Grenzen aangeven als pleaser

Hoi allemaal,

Ik heb geen leuke jeugd gehad en daardoor ben ik een pleaser type geworden. Ik wil het graag fijn en gezellig hebben voor anderen. Ik voel me verantwoordelijk voor hoe anderen zich voelen en ik heb ook altijd de neiging dingen voor anderen op te lossen of te helpen. Daarmee maak ik mezelf ondergeschikt.

Uiteindelijk merk ik nu steeds meer dat ik best wat mensen om mij heen verzameld heb die meer "nemers" zijn dan gevers.

Deze nemers nemen letterlijk meer ruimte in. Ze zijn wat overheersend, dominant en aanwezig en bepalend. Het is niet alleen maar negatief want het zijn vaak ook hele leuke mensen met ook een hele lieve kant. Maar door mijn pleaserige karakter ontstaat er dan een disbalans in de relatie. Omdat ik mij altijd aanpas aan de wensen van een ander, of omdat ik de belangen van de ander altijd voor die van mezelf plaats. Wat de ander natuurlijk helemaal niet weet want ik zeg dat niet of merk het meestal pas als het al gebeurd is. Maar het is dus niet de schuld van de ander, die gaat gewoon vrolijk mee met mijn "ja oké is goed." Als ik niks zeg kunnen anderen dat niet ruiken. Daar ben ik me bewust van.

Deze mensen zijn zich dus meestal van geen kwaad bewust, het gaat vaak ook om kleine dingen. Een vriendin met al 10 jaar dezelfde problemen die mij elke dag opbelt en gaat huilen met hetzelfde verhaal. Ik luister en geef advies, denk mee, troost. Maar het voelt als veel en soms wat grenzeloos. Maar ik kan dus niet op een gezonde manier zeggen: dit wordt me wat teveel. Dus ik luister soms wel een uur en ondertussen rol ik ook wel met mijn ogen. Wat ook niet erg aardig is van mij.

Mijn man heeft er nogal een handje van om de kinderen mijn pakkie an te maken. Morgen moet kind bv naar drie belangrijke afspraken en ik heb gevraagd of hij er ook twee wil doen want de afgelopen 5 weken heb ik dit gedaan. Maar man wilde langs zijn ouders gaan. Dus dan zeg ik: maar ik had het je afgelopen week al gevraagd toch? En dan zegt man: ok dus ik kan niet langs mijn ouders? Dan voel ik dus dat ik hem dat ontzeg. Puntje bij paaltje, ik doe nu toch twee afspraken en hij eentje.

Vriendin vraagt mijn professionele hulp en dat doe ik. Maar als ik al het werk gedaan heb blijkt het een vriendendienst te zijn en kan ik geen factuur sturen.
Zoiets moet ik natuurlijk van te voren bespreken maar dat lukt mij dus niet. Het lijkt wel of de mensen om mij heen dit wel goed kunnen waardoor ik vaker dan mij lief is het onderspit delf.

Ik wil dit dus graag anders, maar hoe neem ik meer ruimte in, hoe verander ik dat ik mij niet voor alles en iedereen altijd verantwoordelijk voel? Geen ouder die mee kan met een klassenuitje? Ik doe het. Iemand ziek, zwak of misselijk? Ik doe je boodschappen. Kinderen spelen nagenoeg altijd bij ons, logeer partijen idem dito. Ik breng ze zelfs thuis want anderen hebben het vast drukker dan ik. Zelfs als onze schoonmaker het met de Franse slag doet heb ik moeite om er wat van te zeggen. Sterker nog: ik maakte eerst zelfs best veel schoon voordat de schoonmaker kwam. Koekoek.

Hoe doen jullie dit en hebben jullie tips voor mij? Ik vind het met name lastig bij mijn partner en een paar hele goede vriendinnen. Maar loop er dus in het dagelijks leven ook heel veel tegenaan.

Ik las laatst deze quote op het forum en dit slaat precies op mij en heeft mij aan het denken gezet. Geen idee wie het geschreven heeft maar ik heb het toen opgeslagen:

"Veel mensen met een lage eigenwaarde die blijven hangen aan de meest rare of zelfs enge figuren, twijfelen aan hun eigen waarneming. Ze zien wel vreemd gedrag, maar denken dat ze het niet negatief mogen inkleuren. Want iedereen heeft wel eens wat. Of twijfelen aan zichzelf en of ze het wel goed hebben gehoord, gezien. Of dat ze het misschien te negatief opvatten, terwijl hij het vast anders bedoelt. Want dat hebben ze vaak geleerd of ergens aan overgehouden, dat hun eigen waarnemingen niet tellen, niet echt of belangrijk zijn. Er is regelmatig ook sprake van een stukje onthechting of vervreemde realiteit. Er zit een mindfuck in dat hoofd.

Kortom, die nemen hun eigen waarnemingen en onderbuikgevoelens gewoon niet serieus, omdat ze écht denken dat ze het vast verkeerd interpreteren of niet in de juiste proporties zien. Twijfelen gewoon enorm aan zichzelf en nemen hun eigen waarnemingen niet voor waar aan."

Hier herken ik mijzelf enorm in. Ook als ik terugkijk naar mijn vorige relaties. En ook in relaties met vriendinnen. Een paar heb ik wel afscheid van genomen maar ik hou er graag nog wat over en dan in een leuke en gezonde vorm.

Nou hier loopt t nog niet op rolletjes. Weer man die afspraken vergeet die hij zou doen omdat ik de hele dag moet werken. Deze keer heb ik geprobeerd het eerst samen op te lossen maar man zei gewoon dat hij niet kan. Dus ik zei: dat is niet mijn probleem want dit hadden we afgesproken dus hoe lossen we het op? Mijn bleef zeggen dat hij niet kan en er kwam geen oplossing.
Toen heb ik gezegd: regel het maar.
En ik ben de was gaan doen.
Dat vond hij heel vervelend van mij. Ik deed koud en kil de laatste tijd. Waarop ik zei: ik vind het kil en koud dat je gewoon stelt dat je niet kan en het dus mijn probleem is. En zo lang dat zo gaat word ik niet heel warm en gezellig. Samen kijken en het oplossen vind ik fijner. Dat begreep hij dan ook wel maar pffff die weg er naar toe!
Dat had wat mij betreft meteen zo moeten kunnen gaan. Ik denk dat mijn man nog het meest moet wennen. En ik ook aan mezelf want normaal liep ik nu te stressen om alles geregeld te krijgen maar nu dacht ik: dan loopt het maar in het honderd. En eigenlijk hielp dat dus al een klein beetje maar we zijn er nog lang niet.
Overigens vind ik mezelf niet koud en kil maar ben ik gewoon echt klaar met steeds alle brandjes te moeten blussen en overal voor op te draaien.

Precies!

Hoedoedegeda schreef: ↑

12-02-2025 23:14

Portinatx, wat rot dat je geen fijne jeugd hebt gehad. Ik schrik ook van de voorbeelden die je noemt. De bellende vriendin (al 10 jaar!), het voorbeeld van je man, het gratis werk voor je vriendin, klassenuitjes en logeerpartijen, boodschappen doen voor zieken... Super dat je duidelijk merkt dat je dit niet meer wilt en ermee bezig bent!

Ik ben ook blij dat je dit topic hebt geopend, wat worden er goede dingen geschreven! Zonder te willen pleasen ( ) wil ik even zeggen dat ik dit hele raken stukken vind:

S-Groot: In de basis komt het erop neer dat je moet gaan leren verdragen dat niet iedereen altijd blij is met jouw doen en laten.

Itsnojoke: Ze dragen een masker, zijn niet echt. Bovendien vind ik het vreselijk, krijg ik echt plaatsvervangende schaamte van, als een ander zich zo onderdanig opstelt. Dat plaatst mij ongewild boven hen, een positie die ik beslist niet wil hebben.

Florence13: Wat lastig is, is dat je verantwoordelijk gemaakt wordt voor de grenzen van de pleaser.

Bijtie: Kijken hoe ver je kan gaan met je eigen behoeften centraal stellen is best een leuke ontdekkingstocht vind ik. En de vreugde en liefde en plezier die eruit voortkomen deel je dan weer met de mensen om je heen. (@Bijtie: ik vind jouw bijdragen sowieso altijd heel waardevol. Vaak lees ik iets treffends en kijk ik wie het geschreven heeft en meestal ben jij het. )

Catco: Dat heeft tijd nodig, je zal ook moeten leren accepteren dat sommige mensen dan niet meer in je leven passen en dat is prima , ook stukje leren loslaten, diegenen die om je geven zouden nooit willen dat je je zo voelt.

Paska: Ik vind het ook een soort laf gedrag. Want je vindt van alles maar je zal dat niet uiten. dat is geen vriendschap of liefde.

Pimpelmeesje87: Dus pleasen maakt niet per se dat je leuker gevonden wordt. Mensen die je authenticiteit niet trekken, die hebben daar vaak zelfbelang bij.

Ik vind deze woorden zo raak omdat ik veel in het topic herken. Bij mij is het inderdaad een fundamenteel iets; me verantwoordelijk voelen voor de gevoelens van de ander, de ander belangrijker vinden, mijn identiteit ontlenen aan nodig zijn, bang zijn voor conflicten, de angst om de ander te verliezen, het niet kunnen verdragen als iemand boos op me is. Waarschijnlijk valt dit allemaal onder onzekerheid/minderwaardigheid.

Ik zou superrespectvol voor mezelf kunnen opkomen, ik ken de feedbackregels precies. Jammer alleen dat ik door deze onzekerheid vaak niet eens door heb dat ik aan het pleasen ben. Of dat ik het wel doorheb, maar enorm twijfel of ik wel in mijn recht sta als ik er iets van zou zeggen.

Nu was het twintig jaar geleden nog heel veel erger, dus ik leer wel. Wat mij geholpen heeft:

- Een assertiviteitstraining. Vooral de 'ongeschreven regels' vond ik inzichtgevend, zoals: je mag altijd terugkomen op dingen die je eerder hebt gezegd.

- Het inzicht dat ik nooit zou willen dat een ander met tegenzin iets voor/met mij zou doen. Daardoor ga ik ervan uit dat een ander ook niet wil dat ik dingen met tegenzin voor/met die persoon doe.
Dat maakt het nu voor mij eigenlijk heel makkelijk om niet naar verjaardagen te gaan waar ik geen zin in heb, om niet meer met jan en alleman af te spreken, enzovoort. Op uitnodigingen reageer ik hetzelfde als Pina: “Ik ben er niet bij, maar veel plezier!”

- Het inzicht dat dingen ook zonder mij wel worden opgelost. Net als jij deed ik vroeger ook voor een hele schare zieken boodschappen. Nu denk ik: als ik het niet doe regelen ze echt wel iets anders. Boodschappen kunnen ook worden thuisbezorgd tegenwoordig.

- En inderdaad kan het (zoals iemand hier schreef) juist ook alleen maar averechts werken om steeds maar iemands problemen op te lossen. Ik heb mezelf bijvoorbeeld vroeger zo vaak in bochten gewrongen om diensten van collega's op te vangen. Achteraf denk ik dat ik daarmee alleen maar in stand heb helpen houden dat we onwijs onderbezet waren.

- Iemand schreef in een ander topic: 'Jij bent verantwoordelijk voor jouw belang en die ander is verantwoordelijk voor zijn/haar belang. Als jij de verantwoordelijkheid van die ander ook naar jezelf trekt, ben je grensoverschrijdend bezig.' Die zinnen heb ik opgeschreven en ik moet er nog vaak aan denken.

Succes met het proces, Portinatx. Ik vind dat je al supergoed bezig bent.

Wat een mooie samenvatting van goede en inspirerende stukken heb je eruit gehaald. Dank je wel!
Heel fijn om het zo nog even terug te lezen! En dank je wel voor je tips! Daar heb ik zeker wat aan!

Knap van je Claire, klinkt ook of het iemand is die dicht bij je staat dus extra moeilijk denk ik.

Pina, ja ik snap wat je schrijft. Ik ben wel conflictvermijdend. Maar als iemand mij lastig valt op straat of in het verkeer of gemeen tegen mijn kinderen doet dan ben ik het tegenovergestelde. Dan lust ik ze wel rauw. Maar dat zijn mensen die ik niet of nauwelijks ken, misschien zit daar het verschil in?

Diana het lijkt me we fijn om wat meer zo te zijn. Mijn man heeft dat ook. Die is wel van de harmonie maar zegt wel waar het op staat en eigenlijk heeft hij nooit echt een conflict.
Waar ik dingen te lang voor me houd zegt hij gewoon meteen wanneer hij iets vervelend vindt. Op een hele natuurlijke manier. Bij mij klinkt het gekunsteld en laat ik het te lang opstapelen, Maar goed, ik ben lerende, dus het zal vast steeds wat beter gaan!