Gezondheid
alle pijlers
Moeder borstkanker: overvallen door de haast die ze maken
dinsdag 26 oktober 2021 om 23:23
Hallo! ik lees veel mee op dit forum en post zelden iets, maar nu moet ik even mijn verhaal kwijt.
Bij mijn moeder (65+) is via het BVO borstkanker ontdekt (laatste check was 3 jaar geleden). Vorige week maandag werd ze gebeld met de boodschap dat het vermoedelijk borstkanker betrof, maar het was mogelijk heel klein, bijna niet te zien en gelukkig waren ze er op tijd bij. Een uitnodiging zou volgen. Het belletje was even schrikken, maar we stonden er beide eigenlijk nuchter in. Afgelopen donderdag werd ze voor de tweede maal gebeld. Het betrof zeker borstkanker en wederom de boodschap heel klein. Een afspraak voor deze maandag werd gemaakt.
Gisterochtend was dan het gesprek in het ZH. De tumor zit erg diep, maar is mogelijk maar 8 mm. Verder: graad 2, hormoongevoelig en her2+. Voorgesteld behandelplan: Poortwachtersklier eruit, chemo van 6 mnd en daarna operatie, bestraling en eventueel nog behandeling met medicijnen. Vervolgafspraken zouden ingepland worden in de loop van de komende 3 weken.
En dat 'binnen 3 weken' gaat dus ineens allemaal veel sneller dan verwacht.
We waren gister nog niet thuis of we werden al gebeld door het ZH.
Vandaag afspraak anesthesist gehad.
Morgen MRI en cardiologisch onderzoek.
Donderdag operatie poortwachtersklier.
Vrijdag echo en plaatsing jodiumbron.
Maandag uitslag operatie en gesprek oncoloog.
Laat ik benadrukken dat ik heel blij ben dat we een bevolkingsonderzoek hebben en dat mijn moeder deze goede en snelle zorg krijgt! Het overvalt ons alleen wel een beetje.
Daarbij waren wij dus eerst niet zo ongerust; het was 'maar' klein, dus hoop op alleen operatie en kijk naar de overlevingskansen. Echter de snelheid waarmee het gaat, binnen nog geen week van officiële uitslag tot allerlei testen, in combinatie met het voorgestelde plan (eerst 6 maanden chemo en dan pas operatie) maakt ons toch wat zenuwachtiger.
De anesthesist benadrukte vanmiddag ook nog dat het om een agressieve vorm gaat, dus de ernst zinkt wel steeds meer in, maar het is bijna niet te bevatten dat voor 'iets' van 8 mm zoveel haast gemaakt wordt.
Ik hoor graag hoe anderen dit hebben ervaren, de snelheid waarmee het gaat en alles wat op je afkomt en hoe jullie hiermee omgingen?
Dank voor het lezen en sterkte aan iedereen in een soortgelijke situatie.
Bij mijn moeder (65+) is via het BVO borstkanker ontdekt (laatste check was 3 jaar geleden). Vorige week maandag werd ze gebeld met de boodschap dat het vermoedelijk borstkanker betrof, maar het was mogelijk heel klein, bijna niet te zien en gelukkig waren ze er op tijd bij. Een uitnodiging zou volgen. Het belletje was even schrikken, maar we stonden er beide eigenlijk nuchter in. Afgelopen donderdag werd ze voor de tweede maal gebeld. Het betrof zeker borstkanker en wederom de boodschap heel klein. Een afspraak voor deze maandag werd gemaakt.
Gisterochtend was dan het gesprek in het ZH. De tumor zit erg diep, maar is mogelijk maar 8 mm. Verder: graad 2, hormoongevoelig en her2+. Voorgesteld behandelplan: Poortwachtersklier eruit, chemo van 6 mnd en daarna operatie, bestraling en eventueel nog behandeling met medicijnen. Vervolgafspraken zouden ingepland worden in de loop van de komende 3 weken.
En dat 'binnen 3 weken' gaat dus ineens allemaal veel sneller dan verwacht.
We waren gister nog niet thuis of we werden al gebeld door het ZH.
Vandaag afspraak anesthesist gehad.
Morgen MRI en cardiologisch onderzoek.
Donderdag operatie poortwachtersklier.
Vrijdag echo en plaatsing jodiumbron.
Maandag uitslag operatie en gesprek oncoloog.
Laat ik benadrukken dat ik heel blij ben dat we een bevolkingsonderzoek hebben en dat mijn moeder deze goede en snelle zorg krijgt! Het overvalt ons alleen wel een beetje.
Daarbij waren wij dus eerst niet zo ongerust; het was 'maar' klein, dus hoop op alleen operatie en kijk naar de overlevingskansen. Echter de snelheid waarmee het gaat, binnen nog geen week van officiële uitslag tot allerlei testen, in combinatie met het voorgestelde plan (eerst 6 maanden chemo en dan pas operatie) maakt ons toch wat zenuwachtiger.
De anesthesist benadrukte vanmiddag ook nog dat het om een agressieve vorm gaat, dus de ernst zinkt wel steeds meer in, maar het is bijna niet te bevatten dat voor 'iets' van 8 mm zoveel haast gemaakt wordt.
Ik hoor graag hoe anderen dit hebben ervaren, de snelheid waarmee het gaat en alles wat op je afkomt en hoe jullie hiermee omgingen?
Dank voor het lezen en sterkte aan iedereen in een soortgelijke situatie.
woensdag 27 oktober 2021 om 10:14
Dat klinkt pittig, Molly. Ik heb niet zoveel tips voor je, anders dan je eigen huisarts bellen zodat die op de hoogte is en met je mee kan denken. Ik heb zelf regelmatig contact met mijn huisarts over hoe het nu gaat, en zij heeft best een aantal keren tips gehad waar ik echt wat mee kon.
Het gevoel geleefd te worden is wel een beetje inherent aan zo’n traject, denk ik. Bij mij ging het iets minder snel allemaal, maar dat gevoel had ik echt ook. In de loop van de tijd werd dat wel beter: ik wist zelf beter waar ik aan toe was, en de afspraken werden voorspelbaarder. Bij de eerste afspraken ging mijn man mee, omdat twee nu eenmaal meer horen dan één, en je vlak na zo’n diagnose niet echt op je scherpst bent. Later heb ik ook veel afspraken in mijn eentje gedaan, omdat samen gaan ook niet altijd zoveel zin had.
Het gevoel geleefd te worden is wel een beetje inherent aan zo’n traject, denk ik. Bij mij ging het iets minder snel allemaal, maar dat gevoel had ik echt ook. In de loop van de tijd werd dat wel beter: ik wist zelf beter waar ik aan toe was, en de afspraken werden voorspelbaarder. Bij de eerste afspraken ging mijn man mee, omdat twee nu eenmaal meer horen dan één, en je vlak na zo’n diagnose niet echt op je scherpst bent. Later heb ik ook veel afspraken in mijn eentje gedaan, omdat samen gaan ook niet altijd zoveel zin had.
woensdag 27 oktober 2021 om 10:25
Molly, bij mij begon de behandeling (operatie) pas na 5 weken omdat de chirurg nog op vakantie ging. Dat heb ik toen nagevraagd en die termijn was medisch verantwoord. Inmiddels 10+ jaar verder.
Heeft je moeder vriendinnen, neven / nichten of een buur die eens kan bijspringen? Er komen nog zoveel afspraken, fijn als je dat een beetje kunt verdelen.
Heeft je moeder vriendinnen, neven / nichten of een buur die eens kan bijspringen? Er komen nog zoveel afspraken, fijn als je dat een beetje kunt verdelen.
woensdag 27 oktober 2021 om 10:26
woensdag 27 oktober 2021 om 10:31
Als ik jouw berichtje lees denk ik dat het toch fijn zou zijn als er nog iemand zou zijn die kan ondersteunen. Is er niemand in jullie omgeving? Ik zou dat zelf best voor iemand willen doen, ook al ben ik geen directe familie. Iemand die ook mee kan naar het ziekenhuis, die mee kan naar bloedprikken, evt een keer koken, door het huis poetsen etc. Misschien weet jouw moeder zelf iemand? Een vriendin, buurvrouw? Of misschien heeft de huisarts nog tips?
woensdag 27 oktober 2021 om 10:37
Helaas is haar sociale netwerk niet heel groot en deel woont niet in NL. Voor de huisdieren vind ik wel snel opvang denk ik, buren kunnen daar wel bij ondersteunen.puntillita schreef: ↑27-10-2021 10:25Molly, bij mij begon de behandeling (operatie) pas na 5 weken omdat de chirurg nog op vakantie ging. Dat heb ik toen nagevraagd en die termijn was medisch verantwoord. Inmiddels 10+ jaar verder.
Heeft je moeder vriendinnen, neven / nichten of een buur die eens kan bijspringen? Er komen nog zoveel afspraken, fijn als je dat een beetje kunt verdelen.
Gelukkig heb ik denk ik wel mensen in mijn eigen netwerk die ons willen ondersteunen.
Als is het maar in de ondersteuning aan mij (boodschapje doen, mijn eigen hond uitlaten etc.). Door de snelheid heb ik alleen dat netwerk nog helemaal niet op de hoogte gesteld. Had alleen mijn beste vriendin gesproken.
Heel fijn hoor al het meedenken.
Zoveel mogelijk tips en opties geeft me weer wat lucht en rust.
Hopelijk geeft het cardiologisch onderzoek ook wat meer rust. Ik maak me toch wel wat zorgen om de stress en fysieke inspanning voor mijn moeder. Ze heeft al 2x een hartaanval gehad en is ook eerder opgenomen geweest vanwege de ernstige vermoeidheid.
donderdag 28 oktober 2021 om 20:23
Korte update:
Cardiologisch onderzoek was goed.
Geen belemmering wat betreft het hart voor de operaties.
De cardioloog kwam tevens al uit zichzelf met de vraag of het niet te snel gaat en er niet teveel afspraken achter elkaar worden gepland gelet op de vermoeidheid van mijn moeder en de energie die ze wel moet hebben voor de operaties en kuur.
Aankomende week kijken ze dus of er een rustdag tussen kan en met de oncoloog wordt besproken wat een goed schema is.
Vandaag poortwachtersklier eruit gehaald.
Operatie is goed verlopen.
Morgen weer verder.
Cardiologisch onderzoek was goed.
Geen belemmering wat betreft het hart voor de operaties.
De cardioloog kwam tevens al uit zichzelf met de vraag of het niet te snel gaat en er niet teveel afspraken achter elkaar worden gepland gelet op de vermoeidheid van mijn moeder en de energie die ze wel moet hebben voor de operaties en kuur.
Aankomende week kijken ze dus of er een rustdag tussen kan en met de oncoloog wordt besproken wat een goed schema is.
Vandaag poortwachtersklier eruit gehaald.
Operatie is goed verlopen.
Morgen weer verder.
donderdag 28 oktober 2021 om 21:28
Wij hebben eindeloos moeten wachten toen mijn vader kanker had (voor het corona tijdperk). De operatie is diverse keren uitgesteld, omdat er mensen tussen kwamen met meer spoed. We hadden daar begrip voor, maar voor hemzelf en voor ons was dat wel heel frustrerend. Heb je van vrije dagen geregeld, kun je weer overnieuw beginnen + de stress van: kan dit echt wel uitgesteld worden en hoe gaat het nu lopen?
Voor jullie is het nu misschien wel het andere uiterste, omdat het zo super snel gaat.
De balans tussen snelheid en rust is lastig, maar geef in het ziekenhuis ook waar jullie behoefte aan hebben.
