Grenzen aangeven als pleaser

Hoi allemaal,

Ik heb geen leuke jeugd gehad en daardoor ben ik een pleaser type geworden. Ik wil het graag fijn en gezellig hebben voor anderen. Ik voel me verantwoordelijk voor hoe anderen zich voelen en ik heb ook altijd de neiging dingen voor anderen op te lossen of te helpen. Daarmee maak ik mezelf ondergeschikt.

Uiteindelijk merk ik nu steeds meer dat ik best wat mensen om mij heen verzameld heb die meer "nemers" zijn dan gevers.

Deze nemers nemen letterlijk meer ruimte in. Ze zijn wat overheersend, dominant en aanwezig en bepalend. Het is niet alleen maar negatief want het zijn vaak ook hele leuke mensen met ook een hele lieve kant. Maar door mijn pleaserige karakter ontstaat er dan een disbalans in de relatie. Omdat ik mij altijd aanpas aan de wensen van een ander, of omdat ik de belangen van de ander altijd voor die van mezelf plaats. Wat de ander natuurlijk helemaal niet weet want ik zeg dat niet of merk het meestal pas als het al gebeurd is. Maar het is dus niet de schuld van de ander, die gaat gewoon vrolijk mee met mijn "ja oké is goed." Als ik niks zeg kunnen anderen dat niet ruiken. Daar ben ik me bewust van.

Deze mensen zijn zich dus meestal van geen kwaad bewust, het gaat vaak ook om kleine dingen. Een vriendin met al 10 jaar dezelfde problemen die mij elke dag opbelt en gaat huilen met hetzelfde verhaal. Ik luister en geef advies, denk mee, troost. Maar het voelt als veel en soms wat grenzeloos. Maar ik kan dus niet op een gezonde manier zeggen: dit wordt me wat teveel. Dus ik luister soms wel een uur en ondertussen rol ik ook wel met mijn ogen. Wat ook niet erg aardig is van mij.

Mijn man heeft er nogal een handje van om de kinderen mijn pakkie an te maken. Morgen moet kind bv naar drie belangrijke afspraken en ik heb gevraagd of hij er ook twee wil doen want de afgelopen 5 weken heb ik dit gedaan. Maar man wilde langs zijn ouders gaan. Dus dan zeg ik: maar ik had het je afgelopen week al gevraagd toch? En dan zegt man: ok dus ik kan niet langs mijn ouders? Dan voel ik dus dat ik hem dat ontzeg. Puntje bij paaltje, ik doe nu toch twee afspraken en hij eentje.

Vriendin vraagt mijn professionele hulp en dat doe ik. Maar als ik al het werk gedaan heb blijkt het een vriendendienst te zijn en kan ik geen factuur sturen.
Zoiets moet ik natuurlijk van te voren bespreken maar dat lukt mij dus niet. Het lijkt wel of de mensen om mij heen dit wel goed kunnen waardoor ik vaker dan mij lief is het onderspit delf.

Ik wil dit dus graag anders, maar hoe neem ik meer ruimte in, hoe verander ik dat ik mij niet voor alles en iedereen altijd verantwoordelijk voel? Geen ouder die mee kan met een klassenuitje? Ik doe het. Iemand ziek, zwak of misselijk? Ik doe je boodschappen. Kinderen spelen nagenoeg altijd bij ons, logeer partijen idem dito. Ik breng ze zelfs thuis want anderen hebben het vast drukker dan ik. Zelfs als onze schoonmaker het met de Franse slag doet heb ik moeite om er wat van te zeggen. Sterker nog: ik maakte eerst zelfs best veel schoon voordat de schoonmaker kwam. Koekoek.

Hoe doen jullie dit en hebben jullie tips voor mij? Ik vind het met name lastig bij mijn partner en een paar hele goede vriendinnen. Maar loop er dus in het dagelijks leven ook heel veel tegenaan.

Ik las laatst deze quote op het forum en dit slaat precies op mij en heeft mij aan het denken gezet. Geen idee wie het geschreven heeft maar ik heb het toen opgeslagen:

"Veel mensen met een lage eigenwaarde die blijven hangen aan de meest rare of zelfs enge figuren, twijfelen aan hun eigen waarneming. Ze zien wel vreemd gedrag, maar denken dat ze het niet negatief mogen inkleuren. Want iedereen heeft wel eens wat. Of twijfelen aan zichzelf en of ze het wel goed hebben gehoord, gezien. Of dat ze het misschien te negatief opvatten, terwijl hij het vast anders bedoelt. Want dat hebben ze vaak geleerd of ergens aan overgehouden, dat hun eigen waarnemingen niet tellen, niet echt of belangrijk zijn. Er is regelmatig ook sprake van een stukje onthechting of vervreemde realiteit. Er zit een mindfuck in dat hoofd.

Kortom, die nemen hun eigen waarnemingen en onderbuikgevoelens gewoon niet serieus, omdat ze écht denken dat ze het vast verkeerd interpreteren of niet in de juiste proporties zien. Twijfelen gewoon enorm aan zichzelf en nemen hun eigen waarnemingen niet voor waar aan."

Hier herken ik mijzelf enorm in. Ook als ik terugkijk naar mijn vorige relaties. En ook in relaties met vriendinnen. Een paar heb ik wel afscheid van genomen maar ik hou er graag nog wat over en dan in een leuke en gezonde vorm.

Een ander is zeker niet verantwoordelijk voor hoe ik mij voel. Daarom moet ik daar zelf mee aan de slag. En zal het ook een beetje wennen zijn voor bepaalde mensen in mijn omgeving, waaronder mijn man. Maar oefenen is ook niet het juiste woord. Ik ga het toepassen. En dat probeer ik op een vriendelijke en nette manier te doen. En als dat niet zo goed lukt kan ik dat toch ook gewoon benoemen?

Mistborn, ja dit zou ik dus ook hebben. Ik had op den duur wel 8 goede doelen die ik maandelijks steunde. Hier ook een buurt waar ze veel langskomen. Tegenwoordig doe ik niet meer open als ik op de camera zie dat het een verkoper of iemand van het goede doel is omdat ik gewoon geen zin heb in het afwijzen en nee zeggen.
Ik heb dit ook met een daklozenkrant verkoper die altijd voor onze supermarkt staat.

Hetiswathetis dat zou inderdaad voor mij de oplossing niet zijn maar als het voor jou werkt en je je er niet ongelukkig bij voelt dan is dat voor jou dus wel een manier om er mee om te gaan.

Als je zegt dat je besloten hebt om geen vrienden meer te hebben zodat je niemand meer kan kwetsen zou ik ook kunnen denken dat je het dan wel wil, of dat je depressief bent. Of jouw vrienden voelen zich helemaal niet door jou gekwetst?

Haha LDP, dit is wel geestig hoe je dat omschrijft.
Ik zou zelf niet denken dat zo'n verkoper nog aan mij zou denken maar nee zeggen kan dan nog wel lastig zijn, zonder dat je denkt dat je de center of the universe bent.
Maar ik vind het ook een leuke en verfrissende kijk en ga dat ook eens meenemen als ik me weer eens pleaserig voel.