op reageert.
vrijdag 14 februari 2025 om 14:13
Dat is niet wat ik ermee bedoelde te zeggen. Ik zal het proberen te nuanceren. Uiteraard moeten mensen wennen en wil ik to vooral meegeven dat dit wrijving kan veroorzaken die geen probleem is of hoeft te zijn. Het kán alleen wel behulpzaam zijn om in je achterhoofd te houden hoe mensen op je reageren. Mijn uitgangspunt is dat fijne mensen ook willen dat je niet telkens de persoon bent die de problemen moet oplossen en alles over de schutting gooien. Wat dat betreft vind ik het persoonlijk niet heel positief dat iemand ook de verantwoordelijkheid van zich afgooit, zoals haar man deed. Dat hij hoopt dat ze het alsnog oplost is 1. Maar dat hij niet eens zoiets kan zeggen als oei, stom zeg, vergeten. Dat vind ik zelf wel iets wat ik in mijn eigen achterhoofd zou onthouden en kijken of dat veel vaker voorkomt. Want dat vind ik in de basis geen goed signaal.
Ik heb eveneens eenzelfde traject doorlopen als to en gemerkt wie er met me mee ontwikkelde én de mensen die feitelijk alleen maar leuk zijn, zolang jij degene bent die offers maakt. In mijn eigen leven heb ik dergelijke mensen inmiddels vrij snel door. En ik denk dat to ook die ontwikkeling mee gaat maken en dat kan soms best pijnlijk en confronterend zijn.
En een pleaser vind ik idd een moeilijk persoon om mee om te gaan. Het maakt de verhouding ongelijk en ik (als ex pleaser) blijf me dan verantwoordelijk voelen voor het gegeven dat ik niet over iemands grens wil gaan, omdat ik het herken. Dus ik blijf dan zoeken naar signalen of iemand het wel écht leuk vind. Ik heb liever iemand tegenover me die gewoon eerlijk en duidelijk is. Daar kan ik veel meer mee en geeft ook veel meer basis als je er tóch samen uit moet zien te komen.
Ik heb eveneens eenzelfde traject doorlopen als to en gemerkt wie er met me mee ontwikkelde én de mensen die feitelijk alleen maar leuk zijn, zolang jij degene bent die offers maakt. In mijn eigen leven heb ik dergelijke mensen inmiddels vrij snel door. En ik denk dat to ook die ontwikkeling mee gaat maken en dat kan soms best pijnlijk en confronterend zijn.
En een pleaser vind ik idd een moeilijk persoon om mee om te gaan. Het maakt de verhouding ongelijk en ik (als ex pleaser) blijf me dan verantwoordelijk voelen voor het gegeven dat ik niet over iemands grens wil gaan, omdat ik het herken. Dus ik blijf dan zoeken naar signalen of iemand het wel écht leuk vind. Ik heb liever iemand tegenover me die gewoon eerlijk en duidelijk is. Daar kan ik veel meer mee en geeft ook veel meer basis als je er tóch samen uit moet zien te komen.
vrijdag 14 februari 2025 om 16:57
De kinderen zijn prima zelfstandig. Dat gaat vanzelf hè, die roepen vanaf dat ze kunnen praten 'zelluf doen!'ldp schreef: ↑14-02-2025 13:29Wat betekent dit dan voor de kinderen? Kunnen zij dat nu ook of nemen jullie voor hen ook alle verantwoordelijkheden weg, zoals jullie dat eerder voor elkaar deden? Als die voorbeelden die je noemt zijn bij ons dingen die de kinderen zelf deden vanaf dat ze naar school gingen.
Je helpt ook door anderen te leren het zelf te kunnen.
We hebben dat pleasen alleen naar elkaar (en ik naar andere mensen), en naar de kinderen toe staan we heel stevig zonder te pleasen.
vrijdag 14 februari 2025 om 17:20
+1ldp schreef: ↑14-02-2025 14:05Die man zit ook al tig tijd in een relatie waarin dingen zo gaan als ze gingen. Laat hem ook even schakelen zeg.
Alleen al het woord 'pleaser' heeft een soort lading alsof dat de fijne persoon is en alle mensen daar omheen de vieze vuile profiteurs zijn, terwijl die pleaser ook gewoon iemand is die een patroon in stand houdt waar de omgeving niet om gevraagd heeft en op reageert.
Veritas vos liberabit
woensdag 19 februari 2025 om 15:03
Ik reageer hier nog even op want dit is bij ons/mij helaas denk ik wel het geval. Ik doe heel veel voor de kinderen en probeer heel vaak ze dingen zelf op te laten lossen maar verval dan vaak weer in de zorg en oplossing modus. Deze week ben ik daar heel bewust mee bezig geweest (tot irritatie van mijn kinderen) maar het werpt al wel vruchten af. Er is nog ruimte voor heel veel verbetering maar ik ben wel wakker geschud. Dus dankjewel ook voor deze bijdrage.ldp schreef: ↑14-02-2025 13:29Wat betekent dit dan voor de kinderen? Kunnen zij dat nu ook of nemen jullie voor hen ook alle verantwoordelijkheden weg, zoals jullie dat eerder voor elkaar deden? Als die voorbeelden die je noemt zijn bij ons dingen die de kinderen zelf deden vanaf dat ze naar school gingen.
Je helpt ook door anderen te leren het zelf te kunnen.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
