Gezondheid
alle pijlers
Mijn man heeft kanker
vrijdag 15 juni 2007 om 13:15
<a href="http://images.google.com/imgres?imgurl= ... 1%26sa%3DX" target="nw">
<img style="BORDER-RIGHT: 1px solid; BORDER-TOP: 1px solid; BORDER-LEFT: 1px solid; BORDER-BOTTOM: 1px solid" height="96" src="http://tbn0.google.com/images?q=tbn:mP6 ... 6wLd61.jpg" width="128" />
</a>
<img style="BORDER-RIGHT: 1px solid; BORDER-TOP: 1px solid; BORDER-LEFT: 1px solid; BORDER-BOTTOM: 1px solid" height="96" src="http://tbn0.google.com/images?q=tbn:mP6 ... 6wLd61.jpg" width="128" />
</a>
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
vrijdag 15 juni 2007 om 16:31
Je koffiedik kijken is wel zuiver en ik vind het mooi te zien dat je Hero zo zijn eigen ding laat doen, terwijl ik me kan voorstellen dat je hem voor altijd bij je wilt houden, ziek of niet. En Hero kiest dan misschien iets meer voor kwaliteit en dat is ook zo ontzettend goed voor te stellen.
Ben erg benieuwd hoe het was en hoe Hero en jij er tegenaan kijken.
Ben erg benieuwd hoe het was en hoe Hero en jij er tegenaan kijken.
vrijdag 15 juni 2007 om 20:50
Nou, een carriëre als koffiedikleester kan ik ook wel vergeten....
Het was een heftig gesprek met de ocoloog. Hij snapte het standpunt van Hero, die aangaf "het niet te weten", en heeft ons nog het één en ander uitgelegd.
Chemo, daar had hij eigenlijk geen vertrouwen in. de kans dat dat nog iets uithaalt is zo klein. En het is bepaald geen gevalletje "baat het niet dan schaadt het niet". Nee, baat het niet dan schaadt het wel degelijk! Het is zo'n zwaar traject, geestelijk maar zeker ook lichamelijk, dat de meerwaade maar beperkt is.
Hetzelfde geldt voor de experimentele medicatie, al kun je daar met wat geluk (blijft een gek woord in deze context) meer van evrwahcten dan chemo alleen.
De voorkeur van de oncoloog lag dan ook bij bestraling, dat waarschijnlijk wel mogelijk is. Had ik niet verwacht. Kansen zijn klein, maar wel de beste van de drie moeglijkheden. Volgende week donderdag hebben we dan ook een oriënterend gesprek bij de radiotherapeut (of hoe zo'n vent ook heten mag). Kijken of Hero er een goed gevoel bij kan krijgen.
Ook hebben we eht nog over opereren gehad, maar de oncoloog, die gewoonlijk heel behoudend en terughoudend is in zijn uitspraken, gaf heel duidelijk aan dat Hero dan heel waarschijnlijk "dood gaat aan de operatie". Auw. Maar wel duidelijk!
Kortom, een bons aan informatie, dat we allemaal geabsorbeerd hebben. En nu is het aan Hero...
Wat ik wel fijn vond is dat de oncoloog, toen Hero bij het afscheid zei dat hij alles nog even moest laten bezinken, zei dat hij zo'n enorm respect had vor de manier waarop mijn held met de hele situatie omgaat. De rust en de realiteitszin zag hij maar zelden bij zijn patiënten, en dat vond hij bijzonder en bewonderingswaardig.
Dit stukje bevestiging voor mijn mooie, dappere kerel vind ik fijn. Ik kan nog zo vaak zeggen dat ik het waanzinnig knap vind hoe hij hiermee omgaat, hem zo'n mooi, wijs mens vind, maar als de oncoloog dat zegt komt dat toch anders binnen. Vooral omdat de oncoloog gewoonlijk niet zo vrij en persoonlijk is, zeg maar. Het is gewoon een bijzonder mens, die Hero van mij...
Nu ja, vooralsnog laat hij alles even bezinken en gaan we donderdag het gesprek aan met die "bestralingsman". En dan kijken we weer verder. We leven voorlopig bij de dag. Plannen niets verder dan een week. Laten het los.
Ik laat mijn egoïsme los.
Het gaat in deze niet om mij.
Het gaat om Hero.
En ik sta achter hem.
No matter what!
Het was een heftig gesprek met de ocoloog. Hij snapte het standpunt van Hero, die aangaf "het niet te weten", en heeft ons nog het één en ander uitgelegd.
Chemo, daar had hij eigenlijk geen vertrouwen in. de kans dat dat nog iets uithaalt is zo klein. En het is bepaald geen gevalletje "baat het niet dan schaadt het niet". Nee, baat het niet dan schaadt het wel degelijk! Het is zo'n zwaar traject, geestelijk maar zeker ook lichamelijk, dat de meerwaade maar beperkt is.
Hetzelfde geldt voor de experimentele medicatie, al kun je daar met wat geluk (blijft een gek woord in deze context) meer van evrwahcten dan chemo alleen.
De voorkeur van de oncoloog lag dan ook bij bestraling, dat waarschijnlijk wel mogelijk is. Had ik niet verwacht. Kansen zijn klein, maar wel de beste van de drie moeglijkheden. Volgende week donderdag hebben we dan ook een oriënterend gesprek bij de radiotherapeut (of hoe zo'n vent ook heten mag). Kijken of Hero er een goed gevoel bij kan krijgen.
Ook hebben we eht nog over opereren gehad, maar de oncoloog, die gewoonlijk heel behoudend en terughoudend is in zijn uitspraken, gaf heel duidelijk aan dat Hero dan heel waarschijnlijk "dood gaat aan de operatie". Auw. Maar wel duidelijk!
Kortom, een bons aan informatie, dat we allemaal geabsorbeerd hebben. En nu is het aan Hero...
Wat ik wel fijn vond is dat de oncoloog, toen Hero bij het afscheid zei dat hij alles nog even moest laten bezinken, zei dat hij zo'n enorm respect had vor de manier waarop mijn held met de hele situatie omgaat. De rust en de realiteitszin zag hij maar zelden bij zijn patiënten, en dat vond hij bijzonder en bewonderingswaardig.
Dit stukje bevestiging voor mijn mooie, dappere kerel vind ik fijn. Ik kan nog zo vaak zeggen dat ik het waanzinnig knap vind hoe hij hiermee omgaat, hem zo'n mooi, wijs mens vind, maar als de oncoloog dat zegt komt dat toch anders binnen. Vooral omdat de oncoloog gewoonlijk niet zo vrij en persoonlijk is, zeg maar. Het is gewoon een bijzonder mens, die Hero van mij...
Nu ja, vooralsnog laat hij alles even bezinken en gaan we donderdag het gesprek aan met die "bestralingsman". En dan kijken we weer verder. We leven voorlopig bij de dag. Plannen niets verder dan een week. Laten het los.
Ik laat mijn egoïsme los.
Het gaat in deze niet om mij.
Het gaat om Hero.
En ik sta achter hem.
No matter what!
Wat wilde ik nou toch typen?
vrijdag 15 juni 2007 om 20:58
vrijdag 15 juni 2007 om 22:13
zaterdag 16 juni 2007 om 00:17
zaterdag 16 juni 2007 om 10:35
Mimsey, zoveel respect voor jou dat je zo onzelfzuchtig kan zijn. In zo'n moeilijke periode dat jullie vechten voor een stuk levensverlenging en tevens een menswaardig leven. Die worsteling die Hero moet meemaken is gewoon niet te bevatten (voor mij). De beslissingen die hij moet maken. Krijg gewoon iedere keer een brok in mijn keel als ik lees waar jullie mee worstelen. Zo graag willen dat je iets voor iemand kan betekenen maar er is niets. Dat jij hem zo onvoorwaardelijk steunt, daar krijg ik kippenvel van. Zonder egoisme, het beste voor hem voor hebben, zijn steun en toeverlaat. Zo zou liefde dus moeten zijn. Begrijp mij niet verkeerd, ik snap dat je zoveel liefde van Hero krijgt en de band zo close is dat het "normaal" is wat je voor hem doet. Maar wilde je toch een hart onder de riem steken dat je Hero zelf laat beslissen wat hij denkt dat goed is.
Ik wil Hero een dikke *; geven voor de moeilijke beslissing die hij moet gaan maken. Ik weet eigenlijk niet goed wat te zeggen, alleen veel sterkte en liefs deze dagen.
Ik wil Hero een dikke *; geven voor de moeilijke beslissing die hij moet gaan maken. Ik weet eigenlijk niet goed wat te zeggen, alleen veel sterkte en liefs deze dagen.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
zaterdag 16 juni 2007 om 14:10
Mimsey, ik lees je topic al een hele tijd maar heb nooit gereageerd omdat ik zoiets had van: wat kan ik in hemelsnaam toevoegen, hoe kan ik jou vanuit mijn veilige thuissituatie helpen? Maar sinds begin maart weten we dat mijn moeder darmkanker heeft en ook al is het hele gezwel verwijderd, waren er geen uitzaaiingen en zijn de behandelingen curatief, ik kan opeens eens een stuk beter meepraten over deze KUTziekte en wat het met je leven doet. Ze krijgt nu chemotherapie en hoewel het vrij aardig gaat, zie je dat het lijf van je dierbare gesloopt wordt. Ik probeer haar te steunen waar het gaat maar uiteindelijk moet iemand het gevecht zelf aan gaan. Ik ken Hero niet, maar wat een respect heb ik voor hem! En voor jou, dat je je kop erbij weet te houden en weet te genieten van de dagen die wel goed gaan. Dat is een kunst en die beheers jij, wees daar maar heel trots op. Ik wens jullie alle goeds toe, ik zal aan jullie blijven denken en voor jullie duimen!
zaterdag 16 juni 2007 om 21:22
Mimsey, ik ken jou niet en jij kent mij niet. Ik kan niets zinnigs bijdragen ook. Maar ik lees mee met je topic, niet teveel want jouw verdriet raakt mij echt tot diep in het hart. Wat me nog meer raakt: jouw onvoorstelbare kracht en die van je lieve man. Wat een bewonderenswaardige mensen zijn jullie, dat kan niet vaak genoeg gezegd worden.
Is er énige hoop dat het allemaal goedkomt? Ik hoop het zó voor jullie. Jullie kracht en liefde zijn een voorbeeld voor ons allemaal.
Sterkte, heel veel sterkte, en de oncoloog had helemaal gelijk! Ongelooflijk gewoon hoe jullie er mee omgaan.
Is er énige hoop dat het allemaal goedkomt? Ik hoop het zó voor jullie. Jullie kracht en liefde zijn een voorbeeld voor ons allemaal.
Sterkte, heel veel sterkte, en de oncoloog had helemaal gelijk! Ongelooflijk gewoon hoe jullie er mee omgaan.
zondag 17 juni 2007 om 11:04
Emily, heel veel sterkte met jouw moeder. Chemo is gif, ik wist niet dat mensen zo ziek konden zjn. Ik hoop dat de bijwerkingen bij jouw moeder mee zullen vallen en ze snel weer zal herstellen.
Ik vind jullie bemoedigende woorden heel bijzonder. Zelf heb ik niet het idee dat ik iets doe waar kracht voor nodig is, heb mezelf nooit beschouwd als sterke vrouw, integendeel....
Gisteren realiseerde ik me ineens dat ik wél vind dat Hero en ik samen goed bezig zijn, dat ik trots op ons ben. Op hem, maar ook op ons. En dus misschien ook wel op mijzelf, al vind ik het allemaal ook heel vanzelfsprekend.
En ik heb een goede coach, Hero kan zelf heel goed aangeven waar hij behoefte aan heeft, wat hij fijn vind en wat niet, en zolang dat niet te erg botst met mijn behoeftes hou ik daar rekening mee. Als het wel botst, dan praten we erover, en dan komen we er ook vaak uit.
De communicatielijnen open houden, dat is wat ik hiervan geleerd heb. Niet voor de ander na gaan denken, dat is gewoonlijk al gevaarlijk maar in een situatie als deze helemaal. Je weet namelijk niet hoe de ander denkt. Dus vraag ik ernaar, of vertelt Hero het. Het dat maakt denk ik dat we in contact blijven met elkaar. Dat onze emoties mogen betsaan, gehoord worden, en dat we dus ook kunnen genieten.
Hoop is er trouwens altijd, ergens.
Maar dat bestaat naast het besef dat de realiteit is dat de overlevingskansen van Hero gering zijn. Heel gering.
Maar als hij niet van de kanker kan winnen, dan kan hij misschien nog wel "lang" leven. Daar zit onze hoop. Bij de eerste schooldag van Mopsey, bij volgend jaar zomer, bij dit jaar kerstmis, bij een mogelijk reisje in het najaar.
En als ik heel eerlijk ben, hoop ik ook dat er wonderen bestaan. Dat er binnenkort een nieuw middel op de markt komt, dat bestraling boven verwachting gaat, dat er íets gebeurd...
Niet realistisch, maar hoop hou je altijd. Hoop op wonderen.
Ik vind jullie bemoedigende woorden heel bijzonder. Zelf heb ik niet het idee dat ik iets doe waar kracht voor nodig is, heb mezelf nooit beschouwd als sterke vrouw, integendeel....
Gisteren realiseerde ik me ineens dat ik wél vind dat Hero en ik samen goed bezig zijn, dat ik trots op ons ben. Op hem, maar ook op ons. En dus misschien ook wel op mijzelf, al vind ik het allemaal ook heel vanzelfsprekend.
En ik heb een goede coach, Hero kan zelf heel goed aangeven waar hij behoefte aan heeft, wat hij fijn vind en wat niet, en zolang dat niet te erg botst met mijn behoeftes hou ik daar rekening mee. Als het wel botst, dan praten we erover, en dan komen we er ook vaak uit.
De communicatielijnen open houden, dat is wat ik hiervan geleerd heb. Niet voor de ander na gaan denken, dat is gewoonlijk al gevaarlijk maar in een situatie als deze helemaal. Je weet namelijk niet hoe de ander denkt. Dus vraag ik ernaar, of vertelt Hero het. Het dat maakt denk ik dat we in contact blijven met elkaar. Dat onze emoties mogen betsaan, gehoord worden, en dat we dus ook kunnen genieten.
Hoop is er trouwens altijd, ergens.
Maar dat bestaat naast het besef dat de realiteit is dat de overlevingskansen van Hero gering zijn. Heel gering.
Maar als hij niet van de kanker kan winnen, dan kan hij misschien nog wel "lang" leven. Daar zit onze hoop. Bij de eerste schooldag van Mopsey, bij volgend jaar zomer, bij dit jaar kerstmis, bij een mogelijk reisje in het najaar.
En als ik heel eerlijk ben, hoop ik ook dat er wonderen bestaan. Dat er binnenkort een nieuw middel op de markt komt, dat bestraling boven verwachting gaat, dat er íets gebeurd...
Niet realistisch, maar hoop hou je altijd. Hoop op wonderen.
Wat wilde ik nou toch typen?
zondag 17 juni 2007 om 14:18
Mimsey,waar ik erg benieuwd ben,is hoe het met Mopsey gaat,hoe doet die kleine meid,het zo in de hectiek....
Ze heeft natuurlijk een paar antenne's die wel goed voelen dat er weer vanalles speelt,en hoe doet ze het op het kinderdagverblijf..
Verder vanaf deze kant weer een dikke knuffel meid,zet'm op daar samen *al doen jullie dat al volop* *;*;*;
Ze heeft natuurlijk een paar antenne's die wel goed voelen dat er weer vanalles speelt,en hoe doet ze het op het kinderdagverblijf..
Verder vanaf deze kant weer een dikke knuffel meid,zet'm op daar samen *al doen jullie dat al volop* *;*;*;
maandag 18 juni 2007 om 11:56
Mims, jullie zijn inderdaad sámen sterk
ook ik (en wij allen natuurlijk) hoop (hopen) dat jullie nog Mops' eerste schooldag sámen trekken. De eerste schooldag van het voortgezet onderwijs! Dat zou helemaal mooi zijn, maarja.. die wonderen he, die zijn zo dun gezaaid.
Maar als dan toch íemand aan 't zaaien is, laat ie bij jou dan een kiemplantje strooien...
*;
ook ik (en wij allen natuurlijk) hoop (hopen) dat jullie nog Mops' eerste schooldag sámen trekken. De eerste schooldag van het voortgezet onderwijs! Dat zou helemaal mooi zijn, maarja.. die wonderen he, die zijn zo dun gezaaid.
Maar als dan toch íemand aan 't zaaien is, laat ie bij jou dan een kiemplantje strooien...
*;
Later is nu
