Gezondheid
alle pijlers
Mijn man, mijn vriend, maar wat als het jezelf betreft ?
dinsdag 18 maart 2008 om 15:19
Lees allerlei verhalen over vader, moeder, broer, zus, man, partner....maar wat als het jezelf betreft ?
Ik hebt altijd gedacht dat indien ik zoiets zou hebben dat ik dan heel "sereen" ziek zou zijn. Begrip zou hebben voor alles en iedereen, maar helaas...ik ben cynisch, kortaf en voel vooral veel woede.
Het domme is dat ik mij afreageer op de verkeerde mensen, maar op de een of andere manier krijg ik die knop niet om.
Ik kan niet blij zijn voor anderen, ik ben volledig op mijzelf gefocused en ik ben niet blij met de persoon die ik nu ben.
Hoe verander ik mijzelf ?
Ik hebt altijd gedacht dat indien ik zoiets zou hebben dat ik dan heel "sereen" ziek zou zijn. Begrip zou hebben voor alles en iedereen, maar helaas...ik ben cynisch, kortaf en voel vooral veel woede.
Het domme is dat ik mij afreageer op de verkeerde mensen, maar op de een of andere manier krijg ik die knop niet om.
Ik kan niet blij zijn voor anderen, ik ben volledig op mijzelf gefocused en ik ben niet blij met de persoon die ik nu ben.
Hoe verander ik mijzelf ?
dinsdag 18 maart 2008 om 15:30
Lieve Carry, dat is volkomen normaal, helaas. Mijn moeder had vorig jaar kanker en ik had elke dag ruzie met haar, terwijl we een heel goede relatie hebben. Ze reageerde alles op mij af, omdat ik het dichste bij haar sta. Praat erover met je familie en vrienden en zeg ze ook dat je dit niet zo wilt... Ik hoop dat je begrip vindt.
dinsdag 18 maart 2008 om 17:23
Laat het romantische fabeltje los dat een zieke een nobele serene geduldige lieftallige verschijning is.
Ernstig ziek zijn is pijnlijk, naar, beangstigend, en gewoon zwaar k*t. Boos, chagrijnig en angstig zijn is een normale reactie op die toestand. Accepteer van jezelf dat je die gevoelens hebt, en als je dan op zeker moment weer ruimte krijgt voor belangstelling voor anderen en vriendelijkheid is dat mooi meegenomen. Google anders eens naar de site van Karin Spaink, dat is een journaliste die heel realistisch schrijft over het leven met MS en borstkanker. Niks geen sereniteit.
Ernstig ziek zijn is pijnlijk, naar, beangstigend, en gewoon zwaar k*t. Boos, chagrijnig en angstig zijn is een normale reactie op die toestand. Accepteer van jezelf dat je die gevoelens hebt, en als je dan op zeker moment weer ruimte krijgt voor belangstelling voor anderen en vriendelijkheid is dat mooi meegenomen. Google anders eens naar de site van Karin Spaink, dat is een journaliste die heel realistisch schrijft over het leven met MS en borstkanker. Niks geen sereniteit.
dinsdag 18 maart 2008 om 18:47
Carry, zo gaat dat nou eenmaal. Zoals Ellen het schrijft herken ik het helemaal. Al mijn energie had ik vorig jaar nodig voor K en behandelen. Nu pas begint er weer wat ruimte te komen en de mensen om mij heen begrijpen dat gelukkig.
Ook jij wordt vanzelf wel weer meer jezelf wanneer deze periode achter de rug is en op dit moment kun je je energie vast beter gebruiken dan je druk maken over dingen waarin je denkt dat je tekort schiet.
Ook jij wordt vanzelf wel weer meer jezelf wanneer deze periode achter de rug is en op dit moment kun je je energie vast beter gebruiken dan je druk maken over dingen waarin je denkt dat je tekort schiet.
dinsdag 18 maart 2008 om 18:51
Ik heb geen goede raad voor je helaas... Ben zelf ook ziek en kan me meestal wel vrolijk houden naar de buitenwereld, maar naar degenen die het dichtste bij me staan ook niet. Maar ja, hallo, ziek zijn is gewoon k*t. Iedereen leeft heel erg met je mee enzo, maar na een paar weken is het 'gewoon' en gaat iedereen door met zijn leven en dagelijkse en leuke dingen en jij niet. Bij mij wordt t nooit meer normaal en heb zo ong alles moeten opgeven. Dus is t ook niet raar als je af en toe chago of jaloers ben toch?
Weet dus niet precies wat jij heb, maar ik vind t niet raar dat je je zo voelt. Bij mij helpt het om me niet te focussen op de dingen die ik niet meer kan (en geloof me, dat is redelijk wat in mijn ogen) maar op wat ik wel kan en dan nieuwe dingen verzinnen. Ik kan bijv niet meer paardrijdn, terwijl ik heel hoog reed en erg graag (4u per dag mee bezig). Nu heb ik van fotografie mijn nieuwe hobby gemaakt en van wandelen met de hond en skeeleren en fitnessen en zulk soort dingen. Je moet toch wat! En leuke dingen met vriend en vrienden doen. Zo heb ik het toch nog leuk. Maar ja, das makkelijker gezegd dan gedaan misschien!
Succes, hoop dat je topch leuke dingen kan verzinnen en weer blij kan zijn met jezelf en je leven! (f)
Weet dus niet precies wat jij heb, maar ik vind t niet raar dat je je zo voelt. Bij mij helpt het om me niet te focussen op de dingen die ik niet meer kan (en geloof me, dat is redelijk wat in mijn ogen) maar op wat ik wel kan en dan nieuwe dingen verzinnen. Ik kan bijv niet meer paardrijdn, terwijl ik heel hoog reed en erg graag (4u per dag mee bezig). Nu heb ik van fotografie mijn nieuwe hobby gemaakt en van wandelen met de hond en skeeleren en fitnessen en zulk soort dingen. Je moet toch wat! En leuke dingen met vriend en vrienden doen. Zo heb ik het toch nog leuk. Maar ja, das makkelijker gezegd dan gedaan misschien!
Succes, hoop dat je topch leuke dingen kan verzinnen en weer blij kan zijn met jezelf en je leven! (f)
woensdag 19 maart 2008 om 09:19
het lijkt mij ook heel erg als je ziek word dat is niet te begrijpen. ik snap dat je boos bent en op andere afreageert. ik wil je gewoon heel veel sterkte wensen in deze moeilijke tijd! groetjes djinniequote:Carry schreef op 18 maart 2008 @ 15:19:
Lees allerlei verhalen over vader, moeder, broer, zus, man, partner....maar wat als het jezelf betreft ?
Ik hebt altijd gedacht dat indien ik zoiets zou hebben dat ik dan heel "sereen" ziek zou zijn. Begrip zou hebben voor alles en iedereen, maar helaas...ik ben cynisch, kortaf en voel vooral veel woede.
Het domme is dat ik mij afreageer op de verkeerde mensen, maar op de een of andere manier krijg ik die knop niet om.
Ik kan niet blij zijn voor anderen, ik ben volledig op mijzelf gefocused en ik ben niet blij met de persoon die ik nu ben.
Hoe verander ik mijzelf ?
Lees allerlei verhalen over vader, moeder, broer, zus, man, partner....maar wat als het jezelf betreft ?
Ik hebt altijd gedacht dat indien ik zoiets zou hebben dat ik dan heel "sereen" ziek zou zijn. Begrip zou hebben voor alles en iedereen, maar helaas...ik ben cynisch, kortaf en voel vooral veel woede.
Het domme is dat ik mij afreageer op de verkeerde mensen, maar op de een of andere manier krijg ik die knop niet om.
Ik kan niet blij zijn voor anderen, ik ben volledig op mijzelf gefocused en ik ben niet blij met de persoon die ik nu ben.
Hoe verander ik mijzelf ?
donderdag 20 maart 2008 om 09:38
Dank je jullie voor al jullie tips.
Ik heb dus beenmergkanker met uitzaaiingen. En wel in een dusdanig ver gevorderd stadium dat genezing niet meer mogelijk is. Ik heb er erg veel moeite mee om daar mee om te gaan, zoals ik al zei zit ik vooral vol woede en angst.
En ik wil gewoon niet mijn partner en familie leden steeds maar weer pijn doen. Maar misschien is inderdaad het toegeven van de angst een eerste stap.
Ik heb dus beenmergkanker met uitzaaiingen. En wel in een dusdanig ver gevorderd stadium dat genezing niet meer mogelijk is. Ik heb er erg veel moeite mee om daar mee om te gaan, zoals ik al zei zit ik vooral vol woede en angst.
En ik wil gewoon niet mijn partner en familie leden steeds maar weer pijn doen. Maar misschien is inderdaad het toegeven van de angst een eerste stap.
donderdag 20 maart 2008 om 23:59
quote:Carry schreef op 20 maart 2008 @ 09:38:
Dank je jullie voor al jullie tips.
Ik heb dus beenmergkanker met uitzaaiingen. En wel in een dusdanig ver gevorderd stadium dat genezing niet meer mogelijk is. Ik heb er erg veel moeite mee om daar mee om te gaan, zoals ik al zei zit ik vooral vol woede en angst.
Dat lijkt me een psychisch gezonde reactie op deze afgrijselijke situatie. Dat is ontzettend kl*te voor jou en je naasten en ga jezelf niet extra belasten met de opdracht een serene lieftallige zieke te zijn. En by the way, laat je ook niet aanpraten hoe een stervensproces eruit "hoort" te zien. Ga je niet druk maken over of je wel in de juiste fase zit of zoiets achterlijks.
En ik wil gewoon niet mijn partner en familie leden steeds maar weer pijn doen. Maar misschien is inderdaad het toegeven van de angst een eerste stap.
Ik snap dat je dat niet wilt. Maar even bot gezegd: je gaat ze heel erg pijn doen. Je gaat dood. Erger dan dat kun je het niet maken, zeg maar. Het klinkt alsof je je de resterende tijd nog zo goed mogelijk met ze wilt doorbrengen, en dat daar geen woede en angst bij zou passen. Maar jouw gevoel is authentiek. Dat ben jij, met je kanker en je woede en je angst. Laat de facade maar vallen. En als je je echte gevoelens laat zien en met je dierbaren deelt, misschien dat er dan ook nog ruimte is om te lachen en elkaar lief te hebben. Maar dat gaat niet gebeuren als je druk doende bent de ideale zieke uit te hangen.
Sorry als ik bot klink. Da's een beetje mijn manier om met heftige dingen om te gaan . Ik wens je alle sterkte.
Dank je jullie voor al jullie tips.
Ik heb dus beenmergkanker met uitzaaiingen. En wel in een dusdanig ver gevorderd stadium dat genezing niet meer mogelijk is. Ik heb er erg veel moeite mee om daar mee om te gaan, zoals ik al zei zit ik vooral vol woede en angst.
Dat lijkt me een psychisch gezonde reactie op deze afgrijselijke situatie. Dat is ontzettend kl*te voor jou en je naasten en ga jezelf niet extra belasten met de opdracht een serene lieftallige zieke te zijn. En by the way, laat je ook niet aanpraten hoe een stervensproces eruit "hoort" te zien. Ga je niet druk maken over of je wel in de juiste fase zit of zoiets achterlijks.
En ik wil gewoon niet mijn partner en familie leden steeds maar weer pijn doen. Maar misschien is inderdaad het toegeven van de angst een eerste stap.
Ik snap dat je dat niet wilt. Maar even bot gezegd: je gaat ze heel erg pijn doen. Je gaat dood. Erger dan dat kun je het niet maken, zeg maar. Het klinkt alsof je je de resterende tijd nog zo goed mogelijk met ze wilt doorbrengen, en dat daar geen woede en angst bij zou passen. Maar jouw gevoel is authentiek. Dat ben jij, met je kanker en je woede en je angst. Laat de facade maar vallen. En als je je echte gevoelens laat zien en met je dierbaren deelt, misschien dat er dan ook nog ruimte is om te lachen en elkaar lief te hebben. Maar dat gaat niet gebeuren als je druk doende bent de ideale zieke uit te hangen.
Sorry als ik bot klink. Da's een beetje mijn manier om met heftige dingen om te gaan . Ik wens je alle sterkte.
zaterdag 22 maart 2008 om 10:48
Lieve Carry, het gaat in dit geval met name om jou en jouw gevoelens. Het is toch niet raar dat je boos, angstig en verdrietig bent? Je bent ernstig ziek en dan zou je ook nog eens je echte gevoel ten aanzien van het ziek zijn niet mogen tonen. Laat je gevoelens zien, een ander vindt dat niet erg. Waarom zou je jezelf moeten veranderen, misschien is er ruimte voor vrolijkheid en blijheid voor anderen wanneer je je gevoelens van woede een angst een beetje een plek hebt kunnen geven (wat naar alle verwachting ook niet makkelijk is).
Ja en daar kom ik weer met die man die het dan in mijn leven betreft. Hij probeert de 'positieve' zieke te zijn, vooral ook om mij te sparen. Alleen ik wil niet gespaard worden, ik wil er ook voor hem kunnen zijn wanneer hij boos en bang is. Overigens heeft hij AML (acute myeloide leukemie) en hij is terminaal. Ook hij is bang en vreselijk boos, en ik kan helaas niks doen om die gevoelens te verminderen. Ik kan er alleen voor hem zijn en hij mag dan ook op mij afreageren.
Ik wil je alle sterkte van de wereld wensen in deze vreselijk moeilijke periode.
Ja en daar kom ik weer met die man die het dan in mijn leven betreft. Hij probeert de 'positieve' zieke te zijn, vooral ook om mij te sparen. Alleen ik wil niet gespaard worden, ik wil er ook voor hem kunnen zijn wanneer hij boos en bang is. Overigens heeft hij AML (acute myeloide leukemie) en hij is terminaal. Ook hij is bang en vreselijk boos, en ik kan helaas niks doen om die gevoelens te verminderen. Ik kan er alleen voor hem zijn en hij mag dan ook op mij afreageren.
Ik wil je alle sterkte van de wereld wensen in deze vreselijk moeilijke periode.
zaterdag 22 maart 2008 om 10:56
God Carry, ik lees je berichten en zit met de tranen in mijn ogen. Wat afschuwelijk. En heel logisch dat je niet sereen bent, wat mij betreft. Het is toch ook gewoon kut? En oneerlijk, en klote, en weet ik het allemaal? Men, ik zou ook woest zijn als ik jou was, ik voel de kwaadheid al borrelen als ik zo'n berichtje van jou lees omdat het gewoon fucking oneerlijk is. En dan gaat het niet eens over mezelf.
Dus bij deze geef ik je een hele welgemeende knuffel, al voelt dat schraal en bij lange na niet als iets waar je wat aan hebt. Maar toch. Ik wou dat het anders was, meid.
Dus bij deze geef ik je een hele welgemeende knuffel, al voelt dat schraal en bij lange na niet als iets waar je wat aan hebt. Maar toch. Ik wou dat het anders was, meid.
Am Yisrael Chai!
dinsdag 25 maart 2008 om 16:48
Mijn moeder was ook niet de ideale zieke. Hoe zwaar, moeilijk en verschrikkelijk ook voor jou en, destijds, voor mijn moeder het zijn fases waar je doorheen moet denk ik.
Dit is je weg is gebleken met de komst van het verschrikkelijk nieuws. Een manier vinden om je ziek zijn te doorstaan en alles wat daarbij hoort. En je 'moet' leren accepteren dat je doodgaat. Het helemaal accepteren bedoel ik daarmee niet, maar je gaat wel je leven afsluiten.
Mijn moeder kon dat heel lang niet. Wat heel begrijpelijk is. Ik kan haar rustig monsterlijk noemen in haar gedrag soms. Maar toch sprak daaruit ook weer veel liefde. En uiteindelijk, was ze zo sterk om dingen te benoemen, dingen voor zichzelf op een rijtje te hebben en daardoor (gedwongen) klaar was voor de dood. Maar haar grootste geschenk aan mij in die periode is dat ze zichzelf was bij mij. Dat was dan wel niet altijd leuk maar ik voelde me daardoor serieus genomen en dus voelde ik eigenlijk haar liefde.
Maak je niet druk om je manier van uitten. Je rouwt en daar hoort boosheid e.d. natuurlijk gewoon bij.
Heel veel sterkte en kracht toegwenst
Dit is je weg is gebleken met de komst van het verschrikkelijk nieuws. Een manier vinden om je ziek zijn te doorstaan en alles wat daarbij hoort. En je 'moet' leren accepteren dat je doodgaat. Het helemaal accepteren bedoel ik daarmee niet, maar je gaat wel je leven afsluiten.
Mijn moeder kon dat heel lang niet. Wat heel begrijpelijk is. Ik kan haar rustig monsterlijk noemen in haar gedrag soms. Maar toch sprak daaruit ook weer veel liefde. En uiteindelijk, was ze zo sterk om dingen te benoemen, dingen voor zichzelf op een rijtje te hebben en daardoor (gedwongen) klaar was voor de dood. Maar haar grootste geschenk aan mij in die periode is dat ze zichzelf was bij mij. Dat was dan wel niet altijd leuk maar ik voelde me daardoor serieus genomen en dus voelde ik eigenlijk haar liefde.
Maak je niet druk om je manier van uitten. Je rouwt en daar hoort boosheid e.d. natuurlijk gewoon bij.
Heel veel sterkte en kracht toegwenst
dinsdag 1 april 2008 om 13:58
Lieve, begrijpende reacties op een kutziekte, dank jullie allemaal ! Een stuk herkenning, stukje begrip en vooral de reactie's over jezelf en je gevoelens laten zien....gewoon...dat afreageren mag.
Ik was zo boos, zo vol woede omdat dit juist mij moest overkomen, een ander..ach, dat was triest maar zulke dingen gebeuren. En dan ben jezelf aan de beurt..en plotseling is er nog maar 1 persoon in de wereld belangrijk en dat ben jezelf. Heb er veel over nagedacht maar die woede is grotendeels gericht tegen mijzelf. Want wat als ik beter voor mijzelf had gezorgd, zou dit dan niet gebeurd zijn ? Had ik gezonder moet eten ? Meer moeten sporten ? Meer rust moeten nemen ? Had ik eerder moeten afspreken bij de huisarts ? Heb ik te lang zelf gedokterd ?
En als ik deze vragen met ja moet beantwoorden, is het dan wel eerlijk om mijn eigen stomiteiten af te reageren op een ander ? Aan de andere kant..kun je kanker voorkomen ? Dan is volgens mij het antwoord nee. En al deze vragen hebben mij ook wel iets van rust gegeven. Niet dat ik nu minder opstandig ben, maar ik probeer wel meer te relativeren. Ik heb een aantal hele goede intense gesprekken gehad met mijn partner, vader en mijn moeder, alsof nu een aantal zaken veel makkelijker bespreekbaar zijn. Ik heb geprobeerd uit te leggen waarom ik zo reageer, waarom ik er zoveel moeite mee heb. Onvoorwaardelijke liefde, steun...dat zijn dingen die hoorden volgens mijn in een Oprah tv uitzending, maar ik weet nu dat mijn ouders en mijn partner onvoorwaardelijk van mij houden, inclusief mijn woede en mijn radeloosheid. Vorige week heb ik zelfs met een goede vriendin de slappe lach gehad, heerlijk was dat. Het is alsof je eerst tegen jezelf moet zeggen "oke, je hebt kanker, je gaat eraan dood...maar nu nog niet !"
Wat mij ook bezig houdt is hoe snel het allemaal gaat, van huisarts naar ziekenhuis, van onderzoek naar onderzoek, van uitslagen naar...ja, naar wat eigenlijk. Van werk naar huis, van gezond naar ziek. Van lopen naar liggen, zitten, van kruk naar rolstoel en van slaapkamer naar bed in de woonkamer.
Eigenlijk zit ik hier voor mijzelf, door het schrijven orden ik mijn gedachten, dus een forum....is zo gek nog niet.
Ik was zo boos, zo vol woede omdat dit juist mij moest overkomen, een ander..ach, dat was triest maar zulke dingen gebeuren. En dan ben jezelf aan de beurt..en plotseling is er nog maar 1 persoon in de wereld belangrijk en dat ben jezelf. Heb er veel over nagedacht maar die woede is grotendeels gericht tegen mijzelf. Want wat als ik beter voor mijzelf had gezorgd, zou dit dan niet gebeurd zijn ? Had ik gezonder moet eten ? Meer moeten sporten ? Meer rust moeten nemen ? Had ik eerder moeten afspreken bij de huisarts ? Heb ik te lang zelf gedokterd ?
En als ik deze vragen met ja moet beantwoorden, is het dan wel eerlijk om mijn eigen stomiteiten af te reageren op een ander ? Aan de andere kant..kun je kanker voorkomen ? Dan is volgens mij het antwoord nee. En al deze vragen hebben mij ook wel iets van rust gegeven. Niet dat ik nu minder opstandig ben, maar ik probeer wel meer te relativeren. Ik heb een aantal hele goede intense gesprekken gehad met mijn partner, vader en mijn moeder, alsof nu een aantal zaken veel makkelijker bespreekbaar zijn. Ik heb geprobeerd uit te leggen waarom ik zo reageer, waarom ik er zoveel moeite mee heb. Onvoorwaardelijke liefde, steun...dat zijn dingen die hoorden volgens mijn in een Oprah tv uitzending, maar ik weet nu dat mijn ouders en mijn partner onvoorwaardelijk van mij houden, inclusief mijn woede en mijn radeloosheid. Vorige week heb ik zelfs met een goede vriendin de slappe lach gehad, heerlijk was dat. Het is alsof je eerst tegen jezelf moet zeggen "oke, je hebt kanker, je gaat eraan dood...maar nu nog niet !"
Wat mij ook bezig houdt is hoe snel het allemaal gaat, van huisarts naar ziekenhuis, van onderzoek naar onderzoek, van uitslagen naar...ja, naar wat eigenlijk. Van werk naar huis, van gezond naar ziek. Van lopen naar liggen, zitten, van kruk naar rolstoel en van slaapkamer naar bed in de woonkamer.
Eigenlijk zit ik hier voor mijzelf, door het schrijven orden ik mijn gedachten, dus een forum....is zo gek nog niet.
dinsdag 1 april 2008 om 18:47
Carry, je klinkt in je laatste post al zoveel dan in je openingspost. Volgens ij ga je er fantastisch mee om dat je zo eerlijk naar jezelf durft te kijken.
Om toch nog even op je openingspost te reageren: een normaal mens kan al boos worden om niks, zeker als er iets tegen zit. Jou zit het enorm tegen en je voelt je niet lekker, hoe kun je dan sereen zijn? Logisch dat je dat wilt, ik zou het ook willen. De tijd die je er nog bent zo perfect mogelijk zijn omdat het straks niet mee kan en ik wil dat iedereen nog merkt dat je om ze geeft. Maar zoals je zelf al merkt draait liefde niet om perfect zijn en opgewekt, maar om de band die je met elkaar hebt. En juist als jij helemaal jezelf bent, met je boze en angstige buien erbij, zal je omgeving vast waarderen dat je hen zo toelaat in jouw gevoelenswereld.
Kanker is niet leuk en je hoeft dus echt niet te doen alsof je alles hartstikke fijn vindt.
Ik vind het ongelooflijk rot voor je en ik hoop dat je de tidj die je nog hebt zo aangenaam mogelijk zult beleven. Take care!
Om toch nog even op je openingspost te reageren: een normaal mens kan al boos worden om niks, zeker als er iets tegen zit. Jou zit het enorm tegen en je voelt je niet lekker, hoe kun je dan sereen zijn? Logisch dat je dat wilt, ik zou het ook willen. De tijd die je er nog bent zo perfect mogelijk zijn omdat het straks niet mee kan en ik wil dat iedereen nog merkt dat je om ze geeft. Maar zoals je zelf al merkt draait liefde niet om perfect zijn en opgewekt, maar om de band die je met elkaar hebt. En juist als jij helemaal jezelf bent, met je boze en angstige buien erbij, zal je omgeving vast waarderen dat je hen zo toelaat in jouw gevoelenswereld.
Kanker is niet leuk en je hoeft dus echt niet te doen alsof je alles hartstikke fijn vindt.
Ik vind het ongelooflijk rot voor je en ik hoop dat je de tidj die je nog hebt zo aangenaam mogelijk zult beleven. Take care!
donderdag 24 april 2008 om 16:35
Ik heb dit topic niet eerder gezien. Ik heb Carry ook niets meer kunnen zeggen. Moet even slikken van dit verhaal en een traantje wegpinken.
Ik kan vrienden, familie en vriend alleen nog maar veel sterkte wensen in deze moeilijke en verschrikkelijke tijd.
Ik kan vrienden, familie en vriend alleen nog maar veel sterkte wensen in deze moeilijke en verschrikkelijke tijd.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
