Gezondheid
alle pijlers
Mijn vader heeft Alzheimer
donderdag 25 oktober 2007 om 16:11
Dag allemaal,
ik heb even gezocht of hier al een topic over is, maar kon het niet vinden.
Zoals de titel al zegt, mijn vader heeft Alzheimer, nu ca. 4 jaar. Mijn moeder is in goede gezondheid.
Het begint de laatste tijd wel erg moeilijk te worden, mijn vader herinnert zich nog erg weinig en is extreem passief. Voor het eerst herkende hij één van mijn zussen en mijn oudste broer laatst niet. Ik merk dat ik het er erg moeilijk mee heb om mijn vader zo te zien, en te zien hoe zwaar het voor mijn moeder is.
Ik ben zelf 32 jaar, getrouwd met 2 kinderen.
Het lijkt me fijn om wat ervaringen te delen met andere mensen die hetzelfde meemaken. En om misschien wat adviezen te krijgen hoe anderen hier zich door heen slaan.
groeten, jemamem
ik heb even gezocht of hier al een topic over is, maar kon het niet vinden.
Zoals de titel al zegt, mijn vader heeft Alzheimer, nu ca. 4 jaar. Mijn moeder is in goede gezondheid.
Het begint de laatste tijd wel erg moeilijk te worden, mijn vader herinnert zich nog erg weinig en is extreem passief. Voor het eerst herkende hij één van mijn zussen en mijn oudste broer laatst niet. Ik merk dat ik het er erg moeilijk mee heb om mijn vader zo te zien, en te zien hoe zwaar het voor mijn moeder is.
Ik ben zelf 32 jaar, getrouwd met 2 kinderen.
Het lijkt me fijn om wat ervaringen te delen met andere mensen die hetzelfde meemaken. En om misschien wat adviezen te krijgen hoe anderen hier zich door heen slaan.
groeten, jemamem
donderdag 25 oktober 2007 om 16:24
Helaas, kan ik er over mee praten Jemamem!1 Mijn vader heeft de ziekte van Lewis Body, dat is ook een vorm van dementie zeg maar de 2e vorm na Alzheimer.
Hij was nog geen 60 toen de diagnose werd gesteld. Hij heeft nog jaren thuis gewoond, met elke keer weer een beetje meer hulp van professionals. Mijn moeder is overleden toen zij 43 was (en mijn vader 44); mijn vader is wel hertrouwd en zijn 2e vrouw heeft echt een enorme hoeveelheid zorg op haar schouders genomen. Hoewel het eigenlijk thuis niet meer ging, heeft ze steeds gezegd dat als mijn vader opgenomen zou worden in een verpleeghuis hij in versneld tempo achteruit zou gaan.
Vorig jaar zomer ging het met haar ook niet goed. Ze had allerlei klachten en klachtjes en mijn vader is toen voor een logeeropname naar het verpleeghuis gegaan, totdat duidelijk zou zijn wat er met haar aan de hand was.
Al heel snel kwam de boodschap dat zij alvleesklierkanker had en nog maar heel kort te leven.
Er was toen uiteraard geen sprake meer van dat hij nog naar huis terug kon. Hij zit nu inmiddels dus ruim een jaar in een verpleeghuis en nee: dat went niet!!
Zijn vrouw is begin dit jaar overleden.
Je vraagt om adviezen om je hier doorheen te slaan. Helaas heb ik geen pasklare oplossing voor je. Bij mij wisselen de momenten dat ik het redelijk naast me neer kan leggen zich af met momenten dat het me echt naar de keel grijpt. Op dat soort momenten kan ik het nauwelijks handelen.
Ook mis ik heel erg een opa en oma voor mijn dochter. Ik had zelf vroeger een hele goede band met -vooral- mijn oma en ik kan wel janken als ik van die frummeltjes met oma en/of opa zie lopen / fietsen of wat dan ook.
Misschien kunnen wel elkaar een virtueel hart onder de riem steken!
Groetjes,
Pauline
Hij was nog geen 60 toen de diagnose werd gesteld. Hij heeft nog jaren thuis gewoond, met elke keer weer een beetje meer hulp van professionals. Mijn moeder is overleden toen zij 43 was (en mijn vader 44); mijn vader is wel hertrouwd en zijn 2e vrouw heeft echt een enorme hoeveelheid zorg op haar schouders genomen. Hoewel het eigenlijk thuis niet meer ging, heeft ze steeds gezegd dat als mijn vader opgenomen zou worden in een verpleeghuis hij in versneld tempo achteruit zou gaan.
Vorig jaar zomer ging het met haar ook niet goed. Ze had allerlei klachten en klachtjes en mijn vader is toen voor een logeeropname naar het verpleeghuis gegaan, totdat duidelijk zou zijn wat er met haar aan de hand was.
Al heel snel kwam de boodschap dat zij alvleesklierkanker had en nog maar heel kort te leven.
Er was toen uiteraard geen sprake meer van dat hij nog naar huis terug kon. Hij zit nu inmiddels dus ruim een jaar in een verpleeghuis en nee: dat went niet!!
Zijn vrouw is begin dit jaar overleden.
Je vraagt om adviezen om je hier doorheen te slaan. Helaas heb ik geen pasklare oplossing voor je. Bij mij wisselen de momenten dat ik het redelijk naast me neer kan leggen zich af met momenten dat het me echt naar de keel grijpt. Op dat soort momenten kan ik het nauwelijks handelen.
Ook mis ik heel erg een opa en oma voor mijn dochter. Ik had zelf vroeger een hele goede band met -vooral- mijn oma en ik kan wel janken als ik van die frummeltjes met oma en/of opa zie lopen / fietsen of wat dan ook.
Misschien kunnen wel elkaar een virtueel hart onder de riem steken!
Groetjes,
Pauline
donderdag 25 oktober 2007 om 16:25
hoi jemamem,
ik heb zelf geen dementerende familie, wel heb ik ervaring met de dementie door mijn beroep.
ik weet een goed boek over alzheimer waardoor ik meer ben gaan begrijpen over de ziekte het boek heet: ik heb alzheimer.... het gaat over een vrouw die een vader heeft die alzheimer heeft. het boek is door/vanuit de vader beschreven als hij zijn heldere momenten heeft.
dit is een aanrader zo zie je het ook vanuit de alzheimer patient uit.
gaat je vader naar een dagopvang??
dit zou een oplossing kunnen zijn voor je vader hij wordt daar gestimuleerd met leuke activiteiten en ook je moeder heeft dan ook een paar dag delen rust
voor de partner is het vaak erg moeilijk/vermoeiend samen te leven met een alzheimer patient.
verder wens ik je sterkte en zal nog regelmatig op deze topic komen kijken.
xxx
ik heb zelf geen dementerende familie, wel heb ik ervaring met de dementie door mijn beroep.
ik weet een goed boek over alzheimer waardoor ik meer ben gaan begrijpen over de ziekte het boek heet: ik heb alzheimer.... het gaat over een vrouw die een vader heeft die alzheimer heeft. het boek is door/vanuit de vader beschreven als hij zijn heldere momenten heeft.
dit is een aanrader zo zie je het ook vanuit de alzheimer patient uit.
gaat je vader naar een dagopvang??
dit zou een oplossing kunnen zijn voor je vader hij wordt daar gestimuleerd met leuke activiteiten en ook je moeder heeft dan ook een paar dag delen rust
voor de partner is het vaak erg moeilijk/vermoeiend samen te leven met een alzheimer patient.
verder wens ik je sterkte en zal nog regelmatig op deze topic komen kijken.
xxx
donderdag 25 oktober 2007 om 16:44
Hoi Pauline en Queenfan, bedankt voor jullie snelle reacties, wat fijn!
Jeetje Pauline, wat erg dat je moeder al zo jong overleed, en je vader zo vroeg ziek is geworden. Onder de zestig komt niet zoveel voor volgens mij? Mijn vader is 75.
Ik herken wel een beetje wat je zegt over het opa/oma zijn, al hebben mijn kinderen ook een opa en oma' van mijn man's kant, en is mijn moeder goed gezond. Mijn vader echter geniet echt helemaal nergens meer van en mijn kinderen zullen daar ook nooit kunnen logeren ofzo.
Hoe gaat het met je vader, in welk 'stadium' zit hij om het zo maar even te vragen?
Hoe oud is je dochter? (ik heb een zoon van 5 en een dochter van drie)En heb je broesr of zussen die hetzelfde doormaken als jij? (ik heb er nogal wat, ben de jongste van een groot gezin, en dat steunt wel moet ik zeggen)
Wat een vragen he hahaha
Queenfan, dank voor de tip. Dat boek heb ik gelezen en ik herkende er wel dingen in, maar je eigen situatie is dan altijd weer wat anders..
Mijn vader gaat nergens heen, hij is echt ultrapassief. Mijn moeder ziet dat ook helemaal niet zitten hoor, die is thuis met hem en wil dat beslist zo houden. Wij komen regelmatig, vooral als afleiding voor haar, en binnenkort komt er thuiszorg.
Ik vind het moeilijkste dat mijn slimme, reislustige, geinteresseerde vader nu eigenlijk helemaal weg is, terwijl ik hem toch heel vaak zie. Ik kan wel janken als ik besef dat alles wat was, weg is, maar dat het zo sluipend en geleidelijk is gegaan, dat er nooit één bewust moment van afscheid of verdriet is geweest. Maar heel veel kleine beetjes.
En dat hij zich al die mooie jaren niet meer herinnert, 't is zo zonde.
Jeetje Pauline, wat erg dat je moeder al zo jong overleed, en je vader zo vroeg ziek is geworden. Onder de zestig komt niet zoveel voor volgens mij? Mijn vader is 75.
Ik herken wel een beetje wat je zegt over het opa/oma zijn, al hebben mijn kinderen ook een opa en oma' van mijn man's kant, en is mijn moeder goed gezond. Mijn vader echter geniet echt helemaal nergens meer van en mijn kinderen zullen daar ook nooit kunnen logeren ofzo.
Hoe gaat het met je vader, in welk 'stadium' zit hij om het zo maar even te vragen?
Hoe oud is je dochter? (ik heb een zoon van 5 en een dochter van drie)En heb je broesr of zussen die hetzelfde doormaken als jij? (ik heb er nogal wat, ben de jongste van een groot gezin, en dat steunt wel moet ik zeggen)
Wat een vragen he hahaha
Queenfan, dank voor de tip. Dat boek heb ik gelezen en ik herkende er wel dingen in, maar je eigen situatie is dan altijd weer wat anders..
Mijn vader gaat nergens heen, hij is echt ultrapassief. Mijn moeder ziet dat ook helemaal niet zitten hoor, die is thuis met hem en wil dat beslist zo houden. Wij komen regelmatig, vooral als afleiding voor haar, en binnenkort komt er thuiszorg.
Ik vind het moeilijkste dat mijn slimme, reislustige, geinteresseerde vader nu eigenlijk helemaal weg is, terwijl ik hem toch heel vaak zie. Ik kan wel janken als ik besef dat alles wat was, weg is, maar dat het zo sluipend en geleidelijk is gegaan, dat er nooit één bewust moment van afscheid of verdriet is geweest. Maar heel veel kleine beetjes.
En dat hij zich al die mooie jaren niet meer herinnert, 't is zo zonde.
donderdag 25 oktober 2007 om 20:18
Helaas kan ik er ook over meepraten. Niet een van mijn ouders, maar mijn lievelingstante van 73 jaar heeft Alzheimer. Een jaar of 3 geleden begon het met vergeetachtigheid, en momenteel is ze zo ver dat ze niet meer weet hoe ze moet douchen of naar de wc moet. Haar man, mijn oom, heeft 16 jaar geleden een hersenbloeding gehad en is is daar wonderbaarlijk goed uit gekomen, maar is daardoor wel slecht ter been, praat onduidelijk en zijn karakter is veranderd. De lamme helpt de blinde... Mijn moeder is twaalf jaar jonger dan haar zus en woont in de buurt en regelt alles voor ze, helpt waar ze kan, maar die gaat er zelf onderhand aan onderdoor. Mijn tante realiseert zich nog wel wat er aan de hand is, en dat is heel erg zielig. Ze roept regelmatig dat ze zo niet verder wil leven. Ze is vreselijk afgevallen doordat ze vergeet te eten en bang is dat mijn oom boos wordt op haar (wat helaas regelmatig gebeurt). Mijn moeder heeft regelmatig huilbuien en ik moet ook altijd iets wegslikken aan mijn lieve, vrolijke tantetje van 'vroeger', in wiens huis ik ben geboren, bij wie ik als klein meisje zo vaak heb gelogeerd en met wie ik een paar keer op vakantie ben geweest. Het is niet anders, ook dit soort ziektes horen bij het leven, maar ik had er heel veel voor over gehad als haar dit bespaard was gebleven. Jullie allemaal veel sterkte.
donderdag 25 oktober 2007 om 20:36
Hai Jemamem, ook ik heb te maken met Alzheimer. Mijn oma, die voor mij als moeder is geweest, is nu 82 en gaat ook gestaag achteruit. Eigenlijk heb ik al afstand moeten doen van mijn oma terwijl ze er nog is. Heel erg pijnlijk en verdrietig. Ze herkent mensen die ze voor zich ziet nog wel maar is vaak de weg kwijt in haar hoofd en in haar huis. Van tijd heeft ze geen notie meer waardoor haar dagen voor haar gevoel bestaan uit datgene dat ze het laatst gedaan heeft.
Ze gaat wel een aantal dagen per week naar een dag opvang maar voelt zich daar niet thuis, wie wel. Ik schrijf soms op een weblog over mijn gevoel over de situatie: hier
Sterkte.
Ze gaat wel een aantal dagen per week naar een dag opvang maar voelt zich daar niet thuis, wie wel. Ik schrijf soms op een weblog over mijn gevoel over de situatie: hier
Sterkte.
vrijdag 26 oktober 2007 om 01:06
Ik ken het vanuit mijn oude beroep. En inderdaad één van de kenmerken van dementie (als het verder gevorderd is) is passiviteit.
Het moeilijkste voor de familie is het afscheid nemen van de persoon die ze gekend hebben, omdat deze langzaam veranderd in iemand die ze niet herkennen. Soms door het verder schreiden van de ziekte, maar soms ook door het veranderen van het karakter.
Het moeilijkste voor de familie is het afscheid nemen van de persoon die ze gekend hebben, omdat deze langzaam veranderd in iemand die ze niet herkennen. Soms door het verder schreiden van de ziekte, maar soms ook door het veranderen van het karakter.
dinsdag 30 oktober 2007 om 13:56
Mijn opa, vader van mijn vader was geloof ik 76 toen hij overleed aan dementie. De ziekte van Alzheimer lijkt daar erg op, maar is niet identiek daaraan. Ik heb hem niet anders gekend dan zijnde dement. Ik was toen erg jong toen hij overleed.
Ik heb geen flauw idee of dat erfelijk is. Mijn vader en ikzelf maken daar weleens zorgen over. Nu is mijn vader 68; hij wordt in februari 2008 dan 69, maar hij heeft geen spoor van dementie, dus waarschijnlijk hoeft hij zich geen zorgen te maken.
Ikzelf ben 41. Ik lees dat sommige mensen op jonge leeftijd al dement worden of Alzheimer krijgen; er was een tijd geleden een 37-jarige vrouw op de TV die Alzheimer had, maar ze zag er uit als een vrouw van ongeveer 50.
Ik heb geen flauw idee of dat erfelijk is. Mijn vader en ikzelf maken daar weleens zorgen over. Nu is mijn vader 68; hij wordt in februari 2008 dan 69, maar hij heeft geen spoor van dementie, dus waarschijnlijk hoeft hij zich geen zorgen te maken.
Ikzelf ben 41. Ik lees dat sommige mensen op jonge leeftijd al dement worden of Alzheimer krijgen; er was een tijd geleden een 37-jarige vrouw op de TV die Alzheimer had, maar ze zag er uit als een vrouw van ongeveer 50.
World of Warcraft: Legion
dinsdag 30 oktober 2007 om 16:46
@ Hans66, ik vrees dat het niet zo simpel is als jij het stelt.
Als iemand op zijn 68ste nog niet dement is wil dat niet zeggen dat hij het DUS ook niet wordt.
Als je je echt zorgen maakt over de kans dat jullie het ook krijgen zou ik eens met de huisarts gaan praten, dis kan je daar meer duidelijkheid over geven.
@ Jemamem
Wat erg voor je dat je dit moet meemaken.
Ik spreek gelukkig niet uit ervaring wat mijn ouders betreft, maar mijn oma is wel dement.
Zij woont in een verpleeghuis waar ze het soms wel en soms niet naar haar zin heeft.
Iemand die 97 jaar lang voor zichzelf gezorgd heeft zal niet snel wennen aan verzorgd worden.
Ze heeft vooral moeite met het "gestructureerde leven" dat ze daar moet leiden, want dat was ze natuurlijk niet gewend.
Ze bepaalde zelf wanneer ze ging eten, slapen en douchen.
Nu bepaald de verzorging dat.
Toch is die structuur en regelmaat heel erg belangrijk, vooral voor dementiepatienten.
Ik vind het heel erg om te zien dat er vrijwel niets meer over is van mijn lieve omaatje.
En mijn vader (haar zoon) heeft het daar ook heel erg moeilijk mee.
Vooral als ze ons niet herkend, dat is pijnlijk.
Het nare van dementie is dat het geheugen zo slecht wordt dat ze zich niet meer kan herinneren dat er visite geweest is en ze dus steeds roept dat er nooit iemand naar haar omkijkt.
Terwijl dat natuurlijk niet zo is.
We proberen er maar het beste van te maken en niet te veel van haar te verlangen.
Ze kan er niks aan doen dat ze dement is en je kunt het haar dan ook niet kwalijk nemen.
Ik ben blij voor jou dat je tenminste een flinke achterban hebt (broers en zussen) waarmee je hierover kunt praten.
Dat is heel belangrijk.
Ik begrijp dat je moeder het moeilijk vind om toe te geven dat ze de verzorging van je vader niet meer alleen aan kan, maar dat is geen schande hoor.
Mobiliseer alle hulp die je krijgen kan, probeer een PGB voor hem te krijgen om zorg in te kopen.
En als het echt niet meer gaat, dan is hij misschien toch beter af in een dagopvang/verzorgingshuis, hoe moeilijk dat ook is.
Heeeeel veel sterkte voor jullie allemaal.
Als iemand op zijn 68ste nog niet dement is wil dat niet zeggen dat hij het DUS ook niet wordt.
Als je je echt zorgen maakt over de kans dat jullie het ook krijgen zou ik eens met de huisarts gaan praten, dis kan je daar meer duidelijkheid over geven.
@ Jemamem
Wat erg voor je dat je dit moet meemaken.
Ik spreek gelukkig niet uit ervaring wat mijn ouders betreft, maar mijn oma is wel dement.
Zij woont in een verpleeghuis waar ze het soms wel en soms niet naar haar zin heeft.
Iemand die 97 jaar lang voor zichzelf gezorgd heeft zal niet snel wennen aan verzorgd worden.
Ze heeft vooral moeite met het "gestructureerde leven" dat ze daar moet leiden, want dat was ze natuurlijk niet gewend.
Ze bepaalde zelf wanneer ze ging eten, slapen en douchen.
Nu bepaald de verzorging dat.
Toch is die structuur en regelmaat heel erg belangrijk, vooral voor dementiepatienten.
Ik vind het heel erg om te zien dat er vrijwel niets meer over is van mijn lieve omaatje.
En mijn vader (haar zoon) heeft het daar ook heel erg moeilijk mee.
Vooral als ze ons niet herkend, dat is pijnlijk.
Het nare van dementie is dat het geheugen zo slecht wordt dat ze zich niet meer kan herinneren dat er visite geweest is en ze dus steeds roept dat er nooit iemand naar haar omkijkt.
Terwijl dat natuurlijk niet zo is.
We proberen er maar het beste van te maken en niet te veel van haar te verlangen.
Ze kan er niks aan doen dat ze dement is en je kunt het haar dan ook niet kwalijk nemen.
Ik ben blij voor jou dat je tenminste een flinke achterban hebt (broers en zussen) waarmee je hierover kunt praten.
Dat is heel belangrijk.
Ik begrijp dat je moeder het moeilijk vind om toe te geven dat ze de verzorging van je vader niet meer alleen aan kan, maar dat is geen schande hoor.
Mobiliseer alle hulp die je krijgen kan, probeer een PGB voor hem te krijgen om zorg in te kopen.
En als het echt niet meer gaat, dan is hij misschien toch beter af in een dagopvang/verzorgingshuis, hoe moeilijk dat ook is.
Heeeeel veel sterkte voor jullie allemaal.
dinsdag 30 oktober 2007 om 17:00
~[quote]hans66 schreef op 30 oktober 2007 @ 13:56:
~Mijn opa, vader van mijn vader was geloof ik 76 toen hij overleed aan alzheimer
aan dementie overlijd je niet dit is een verkeerde opvatting, de mensen die overlijden vaak aan andere dingen zoals complicaties van medicijnen weigeren, verhongering of gewoon een ziekte of ouderdom
Ik heb geen flauw idee of dat erfelijk is. Mijn vader en ikzelf maken daar weleens zorgen over. Nu is mijn vader 68; hij wordt in februari 2008 dan 69, maar hij heeft geen spoor van dementie,
dementie begint vaak op oudere leeftijd tussen de 70 en 90 uitzonderingen: die het eerder krijgen.. met alcohol misbruik of een ongeluk bijvoorbeeld
het is niet(nog) bewezen dat het erfelijk is
aanrader lees eens meer op alzheimer.nl hans66
xxx
~Mijn opa, vader van mijn vader was geloof ik 76 toen hij overleed aan alzheimer
aan dementie overlijd je niet dit is een verkeerde opvatting, de mensen die overlijden vaak aan andere dingen zoals complicaties van medicijnen weigeren, verhongering of gewoon een ziekte of ouderdom
Ik heb geen flauw idee of dat erfelijk is. Mijn vader en ikzelf maken daar weleens zorgen over. Nu is mijn vader 68; hij wordt in februari 2008 dan 69, maar hij heeft geen spoor van dementie,
dementie begint vaak op oudere leeftijd tussen de 70 en 90 uitzonderingen: die het eerder krijgen.. met alcohol misbruik of een ongeluk bijvoorbeeld
het is niet(nog) bewezen dat het erfelijk is
aanrader lees eens meer op alzheimer.nl hans66
xxx
dinsdag 30 oktober 2007 om 23:59
Even uit mijn hoofd, dus hou me ten goede: bij mijn weten is Alzheimer erfelijk, bepaalde andere vormen van dementie ook, maar erfelijk wil niet zeggen dat je het ook krijgt. Je hebt ook vormen van dementie die niet erfelijk zijn, maar gevolg zijn van 'trauma' in de hersenen zoals voorfrontkwabsdementie
zaterdag 10 november 2007 om 22:51
@ Hans; ik weet niet zeker wat je bedoelt met "het is nog ver weg".
Maar als ik jouw vader was zou ik toch echt eens met de huisarts gaan praten, liefst samen met jou.
Ik krijg de indruk dat jullie niet goed op de hoogte zijn van wat dementie precies is en dat kan zorgen dat jullie voor vervelende en onnodige verrassingen komen te staan.
Ik wens jullie veel sterkte en hoop dat jullie de moed hebben om hier iets mee te doen.
@ Jemamem; Hoe gaat het nu met jullie?
Maar als ik jouw vader was zou ik toch echt eens met de huisarts gaan praten, liefst samen met jou.
Ik krijg de indruk dat jullie niet goed op de hoogte zijn van wat dementie precies is en dat kan zorgen dat jullie voor vervelende en onnodige verrassingen komen te staan.
Ik wens jullie veel sterkte en hoop dat jullie de moed hebben om hier iets mee te doen.
@ Jemamem; Hoe gaat het nu met jullie?
zondag 11 november 2007 om 20:08
Mijn vader was de laatste jaren voor zijn dood ook dement. Hij had vasculaire dementie. Het had met bloedtoevoer te maken. De ene keer had hij er ook meer last van dan de andere keer. Mijn moeder was al overleden en hij woonde in een aanleunwoning. Maar op een gegeven moment was hij zo in de war dat hij zichzelf niet meer verzorgde en ook zijn medicatie niet meer in nam. Hij wilde alleen maar slapen. Hij is toen naar een bejaardentehuis gegaan wat hij eigenlijk nooit wilde. Na 2 jaar werd hij daar onhandelbaar. Liep 's avonds in zijn blootje door de gang te schreeuwen en liep zomaar bij andere mensne naar binnen.Het werd onhoudbaar en toen moest hij naar een verpleegtehuis, ook omdat hij fysiek aftakelde. Ik vond dat zo erg. Hij zat vast in een rolstoel, kon niks meer maar ook de verpleging vond ik niet vriendelijk. Hij was eigenlijk verworden tot een hulpeloze baby en dat had hij nooit gewild. dat heeft mij heel veel verdriet gedaan. Ik was dan ook heel opgelucht dat hij na 6 weken overleed.Mijn vader heeft altijd kunnen verbloemen of hij ons nu wel of niet herkende. Hij zei dan bv:"he hallo liefje, hoe is het met je". Ik denk zelf dat hij wel wist dat ik bij hem hoorde maar dat hij niet meer wist wie of wat ik was. Ik vond dat niet zo erg. Ik vond het veel erger om hem hulpeloos te zien. Ik kan bij de gedachten daar aan nog steeds heel verdrietig worden.
Ik wens jou en een ieder die hier nog mee te maken heeft heel veel sterkte. Pas op dat je in deze moeilijke tijd je zelf niet te veel verliest. Blijf ook leuke dingen doen. Ik ging op een gegeven moment nog maar 1x per week naar hem toe. Hij wist toch niet meer wie wanneer er was geweest. Zodra je uit beeld verdween was je weg. Tijd telde niet. Om mij zelf te bechermen ben ik toen maar 1x per week gegaan.Daar heb ik ook geen spijt van.
Ik wens jou en een ieder die hier nog mee te maken heeft heel veel sterkte. Pas op dat je in deze moeilijke tijd je zelf niet te veel verliest. Blijf ook leuke dingen doen. Ik ging op een gegeven moment nog maar 1x per week naar hem toe. Hij wist toch niet meer wie wanneer er was geweest. Zodra je uit beeld verdween was je weg. Tijd telde niet. Om mij zelf te bechermen ben ik toen maar 1x per week gegaan.Daar heb ik ook geen spijt van.
dinsdag 13 november 2007 om 17:59
Hai mensen,
Vanuit mijn professie werd ik aangetrokken tot het onderwerp.
Het is nogal wat als een van je familieleden dementie krijgt/heeft.
Voor de persoon in questie is het heel moeilijk vooral in de begin fase.
Maar ook voor de mantelzorgers is dit een grote last.
Een tip, lees eens boeken die erover gaan. Dat maakt een hoop duidelijk, in welke fasen patienten zitten, wat ze ervaren, hoe je ze het best kunt benaderen. Ergens zag ik al www.alzheimer-nederland langskomen. Een zeer bruikbare site voor info! Zijn jullie ook op de hoogte van het alzheimer cafe?
Dat wordt in verschillende plaatsen in Nl georganiseerd en daar vind je lotgenoten en kun je in gesprek gaan over het het is om mee te maken.
Ik geloof dat op de site ook data staan hiervoor.
Nog een andere tip; vraag hulp, en wacht hier niet telang mee. Vooral partners zorgen vaak voor de patient terwijl het eigenlijk niet meer kan.
Mensen hoeven niet gelijk naar een evrzorgingshuis of kliniek. Er is ook dagopvang waardoor men overdag opgevangen wordt en de partner even rust krijgt. Dit kan tot verschillende dagen in de week.
Als jullie vragen hebben, stel ze gerust.
Bovenaan zag ik trouwens dat jullie het hadden over het boek van Stella Braam. Het toeval wil dat ik de man met dementie heb gekend omdat hij op onze locatie verbleef en ik hem in mijn groep heb gehad.
Ik kom er verder niet in voor
Vanuit mijn professie werd ik aangetrokken tot het onderwerp.
Het is nogal wat als een van je familieleden dementie krijgt/heeft.
Voor de persoon in questie is het heel moeilijk vooral in de begin fase.
Maar ook voor de mantelzorgers is dit een grote last.
Een tip, lees eens boeken die erover gaan. Dat maakt een hoop duidelijk, in welke fasen patienten zitten, wat ze ervaren, hoe je ze het best kunt benaderen. Ergens zag ik al www.alzheimer-nederland langskomen. Een zeer bruikbare site voor info! Zijn jullie ook op de hoogte van het alzheimer cafe?
Dat wordt in verschillende plaatsen in Nl georganiseerd en daar vind je lotgenoten en kun je in gesprek gaan over het het is om mee te maken.
Ik geloof dat op de site ook data staan hiervoor.
Nog een andere tip; vraag hulp, en wacht hier niet telang mee. Vooral partners zorgen vaak voor de patient terwijl het eigenlijk niet meer kan.
Mensen hoeven niet gelijk naar een evrzorgingshuis of kliniek. Er is ook dagopvang waardoor men overdag opgevangen wordt en de partner even rust krijgt. Dit kan tot verschillende dagen in de week.
Als jullie vragen hebben, stel ze gerust.
Bovenaan zag ik trouwens dat jullie het hadden over het boek van Stella Braam. Het toeval wil dat ik de man met dementie heb gekend omdat hij op onze locatie verbleef en ik hem in mijn groep heb gehad.
Ik kom er verder niet in voor
dinsdag 13 november 2007 om 18:02
Ik wil nog even inhaken op het volgende
Ik ging op een gegeven moment nog maar 1x per week naar hem toe. Hij wist toch niet meer wie wanneer er was geweest. Zodra je uit beeld verdween was je weg. Tijd telde niet
Het is inderdaad dat het tijdbesef er niet meer is, maar een patient voelt wel nog het prettige gevoel als iemand bij hem is. Ik zie vaker gebeuren dat familie maar niet meer komt, want men weet het toch niet meer.
Maar juist de geborgenheid van aandacht en er zijn geeft een veilig gevoel dat deze mensen nodig hebben.
Ik ging op een gegeven moment nog maar 1x per week naar hem toe. Hij wist toch niet meer wie wanneer er was geweest. Zodra je uit beeld verdween was je weg. Tijd telde niet
Het is inderdaad dat het tijdbesef er niet meer is, maar een patient voelt wel nog het prettige gevoel als iemand bij hem is. Ik zie vaker gebeuren dat familie maar niet meer komt, want men weet het toch niet meer.
Maar juist de geborgenheid van aandacht en er zijn geeft een veilig gevoel dat deze mensen nodig hebben.
zondag 27 juli 2008 om 21:49
Hoi Jemamem,
Ook van mij uit beroepsmatige interesse, maar ook in privé opzicht, toen ik dit topic opende.
Het Alzheimer café vind ik een goede tip (daar komen geregeld zeer interessante sprekers, en in de pauze is er de mogelijkheid om te praten met lotgenoten); kijk eens op de site van Alzheimer Nederland.
Verder denk ik dat je moeder er goed aan doet om tóch alvast eens te informeren bij een zorginstelling. Vaak hebben zij zogenaamde 'casemanagers' of maatschappelijk werkers die al een heleboel informatie kunnen geven, kunnen helpen bij indicatiestelling door het CIZ etc.
Ook al wil je moeder nu nog niet overgaan tot het inschakelen van welke hulp dan ook; het is wel verstandig om alvast te informeren en e.e.a. te regelen om te voorkomen dat je vader een 'crisis' wordt als haar emmertje plotseling vol zou raken. En wist je dat er ook een aantal producten bestaan die vanuit verschillende zorgcentra aan huis geleverd worden? Ondersteunende begeleiding en activerende begeleiding heten ze, en er komt dan (op een afgesproken tijdstip) iemand aan huis om iets met je vader te doen zodat je moeder even tijd voor zichzelf heeft, even ruimte om weg te gaan.
Overigens is dementie een syndroom, dat verschillende oorzaken kan hebben. De ziekte van Alzheimer, vasculaire schade, de ziekte van Parkinson enz. Allemaal met hun eigen typische verschijnselen en beloop. Maar op de eerder genoemde site is hierover heel veel informatie te vinden, ook over probleemgedrag of juist apathie bij dementie.
Veel sterkte, het is een rotziekte en vooral voor de naaste omgeving zeg ik altijd!
Ook van mij uit beroepsmatige interesse, maar ook in privé opzicht, toen ik dit topic opende.
Het Alzheimer café vind ik een goede tip (daar komen geregeld zeer interessante sprekers, en in de pauze is er de mogelijkheid om te praten met lotgenoten); kijk eens op de site van Alzheimer Nederland.
Verder denk ik dat je moeder er goed aan doet om tóch alvast eens te informeren bij een zorginstelling. Vaak hebben zij zogenaamde 'casemanagers' of maatschappelijk werkers die al een heleboel informatie kunnen geven, kunnen helpen bij indicatiestelling door het CIZ etc.
Ook al wil je moeder nu nog niet overgaan tot het inschakelen van welke hulp dan ook; het is wel verstandig om alvast te informeren en e.e.a. te regelen om te voorkomen dat je vader een 'crisis' wordt als haar emmertje plotseling vol zou raken. En wist je dat er ook een aantal producten bestaan die vanuit verschillende zorgcentra aan huis geleverd worden? Ondersteunende begeleiding en activerende begeleiding heten ze, en er komt dan (op een afgesproken tijdstip) iemand aan huis om iets met je vader te doen zodat je moeder even tijd voor zichzelf heeft, even ruimte om weg te gaan.
Overigens is dementie een syndroom, dat verschillende oorzaken kan hebben. De ziekte van Alzheimer, vasculaire schade, de ziekte van Parkinson enz. Allemaal met hun eigen typische verschijnselen en beloop. Maar op de eerder genoemde site is hierover heel veel informatie te vinden, ook over probleemgedrag of juist apathie bij dementie.
Veel sterkte, het is een rotziekte en vooral voor de naaste omgeving zeg ik altijd!
zondag 24 mei 2009 om 14:45
Er is inmiddels een hyves opgericht voor kinderen van mensen die op jonge leeftijd dementie krijgen:
http://jongalzheimer.hyves.nl/
Het helpt enorm om erover te praten met andere mensen.
http://jongalzheimer.hyves.nl/
Het helpt enorm om erover te praten met andere mensen.
