Gezondheid alle pijlers

Last van overgang: bespreken met baas?

12-09-2022 22:44 88 berichten
Ik heb sinds een aantal maanden flink last van de overgang. Vooral 's nachts enorme zweetaanvallen, ik slaap daardoor heel slecht en ben daardoor overdag minder fit en alert. En soms eigenlijk ronduit chagrijnig.
In het weekend doe ik een middagdutje om bij te tanken, maar doordeweeks lukt dat uiteraard niet omdat ik dan op mijn werk zit.
Ik merk dat mijn concentratie en geheugen echt slechter zijn, ik heb er last van op mijn werk. Ik had altijd een vrouwelijke leidinggevende, op dat moment had ik nog niet zoveel last van deze overgangsklachten. Maar ik zou geen enkele schroom hebben gevoeld om dit met haar te bespreken.
Sinds een half jaar is mijn baas een man. Ik merk dat ik wat minder goed functioneer door de overgang. Ik zou het graag willen benoemen maar voel nu schroom om dit te bespreken.
Begrijpt een man dit wel? Ziet hij het als een excuus om mijn vergeetachtigheid te verbloemen?
Ik heb binnenkort een functioneringsgesprek en twijfel heel erg of ik dit kan/wil/durf te bespreken met hem.
oneenietweer schreef:
13-09-2022 13:24
De eerste patiënt die vindt dat de chirurg af en toe wel eens minder mag presteren moet ik nog tegenkomen.
Klopt. Maar toch gebeurt het, het zijn namelijk ook gewoon mensen. Het is maar goed dat de de meeste patiënten niet beseffen dat specialisten vaak veel meer uren achtereen werken dan wettelijk toegestaan en dat dagen achter elkaar. Want alleen dat doet al tekort aan de prestaties. We hebben niet voor niets arbo wetgeving.
Lorem_Ipsum schreef:
13-09-2022 09:20
Voor mij geldt dat eigenlijk bij alles. Ik zeg niet eens of ik naar de tandarts of naar de fysio ga. Ik heb een afspraak. Punt.

Houd er zelf ook nooit zo van om al dat hoe en waarom van een ander te horen, het zijn mijn zaken niet of je de hele nacht op bent geweest vanwege een huilend kind, de overgang of restless leg syndrome. Ik vind dat allemaal privé.

Dit vind ik persoonlijk dan best ver gaan.
Een collega van mij heeft een tijd terug plots 2 best hevige epileptische aanvallen gehad.
Ze is daardoor een periode sneller vermoeid geweest. Had moeite zich te concentreren, gevoeliger voor prikkels, snel hoofdpijn etc.
Alleen maar fijn dat wij er vanaf wisten. Het is helemaal niet erg om dan een beetje rekening met iemand te houden.

Ik ben ook blij dat ik over mijn klachten verteld heb. Ik heb dat niet gedaan om een voorkeursbehandeling te krijgen ofzo.. of om minder te hoeven presteren. Absoluut niet.
Ik verwacht van mezelf ook nog steeds de volle inzet, het kost me soms alleen wat meer moeite en dat is merkbaar.
Geen punt als anderen weten wat de oorzaak is.
Pindakaasjes schreef:
13-09-2022 17:12
Dit vind ik persoonlijk dan best ver gaan.
Een collega van mij heeft een tijd terug plots 2 best hevige epileptische aanvallen gehad.
Ze is daardoor een periode sneller vermoeid geweest. Had moeite zich te concentreren, gevoeliger voor prikkels, snel hoofdpijn etc.
Alleen maar fijn dat wij er vanaf wisten. Het is helemaal niet erg om dan een beetje rekening met iemand te houden.

Ik ben ook blij dat ik over mijn klachten verteld heb. Ik heb dat niet gedaan om een voorkeursbehandeling te krijgen ofzo.. of om minder te hoeven presteren. Absoluut niet.
Ik verwacht van mezelf ook nog steeds de volle inzet, het kost me soms alleen wat meer moeite en dat is merkbaar.
Geen punt als anderen weten wat de oorzaak is.
Ik houd heus rekening met mensen. Maar van mij hoef je het waarom niet te delen. Als je even minder inzetbaar bent, dan accepteer ik dat gewoon. Ik heb nu een collega die wegens een behandeling voor MS een paar maanden weg zal zijn. Dat blijkt hij al een tijd te hebben, maar wilde dat nooit delen. Dat snap ik helemaal. Je ziekte is van jou. Hij zal vast wel vaker uit te running geweest zijn. Nu ontkwam hij er niet aan, omdat hij echt even weg is.

Van een andere orde, maar ik had een collega die altijd alles deelde. Dan had ze weer de hele nacht op de pot gezeten, of erboven gehangen. Schei uit zeg! Je was niet lekker, dat is voldoende hoor. Misschien heb ik toen een afkeer ontwikkeld.
Alle reacties Link kopieren Quote
Ik vind het ook best wel heftig om te lezen dat je, als je zoiets deelt, jezelf kwetsbaar maakt volgens sommigen. Ik zou denken dat je jezelf gewoon als mens laat zien, met je hele hebben en houden. Het is natuurlijk een illusie te denken dat werknemers een soort robots zijn, maar dat is kennelijk wel wat veel bedrijven (of leidinggevenden of werknemers) van de ander of zichzelf verwachten. Ze nemen gewoon emoties, gevoelens en in dit specifieke geval ook allerlei hormonen mee. Volstrekt normaal om de aanwezigheid daarvan dus niet te ontkennen, lijkt me.
Lorem_Ipsum schreef:
13-09-2022 17:18
Ik houd heus rekening met mensen. Maar van mij hoef je het waarom niet te delen. Als je even minder inzetbaar bent, dan accepteer ik dat gewoon. Ik heb nu een collega die wegens een behandeling voor MS een paar maanden weg zal zijn. Dat blijkt hij al een tijd te hebben, maar wilde dat nooit delen. Dat snap ik helemaal. Je ziekte is van jou. Hij zal vast wel vaker uit te running geweest zijn. Nu ontkwam hij er niet aan, omdat hij echt even weg is.

Van een andere orde, maar ik had een collega die altijd alles deelde. Dan had ze weer de hele nacht op de pot gezeten, of erboven gehangen. Schei uit zeg! Je was niet lekker, dat is voldoende hoor. Misschien heb ik toen een afkeer ontwikkeld.
Er zit natuurlijk nog wel een heel gebied tussen een nacht op de wc en een heftige situatie in je privéleven, die ook invloed kan hebben oo zaken daarbuiten. Ik snap de overweging om dergelijke dingen niet te vertellen heel goed (dat zal een relflex van heel veel mensen zijn), maar ik vind het bij dit wel dingen wel verstandig je van te voren af te vragen of je jezelf hiermee niet te kort doet.
Alle reacties Link kopieren Quote
Ik zie geen reden om het erover te hebben met mijn leidinggevende, die dezelfde leeftijd heeft. Mijn werk lijdt er tenslotte niet onder.

Met collega's van dezelfde leeftijdscategorie heb ik het er wel over. We lijden er alledrie aan, het nachtzweten vinden we het ergste. Dat ik nu daar van af ben vinden ze verbijsterend.

Die collega's weten dat ze in mijn ladeblok een waaier kunnen vinden, voor als we een wappermomentje willen.
:cheer2:
Of course your opinion matters. Just not to me.
Alle reacties Link kopieren Quote
Shero schreef:
13-09-2022 18:44
Ik zie geen reden om het erover te hebben met mijn leidinggevende, die dezelfde leeftijd heeft. Mijn werk lijdt er tenslotte niet onder.

Met collega's van dezelfde leeftijdscategorie heb ik het er wel over. We lijden er alledrie aan, het nachtzweten vinden we het ergste. Dat ik nu daar van af ben vinden ze verbijsterend.

Die collega's weten dat ze in mijn ladeblok een waaier kunnen vinden, voor als we een wappermomentje willen.
:cheer2:
Dit dus, gelukkig kan ik er op mijn werk heel goed over praten en krijg ik ook allerlei tips.

Zit dan ook niet in het bedrijfsleven dat scheelt denk ik ook weer.
Sjaantje37 schreef:
13-09-2022 19:02
Dit dus, gelukkig kan ik er op mijn werk heel goed over praten en krijg ik ook allerlei tips.

Zit dan ook niet in het bedrijfsleven dat scheelt denk ik ook weer.

Bij mij hetzelfde.
Alecta schreef:
13-09-2022 18:32
Er zit natuurlijk nog wel een heel gebied tussen een nacht op de wc en een heftige situatie in je privéleven, die ook invloed kan hebben oo zaken daarbuiten. Ik snap de overweging om dergelijke dingen niet te vertellen heel goed (dat zal een relflex van heel veel mensen zijn), maar ik vind het bij dit wel dingen wel verstandig je van te voren af te vragen of je jezelf hiermee niet te kort doet.
Ik vind het zelf niet prettig om mijn gezondheid met buitenstaanders te bespreken. Natuurlijk mag men mij aanspreken op mijn werk, maar ik ga daar niet van alles bijhalen. En ben ik ziek, dan ben ik ziek. Ik geef verder niet aan wat ik heb ofzo.

Ik heb twee keer wat gebroken in een periode bij een werkgever, dat vond ik al erg vervelend, steeds weer zo’n verhaal afdraaien. Die twee keren hadden niets met elkaar te maken, twee totaal ongerelateerde ongelukjes, maar ik voelde het op werk toch als bemoeienis. Was natuurlijk gewoon oprecht medeleven hoor.

Ook had ik eens een mri-scan met vervelende uitslag, toen merkte ik ook dat als je zoiets noemt, dat het alleen maar meer vragen oproept. Dus sindsdien zijn mijn verhalen summier.
Alle reacties Link kopieren Quote
De overgang is werkelijk een grote nachtmerrie voor sommige vrouwen. Deze kleine groep die met serieuze klachten te maken heeft, heeft het niet gemakkelijk in onze prestatiegerichte maatschappij.

Topicstarter: Ik zou allereerst een afspraak maken met de huisarts en jouw klachten bespreken. Alleen jij kunt beoordelen hoe jouw baas is om het wel of niet te vertellen.

Sterkte 🍀
Alle reacties Link kopieren Quote
In Nederland lopen we nogal achter als het om overgangsklachten gaat. In Engeland wordt 75% van de vrouwen behandeld, in Nederland 3%. Deze behandelingen hebben veel effect op de kwaliteit van leven. Voorvechters voor betere zorg zijn o.a. Dr. Pinas. Kortom bij overgangsklachten een gespecialiseerde gynaecoloog zoeken.
http://www.vrouwenindeovergang.nl/

Medicijnen die speciaal voor de overgang zijn gemaakt, bevatten een kleinere hoeveelheid hormonen dan de gewone pil en verdienen daarom bij klachten doorgaans de voorkeur.
Helaas is het huisartsenprotocol nogal gedateerd en nog niet aangepast aan de laatste inzichten.
Alle reacties Link kopieren Quote
Bij mij kwam het laatst onbedoeld aan de orde in het werkoverleg. Mijn lg vroeg ik of nog last had van mijn recente coronabesmetting (waar ik lang ziek van ben geweest). Ik vertelde dat ik nog steeds wel last had van een snelle hartslag en het soms ineens heel warm krijg. Daar kwam direct een grappige opmerking op van een andere oude dame, die riep dat ik gewoon in de overgang was. Die mogelijkheid heb ik maar beaamd, ik doe ook al maanden op maximaal 6 uur slaap, en lijk soms wel een vergeetachtige bejaarde.
Bedankt voor al jullie reacties. Ik ben inmiddels gestart met medicatie om te kijken of dit mijn hormoonhuishouding een beetje in balans kan brengen.

Jullie reacties hebben mij aan het denken gezet: wat wil ik ermee bereiken als ik het bespreek met mijn leidinggevende?

Ik wil het niet als een excuus gebruiken: maar tegelijkertijder merk ik dat ik minder scherp ben.

Ik blijf het lastig vinden. Ik doe nu nog even niets, lijk of de medicatie helpt. Maar ik vind het best lastig: wil me niet "verschuilen" achter overgangsklachten maar ik heb er meer last van dan me lief is.....

Gebruikersavatar
Anonymous
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn

Terug naar boven